-Σχολικό συγκρότημα Άνω Ραχούλας "Ο Σάκης Ρουβάς"

Συγγνώμη, λάθος, "Ο Στέλιος Καζαντζίδης" ήθελα να πω. Το "Σάκης Ρουβάς", μαζί με το εξατάξιο "Η Ναζιάρα Καλομοίρα", βρίσκονται στην Κάτω Ραχούλα, που έχει πιο πολλά σπίτια, έχει κάθε μέρα λεωφορείο με την πρωτεύουσα και όσο να' ναι είναι πιο κοντά στα σύγχρονα ρεύματα του πολιτισμού και των γραμμάτων.

Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά τις μέρες αυτές η ελληνική επικράτεια δονείται από άκρου εις άκρον στον παλμό μιας νέας "μεταρρύθμισης" που έρχεται να δώσει ένα οριστικό τέλος στο χρόνιο σακατλίκι της παιδείας μας. Πρόκειται για μια επαναστατική πρωτοβουλία, για την οποία οφείλουμε να παραμερίσουμε τις όποιες πολιτικές μας διαφορές και να χειροκροτήσουμε από καρδίας τον "σαραντάρη" υπουργό Στυλιανίδη, που διευθύνει με τόσο τολμηρή φαντασία και έμπνευση το εκπαιδευτικό μας σκάφος.

Αναλυτικότερα: Μέχρι πρόσφατα, με βάση το προηγούμενο ανοργασμικό και αναχρονιστικό νομικό πλαίσιο, η απόφαση για την ονοματοδότηση ενός σχολείου ήταν προαιρετική, ανήκε στην διακριτική ευχέρεια του συλλόγου διδασκόντων, έπρεπε να αιτιολογηθεί ως προς την σκοπιμότητα της και υπόκειτο στην έγκριση της κεντρικής υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Από τούδε και στο εξής όμως όλα τα σχολεία στην επικράτεια οφείλουν να αναβαθμισθούν και να ανακτήσουν το χαμένο κύρος τους μέσω της υποχρεωτικής πλέον απόκτησης ένδοξου ονοματεπώνυμου!!!

Η ευτράπελη αυτή διαδικασία βρίσκεται προς στο τέλος της αφού μέχρι την 20η Μαρτίου οι υπεύθυνοι όλων των σχολείων θα πρέπει να αποστείλουν στην αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου τις προτάσεις τους, με ένα κύριο και δύο εναλλακτικά ονόματα.

Ήδη, από ότι μαθαίνουμε, η απολύτως επιρρεπής στα αρχοντοκαραγκιοζιλίκια ελληνική κοινωνία έχει ανταποκριθεί στην "μεταρρύθμιση" με περισσό ενθουσιασμό. Πράγματι, από την στιγμή που το μέτρο ανήκει στην σφαίρα της μαζικής, φτηνιάρικης επικοινωνιακής μπαρούφας και δεδομένου ότι η πρωτοβουλία δεν ασκείται βάσει συγκεκριμένων κινήτρων από κάποιες μεμονωμένες σχολικές κοινότητες, (που ενδεχομένως να είχαν λόγους και έμπνευση να δώσουν μια ονομασία στο σχολείο τους τιμώντας με αυτόν τον τρόπο έναν ευεργέτη χρηματοδότη, έναν παλιό σπουδαίο δάσκαλο που άφησε εκεί το πνευματικό του αποτύπωμα, έναν εθνικής εμβέλειας άνθρωπο των γραμμάτων που πέρασε μαθητής από τα ίδια θρανία ή απλά έτυχε με το έργο του να ασκεί ειδική επιρροή στο περιβάλλον των διδασκόντων και κατ΄ επέκταση και των διδασκομένων), ο κάθε πικραμένος επιστρατεύει τις τηλεοπτικές του παραστάσεις, τις μόνες που διαθέτει άλλωστε, και προτείνει κάποιο από τα τοτέμ του σύγχρονου αλαλούμ της δημόσιας ζωής μας.

Ήδη η ζήτηση είναι τεράστια για ονόματα όπως του Στέλιου Καζαντζίδη, του Νίκου Γκάλη, των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου, του Βενιζέλου κ.α.. Ακολουθούν κάποια βαρβάτα ιστορικά μεγέθη, όπως ο Κολοκοτρώνης ή ο Κοραής. Ασφαλώς πολύ καλά πηγαίνουν και κάποιοι προβεβλημένοι λογοτέχνες, όπως ο Ελύτης και ο Καβάφης, αλλά Κύριος οίδεν, τολμώ να είπω, εάν αυτοί που τους προτείνουν έχουν έστω και την παραμικρή ιδέα για το έργο και την προσφορά τους.

