Εσύ, τι θα ερωτευόσουν?

Έξω βρέχει… Έχοντας περάσει αρκετό καιρό τελευταία σε παραλίες κάτω από τον ήλιο και δίπλα στο κύμα δυσκολευόμουν να το καταλάβω όταν το άκουγα από φίλους και γνωστούς στο τηλέφωνο, όμως τώρα που επέστρεψα το κατάλαβα απολύτως… Είναι αλήθεια, ο καιρός στην Αθήνα τα έχει παίξει τελείως.. Η πρωινή λιακάδα αντικαταστάθηκε από μια μουντάδα που νόμιζες πως τελικά θα σου καθίσει στο σβέρκο, και τώρα, εδώ και μια ώρα, βρέχει…. Πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο πρώτον γιατί κοντεύει τέλος Ιουνίου και δεύτερον γιατί το βράδυ έχω να βγω… Και τώρα κάθομαι με τα μαλλιά βρεμένα από το ντους και αναρωτιέμαι αν το βράδυ θα φορέσω σανδάλια ή γαλότσες.. Και που είναι οι γαλότσες μου άραγε?
Παρόλα αυτά σιγά μην χαλάσω την ζαχαρένια μου… Σήμερα ξύπνησα με mood υπέροχο, πέρασα σούπερ μέχρι τώρα και σκοπεύω να περάσω το ίδιο καλά και την υπόλοιπη μέρα μου… Και έχω και θέμα για να γράψω ποστάκι, από αυτά που θα αποτελέσουν την χαρά των ανωνύμων αλλά δεν βαριέστε… Ότι και να γράψω, από συνταγές μαγειρικής μέχρι εντυπώσεις από διακοπές, πάντα κάποιος θα βρεθεί να με βρίσει… Έχω καταλήξει πως το blogάκι μου λειτουργεί σχεδόν ψυχοθεραπευτικά για ορισμένους.. Διαβάζουν, βρίζουν, εκτονώνονται και ελπίζω με αυτόν τον τρόπο να αποφεύγουν τα χειρότερα.. Να δέρνουν τις γυναίκες τους οι άντρες ή τα παιδιά τους οι κυρίες… Γιατί το κόμπλεξ όπως και η μαλακία δεν έχουν φύλλο ούτε ηλικία.. Είναι παντός καιρού…
Πίσω στο θέμα μας τώρα, η ιδέα μου ήρθε από ένα ανώνυμο σχόλιο που δεν δημοσίευσα ποτέ… Γιατί ήταν απολύτως άσχετο με το θέμα του post στο οποίο εμφανίστηκε και γιατί μου φάνηκε παράξενο.. Κόλλησε όμως στο μυαλό μου κυρίως γιατί ήταν τόσο απλό: «Εσύ, τι ερωτεύεσαι?»
Και σήμερα, με την βροχή και την μουντάδα έξω από το παράθυρο μου αλλά και με τον ήλιο σαν να αρχίζει να χαμογελά – είδατε πως το σύμπαν βλέπει, ακούει και είναι και υπέρ του έρωτα μάλλον?- μπορεί να είναι ώρα για απαντήσεις… Τι ερωτεύομαι λοιπόν?
Για να είμαι ειλικρινής, αυτή την εποχή της ζωής μου τίποτα απολύτως… Είμαι τόσο καλά εδώ που είμαι που δεν έχω χώρο στην καρδιά και στην ψυχή μου για παραπάνω συναισθήματα από αυτά που νοιώθω… Σχεδόν δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου, ή μάλλον, για να μην λέω και ψέματα, μια χαρά τα αντιλαμβάνομαι αλλά προτιμώ να κάνω ακόμα και την χαζή αν χρειαστεί.. Τόσο αδιάφορα μου είναι.. Άλλωστε, ένα καλό που έρχεται με την ηλικία είναι πως δεν νοιώθω πια την ανάγκη να αποδείξω σε κανέναν την εξυπνάδα μου.. Άρα μπορώ να υποδύομαι την χαζή ξανθιά με τεράστια επιτυχία αν χρειαστεί, και να το απολαμβάνω κιόλας… Και φυσικά, για να μην σπεύσετε οι γνωστοί άγνωστοι να με φάτε, δεν είναι ότι συμβαίνει και κανένας τεράστιος συνωστισμός γύρω μου.. Όμως επίσης, παράπονο δεν έχω.. Παρόλο που απέχω έτη φωτός από την συγκλονιστική πιτσιρίκα που υπήρξα κάποτε, όπως και από την εικόνα της ιδανικής σαραντάρας (ή και πενηντάρας ακόμα, ανάλογα από πού μετράτε) πάντα «υπάρχουν άντρες στην αυλή μου» όπως θα έλεγε η Μαρία… Όπως και μπουκαμβίλιες… Το γιατί μου διαφεύγει, σας το ορκίζομαι.. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων αλλά σιγά μην παραπονεθώ κιόλας… Απλώς εδώ και καιρό, αδιαφορώ…
Αν όμως ήταν διαφορετικό το timing ή η εξέλιξη της ζωής μου, ξέρω ακριβώς τι θα ερωτευόμουν… Από πιτσιρίκα είχα δυο εμμονές… Μια τα ρεμάλια με τα σκοτεινά μάτια και το μπόλικο μαύρο στην ζωή και την ψυχή τους, και άλλη μια τους άντρες με το αστραφτερό μυαλό, το βιτριολικό χιούμορ και την άνεση να με κουμαντάρουν χωρίς να το καταλαβαίνω… Τις σπάνιες φορές που οι δύο κατηγορίες συναντήθηκαν, ακούστηκαν πυροτεχνήματα.. Και αστραπόβροντα επίσης, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό… Κοινό πεδίο και στις δυο κατηγορίες είναι για μένα η σιγουριά που αποπνέει κάποιος, και το να μην «φωνάζει».. Όχι μόνο με την φωνή του αλλά με τον τρόπο του γενικότερα.. Λατρεύω τους άντρες που ξέρουν να επιβάλλονται χωρίς να ζορίζουν καταστάσεις… Να σε «υποτάσσουν» χωρίς να δείχνουν καν πως προσπαθούν… Και η ζωή με έχει διδάξει πως αυτοί που ξέρουν ποιοι είναι και τι κάνουν δεν έχουν λόγο να το απλώνουν στην ποδιά σου να το δεις.. Σε αφήνουν να το ανακαλύψεις από μόνη σου και αυτή η ανακάλυψη είναι μέρος ενός παιχνιδιού που όταν το παίζουν δυνατοί παίκτες μπορεί να είναι «θανατηφόρο»..
Και φυσικά το καλό σεξ, η χημεία δηλαδή, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των σχέσεων… Έχω υπάρξει με άντρες που με απογείωσαν, με άλλους που με πήγαν υπέροχες βόλτες και με έναν (ή μήπως δύο?) που μπορούσαν όταν ήθελαν να με κάνουν να δω όχι αστεράκια αλλά γαλαξία ολόκληρο… Όμως δεν έχω κοιμηθεί ποτέ στην ζωή μου με κανέναν που να τον ήθελα λιγότερο από πολύ… Ακόμα και αν ήταν για ένα και μόνο βράδυ…

Φυσικά αυτά είναι τα δικά μου γούστα.. Ξέρω γυναίκες που ερωτεύονται απολύτως διαφορετικά και αυτή είναι και η χαρά της ιστορίας.. Πως ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε και έχει ο μπαξές για όλους… Και φυσικά όπως λένε και οι Γάλλοι, «les gouts et les couleurs ne se discutent pas..» Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα..» Το τι κάνει ο καθένας στην ζωή του και στο κρεβάτι του είναι δικός του λογαριασμός και αν ρωτάτε εμένα ειδικά, υπό συγκεκριμένες συνθήκες τα πάντα μπορούν - και ίσως και πρέπει - να συμβούν μεταξύ συναινούντων ενηλίκων… To make a long story short, ο έρωτας είναι μεγάλη ιστορία στην ζωή… Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι, " makes the world go round".. Αλλοίμονο αν ζούσαμε χωρίς... Και τώρα που σας τα είπα όλα αυτά, αλήθεια, εσείς τι θα ερωτευόσασταν?

Στο σημερινό ποστ ταιριάζει κάτι ερωτικό..Θεοδοσία Τσάτσου ας πούμε και ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ γιατί με ταξιδεύει εκεί όπου... Καλό απόγευμα και φιλιά πολλά...

Ότι πει ο Blogger....

Μετά από μια ολόκληρη μέρα που το blog λειτουργούσε μόνο με προσκλήσεις - μόνο που δυστυχώς όποιος το αποφάσισε αυτό είχε ξεχάσει να καλέσει και μένα- και ένα παρακλητικό - απειλητικό μέηλ στον Blogger, ξαφνικά το μαγαζάκι ξανάνοιξε από μόνο του με μόνη διαφορά πως το σημερινό μου ποστ μαζί με τα σχόλια που κάποιοι είχαν προλάβει να αφήσουν είχε εξαφανιστεί... Αν η Μαρία είχε επιστρέψει από την Κρήτη θα μου έλεγε σίγουρα πως το σύμπαν κάτι θέλει να μου πει αλλά εγώ δεν το ακούω, ειδικά που το ποστάκι ήταν αποχαιρετιστήριο και σας ευχόταν Καλό Καλοκαίρι και Ραντεβού τον Σεπτέμβρη σαν τα θερινά σινεμά... Ευχή που γενικότερα σήμερα αποδείχτηκε της μοδός πλην όμως άκαιρη και μάλλον ατυχήσασα οπότε λέω να πάω να κοιμηθώ γιατί είμαι πτώμα και αν αύριο το πρωί τα βρω όλα εδώ και όπως τα άφησα και δεν έχουν πάρει δρόμο και τα υπόλοιπα posts ή και το blog ολόκληρο, βλέπω τι θα κάνω.. Οπότε προς το παρόν καληνύχτα σας και αύριο είναι μια καινούρια μέρα… Που ποιος ξέρει τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει?

Bye Bye Elounda...

Η Βεγγέρα από φωτογραφία δανεική μια που δεν κατάφερα ποτέ να θυμηθώ να την φωτογραφίσω...


Τα αγαπημένα μου ορεκτικά στο Blue Lagoon..



Πρωινό στην βεράντα...



Η θέα από το Ιταλικό...



Η θέα από το Blue Lagoon..

