I'm an engine driver... - indieannalog set 33

Φωτιά… Πέρασα πολλά χρόνια να γράφω ιστορίες Δε μπορούσα να διαχειριστώ την πραγματικότητα αλλιώς. Έμπαινα πολύ μέσα στα πράγματα και τις καταστάσεις και δε μπορούσα να τα δω αντικειμενικά. Παρά μόνο αν τα κατέγραφα. Αν όσοι ήξερα μετατρέπονταν σε ήρωες μόνο τότε τους έβλεπα αποστασιοποιημένα, από ψηλά. Έβλεπα όλες τις όψεις της προσωπικότητας και όλες τις διαστάσεις του χαρακτήρα τους. Όσο για μένα. Πέρασα πολλές βραδιές να κουτουλιέμαι σε τοίχους μπας και καταφέρω να βγω από μέσα μου και να με δω από μακριά… Brendan Canning – Hit the wall

Αέρας… Στην αρχή έγραφα μικρές ιστορίες. Με ενδιέφεραν τα γεγονότα και οι άνθρωποι. Θραύσματα στιγμών. Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό που πραγματικά γύρευα ήταν η συνοχή. Όλα αυτά τα σπασμένα κόκκαλα, οι μικρές ιστορίες, να γίνουν σκελετός και από πάνω του να θρέψει σάρκα και να αποκτήσει ζωή. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να πας το μαχαίρι πολύ βαθιά. Να μπεις στη βαθύσφαιρα και να φτάσεις στα πιο απύθμενα βάθη των ηρώων σου… (Sons & daughters στο Broken bones ξεπατικώνουν τη διασκευή της Cat Power στο Bathysphere του Smog)

Νερό… Έγραψα τρία μυθιστορήματα. Το πρώτο κατά παραγγελία- εξ’ ου και το μόνο που έφτασε σχεδόν να εκδοθεί. Τα άλλα δυο δικά μου. Εννοώ όπως τα ήθελα εγώ. Για τους δικούς μου ανθρώπους. Όταν τα πήγαινα έξω μου έλεγαν πως το στόρυ είναι τρομερό και το γράψιμο καλό αλλά… ποιους αφορούν αυτοί οι ήρωες? Δεν είχα -λέει- target group. Αναρωτήθηκα γιατί. Και μετά χαμογέλασα. Και έπαψα να νιώθω μια ξένη σε αυτή τη Γη. Οι ήρωές μου δεν αφορούσαν κανέναν άλλο γιατί ήταν πέρα από αυτό τον κόσμο. Και το καλύτερο- ήταν πραγματικοί. Ήταν οι φίλοι μου. Δεν υπήρχαν στο χαρτί αλλά εκεί έξω! Smog – I was a stranger

Γη… Έχω δυο χρόνια να γράψω κάτι. Δεν το έχω καμία ανάγκη πια. Βλέπω τις ζωές των γύρω μου που δείχνουν τόσο λαμπερές και μόλις πλησιάζω μυρίζω την αποσύνθεση που βράζει από κάτω τους. Βλέπω τις ζωές των άλλων και καταλαβαίνω ότι εγώ ποτέ δεν ήθελα αυτό που έχουν. Δεν ήθελα το αμερικάνικό όνειρο. Ήθελα πάντα να είμαι ο οδηγός της ατμομηχανής. Και να ταξιδεύω ανθρώπους και πράγματα. Να τους παίρνω μαζί μου στο ταξίδι- κάποιοι ανεβαίνουν, κάποιοι κατεβαίνουν. Στάσεις σωρό. Άνθρωποι κι εγώ. Τόποι, μέρη, μουσικές, νέα ποτά, νέες ζωές, μέρες, νύχτες, εποχές, γυρνάω ανθρώπους και ζωές και είμαι το ταξίδι μου… Decemberists – Engine driver

Αγώνας ενάντια στην επέκταση των Ελληνικών Πετρελαίων και της Χαλυβουργικής στο Θριάσιο

Αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο της "Επιτροπής Αγώνα κατά των επεκτάσεων των Ελληνικών Πετρελαίων (πρώην Πετρόλα) και των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής της Χαλυβουργικής"

Δελτίο τύπου 24-06-2008: «Πέφτει χρήμααα..!» Ο ρυπαίνων πληρώνει… για να κάνει την δουλειά του !

Ανήμπορη να εξασφαλίσει με σοβαρά επιχειρήματα τη συναίνεση της κοινωνίας του Θριασίου για το καταστροφικό προς το περιβάλλον του Θριασίου σχέδιο επέκτασης του Διυλιστηρίου της Πετρόλα, η ηγεσία των Ελληνικών Πετρελαίων επιστρατεύει μάταια επιλήψιμες μεθόδους εκμαυλισμού των κατοίκων.
Με φορτικές τηλεφωνικές κλήσεις προς εκατοντάδες Δημότες κυρίως της Ελευσίνας, της Μάνδρας και της Μαγούλας, ανοίγει κρουνούς ατομικών «παροχών»:
- Δωρεάν παροχή 500 λίτρων πετρελαίου σε πολύτεκνες οικογένειες.
- Οικονομική ενίσχυση σε φοιτητές/τριες που θα εισαχθούν φέτος στα ΑΕΙ.
- Δωρεάν καλοκαιρινές διακοπές για παιδιά σε ιδιωτικές κατασκηνώσεις.
- Δωρεάν ιατρικές εξετάσεις για ηλικιωμένους/ες σε διαγνωστικά κέντρα της περιοχής κ.α
Ουδέποτε στο παρελθόν τα υπό κρατικό έλεγχο Ελληνικά Πετρέλαια είχαν επιδοθεί σε τέτοιες εξατομικευμένες μεθόδους και πρακτικές .
Αντίθετα, το ιστορικό ανάλογο ανακαλείται αυτόματα στη μνήμη των κατοίκων : η καταστροφική επιδρομή του Ι. Λάτση (Ιδρυτή της Πετρόλα) το 1968 στην Ελευσίνα συνοδεύτηκε από επίσκεψη στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας, όπου ξεφορτώθηκαν κιβώτια με ρολόγια και τρανζίστορς από την Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, τα οποία προορίζονταν για τους/τις φτωχούς/ές εργαζόμενους/ες της Ελευσίνας…
Η σημερινή (υπό Λατσικό έλεγχο) Διοίκηση των Ελληνικών Πετρελαίων παραδίδει αξιοθαύμαστα μαθήματα «πράσινης» σκέψης και «εκσυγχρονιστικής» επιχειρηματικής πράξης!
Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα… Η πλήρης διαστροφή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει για την αποκατάσταση της βλάβης που προκαλεί» είναι γεγονός: Ο ρυπαίνων πληρώνει... για να κάνει την δουλειά του!

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη σημαίνει:
- Άμεση απόσυρση των σχεδίων εδαφικής επέκτασης και γιγάντωσης του διυλιστηρίου.
- Αλλαγή καυσίμου και εφαρμογή των Βέλτιστων Διαθέσιμων Τεχνικών στις υφιστάμενες εγκαταστάσεις του διυλιστηρίου για πραγματική μείωση των ρύπων.
- Εξαφάνιση των οσμών που πλήττουν καθημερινά τους οικισμούς της Ελευσίνας, των Εργατικών Κατοικιών και της Μάνδρας.
- Ανάληψη της ευθύνης για τις διαρροές του διυλιστηρίου στο έδαφος και στο υπέδαφος, στον υδροφόρο ορίζοντα και στην θάλασσα και γενναία επένδυση για την προληπτική αντιμετώπισή τους καθώς και πλήρη εξυγίανση του εδάφους εντός και εκτός του διυλιστηρίου.
- Ελεύθερη ζώνη ασφαλείας όλη η έκταση της πρώην Υαλουργίας OWENS μεταξύ του Πυριτιδοποιείου – Καλυκοποιείου (ΠΥΡ.ΚΑΛ.) και του Διυλιστηρίου.
Αυτήν την περιβαλλοντική ευθύνη των Ελληνικών Πετρελαίων θα απαιτήσουν οι κοινωνικοί φορείς, οι Δήμοι, η Νομαρχία και οι κάτοικοι του Θριασίου στις 28 Ιουνίου με την Ολονύχτια Πολιτιστική Διαμαρτυρία τους έξω από το διυλιστήριο της Πετρόλα.

Η συντονιστική γραμματεία

Ολονύκτια πολιτιστική διαμαρτυρία το Σάββατο 28 Ιουνίου έξω από τις εγκαταστάσεις της Πετρόλα (στην παλιά εθνική οδό Ελευσίνας - Κορίνθου) με συμμετοχή μουσικών σχημάτων, συλλόγων και πνευματικών κέντρων του Θριασίου. Ακολουθεί το πρόγραμμα της διαμαρτυρίας:

7:00 μμ: Έναρξη διαμαρτυρίας: Χοροι από εθνικοτοπικούς Συλλόγους και Πνευματικά Κέντρα του Θριασίου (συνοδεύει η ορχήστρα του Μανώλη Σύριου).
9.30 μμ: Χαιρετισμοί εκπροσώπων.
10.00 μμ: Συναυλία διαμαρτυρίας με τους Βασιλη Παπακωνσταντίνου και Σάκη Μπουλά
Μεσάνυχτα: Έντεχνα και λαϊκά τραγούδια από το δεκαμελές συγκρότημα Λαϊκά μονοπάτια.
3.00 πμ: «Μια ενοχλητική αλήθεια» Προβολή του ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ.
6.00 πμ: Λήξη διαμαρτυρίας.