Τώρα θα μου πείτε, καλά ο Κοραής, ακόμη καλύτερα ο Καβάφης, -άσχετα αν οι πιο πολλοί τους ξέρουν απλά ως "μεγάλους" χωρίς να υποψιαζόμαστε ντιπ τι είναι αυτό που τους αναδεικνύει ως τέτοιους-, αλλά ο Στελάρας; Ο Γκάλης; Και ο Κολοκοτρώνης ακόμη; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με την εκπαίδευση και ποιοι είναι οι επιθυμητοί συμβολισμοί που θα κουβαλήσει το όνομα τους στα κακότυχα ελληνικά σχολεία; Που συναντιέται η Μαντουμπάλα με το όραμα του υπουργού Στυλιανίδη για την παιδεία του 21^ου αιώνα;

Αλλά τόσο ξέρουμε, τόσο μπορούμε και τόσο κάνουμε. "Ο καθείς και τα όπλα του" όπως έγραψε και ένας από τους υποψήφιους για την μεγάλη τιμή. Και όλη η Ελλάδα ένα απέραντο πρωϊνάδικο.

Η ονοματοδοσία ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος, όπως αυτή μιας στρατιωτικής μονάδας, είναι θεσμός που πρώτα και πάνω από όλα υπηρετεί την διάκριση, αναδεικνύει την αριστεία και προάγει την άμιλλα. Είναι επομένως φυσικό ότι η κατάχρησή του του αφαιρεί κάθε συμβολισμό, τον ευτελίζει και τον ακυρώνει. Όλα αυτά βέβαια πολύ μικρή σημασία έχουν για τους χυδαίους και ολιγογράμματους καιροσκόπους της δημόσιας ζωής μας, όπου τα πάντα τιμαριθμοποιούνται με βάση τα ποσοστά δημοτικότητας και τις μονάδες ακροαματικότητας. Και ακόμη μικρότερη για τους ανυποψίαστους και χαζοχαρούμενους πελάτες, καταναλωτές - ψηφοφόρους του συστήματος.

Διερωτώμαι όμως. Ποιαν ακριβώς εντύπωση θα αποκόμιζε ο Περικλής εάν σηκωνόταν από τον τάφο του και, ψάχνοντας απελπισμένος να βρει την Αθήνα που άφησε 2.500 χρόνια πριν, έπεφτε πάνω σε ένα ελεεινό και βρώμικο λυόμενο με σπασμένα παράθυρα και άθλιες τουαλέτες, που έφερε στην προθήκη του το ένδοξο όνομά του; Υποθέτω ότι την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης θα μας την συγχωρούσε. Την προσβολή της προσωπικότητας του όμως, ποτέ!

Tweet

-Οι δήθεν αγωνιστικές φωνασκίες ως άλλοθι στην άγνοια

Με αφορμή σημερινό (19/3/2008/) δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ επανέρχομαι για λίγο στο ημέτερο ποστ της 7ης Μαρτίου και διερωτώμαι:

Γιατί άραγε κανείς από τους θρηνούντες και πολιτικολογούντες, εντός και εκτός κοινοβουλίου, (ειδικότερα από τους εντός), δεν αναφέρεται σε αυτές τις εξαιρετικά σημαντικές πτυχές του ασφαλιστικού ζητήματος; Τι κρύβεται πίσω από την εκκωφαντική σιωπή όλων αυτών που με τόσο πάθος ανέλαβαν τις τελευταίες εβδομάδες την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων; Να κρύβεται άραγε η σύμπραξη και η συμπόρευση τους με τα κυκλώματα των φαρμακάδων, των κλινικαρχών, των γιατρών, των γραφειοκρατών και όσων άλλων λυμαίνονται το σύστημα υγείας και τις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων; Να κρύβεται δόλος; Να κρύβεται σκοπιμότητα; Μάλλον όχι.

Το μυστικό είναι ένα και μόνο. Η τερατώδης άγνοια. Η άγνοια αυτών που πολιτεύονται, αυτών που δημοσιογραφούν και αυτών που συνδικαλίζονται. Και ασφαλώς η θεμελιώδης άγνοια αυτών που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο (για αυτό άλλωστε και ισχύει - επειδή κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι αλήθεια) δεν υπάρχει ούτε ένας έλληνας βουλευτής (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που κατά καιρούς διαχειρίστηκαν το σύστημα ως υπουργοί ή υφυπουργοί) που να είναι σε θέση να διατυπώσει για το επίμαχο ζήτημα μια άποψη που να ξεφεύγει έστω και λίγο από τις γενικόλογες πολιτικάντικες αναφορές περί "πιράνχας", "συμφερόντων" κ.λ.π. και μία πρόταση που να απέχει από τα βαρετά και μονότονα ευχολόγια περί καλής διαχείρισης, μηδενικής ανοχής, νέων δήθεν σκληρών και καινοτόμων συστημάτων επιβολής του νόμου και τα τοιαύτα. Δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος που να διαθέτει ολοκληρωμένη γνώση και άποψη για όσα συμβαίνουν και για τα κολοσσιαία ποσά που παίζονται στο τραπέζι της δήθεν περίθαλψης και της δήθεν προστασίας της υγείας του ελληνικού λαού. Για τους συνδικαλιστές είναι μάλλον αστείο να μιλάμε.

Και τελικά όλοι αυτοί, όσο περισσότερο δεν ξέρουν τόσο περισσότερο φωνασκούν. Το αποτέλεσμα είναι ο αυτός ο ανυπόφορος λευκός θόρυβος, που πνίγει την δημόσια ζωή και που χάριν αυτοκολακείας επιμένουμε να αποκαλούμε δημόσιο διάλογο.