Τελευταία μέρα στην Ελούντα... Το βραδάκι επιστρέφουμε Αθήνα... Αν μπορούσα θα έμενα μερικές μέρες ακόμα όμως η δουλειά του Μάνου τελείωσε και μαζί τελείωσαν και οι δικαιολογίες μου.. Πρέπει να γυρίσω πίσω, να τελειώσω με τα χιλιάδες πράγματα που με περιμένουν και μάλιστα να τελειώσω on time για να ξαναφύγω... Πρώτα για το νησάκι ξανά , και μετά για Ελβετία... Φέτος το καλοκαίρι, το δεύτερο χωρίς σπίτι στο νησί και σίγουρα το τελευταίο, έχουμε πάλι την ευκαιρία να κάνουμε διάφορα πράγματα αντί να αράξουμε στο γνωστό, λατρεμένο μέρος μόνιμα... Έτσι το πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμα Μυτιλήνη - για την οποία έκανε μια καταπληκτική ανταπόκριση το Δεσποινάριον που πήγε λίγες μέρες πριν - Σύρο στον Δημητρη και την Luciana για ένα τριήμερο, Σπέτσες για να δούμε το ανακαινισμένο Ορλώφ, Μεσηνία στο Costa Navarino και στο τέλος Αυγούστου ένα δεκαπενθήμερο στο Λονδίνο μαζί με την Μαρία για να ταχτοποιήσουμε την Εύα και τον Άρι και όχι μόνο...
Πίσω στην Ελούντα προς το παρόν, πέρασα υπέροχα.. Το setting εδώ είναι τόσο χαλαρό που σε κάνει να ξεχνιέσαι τελείως και να πηγαινοέρχεσαι από την παραλία στα εστιατόρια και το δωμάτιο και πίσω.... Το δικό μου πρόγραμμα, κάθε φορά που έρχομαι, είναι απλό.. Πρωινό στην βεράντα, παραλία μέχρι το απόγευμα, siesta, diner άντε και κανένα ποτάκι στην Βεγγέρα, ένα από τα ωραιότερα bars της Ελλάδας πιστεύω, πάνω σε μια φωτισμένη εξέδρα μέσα στην θάλασσα, και μετά ύπνος... Σε αυτά τα υπέροχα , συννεφένια κρεβάτια από τα οποία - ειδικά αν έχεις και καλή παρέα- δεν θέλεις να σηκωθείς... Περνάς δυο τρεις μέρες έτσι, μέσα στο όνειρο, και όταν έρχεται η ώρα να φύγεις νοιώθεις σαν να σε έχει χτυπήσει αστροπερλέκι...
Σήμερα ήρθε αυτή η μέρα και για μας λοιπόν και τώρα, μόλις τελείωσα το πρωινό μου στην βεράντα είπα να καθίσω να σας γράψω για να πάω μετά να εγκατασταθώ στην παραλία αν και ο ήλιος σήμερα μπαινοβγαίνει και μας κάνει νερά... Άκουσα πως στην Αθήνα χτες έγινε χαμός - με πήρε ο Άρις μέσα στην νύχτα να με ρωτήσει αν έχουμε στο σπίτι ηρεμιστικά για τον Droopy γιατί άστραφτε και είχε πάθει μάλλον κολάπσους το σκυλάκι μας και ήθελε να ανέβει στο κρεβάτι του Άρι και να κοιμηθούν μαζί όπως συνήθως, πλην όμως ο Άρις χτες είχε το κοριτσάκι του στο κρεβάτι του και δεν ήθελε και τον Droopy προφανώς. Του είπα να αφήσει το ζωάκι ήσυχο και δεν ξέρω τι έγινε από τότε, ελπίζω να βρω το σκυλάκι μου σώο επιστρέφοντας και να μην το έχουν ρίξει σε τρανς- και μάλλον τώρα τα φαινόμενα κατεβαίνουν να μας βρούν.. Δεν με πειράζει ιδιαίτερα βέβαια γιατί το χρώμα μου αγγίζει πια την τελειότητα, και στην χειρότερη θα αράξω στην βεράντα μου με ένα βιβλίο και θα κοιτάζω την βροχή ρομαντικά...
Και μια που ανέφερα το τέλειο μαύρισμα να σας αναπτύξω και την θεωρία μου για τα σταγονίδια κατά παραγγελίαν της φιλενάδας μου... Η οπoία θεωρία μου λέει πως στην παραλία πρέπει να μπαινοβγαίνουμε συνέχεια στην θάλασσα - να κολυμπάμε ή απλά να βρεχόμαστε δεν έχει σημασία - έτσι ώστε το δέρμα μας να είναι συνέχεια υγρό... Διότι το νερό (σταγονίδια) σχηματίζει μικροσκοπικούς κρυστάλλους επάνω μας οι οποίοι αντανακλούν το φως και βοηθούν στο γρηγορότερο και καλύτερο μαύρισμα... Μαζί με το σωστό αντηλιακό βέβαια που είναι πάντα και μόνο το Roucou της St. Barth... Επίσης μαυρίζετε τέλεια αν κάνετε το πτώμα μέσα στην θάλασσα, ξέρετε, χέρια πόδια ανοιχτά και το σώμα να επιπλέει, γιατί το νερό γύρω λειτουργεί σαν καθρέφτης, όμως δεν είναι τόσο chic λύση οπότε καλύτερα να μείνετε στα σταγονίδια...:-)
Με αυτά και με τα άλλα, ήρθε η ώρα να σας αφήσω για να απολαύσω την τελευταία μέρα μου εδώ... Στην Σπιναλόγκα δεν έφτασε η χάρη μου τελικά, βαρέθηκα θανάσιμα να εγκαταλείψω την ξαπλώστρα μου και να τρέχω εκδρομή με τα βαρκάκια, όμως μπορώ να σας ενημερώσω πως τα γυρίσματα της Νήσου τελείωσαν εχτές και πως η σειρά προβλέπεται huge success... Επίσης, στην άλλη πλευρά του νησιού, η Μαρία διέσχισε χτες το φαράγγι της Σαμαριάς με τα πόδια, κάτι για εφτά ώρες περπάτημα άκουσα και κόντεψα να λιποθυμήσω, αλλά δεν έχω άλλα νέα να σας πω γατί δεν με πήρε ακόμα τηλέφωνο και ελπίζω πως απλά έχει πέσει σε κώμα απο την κούραση και δεν έχει αφήσει τα κόκκαλα της εκεί... Αντιθέτως από το νοικιασμένο μας αυτοκίνητο που εχτές αρνήθηκε κατηγορηματικά να ξεκινήσει, έμεινε μάλλον από μπαταρία, και τώρα πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο την Avis να έρθουν να δουν τι θα κάνουν για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο on time...
Αυτά τα ολίγα λοιπόν, καλημέρα σε όλους λοιπόν και καλή εβδομάδα, και από αύριο τα λέμε από Αθήνα, όπως συνήθως....

Υ.Γ. Η Μαρία εμφανίστηκε τελικά, με πήρε μόλις τηλέφωνο και μου διηγήθηκε τις χτεσινές περιπέτειες της... Έκλαιγα από τα γέλια, αυτό θα σας πω μόνο, και πως αφού πήρα την άδεια της θα σας τις διηγηθώ να γελάσετε και εσείς, σύντομα...

Elounda again....

Καλημέρα από την Ελούντα λοιπόν... Ξύπνησα νωρίς γιατί κοιμήθηκα νωρίς - εχτές κάποια στιγμή ένοιωσα τόσο κουρασμένη που ήμουν έτοιμη να πέσω σε κώμα - και απολαμβάνω την υπέροχη βεράντα μου... Κάτω η θάλασσα και οι κατάφυτοι κήποι του Elounda Beach, ο ήλιος λάμπει - ευτυχώς γιατί ένα άγχος με τον καιρό το είχα με αυτές τις βροχές των τελευταίων ημερών- και το τριήμερο προβλέπεται σούπερ... Σκοπεύω να κολυμπήσω και να κάνω ηλιοθεραπεία όσο περισσόερο γίνεται, στην θάλασσα και όχι στην πισίνα μας γιατί πάντα προτιμώ την θάλασσα όταν έχω την δυνατότητα, να βελτιώσω το μαύρισμα μου και να φάω σαν γουρουνάκι... Ο Μάνος και οι υπόλοιποι είναι εδώ για τους Σκούφους οπότε το πρόγραμμα έχει εξαιρετικά εστιατόρια καθημερινά - εγώ βέβαια περιμένω το αυριανό βράδυ πως και πως γιατί το Blue Lagoon με την πολυνησιακή του κουζίνα είναι by far το αγαπημένο μου εδώ- και εγώ έχω την άνεση να ακολουθώ σε αυτά που μου αρέσουν... Που όλα μου αρέσουν δηλαδή αλλά λέμε τώρα...
Το ξενοδοχείο παραμένει λατρεμένο, φέτος μένουμε σε μια σουίτα στο κεντρικό κτήριο με μαγική θέα και μια βεράντα που κρέμεται πάνω από τον κήπο και τα έχει όλα... Καθιστικό, τραπέζι για πρωινό, και πισίνα ενα επίπεδο πιο κάτω, αλλά δεν ξέρω... Εγώ σας είπα, δεν είμαι πολύ της πισίνας, οπότε μόνο για κανένα βραδινό μπάνιο με βλέπω να την χρησιμοποιώ, και αν γιατί έτσι όπως τρώμε εδώ συνήθως, παίζει και να περπατήσω στον βυθό της... Βέβαια, αυτό που κάνει το σύστημα εδώ μοναδικό είναι το σέρβις... Μιλάμε, δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει, πουθενά αλλού στην Ελλάδα σας το υπογράφω με βεβαιότητα, και σπάνια και στο εξωτερικό σε αυτό το επίπεδο.. Παράδειγμα.. Εχτές φτάνουμε κατά τις 8, μέχρι να μας ανεβάσουν τις βαλίτσες, να χαζέψω λίγο και να ξεπακετάρω πέρασε και η ώρα, ανοίγω κάποια στιγμή τέλος πάντων το laptop μου για να πάρω τα mails μου και ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει WiFi.. Ίχνος λέμε, πουθενά... Και παθαίνω φρίκη γιατί μια εξάρτηση από το net την έχω... Τηλεφωνώ στην reception για να δω τι μπορεί να γίνει και μετά από πέντε -πέντε όμως, αλήθεια- λεπτά, χτυπάει την πόρτα μας ευγενέστατος τυπάκος με router ADSL και καλώδια στο χέρι και σε χρόνο dt το laptopάκι μου είναι συνδεδεμένο και πάει σφαίρα, όλη μέρα, για όσο καιρό θα μείνουμε.... Και ήταν εννιά η ώρα το βράδυ... Αυτό είναι πραγματικό service πολλών αστέρων.. Και μου συμβαίνει εδώ κάθε φορά που θα ζητήσω κάτι... Φτάνει στην πόρτα μου σχεδόν μόλις το σκεφτώ και για μένα, που είμαι και ελαφρά κακομαθημένη, αποτελεί την επιτομή του pampering...
Τι άλλα? Εχτές το βράδυ φάγαμε στο La Bouillabesse του ξενοδοχείου Minos Beach στον Άγιο Νικόλαο σε ένα απίστευτα ρομαντικό setting πάνω στην θάλασσα, με λουλούδια, κεριά και ένα φεγγάρι που έλαμπε σαν προβολέας... Αφού του έκανα πλάκα του Μάνου πως αν είχε φέρει οποιαδηποτε άλλη εκτός από μένα εδώ, θα την είχε ρίξει στα πατωματα και θα τον πασάλειβε αντηλιακό στην παραλία όλη μέρα από την χαρά της... Κρίμα που έφερε πάλι εμένα που απλά έφαγα και μετά ξεράθηκα στον ύπνο... Και δεν θα τον αλείψω με τίποτα στην παραλία ηγ γαϊδούρα και ας κινδυνεύω να τον χάσω από καμιά πιο περιποιητική όπως με προειδοποιούν οι διάφοροι ανώνυμοι...
Επίσης το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε είναι μάλλον posessed γιατί ξαφνικά εχτές το βράδυ έπαψαν να δουλεύουν τα φώτα και τα φλας - ευτυχώς κόλλησαν στην μεσαία σκάλα και μπορέσαμε να γυρίσουμε πίσω- και οι υαλοκαθαριστήρες ξεκίνησαν να πηγαινοέρχονται από μόνοι τους και δεν σταμάτησαν ποτέ... Επιστρέψαμε από Άγιο Νικόλαο ένα αληθινό υπερθέαμα, ήχος και φως, και ο κύριος στην είσοδο μας κοίταζε άναυδος μέχρι να μας ανοίξει την πύλη για να περάσουμε...
Αυτά για τώρα, έχουμε παραγγείλει πρωινό στο δωμάτιο και όπου να 'ναι θα έρθει και μετά είναι παραλία time... Θα φωτογραφίζω τα πάντα και αύριο, σαν τον Εξολοθρευτή, I will be back με νέα ανταπόκριση... Καλημέρες και φιλιά...



Η θέα από την βεράντα μας έστω και με τον ήλιο κόντρα...

Λίγο εσωτερικό, γιατί το υπόλοιπο το έχω ήδη κάνει άνω κάτω...:-)



Το πάνω επίπεδο της βεράντας...


Και το κάτω.....


Πρώτη φωτογραφία, μόλις φτάσαμε χτες.....



Και dinner στο La Bouillabesse....

Τραγουδάκι δεν βάζω γιατί που να ψάχνω... Όμως αν έβαζα θα ήταν Stavento και Ήβη Αδάμου... Ξέρετε.. "Σαν έρθει η μέρα, που θ΄ανταλλάξουμε μαζί καλημέρα..." Αυτό μου έχει κολλήσει αυτόν τον καιρό... Τυχαίο?Δεν νομίζω... :-))))

Ταξιδάκι σε βαρύ φόντο...

Σήμερα ξύπνησα νωρίς γιατί έχω ετοιμασίες.... Φεύγω το απόγευμα και στο μεταξύ πρέπει να φτιάξω τα πράγματα μου, να πάω ένα σούπερ μάρκετ για να αφήσω το ψυγείο γεμάτο - ο Άρις το έχει ρίξει στην μαγειρική τελευταία- να φτιάξω και λίγο νύχι, και να προλάβω και το αεροπλάνο.. Είμαι σαν hovercraft βέβαια από τον ενθουσιασμό μου γιατί τις περίμενα πως και πως αυτές τις μέρες... Μετά το νησάκι, η Ελούντα είναι ο πιο αγαπημένος μου προορισμός στην Ελλάδα, κυρίως γιατί συνδυάζει ένα ξενοδοχείο που το λατρεύω, με σούπερ φαγητό και με το απόλυτο pampering... Που πάει να πει πως θα κολυμπάω, θα τρώω και θα χουζουρεύω όλη μέρα, και ταυτόχρονα είναι μια ιδανική ευκαιρία να περάσουμε με τον Μάνο λίγο χρόνο οι δυο μας μετά από πολύ καιρό .... Και να γεμίσω τις μπαταρίες μου, και να ξεκουραστώ, και να χαλαρώσω... Και φυσικά το laptop μου είναι ήδη μέσα στην βαλίτσα οπότε θα σας έχω πλήρη ανταπόκριση...
Λίγο πιο μακριά, στην Σπιναλόγκα, "το νησί των λεπρών" ή "το νησί των δακρύων" όπως λεγόταν κάποτε, συνεχίζονται τα συμπληρωματικά γυρίσματα της "Νήσου", της σούπερ σειράς που θα αντικαταστήσει από τον Οκτώβριο τον Χριστόφορο στο Mega και που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ της Βικτόρια Χίσλοπ ... Στέλιος Μάϊνας, Κατερίνα Λέχου, Αιμίλιος Χειλάκης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιουλίκα Σκαφιδά και πολλοί ακόμα γνωστοί ηθοποιοί συμπληρώνουν το καστ και επειδή έχω open invitation για το set, θα σας έχω juicy details για την εξέλιξη του έργου...
Βέβαια όλα αυτά τα χαρούμενα και ροζ τα καλύπτει από χτες βαριά η σκιά των τελευταίων γεγονότων... Διαβάζω και ακούω πολλά, κάποιοι έχουν δίκιο και κάποιοι όχι και τόσο, το γεγονός όμως είναι ένα και εγώ εκεί θα μείνω.. Ένας άνθρωπος, οικογενειάρχης με δυο παιδιά, εργαζόμενος, νέος ακόμα, χάθηκε άδικα μέσα σε μια στιγμή... Και ότι και αν συμβεί, είτε πιαστούν αυτοί που το έκαναν είτε όχι, για την οικογένεια του τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο από εδώ και εμπρός... Η τρομοκρατία έχει αλλάξει πρόσωπο πια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, και αν είναι τόσο απλό να στείλει κάποιος ένα παγιδευμένο δέμα μέσα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (ή όπως λέγεται τώρα) με την ΕΥΠ δυο ορόφους παρακάτω και να σκοτωθεί ο υπασπιστής του Υπουργού, τότε κανείς μας δεν είναι ασφαλής πουθενά... Και είναι κρίμα γιατί μέσα στον πανικό των ημερών, της κρίσης και των εξελίξεων που δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε, πραγματικά, είναι να αρχίσουν να σκάνε ταξιδιωτικές οδηγίες που θα μας χαρακτηρίζουν μη ασφαλή προορισμό...
Είναι προφανές πως οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω απ΄όλα αυτά δεν ανησυχούν για τον τουρισμό μας, ούτε για την δυνατότητα που έχουμε ως κράτος να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να επιβιώσουμε της καταστροφής, όμως τρέμω να σκεφτώ ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν πως η τυφλή βία είναι η απάντηση στο οποιοδήποτε πρόβλημα.. Ελπίζω να μην δούμε πάλι νέα παιδιά με χειροπέδες στις οθόνες μας.. Ελπίζω πραγματικά οι νέοι άνθρωποι να έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πια την ματαιότητα της βίας και το νόημα του πολιτισμού.. Και πολιτισμός δεν είναι μόνο η Ακρόπολη και τα μουσεία, ούτε το Μέγαρο Μουσικής... Είναι το να αντιμετωπίζεις τις κάθε είδους κρίσεις, κοινωνικές, επαγγελματικές, προσωπικές ή πολιτικές με αξιοπρέπεια, με θάρρος και με εντιμότητα... Αυτά...
Καλημέρα σε όλους και φιλιά... Να είμαστε αισιόδοξοι... Και να προσπαθούμε να είμαστε ο καθένας όσο πιο εντάξει γίνεται με τον εαυτό του και τους γύρω του.. Μόνο έτσι θα αλλάξει ο κόσμος... Όταν αλλάξουμε όλοι, ο καθένας από μόνος του και για τον εαυτό του...

