Νέο βιβλίο: Α.9111 της Ντενίζ Παναγιωτοπούλου

Ντενίζ Παναγιωτοπούλου

Α.9111

Νουβέλα, ISBΝ: 978-960-9441-33-9, διάστ. 17Χ12, σελ. 128, τιμή 10. €

Ένας νεαρός με τον σκύλο του, μια σχεδόν υστερική Νεοελληνίδα μητέρα με τον γιο της, μια γηραιά κυρία με τον αόρατο σύντροφό της, ο Γάλλος ακαδημαϊκός με την Πελοποννήσια αρραβωνιαστικιά του, οι σιωπηλοί μετανάστες, δύο χαρακτηριστικές Αγγλίδες τουρίστριες, μια φαμίλια τσιγγάνων που κατευθύνεται σε κοντινό πανηγύρι και το μοιραίο ζευγάρι…

Όταν ένα απρόοπτο γεγονός θα προκαλέσει ασυνεννοησία και ο εκνευρισμός θα κυριαρχήσει, δημιουργώντας προβλήματα συμπεριφοράς, οι επιβάτες που ταξιδεύουν στο τρένο της κοινωνικής Βαβέλ θα εκτροχιάσουν την έτσι κι αλλιώς διαταραγμένη μικροκοινωνία τους.

A.9111: Πρόκειται για µοντέλο ντιζελοµηχανής AL-CO, που έσερνε και την αµαξοστοιχία 514 στον σιδηρόδροµο της Πελοποννήσου. Τα χαρακτηριστικά στοιχεία Α.9111 αναγράφονταν στο µπροστινό µέρος του τρένου.

 ***

 

Η Ντενίζ Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με το βιβλίο Η εξομολόγηση μιας σφήκας (2010). Από το 1998 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Σχέδιο εξωφύλλου Χωρίς ταυτότητα, έργο του Αντώνη Τσακίρη. Πενάκι σε χαρτί.

Η επικαιρότητα του «διαβόητου πλαστογράφου» Σιμωνίδη

 του Ε.-Ζάχου Παπαζαχαρίου

Και ξαφνικά μας πρόκυψε ο Κύριος Ρύντιγκερ Σάπερ (Rudiger Schaper), Γερμανός συγγραφεύς το επάγγελμα, για να μας θυμίσει ότι ο μεγαλύτερος πλαστογράφος των αιώνων  ήταν Έλληνας!  Ο αλήστου μνήμης Κωνσταντίνος Σιμωνίδης.  Στον πρόλογο για την ελληνική έκδοση του βιβλίου  «Η οδύσσεια του πλαστογράφου  Κωνσταντίνου Σιμωνίδη» φροντίζει να ξορκίσει την εύλογη υπόνοια του αναγνώστη, μήπως το βιβλίο του έχει κάποια σχέση με το κύμα συκοφαντίας των Ελλήνων και της Ελλάδας που κυριάρχησε στη Γερμανία τα δύο τελευταία χρόνια:

 «Συχνά με ρωτούν  αν το βιβλίο μου πρέπει να διαβαστεί ως σχόλιο στην παρούσα πολιτικοοικονομική κρίση, ενδεχομένως και ως περιγραφή του χαρακτήρα των Ελλήνων. Απαντώ λοιπόν με ένα όχι. Επειδή η συναρπαστική  καλλιτεχνική φύση αυτού του ανθρώπου με απασχολεί εδώ και χρόνια. Ο Σιμωνίδης και το έργο του σχετίζονται με  γενικότερα φαινόμενα του πολιτισμού και της παράδοσης. Η επικαιρότητα με πρόλαβε και στη χώρα μου. Στις αρχές του  2011,  όταν κυκλοφόρησε η Οδύσσεια του πλαστογράφου, ένας υπουργός Εθνικής Άμυνας στη Γερμανία αναγκάστηκε να παραιτηθεί για λόγους αξιοπιστίας εξ αιτίας της διδακτορικής του διατριβής. Δεν ήταν ο μόνος πολιτικός με «πλαστή» διατριβή».

