-Η οικτρή αποτυχία της "επικοινωνίας"

Διαβάζω στο "ΕΘΝΟΣ online" ότι σε σχέση με την ανεξαρτητοποίηση του άλτη Κουκοδήμου ο γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του πολιτικού οργανισμού των μεγάλων μεταρρυθμίσεων δήλωσε :

"βάσει του καταστατικού του κόμματος αίρονται αυτοδικαίως όλες οι κομματικές ιδιότητες και δράσεις που απέρρεαν από το αξίωμα του".

Παρ΄όλα αυτά είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το μόνο πράγμα που έκανε ο κ. Λ. Ζαγορίτης όταν άκουσε τα ευχάριστα νέα ήταν να εκπέμψει ένα μακρόσυρτο "ουφ!" προσωρινής ανακούφισης.


Ο άλλος πάλι, ο υπουργός επί του τύπου και των μέσων ενημέρωσης, εδήλωσε:

"Ο βουλευτής Κώστας Κουκοδήμος πήρε την απόφαση του. Η Κυβέρνηση προχωρά αταλάντευτη στην υλοποίηση του έργου της, για το οποίο έλαβε πρόσφατα ισχυρή λαϊκή εντολή".

Φαντασιακό παραλήρημα; Ή καθολική ανεπάρκεια και αυτοεξευτελισμός; Μπροστά σε ένα κοινό που καγχάζει και δεν ελπίζει πλέον στην συνέχεια της παράστασης. Που ξέρει πια οριστικά ότι έχει χάσει τα χρήματα του και παραμένει στην αίθουσα μόνο και μόνο για να απολαύσει την άγρια χαρά του γιουχαϊσματος. Την ηδονή της ακραίας ταπείνωσης του άθλιου θιάσου. Κατά τα λοιπά ο εν λόγω Ρουσόπουλος θεωρείται, -από τον μεγάλο πολιορκημένο του Μεγάρου Μαξίμου-, κάτι σαν μάγος της επικοινωνίας. Ο άνθρωπος που παίζει στις άκρες των χρυσών δακτύλων του τις μυστικές τεχνικές της προπαγάνδας και είναι σε θέση να τον βγάζει κάθε φορά από την δύσκολη θέση.

Ποιος; Αυτός που δεν είναι ικανός να κατανοήσει ότι όταν σε έχουν πάρει χαμπάρι μέχρι και τα μικρά παιδιά, όταν ακόμη και οι πλέον φανατικοί και αφοσιωμένοι οπαδοί σου αδυνατούν να κρύψουν την οργή και την απέχθεια τους, και συνεχίζουν να σε στηρίζουν οδηγούμενοι μόνο από τα ψυχολογικά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα, ο καλύτερος τρόπος για να βελτιώσεις κάπως την θέση σου είναι να αρχίσεις να εκπέμπεις που και που και κάποιες, έστω μικρές και ελεγχόμενες, δόσεις αληθείας.

Ακούμε διαρκώς ότι η τέχνη του αποτελεσματικού χειριστή της κοινής γνώμης είναι το επιδέξιο χάϊδεμα των αυτιών των πολιτών. Η κολακεία, η ωραιοποίηση των καταστάσεων, η παρουσίαση ψεύτικων και εξιδανικευμένων εικόνων. Με λίγα λόγια η εφαρμογή της αλάνθαστης αρχής "πες σε κάποιον αυτό που θέλει πολύ να ακούσει και να΄ σαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει".

Όμως, η ορθή εφαρμογή της αρχής αυτής προϋποθέτει να γνωρίζεις και τι είναι αυτό που έχει ανάγκη σε κάθε δεδομένη στιγμή να ακούσει ο κόσμος. Και εδώ είναι που τα μπερδεύουν λιγάκι οι μαθητευόμενοι μάγοι του μεταρρυθμιστικού καθεστώτος. Γιατί εδώ αρχίζει να φαίνεται η διαφορά μεταξύ αυτών που έμαθαν την "επικοινωνία" ως σύγχρονη τέχνη εξαπάτησης, -με δια αλληλογραφίας μαθήματα σε κάποιο ανοικτό πανεπιστήμιο-, και αυτών που την ασκούν αβίαστα, ως προέκταση της αγαθής τους φύσης, ως αποτέλεσμα του χαρίσματος τους να κοινωνούν, να αγαπούν, να μετέχουν, να εμπνέονται και να εμπνέουν.