Στην φωτογραφία η Σπιναλόγκα, τόσο όμορφη και γαλήνια από μακριά και τραγουδάκι αφιερωμένο σε δύσκολους καιρούς αλλά και στην ελπίδα που παθαίνει πάντα τελευταία...

Σέξι....

Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση τις προάλλες γύρω από το τι είναι σέξι… Η κουβέντα – πάντα μεταξύ γυναικών και αυτό για πρώτη φορά ήταν μείον γιατί μας έλειψε το ανδρικό point of view- πήγε πολύ μακριά, όμως μου άρεσε η ιδέα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις… Τι είναι σέξι λοιπόν? Εγώ θα δώσω τα δικά μου παραδείγματα και περιμένω με ανυπομονησία τα δικά σας…

Σέξι λοιπόν είναι:

Η υποψία και όχι η βεβαιότητα…
Το σωστό μαύρισμα το καλοκαίρι.. Και τα σημάδια του…
Το πώς μυρίζει το δέρμα..
Οι ματιές και τα αγγίγματα…
Η αναμονή…
Τα διάφανα lip glosses
Το να κοιμάσαι με t-shirt και όχι με δαντελένια νεγκλιζέ.
Το γαλλικό μανικιούρ σε μαυρισμένο από τον ήλιο χέρι.
Τα κοφτερά μυαλά.
Στους άντρες, τα χέρια με τα όμορφα δάχτυλα. (ειδικά αν φοράνε skull δαχτυλίδια)
Ο κώλος του Νίκου Κουρή..
Η φωνή του Αιμίλιου Χειλάκη.
Ο Αλέξης μου, γενικά…
Το πλούσιο στήθος και ο βραζιλιάνικος κώλος στις γυναίκες αρκεί να μην επιδεικνύονται αλλά να υποδεικνύονται…
Το ενδιαφέρον φλέρτ…
Το six pack στους άντρες αρκεί να συνοδεύεται από υψηλό IQ και λεξιλόγιο με παραπάνω από 500 λέξεις…
Οι επιτυχημένοι άντρες αρκεί να μην το «φωνάζουν»…
Η φαντασία στην εξουσία…

Φωτογραφία ασπρόμαυρη, μια που και το ασπρόμαυρο στον φακό είναι σέξι και τραγουδάκι για να μπούμε λίγο στο κλίμα.. Καλημέρα σε όλους και πολλά, πολλά φιλιά…

Ελλάδα for ever....

Σας γράφω βιαστικά λίγο πριν πάω γα μπάνιο... Δεν είναι η καλύτερη μέρα σήμερα αλλά όλο πίσω πίσω το πάμε και σήμερα είπαμε να το κάνουμε να τελειώνουμε.. Οπότε, σε λίγο θα είμαι ξαπλωτή στην παραλία του Αστέρα μαζί με την Λιάνα, την Μάρθα και την Andrea (η Μαρία και η Luciana μας την κοπάνησαν αλλά αυτές θα χάσουν) και θα ανανεώνω το χρώμα μου, που ξεφλούδισα κιόλας για πρώτη φορά μετά από χρόνια και είμαι να σκάσω... Γενικά αυτές τις μέρες περνάω σούπερ, έχω ξαναβρεί τους ρυθμούς μου και τους πρωινούς καφέδες μου με την Μαρία στην Παλιά Αγορά που τόσο μου είχαν λείψει, που τους ξεκινάμε από το πρωί νωρίς και φτάνουμε μεσημέρι συνήθως, και τα girl's lunches στην Κηφισιά, και τα βράδια με τους φίλους μου... Και μαγειρεύω κιόλας, και ετοιμάζομαι να ασχοληθώ και με τις φράουλες και τις κρέμες που λέγαμε και όλα είναι τόσο καλύτερα που δεν ανοίγω καν την τηλεόραση στις ειδήσεις για να μην αλλάξει το mood μου με όλα αυτά τα δυσοίωνα περί κρίσης...

Και πριν ξεκινήσετε να με βρίζετε οι ανώνυμοι, δεν είμαι τόσο ξανθιά, ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο πιο δύσκολα θα γίνουν στο μέλλον, αλλά εγώ την κρίση στην δουλειά μου την ένοιωσα από τους πρώτους, πριν από δυο χρόνια, μια που τα ΜΜΕ και ειδικότερα τα περιοδικά ήταν τα πρώτα που έχασαν κυκλοφορίες και διαφημίσεις, οπότε έχω συνηθίσει πια... Και έχω αποφασίσει να περνάω όσο καλύτερα μπορώ - ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο καλό είναι να ρουφάμε το σήμερα σαν γάργαρο νεράκι - και να αντιμετωπίζω τα προβλήματα όταν έρχονται και όχι πριν... Και έτσι, αρνούμαι να μπω στην λογική της καταστροφολογίας... Είμαστε καλά, έχουμε την υγεία μας και ο ένας τον άλλον, έχω τους φίλους μου, την ζωή μου που την θέλω ροζ και έτσι προσπαθώ να την κρατάω, έχει λιακάδα έξω και είναι καλοκαίρι στην Ελλάδα, στο πιο όμορφο οικοπεδάκι του κόσμου, και μπορώ να χαμογελάω όσο θέλω... Και να προσπαθώ να κάνω την ζωή μου και την ζωή των ανθρώπων που αγαπάω λαμπερή και χαρούμενη... Και από Οκτώβρη βλέπουμε...
Αυτά λέγαμε χτες το βράδυ με την Μάρθα, τον Άλκη και τον Μάνο στο Butcher Shop στο Γκάζι.. Και παρόλο που ο Άλκης επέμενε πως αν μπορούσε θα ήθελε να ζει αλλού, εγώ ξέρω πως ζω ακριβώς εδώ που μου αρέσει, την ζωή που μου αρέσει... Το Λονδίνο ας πούμε, που ο Άλκης το ονειρεύεται, το αγαπώ πολύ αλλά δεν το αντέχω για παραπάνω από μια βδομάδα... Όλοι δουλεύουν ώρες ατελείωτες σαν τα ρομποτάκια, βγαίνουν τις ώρες που εμείς σκεφτόμαστε ακόμα που θα πάμε το βράδυ, κοιμούνται με τις κότες και ξυονάνε με τα κοκκόρια, έχουν χιλιάδες κανόνες που ορίζουν τις ζωές τους και ο καιρός είναι κυρίως γκρι... Νομίζω βέβαια πως θα μπορούσα να περνάω εύκολα τους χειμώνες μου στην αγγλική εξοχή, με τον Droopy να κυνηγάει λαγούς στα λιβάδια, τις γαλότσες μου, το afternoon tea μου πάντα με scones, clotted cream και μαρμελάδα φράουλα, και τις pubs που λατρεύω, αρκεί από αρχές Μαίου να μεταφερόμουν με διακτινισμό ει δυνατόν στο νησάκι... Η Ελβετική Ριβιέρα πάλι που επίσης αναφέρθηκε στην συζήτηση, είναι σαφώς καλύτερη προοπτική κατά την γνώμη μου αλλά για όταν θα φτάσουμε τα εξήντα... Το Παρίσι μου κάνει πιο κοντά σε οτιδήποτε άλλο που θα μου άρεσε, ίσως και η Νέα Υόρκη αν υποτεθεί πως θα μπορούσα να προσαρμοστώ στο american lifestyle πράγμα για το οποίο έχω τεράστιες αμφιβολίες, αλλά γενικά μιλώντας, η Ελλάδα είναι ο τόπος μου.. Ο τόπος που έχω διαλέξει και όχι που έτυχε να ζω και αυτό έχει μεγάλη διαφορά.. Και νομίζω πως το καλύτερο είναι να ζει κανείς εδώ, στον ευλογημένο τόπο μας - με τα φλου ωράρια μας, με την γιούχου νοοτροπία μας, με τα ξενύχτια, τους καφέδες και τις βόλτες μας, αλλά κυρίως με τους ανθρώπους που είναι ανοιχτόκαρδοι και φιλόξενοι και νοιάζονται αληθινά - και και να μπορεί να ταξιδεύει όσο συχνότερα γίνεται και να παίρνει τζουρίτσες από άλλους τόπους και να γεμίζει τις μπαταρίες του και να αποκτά νέες εμπειρίες... Τον χειμώνα αυτά εννοείται.. Γιατί το καλοκαίρι σαν τα νησιά μας, και σαν το νησάκι μου πάνω απ' όλα, δεν υπάρχει τίποτα...
Αυτά για τώρα, το ανεβάζω το ποστάκι έτσι όπως είναι αδιόρθωτο και άφτιαχτο γιατί μόλις ήρθε η Μάρθα να με πάρει και το απόγευμα που θα γυρίσω θα το περιποιηθώ... Φιλιά σε όλους...

UPDATE: Έχω κάνει μόλις ντουσάκι με Lemon Tart της Laura Mercier, έχω βάλει και την ασορτί κρέμα σώματος και μυρίζω σαν γλυκό, τα μαλλιά μου είναι ακόμα βρεμένα αλλά απαλά σαν μετάξι χάρη στο μαλακτικό Shu Uemura και το χαμόγελο μου φτάνει μέχρι τα αφτιά μου.. Περάσαμε υπέροχα, η βροχή έφτασε στα νότια προάστια γύρω στις 5:30 που πίναμε πια τον καφέ μας και δεν μας χάλασε το πρόγραμμα μας στο παραμικρό, γελάσαμε, κάναμε ηλιοθεραπεία, φάγαμε TGI Friday, κουτσομπολέψαμε…. Όλα τέλεια… Και τώρα, διόρθωσα και τα ορθογραφικά λαθάκια, ανεβάζω και μια σημερινή φωτογραφία δια χειρός Μάρθας που μπορεί να είναι λίγο moody και αρκετά κοντινή και να δείχνει όλες τις ατέλειες αλλά μου αρέσει πολύ γιατί είναι απολύτως καλοκαιρινή, βάζω και τραγουδάκι παραγγελιά της Λιάνας και πάω να ξαπλώσω λίγο στα δροσερά μου σεντόνια γιατί το βράδυ έχουμε συνέχεια…. Φιλιά!

Στην κουζίνα ολοταχώς....