Φταίει  λοιπόν η άτιμη η επικαιρότητα, που πρόλαβε τον Κύριο Ρύντιγκερ Σάπερ, γιατί ο ίδιος  δεν είχε την πρόθεση να συκοφαντήσει τους Έλληνες γράφοντας ένα βιβλίο για τη ζωή ενός Έλληνα που καταχωρήθηκε ως ο μεγαλύτερος πλαστογράφος της ιστορίας. Το  ίδιο το βιβλίο του όμως τον διαψεύδει αυτή την ώρα,  όπου οι Έλληνες και η Ελλάδα συκοφαντούνται και προβάλλονται ως οι μόνοι αμαρτωλοί για αμαρτήματα που πράττουν κατά κόρον όλοι οι άλλοι  Ευρωπαίοι. Και το έγραψε και σε μια μορφή ανάμεσα στο μυθιστόρημα και στο δοκίμιο, για να μπορεί να πει σε όσους θα του καταμαρτυρήσουν ανακρίβειες: «Μυθιστόρημα είναι, ό,τι θέλω γράφω. Τέχνη κάνω!»

Φυσιολογικά  το… «μυθιστόρημά» του είναι γεμάτο ανακρίβειες,  άλλες οφειλόμενες σε άγνοια της βιβλιογραφίας και της ιστορίας, άλλες όμως ηθελημένες.  Είναι εμφανές από το κείμενό του πως ο Κύριος Ρύντιγκερ Σάπερ δε βρήκε τις μελέτες του…Ι.Μ. Χατζηφώτη, του Ι.Τ. Παμπούκη, ούτε καν το άρθρο του Δ. Ζαχαράτου, στο «Ε» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.. Βρήκε  παλιότερα  δημοσιεύματα και πορεύτηκε μ’ αυτά…

Αλλά ας πάρουμε το θέμα απ’ την αρχή κι από το τραγικό ερώτημα: Υπήρξε όντως πλαστογράφος ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης; Το πρώτο κείμενό του που ενόχλησε το  κατεστημένο, είχε άμεση σχέση με την κοσμοϊστορική εφεύρεση της φωτογραφίας. Η  «Ερμηνεία των Ζωγράφων» του Διονυσίου του εκ Φουρνά, εγχειρίδιο βυζαντινής εικονογραφίας,  που εξέδωσε στην Αθήνα το 1853,  περιέχει τη συνταγή της …έγχρωμης φωτογραφίας,  που θεωρήθηκε ψευδεπίγραφη, κατασκευασμένη απ’ τον ίδιο.

Αν το δούμε ψύχραιμα, ο φουκαράς ο Σιμωνίδης δεν πλαστογράφησε τίποτε. Είτε βρήκε τη συνταγή της έγχρωμης φωτογραφίας σε κάποιο άλλο χειρόγραφο και  την ενσωμάτωσε στην «Ερμηνεία των Ζωγράφων», είτε τη σκαρφίστηκε μόνος του, όπως διατείνεται ο τρίτος  εκδότης της «Ερμηνείας», διαπρεπής Πηλιορείτης  λόγιος Α. Παπαδόπουλος -Κεραμεύς  (εκδόσεις Σπανός). Και στη μία και στην άλλη περίπτωση δεν πλαστογράφησε. Γιατί η συνταγή της έγχρωμης φωτογραφίας είναι αληθινή, δεν είναι ψεύτικη! Και αν μεν τη βρήκε κάπου αλλού και την παρουσίασε ως έργο του ζωγράφου Ιεροθέου, μαθητή του μεσαιωνικού ζωγράφου Πανσέληνου, το έκανε για να προβάλει  την πρωτιά των Ελλήνων στην εφεύρεση της έγχρωμης φωτογραφίας, τον καιρό που οι Γάλλοι χάλαγαν τον κόσμο με τη «Νταγκεροτυπία» που αυτή ήταν… ασπρόμαυρη. Η συρραφή άλλωστε κειμένων ή η αντιγραφή από άλλους συγγραφείς, ήταν κοινή πρακτική στους βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς χρόνους. Δεν εθεωρείτο  «λογοκλοπή» ή πλαστογραφία. Αν  σκαρφίστηκε μόνος του τη συνταγή, πάλι δεν είναι πλαστογράφος. Αντίθετα του οφείλονται τα εύσημα του μεγάλου, του πολύ μεγάλου εφευρέτη, μεγαλύτερου  κι απ’ τον Έντισον κι απ’ το Νταγκέρ κι από τους Αδελφούς Λυμιέρ.