Τελικά δεν μας λείπουν οι καλές προθέσεις. Αυτό είναι βέβαιο. Το πρόβλημα μας είναι η ανευθυνότητα. Η προχειρότητα, η τσαπατσουλιά και η ελαφρότητα με την οποία συζητούμε και χειριζόμαστε ακόμη και τα σοβαρότερα ζητήματα που αφορούν την ζωή μας. Όλοι μας. Από τον πρωθυπουργό μέχρι και τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας.

Tweet

-Παράκληση προς δημοσκοπουμένους

Τα δόγματα της Καραμανλικής version για την πολιτική είναι δύο:

α) Να μην ξέρεις τίποτε. Κάτι που δεν ξέρεις δεν μπορεί να σε βλάψει.

και

β) Να μην κάνεις τίποτε. Κανείς δεν κάνει λάθη στον ύπνο του.

Με τα δύο αυτά ανεκτίμητα εφόδια ξεκίνησε ο πρωθυπουργός την περίοδο της κληρονομικής βασιλείας που του αναλογούσε και με αυτά ήλπιζε ότι θα την τελείωνε ήσυχα και ανέφελα. Για να παίρνουν σειρά και οι επόμενοι ανυπόμονοι καταλληλότεροι των εγχώριων δυναστειών.

Τα πράγματα όμως δεν πήγαν κατ΄ ευχήν, -είναι άτιμο πράγμα εδώ που τα λέμε η πολιτική-, και στα μισά της διαδρομής κάτι πήρε να στραβώνει. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να δείχνουν ότι ο κοσμάκης άρχισε να υποψιάζεται, -άρχισε απλώς να υποψιάζεται, αδιόρατα-, ότι για ότι δεν πάει καλά με την διακυβέρνηση της χώρας υπάρχει μια πολύ μικρή, μια ελάχιστη πιθανότητα, να φέρει κάποια ευθύνη ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Παράλογα πράγματα δηλαδή αλλά από τον λαουτζίκο όλα να τα περιμένεις.

Υπό τις συνθήκες αυτές κατέστη απολύτως αναγκαία η επιχείρηση αναστύλωσης αυτού που οι τεχνικοί της εξουσίας αποκαλούν "πρωθυπουργική εικόνα" μέσω της έκτακτης παράστασης "Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω".

Η κατεπείγουσα ενασχόληση με το ασφαλιστικό ζήτημα είναι μόνο η πρεμιέρα του έργου που πρόκειται να παιχτεί το αμέσως επόμενο διάστημα με πρωταγωνιστή τον δήθεν αποφασισμένο γίγαντα της πολιτικής, τον δήθεν αμείλικτο διώκτη της διαφθοράς, τον δήθεν μεγάλο τιμονιέρη του λαού. Και με σκηνικό μερικά από τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την χώρα. Ζητήματα που θα "λύνονται" όπως όπως, το ένα μετά το άλλο, με αφόρητη προχειρότητα, με κατεπείγοντα εκτρωματικά νομοθετήματα, με φασίζουσες συμπεριφορές και με πρωτόγονο πολιτικό κουτσαβακισμό. Στόχος; Η επανακαθιέρωση στην κοινή γνώμη ενός ημίθεου Καραμανλή που τα ξέρει όλα, που οδηγεί και εμπνέει, που τολμά εκεί που οι άλλοι δειλιάζουν και που εν τέλει όταν πρόκειται για το μέλλον αυτού του τόπου "δεν καταλαβαίνει κανέναν και τίποτε".

Ο αριθμός των πράξεων της παράστασης δεν είναι προκαθορισμένος και θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από τα αποτελέσματα των κυλιόμενων δημοσκοπήσεων. Όσο θα ξετυλίγεται το υπερθέαμα θα αντικρίζουμε εικόνες απείρου κάλους και σταδιακά θα αντιληφθούμε ότι η ο λήθαργος της Νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης, που τόσο κατηγορούσαμε, ήταν απείρως προτιμότερος και λιγότερο βλαπτικός για την χώρα από την αμιγώς επικοινωνιακών προσανατολισμών κινητικότητα της.

Για τον λόγο αυτό, εάν τυχόν ερωτηθείτε τις επόμενες εβδομάδες από την MRB την RASK ή την METRON ANALYSIS ξεχάστε προς στιγμήν τις πραγματικές σας απόψεις και πείτε ότι είστε ευτυχείς που σας κυβερνά η Νέα Δημοκρατία. Ότι ήσασταν μέχρι τώρα οπαδοί άλλων κομμάτων αλλά δεν θα επαναλάβετε ποτέ ξανά το λάθος αυτό. Ότι ο μόνος λόγος που θα ψηφίζετε από δω και πέρα και μέχρι το τέλος της ζωής σας Νέα Δημοκρατία είναι ο Κώστας ο Καραμανλής. Ότι αυτός είναι ο καλύτερος και ο καταλληλότερος που είχαμε ποτέ και ότι άμα τον χάσουμε από πρωθυπουργό ουαί κι αλλοίμονο σε μας και στα παιδιά μας. Με τον τρόπο αυτό υπάρχει πιθανότητα να γελαστεί το θηρίο, να διακόψει την θλιβερή παράσταση και να γυρίσει στην σπηλιά για να συνεχίσει τον ύπνο του. Ο άνθρωπος ήθελε απλά δυο ξεκούραστες τετραετίες. Εμείς δεν καταλαβαίνω γιατί ζητήσαμε περισσότερα.