Πρωινός καφές με ρέγουλα... Αν σας πω τι έχω πάθει θα γελάτε, obviously ο κόσμος έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα αλλά τι να κάνω και εγώ που πίνω τον αγαπημένο μου καφέ με το σταγονόμετρο μέχρι νεωτέρας? Βλέπετε, έχω ένα κόλλημα, τον Alta Rica της Nescafe, είναι ο μόνος καφές που μου αρέσει στην πραγματικότητα και συγχωρείστε τα ταπεινά μου γούστα, και εδώ και δυο μήνες περίπου έχει εξαφανιστεί από τα ράφια των Super Markets με αποτέλεσμα να τελειώνει το στοκ μου και να μην ξέρω τι να κάνω.. Έχω γυρίσει Βασιλόπουλους, Θανόπουλους, Βερόπουλους, Μαρινόπουλους, όλους τους - όπουλους τέλος πάντων, μέρα παρά μέρα που με χάνεις που με βρίσκεις σαν την γοργόνα την αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου ρωτάω τους υπευθύνους "μήπως φέρατε Alta Rica?" αλλά μπα.... Μέχρι μέσον στην Nestle Ελβετίας έβαλα, αλλά ακόμα φως δεν έχω δει... Και το τελευταίο μου βάζο έχει μείνει σχεδόν άδειο, είναι ζήτημα αν μπορώ να φτιάξω δυο καφέδες ακόμα, και φυσικά τους φυλάω για εξαιρετικές περιστάσεις... Και έτσι προτιμώ τα πρωινά να πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας έξω, στην Παλιά Αγορά, το Ivy ή το Patron μέχρι να δω τι θα κάνω...
Πράγμα που με αποσυντονίζει μια που, αφού κάθε μέρα είμαι έξω από το πρωί αδυνατώ να συμμαζευτώ και να βάλω το σπίτι μου σε μια τάξη.... Εχτές ας πούμε που μου ήρθε μια έμπνευση να μαγειρέψω το βράδυ το αγαπημένο μας TV food για να παρακολουθήσουμε τον τελικό του Dancing with the Stars όπως του άρμοζε, ιδέαν δεν είχα πραγματικά για το τι είχα μέσα στην κατάψυξη και τα ντουλάπια της κουζίνας... Βέβαια, το σύμπαν για μια ακόμα φορά μου χαμογέλασε, και είχα τα πάντα, όμως όταν άνοιξα το ντουλάπι με τα τρόφιμα κόντεψε να μου έρθει ο ουρανός στο κεφάλι κυριολεκτικά... Και πρέπει να καθίσω μια μέρα να κάνω μια εκκαθάριση, να συμμαζέψω λίγο, γιατί είναι ντροπή η κουζίνα μου εξωτερικά να δείχνει κουκλίτσα και από μέσα να κρύβει το τέρας της Αποκαλύψεως....
Βέβαια, τέρας ή όχι, μια χαρά φάγαμε για βράδυ και θα σας δώσω και την συνταγή που είναι εύκολη και σούπερ νόστιμη για φαγητό που τρώγεται κυρίως με το χέρι... Και είχα προνοήσει να αγοράσω και παγωτά Ben & Jerry -σοκολάτα με macademia- και την χειροκροτήσαμε την Έρρικα με όλα τα κομφόρ και πολύ το ευχαριστηθήκαμε...
Τελικά η μαγειρική είναι μεγάλη ιστορία και απορώ πραγματικά με τις γυναίκες που δεν ασχολούνται... Μου φαίνονται τόσο τρομακτικά πασέ αυτές οι κυριούλες που ασχολούνται και καλά μόνο με την καριέρα τους και θεωρούν σχεδόν ντροπή να μάθουν να φτιάχνουν τρία φαγάκια της ανθρωπιάς για την οικογένεια τους , όταν έχουν βέβαια γιατί νομίζω πως οι περισσότερες ή δεν έχουν οικογένειες ή αυτές που έχουν είναι στα πρόθυρα της διάλυσης... Είχαμε μια τέτοια στην παρέα τις προάλλες, ανορεκτική, ξανθιά, ξινή και με εμμονή στην υγιεινή διατροφή, και με έναν κακομοίρη μαζί της που όταν είδε τις τηγανητές πατάτες άστραψε το μάτι του, η οποία όλο το βράδυ μας έπρηξε στην θεωρία.. Πως την κουζίνα στο σπίτι την έχουν διακοσμητική, πως ψήνουν μόνο σολομούς στην τοστιέρα - άκου σολομό στη τοστιέρα, να ξεράσω τώρα ή μετά?- πως θεωρεί χάσιμο χρόνου να ασχολείται με πράγματα για τα οποία αν κάποιος θέλει μπορεί να έχει προσωπικό να του τα ετοιμάζει, και πως όλη της η χαρά είναι να αγοράζει ρούχα στα οποία δεν θα χωρούσε αν έτρωγε κανονικό φαγητό κάθε μέρα (αλήθεια είναι αυτό by the way για να της δώσω και λίγο δίκιο)... Την κοιτάζαμε όλοι άναυδοι, και αυτή και τον άλλο τον μαύρο που έπεσε στο φαί σαν την ακρίδα, και στην επιστροφή σκεφτόμουν πόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω... Που ζουν με μια εικόνα στο μυαλό τους που θεωρούν υποχρέωση τους να την υπηρετούν με κάθε κόστος, και είναι λάθος εικόνα, γιατί σήμερα, στην εποχή που ζούμε, μια γυναίκα μπορεί να κάνει και καριέρα και να είναι και λεπτή, και να ξέρει να φτιάξει και δυο μακαρονάδες ή ένα φαγάκι απλό - δεν σας λέω να ανοίγει φύλλο για πίττες ή να ετοιμάζει μουσακάδες στο φτερό- χωρίς να της πέφτει το image στο πάτωμα...
Γιατί στην τελική, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά αλλά και πιο απλό πράγμα ταυτόχρονα, από το να ετοιμάζεις κάτι νόστιμο με αγάπη και ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που αγαπάς και να μαζεύεστε όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι το βράδυ, μετά από την δουλειά και να τα λέτε, και να γελάτε και να περνάτε όμορφα... Και υπάρχουν πράγματα που γίνονται εύκολα και γρήγορα και χωρίς να χρειαστεί να χαλάσετε ούτε το άψογο μανικιούρ σας και η πιο σικ μου φιλενάδα, που είναι και λεπτή και σούπερ trendy, και επιτυχημένη σύντροφος και μαμά και δούλευε και σκληρά μέχρι πριν μερικά χρόνια, ναι για σένα λέω Λιάνα μου, είναι και μια από τις καλύτερες μαγείρισσες και οικοδέσποινες που ξέρω... Που σημαίνει πως μάλλον είναι και πιο έξυπνη από την ξινή που λέγαμε και πολύ πιο ικανή.. Και μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί το ίδιο καλά και όχι μόνο ένα...
Και αφού τα είπα όλα αυτά και ξένοιασα, πάρτε τώρα και την συνταγή για το TV food το καταπληκτικό που όπως θα διαπιστώσετε, δεν χρειάζεται να είσαι και πυρηνικός επιστήμων για να την πετύχεις....

Κοτοπουλάκια παναρισμένα με nachos και chilli...

Υλικά για τέσσερα άτομα..

Δύο πακέτα κοτόπουλο στήθος.
4 κουταλάκια του γλυκού chilli καυτερό
1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο σε σκόνη
2 αυγά
2 πακέτα nachos απλά

Κόβετε το κοτόπουλο σε λωρίδες με πάχος περίπου δύο δάχτυλα.
Σε ένα μπολ χτυπάτε τα αυγά με τα δυο κουταλάκια chilli.
Στο multi τρίβετε τα nachos, το κύμινο, το υπόλοιπο chilli και λίγο αλάτι...

Στρώνετε ένα ταψί με αντικολλητικό χαρτί, βουτάτε τα κοτοπουλάκια πρώτα στο μείγμα του αυγού και μετά στα θρυμματισμένα nachos και τα τοποθετείτε στο ταψί.

Πατάτες ψητές.

Υλικά για τέσσερα άτομα.

6 μέτριες πατάτες καλά πλυμένες με την φλούδα τους.
4 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 κουταλάκι του γλυκού ρίγανη
1 κουταλάκι του γλυκού κόλιανδρο τριμμένο

Στρώνετε ένα ταψί με αντικολλητικό χαρτί. Κόβετε τις πατάτες κάθετα στα τέσσερα και μετά στα δύο. Ανακατεύετε σε ένα μπολ το λάδι με τα μυρωδικά, βουτάτε μέσα τις πατάτες και τις απλώνετε στο ταψί.

Ανάβετε τον φούρνο στον αέρα στους 160 βαθμούς, βάζετε μέσα και τα δύο ταψιά και τα αφήνετε να ψηθούν περίπου μία ώρα.. Στο μισάωρο αλλάζετε θέση στα ταψιά.

Μαγιονέζα με lime και κόλιανδρο.

Ένα φλιτζάνι μαγιονέζα light.
Δύο κουταλιές της σούπας φρέσκο χυμό lime και το ξύσμα του.
Μια κουταλιά της σούπας φρέσκο κόλιανδρο ψιλοκομμένο ή αν δεν έχετε, ένα κουταλάκι του γλυκού κόλιανδρο σε σκόνη..

Ανακατεύετε όλα τα υλικά μέσα σε ένα μπολ καλά και αφήνετε την μαγιονέζα στο ψυγείο σκεπασμένη μέχρι την ώρα του σερβιρίσματος...

Όταν είναι όλα έτοιμα, σερβίρετε το κοτόπουλο και τις πατάτες στο πιάτο και στην μέση βάζετε μαγιονέζα σε ένα μπολάκι...
Το συγκεκριμένο φαγητό είναι αρκετά πικάντικο οπότε, αν δεν σας αρέσουν τα καυτερά, μπορείτε να μειώσετε το chilli στο μισό…
Επίσης, σημειώστε παρακαλώ πως το μόνο λάδι που χρησιμοποιούμε είναι αυτό για τις πατάτες, δεν βάζουμε παρά ελάχιστο αλάτι, πως η μαγιονέζα είναι light, και πως παρόλο που τα κοτοπουλάκια είναι πανέ γίνονται στον φούρνο.. Μιλάμε για το απαύγασμα της υγιεινής διατροφής σε ότι με αφορά...:-)

Αυτά για σήμερα και πάω να πιω τον καφέ μου ευχαριστημένη… Να έχουμε μια υπέροχη, γελαστή και χαλαρή εβδομάδα… Φιλιά…

UPDATE: Να απαντήσω από εδώ στον αγαπημένο μου Man About Town που έθεσε το θέμα αλλά και σε όσους από εσάς το σκεφτήκατε και δεν το αναφέρατε... Μπορεί η κριτική μου σε πρόσωπα και πράγματα καμιά φορά να είναι λίγο πιο υπερβολική από όσο χρειάζεται, όμως εξυπηρετεί συνήθως την θεατρικότητα του κειμένου... Και φυσικά, αντικατοπτρίζει στην βάση της απολύτως την άποψη μου, για την οποία διατηρώ αναφαίρετο το δικαίωμα μου να την εκφράζω, εδώ αλλά και όπου αλλού χρειαστεί, κυρίως επειδή, γράφοντας επωνύμως, δίνω το ίδιο ακριβώς δικαίωμα σε διάφορο κόσμο που με ξέρει ή δεν με ξέρει να με κρίνει...

Στην φωτογραφία το πιάτο σερβιρισμένο και βιντεάκι μαγειρικό για να κάνει ασορτί....

Ιστορίες για (ανατολίτες) αγρίους....