Δε φταίει κανείς αν οι εφευρέτες της «Νταγκεροτυπίας» ο Νιεπς και ο Νταγκέρ δεν ήξεραν τη… βιβλιογραφία. Ο «σκοτεινός θάλαμος» ήταν γνωστός από τους αλεξανδρινούς χρόνους. Τον ήξεραν και τον χρησιμοποιούσαν οι χαράκτες των «καμέο», αυτοί που χάραζαν πορτρέτα επώνυμων πάνω σε δαχτυλιδόπετρες από πολύτιμους λίθους. Παίρνανε ένα κατσικάκι νεογέννητο πριν ανοίξει τα μάτια του, το κρατούσαν στο σκοτάδι για κάποιες μέρες κι ύστερα το τοποθετούσαν μπρος στο πρόσωπο του  οποίου ήθελαν να αποτυπώσουν τη μορφή. Και η πρώτη εικόνα που έβλεπε το κατσικάκι ανοίγοντας τα μάτια του τυπωνόταν ανεξίτηλα  στον αμφιβληστροειδή των ματιών του. Έπαιρναν ύστερα τα μάτια απ’ το κατσικάκι, απομόνωναν τον αμφιβληστροειδή των ματιών του και είχαν δύο μικροσκοπικές φωτογραφίες, στην κλίμακα του καμέο όπου ήθελαν να χαράξουν το φωτογραφημένο πρόσωπο! Γι’ αυτό τα καμέο  και τα νομίσματα της εποχής εκείνης διακρίνονται για τη ρεαλιστικότατη  αναπαράσταση των προσώπων που παρουσιάζουν.

Από το σκοτεινό θάλαμο, που ήταν το μάτι απ’ το κατσικάκι, ως τη φωτογραφία ήταν ένα βήμα. Ως κι ο Ντα Βίντσι το είχε μυριστεί και  έγραψε γι’ αυτό. Ξέραν οι Ευρωπαίοι ότι τα παλιά ελληνικά  χειρόγραφα  περιείχαν θαυμαστές πληροφορίες  χρήσιμες για τον όψιμο πολιτισμό τους. Γι’ αυτό τα κυνηγούσαν μετα μανίας.

Γι’ αυτό  για την «Ερνηνεία των Ζωγράφων» ενδιαφέρθηκαν μεγάλα προσώπατα. Τέσσερις  μήνες μετά τη δημοσίευση της συνταγής της «Νταγκεροτυπίας» στο Παρίσι, ο εκδότης της, διευθυντής των εκδόσεων της Βασιλικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας  Ντιντρόν, έρχεται στην Ελλάδα με εντολή του υπουργού Εσωτερικών της Γαλλίας. Συναντά στο Άγιον Όρος το νεαρό καλογεράκι Κωνσταντίνο Σιμωνίδη, που του πουλάει ένα αντίγραφο της «Ερμηνείας των Ζωγράφων» του Διονυσίου του εκ Φουρνά,  μέσα στο οποίο υπάρχει η συνταγή της έγχρωμης φωτογραφίας. Ο γαλλόφιλος υπουργός των στρατιωτικών της Ελλάδας, ο Βλάχος  πρώην γιατρός του Αλή Πασά Ιωάννης Κωλέτης,  έχει δώσει εν τω μεταξύ στο Ντιντρόν για διερμηνέα ένα τσιράκι του, νεαρό φοιτητή της Γεωπονικής, στον οποίο έδωσε στη συνέχεια και υποτροφία για σπουδές και για ν’ ακολουθήσει το Ντιντρόν στο Παρίσι. Στα πέντε χρόνια που πέρασαν ώσπου  να γίνει η δύσκολη μετάφραση της «Ερμηνείας», ο βασιλιάς της Βαβαρίας Λουδοβίκος,  πατέρας του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, έστελνε τον Δούκα του Λουξεμβούργου στο Παρίσι να πιέζει τον Ντιντρόν  να του παραδώσει το χειρόγραφο της «Ερμηνείας». Όχι γιατί τον ενδιέφερε η βυζαντινή εικονογραφία, αλλά γιατί  τον ενδιέφερε σαφώς  η συνταγή της έγχρωμης φωτογραφίας που είχε φτάσει στ’ αυτιά του. Στο διάστημα αυτό πέθανε από ανεξήγητη  αιτία, ο νεαρός φοιτητής  που είχε σταλεί από τον  Κωλέτη για να παρακολουθεί τον Ντιντρόν.

Όταν εκδόθηκε η γαλλική μετάφραση της Ερμηνείας το 1845, με εγκωμιαστική επιστολή του Βικτώρ Ουγκώ στον πρόλογό της,  ο Σιμωνίδης έμαθε πως δεν περιλάμβανε τη συνταγή της έγχρωμης φωτογραφίας και λύσσαξε. Προφανώς οι  μεταφραστές  δεν ενέταξαν στη μετάφρασή τους τη συνταγή της «Ηλιοτυπίας» για να μην αμφισβητήσουν την πρωτιά του  Νταγκέρ, ή για να μη δημοσιοποιηθεί η συνταγή. Ο Σιμωνίδης άρχισε τότε να αρθρογραφεί ενάντια  στους μεταφραστές  στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα, όπου και τελικά εξέδωσε ο ίδιος  την «Ερμηνεία των Ζωγράφων»  με τη συνταγή της έγχρωμης φωτογραφίας. Το 1853. 