[Κλικ στις αφίσες για τη μεγεθυσμένη εικόνα. Επίσης στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει μια συνάντηση για μεταφορά στη διαμαρτυρία στις 9:00 μμ από τους "Πολίτες της Αττικής για την Ενέργεια" στον Κοινωνικό Χώρο Nosotros, Θεμιστοκλέους 66 Εξάρχεια.]

Με τον τρόπο της Ινδιάννας: Αλλόκοτα Συμβάντα

[Η Ινδιάννα έγινε Εσκιμώα και αυτή τη στιγμή κάνει διακοπές στη Λαπωνία. Αναγνωρίζοντας τη συμβολή της σε αυτό το μπλογκ αποφάσισα να μιμηθώ τα ύφη της σε μια σειρά από ιστορίες, για όλο το διάστημα που θα λείπει. Άμμος]

(Αν και τα πρόσωπα είναι υπαρκτά, μία μόνο από τις δύο ιστορίες είναι αληθινή.)

Η Ελεωνόρα, παλιά φίλη, παχύσαρκη, σεξομανής και με παθολογική αγάπη για τις γάτες, κάποια στιγμή αποφάσισε ότι έχει διερευνήσει αρκετά την ετεροφυλόφιλή της πλευρά. Κατά την πρώτη όμως περιπλάνηση σε λεσβιακά και γκέι μπαρ της Αθήνας, κατάφερε να γνωρίσει όχι γυναίκα, αλλά έναν ψηλό και γυμνασμένο άντρα, τον Αργύρη, με αραιά δόντια, τεράστιο πέος και όπως φάνηκε στην πορεία, αρσενική πόρνη στο επάγγελμα. Η Ελεωνόρα πάντα εκτιμούσε το μεγάλο μέγεθος στους άντρες και έτσι άφησε κατά μέρος τους προβληματισμούς που της έθεσα για τα δόντια του Αργύρη, το επάγγελμά του, το σταθερό γκόμενό του - αρχισυντάκτη μιας κυριακάτικης εφημερίδας, όπως και το ότι ο Αργύρης ήταν παντρεμένος με παιδί. Όταν μάλιστα ο σπιτονοικοκύρης τους έκανε έξωση, η Ελεωνόρα προθυμοποιήθηκε να φιλοξενήσει την οικογένεια προσωρινά, σκεπτόμενη ότι η καλή της πράξη θα μπορούσε ωραιότατα να συνδυαστεί με ακατάσχετο σεξ από τον Αργύρη. Ο ίδιος όμως αποδείχτηκε εξίσου σεξομανής με την Ελεωνόρα καθώς ο πρώτος λογαριασμός τηλεφώνου ήταν υπέρογκος, γεμάτος με τηλεφωνήματα σε ροζ γραμμές 090. Η Ελεωνόρα ζήτησε από την οικογένεια να φύγει σύντομα από το σπίτι, αυτοί αρνήθηκαν λέγοντας ότι δεν είχαν καμία σχέση με τα ροζ τηλέφωνα αλλά και πουθενά να πάνε, κι έτσι επενέβη αναγκαστικά η αστυνομία. Τελευταία φορά που είδα την Ελεωνόρα, πριν χρόνια, ήταν σχεδόν αποκλειστικά λεσβία.

Η Φωτούλα, παλιά συμφοιτήτρια, λιπόσαρκη, παρθένα και πιστή χριστιανή, με ερωτεύτηκε σχεδόν την ίδια μέρα που με γνώρισε, αισθανόμενη ότι είχε βρει επιτέλους έναν άντρα που να συνδυάζει εξωτερική εμφάνιση με υψηλή ευαισθησία. Δυστυχώς από τη μεριά μου ο μόνος τύπος γυναίκας που δε μου αρέσει σχεδόν ποτέ είναι οι υπερβολικά αδύνατες, ενώ έχω και χαμηλό ενδιαφέρον για τις θρησκείες, οπότε η σχέση μας από την αρχή κατευθύνθηκε προς τη φιλία, (ή τον πλατωνικό έρωτα σύμφωνα με τη Φωτούλα). Η συχνή επαφή μου τη Φωτούλα την ωφέλησε ή τη διέφθειρε, ανάλογα με τη σκοπιά που θα το δει κανείς: σιγά σιγά είδε με κριτικό μάτι τις θρησκευτικές εμμονές της, άρχισε να βγαίνει έξω τα βράδια, να βάφεται, ενώ ο συνδυασμός γυμναστηρίου με εξόδους σε ταβέρνες γρήγορα της έδωσαν τις καμπύλες που της έλειπαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η μετατόπιση αυτή ήταν όμως και ιδεολογική, όλο και συχνότερα την ενδιέφερε να συζητήσει για μόδα, γκόμενους και σεξ, όλο και λιγότερο για τα συναισθήματά της, την επιστήμη και την πολιτική. Άλλαξαν οι παρέες μας, χαθήκαμε και κάποια στιγμή έμαθα ότι είχε πάει για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο, όπου γνώρισε το γιο ενός Κύπριου εφοπλιστή και ετοιμάζονταν να παντρευτούν.

Ο Υμηττός καίγεται

Όσο και να ασχολείσαι με τα οικολογικά, όσο και να έχεις πρόχειρη την επιχειρηματολογία περί εμπρησμών και καταπατήσεων, δεν παύει να είναι τρομακτικό να βγαίνεις στο μπαλκόνι σου και ο ουρανός να έχει γεμίσει καπνούς.
Ο Υμηττός φλέγεται: η φωτιά ξεκίνησε από τα Γλυκά Νερά, έφτασε στην κορυφή και ποιος ξέρει που πηγαίνει. Έλεος.

Ammoscast 6: Σκαλωσιές αντι για κλίμακα - μη με ρωτάτε αν είμαι αριστερός ή δεξιός