Εάν ο κ. Ρουσόπουλος και οι συν αυτώ φθηνοί και ιδιοτελείς δολοπλόκοι ήταν γνήσια "επικοινωνιακοί" και όχι απλώς αυτοδίδακτοι και εμπειρικοί "επικοινωνιολόγοι" της δεκάρας θα είχαν αντιληφθεί ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία ο λαός έχει ανάγκη να ακούσει την μια και μόνη βασανιστική αλήθεια. Θέλει να δει τους ταγούς του να ξεγυμνώνονται, να ταπεινώνονται, να παραδέχονται τα βαρύτατα σφάλματα τους, να κάνουν πραγματική αυτοκριτική και να ζητούν συγγνώμη και εξιλέωση. Θέλει ακόμη να ακούσει, όσο παράξενο και αν φαίνεται, κάποιους από αυτούς να του μιλούν σκληρά και για το δικό του βαρύ μερίδιο ευθύνης, για την δική του συμμετοχή στην πορεία αβάσταχτης παρακμής που διανύει ο τόπος. Στην περίπτωση αυτή μπορεί και να τους συγχωρήσει. Μπορεί ακόμη και να τους εμπιστευθεί, ελλείψει άλλων εναλλακτικών επιλογών, και να τους αναθέσει και πάλι το νέο ξεκίνημα. Είναι όμως πράγματα αυτά για επικοινωνιολόγους;

Η συμμετοχή προϋποθέτει αυτοεκτίμηση. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς ούτε να δώσεις, αλλά ούτε και να ζητήσεις. Όμως, τα τελευταία αποθέματα αυτοεκτίμησης που διέθεταν οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο έχουν από καιρό εξαντληθεί. Και για αυτό κανείς πλέον δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει με κανέναν. Το μόνο που μπορούμε είναι να γυρνάμε στην αγορά και να ανταλάσσουμε εχθρικές ματιές, μιλώντας μια ξύλινη γλώσσα. Με την φρίκη της επίγνωσης ότι κανείς δεν μας πιστεύει. Μέχρι να καταρρεύσουμε μέσα στην ανυποληψία μισώντας τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Tweet

-Περί αισθητικής ο λόγος

Δεν μπορώ πραγματικά να αντισταθώ στον πειρασμό να παραθέσω τα δύο σημερινά σχόλια της Πανδώρας, (του "Βήματος" ασφαλώς), σε σχέση αφενός με την δήλωση που έκανε ο προσφάτως αναδειχθείς αστήρ Κουκοδήμος κατά την έξοδο του από το ανακριτικό γραφείο και αφετέρου με το ξύλινο μήνυμα που "εξαπέλυσε" ο επί της παιδείας και θρησκευμάτων υπουργός μας προς την μαθητιώσα νεολαία εν όψει της εορτής των Τριών Ιεραρχών.

Προς στιγμήν αναρωτήθηκα εάν το αποκρουστικό θέαμα που προσφέρουν τα πρόσωπα που κινούνται κυρίαρχα στην δημόσια σκηνή της χώρας μας (και ας μην μιλάμε μόνον για τους πολιτικούς, αδικούμε τους δημοσιογράφους) θα ήταν ελαφρά καλύτερο, στην περίπτωση που εκτός των άλλων, όλοι αυτοί, δεν ήταν και εμφανώς ολιγογράμματοι.

Αλλα το ερώτημα είναι μάλλον άτοπο. Διότι εάν δεν ήταν ολιγογράμματοι δεν θα ήταν κατ΄ αρχήν αυτοί που είναι. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα βαθύτερα προβλήματα της χώρας δεν έχουν να κάνουν ούτε με την ανικανότητα των ταγών, ούτε με την διαφθορά, ούτε με την κακοδιοίκηση. Όλα αυτά δεν είναι παρά συμπτώματα της πραγματικής, βαριάς μας αρρώστιας. Το κυρίαρχο πρόβλημα της Ελλάδας είναι αμιγώς πρόβλημα αισθητικής.

Tweet

-Πω Πω ρε μάγκα μου ένα δόγμα!!!

Είναι από αυτά που λέμε "και γαμώ τα δόγματα".

Η αστυνομία, λέει το "δόγμα", θα πρέπει από τούδε και στο εξής:

α) να πατάσσει την εγκληματικότητα
β) να προλαμβάνει την εγκληματικότητα
γ) να χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες

Που τα σκέφτηκε ρε τον αθεόφοβο όλα αυτά!!! Μεγάλο μυαλό ο Προκόπης!!!
Έτσι είναι όμως άμα είσαι καθηγητής. Και έχεις και τον Καραμανλή από κοντά για να σε εμπνέει.
Είναι μετά να μην βγάζεις τέτοια δόγματα!!!