Εδώ όμως τον παρέλαβαν  οι… «δυτικόφρονες» λόγιοι της Αθήνας,  Στέφανος Κουμανούδης, Ανδρέας Μουστοξύδης  και Αλέξανδρος Ραγκαβής. Ποιος ήταν αυτός που αμφισβητούσε τη Γαλλική Ακαδημία  και το Γαλλικό κράτος, που αγόρασε την εφεύρεση της φωτογραφίας από το Νταγκέρ και την άφησε ελεύθερη στη χρήση του κάθε πολίτη!  Από τους τρεις ο διπλωμάτης και λόγιος Ραγκαβής κυρίως, σ’ ένα εκτενές άρθρο του στο περιοδικό «Πανδώρα», κατεδάφισε το Σιμωνίδη και τον έβγαλε …πλαστογράφο, κατι που επανέλαβαν άκριτα όσοι έγραψαν γι’ αυτόν στη συνέχεια μέχρι σήμερα.

Ο Σιμωνίδης δεν πτοήθηκε. ‘Έχοντας συνείδηση  της τεράστιας σημασίας που είχε η έγχρωμη φωτογραφία, προσπάθησε να στηρίξει την άποψή του, ότι δηλαδή στην Ανατολή οφειλόταν η  πρωτιά της μεγάλης εφεύρεσης.  Έπλασε αναφορές της σε παλιά χειρόγραφα και βγήκε στην Ευρώπη για να τα διαδώσει. Εκεί όμως ανακάλυψε την ημιμάθεια και την ευπιστία των Ευρωπαίων λογίων, αλλά και τον φετιχισμό τους για τις αρχαιότητες, μάρμαρα, χειρόγραφα, νομίσματα. Αφού ξεπούλησε λοιπόν όσα χειρόγραφα είχε μαζί του, έφτιαξε κι άλλα  και τα πούλησε -Λέγεται ότι ως και στον Πάπα πούλησε τρίτο… Ομηρικό Έπος-  Σκέψου τι μόρφωση είχαν οι άνθρωποι που καθόριζαν τις τύχες του κόσμου και διεκδικούσαν και το …αλάθητο!  Ντενεκέδες ήταν, ξεγάνωτοι… Και επί πλέον ανήθικοι και σνομπ.  Ο Σιμωνίδης σίγουρα δεν ήταν απ’ αρχής «δυτικόφιλος». Στην Ευρώπη έγινε δαγκωμένος εχθρός της Δύσης και υποστηρικτής της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου υπερτερούσε από τα τέλη του 17^ου αιώνα ο  ελληνοβυζαντινός πολιτισμός. Απέναντι στη ληστρική πρακτική των Ευρωπαίων είχε δημιουργηθεί φυσιολογικά η αντίστροφη τάση ανάμεσα στους Ανατολίτες. Ο αντι-ευρωπαισμός.

Αλλά και η  συνταγή της «Ηλιοτυπίας» που παρουσίασε ο Σιμωνίδης το 1853, ήταν αληθινή, δεν ήταν ψεύτικη! Το τραγικό είναι πως την εξέτασαν φιλόλογοι, που δεν είχαν ιδέα από φυσική και χημεία, και ήταν άμοιροι από Οπτική, Έτσι δεν πρόσεξαν  πως στην προετοιμασία της φωτοπαθούς πλάκας η συνταγή του Σιμωνίδη προβλέπει τρεις διαφορετικές επιστρώσεις φωτοπαθούς υλικού και  πως πρόκειται για έγχρωμη  φωτογραφία και όχι για την ασπρόμαυρη που  εφεύρε ο Νταγκέρ το 1839.