Τους χάζευα μια βδομάδα πριν στην Ψαρού.. Ζευγάρι γύρω στα τριάντα, εκείνος τριχωτός και ξαπλωμένος με χέρια πόδια ανοιχτά στην ξαπλώστρα του – τελευταία σειρά- και εκείνη συνομήλικη του, ξανθιά συνοικιακής απόχρωσης με αλυσίδα στην μέση να ζουζουνίζει δίπλα του όλο ενδιαφέρον και φροντίδα… Να τον πασαλείβει με αντηλιακό, να του χαμογελάει όλο σκέρτσο, να του στρώνει την πετσέτα που την έπαιρνε ο αέρας και να του βάζει τις σαγιονάρες του προσεκτικά όρθιες δίπλα στην τσάντα με τα μπανιερά μην τυχόν γεμίσουν άμμο… Τόση φροντίδα πια, μου τράβηξε την προσοχή σαν μαγνήτης… Ειδικά στο πασάλειμα του αντηλιακού που κράτησε τουλάχιστον ένα τέταρτο είχα καρφωθεί και προσπαθούσα να καταλάβω αν το αγόρι ήταν ανάπηρο - κουλό ας πούμε - και δεν μπορούσε μόνο του να απλώσει την αντηλιακή στα μούτρα του… Όμως λίγα λεπτά αργότερα, την ώρα που η καλή του ταχτοποιούσε ευλαβικά την πετσέτα του και γέμιζε τον φραπέ του με παγάκια, εκείνος τεντώθηκε νωχελικά και κούνησε χέρια και πόδια ταυτοχρόνως και μάλιστα προς διαφορετική κατεύθυνση, και η απορία μου λύθηκε.. Όχι δεν ήταν ανάπηρος.. Ήταν απλά άντρας ανατολίτης...
Τους παρατηρούσα λοιπόν, και μαζί μου και ο Μάνος και η Γεωργία και βάλαμε και τον Γιώργο κάποια στιγμή στο τριπάκι, μόνο τον Ζαννή δεν φωνάξαμε γιατί είχε φύγει βόλτα με το Riva, και ήθελα ειλικρινά να σηκωθώ και να πάω να την πιάσω και να της πω πως όλα αυτά που κάνει, και τα ακόμα περισσότερα που εμείς δεν θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε γιατί θα συνέβαιναν εκτός παραλίας, θα τα θυμάται κάποια στιγμή, όταν εκείνος ο άντρας ο ανατολίτης ο αγέρωχος που δεν μπορεί να κουνήσει το χέρι του για να βάλει αντηλιακό στα μούτρα του και πάγο στον φραπέ του θα της έχει ρίξει το κέρατο του ταράνδου, και θα γίνεται ακόμα πιο έξαλλη… Που ήταν τόσο κορόιδο και τόσο καλή - πάνε σετάκι αυτά τα δύο, καρατσεκαρισμένο, όσο πιο καλή είσαι με τους άντρες τόσο πιο κορόιδο καταλήγεις τελικά – και αντί να κάθεται εκείνη αραχτή στην ξαπλώστρα της και να λιάζεται έκανε την δουλάρα ακόμα και στην παραλία.. Αλήθεια σας λέω, τους έβλεπα εκείνη να ασχολείται μαζί του όλη την ώρα και εκείνον ατάραχο να ξύνει - σχεδόν κυριολεκτικά- τ΄αρχίδια του και με έπιανε τρέλα... Και ήθελα τόσο πολύ να της το πω - να σηκωθώ και να την ταρακουνήσω και να της φωνάξω να συνέλθει - που νομίζω πως αν η ενέργεια μεταδίδεται με την σκέψη μπορεί και να με άκουσε να της το ψιθυρίζω μέσα στο μυαλό της.. Ήταν και τόσο μικρή η απόσταση άλλωστε, δυο τρία μέτρα μας χώριζαν, που μπορεί και να με άκουσε να το λέω κυριολεκτικά… Βέβαια, λίγο αργότερα σηκώθηκαν να βουτήξουν, εκείνος μπροστά, τριχωτός και αγέρωχος και με αυτόν τον βηματισμό με τα πόδια ελαφρά ανοιχτά σαν να είχε συγκαεί και τα χέρια ελαφρά ανοιχτά επίσης , και εκείνη δυο βήματα πίσω, στις μύτες των ποδιών για να φαίνεται ο πωπός πιο βραζιλιάνικος και με το νου της μην τυχόν και συλλάβει καμιά ύποπτη κίνηση γύρω, καμιά ανταγωνίστρια που να θελήσει αυτό το κελεπούρι δικό της, και μετά ξεχάστηκα και δεν είδα αν τον σκούπισε κιόλας με την πετσέτα μην της πουντιάσει όταν βγήκαν ή το έκανε μόνος του…
Πάντως, η αλήθεια είναι πως βάζω το χέρι μου στην φωτιά για την συνέχεια της ιστορίας τους, μπορεί και για το τέλος της και ας με βρίσουν όλοι οι ανώνυμοι τους κόσμου… Που θα έχει δάκρυα και απογοήτευση και που ελπίζω να έχει και ένα μάθημα για το μέλλον για την καημενούλα την συνοικιακή ξανθιά…. Πως οι άντρες θέλουν περιποίηση, και ενδιαφέρον και νοιάξιμο, αλλά με μέτρο… Και πως άμα είναι να τον πασαλείβεις τον άλλο με αντηλιακό όλη μέρα και να βάζεις παγάκια στον φραπέ του, καλύτερα είναι να πάς να δουλέψεις αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή… Που έχεις και μια πιθανότητα τελικά να γίνεις σύζυγος πρωθυπουργού… Ή εφοπλιστού…Ή τραγουδιστού... Ή επιχειρηματία… Και να πασαλείβουν εσένα με αντηλιακό instead…
Αυτά τα φιλοσοφικά για σήμερα, και θα τα πούμε από βδομάδα με μαγειρικές γιατί έχει έρθει η εποχή της φράουλας και της κρέμας και ετοιμάζομαι να μεγαλουργήσω... Φιλιά πολλά και καλημέρες σε όλους....

Η μπουκαμβίλια στη αυλή..

Την ιστορία μου την είπε μερικές μέρες πριν η Μαρία, η κολλητή μου, και από τότε γυρίζει στο μυαλό μου διαρκώς... Έτσι είναι η φιλενάδα μου... Σπέρνει σαν επίμονος κηπουρός τους σπόρους της στο μυαλό μου και μετά περιμένει υπομονετικά να ανθίσουν... Και έχει πάντα δίκιο... Και ακόμα περισσότερο, έχει πάντα τον τρόπο να βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις...
Η Μαρία λοιπόν, στο εξοχικό της στο Κυπαρίσσι, έχει έναν κήπο μαγικό.. Μετά από χρόνια κηπουρικής - έχει και "πράσινο χέρι" βέβαια και αντίθετα από μένα που ότι φυτέψω μαραίνεται, εκείνη ότι φυτέψει πιάνει- περιποίησης και νοιαξίματος, έχει δημιουργήσει στην πίσω πλευρά του σπιτιού έναν παράδεισο πράσινου, σκιάς και δροσιάς.. Ασχολείται βέβαια πολύ, που την χάνεις που την βρίσκεις με ένα ψαλίδι και ένα φτυαράκι στο χέρι είναι, μάλιστα μια εποχή στο νησί κούρευε και τις ελιές της βεράντας μου σε αφράτες μπαλίτσες, όμως το αποτέλεσμα την δικαιώνει απολύτως... Με υπέροχες βραδιές κάτω από την σκιερή πέργκολα, με γέλια και κουβέντες και παρέες που μαζεύονται στο τραπέζι και περνάνε ατέλειωτες ώρες χαράς και ηρεμίας...
Μέσα σε αυτόν τον όμορφο κήπο λοιπόν, υπήρχε και μια μπουκαμβίλια... Που ήταν πανέμορφη, χρωματιστή και πλουμιστή αλλά η ταλαιπωρία της ήταν πάντα μεγαλύτερη από την χαρά της.. Γιατί ούτε σκιά έκανε, ούτε δροσιά πρόσφερε... Αντίθετα, μονίμως άπλωνε ρίζες και έπνιγε τα μικρότερα φυτά, σκόρπιζε τα φύλλα της παντού και λέρωνε τα πάντα και κάθε φορά που έπρεπε να την περιποιηθεί η Μαρία βρισκόταν μονίμως με τα χέρια γδαρμένα από τα αγκάθια της... Την πάλευε όμως χρόνια και την είχε κούκλα.. Φουντωτή και περιποιημένη.. Μέχρι φέτος το Πάσχα που έτσι όπως ήταν μπλεγμένη ανάμεσα στα αγκάθια της προσπαθώντας να κόψει πάλι τα κλαδιά που έπνιγαν τους κισσούς της με τα χέρια της ματωμένα για μια ακόμα φορά, αναρωτήθηκε για ποιον ακριβώς λόγο παιδευόταν τόσα χρόνια. Τι της πρόσφερε αυτή η μπουκαμβίλια πια ώστε να αξίζει την τόση ταλαιπωρία? Η απάντηση ήταν απλή. Τίποτα απολύτως... Από συνήθεια και υπερβάλοντα ζήλο, επειδή κάποτε την φύτεψε στον κήπο της και θεωρούσε υποχρέωση της να την διατηρεί , έχανε τόσα χρόνια ώρα και ενέργεια για ένα φυτό που στην ουσία δεν της πρόσφερε κανενός είδους χαρά πέραν της όμορφης εικόνας που όμως δεν ήταν τέτοια που να αξίζει την κούραση της.. Και έτσι, πήρε ένα πριόνι και την έκοψε από την ρίζα.. Και ξεμπέρδεψε.. Και ηρέμισε και μπορεί τώρα η αυλή της να μην έχει μπουκαμβίλια, έχει όμως όλα τα υπόλοιπα φυτά που της χαρίζουν τον ίδιο ίσκιο και την ίδια δροσιά εδώ και χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει στην χαρά που παίρνει όταν κάθεται τα βράδια κάτω από την πέργκολα με τα κεράκια της αναμμένα και ένα ποτήρι παγωμένο κρασί, μόνη της ή με παρέα, και απολαμβάνει την ησυχία και την ηρεμία της φύσης...
Και μου την διηγήθηκε λοιπόν την ιστορία αυτή μερικές μέρες πριν, στην διάρκεια μιας απολύτως άσχετης αλλά απίστευτα σχετικής όπως αποδείχτηκε κουβέντας, πίνοντας καφέ σε μια άλλη σκιερή αυλή στην Φιλοθέη, και η ερώτηση της στο τέλος ήταν απλή.. "Τι την χρειάζεσαι την μπουκαμβίλια στην αυλή σου?"
Έλα μου ντε? Και το σκέφτηκα πολύ και σοβαρά, και παρατήρησα τα σημάδια που τόσο καιρό άφηνα να περνάνε έτσι, στο ντούκου που λένε, και η απάντηση ήταν ακόμα απλούστερη... Δεν την χρειάζομαι... Καθόλου... Και είναι ώρα να πάρω το πριόνι μου και να γίνω και εγώ επίμονος κηπουρός... Και να αφήσω τα υπόλοιπα φυτά του κήπου μου να μου χαρίζουν όλα όσα αγαπάω... Δροσιά, σκιά και μια όαση να κουρνιάζω μέσα της τα βράδια.. Εύκολα, απλά , χωρίς να με παιδεύουν και χωρίς να ματώνουν τα χέρια μου με τα αγκάθια τους ... Καληνύχτα και καλό σαββατοκύριακο....

Το νησί....

Επέστρεψα από το νησί και η ζέστη στην Αθήνα είναι αφόρητη.. Μου λείπουν ήδη η θάλασσα, το αεράκι που δρόσιζε τα βράδια μου, οι φίλοι μου και η ενέργεια που άδειαζε το μυαλό μου και τα έκανε όλα εύκολα και όμορφα... Και μετράω μέρες μέχρι να επιστρέψω.. Για καλά... Και τώρα που όλα έξω βράζουν και τα air conditions ίσα που καταφέρνουν να κρατήσουν το σπίτι μέσα δροσερό, σκέφτηκα να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες, έτσι για να αλλάξω διάθεση και να γυρίσει το μυαλό μου πίσω σε όλα αυτά τα υπέροχα που άφησα να με περιμένουν...

Ψαρού, η ξαπλώστρα μου δίπλα στο κύμμα..




Gola, καλωσόρισμα...


Nammos, το δεύτερο μου σπίτι...



Luisa Beach...


Νυχτερινή θέα από την βεράντα...


Sea Satin....


Μικρή Βενετία....


Μικρός Άγιος Σώστης, ίσως η ωραιότερη παραλία του νησιού...



Πάνορμος, ο Γιώργος, η κόρη του και ο Αντώνης...


Δειλινό στο σπίτι του Ζαννή...


Belvedere Club...

Φωτισμένο Matsuhisa...

Και τραγουδάκι τι άλλο, φυσικά Stavento... Σαν έρθει η μέρα....:-)

UPDATE: Θα λείψω για μερικές μέρες... Όταν επιστρέψω όμως σας υπόσχομαι άφθονο ροζ, πολλές μαγειρικές και δροσερό, καλοκαιρινό mood... Φιλιά πολλά σε όλους...

Αφιερωμένο...

Έτσι απλά...

Το σπίτι με υποδέχεται σιωπηλό... Η βόλτα στην Χώρα δεν με ενθουσίασε , έχω μάθει πια που περνάω καλά και γιατί, και τα υπόλοιπα προτιμώ να τα αγνοώ.. Και όταν δεν τα αγνοώ απλά πληγώνουν την αισθητική μου... Τώρα όμως, αυτή η ώρα, είναι υπέροχη... Γράφω έξω, στην βεράντα, με θέα την φωτισμένη πισίνα και την πόλη που απλώνεται κάτω από τα πόδια μου λαμπερή σαν ζωγραφιά... Κάνει δροσιά αλλά είναι ευχάριστα.. Και έχω μια διάθεση να βουτήξω τα πόδια μου στο νερό ή ακόμα καλύτερα να κάνω ένα βραδινό μπάνιο, χωρίς ρούχα, και να αφεθώ στην ηρεμία του τοπίου...

Πάντα η ενέργεια του νησιού με χαλαρώνει.. Βάζει τις σκέψεις μου σε τάξη, σαν να αδειάζει το μυαλό μου από τα περιττά και να εστιάζει μόνο σε αυτά που πρέπει... Γεμίζουν οι μπαταρίες της ψυχής μου, γαληνεύει το είναι μου... Και έρχονται οι λύσεις από μόνες τους, σαν να τις έστειλε ο από μηχανής Θεός, σαν να μπαίνουν τα κομματάκια του παζλ στην σωστη τους θέση κλείνοντας σου το μάτι που έψαχνες τόσον καιρό απεγνωσμένα για αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια σου, ολοφάνερο... Το έχω ξαναπεί, τα καλύτερα και τα χειρότερα μου τα έχω περάσει εδώ.. Και με μια ισορροπία της φύσης μαγική, τα καλύτερα τα θυμάμαι με κάθε λατρεμένη λεπτομέρεια και τα χειρότερα τα έχω ξεπεράσει από καιρό... Και οι πληγές έχουν επουλωθεί αφήνοντας ανεπαίσθητα σημάδια και οι αναμνήσεις έχουν γίνει ορόσημα που φωτίζουν την ιστορία της ζωής μου σαν φάροι... Για να θυμάμαι, να χαμογελάω και να μην χάνομαι...
Η ώρα περνάει και νυστάζω, και κρυώνω και λίγο... Είναι ήδη καινούρια μέρα, καινούρια εβδομάδα και όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο απλά... Και πάω να κοιμηθώ με την ψυχή μου ανάλαφρη και γελαστή... Γιατί τα καλύτερα είναι πάντα εδώ.. Γύρω μου, μέσα μου.. Και μπορεί καμιά φορά να μπερδεύομαι και να ξεστρατίζω, όμως τελικά το νησάκι θα μου δείχνει τον δρόμο... Που είναι μόνο της καρδιάς... Καληνύχτα και καλημέρα σας...