Μου ζητήθηκε πρόσφατα να απαντήσω σε ένα ερωτηματολόγιο για την ιδεολογία και τις πολιτικές μου στάσεις, όπου ανάμεσα σε ποικίλες ερωτήσεις για συγκεκριμένα θέματα, υπήρχε και μια δεκαβάθμια κλίμακα στην οποία όφειλα να τοποθετηθώ πολιτικά από 1 «πολύ αριστερός» ως 10 «πολύ δεξιός». Δινόταν ευτυχώς η επιλογή «δε με εκφράζει η κλίμακα αυτή» κι έτσι μπόρεσα να δώσω, έστω και συνοφρυωμένος, μια απάντηση που να μη μου φαίνεται ψευδής. Στη σημερινή ανάρτηση εξηγώ γιατί πολιτικά κρέμομαι σε σκαλωσιές και δεν ανεβοκατεβαίνω σκάλες.
[Πωλίνα και Σπείρα - Σπείρα Η Γκρίζα κυρία των Σ. Κραουνάκη - Λ. Νικολακοπούλου, από την "Κλασική Συνταγή" των Σ. Κραουνάκη και Σπείρα - Σπείρα]
Οι ορθόδοξοι/ες μαρξιστές/τριες ήδη γνωρίζουν από την εισαγωγή μου ότι διαφωνούν, καθώς για αυτούς/ές το ζήτημα έγκειται στην κατοχή των μέσων παραγωγής, ή πιο απλά στην κοινωνική κατανομή του πλούτου. Η εκμετάλλευση της υπεραξίας των εργαζομένων από τους/τις κεφαλαιοκράτες (το κέρδος που βγάζουν τα αφεντικά από τους/τις εργαζόμενους/ες, χωρίς να τους/τις το επιστρέφουν) είναι για τους/τις ορθόδοξους/ες μαρξιστές/τριες το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, που χωρίς τη λύση – ανατροπή του δε μπορεί να υπάρξει πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτή τη βάση το να είσαι αριστερός/ή ή δεξιός/ά είναι η μόνη ουσιαστική πολιτική τοποθέτηση, με όλες τις υπόλοιπες διακρίσεις να έπονται. Η παραδοσιακή δεξιά (είτε απλώς συντηρητική, είτε [νεο]φιλελεύθερη) αποδέχτηκε πρακτικά αυτή τη διάκριση, υποστηρίζοντας συστηματικά την ελεύθερη αγορά και επικρίνοντας τον κομουνισμό και σοσιαλισμό για αναποτελεσματικότητα και ανελευθερία.
[Γιώργος Ζαμπέτας Ο Τζακ, από τις "Περιπέτειες" του ιδίου]
Για αρχή θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν είναι ταυτόσημος με τον πολιτικό φιλελευθερισμό, που υπερασπίζει την ελευθερία της σκέψης και της αυτοπραγμάτωσης, τα πολιτικά δικαιώματα και το δημοκρατικό διάλογο. Αν κατασκευάζαμε μια αντίστοιχη με την προηγούμενη κλίμακα, είναι σαφές ότι τρία ολοφάνερα «δεξιά» κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα τοποθετούνταν σε διαφορετικά σημεία του συνεχούς.
[Χρήστος Κανελλόπουλος και Σπείρα Σπείρα Ο Γορίλας του G. Brassens (ελλ. στίχοι Χ. Θηβαίος), από το "Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο" των Σ. Κραουνάκη και Σπείρα Σπείρα]
Επιπλέον η ανάδυση νέων εθνικών διεκδικήσεων μετά την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ, τα αλλεπάλληλα και διαρκή κύματα μετανάστευσης από τις οικονομικά αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά και η αναζωπύρωση παραδοσιακών μορφών πατριωτισμού, έβαλε ξανά το ζήτημα του εθνικισμού (ή του αντιεθνικισμού – διεθνισμού) ως κεντρικό σε όλες τις πολιτικές ατζέντες. Το ότι οι εθνικιστές/τριες προτιμούν να λέγονται πατριώτες/ισσες δεν πρέπει να μας παραπλανά: όπως και να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος/α, η επιθετικότητα που ζητά από την εξωτερική πολιτική της χώρας του/της, η στάση του/της απέναντι σε εθνικά διαφορετικούς πληθυσμούς μέσα στη χώρα του/της και το ενδιαφέρον του/της για την παγκόσμια ευημερία τον/την τοποθετούν σε διαφορετικά σημεία μιας ακόμη πολιτικής κλίμακας. Χωρίς να υποστηρίζω ότι το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι εθνικιστικό, είναι σαφές ότι αναφέρεται στον πατριωτισμό πολύ πιο συχνά από ό,τι ο επίσης αριστερός (τουλάχιστον στο όνομά του) Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
[Χάρις Αλεξίου Η πατρίδα των Ν. Αντύπα και Λ. Νικολακοπούλου από το "Δι ευχών" των ιδίων]
Περνώντας τώρα σε ένα θέμα που απασχολεί συχνά αυτό το ιστολόγιο, το οικολογικό ζήτημα φαίνεται πως γίνεται πλέον αντικείμενο ενδιαφέροντος από όλο τον πολιτικό κόσμο. Το δίλημμα όμως ανάμεσα σε οικονομική ανάπτυξη άνευ όρων (ή με όρο το περιβάλλον να μην εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη) και οικολογική ισορροπία πάλι δεν ταυτίζεται με τη διάκριση ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά: έχουν υπάρξει παραδείγματα φρικτών περιβαλλοντικών καταστροφών σε χώρες που ακολούθησαν και τα δύο οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης. Δε μπορούμε επίσης να παραγνωρίσουμε ότι πολιτικοί σχηματισμοί όπως οι έλληνες/ίδες Οικολόγοι Πράσινοι αρνούνται να αυτοπροσδιοριστούν με αυτόν το τρόπο, θεωρώντας ότι η πολιτική τους λογική είναι απλώς άλλη.
[Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας & Apurimac Λουλούδι του δάσους, ινδιάνικο παραδοσιακό από το "Noches Latinas" των Apurimac]
Αν μέχρι τώρα εστίασα σε πολιτικές θεωρητικές λογικές, υπάρχει μια ακόμη λογική που αφορά την οργάνωση της πολιτικής δράσης και της συμμετοχής των πολιτών. Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι η κοινωνία οργανώνεται καλύτερα μέσα από φωτισμένες ή απλώς τίμιες ηγεσίες, οι οποίες επιδιώκουν το καλύτερο για το λαό που τις ψήφισε (ο Κορνήλιος Καστοριάδης και άλλοι/ές θα ονόμαζαν αυτό το καθεστώς «ετερονομία») ή ότι η κοινωνία ευημερεί, όταν όλοι οι πολίτες εμπλέκονται ενεργά στα κοινά, συζητώντας και αποφασίζοντας στις κοινότητές τους για τις πολιτικές που αφορούν την καθημερινότητά τους (κατάσταση που θα ονομαζόταν από τους/τις προηγούμενους/ες «αυτονομία», με μεγάλη ποικιλία βέβαια στο συγκεκριμένο ορισμό της). Στον Αμμαζόνιο αγαπάμε πολύ αυτό το δεύτερο είδος πολιτικής, η Ινδιάνα σιωπηρά, εγώ ρητά, συνηθίζω όμως να το αναφέρω ως «πολιτική από τα κάτω» σε αντίθεση με την «πολιτική από τα πάνω». Κι ενώ όλα τα ελληνικά κόμματα υποστηρίζουν ότι επιδιώκουν να κινητοποιήσουν τους/τις πολίτες και να τους/τις καταστήσουν πιο ενεργούς/ές, πολύ φοβάμαι ότι αυτού του είδους την πολιτική λογική την έχω συναντήσει μέχρι στιγμής στην καθαρή της μορφή μόνο σε κάποιες αυτόνομες πρωτοβουλίες πολιτών, όπως αυτή που συμμετέχω (για να ευλογήσω και λίγο τα γένια μου).
[Διονύσης Σαββόπουλος, Μελίνα Τανάγρη και χορός Φαλλική πομπή από το "Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια" ελεύθερη διακευή των Αχαρνέων του Αριστοφάνη από το Δ. Σαββόπουλο]
Το φυσιολογικό κλείσιμο μιας τέτοιας ανάρτησης θα ήταν πιθανόν να συνοψίσω όλες τις διακρίσεις που αναφέρθηκαν μιλώντας συγκεκριμένα για τη δική μου περίπτωση. Δυστυχώς ή ευτυχώς ένα τέτοιο πολιτικό outing, εν είδει μανιφέστου, ούτε με ενδιαφέρει, ούτε μπορώ να το κάνω. Αν πάντως κάποιον/α τον/την τρώει η περιέργεια μπορεί να διατρέξει τις αναρτήσεις μου με ετικέτα «Ιστοπολιτικά» και να υποψιαστεί που περίπου τοποθετούμαι, κινούμαι, η ακόμη καλύτερα περιπλανιέμαι. Θα μπορούσα ίσως να πω ότι τα βασικά μου πολιτικά χαρακτηριστικά είναι η ανάγκη για συνδιαμόρφωση, κίνηση και αυτονομία, ακόμα κι αυτά όμως επιχειρούν να οριοθετήσουν μια ρευστότητα που μου είναι πολύτιμη ως τέτοια, δηλαδή ως χαλαρά οριοθετημένη.
[Άλκηστις Πρωτοψάλτη Μακαρονάδα του Σ. Σπανουδάκη, από τα "Δύο βήματα απ' την άμμο" του ιδίου]
Σκοπός μου εδώ δεν ήταν να δείξω ότι οι παραδοσιακές διακρίσεις ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά, ελεύθερη αγορά, σοσιαλισμό και κομουνισμό έχουν χάσει το νόημα τους (άποψη που υποστηρίζει η Νέα Δημοκρατία από την ηγεσία του Κ. Καραμανλή νεότερου και μετά, με το ευφυές εύρημα του «μεσαίου χώρου»). Επισημαίνω απλώς ότι ο κόσμος που ζούμε είναι πολύπλοκος και οι εαυτοί μας μέσα σε αυτόν τον κόσμο συγκροτήθηκαν, χαοτικοί, κατακερματισμένοι, πολυπρισματικοί. Σε αντίθεση όμως με κάποιες κυρίαρχες πολιτικές λογικές (που αποτυπώνονται και στο ερωτηματολόγιο που συμπλήρωσα) δεν πιστεύω ότι αυτή η κατάσταση είναι μόνο προσωπική και υποκειμενική, μια συνθήκη που οφείλουμε να εγκαταλείψουμε για να τοποθετηθούμε πολιτικά σε ένα χώρο και να ενεργοποιηθούμε. Πιθανόν αυτή η πολυπλοκότητα να είναι και πολύ πολιτικότερη, σύστοιχη με τον κόσμο στον οποίο επιθυμεί να παρεμβεί, με βλέμμα πολύ πιο έτοιμο να τον καταλάβει.
[Λένα Πλάτωνος Τι νέα ψιψίνα; από το "Γκάλοπ" της ιδίας
Φοίβος Δεληβοριάς Λέξεις από το "Έξω" του ιδίου]

Η μεγαλύτερη νύχτα δεν ήρθε ακόμα όμως –χε! - indieannalog set 32

Νερό... Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ήταν χτες. Θερινό Ηλιοστάσιο. Καλοκαίρι. Μέρες γεμάτες ζέστη, σαγιονάρες στις παραλίες, δυνατή μουσική στα beach bar και δεν ακούς το κύμα. Πολυκοσμία στα καφέ, άνθρωποι πηχτοί από ιδρώτα και συσσωρευμένη κούραση, οι καρέκλες κολλητές, οι λέξεις του διπλανού μπλέκονται με τις δικές σου, οι ιστορίες του καθενός κολλάνε πάνω σου σαν άμμος. Βαριά ανθρώπινη άμμος κλεισμένη σε κλεψύδρα… Eastern conference champions- The box

Φωτιά... Από σήμερα λοιπόν οι νύχτες μας αρχίζουν να μεγαλώνουν ξανά. Νύχτες που δε μας προλαβαίνει η σκόνη. Χoρεύοντας σε κλαμπ. Κυλώvτας πάνω σε στρώματα. Η αvία δεv προφταίνει vα κατακάτσει πάνω μας. Η νύχτα που προστατεύει από την αμείλικτη μέρα. Αλοιφή με μυρωδιά μπέρμπον που επουλώνει τις πρωινές φθορές. Αλεξίσφαιρο στην καθημερινή ρουτίνα που με ξυπνητήρια και μποτιλιαρίσματα ροκανίζει τις δύστυχες υπάρξεις μας. Το αγαπημένο μου ντύσιμο είναι η νύχτα και αγαπημένος σχεδιαστής ο Jimador Blank :) First floor power- The jacket

Αέρας... Με τη συνενοχή της νύχτας γίνονται τα ανείπωτα, αυτά πoυ vτρέπεσαι vα ομολογήσεις στον εαυτό σoυ τo πρωί, πoυ θες vα τα ξεχάσεις, μα τελικά είναι εκείvα πoυ θυμάσαι πιo έντονα, όλο και πιo έντονα. Ποτέ δε θέλω vα ξημερώσει. Δε θέλω vα έρθω αντιμέτωπη με τη νηφαλιότητα της μέρας, με τηv αμετάκλητη διαύγεια τoυ ήλιου όπου όλα είναι καθαρά, όλα ορατά, δεv υπάρχει καvέvα κρυφό, καvέvα μυστήριο, καμία μαγεία. (Νύχτα θα ήταν που οι UNPOL έγραψαν το –εκπληκτικό, μεταξυ μας !- Here on my own, σουφρώνοντας το Where is my mind των Pixies αλλά αν έχουν τόσο καλό γούστο στο κλέψιμο, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει);

Γη... Οπότε όταν θα έρθει η μέρα να σε ξυπνήσει αύριο, από όλα όσα ονειρεύτηκες το βράδυ πες της απλά όχι. Κι αν σου πει ότι καλά είναι τα όνειρα αλλά η Αστυνομία της Ωριμότητας σου έχει αφήσει κλήση για την πραγματικότητα πες της απλά όχι, όχι, όχι, όχι… Zombies- Tell her no

Δεν είμαι του αντρός μου...