Πρέπει να πούμε πως η «αρχή της τριχρωμίας» δεν ήταν τότε γνωστή στην Ευρώπη και πως μόνο το 1869 ο Γερμανός Κάρολος Κρος, 19 χρόνια μετά τη δημοσίευση του Σιμωνίδη, διατύπωσε τη θεωρία ότι με τρία μόνο χρώματα του φάσματος μπορούμε να αναπαράξουμε όλα τα χρώματα που υπάρχουν στη φύση, ανακατεύοντάς τα σε διάφορες αναλογίες. Πατώντας σ’ αυτή την αρχή έφτιαξε ο Αλσατός Γκαμπριέλ  Λίππμαν  τη «φωτογραφία των χρωμάτων» και την ανακοίνωσε το 1891. Και πατώντας στην ανακοίνωσή του έφτιαξαν οι Αδελφοί Λυμιέρ την «αυτόχρωμη πλάκα» το 1895, την ίδια χρονιά που εφεύραν και την κινηματογραφική μηχανή, 42 χρόνια μετά την δημοσίευσή της έγχρωμης «Ηλιοτυπίας» από τον Σιμωνίδη. - Ο Λίππμαν πήρε το Νόμπελ φυσικής το 1908.

Πρέπει να θυμόμαστε πως ο Σιμωνίδης  δεν πούλησε ποτέ το παραμικρό από την εθνική μας κληρονομιά. Τα χειρόγραφα που πούλαγε ήταν αντίγραφα, εμπλουτισμένα με  κείμενα που τα ’βγαζε, σαν άλλος Μπόρχες, από το μυαλό του,  απ’ τη φαντασία του. Αντίθετα οι εντιμότατοι επιστήμονες που πλησίασε στην Ευρώπη ήταν όλοι τους κλέφτες, εκμεταλλευτές, κερδοσκόποι, πλαστογράφοι. Ο πολύς  Τίσσεντορφ  πήγε κι  έκλεψε το υποτιθέμενο αρχαιότερο χειρόγραφο της Βίβλου από τη μονή του Σινά και το μοσχοπούλησε στον Τσάρο. Ο καθηγητής  Ντίντορφ  αγόραρε το χειρόγραφο του Ουράνιου απ’ το Σιμωνίδη 1000 τάλιρα και το πούλησε στο βασιλιά της Πρωσίας 5000 τάλιρα  και πάει λέγοντας…

Η κακοπιστία του Κυρίου  Ρύντιγκερ  Σάπερ  αποδεικνύεται κυρίως  από τα παραμύθια που εφευρίσκει για να συμπληρώσει τα κενά πληροφοριών της ζωής του Σιμωνίδη. Απ’ το ότι βγάζει το Σιμωνίδη ομοφυλόφιλο  από την αρχή του βιβλίου του. Ξέρει ο πονηρός Γερμανός πως όσο και να αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια  η ανοχή απέναντι στην ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, για τους πολλούς παραμένει κουσούρι  και  λαδιά.  Τον πήδαγε , λέει το Σιμωνίδη, από  μικρό παιδάκι  ο θείος του Βενέδικτος,  με την ανοχή των αδερφιών του  και του πατέρα του, που τον ανέθεσε μάλιστα στον γεροπαιδόφιλο για να τον μορφώσει. Κι αυτός τον πήγε (γαμιώντας) στην Αθήνα και στο  Άγιον Όρος, που ο Κύριος Ρύντιγκερ Σάπερ το παρουσιάζει, άλλο κόλλημα κι αυτό, ως άντρο της παιδοφιλίας και της ομοφυλοφιλίας. Αλλά  η βιβλιογραφία  μας δείχνει πως αυτός ο θείος Βενέδικτος είναι ανύπαρκτος. Είναι πρόσωπο φανταστικό, που το εφεύρε ο ίδιος ο Σιμωνίδης για να στηρίξει, με τη μαρτυρία του, κάποια κείμενά του. Άρα η ομοφυλοφιλία του Σιμωνίδη είναι κακόβουλη σάλτσα του  Ρύντιγκερ Σάπερ. Για να παρουσιάσει και ως διεστραμμένο αυτό τον Έλληνα, τον μεγαλύτερο  πλαστογράφο των αιώνων .

Και τόσες είναι  οι  κακόβουλες δηλώσεις του Κυρίου αυτού, που θ’ άξιζε τον κόπο να γράψει κανείς ένα… αντι-μυθιστόρημα για να καταρρίψει τις χυδαιότητες και τις διαστροφές του βιβλίου του. Και να το εκδώσει και στη Γερμανία, που δεν κατοικείται μόνο από χυδαίους και φτηνούς συκοφάντες.

Νοέμβριος 2012

Παρουσίαση του βιβλίου ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ της Ελ.Μουσαμά

Οι εκδόσεις Φαρφουλάς σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Μουσαμά Το κοινό μυστικό ...και άλλες μικροψίες, την Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, στις 7.00 μ.μ., στο μπαρ Launderette.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Στρατής Χαβιαράς (ποιητής και συγγραφέας) και ο Ντίνος Σιώτης (ποιητής και εκδότης).