Ήλιος, θάλασσα, γέλια και η κρίση που είναι παντού...

Οι μέρες περνάνε χαλαρά... Πρωινά ολόκληρα στην παραλία - έχω ήδη πάρει χρώμα- με αντηλιακό, βουτιές , περιοδικά και κουβέντες επί παντός επιστητού, φίλοι που πηγαινοέρχονται και που τους έχω επιθυμήσει πολύ, μεσημέρια με παγωμένες Coca Light και μενού που πάει από τα κεφτεδάκια στην spicy crab salad και πίσω κάτω από σκιερές πέργκολες με θέα την πιο όμορφη και αγαπημένη παραλία, απογευματινός ύπνος με άρωμα κρέμας σώματος και σαμπουάν σε δροσερά σεντόνια και τα βράδια δείπνα με φίλους καρδιάς και χουζούρικα ποτάκια... Μου αρέσει αυτό το πρόγραμμα... Ακόμα και χτες που γύρισα σπίτι σχεδόν ξημερώματα, ξενυχτήσαμε ήρεμα... Με cocktails, συζήτηση - που δεν ξέφυγε από την κρίση και την ακρίβεια φυσικά- και γέλια παρόλα αυτά, πως να μην γελάμε όταν είμαστε επιτέλους στον δικό μας παράδεισσο? Και είχαμε και τούρτα σοκολάτα χτες, με κεράκι και Happy Birthday song για το κορίτσι των γενεθλίων, και ευχές από καρδιάς, και φιλιά και τον Γιώργο να πηγαινοέρχεται για να βεβαιωθεί πως όλα είναι όπως πρέπει, και είχαμε και απρόοπτα που τα λύσαμε, όπως τα T-shirts του Μάνου που έμειναν στην Αθήνα αλλά έφτασαν τελικά χτες βράδυ στγο νησί μέσα από μια άψογα συντονισμένη "επειχείρηση φιλίας", ή το στοκάρισμα του ψυγείου με Σουρωτές από κιβώτια που έκαναν μια ολόκληρη μέρα για να φτάσουν από το αυτοκίνητο στο σπίτι σε δόσεις... Ή την βελουτέ κουβερτούλα με τον Winny the Pooh που προσγειώθηκε στο κρεβάτι μου για να με ζεσταίνει τα βράδια όταν μουρμούρισα πως κρυώνω - όλο το σπίτι είναι σε θερμοκρασία συντήρησης , τι να πω?- και με έκανε να αναρωτιέμαι πως βρεθηκε μέσα στον ναό του design και του Hermes ένα αφράτο παιδικό κουβερτάκι και απάντηση να μην έχω πάρει ακόμα...
Οι μέρες περνάνε χαλαρά λοιπόν και ευτυχώς δεν τελειώνουν ακόμα, έχουμε κι άλλες μπροστά μας, και διάβασα και ένα βιβλίο παράξενο, τους Δαιμονιστές του Αύγουστου Κορτώ που μιλούσε για τον έρωτα που καταστρέφει και αποδομεί ενώ είχα στο πρόγραμμα να ασχοληθώ με την ζωή της Coco Chanel που μου φαινόταν πιο ταιριαστή στο κλίμα και την περίσταση.. Μου το σύστησε όμως ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ παρόλο που με παιδεύει αφάνταστα, και είχε δίκιο... Να το διαβάσετε, σας το συνιστώ.. Και μετά μπορούμε να διοργανώσουμε on line λογοτεχνική βραδιά και να το συζητήσουμε.. Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω και άλλες γνώμες... Τέλος, το νησάκι παραμένει πανάκριβο, αμετανόητα πανάκριβο μάλλον για την περίοδο που διανύουμε, πανέμορφο όμως, και μισοάδειο... Με πολλούς ξένους τουρίστες πια, οι Έλληνες έχουν μειωθεί γύρω στο 50% μας έλεγαν φίλοι μαγαζάτορες, με αρκετή γκρίνια αλλά και με αρκετά νέα oppenings για τα οποία όμως θα σας πω άλλη μέρα...
Προς το παρόν τελειώνω τον καφέ μου και πάω να βάλω μαγιό και να φύγω... Ο ήλιος έξω λάμπει και πρέπει να τελειοποιήσω το χρώμα μου... Φιλιά πολλά και καλημέρες...

Dream days and nights...

Πϊνω τον πρωινό καφέ μου στην ωραιότερη βεράντα της γης.. Για μένα.. Έξω φυσάει αλλά ο ήλιος λάμπει - lλάμπει και μέσα - και όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει... Μασουλάω απολαυστικά το brioche μου που ήρθε right on time τελικά, διαβάζω περιοδικά και σε λίγο θα πάω για κερί... Και μετά... Μετά a dream comes true και μάλιστα για μια ολόκληρη εβδομάδα, και όλα όσα ονειρευόμουν και περίμενα με ανυπομονησία τόσον καιρό θα γίνουν πραγματικότητα.. Και το απόγευμα θα είμαι αρπαγμένη από τον ήλιο, θα μυρίζω St. Barth, θα έχω ασημένιες μπούκλες και ένα χαμόγελο που θα λάμπει σαν φάρος...

Υ.Γ. Πάντα εδώ, στο λατεμένο νησάκι, με περιμένει μια "επίθεση αγάπης"... Που με κάνει να νοιώθω όχι απλά ευπρόσδεκτη αλλά σχεδόν απαραίτητη... Το τεράστιο χαμόγελο του Ζαννή και η πιο σφιχτή και φιλόξενη αγκαλιά, το σπίτι, το δωμάτιο μου που είναι όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα, η αγάπη που είναι πάντα εδώ... Ακόμα και τα σκυλάκια που μου κάνουν τρελές χαρές όταν με βλέπουν και περιμένουν να τα βγάλω βόλτα και να παίξουμε... Και η φιλενάδα μου βέβαια, που μαζί το σχεδιάσαμε όλο αυτό φέτος και μαζί το υλοποιούμε... Και που το χαμόγελο της είναι το ίδιο λαμπερό με το δικό μου... Αγάπη ολόγυρα και εγώ στην μέση, ευτυχής, ασφαλής και ευτυχισμένη... Και τα απόγευμα έρχεται και ο Μάνος και θα είναι όλα ξανά, ίδια σαν άλλοτε...

Εχτές το βράδυ, σε μια άλλη βεράντα με παγωμένα cocktails, λιχουδιές υπέροχες και λατρεμένο girl's talk η ώρα πέρασε σαν γάργαρο νεράκι.. Και όταν επέστρεψα στο σπίτι, ο φίίλος μου με περίμενε, "πριν τον πανικό του σαββατοκύριακου να σε ευχαριστηθώ και εγώ λίγο" ήταν η ατάκα που με έκανε λιώμα, πάντα με κάνουν λιώμα οι άνθρωποι που δεν ντρέπονται να δείξουν τα αισθήματα τους, και μετά ήταν η ώρα των εξομολογήσεων από καρδιάς έτσι για να θυμόμαστε πως μπορεί να περνάει ο καιρός αλλά όταν χρειάζεται ξέρουμε και οι δυο να ακούμε και να εμπιστευόμαστε... Και μιλήσαμε για τα πάντα, για όσα μας απασχολούν και μας παιδεύουν και για όλες τις εκκρεμότητες που έχουμε να λύσουμε και οι δυο, ο καθένας τι δικές του, και καταλήξαμε να χαζεύουμε την υπέροχη θέα χαμογελώντας με την βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά... Και κοιμήθηκα γλυκά, σαν πάνω σε συννεφάκι.... Και είμαστε ακόμα στην αρχή... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Την βοήθεια σας παρακαλώ...

Better late than never, κατάφερα να μαζευτώ σπίτι μου μόλις τώρα από το πρωί, μετά από χίλιες δουλειές και ένα απίστευτο πήξιμο στην κίνηση, τι σκατά γίνεται σήμερα και είναι όλοι οι δρόμοι σαν χαλί από τοίχο σε τοίχο από τα αυτοκίνητα μου λέτε? Ο Άρις με περίμενε έξαλλος για να με βρίσει και να φύγει, τον είχα αφήσει όλη μέρα stand by να περιμένει ένα δέμα από Λονδίνο που δεν έφτασε ποτέ και χρειάστηκε να τον δωροδοκήσω για να του περάσουν λίγο τα νεύρα, ο Droopy ξύνεται μανιωδώς γιατί τον έχει πιάσει πάλι η αλλεργία του και μάλλον αύριο πρέπει να τον πάω πάλι στον γιατρό, και η αναζήτηση του βρωμο- πακέτου απέβη μάταια μια που μέχρι να συνεννοηθούμε με ποιά εταιρία έρχεται, έπεσα πάνω σε τηλεφωνητή.. Ες αύριον τα σπουδαία, πράγμα που δεν θα ήταν big deal αν αύριο δεν έφευγα.. Και αν δεν είχα μέχρι να φύγω μια μέρα επίσης πηγμένη στα ραντεβού και στις δουλειές, πράγμα που τα κάνει όλα πιο δύσκολα απ΄ ότι συνήθως... Μου την σπάει που όποτε είναι να φύγω κάτι γίνεται και τρέχω μονίμως μέχρι τελευταία στιγμή σαν τον Βέγγο.. Και φτάνω πάντα στο αεροδρόμιο στο παρά τσακ, και προλαβαίνω το αεροπλάνο με την μια ρόδα στον αέρα, που λέει ο λόγος.. Οφείλω επίσης να ομολογήσω πως έχω ταπεινά κίνητρα σε σχέση με το συγκεκριμένο δέμα το οποίο σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα άφηνα στεγνά να επιστρέψει πίσω από εκεί που ήρθε, όσο και αν αγαπώ βαθιά την παραλήπτρια του, μια που έχω φάει τα νιάτα μου σήμερα από το πρωί προσπαθώντας να το εντοπίσω και οδηγώντας ταυτοχρόνως most of the time.. Εμπεριέχει όμως among others και τα αγαπημένα μου περιοδικά... Μαζί με τα ακόμα πιο αγαπημένα μου brioches. Και αυτό μου δίνει ένα κίνητρο παραπάνω για να προσπαθήσω λίγο ακόμα να το βρω... Γι' αυτό και κάνω έκκληση σε γνωστούς και αγνώστους γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι θα του κληρώσει.. Στην Ελλάδα ζούμε, την χώρα της πατέντας και του κονέ.. Λέω λοιπόν, μήπως κανείς έχει κανέναν γνωστό στο ELTA courier να με σώσει? Για βάλτε ένα χεράκι βρε παιδιά γιατί με βλέπω να φεύγω χωρίς τα πράγματα μου και πολύ θα μου στοιχίσει, αλήθεια σας λέω... Φιλιά πολλά και ευχαριστώ εκ των προτέρων....

Summer plans...

Καινούρια εβδομάδα και όλα μοιάζουν υπέροχα... Εκτός από τον καιρό που εξακολουθεί να μας τα χαλάει λίγο - αλλά η ΕΜΥ επιμένει πως από Τετάρτη το καλοκαίρι θα έρθει και θα εγκατασταθεί κανονικά - όλα όσα με βασάνισαν τόσο τον τελευταίο καιρό, επαγγελματικά, προσωπικά, οικογενειακά, ψυχολογικά, όλα, με έναν μαγικό τρόπο δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο τους... Αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως αυτά που είναι να γίνουν θα γίνουν από μόνα τους και αυτά που είναι να μην γίνουν δεν θα γίνουν, όσο και αν τα παλέψουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε, όσο και αν παιδευτούμε....
Μαθήματα ζωής που εξακολουθώ να εκτιμώ το ίδιο πάντα, ίσως γιατί μου επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά την θεωρία μου για το σύμπαν και την Πολυάννα που κρύβεται πάντα μέσα μου ακόμα και όταν όλα γύρω μοιάζουν κατάμαυρα.. Και οι δυσκολίες κρύβουν πάντα δώρο, δεν θα κουραστώ ποτέ να το επαναλαμβάνω, και όλα όσα γίνονται, αν τα δούμε ψύχραιμα και αντικειμενικά μας δείχνουν απλά τον δρόμο.. Για την καλύτερη πορεία της ψυχής και της καρδιάς μας.. Αρκεί να θυμόμαστε να βάζουμε τον εγωισμό στην άκρη και να δεχόμαστε αυτά που νοιώθουμε χωρίς ντροπή.. Η αγάπη υπομένει και επιμένει.. Και στο τέλος νικάει πάντα... Και όποιος την νοιώθει και την αποδέχεται, είναι τυχερός και ευλογημένος και είναι τεράστια ανοησία να χαλάμε την αγάπη για να δείξουμε δυνατοί ή ανεξάρτητοι ή υπεράνω... Και μιλάω για κάθε είδους αγάπη.. Για την οικογένεια μας, για τους φίλους μας, για τους έρωτες μας... Η αγάπη είναι μια και είναι η βάση.. Τα υπόλοιπα τα υφαίνουμε γύρω της.. Και μπορεί τα σχέδια να αλλάζουν, και τα χρώματα, και οι βελονιές, όμως ο καμβάς παραμένει..
Και έτσι, ξεκινάω την καινούρια εβδομάδα χαρούμενη και ήρεμη.. Και οργανώνομαι και κάνω σχέδια και ετοιμασίες και περιμένω με ανυπομονησία τις μέρες που θα έρθουν... Και μέσα στο μυαλό μου αντηχούν τραγουδάκια εύθυμα και καλοκαιρινά και ονειρεύομαι ολοήμερα αράγματα κάτω από ομπρέλες δίπλα στην θάλασσα, και ατελειώτα girl's talk, και μεσημέρια με γέλια και φίλους καρδιάς, και βραδινά ποτά με θέα κάτω από ουρανό γεμάτο αστέρια, και ύπνο με όνειρα που θα με ταξιδεύουν εκεί που είναι η καρδιά μου... Και μυρωδιά αντηλιακού, και μαλλιά με μπούκλες κάτω απο πλατύγυρο καπέλο, και την θάλασσα να με τυλίγει και να με ηρεμεί, και τον ήλιο να με καίει, και παγωμένα cocktails, και μουσικές και χορό μέχρι τα χαράματα... Και αγκαλιές και φιλιά και ματιές που καίνε.. Και ηλιοβασιλέματα, και ανατολές, και όλα όσα θυμίζουν, και μυρίζουν, και έχουν γεύση από καλοκαίρι...
Καινούρια εβδομάδα και όλα, είναι ένα βήμα πιο κοντά... Και σας καλημερίζω με ένα τραγούδι που μιλάει για καλοκαίρι και με ένα φιλί...