Tweet

-Ο επίτροπος Φρατίνι και οι υποτελείς της υπερδύναμης

.
Μετά την Τσεχία, δύο ακόμη Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Λετονία και η Εσθονία, υπέγραψαν με τις ΗΠΑ ειδικές μονομερείς συμφωνίες για την είσοδό τους στο πρόγραμμα visa waiver. Με την έναρξη ισχύος των συμφωνιών αυτών οι ευτυχείς Τσέχοι και οι ακόμη ευτυχέστεροι Λετονοί και Εσθονοί θα μπορούν πλέον να επισκέπτονται την γη της επαγγελίας τους χωρίς να υφίστανται την εμφανή εξευτελιστική διαδικασία που απαιτεί η έγκριση τους από τα κατά τόπους προξενεία που διατηρεί στις απομακρυσμένες επαρχίες της η υπερδύναμη. Θα υφίστανται βέβαια τον κρυφό εξευτελισμό, με την παραχώρηση στις αμερικάνικες υπηρεσίες ασφαλείας και των πιο ευαίσθητων προσωπικών τους δεδομένων, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν φαίνεται να τους ενοχλεί. Όπως δεν τους ενοχλεί καθόλου και το γεγονός ότι με την δουλόφρονα στάση τους υπονομεύουν ανοικτά και απροκάλυπτα την συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα όργανα της οποίας είχαν αυτοβούλως εκχωρήσει την αρμοδιότητα χειρισμού αυτής της υπόθεσης.

Μετά τις τρεις αυτές επαρχίες είναι βέβαιο ότι η υπερήφανη χώρα μας θα είναι η επόμενη μικροευρωπαία που θα ακολουθήσει ασμένως, υπογράφοντας το δικό της σύμφωνο υποτέλειας με τις ΗΠΑ.

Ας σημειωθεί ότι η περιφρόνηση προς τα όργανα της Ε.Ε., -που υποτίθεται πως εμείς οι ίδιοι έχουμε ιδρύσει και εξουσιοδοτήσει για τον χειρισμό των υποθέσεων μας-, και η de facto κατάργηση τους δεν συντελείται με την υπογραφή των όποιων συμφωνιών. Αντίθετα έχει ήδη συντελεσθεί από την πρώτη στιγμή της έναρξης των επίσημων συνομιλιών, δεδομένου ότι, όπως τονίσαμε παραπάνω, ο μόνος φορέας που διαθέτει την δυνατότητα να εκπροσωπεί τους 27 για το ζήτημα αυτό είναι η Commission.

Και η Commission; Αλήθεια, τι κάνει η Commission;

Όπως διαβάζουμε στον ημερήσιο τύπο ο επίτροπος Φρατίνι αναλίσκεται ανοήτως σε συστάσεις και εκκλήσεις προς τα Κράτη Μέλη για τήρηση κοινής στάσης. Και όταν εκνευρίζεται λιγάκι παραπάνω απειλεί τις χώρες αποστάτες με παραπομπή τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Πολύ φασαρία δηλαδή για το τίποτε.

Ο επίτροπος Φρατίνι όμως, όπως και τα περισσότερα καλοπληρωμένα μέλη της Επιτροπής, ξεχνά κάτι πολύ βασικό. Κάτι που δεν θα έπρεπε να αγνοεί κάθε ένας που αναλαμβάνει την ευθύνη να στέκεται ψηλά, να επιβλέπει την εφαρμογή των νόμων και να κυβερνά. Ξεχνά λοιπόν ότι η αίσθηση της καθολικής και ισότιμης επιβολής είναι η βασικότερη προϋπόθεση για την συναίνεση του διοικουμένου στην εφαρμογή ενός κανόνα δικαίου.

Ο κ. Φρατίνι φαίνεται να αγνοεί ότι πριν από αρκετά χρόνια μια ομάδα χωρών της Ε.Ε. που σύντομα ακολουθήθηκε από μια δεύτερη, απέσπασε από τις ΗΠΑ το προνόμιο της ένταξης σε καθεστώς απαλλαγής από την χορήγηση βίζας. Οι προνομιούχοι εταίροι είχαν τότε αδιαφορήσει παντελώς για το γεγονός ότι κάποιες λιγότερο σημαντικές επαρχίες της Ε.Ε., όπως για παράδειγμα η Ελλάδα, δεν είχαν συμμετάσχει στο κλαμπ των εκλεκτών. Σήμερα, ενώ οι χώρες αυτές διατηρούν το προνόμιο τους στις σχέσεις τους με την υπερδύναμη νουθετούν και απειλούν τις υπόλοιπες και ζητούν τήρηση κοινής στάσης. Ξεχνούν προφανώς ότι η κοινή στάση προϋποθέτει και κοινή πραγματική κατάσταση.