[Αναδημοσιεύω από το Δίκτυο Γυναικών Θεσσαλονίκης.]

Εν κρυπτώ και παραβύστω η κυβερνητική επιτροπή προετοίμασε ένα νομοσχέδιο που αφορά ζητήματα οικογένειας και επιμέλειας τέκνων όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ξηλώνει ένα σημαντικό άρθρο του νόμου 1329/1983 για το οικογενειακό δίκαιο, νόμου που αποτέλεσε τομή για τα γυναικεία δικαιώματα στην Ελλάδα και για την ισότητα των δύο φύλων στην οικογένεια. (Το νομοσχέδιο έχει και άλλα ιδιαίτερα αρνητικά στοιχεία, αλλά εμείς εδώ επικεντρωνόμαστε σε ένα).
Συγκεκριμένα προτείνεται η γυναίκα να μην διατηρεί αναγκαστικά το οικογενειακό της επίθετο, όπως προβλέπει ο ισχύων νόμος, αλλά να παίρνει αυτό του συζύγου, εφόσον υπάρχει συναίνεση και των δύο.
Αφήνει δηλαδή τη γυναίκα βορά στις πιέσεις του συζύγου και του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος για αλλαγή του επιθέτου της, γιατί γνωρίζουμε στην πατριαρχική Ελλάδα τι σημαίνει «συναίνεση και των δύο συζύγων».
Διαμαρτυρόμαστε έντονα για την οπισθοδρομική πρόταση και απαιτούμε να την αποσύρει η κυβέρνηση.
Ζητούμε να αποσύρει μαζί και τα γελοία επιχειρήματα πάνω στα οποία στηρίζει την πρότασή της, ότι δήθεν δεν προκύπτει από επίσημα έγγραφα η συζυγική σχέση των δύο, άρα, λέει, αν πάνε στο εξωτερικό θα έχουν προβλήματα (π.χ. να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο). Αν έχουν προβλήματα τα ζευγάρια που επισκέπτονται χώρες με θεοκρατικούς νόμους, τότε ας βγάλει η κυβέρνηση ένα επίσημο χαρτί όπου θα αναφέρεται ο γάμος των δύο, αντί να οδηγεί την Ελλάδα σε θεοκρατικά βήματα.
Ζητούμε από όλες τις βουλευτίνες και όλους τους βουλευτές να απορρίψουν αυτή την κατάργηση κεκτημένου δικαιώματος και να επαναβεβαιώσουν ότι ο νόμος χρειάζεται βελτίωση και όχι υπονόμευση.
Υπενθυμίζουμε δε, ότι εκτός του θέματος αρχής, υπάρχει και θέμα πρακτικό για τις γυναίκες, τώρα που ο γάμος δεν διατηρείται συνήθως για όλη τη ζωή και τα διαζύγια είναι συχνά. Είναι γνωστό στις παλιότερες διαζευγμένες γυναίκες πόσα χαρτιά χρειαζόταν να συμπληρώσουν και πόσες ταυτότητες, διπλώματα οδήγησης, βιβλιάρια ΙΚΑ, δημοτολόγια και λοιπά και λοιπά μετά από ένα διαζύγιο. Οι γυναίκες που έπαιρναν διαζύγιο από έναν σύζυγο με βάση παλιότερους γάμους, αντιμετώπιζαν ένα συνεχές τρεχαλητό με τη γραφειοκρατία για να φτιάξουν τα χαρτιά τους.
Τώρα που η κυρία Λυμπεροπούλου που είχε πάρει «με συναίνεση» το όνομα του αντρός της, τον χώρισε, θα αλλάξει δεκάδες επίσημα έγγραφα για να επιστρέψει στο πατρικό της επίθετο, για να τα ξανααλλάξει όλα όταν θα παντρευτεί τον κύριο Παπαδόπουλο, να τα ξανα-αλλάξει όταν τον χωρίσει και λοιπά και λοιπά. Αυτό δεν πτοεί την κυβέρνηση, που προκειμένου να ικανοποιήσει πατριαρχικές πιέσεις και το συντηρητισμό της, φορτώνει και άλλα βάρη στις πλάτες των γυναικών.
Μήπως να θυμίσουμε ότι στην ελληνική επαρχία η γυναίκα εκτός από το επίθετο του άντρα της παλιά, έπαιρνε και το όνομα και την έλεγαν Κώσταινα ή Γιώργαινα; Πού πάμε; Επιστρέφουμε σ’ αυτό το μακρινό παρελθόν;
Διακηρύσσουμε για άλλη μια φορά ότι είμαστε αυτόνομα άτομα, έχουμε όνομα και επίθετο δικό μας (έστω κι αν προέρχεται από τον πατέρα μας) και απαιτούμε ισονομία εκεί όπου δεν υπάρχει, αντί της απαλλοτρίωσης κεκτημένων δικαιωμάτων.

Πριν από δεκάδες χρόνια φωνάζαμε στους δρόμους:

Δεν είμαι του αντρός μου
Δεν είμαι του πατρός μου
Θέλω να είναι ο εαυτός μου

Το ξαναφωνάζουμε και σήμερα

13 Ιουνίου 2008

Υπογράφουν οι οργανώσεις:
Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης
Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (ελληνικό δίκτυο)
Προπτυχιακά προγράμματα σπουδών για θέματα φύλου και ισότητας ΕΠΕΑΚ ΙΙ, ΤΕΙ Πάτρας
Διατμηματικό Προπτυχιακό Πρόγραμμα «Φύλο και Ισότητα», ΑΠΘ
Δίκτυο Γυναικών Πάτρας
Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, Δίκτυο Σερρών
Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ
Τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής του Συνασπισμού Θεσσαλονίκης

Επικοινωνία:
omadaginekon@yahoo.gr
svovou@otenet.gr

Ανανέωση: H οξυδερκής animats άφησε στα σχόλια μια ευφυή σχετική ανακοίνωση του Δικτύου για τα Κοινωνικά και τα Πολιτικά Δικαιώματα:

Επιτέλους, γιατί το 'χανε παρατραβήξει τα παλιοθήλυκα

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα χαιρετίζει την απόφαση της κυβέρνησης να παίρνουν οι γυναίκες το επώνυμο των αντρών τους. Επιτέλους, ήρθε η κυβέρνηση να βάλει λίγη τάξη γιατί το είχαν παρατραβήξει τα παλιοθήλυκα. Τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνο δεν παίρνανε το όνομα του αντρός τους,αλλά ορισμένες το πήγαιναν ακόμα παραπέρα και μένανε ανύπαντρες και άτεκνες. Για να μην πούμε που γυρνάνε στα μπαρ και καπνίζουνε.
Το Δίκτυο θέλοντας να συμβάλει στη μεγάλη εθνική πρωτοβουλία που ανέλαβε η κυβέρνηση προτείνει την ακόλουθη δέσμη μέτρων για να μη μείνει ανολοκλήρωτη η μεταρρύθμιση:
1. Να απαγορευτούν οι εκτρώσεις και τα προφυλακτικά.
2. Να νομιμοποιηθεί το ξύλο στο σπίτι.
3. Να αναλάβει ο Θέμος Αναστασιάδης υπουργός ισότητας.
Ελπίζουμε να βρεθούν τουλάχιστον τέσσερις αριστεροί βουλευτές που θα στηρίξουν την κυβερνητική προσπάθεια απορρίπτοντας τον στείρο αντιπολιτευτισμό και τον αδιέξοδο αρνητισμό.

Ammoscast 5: Λεφτά κι ακρίβεια

Ξεκινάω να γράφω αυτό το ποστ και γελάω: αν ήμουν Ινδιάνος θα με λέγανε «το τρύπιο χέρι που κρατάει το τζιν τόνικ», ήδη μετά από κάποια χρόνια εργασίας, όλα μου τα χρήματα έχουν επενδυθεί αποκλειστικά σε βιβλία, φαγητό και ποτά (άντε τον τελευταίο καιρό σε μουσικές και θέατρο), δε μου φταίει μόνο η ακρίβεια για τα χάλια μου. Αλίμονο όμως, ένα μπλογκ οφείλει να παρακολουθεί όσο μπορεί την επικαιρότητα κι έτσι σήμερα θα μιλήσουμε/τραγουδήσουμε για την ακρίβεια, αν και ο συγγραφέας του κειμένου έχει μάλλον πρόβλημα με τα λεφτά γενικότερα. [Σταμάτης Κραουνάκης και Κώστας Σκανδάλης «Τα λεφτά» από τη Σπεράντζα των Σ. Κραουνάκη –Γ. Θεοφανόπουλου Χατζιδάκι, Σ. Κραουνάκη Γ. Μανιώτη, Λ. Νικολακοπούλου.]