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Χρύσα Σπηλιώτη. Θα συντονίσει ο Διαμαντής Καράβολας, υπεύθυνος των εκδόσεων Φαρφουλάς.

Launderette, Βουκουρεστίου 34, Κολωνάκι, τηλ.: 210-3390750

Κυκλοφόρησε το τεύχος 15 του Φαρφουλά

ο ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ τχ. 15

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΗ

τον  Georges Méliès, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Jaroslav Hašek

Στο νέο τεύχος του Φαρφουλά γράφουμε υπερασπίζοντας την αίσθηση της Αφής ως απάντηση στην απειλή της κυριαρχίας του εικονικού πολιτισμού και του κινδύνου της απονέκρωσης των απτικών αισθήσεων που αυτός επιφέρει.

Για το θέμα γράφουν δοκίμια, αφηγήσεις ποιήματα και κόμικ οι: Jan Švankmajer, Διαμαντής Καράβολας, Έλσα Κορνέτη, Σωκράτης Μαρτίνης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Κώστας Μωράς, Πανδώρα, Νίκος Σταμπάκης, Μάνος Στεφανίδης, Χρήστος Τσατσαρώνης, Χρήστος Τουμανίδης και Κώστας Ψυχραιμίας.

Στα πλαίσια της ανακήρυξης από το περιοδικό μας του έτους 2011 ως έτος Georges Méliès ο Νίκος Σταμπάκης, ο Κώστας Ρεούσης και ο Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου γράφουν για τον πρωτοπόρο μάγο του κινηματογράφου και αποτιμούν την αξία του.

Για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη φιλοξενούνται δύο κείμενα των Ε.Ζάχου-Παπαζαχαρίου και Θωμά Γκόρπα.

Ο Μάριος Δαρβίρας μεταφράζει το εμβληματικό κείμενο του Τσέχου διανοητή Karel Kosík «Ποιος είναι ο Σβέικ;» καθώς και το σατιρικό διήγημα του Jaroslav Hašek «Είμαι ο Σέρινεκ, ένας Γερμανός».

Η Ομάδα Ποίηση στην εποχή της εκποίησης γράφει με θέμα την Ουτοπία. Φιλοξενούνται επίσης ποιήματα των Γιώργου Καλοζώη, Κώστα Ρεούση και Γεωργίας Τρούλη.

• Το τεύχος αφιερώνεται στους δύο φίλους και συνεργάτες μας που έφυγαν από την ζωή, τον Αλέκο Ζούκα και τον Μανόλη-Λούη Αυτιά, για τους οποίους δημοσιεύονται σχετικά κείμενα.
• Μαζί με το τεύχος, κυκλοφορεί το 7ο φύλλο της εφημερίδας Η Ηχώ της Αεραλάνδης με μια μεγάλη αποκάλυψη: ΒΡΕΘΗΚΕ Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ – ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ!
• Ο Φαρφουλάς κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή. Αν δεν το βρίσκετε επικοινωνήστε μαζί μας μέσω mail ή στο τηλέφωνο των εκδόσεων.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 15^ου ΤΕΥΧΟΥΣ

Αφιέρωμα στην ΑΦΗ

Πανδώρα: Αφή εικονογραφημένη

Διαμαντής Καράβολας: Ο πολιτισμός της εικόναςκαι η υπόσχεση της αφής

Διαμαντής Καράβολας: Βλέποντας διά της αφής

Χρήστος Τουμανίδης: «Με της αφής τα μάτια»

Μάνος Στεφανίδης: Μη μ’ αγγίζεις!

Jan Švankmajer: Η συναισθητική εβδομάδα

Έλσα Κορνέτη: Τεμαχίζοντας τη Μαρίνα και Τα ποιήματα της αφής

Κωνσταντίνος Μπούρας: Η παρεξηγημένη τέχνη της αφής

Χρήστος Τσατσαρώνης: 3 απτικά ποιήματα

Σωκράτης Μαρτίνης: Δίπτυχο

Νίκος Σταμπάκης: [άτιτλο ποίημα]

Κώστας Ψυχραιμίας: Αφή–Γραφή

Κώστας Μωράς: Αφής πάρεργα

Νίκος Σταμπάκης: Georges Méliès

Κώστας Ρεούσης: G. Méliès: Σύντομη βιογραφία και ένα ντοκουμέντο

Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Ζορζ Μελιές ο “Έλληνας”

Κάρελ Koσίκ: Ποιος είναι ο Σβέικ; (Μτφ.Μάριος Δαρβίρας)