Tweet

-Η κυβερνητική ακηδία και οι πρόσθετες ευθύνες της δικαιοσύνης

"Ο Γ. Αγγέλου δεν αναφέρθηκε στο όνομα του κομιστή, υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος δεν γνώριζε το όνομα του δημοσιογράφου αλλά ούτε και το περιεχόμενο του βίντεο" (Ελευθεροτυπία 21/01/08)

Φοβερά πράγματα!

Όλη μέρα μαζί με τον Ανδριανό σε ένα γραφείο, έξω να καίγεται και να χτυπιέται ο κόσμος, και αυτός ο αθεόφοβος δεν έτυχε ρωτήσει τον διευθυντή του γραφείου τύπου από ποιόν στην ευχή πήγε και πήρε την βρωμοκασέτα (ας λέμε κασέτα διότι ως γνωστόν οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου δεν φημίζονται ιδιαίτερα για την εξοικείωση τους με την τεχνολογία - εδώ που τα λέμε τα DVD είναι νέες ανακαλύψεις που μετρούν ζωή το πολύ καμιάς δεκαετίας και όσο νάναι είναι λιγάκι δύσκολο για ανθρώπους τόσο σημαντικούς και πολυάσχολους να παρακολουθούν εντατικά τις τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης).

Ας είναι. Ας τον πιστεύσουμε.

Υπό τις συνθήκες αυτές, όμως, ο κ. εισαγγελέας θα πρέπει να ζητήσει όλως εκτάκτως την ποινική δίωξη και του πρωθυπουργικού διευθυντού για βεβαιωμένη (καθότι ομολογημένη αβίαστα) παράβαση καθήκοντος σε βαθμό κακουργήματος. Το σοβαρότατο αυτό αδίκημα κωδικοποιείται στην περίπτωση του κ. Αγγέλου από την αδικαιολόγητη και πέραν κάθε λογικού και αποδεκτού μέτρου έλλειψη ανθρώπινης και εύλογης περιέργειας.

Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να αρχίσει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να διώκεται (προσέξτε, δεν λέμε να τιμωρείται, αυτά είναι προχωρημένα πράγματα) εκτός των άλλων και η διανοητική νωθρότητα. Ειδικά αυτών που κατέχουν υψηλά και υπεύθυνα αξιώματα και ως εκ της θέσεως τους οφείλουν τουλάχιστον να γνωρίζουν.

Για την προστασία όλων ημών από την αβελτηρία των ποιμένων.

Tweet

-Τα διλήμματα του Μαξίμου

Σ΄ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. -Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.-
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Καί καλλίτερα ίσως να μην τα βρώ.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Τίποτε δεν ταιριάζει περισσότερο στο ζοφερό κλίμα των ημερών από τους λιτούς στίχους του ποιητή. Τίποτε δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα το μέγεθος των τραγικών αδιεξόδων που ο ίδιος ο Καραμανλής έστησε μπροστά του προσπαθώντας να ακυρώσει την πολιτική. Επιχειρώντας να παραστήσει τον κυβερνήτη ενός ολόκληρου λαού χωρίς αυτήν και έξω από αυτήν.

Δυστυχώς, όμως, για τον ανεύθυνο άρχοντα, η πολιτική δεν είναι μέσο εσωτερικής επιβεβαίωσης στην υπηρεσία γόνων μεγάλων οικογενειών. Ούτε άσκηση επικοινωνίας και πεδίο εφαρμογής φθηνών τεχνασμάτων. Ούτε παίγνιο αναψυχής και πλουτισμού για κλειστούς κύκλους από ασπόνδυλους έμπιστους και ιδιοτελείς κόλακες.

Η πολιτική είναι η ίδια η ζωή. Είναι το αμόνι που πάνω του σφυρηλατούνται οι σχέσεις των μυριάδων που αποτελούν τις κοινωνίες. Και για τον λόγο αυτό δεν ακυρώνεται. Υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και όταν της στρέφουμε περιφρονητικά την πλάτη λειτουργεί μόνη, χωρίς εμάς. Και επιστρέφει πάντοτε νικηφόρα. Και επιβάλλει τους όρους της. Και εκδικείται.

Tweet

-Πτωχέ Καραμάριε!!!

Κατά πρώτον, όλα αυτά ο Καραμανλής δεν τα ξέρει. Διότι εάν τα ήξερε ποιος θα ήταν αυτός, από τους φρικτούς απατεώνες των ζοφερών ημερών, που θα μπορούσε να ξεφύγει από την ιερή οργή του.