Ασφαλώς η πολιτική της Τσεχίας, των Βαλτικών χωρών και της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Η αντίδραση όμως των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. είναι ακόμη χειρότερη.

Εάν η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία ή η Ισπανία ήθελαν να προστατέψουν την ισχύ των κοινοτικών θεσμών και κατ΄ επέκταση την παραγωγική συνοχή της Ένωσης θα μπορούσαν να το κάνουν. Πως; Καταγγέλλοντας τις δικές τους συμφωνίες με την Αμερική και ζητώντας από την Commission να εκκινήσει σε κεντρικό επίπεδο συνομιλίες για την ενιαία βίζα όλων των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ. Που θα βρίσκονται ΟΛΟΙ στην ίδια πραγματική κατάσταση και θα διεκδικούν, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, την ίδια ισότιμη μεταχείριση. Μετά από αυτό ο κ. Φρατίνι θα εδικαιούτο όχι μόνον να νουθετεί και να απειλεί τους Τσέχους, τους Λετονούς ή τους Έλληνες αλλά ακόμη και να τους κηρύσσει τον πόλεμο.

Ποιος λοιπόν είναι αυτός που υπονομεύει περισσότερο το ετοιμόρροπο οικοδόμημα των ονείρων μας;

Tweet

-Τι Κιούπκιοϊ τι Βαϊμάρη!

Οι δύο αποφασισμένοι ηγέται
μετά πλήρους στρατιωτικής εξαρτήσεως

Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις! Εβδομήντα τρείς!

Μάλιστα! Εβδομήντα τρεις ολόκληρες Υπουργικές Αποφάσεις απαιτούνται για την εφαρμογή του προς ψήφιση ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που κατατέθηκε με διαδικασίες κατεπείγοντος σήμερα στην βουλή των Ελλήνων.

Επειδή μου είναι αδύνατον να φαντασθώ ότι η κυβέρνηση Καραμανλή ρέπει προς τον αυταρχισμό, (είτε προς την αφόρητη προχειρότητα - πάρτε το όπως θέλετε), δεν μπορώ παρά να σκεφθώ ότι η απεριόριστη επέκταση των εξουσιών της εκτελεστικής εξουσίας στην νομοθετική σφαίρα, -επέκταση που το ίδιο το κοινοβούλιο θα ψηφίσει απεκδυόμενο αυτοβούλως των αρμοδιοτήτων του-, είναι το ανώτερο εξελικτικό στάδιο της μετα - Κιουπκιολίδικης δημοκρατίας. Ή άλλως της δημοκρατίας των διαταγμάτων των φωτισμένων.

Πολλοί θα θυμηθούν ότι το άρθρο 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, που θέσπιζε υπέρ του αρχηγού του κράτους τις ευρύτατες εξουσίες "εκτάκτου ανάγκης" και τις απεριόριστες δυνατότητες να "εκδίδει τις ρυθμίσεις και τις εκτελεστικές διατάξεις που είναι απαραίτητες για την εφαρμογή των νόμων", ήταν αυτό που οδήγησε τελικά στην διάβρωση των θεσμών της ομώνυμης δημοκρατίας και στην άνοδο των Ναζί στην εξουσία.

Άστοχα όμως. Γιατί δεν θα λάβουν υπόψη τους ότι η ατυχής Γερμανία του μεσοπολέμου δεν διέθετε το ασύλληπτων διαστάσεων πολιτικό κεφάλαιο ενός Κώστα Καραμανλή. Αλλά ούτε και το σπινθηροβόλο πνεύμα μίας Φάνης Πάλλη Πετραλιά, που μια ευτυχής συγκυρία την έφερε την περίοδο αυτή στο τιμόνι του επικινδύνως κλυδωνιζόμενου ασφαλιστικού μας σκάφους. Έναν ξεκούτη γέρο καραβανά, τον Χιντενμπουργκ, είχαν οι δυστυχείς και το πληρώσαν ακριβά. Ας πρόσεχαν.

Βέβαια, για να σοβαρευτούμε λίγο, οι εβδομήντα και βάλε υπουργικές αποφάσεις που υποτίθεται ότι θα θέσουν στο μέλλον σε κίνηση την μηχανή του νόμου μπορεί θαυμάσια να αποτελέσουν και το ιδανικό προκάλυμμα της μη εφαρμογής του. Πως; Μα με την μη έκδοση τους. Έτσι θα έχουμε πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από την μια θα έχουμε περάσει στην ιστορία ως δήθεν μου μείζονες μεταρρυθμιστές. Και από την άλλη, την πραγματική, θα έχουμε αφήσει το πτώμα στο υπόγειο να σαπίζει, και θα την έχουμε κάνει με ελαφρά πηδηματάκια χωρίς να στενοχωρήσουμε κανένα. As usual.

Τελικά δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο Θεός ηγάπησε μεγάλως την Ελλάδα.