Πέρα από τις ανισορροπίες της προσωπικότητάς μου είναι αλήθεια πάντως ότι ο κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα ολοένα και περισσότερο, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν γεμίσει με απογοητευμένους πολίτες που είτε ζωντανά, είτε στις δημοσκοπήσεις διαμαρτύρονται για την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς. Η δική μου μόνιμη απορία, όταν πληροφορούμαι την αγανάκτηση των συμπολιτών μου για την κυβέρνηση και την κατάσταση της οικονομίας, είναι ποιος ακριβώς ψηφίζει αυτές τις κυβερνήσεις από τις οποίες είμαστε μονίμως απογοητευμένοι.
[Λουκιανός Κηλαηδόνης «Φταίει ο χοντρός» από το Γιατί θα γίνω μαραγκός του ιδίου.]

Ανεξάρτητα από τη δύναμη της ψήφου μας όμως (είτε στις εθνικές εκλογές, είτε στις ευρωεκλογές), υπάρχει και η δύναμή μας ως καταναλωτών, την οποία σπάνια εξασκούμε. Εκτός από την ακτιβιστική πλευρά της συμμετοχής σε κάποια οργάνωση όπως το ΙΝΚΑ και τα μποϊκοτάζ ακριβών προϊόντων, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αποφεύγουμε πολυτέλειες που δεν αντέχουμε, με όλα αυτά τα εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια και υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία. Ας μην παρεξηγηθώ, γνωρίζω και ανθρώπους που παίρνουν καταναλωτικά δάνεια για να εκπληρώσουν βασικές τους υποχρεώσεις, ή απλώς για να επιβιώσουν. Βλέπω όμως και πολλούς γύρω μου να μετρούν τη δική τους αξία όπως και των άλλων ανθρώπων καθαρά μέσα από τα υλικά αγαθά που επιδεικνύουν ή καταναλώνουν. Η υπερκατανάλωση και ο καταναλωτισμός είχαν από παλιά αρχίσει να εξουθενώνουν τον πλανήτη, έφτασε όμως η ώρα που χτυπάνε και την προσωπική μας πόρτα με τις συνέπειές τους.
[Φοίβος Δεληβοριάς “Mp3” από τον Καθρέφτη του ιδίου. Γιάννης Παλαμίδας «Πάμε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ» από το Σαμποτάζ των Λ. Πλάτωνος – Μ. Κριεζή]

Στο κάτω κάτω δε μας χωρίζουν ούτε καν τρεις δεκαετίες από τις τελευταίες γενιές που είχαν ως κοινωνική αξία τη μείωση των εξόδων και την αποταμίευση. Είχα την ιδιότυπη τύχη να με γεννήσουν και μεγαλώσουν άνθρωποι από αυτές τις γενιές και μάλιστα με αγροτική καταγωγή, που αρκούνταν σε λίγα και ήταν πάντα προετοιμασμένοι για ένα ξαφνικά χειρότερο μέλλον. Δεν πέρασα άσχημα, παρόλο που η οικογένειά μου συνεχίζει να μην έχει αυτοκίνητο γιατί δεν το θεωρεί απαραίτητο, παρόλο που κανένας κοντινός συγγενής μου δε φορά ακριβά ρούχα. Καλό είναι βέβαια να αποφεύγονται και οι υπερβολές, μια αδιάκοπη, μίζερη συσσώρευση χρημάτων στο όνομα της αποταμίευσης και του αβέβαιου μέλλοντος. Το έζησα κι αυτό στην οικογένειά μου, αλλά ευτυχώς όχι στο κοντινό μου συγγενικό κύκλο.
[Λουκιανός Κηλαηδόνης «Οικονομία κάνε» από τα από τα Μικροαστικά των Λ. Κηλαηδόνη –Γ. Νεγρεπόντη.]

Μέχρι τώρα εστίασα στις ευθύνες μας ως πολιτών θεωρώντας γνωστή και δεδομένη την επιχειρηματολογία για τις ευθύνες της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας σοβαρός φιλελεύθερος όπως ο Αθήναιος θα ήταν μάλλον ικανοποιημένος μαζί μου, ένας κομουνιστής όμως μάλλον θα έφριττε, θεωρώντας ότι η λύση για το ζήτημα της ακρίβειας βρίσκεται όντως στα χέρια των πολιτών, για να καταφύγουν όμως στη βίαιη λύση μιας επανάστασης και να ανατρέψουν το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Προσωπικά, επειδή δε βλέπω την επανάσταση να γίνεται αύριο ή μεθαύριο, προτιμώ πιο «ρεφορμιστικές» λύσεις, είτε προς την κατεύθυνση της καταναλωτικής πίεσης προς τις εταιρίες, είτε της πολιτικής πίεσης μέσα από την αυτοοργάνωση των πολιτών και την ψήφο τους. Μου φαίνεται πάντως πρέπον να αποτίσω φόρο τιμής και σε αυτή τη λογική, με το τραγούδι ενός δεξιού φιλελεύθερου.
[Σαπφώ Νοταρά, Ηλίας Λιούγκος και χορός «Στην οδό του Μπλαμαντό» από την Πορνογραφία των Μ. Χατζιδάκι – Α. Δαβαράκη.]

Υπάρχει και μία ακόμη λογική, ολότελα διαφορετική από την προηγούμενη, με την οποία θα κλείσουμε αυτήν την ανάρτηση. Ένας ριζοσπάστης οικολόγος (και μάλλον από το συγκεκριμένο κομμάτι των πριμιτιβιστών) θα μας έλεγε ότι όλες αυτές οι εξελίξεις είναι τελικά για καλό. Οι άνθρωποι θα μάθουν με το ζόρι να είναι φιλικότεροι προς τον πλανήτη, να κινούνται λιγότερο με το αυτοκίνητό τους, να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια, να βασίζονται περισσότερο στον εαυτό τους για να μαγειρεύουν. Θα μάθουν δηλαδή να είναι ευτυχισμένοι με λιγότερα.
[Κώστας Χατζής και Μαρινέλλα «Μας κόψαν απόψε το φώς» από τη Συνάντηση για Ρεσιτάλ του Κώστα Χατζή. Locomondo «Εκατό αφρό» από το Ένας τρελός κόσμος των ιδίων.]

Εγώ θα πάω πάσο, είπα τόσα πολλά και διαφορετικά που στο τέλος μπερδεύτηκα ο ίδιος. Για το μόνο που είμαι κάπως βέβαιος είναι ότι δε θα έκανε κακό να κατεβούμε στο Σύνταγμα την Πέμπτη στις 7.30. Πέρα από την προσωπική ευθύνη, έχουν και οι διαμαρτυρίες το νόημά τους (αν και κάποιοι θα έβρισκαν το ενδιαφέρον της ΓΣΕΕ μάλλον όψιμο και υποκριτικό).

live is life - indieannalog set 31

Γη... Παρασκευή βράδυ και η συναυλία των Yo La Tengo μοιάζει με reunion party όλων εκείνων που ακούγαμε lo-fi πριν μια δεκαετία, με τα υπόλοιπα χρόνια να μας βρίσκουν στα ίδια μπαρ και τις ίδιες συναυλίες. Αλλά ακόμα και οι άγνωστοί γύρω δυνητικά είναι φίλοι εκείνη την ημέρα (δείξε μου τι μουσική ακούς να σου πω ποιος είσαι ή αντιστρόφως δείξε μου την Indieanna σου να σου πω τι μουσική ακούς)! Yo la tengo - Beanbag chair

Φωτιά... Στην «αυλή» λοιπόν του Τεχνόπολις, η πτέρυγα ΡΟΡ είναι εκεί κι έχει πιάσει πρώτο κάγκελο-σκηνή, ενώ με πιο χαλαρή διάθεση τριγυρνούν οι mediaνθρωποι και τα πλάσματα των αθηναϊκών free-press. Δυο βήματα πλάι μου στέκεται ο Θανάσης Μήνας: ο προσωπικός μου indie guru που, εν έτει 1997, στο αλφαβητάρι της matador μου έμαθε να συλλαβίζω το lo- fi. Θέλω να του πω ένα εκατομμύριο πράγματα, αλλα κυρίως πως αν δεν ήταν αυτός εγώ δε θα ήμουν ποτέ εδώ, σε αυτή τη συναυλία και σε αυτή τη ζωή, περιτριγυρισμένη από τόσους καλούς, ενδιαφέροντες και αληθινούς ανθρώπους. Αλλα φυσικά δεν του λέω τίποτα! God save the King (Minas), thou! Royal We – All the rage

Αέρας... Ιούλιος πριν τρία χρόνια, οι Yo La Tengo έπαιζαν σε ένα φεστιβάλ στην Ιταλία μαζί με τις Cocorosie, τον Devendra και τον Anthony. Ήταν να πάμε με τον Yo La Tengo (το πρώτο άτομο που γνώρισα στο ΡΟΡ και τον φωνάζαμε έτσι μέχρι να μάθουμε το όνομά του, επειδή φόραγε μια μπλουζα της μπάντας). Θα κάναμε –λέει- τρελό road trip ως την Ιταλία με το παλιό μου αμάξι –το μνημειώδες κόκκινο datsun 120Υ του ’78- τελικά δεν πήγα, μετά μετάνιωσα, νόμιζα δε θα πάω ποτέ στο εξωτερικό και δε θα τους δω ποτέ από κοντά. Την επομενη χρονιά πήγα το πρώτο μου ταξίδι (Παρίσι) και είδα στην Ελλάδα τις CcRsie και τον Dev (μιας και τον θυμήθηκα τώρα, οι Bombay Bicycle Club σε αυτό το τραγούδι δεν έχουν τα ένρινα γυρίσματα τις φωνής του κυρίου Banhart)?