Jaroslav Hašek: Είμαι ο Σέρινεκ, ένας Γερμανός! (Μτφ.Μάριος Δαρβίρας)

Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Ο Παπαδιαμάντης υπερασπιστής της βιοτεχνικής πόλης (χώρας)

Θωμάς Γκόρπας: Ο άλλος Παπαδιαμάντης

Αποχαιρετισμός στον Αλέξανδρο Ζούκα           

Αποχαιρετισμός στον Λούη

Διαμαντής Καράβολας: Το καλο-ζωικό βασίλειο στη ποίηση του Γ. Καλοζώη

Ποίηση: «Εκφράσου-εκθέσου!», μια βραδιά ποίησης στο καφενείο «Γλάρος»

Γεωργία Τρούλη, Κώστας Ρεούσης, Γιώργος Καλοζώης

Ομάδα Ποίηση στην εποχή της εκποίησης: Ουτοπία (ενότητα ποιημάτων)

Εικαστικά: Μάνος Στεφανίδης, Η σκιά του ζωγράφου…

Βιβλιοκριτικές και Αδέσποτος Τύπος

-- Η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι από την ταινία του Charlie Chaplin Τα φώτα της πόλης.

 

Νέο βιβλίο: ΤΑ ΛΟΓΟΣΧΗΜΑ του Νικόλα Ευγένιου

 Εικονογραφημένο βιβλίο – λεύκωμα, ISBΝ: 978-960-9441-32-2, διάστ. 14Χ14 , σελ. 264, τιμή 12. €

Αν σε αυτά που ζούμε, στην πραγματικότητα ή στο μυαλό μας, η πρώτη εντύπωση αφορά το συναίσθημα και η επεξεργασία τους την λογική, τότε ίσως η τελική καταγραφή να αφορά την αισθητική μας για να κλείσει ομαλά ο κύκλος. Ίσως λοιπόν η μορφοποίηση των συμβάντων να απαιτεί μια σήμανση των εννοιών τους.

Στη ρευστότητα σχημάτων και λέξεων είναι στιγμές που εμφανίζονται κανονικότητες απρόσμενες. «Το παλεύουν» να απαθανατιστούν παίζοντας τα λογόσχημα.

Αφήνει γραμμή ο ραπιδογράφος, καθώς περιπλανιέται στο λευκό χαρτί με προσοχή και περιέργεια, ώσπου τείνει να ορίσει ένα σχήμα, σχήμα το οποίο αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά κάποια φόρτιση αισθητική, νοηματική, συναισθηματική. Ποια θα είναι η ολοκλήρωσή του, άραγε; Παρεισφρέουν ιδέες στη γραμμή ώσπου να κλείσει. Παρεισφρέουν ταξίδια σ’ αυτό το παιχνίδι. Αν προορισμός των ταξιδιών είναι ο λόγος κι αν σκοπός του παιχνιδιού είναι το σχήμα, τότε μπορεί να προκύψουν τα λογόσχημα.

***

Ο Νικόλας Ευγένιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική από το 1989 έως το 1995. Επαγγελματικά ασκεί τις τέχνες αυτές, εκθέτει ατομικά και ομαδικά καθώς επίσης σχεδιάζει και υλοποιεί έπιπλα, χρηστικά αντικείμενα και κοσμήματα. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.

Μερικά από τα λογόσχημα. Η έκδοση αριθμεί 241 σχέδια.

Νέο βιβλίο: ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ της Ελένης Μουσαμά

Ελένη Μουσαμά

Το κοινό μυστικό

…και άλλες μικροψίες

Νουβέλα, ISBΝ: 978-960-9441-31-5, διάστ. 17Χ12, σελ. 128, τιμή 11. €

Ιστορίες για φόνους σε κυκλαδίτικα νησιά.

Για ζωγραφικούς πίνακες που εικονογραφούν τη ζωή.

Στιγμιότυπα και αδιέξοδοι δρόμοι.

Ποιος είναι ο μυστηριώδης μονόφθαλμος ταξιδιώτης;

Ιστορίες για επιθυμίες και καλά κρυμμένα μυστικά.

Για όνειρα που χρωματίζουν την καθημερινότητα.

Γιατί ο Λεωνίδας από τη Σπάρτη φόρεσε τη φουστανέλα;

Γιατί η βιολόγος κλείστηκε στο δοκιμαστικό της σωλήνα;

Και μουσική που ντύνει τις λέξεις, και τέχνη στο μουσείο.

Το αναπόφευκτο τέλος. Και κάτι επιπλέον.