Κλικ....

Μεσημέρι, λιακάδα, αεράκι.. Το ασημένιο μαλλί φρεσκοφτιαγμένο, στην πολυθρόνα δίπλα στην βιβλιοθήκη μια σακούλα γεμάτη σαμπουάν, μαλακτικές, spray για τον ήλιο, όλα Shu Uemura - η πορτοκαλί σειρά, ο Βαγγέλης μου εξήγησε πως είναι ότι πρέπει για τα μαλλιά μου το καλοκαίρι- και ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλο δώρο από τον λατρεμένο μου φίλο που με κούρεψε κιόλας λιγάκι χωρίς καν να το το ζητήσω, για να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το νησάκι με απαλές μπούκλες, άλλη μια σακούλα με το φαγητό του Droopy - κροκέτες από λευκό ψάρι και πατάτα- και η ατζέντα με τα ραντεβού της επόμενης εβδομάδας τα έχει όλα, manicure - pedicure, κερί στην Σταυρούλα, και ένα τελευταίο λούσιμο πριν την αναχώρηση μας με το περίφημο μπλέ σαμπουάν, όσες θέλετε να γίνετε ασημένιες ρωτήστε στα κομμωτήρια σας και θα με θυμηθείτε...
Από το πρωί συζητούσα δυσάρεστα πράγματα, σκεφτόμουν δυσάρεστα πράγματα, σε ένα σερί μιζέριας που σέρνεται μέρες τώρα στην ζωή μου, ε! ήρθε μια στιγμή που είπα φτάνει και το εννοούσα.. Μιλούσα στο τηλέφωνο με την Γεωργία όταν έγινε αυτό, οδηγούσα στην Κηφισίας και της έλεγα όσα μου συνέβησαν εχτές, είχα δει και ένα ζευγάρι συγκλονιστικές σαγιονάρες με πολύχρωμα Swarofski και δεν τις πήρα γιατί μου φάνηκαν κάπως, και έτσι όπως άκουγα την φωνή μου και τα όσα έλεγα, είπα μόνη μου "όχι ρε πούστη μου" στον εαυτό μου και ένοιωσα τόσο φρικαρισμένη και τόσο έξω από όσα είμαι και όσα πιστεύω για τον εαυτό μου, την ζωή και τα όσα αξίζουν να μας απασχολούν πραγματικά, που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έγινε το κλικ.. Και το άκουσα τόσο καθαρά που δεν ξέρω μήπως το άκουσε και η φίλη μου...
Και από εκείνη την στιγμή η λιακάδα επανήλθε δριμύτερη, και όλα μπήκαν πάλι στον ρυθμό της εποχής.. Που είναι καλοκαίρι, μέσα και έξω, που τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν και που όλη η μιζέρια και η μαλακία του κόσμου δεν πρόκειται να βρουν τον δρόμο και να φτάσουν μέχρι την ξαπλώστρα μου, όσο και να προσπαθήσουν... Και πήγα Βαγγέλη λοιπόν και ανανεώθηκα, και τώρα είμαι στο σπίτι μου και ετοιμάζομαι να κάνω ένα κρύο ντουσάκι με Lemon Tart και να χουζουρέψω στα αγαπημένα μου δροσερά σεντόνια παρέα με το Κορίτσι στην Φωλιά της Σφίγγας που ακόμα να το τελείωσω γιατί που να μαζέψω το μυαλό μου τόσες μέρες, και ότι προλάβω από τα μεσημεριανά.. Και αργότερα θα γράψω την καινούρια μου στήλη - θα σας ενημερώσω για το που και το πότε εγκαίρως - και το βράδυ θα βγω με τον Μάνο και τον Στέλιο και θα κουτσομπολέψουμε, και θα γελάσουμε και θα περάσουμε υπέροχα, και αύριο θα ξυπνήσω το πρωί και θα πιω καφέ χαλαρά και μετά θα μαγειρέψω και μπορεί να φτιάξω και ένα γλυκό με φράουλες αν έχω κέφι, και το βράδυ θα πάω σινεμά να δω το Kings of Mykonos για να μπω λίγο στο κλίμα...
Και η ζωή συνεχίζεται, και οι αγάπες που είναι για να μείνουν μένουν και αυτές που είναι για να φύγουν φεύγουν και όλα γίνονται όταν πρέπει και όπως πρέπει, αρκεί να ακολουθούμε πάντα τον δρόμο και την πυξίδα της ψυχής μας.. Γιατί τότε, ακόμα και αν όλα πάνε στραβά και λάθος, εμείς ξέρουμε με την πιο απόλυτη βεβαιότητα πως έχουμε κάνει ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και έχουμε την άνεση και την πολυτέλεια να αντέχουμε και τα κέρδη και τις ζημιές με τον ίδιο ακριβώς τρόπο... Γιατί αυτό που οι άλλοι το χάνουν εμείς το κερδίζουμε και αυτό που χάνουμε εμείς θα το βρούμε στον δρόμο μας αργότερα, από αλλού... Είναι η καλή ενέργεια που επιστρέφει πάντα πίσω σε εκείνους που την μοιράζουν απλόχερα.. Όπως επιστέφει και η κακή ενέργεια, πίσω από εκεί που ήρθε...
Και έτσι, με ένα αργοπορημένο μεσημεριανό ποστ και με mood αισιόδοξο και κεφάτο, σας στέλνω ένα πλατύ χαμόγελο και όλη μου την αγάπη.. Και το ροζ που μου έλειψε πολύ, και ένα τραγουδάκι χαρούμενο για να μας κάνει παρέα το σαββατοκύριακο... Φιλιά πολλά και μην ξεχνιόμαστε.... Η ζωή είναι ωραία και είναι στο χέρι μας να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που πάμε να χάσουμε την μπάλα... Υγεία να έχουμε, και εμείς και όσοι αγαπάμε, και όλα τα άλλα, βρίσκονται...

Αγάπη που πονάει...

Σήμερα ήθελα να σας γράψω ένα ποστάκι χαρούμενο και ευχάριστο για την Carrie και το Sex and the City... Όμως δεν έχω κέφι και διάθεση για αστεία, η λιακάδα μου, μέσα και έξω, έχει πάρει ρεπό.. Προσωρινά φυσικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η σημερινή μέρα ξημέρωσε δυσάρεστη και μελαγχολική... Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ και εμπιστευόμαστε τελείως έχουν την τάση να μας πληγώνουν και να μας πονάνε στις πιο ακατάλληλες στιγμές... Γιατί γίνονται εγωιστές και δεν σκέφτονται το αντίκτυπο των όσων λένε και των όσων κάνουν.. Γιατί δεν μπαίνουν ποτέ στην θέση μας να ακούσουν με τα δικά μας αυτιά αυτό που ακούμε και να δουν με τα δικά μας μάτια αυτό που βλέπουμε... Να νοιώσουν με την δική μας καρδιά αυτό που νοιώθουμε...
Θα ήθελα να μην επηρεάζομαι τόσο πολύ από όσα μου συμβαίνουν.. Και η αλήθεια είναι πως αναγκάστηκα από πολύ μικρή να αναπτύξω τεχνικές και δεξιότητες για να ξεπερνάω την δυσάρεστη πραγματικότητα και να καταφεύγω στην Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, την δυσκολία που κρύβει πάντα δώρο, για να αντέχω και να προχωράω.. Και πως στην διαδρομή έμαθα να γίνομαι σκληρή και να αφήνω πίσω τους ανθρώπους που με πληγώνουν και με πονάνε, με δύσκολες επιλογές και με πείσμα και με πίστη στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου και σε αυτά που αξίζω να έχω στην ζωή μου.. Και ξέρω πια πως αν χρειαστεί, αν πιεστώ πολύ και αν πληγωθώ πολύ μπορώ να το ξανακάνω...
Όμως δεν θέλω.. Δεν θέλω, και θυμώνω που οι συνθήκες μπορεί και να με αναγκάσουν... Και παλεύω καιρό τώρα να κρατήσω ισορροπίες, και να είμαι εκεί, και να ακούω, και να λέω την γνώμη μου αντικειμενικά χωρίς να κρίνω, και να αφήνω χώρο και χρόνο, και να ξεχνάω πράγματα που με πληγώνουν και πως όταν θα έρθει η ώρα θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και ποτέ η πρώτη.. Και όλα αυτά τα κάνω συνειδητά.. Για την αγάπη που είναι βαθιά και αληθινή και πως αλλιώς μπορεί να είναι άλλωστε η πργαγματική αγάπη?
Και όμως, σήμερα, πάλι, για μια ακόμα φορά, αναγκάζομαι να σκεφτώ την προοπτική του να αφήσω πίσω μου έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ, πάρα πολύ, τελείως, αλλά που έχω κουραστεί να τον αφήνω να με πληγώνει.. Μπορεί να είναι και για καλό σκέφτομαι.. Μπορεί αν δεν του αφήσω άλλες εναλλακτικές να αναγκαστεί να δει την πραγματικότητα και να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει.. Ότι είναι καλό για εκείνον και όχι για μένα... Και από την άλλη ξέρω πως θα είναι ένας δύσκολος αποχωρισμός... Και πως δεν θέλω να τον ζήσω αν δεν αναγκαστώ, αν δεν νοιώσω κολλημένη στον τοίχο μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.. Που νοιώθω δηλαδή, έτσι ακριβώς, καιρό τώρα... Και είναι και αυτό το ατελείωτο πήγαινε- έλα, αυτές οι αποφάσεις που ανατρέπονται ξανά και ξανά και όλα όσα συμβαίνουν διαρκώς και δεν προλαβαίνω να τα ακολουθήσω, δεκάδες μικρά πράγματα που γίνονται βουνά και ποτάμια κάθε φορά και με παρασύρουν στο διάβα τους και εγώ προσπαθώ απλά να μην πνιγώ...
Έχω κουραστεί.. Και ξέρω πια πως η αγάπη είναι το πιο όμορφο και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου.. Και πως οι άνθρωποι που μας την προσφέρουν, οι άνθρωποι που είναι πολύτιμοι για την ζωή και την ψυχή μας αξίζουν κάθε θυσία και κάθε μάχη, κερδισμένη ή χαμένη... Όμως καμιά φορά κοιτάζω προς τα πίσω, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, όλες αυτές τις δυσκολίες, όλα αυτά τα δάκρυα, την απόρριψη, τα προβλήματα, και τις χαρές φυσικά, και τα γέλια και την ευτυχία, και αναρωτιέμαι πότε θα καταφερω να ηρεμίσω.. Να ξέρω τι έχω και πως, και αυτό που έχω και για το οποίο έχω παλέψει τόσο σκληρά, αυτό που έχω σήμερα, εδώ και τώρα, να είναι πια, επιτέλους, δικό μου.. Να είναι εδώ, σταθερό και ήρεμο, να με στηρίζει και να το στηρίζω και εγώ και να είναι η αγάπη όπως θα έπρεπε να είναι.. Χαρά, και γέλιο, και αγκαλιά και στήριγμα... Αντί για μάχη και χτυπήματα κάτω από την μέση... Κουράστηκα να πολεμάω, αλήθεια σας το λέω.. Μια μάχη που δεν θα την κερδίσω μάλλον ποτέ.. Γιατί θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και η ζωή θα φροντίζει συχνά πυκνά να μου το θυμίζει, με τον δύσκολο τρόπο... Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο? Πως δεν με πειράζει που είμαι η δεύτερη επιλογή... Πως έχω συμβιβαστεί μ΄αυτό από καιρό και έχω καταφέρει να το χωρέσω στο μυαλό και την καρδιά μου... Με το πήγαινε έλα δεν έχω καταφέρει να συμβιβαστώ.. Και με τις διαρκείς ανατροπές και με όλα όσα κάνουν αυτή την αγάπη ακόμα πιο δύσκολη από όσο είναι από μόνη της..