Νερό... Και να που ένα πρωί ξυπνάς και είναι η μέρα που θα δεις τους Yo La Τengo στην Ελλάδα! Στη συναυλία πρέπει να γέλαγα και να χοροπήδαγα σαν κουρδιστό ανθρωπάκι επί δυο ώρες. Ήταν από τις βραδιές που δε με ένοιαξε που πήγα μόνη (πάλι!) σε συναυλία γιατί, η μπάντα στη σκηνή ήταν οι δικοί μου άνθρωποι και, όλοι γύρω ήταν φίλοι τους και ήμασταν μια μεγάλη παρέα. Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει σε τίποτα από προχτές αλλά, αφού είδα την Αγία Τριάδα μου live νομίζω πια όλα θα πάνε καλύτερα. Μερικά όνειρα παίρνουν 10 (για την ακρίβεια 11) χρόνια να πραγματοποιηθούν. Αλλά τελικά βγαίνουν. Ε, μερικά ίσως μου πάρουν παραπάνω. Αλλά που θα πάει… Όλα κάποτε θα γίνουν! AA sound system – Laissez fair

Όποιου είναι η μοίρα του να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει

(μια από τις δυο ιστορίες είναι αληθινή)

Το 1983 η κυρία Meredith Carson που διέμενε στη Ορλεάνη, εκεί που ετοίμαζε τη βραδινή της σαλάτα έπεσε φαρδιά- πλατιά στο πάτωμα. Το δάχτυλό της ήταν κομμένο στην άκρη του και εκείνη βρέθηκε λίγες ώρες μετά, από μια γειτόνισσά της, νεκρή μέσα στο αίμα.
Άρον- άρον ήρθε η κόρης της από τη Νέα Υόρκη να παραστεί στην τελετή- την όποια ανέλαβαν να ετοιμάσουν οι δυο ηλικιωμένες γειτόνισσες της εκλιπούσας.
Στο σπίτι της κυρίας Carson συγγενείς και φίλοι έχουν μαζευτεί γύρω από το ανοιχτό φέρετρο για να δώσουν τον τελευταίον ασπασμό. Φτάνει και η κόρη, διασχίζει τον Χορό των μοιρολογίστρων, πλησιάζει τη μητέρα και της πιάνει το χέρι, σκύβει και της μιλά. Μα ξαφνικά, η μάνα ανασηκώνεται απότομα απ’ το ανοιχτό φέρετρο και κοιτάει με χαρά τους καλεσμένους της νομίζοντας ότι έχει γενέθλια και έχουν έρθει να της ευχηθούν!
Η καημένη γριούλα τρομαγμένη από το κομμένο δάχτυλο και το αίμα είχε πάθει εγκεφαλικό και έπεσε σε κώμα, ενώ οι υπόλοιποι στο χωριό νόμιζαν ότι έπαθε καρδιακή προσβολή και ήταν έτοιμοι να τη θάψουν! Το πλήθος έμεινε αποσβολωμένο και βουβό ενώ η κόρη δίπλα της σωριάστηκε με ανακοπή καρδιάς απ’ το ξάφνιασμα. Η κα. Carson έζησε άλλα 27 χρόνια…


Στα μέσα των ‘90ς, η Jessica Debris γνώρισε τον Frank Mentalson μέσω της στήλης του σε τοπική εφημερίδα του San Francisco, όπου ανέλυε ζητήματα σχετικά με την τεχνολογία. Το pc της Jessica είχε χαλάσει κι εκείνος της το έφτιαξε «τηλεγραφικά» -λέγοντας της τι να κάνει μέσω mail. Εκείνη τον κάλεσε σε δείπνο για να του ξεπληρώσει τη δουλειά. Το δείπνο πήγε καλά και η Jessica και ο Frank άρχισαν να βγαίνουν.
Η αλήθεια είναι ότι ο Frank δεν της είχε δώσει κανέναν όρκο μονογαμίας ούτε και της έταξε κάτι σοβαρό και μακροχρόνιο αλλά έκανε το λάθος, σε μια στιγμή ενθουσιασμού, να της φτιάξει ένα πρωτότυπο βραχιόλι από πολύχρωμα καλώδια χαλασμένων υπολογιστών. H Jessica πήρε τo ιδιότυπο, προσωπικό αυτό δώρο ως βέρα και το θεώρησε ένα πρώτο σκαλοπάτι για την εκκλησία. Αλλά δεν ανέβηκε δέυτερο σκαλί αφού τρεις μήνες μετά ο Frank απλά της είπε ότι δεν χρειάζεται μια ερωτική σχέση και χάθηκαν.
Μια νύχτα η Jessica, σε κρίση υπαρξιακών και γεμάτη μπέρμπον μέχρι το λαιμό, τράβηξε τις άκρες από το βραχιόλι της, έχωσε την μια απόληξη του καλωδίου στην πρίζα και έπειτα και την άλλη. Η μεταφορική ιδέα ήταν ότι θα πέθαινε δέσμια αυτού του έρωτα αλλά τα καλώδια ήταν λεπτά και δεν άντεξαν και πολύ. Έτσι η Jessica έπαθε ένα δυνατό ηλεκτροσόκ και μετά τα σύρματα έλιωσαν και απλά τινάχτηκε στον απέναντι τοίχο. Όταν συνήλθε κατάλαβε ότι είχε πάθει μόνιμη βλάβη στο κεφάλι: τα μαλλιά της είχαν φριζάρει απ’ τον ηλεκτρισμό οριστικά και αμετάκλητα και συνέχισε την υπόλοιπη ζωή της με άλλον σύντροφο και με άφρο μαλλί…

23χρονος φοιτητής καταδικάστηκε από ισλαμικό δικαστήριο σε θάνατο

[Έλαβα αυτό το μέιλ από τον αγαπητό Λασκαράτο, το προώθησα και το αναδημοσιεύω.]

Ο κ. Sayed Pervez Kambaksh είναι 23χρονος φοιτητής δημοσιογραφίας στο Αφγανιστάν που καταδικάστηκε απο ισλαμικό δικαστήριο σε θανατο. Ποιό ηταν το έγκλημα του; Κατέβασε απο το διαδίκτυο ένα άρθρο για τα δικαιώματα των γυναικών! Το άρθρο που προερχόταν απο περσική ιστοσελίδα, υποστήριζε ότι οι μουσουλμάνοι φονταμελιστές που διατείνονται ότι το ίδιο το Κοράνι καταχυρώνει την καταπίεση των γυναικών στις ισλαμικές κοινωνίες έχουν παρερμηνεύσει τα λόγια του Πρόφητη Μωάμεθ... Ο 23χρονος μοίρασε το άρθρο σε συμφοιτητές και καθηγητές του με σκοπό, όπως ισχυρίστηκε,να γίνει δημόσια συζήτηση για το θέμα. Το αποτέλεσμα ηταν να συζητηθεί, να δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς παρουσία συνηγόρου, όπως ισχυρίζονται οι γονείς και οι φίλοι του, και να καταδικαστεί σε θάνατο. Η βρετανική εφημερίδα Independent ξεκίνησε στις 31/1/2008 εκστρατεία για τη διάσωση του φοιτητή με βασικό αίτημα την ανστολή της εκτέλεσης του κ την επανάληψη της δίκης με δικαιότερους όρους.
Για να υποστηρίξετε τον Pervez μπορείτε να υπογράψετε εδω, και για να βρείτε περισσότερες πληροφορίες πληροφορίες να κατευθυθείτε εδώ και εδώ.