Tweet

-Όταν ψηφίζουν και οι μαϊμούδες χρειάζονται οι μεταρρυθμίσεις

Κάπου εκεί στο μακρυνό 2004, στις μέρες της ευφορίας που σκόρπιζε στην χώρα η είσοδός της στην λαμπρή περίοδο της Νέας Διακυβέρνησης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, -ο ίδιος ο ΜΤ*-, είχε προσωπικά εξαγγείλει την καθιέρωση της Κάρτας Αναπηρίας. Στο πλαίσιο της μεγάλης αυτής και καινοτόμου μεταρρυθμιστικής τομής, -έτσι μας είχε πει τότε εμφατικά ο καταλληλότατος-, επρόκειτο να επανεξετασθούν με αυστηρότατα κριτήρια μηδενικής ανοχής τόσο οι πολυάριθμοι ανάπηροι μαϊμούδες όσο και οι διαβόητες επιτροπές του στοργικού κράτους που εξέδιδαν προς όφελος των αλητηρίων κηφήνων τα επαίσχυντα και παράνομα ιατρικά πιστοποιητικά και τις ψευδείς γνωμοδοτήσεις αναπηρίας. Η εξαγγελία επαναλήφθηκε 2-3 φορές ακόμη προς τέρψιν των αφελών και μετά ξεχάστηκε και μπήκε στο παραφορτωμένο αρχείο σαν πολλές πολλές άλλες.

Από την λήθη και την παχιά σκόνη την ξέθαψε μόλις πριν από 2-3 μήνες ο εξοχότατος και εκλαμπρότατος υπουργός Αβραμόπουλος, που πρέπει την βδομάδα εκείνη να είχε ξεμείνει από άλλες μείζονες μεταρρυθμιστικές προτάσεις. Την έπιασε όμως από την ουρά και του ξέφυγε η μισή. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκε διόλου στο μέρος της που αφορούσε στην επανεξέταση του καθεστώτος των παράνομων συντάξεων. Βλέπετε οι συνταξιούχοι μαϊμούδες ψηφίζουν και είναι πολλοί οι άτιμοι. Και στον άμεσα ορατό ορίζοντα υπάρχουν 2-3 κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, άλλες προγραμματισμένες και άλλες έκτακτες.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για τον απλούστατο λόγο ότι οι παράνομες αναπηρικές συντάξεις αποτελούν μία από τις σημαντικότατες πηγές δημιουργίας παράλογων ελλειμμάτων στο ασφαλιστικό σύστημα. Επιπλέον, και αυτό δεν είναι λιγότερο σημαντικό, η ύπαρξη τους συνιστά μια πελώρια αδικία που συντελείται από τους λίγους ξύπνιους και τους διεφθαρμένους συμμάχους τους στον κρατικό μηχανισμό σε βάρος των νοματαγών πολιτών. Και ειδικότερα σε βάρος εκείνων των δυστυχών που προσπαθούν να ζήσουν με συντάξεις πείνας, μετά από μια ζωή σκληρής δουλειάς και μόχθου.

Δεν θα ήταν λοιπόν πολύ φυσικό η παράμετρος αυτή να απασχολεί έντονα την κυβέρνηση την στιγμή που βρίσκεται στην κορύφωση της δήθεν προσπάθειας της για την επίλυση του ασφαλιστικού συστήματος;

Και η εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή;

Και οι πέρα από κάθε λογικό όριο εξωφρενικές δαπάνες των ταμείων για άχρηστα φάρμακα και στημένες πανάκριβες ιατρικές εξετάσεις; Που γίνονται κάτω από τα μάτια του αδιάφορου κράτους και των ακόμη πιο αδιάφορων ηγετών του, μέσα σε ένα περιβάλλον απροκάλυπτων και εκτεταμένων δωροδοκιών, φορολογικών παραβάσεων και κυκλοφορίας μαύρου χρήματος.

Θα περίμενε κανείς ότι ένας συνετός νοικοκύρης, ένας σοβαρός οικογενειάρχης, πριν αρχίσει να στερεί από την οικογένεια του το ψωμί και τα φασόλια θα κοιτούσε μήπως και του ξεφεύγουν περισσότερα από όσα θα ήταν λογικό στο φουαγκρά και στο χαβιάρι. Για την κυβέρνηση όμως των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, των δημοσκοπήσεων, των κολλητών και των κουμπάρων αυτά είναι λεπτομέρειες και ψιλά γράμματα.

Το δόγμα είναι ένα. Η κλοπή είναι δεδομένη. Δεν πειράζουμε τους κλέφτες είτε γιατί δεν θέλουμε είτε γιατί δεν μπορούμε. Όποιος είναι μάγκας ας κλέψει όσο μπορεί. Οι υπόλοιποι θα τα βγάλουν πέρα με ότι περισσέψει. Και βλέποντας και κάνοντας. Η λογική της "μεταρρύθμισης" είναι ακριβώς αυτή.

