Σωτήρες?

Είναι κάποιες στιγμές που φτάνεις στα όριά σου.Τα νεύρα σου δοκιμάζονται,    αισθάνεσαι να λυγίζεις....Κι ύστερα βλέπεις την αγάπη που σου χαρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, αισθάνεσαι το άγγιγμα τους, ξέρεις πως σε χρειάζονται  και τότε.... βρίσκεις το κουράγιο να κάνεις ένα ακόμη βήμα....

κι άλλο ένα...

Δεν θέλω μεγάλα όνειρα, ούτε μεγάλες υποσχέσεις για ενα καλύτερο αύριο. Θέλω το δικαίωμά μου πίσω να ζήσω το τώρα ,να κάνω μικρά    όνειρα, μικρά βήματα,να μιλώ και να σωπαίνω....Να βλέπω τον γαλανό ουρανό της πατρίδας μου,να περπατώ και να ανασαίνω τον αέρα της.Να παίζω και δημιουργώ με τα παιδιά μου...

Όχι δεν θέλω να με σώσετε...Να φύγετε θέλω... Αφήστε με επιτέλους ήσυχη να ζήσω την μικρή                                    συνηθισμένη ζωή μου κοντά σε αυτούς που αγαπώ... Βαρέθηκα τα μεγάλα λόγια ,τις υποσχέσεις σας και τα ψέμματα σας.. Αφήστε μόνη μου να αποφασίσω για τα όρια της ελευθερίας μου,τις υποχρεώσεις στον διπλανό μου,και τον σεβασμό που κάθε άνθρωπος   οφείλει να παλέψει για να κερδίσει..

Δεν πιστεύω πως μπορείτε να με σώσετε εσείς που δεν καταφέρατε να κερδίσετε το χαμόγελο ενός παιδιού, στρέψατε απαξιωτικά το βλέμμα στην Ελληνίδα μάνα(την  γυναίκα που σας βύζαξε), ταπεινώσατε τον πατέρα που σας καμάρωνε και φτιάξατε μια ολόκληρη στρατιά μεταναστών  γυρνώντας τοσο πρόστυχα τον χρόνο πίσω σε μέρες που ακόμα στοιχειώνουν τις σκέψεις των γονιών μας.
Δεν σας τιμώ,δεν σας εκτιμώ ,δεν σας υπολογίζω,δεν σας πιστεύω και εύχομαι να ζήσετε με το μικρόβιο της εξουσίας να τρώει καθημερινά την ελάχιστη αξιοπρέπεια που κρατήσατε ίσα-ίσα σαν πρόσχημα να λέγεστε άνθρωποι.