Ammoscast 4: Μουσικές που δεν άκουγα

Αν δεν υπήρχε το έντεχνο, δε θα την έβγαζα καθαρή με την εφηβεία μου, αγκυροβολημένος στην επαρχιακή Καλαμάτα, αγκυλωμένος στους ψυχολογικούς μου λαβυρίνθους. Το έντεχνο μου είπε ιστορίες για ωραίους, παράξενους ανθρώπους και έτσι μου έδωσε κουράγιο, μου έδειξε μια απλή αλλά συνεκτική αισθητική, την οποία μπορούσα να ακολουθήσω.
Τα χρόνια όμως περνούσαν, κι εγώ άκουγα τα ίδια, περίμενα το νέο δίσκο του Δεληβοριά, αντιμετώπιζα αμφίθυμα τη διασκευή του Χατζιδάκι από τους Raining Pleasure, υποστήριζα το Σαββόπουλο σε παρέες αριστερών, γινόμουν πια αυτός που ακούει έντεχνο παρά αυτός που ακούει μουσική. Η στρατιωτική θητεία και οι ατέρμονες σκοπιές μου στη Χίο με μόνο αξιοπρεπή σταθμό το Γ’ Πρόγραμμα, επέβαλαν την κλασική μουσική στα αυτιά μου (από την άλλη δεν το πέτυχαν με την όπερα) και αυτό ίσως να ήταν το μόνο πραγματικό κέρδος εκείνης της περιόδου. Η φετινή χρονιά όμως μου ζήτησε να περάσω πολλές ώρες στο σπίτι ετοιμάζοντας εκπαιδευτικό υλικό κι ευτυχώς εγώ σκέφτηκα να ακούω παράλληλα μουσική για να μη φρικάρω. Κάπου εκεί το μουσικό μου γούστο εξερράγη.
Το σημερινό ammoscast είναι λοιπόν αφιερωμένο σε μουσικά είδη, ανάκατα ελληνικά και ξένα, που πίστευα ότι δε μου ταίριαζαν και άλλαξα γνώμη φέτος. Η δομή των παραγράφων είναι σταθερή, στην αρχή εξηγώ γιατί δε μου άρεσαν (ή απλώς το νόμιζα) και μετά ανασκευάζω τον εαυτό μου. Θα μου συγχωρήσετε ότι οι περισσότερες προτάσεις μου δεν είναι εξεζητημένες: αυτή τη φορά δε σας δείχνω κομμάτια από δίσκους που αξίζει να ακούσετε, αλλά σας γνωρίζω λίγο καλύτερα εμένα.

Ελληνικό πολιτικό τραγούδι: Ποτέ δεν ήμουν αριστερός, τουλάχιστον στη στρατευμένη, δημοκρατικά συγκεντρωμένη του εκδοχή, οπότε ο διδακτισμός στίχων όπως «παρ’ το απόφαση βρε Στράτο να γραφτείς στο συνδικάτο» ή «κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό» ήδη από την εφηβεία μου με άφηναν αμήχανο. Κάποια στιγμή ευτυχώς συνειδητοποίησα πως κάτω από αυτή τη μεγάλη κόκκινη ομπρέλα, στεγάστηκαν πολλοί μουσικοί πειραματισμοί της δεκαετίας του ’70, που ακούγονται φρέσκοι ή και δύσκολοι ακόμη και σήμερα [Μαρία Δημητριάδη και χορός «Εισαγωγή» από την Καντάτα για τη Μακρόνησο του Θάνου Μικρούτσικου.]
Ελληνική χιπ χοπ: Εδώ υπήρξα σχεδόν μισαλλόδοξος, καθώς όσο γοητευόμουν από τις αφηγηματικές αρετές του έντεχνου τραγουδιού, τόσο δυσκολευόμουν να αποδεχτώ ένα είδος που εστιάζει στη ρυθμική απαγγελία και κάποιες φορές διηγείται με ποιητικότητα εξαιρετική. Η ζωντάνια αυτής της σκηνής με εξέπληξε ευχάριστα φέτος στην Αθήνα για έναν ακόμη λόγο: ήταν η πρώτη φορά που μαθητές μου ανέφεραν τραγουδιστές που δεν ήξερα, όχι γιατί άνηκαν στο μπουζουκοπόπ των πρωινάδικων και της παραλιακής, αλλά γιατί μόλις είχαν βγάλει τον πρώτο τους δίσκο σε μια μικρή, άγνωστη δισκογραφική. [Ρόδες "Βρώμικο" από το Silent Disco]
Αγγλόφωνη heavy metal: Η αρχική εικόνα μου, την οποία διατήρησα για αρκετά χρόνια, ήταν πως στην αρχή των τραγουδιών υπάρχει πάντα μια ηλεκτρική κιθάρα που κάνει σαματά και κάποια στιγμή βγαίνει ένας τύπος συνήθως βαμμένος και με μακριά μαλλιά που τσιρίζει. Τίποτα πιο άδικο και υπεργενικευτικό, ακόμη και για τους Kiss. Κατά τη μικρή μου κατάδυση τη φετινή χρονιά πήρα λίγο χαμπάρι τα υποείδη της σκηνής αυτής (κλασικό, avant - garde, black, glam, death, thrash μεταξύ άλλων) και τις διαφορές στον ήχο τους, συνειδητοποίησα τη συμβολή τους σε αυτό που καταλάβαινα ως σύγχρονο ροκ και με έμεινα περίεργος για τη συνέχεια. [Blue Oyster Cult “Don’t fear the reaper” από το Agents of Fortune]
Ατονική μουσική: Ένα ακόμη είδος που η άγνοιά μου το κατέτασσε στο στριγγό θόρυβο, έχοντας βέβαια αρκετή επίφαση κουλτούρας για να του αναγνωρίζω ότι αποτελεί δύσκολη μουσική τόσο, που να μη μπορώ να την καταλάβω. Η ατονικότητα είναι σίγουρα μια επίθεση στην ανάγκη μας για αρμονία και μελωδικότητα, τουλάχιστον με τη συνηθισμένη έννοια του όρου, αξίζει όμως και για αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή ξεβολεύει το γούστο μας από πολλές συνηθισμένες του ευκολίες. [Γιάννης Χρήστου: The wind sprang up at four o’clock από το Six songs on poems by T.S.Eliot]
Αγγλόφωνο funk: Πριν από περίπου μισό μήνα βρέθηκα με καλή παρέα στο Eurovisioff, μια εκδήλωση της παράταξης «Αθήνα ανοιχτή πόλη» στο Θησείο, όπου έπαιζαν ζωντανά διάφορα συγκροτήματα. Αν και όλα τους ήταν λιγότερο ή περισσότερο καλά, ένα με έκανε να χορεύω χαμογελώντας συνεχώς για όση ώρα βρισκόταν στη σκηνή. Ρώτησα πώς τους λένε, αποκόλλησα το πρώτο συνθετικό και άρχισα να περιπλανιέμαι στους κλασικούς του funk, συνειδητοποιώντας πόσο μου άρεσε από παλιά αυτή η μουσική και πόσο αποσπασματικά την είχα ακούσει. Σε αυτή τη φάση μου είναι δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα σε George Clinton, Funkadelic, Sly & The family stone, James Brown και Funk brothers (μεταξύ άλλων), οπότε θα σας στείλω στους Funkollectiv, που υπήρξαν η αφορμή για να το ψάξω περισσότερο και τους ευχαριστώ για αυτό.
H σελίδα των Funkollectiv στο Myspace

My blueberry days - indieannalog set 30

Νερό… Καλοκαίρι δεύτερο μόνη. Απίστευτο μου φαίνεται. Κάνει κρύο σήμερα το πρωί ή κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα. Είμαι σαν νεκρή. Η ζωή μου μοιάζει να τη σκηνοθετεί ο Ταρκόφκι. Λίγοι διάλογοι, εξαίσιες εικόνες, πολύ βάθος που δεν πιάνει κανείς κι ελάχιστοι στην αίθουσα για να την παρακολουθήσουν. Προτιμούσα πάντα τους Μόντυ Πάιθονς. Τώρα έχω χάσει το χιούμορ μου. Μιλάω πολύ γρήγορα και δεν καταλαβαίνεις, το θες άλλη μια με υπότιτλους; Yppah- Again with the subtitles.

Φωτιά… Το καλοκαίρι κάνεις περισσότερους φίλους. Όλοι είναι ανοιχτοί και χαρούμενοι. Είναι καλοκαιρινοί φίλοι με καλοκαιρινή διάθεση, φίλοι σαν καλός καιρός. Παρόλα αυτά κάθομαι μέσα διαρκώς και κουνιέμαι πέρα δώθε στην καρέκλα σαν αυτιστικό. Σταμάτησα να σηκώνω τα τηλέφωνα. Δε θέλω άλλους φίλους. Έχω ανάγκη απο συντροφικότητα... Daedelus - Fair weather friends.

Αέρας… Angus & Julia Stone - Paper aeroplane. Κανόνισα διακοπές στη Λαπωνία –ήταν το πιο μακρινό μέρος που μπόρεσα να σκεφτώ. Τρέχω όσο πιο μακριά για να μη χρειαστεί να ζήσω το καλοκαίρι εδώ. Βρίσκομαι σε 15 λεπτά απόσταση από καλούς ανθρώπους. Που όμως δεν είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Και όλο εύχομαι. "Χίλες φορές" λες, "χίλιες φορές να ευχηθείς δε θα είμαστε ποτέ μαζί" κι εγώ γελάω, "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" λέω. Για την ακρίβεια η ανάμνηση πεθαίνει τελευταία. Πάω στη Λαπωνία. Στη βαθιά κοιλιά της νοσταλγίας. Στη μνήμη του πάγου. Sitting on the table where it all began for us... Fink - Blueberry pancakes

Γη… Antony & the Johnsons – Fistful of love. Εχω τα υπαρξιακά μου. Δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι εδώ. Δεν κάνω τίποτα. Αν ήταν η Πέγκυ θα έλεγε "μη χάνεις το στόχο"! Ποιος είναι ο στόχος; Και κρατάω τόσο καιρό, τόση αγάπη μες τη χούφτα μου και θέλω απλά να την ανοίξω σε κάποιον. Και απλά δεν έχω. Κάποιον (Χτες ο ανιψιός μου διαμαρτυρόταν "δεν είναι δίκαιο: η Κατερίνα κοιμάται με το Μάνο στην κουκέτα, η μαμά με τον μπαμπά στο διπλό κι εγώ με τον Κανένα")! Get used to it pal...