Υ.Γ. Ότι έγραψα δεν αφορά ούτε τον Άρι, ούτε τον Μάνο.. Ευτυχώς, η δική τους αγάπη είναι από αυτές που και στα εύκολα και στα δύσκολα δεν με πλήγωσε ποτέ... Υπάρχει όμως κι άλλη μια αγάπη στην ζωή μου, το ίδιο βαθιά και το ίδιο μεγάλη, που καταφέρνει συχνά πυκνά να με κάνει κουρέλι... Και που παρόλα αυτά, ξέρω καλά πως την χρειάζομαι το ίδιο πολύ.. Δυστυχώς ή ευτυχώς... Και πως ακόμα και αν χρειαστεί να την αφήσω πίσω, η σκέψη της θα με πληγώνει πάντα.. Το ίδιο καλά και εύκολα όσο και η παρουσία της...

Πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά...

Το χτεσινό επεισόδιο του Χριστόφορου άγγιξε ένα θέμα δύσκολο.. Δύσκολο να το βλέπεις, δύσκολο να το σκέφτεσαι και ακόμα πιο δύσκολο να ξέρεις πως υπαρχει.. Πως είναι αληθινό και πως υπάρχουν χιλιάδες παιδάκια εκεί έξω, συνήθως όχι τόσο ομορφα όσο αυτό του 4, που περιμένουν να βρεθεί ένα σπίτι να τα χωρέσει και μια καρδιά να τα αγαπήσει.. Όταν ήταν ο Άρις μικρός συνηθίζαμε τα Χριστούγεννα να αγοράζουμε δώρα και να τα πηγαίνουμε στα παιδιά ενός ορφανοτροφείου στον Χολαργό. Ήθελα να ξέρει πως η πραγματικότητα και η ζωή έχουν δυό όψεις, και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και εύκολο.. Ούτε αυτονόητο όπως ήταν τότε στο παιδικό του μυαλό οι έννοιες της οικογένειας, της αγάπης και της ευτυχίας.. Και τα θυμάμαι πολύ καλά ακόμα, και ας έχουν περάσει πολλά χρόνια πια, τα βλέμματα εκείνων των λιγότερο τυχερών παιδιών.. Που είχαν μέσα τους ανάμεικτα την προσμονή και την παραδοχή, την λύπη και τον φόβο, την ελπίδα και την απογοήτευση.. Σκοτεινά ματάκια στα οποία ακόμα δεν μπορώ να αντισταθώ.. Ούτε καν όταν τα βλέπω σε πρόσωπα ενηλίκων...
Τα χρόνια πέρασαν και οι επισκέψεις μας στο ορφανοτροφείο αραίωσαν και μετά σταμάτησαν τελείως.. Ο Άρις είχε την τύχη και την ατυχία μαζί να συναναστραφεί σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας παιδιά λιγότερο προνομιούχα από εκείνον και αυτό τον έκανε να μπορεί να κάνει παρέα με την ίδια άνεση με παιδιά πάρα πολύ πλούσια και πάρα πολύ φτωχά.. Και να κάνει τις επιλογές του με βάση την ψυχή και όχι την εικόνα.. Και τον θαυμάζω γι' αυτό, και τον αγαπάω ακόμα περισσότερο ...
Πίσω στα άλλα παιδιά, τα τυχερά και τα λιγότερο τυχερά, με τρομάζει ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουν συχνά οι μεγάλοι.. Ξέρω ανθρώπους που παλεύουν με νύχια και με δόντια για ένα παιδί.. Με εξωσωματικές, με θεραπείες, με τάματα, με τις δαιδαλώδεις διαδικασίες της υιοθεσίας στην Ελλάδα, με τα κοινωνικά ταμπού για τις μονογονεϊκές οικογένειες και τις ανύπαντρες μητέρες που υπάρχουν ακόμα, ειδικά στην επαρχία.. Και την ίδια ώρα ξέρω ανθρώπους που τους δίνεται το δώρο ενός παιδιού και το σκέφτονται, ή ακόμα χειρότερα το απορρίπτουν, ανθρώπους που αποφασίζουν να σκοτώσουν τα παιδιά τους πριν γεννηθούν, άλλους που τα εγκαταλείπουν μέσα σε κάδους σκουπιδιών και έξω από πόρτες, και άλλους που τα κρατάνε και τα βασανίζουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Και όσο και αν δέχομαι και σέβομαι το δικαίωμα της επιλογής στον καθένα, και όσο και αν καταλαβαίνω πως αν πρόκειται να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και μετά να το ταλαιπωρήσεις είναι καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου, βαθιά μέσα μου αναρωτιέμαι πάντα τι μπορεί να είναι σημαντικότερο στην ζωή κάποιου από ένα παιδί.. Ποια καριέρα, ποιος εγωισμός, ποιες προτεραιότητες...
Δεν ξέρω και προφανώς δεν θα μάθω.. Σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα πριν από λίγο καιρό έγινα πολύ σκληρή με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ.. Ομως είπα την γνώμη μου μέσα από την καρδιά μου και δεν μετανοιώνω γι΄αυτό... Ίσως γιατί θυμάμαι πάντα το ίδιο έντονα την στιγμή που πήρα στην αγκαλιά μου τον Άρι, 19 χρόνια πριν, σαν να μην πέρασε μια ώρα.. Ήταν μικρούλης σαν γατάκι, τυλιγμένος με μια πετσέτα, με μουσκεμένα σκούρα μαλλάκια και τα πιο όμορφα, σουφρωμένα χειλάκια του κόσμου.. Μου τον έδωσαν να τον κρατήσω, τον κοίταξα και ένοιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει... Και η ζωή μου δεν υπήρξε ποτέ η ίδια ξανά.. Και αυτό το βούλιαγμα, αυτό το απίστευτο συναίσθημα που γεμίζει την ψυχή μου και την κάνει να φουσκώνει από ευτυχία και περηφάνεια, το νοιώθω ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε φορά που κοιτάζω το παιδί μου στα χρόνια που πέρασαν.. Που δεν ήταν πάντα εύκολα, που χρειάστηκε πολλές φορές να αλλάξω την πορεία και τις προτεραιότητες μου, που έμαθα να παίρνω όλες τις σοβαρές μου αποφάσεις πρώτα για εκείνον και μετά για μένα, που πόνεσα πολύ, και που έκλαψα πολύ, και που φοβήθηκα πολύ, και που αγχώθηκα πολύ... Αλλά που τίποτα απολύτως, τίποτα όμως, δεν άλλαξε το γεγονός πως αυτό το παιδί είναι ότι καλύτερο έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου... Και έτσι δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που επιλέγουν αν και μπορούν, να μην ζήσουν αυτή την απίστευτη εμπειρία.. Να μην νοιώσουν αυτά τα μαγικά συναισθήματα.. Να μην αρπάξουν την ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, πιο ώριμοι, πιο αληθινοί και πιο ουσιαστικοί, μέσα από τα παιδιά τους..
Είναι δύσκολη ιστορία να είσαι γονιός.. Εννοείται αυτό.. Και είναι πολύ πιο εύκολο να ζεις για τον εαυτό σου, και για την στιγμή, και για τα όσα πάνε και όσα έρθουν... Και να χτίζεις εικόνες, και καριέρες και σχέσεις μοναχικές... Όμως είναι μια μάχη που κερδίζεται.. Με όπλο την υπομονή, την επιμονή και κυρίως, την αγάπη..Το πρώτο πράγμα που μας είπε ο Γιάννης όταν κάναμε τα σεμινάρια για γονείς ήταν πως όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε οι τέλειοι γονείς.. Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς.. Και πως θα έρθει η ώρα που και τα δικά μας παιδιά θα μας κατηγορήσουν για τα τραύματα που τους δημιουργήσαμε.. Είναι η αλυσσίδα της ζωής αυτή και δεν αλλάζει... Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όταν έρθει εκείνη η ώρα να τα κοιτάξουμε στα μάτια και να τους πούμε μέσα από την καρδιά μας πως κάναμε κάθε φορά ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και να είναι αλήθεια αυτό.. Και να θυμόμαστε πως η αγάπη, όταν υπάρχει και είναι αληθινή τα διορθώνει όλα...
Στα χρόνια που πέρασαν τα θυμήθηκα πολλές φορές αυτά τα λόγια.. Και φρόντισα όποτε έκανα λάθος να ζητάω συγγνώμη, και προσπάθησα να μεγαλώσω τον Άρι όπως θα ήθελα να έχουν μεγαλώσει οι γονείς μου εμένα.. Και αν πετύχαμε κάτι, είναι πως σήμερα, στα 19 του το παιδί μας ξέρει με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου πως και για μένα και για τον πατέρα του ήταν και είναι πάντα η πρώτη προτεραιότητα.. Και πως τον αγαπάμε πολύ , πάρα πολύ, τελείως, γιατί δεν υπήρξε μέρα που να μην του το είπαμε, και πως δεν υπήρξε μια μέρα της ζωής μας που να μην νοιώσαμε τυχεροί και ευλογημένοι που ήρθε και μας άλλαξε το σύμπαν μας.. Και είμαι σίγουρη πως τον Οκτώβριο που θα καθίσει και εκείνος με την σειρά του στις πολυθρόνες του Γιάννη για τα δικά του μαθήματα αυτογνωσίας, θα έχει να παλέψει με τα λάθη που κάναμε και να λύσει τα προβλήματα που του δημιουργήσαμε αλλά τουλάχιστον δεν θα αναρωτιέται αυτό που θα αναρωτιούνται οι περισσότεροι "συμμαθητές" του.. Αν οι γονείς του τον αγαπήσαν ποτέ πραγματικά..
Γιατί να ξέρετε, που το ξέρετε φαντάζομαι, πως όλοι αυτό αναζητάμε στην ζωή.. Αυτό είναι το Άγιο Δισκοπότηρο μας... Η αγάπη και το αίσθημα πως ανήκουμε, και πως για κάποιον εκεί έξω είμαστε η πρώτη προτεραιότητα.. Πως κάποιος μας αγαπάει γι΄αυτό που είμαστε.. Με τις ατέλειες μας, με τα προβλήματα μας, με τους φόβους, με τις ανασφάλειες και με τους δράκους στο παραμύθι μας...
Και έτσι, εμένα, θα με στοιχειώνουν πάντα τα σκοτεινά ματάκια των παιδιών που δεν υπήρξαν τόσο τυχερά όσο το δικό μου.. Ματάκια που τα συναντάω στα φανάρια να καθαρίζουν τζάμια, στα μαγαζιά που διασκεδάζουμε τα βράδια να πουλάνε λουλούδια, στις γωνιές των δρόμων να προσφέρουν φτηνά χαρτομάντηλα, αναπτήρες και πλαστικά παιχνίδια.. Και πίσω από τους ψηλούς τοίχους των ιδρυμάτων φυσικά και ας μην τα βλέπουμε.. Και μέσα στα αναμορφωτήρια και τις φυλακές ανηλίκων.. Και μέσα σε δυσλειτουργικές οικογένειες.. Που δεν είναι βέβαια πάντα οι λιγότερο προνομιούχες.. Πριν απο μερικά χρόνια σε ένα θερινό σινέμα στην Φιλοθέη, ακριβώς μπορστά μας, καθόταν μια πολύ γνωστή, πλούσια και κοσμική κυρία με το παιδάκι της.. Που ήταν γύρω στα δέκα και με το χέρι στον γύψο μέχρι τον ώμο.. Σε όλη την διάρκεια του έργου η κυρία μιλούσε - χαμηλόφωνα είναι η αλήθεια - στο κινητό.. Κάποια στιγμή δρόσισε και το παιδάκι θέλησε να φορέσει την ζακέτα του.. Παιδεύτηκε για κανένα πεντάλεπτο με το χέρι στον γύψο και φυσικά δεν τα κατάφερε.. Και η μαμά του δεν έκανε τον κόπο να κλείσει το τηλέφωνο και να το βοηθήσει.. Το έκανα εγώ και το βλέμμα του δεν διάφερε σε τίποτα από εκείνο των παιδιών των φαναριών, σας το ορκίζομαι.. Η μοναξιά, και η απώλεια, και η πίκρα, και η προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον και για την αγάπη που άργησε αλλά μπορεί και να έρθει τελικά, κρύβονται κάτω από κάθε είδους περιτύλιγμα.. Λαμπερό ή ταπεινό.. Και είναι πάντα τα μάτια που λένε την αλήθεια της ψυχής και όχι τα ρούχα ή τα πράγματα.. Και χτες το βράδυ, αυτό το ξανθό παιδάκι που νόμιζε πως είναι δεινόσαυρος και έβλεπε τον Χριστόφορο να φεύγει πίσω από τα κάγκελα της πύλης του Κέντρου Βρεφών Μητέρα, μου έφερε στο μυαλό πράγματα και εποχές που θέλω να ξεχάσω.. Αλλά δεν μπορώ.. Και με έκανε να σκεφτώ πως μπορεί και η μυθοπλασία καμιά φορά να γίνει όχημα για να σκεφτούμε, και να προβληματιστούμε, ακόμα και να κλάψουμε.. Και εγώ προσωπικά, εχτές το βράδυ, έρριξα μαύρο δάκρυ..
Καλημέρα, καλό μήνα και πολλά, πολλά φιλιά... Το καλοκαίρι είναι και επισήμως πια εδώ..