Δεύτερον και καλύτερο, ο φουκαράς βουλευτής δεν αντιλαμβάνεται κάτι πολύ βασικό. Ένας άνθρωπος σαν τον πρωθυπουργό μας, που είναι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων, -και ως εκ των χαρίτων με τις οποίες τον έχει εφοδιάσει η φύση-, να συλλογάται για συμπαντικά μόνον ζητήματα, ποτέ δεν πέφτει στο ευτελές επίπεδο της εντολοδοσίας. Άνθρωποι σαν αυτόν δεν δίνουν εντολές. Φωτίζουν μόνον. Και εμπνέουν με την παρουσία τους.

Tweet

-Καιρός για γενναίους εισαγγελείς;

Πολύ ενδιαφέρουσα η χθεσινή ανακοίνωση του κ. Μπάγια, του προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδας. Που εάν μάλιστα δεν εκινείτο στο πλαίσιο της ευγένειας και δεν χανόταν στα ψιλά των εφημερίδων, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ιδιαίτερα ηχηρή πολιτική παρέμβαση στο ζοφερό κλίμα των ημερών.

Ο κ. Εισαγγελέας υπενθυμίζει πολύ εύστοχα στους πολιτικούς μας ταγούς ότι, για τις τυχόν παρεκτροπές των λειτουργών του δημόσιου βίου, εκτός από τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες, υπάρχουν τόσο οι πολιτικές όσο και οι αντίστοιχες διοικητικές. Και ότι, σύμφωνα με τους ξεκάθαρους κανόνες που διέπουν την λειτουργία του πολιτεύματος μας, η διερεύνηση και απόδοση των ευθυνών αυτών δεν αποτελεί επ΄ουδενί αρμοδιότητα της ποινικής δικαιοσύνης.

Με άλλα λόγια, και με τον πλέον σαφή τρόπο, -για όσους φυσικά μπορούν και θέλουν να αποκρυπτογραφήσουν κατάλληλα την λιτή διατύπωση-, ο κ. Μπάγιας εγκαλεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας για ολιγωρία και παράβαση καθήκοντος. Που εν όψει των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια στην δημόσια ζωή ισοδυναμεί με δόλο ή, τουλάχιστον, με βαρύτατη και συγγνωστή αμέλεια.

Το γεγονός ότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει από καιρό εξελιχθεί σε καθαρτήριο ανομημάτων και σε μηχανισμό συστηματικής συγκάλυψης κάθε τύπου παραβατικής συμπεριφοράς, δεν αποτελεί ασφαλώς ευθύνη της ιδίας. Αντίθετα βαρύνει τις πολιτικές ηγεσίες που με κάθε ευκαιρία χρησιμοποιούν την δικαιοσύνη ως ανάχωμα για να καλύψουν τις δικές τους πράξεις ή παραλείψεις, ή τις παράνομες πράξεις των διορισμένων υπολόγων τους, από τις οποίες οι ίδιες ωφελούνται πολιτικά ή οικονομικά.

Το επαίσχυντο παιχνίδι με τους θεσμούς, που παίζεται τα τελευταία χρόνια στον βωμό της πολιτικής επιβίωσης μικρών και ασήμαντων ανθρώπων που ενεδύθησαν μανδύα Καίσαρος, αγγίζει πλέον τα όρια του μείζονος εθνικού εγκλήματος. Η συνοχή των κοινωνιών βασίζεται στην δικαιολογημένη εμπιστοσύνη και την συναίνεση, που με την σειρά τους πηγάζουν από την ατομική αίσθηση δικαίου. Η απώλεια των στοιχείων αυτών έχει κόστος ανυπολόγιστο. Και η επανάκτηση τους είναι διαδικασία μακρόχρονη και επώδυνη. Τα περιθώρια στενεύουν πλέον απελπιστικά.

Ίσως έχει φτάσει η ώρα των γενναίων εισαγγελέων. Που θα είναι γενναίοι όχι επειδή θα ερευνούν και θα τιμωρούν. Αλλά επειδή θα δηλώσουν με παρρησία ότι δεν μπορούν και δεν θέλουν πλέον να γίνονται συμμέτοχοι στο έγκλημα και θα αποθέσουν τελετουργικά τους βρώμικους φακέλους τους στα σκαλιά της βουλής. Στα πόδια των πραγματικά υπεύθυνων.

Tweet