Σε 1-2 εβδομάδες 151 σοβαροφανείς ευνούχοι με εξασφαλισμένα γηρατειά και ένας παρεξηγημένος άλτης, -που πληρώνει ο δυστυχής προσωρινά το τίμημα της προθυμίας του να φανεί χρήσιμος στους καλούς αλλά, φευ, αχάριστους φίλους του-, θα ψηφίσουν το εμπνευσμένο νομοσχέδιο της Φάνης και του ΜΤ*, που όσο νάναι κάτι ξέρουν από ανασφάλεια και μεροκάματο. Οι υπόλοιποι 148 απλά θα κοιτούν απορημένοι και αμήχανοι μη αντιλαμβανόμενοι τι ακριβώς συμβαίνει και τι ακριβώς θα αποσύρουν όταν έρθουν στην εξουσία (όπως διακήρυξαν από συνήθεια ως σκύλοι του Pavlov οι εξίσου αμήχανοι ηγέτες τους).


*ΜΤ=Μεγάλος Τιμονιέρης

Tweet

-Από μικρό και από ... ... υπουργό, μαθαίνεις την αλήθεια

Μάλιστα λοιπόν! Που την είδατε την κρίση; Δεν έχετε αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση Καραμανλή βρίσκεται σε ουδέτερη, σε μη πολιτική περίοδο; Γιατί την παρενοχλείτε; Και γιατί προβάλλετε παράλογες (και πιθανόν παράνομες) απαιτήσεις;

Διότι, όπως πολύ ορθά εξήγησε ο κ. υπουργός, πολιτική είναι η διαδικασία υφαρπαγής της ψήφου των αφελών. Όλα τα υπόλοιπα, οι διορισμοί των κολλητών σε Γενικές Γραμματείες, οι αγοραπωλησίες λιμανιών, οι ασφαλιστικές "μεταρρυθμίσεις", οι καταθέσεις veto, η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, είναι αμιγώς προσωπικές υποθέσεις "μη πολιτικού περιεχομένου".

Πράγματι! Έχει δίκαιο ο κ. Βουλγαράκης!

Γι΄αυτό την επόμενη φορά που κάποιος κακοήθης επιχειρήσει να ασκήσει κριτική στις δραστηριότητες των κ. υπουργών (δεν λέμε στο κυβερνητικό έργο - είπαμε και θα το ξαναπούμε, βρισκόμαστε σε "μη πολιτική περίοδο") καλό θα ήτανε να ζητηθεί προσωπικά από τον κ. Καραμανλή, (δια του κ. Αγγέλου ασφαλώς), η άμεση παρέμβαση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Είναι προφανές ότι αυτό το κακό με τον κάθε κουτσομπόλη που νομίζει ότι μπορεί να βάζει ατιμώρητος την μύτη του σε ξένες υποθέσεις δεν μπορεί να συνεχισθεί. Διαταράσσεται η Συνταγματική Τάξη, όπως θα έλεγε και ο μέχρι δακρύων ευαίσθητος στα ζητήματα αυτά καθηγητής Παυλόπουλος. Αναιρείται το Κράτος Δικαίου. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτραπεί.

Tweet

-Ο 6.352ος κρίσιμος στοχασμός για το τεράστιο πρόβλημα των μπλόγκς

(Από σημερινό δημοσίευμα που επελέγη όλως τυχαίως και, εάν δεν κάνω λάθος, είναι το 6.352ο πόνημα των τελευταίων δέκα ημερών σχετικά με το κρισιμότερο την στιγμή αυτή πρόβλημα της χώρας. Το τεράστιο ζήτημα των μπλόγκς)

Η καταιγίδα της ανούσιας και ανόητης μπλογκολογίας που έχει ενσκήψει προσφάτως, και εμπλουτίζει την εικόνα της φτηνής επαρχιακής εμποροπανήγυρης που παρουσιάζει η δημόσια ζωή της χώρας, δεν εννοεί να σταματήσει. Η διαρκής εκπομπή του λευκού θορύβου, που υπό το ένδυμα των σοβαροφανών και δήθεν βαθυστόχαστων αναλύσεων καταλαμβάνει τις σελίδες του ημερήσιου τύπου και των τηλεοπτικών παραθύρων, συνεχίζεται αδιατάρακτη.

Πίσω από το φαινόμενο αυτό δεν κρύβεται καμία απολύτως σκοπιμότητα. Έχουμε απλά να κάνουμε με την προφανή επαγγελματική ανεπάρκεια των ανθρώπων της εγχώριας ενημέρωσης. Με την ορατή ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού αδυναμία τους να διακρίνουν, μέσα στην απέραντη θάλασσα της πληροφορίας, το σημαντικό από το ασήμαντο και το άξιο λόγου από το ευτελές, να το σχηματοποιήσουν σε δημοσιογραφικό λόγο και να το μεταφέρουν με αντικειμενικό, απλό και κατανοητό τρόπο στο κοινό. Στο μεταξύ:

-Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας καταρρέει. Ότι ήταν να πουληθεί από την δημόσια περιουσία σχεδόν πουλήθηκε. Απέμεινε η γη και οι κουτσές μας υποδομές. Οι Έλληνες γίνονται καθημερινά φτωχότεροι. Το μέλλον προδιαγράφεται σκοτεινό.