Μέσα από το πεζογραφικό είδος της μικρής φόρμας, Το κοινό μυστικό και άλλες μικροψίες σκιαγραφεί τη ρεαλιστική καθημερινότητα με μαύρο χιούμορ και συμπάθεια.

***

Η Ελένη Μουσαμά γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια συγγραφής παιδικού βιβλίου και διηγήματος στο ΕΚΕΒΙ και στην Book Press. Το 2009 εξέδωσε το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο Η Γαλάζια Μαργαρίτα και άλλες ιστορίες (εκδ. Gema). Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό Δέκατα, αλλά και στο ιστολόγιο του λογοτεχνικού περιοδικού Πλανόδιον.

Η συλλογή Το κοινό μυστικό και άλλες μικροψίες αποτελεί την πρώτη της δημιουργία στην πεζογραφία της μικρής φόρμας.

Διαβάστε το κείμενο της Έλενας Μαρούτσου για το βιβλίο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Book Press. 

Νέο βιβλίο: ΚΑΡΙΝΑ του Κώστα Ρεούση

Κώστας Ρεούσης

καρινα

Ποίηση, ISBΝ: 978-960-9441-30-8, διάστ. 12Χ17, σελ. 80, τιμή 7,00 €

Μία επιστροφή επιχειρεί, ο Κώστας Ρεούσης, με το ανά χείρας βιβλίο, Καρίνα [ποιήματα 1993-1997]. Μία έκθεση ολιγόστιχων ποιημάτων, ζυμωμένων μες στην τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, που εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα μίας λοξοδρομημένης ποιητικής ενός σαλεμένου δημιουργού. Άτσαλα χαραγμένα γράμματα οδηγούνται σε άξεστες λέξεις, σε ανοίκειους στίχους, σε άμορφα ποιήματα-σχήματα. Τρεις επάλληλοι κύκλοι τερματίζουν ταυτόχρονα … την αφετηρία. Η μετάβαση από το ένα ποίημα στο άλλο αγγίζει το πεδίο του επιγραμματικού αφορισμού. Ανάπηρος ο λόγος τραυλίζει την ύπαρξη του κενού. Με αφαιρετική κλιμακωτή γραφή ένας ανιχνευτικός ερωτισμός διαστρεβλώνει στην έκφανσή του τον ίμερο. Η αναζήτηση της κυκλικής χαραγμένης ανάσας οδηγεί με ταχύτητα υπερπραγματικής ανθρωπο-κτονίας το προμελετημένο στη λαιμητόμο-ρουφήχτρα του λευκού χαρτιού.

Τρία ποιήματα από την Καρίνα

ΠΟΘΕ ΚΟΡΣΙΚΑΝΕ

Αμαρτία ινδού προσκύνησες άγλωσσος

δηλαδή μουγκός επέστρεψες το άγιο

που ’κλεψες από τον τύμβο του γραφόχειρα

τρεις φορές άξιος στο εκκλησίασμα

χαμογελάς γυρνώντας το

κεφάλι πίσω με

δόντια βρικόλακα δαγκώνεις.

Από την ενότητα ποιημάτων Χαμαιλέων

           

ΜΕ

Στίχους

ταραγμένος

τη

βασκανία

διώχνω.

                        Από την ενότητα ποιημάτων Το κατούρημα

Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ

Η αφαίρεση

υπολείπεται

της πράξης

διατηρώντας

σε ορό

το αίνιγμα.

Από την ενότητα ποιημάτων Αντιθάλαμος

Ο Κώστας Ρεούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Ζει στη Λευκωσία. Το φθινόπωρο του 2005 ίδρυσε την Υπερπραγματική Φράξια Λευκω©ίας (Υ.Φ.Λ.) της οποίας είναι και μοναδικό μέλος, αναπτύσσοντας έκτοτε μία έντυπη δράση που συνεχίζεται με κάποιες διακοπές έως σήμερα. Έχει δημοσιεύσει στα λογοτεχνικά περιοδικά Ακτή, O Φαρφουλάς, Κλήδονας και τη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης Ποιείν. Ποιήματά του έχει μεταφράσει στην ισπανική γλώσσα ο ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής Mario Domínguez Parra. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Χαμαιλέων (ιδιωτική έκδοση εκτός εμπορίου, Αθήνα, 1995), Feuille Volante Υπερπραγματικής Θρασύτητας (Τυφλόμυγα, 2008),  και ΟΚρατήρας του Γέλιου μου (Φαρφουλάς, Λοξή γραφή 4, 2009).