-Η ασύλληπτων διαστάσεων διαφθορά στις προμήθειες των νοσοκομείων και στην αγορά του φαρμάκου υποθηκεύουν το μέλλον του εθνικού συστήματος υγείας και δυναμιτίζουν κάθε προοπτική ρεαλιστικής λύσης του ασφαλιστικού συστήματος. Η αποπληρωμή των κολοσσιαίων χρεών, που συνεχίζουν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, στερεί από πολύτιμους πόρους άλλους ζωτικούς τομείς κοινωνικής πολιτικής και απαιτεί κάθε φορά θυσίες. Θυσίες όμως παράλογες.

-Το επίπεδο μηχανοργάνωσης του δημόσιου τομέα καθιστά πλέον απαγορευτική την παροχή αποδεκτών για τα σημερινά δεδομένα υπηρεσιών προς τους πολίτες και περιορίζει σημαντικά τις δυνατότητες ελέγχου της απόδοσης της κρατικής μηχανής. Η συστηματική αδράνεια των αρμοδίων στον τομέα έχει αυτό ακριβώς ως κίνητρο. Την αδυναμία ελέγχου. Την συνέχιση της σκοτεινής διαχείρισης. Η κατά καιρούς δραστηριότητα που παρατηρείται στον τομέα είναι στάχτη στα μάτια και συνήθως έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα τον παράνομο πλουτισμό όσων κινούν τις διαδικασίες.

-Το περιβάλλον (η κύρια πηγή πλούτου αυτής της χώρας, όπως πολλοί αυτάρεσκα υποστηρίζουν) υποβαθμίζεται και καταστρέφεται καθημερινά, όχι από πλουτοφόρες βιομηχανικές δραστηριότητες, (μακάρι να ήταν έτσι - θα υπήρχε τουλάχιστον μια ανταπόδοση), αλλά από την σκανδαλώδη ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού να εφαρμόσει στοιχειωδώς τον νόμο και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της στα μικρά και καθημερινά.

Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς δυο-τρεις δεκάδες ακόμη πραγματικά προβλήματα, από αυτά που θα έπρεπε λογικά να βρίσκονται στον πυρήνα της καθημερινής στόχευσης των μέσων ενημέρωσης και συνακόλουθα να διεκδικούν το μεγαλύτερο μέρος του ενδιαφέροντος των πολιτών και του δημόσιου διαλόγου.

Κανένα από τα θέματα αυτά όμως δεν μπορεί να βρει διέξοδο έξω από τις ειδικές στήλες των εφημερίδων, όπου περιστασιακά φιλοξενείται. Να περιγραφεί με απλή και κατανοητή γλώσσα. Και να αναλυθεί με τρόπο που να δείχνει ότι δεν είναι είδηση και πρόβλημα που απευθύνεται σε λίγους ειδικούς και ρέκτες, αλλά, αντίθετα ζήτημα που αγγίζει και αφορά ουσιωδώς τον κάθε Έλληνα πολίτη. Ζήτημα με τεράστια και καθοριστική επίδρασή στην καθημερινότητα, στην ποιότητα ζωής και εν τέλει στο μέλλον αυτής της χώρας.

Οι θεωρίες συνωμοσίας που αφθονούν σε αυτόν τον τόπο μιλούν με ελαφρότητα για τις υπόγειες σκοπιμότητες ενός κατευθυνόμενου συστήματος ενημέρωσης. Μακάρι να ήταν έτσι. Γιατί τότε θα είχαμε να κάνουμε με έναν εχθρό που θα μπορούσε να πολεμηθεί.

Δυστυχώς όμως οι πραγματικές αιτίες δεν είναι άλλες από την άγνοια και την ανεπάρκεια. Στο περιβάλλον των ΜΜΕ ισχύει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι ακριβώς και στους υπόλοιπους τομείς δραστηριότητας αυτής της χώρας. Ένας συνωστισμός ανεύθυνων μετριοτήτων που ασχολείται και προβάλλει και αναλύει με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει και μπορεί. Τον τρόπο της ευτέλειας και της προχειρότητας. Ένας επαγγελματικός μικρόκοσμος που αγωνιά καθημερινά να συγκεντρώσει στο χαρτί τις 400-500 λέξεις που ορίζει το συμβόλαιο του ή να γεμίσει τα 20-30 λεπτά του ραδιοφωνικού ή τηλεοπτικού του χρόνου. Και το κάνει με την αίσθηση προτεραιοτήτων που του επιτρέπει η κακή του παιδεία, η ανεπαρκής του συγκρότηση και οι πτωχοί αντιληπτικοί του μηχανισμοί. Βαφτίζοντας το ασήμαντο σημαντικό και παρουσιάζοντας το ευτελές σαν σπουδαίο. Αντιγράφοντας και ανακυκλώνοντας την φτήνια.

Στο μεταξύ η χώρα κατρακυλάει στην κατηφόρα ως χαλκός ηχών. Όπως οι άδειοι τενεκέδες, για τους οποίους τόσο παραστατικά μας μίλησε πριν από λίγες μέρες ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Tweet