Τι δουλειά έχει ένας/μία ετεροφυλόφιλος/η στο αθηναϊκό Gay Pride: Σύντομα σχόλια για την αλληλεγγύη και τη διαπολιτισμικότητα

Η ανάρτηση αυτή δεν τοποθετείται αναλυτικά για τους γάμους και τις υιοθεσίες από ομοφυλόφιλους/ες (τα έχει ήδη πει πολύ καλά και χαριτωμένα ο Zaphod εδώ και εδώ), ούτε ενημερώνει με λεπτομέρειες για τις δράσεις του Athens Pride 2008 (ο επίσημος ιστότοπός του βρίσκεται μόλις ένα κλικ μακριά). Αρκεί να ειπωθεί εδώ ότι αυτό το Σάββατο ομοφυλόφιλοι/ες, αμφιφυλόφιλοι/ες και τρανσέξουαλ, φίλοι/ες τους και υποστηρικτές/τριές των δικαιωμάτων τους θα διαδηλώσουν - παρελάσουν στο κέντρο της Αθήνας και θα διαμαρτυρηθούν - γιορτάσουν στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπως και ότι οι δύο διαχειριστές αυτού του ιστολογίου υποστηρίζουν την ισοτιμία των δικαιωμάτων για όλους/ες τους/τις πολίτες αυτής της χώρας, ανεξάρτητα από φύλο, καταγωγή, σεξουαλικό προσανατολισμό κτλ.
Είναι μάλλον διαδεδομένη η άποψη ότι πολιτική αποτελεί η υπεράσπιση των συμφερόντων μας που είναι κοινά με άλλους/ες συμπολίτες/ισσές μας, ενώ το ανθρώπινο ενδιαφέρον και η αλληλοβοήθεια ανήκουν περισσότερο στο ηθικό πεδίο. Κάπως έτσι ενδιαφερόμαστε όλοι/ες για το περιβάλλον, ψηφίζουμε διαφορετικά κόμματα ανάλογα με την κοινωνική μας θέση και την οικονομική μας κατάσταση, ενώ συμπαραστεκόμαστε σε πιο αδύναμους/ες από εμάς, αν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως καλοί και γενναιόδωροι άνθρωποι.
Αν αφήσουμε όμως έξω τις θεωρήσεις που εμπνέονται από τον ορθόδοξο μαρξισμό (με μόνη βασική τη διάκριση ανάμεσα σε κατόχους και μη κατόχους των μέσων παραγωγής) είναι μάλλον κοινωνιολογικός κοινός τόπος, ότι όλοι/ες μας κουβαλούμε μια ποικιλία από ταυτότητες και ρόλους, που μας τοποθετούν σε πολλαπλά σημεία της κλίμακας «ισχυρός – ανίσχυρος, προνομιούχος – μη προνομιούχος». Η πολλαπλότητα αυτή γίνεται όλο και πιο εμφανής καθώς οι κοινωνίες μας ανοίγονται στη μετανάστευση και την πολιτισμική διαφορετικότητα, επιτρέπουν όλο και περισσότερο στις γυναίκες να ανελιχθούν κοινωνικά, απαγορεύουν όλο και λιγότερο στις φωνές της σεξουαλικής διαφορετικότητας να ακουστούν. Πέρα από το παλαιό ζήτημα της συνεργασίας ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και άτομα, το ζητούμενο της συνεννόησης ανάμεσα σε άτομα και ομάδες που τιμούν τη διαφορετικότητα τους και απαιτούν σεβασμό γι’ αυτήν γίνεται όλο και πιο επιτακτικό.
Με αυτήν την έννοια η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση σε δίκαια αιτήματα φεύγει από το πεδίο της ηθικής (ή ακόμη καλύτερα το διευρύνει) και γίνεται καίριο πολιτικό διακύβευμα. Μια ετεροφυλόφιλη Ελληνίδα πτυχιούχος που δε βρίσκει δουλειά έχει μάλλον διαφορετικά προβλήματα από έναν Αλβανό χειρώνακτα, μια Ελληνίδα τρανσέξουαλ, ένα Σλαβόφωνο μανιοκαταθλιπτικό ή έναν Έλληνα κωφό, όλοι/ες συνδέονται όμως από την ανάγκη τους να βρίσκουν απεύθυνση στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, όταν διεκδικούν ή διαμαρτύρονται για κάτι. Επιπλέον, για να συνυπάρξουν ισότιμα είναι απαραίτητο να συνεννοηθούν και να συνδιαμορφώσουν, να συγκρουστούν και να καταλήξουν σε αμοιβαία αποδεκτές λύσεις. Αυτού του είδους η πολιτική ζύμωση σαφώς και δε μπορεί να γίνει στο μικρόκοσμο του σπιτιού και της παρέας μας, με μόνο υλικό τις απόψεις που διαμεσολαβούνται από τα Μέσα Μαζική Ενημέρωσης.
Η συγκεκριμένη ανάρτηση – κάλεσμα είναι προφανές πως δεν απευθύνεται σε άτομα που θεωρούν την ομοφυλοφιλία ψυχοπαθολογική διαστροφή ή αμαρτία που οδηγεί κατευθείαν στην Κόλαση, αλλά δεν απευθύνεται πρακτικά ούτε και στους/τις ομοφυλόφιλους/ες, αμφιφυλόφιλους/ες και τρανσέξουαλ. Αυτοί/ες ξέρουν πολύ καλά γιατί θα διαδηλώσουν – παρελάσουν αύριο. Οι Αθηναίοι/ες ετεροφυλόφιλοι/ες αναγνώστες/τριές μας όμως που θεωρούν ότι οι παραπάνω συμπολίτες/ισσές τους είναι ισότιμοι/ες στα δικαιώματά και άξιοι/ες σεβασμού, νομίζω πως θα έκαναν καλά να περάσουν μια βόλτα από την πλατεία Κλαυθμώνος, και για να ενημερωθούν επί της ουσίας, πέρα από τις κραυγές της τηλεόρασης, αλλά και για να μπορούν να έχουν την απαίτηση για ενδιαφέρον και συμπαράσταση από τους συμπολίτες/ισσές τους, όταν θα διεκδικούν και αυτοί/ές με τη σειρά τους κάτι συγκεκριμένο.
Και εν κατακλείδι, εγώ και η Ινδιάννα διαδηλώνουμε σήμερα στις 6:00. Τα λέμε στην Κλαυθμώνος.

[Δεν είχα το χρόνο να αναφερθώ εδώ σε δύο πολύ σημαντικά ζητήματα: την κριτική που γίνεται από ένα μέρος της Αριστεράς αλλά και του ίδιου του glbt κινήματος στα gay pride ως μη ριζοσπαστικά και εντέλει κενά πολιτικού νοήματος, όπως και στη γενικότερη κριτική ότι κανένα χειραφετικό κίνημα συγκεκριμένης ομάδας δεν μπορεί να επιτύχει πραγματική αλλαγή χωρίς τη συνολική ανατροπή των υπαρχουσών σχέσεων παραγωγής και εξουσίας, Αν προκύψει και έχουμε τη διάθεση το συζητάμε στα σχόλια, όπως και όποιο άλλο θέμα ανακύψει από αυτήν την ανάρτηση.]

Λακωνίζειν και ιστολογείν

Διαβάζω από εδώ κι από κει την πρόταση για βουβή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα στις 15-6-2008 σχετικά με την επικείμενη νομοθετική ρύθμιση των μπλογκ. Θεωρώ σχεδόν προφανές ότι:
- Οφείλεις να έχεις παραπάνω πληροφόρηση από ένα δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου το Φεβρουάριο και μια υποτιθέμενη δήλωση του Υπουργού Μεταφορών στην Άννα Παναγιωταρέα (για την οποία όποιος βρει κάτι σχετικό, παρακαλώ να με παραπέμψει, μισή ώρα έψαχνα άδικα).
- Παραμενεις βουβός, είτε όταν έχεις συγκλονιστεί, είτε όταν τα επιχειρήματά σου είναι αυτονόητα για όλους. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω οποιαδήποτε από τις δύο καταστάσεις στους Έλληνες μπλόγκερ.
Από την άλλη θεωρώ απλώς αστεία την ιδέα για μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Αγαπητοί συμπλόγκερ, η ψυχραιμία και το ημερολόγιο δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.

[Ανανέωση: Ο αγαπητός Manifesto έγραψε παρόμοια επιχειρήματα αλλά με πολύ πιο οργισμένο τρόπο, κυρίως όμως παρέπεμψε σε ένα πιο πρόφατο άρθρο για το ζήτημα.
Ανανέωση 16/6: Δε μου αρέσει να επιβεβαιώνομαι σε αυτά τα ζητήματα, αλλά σύμφωνα με κάποιους/ες ιστολόγους που παρευρέθηκαν όπως ο cermit, στη συγκέντρωση δεν πηγαν ούτε αυτοί/ές που την κάλεσαν.]

Στο ΥΠΕΧΩΔΕ, σύντροφοί μου, στο ΥΠΕΧΩΔΕ!

Το know how του οργασμού

Ήξερα πώς δεν είχε ποτέ μέχρι τότε οργασμό. Της είπα ότι ήξερα τι χρειαζόταν: τον Γιατρό. Έναν φίλο παλιό- φημιζόταν για την υπομονή του- δεν ήταν τυχαίο ότι όλο παρθένες του κάθονταν. Αλλά την ήξερα καλά. Και ο Γιατρός δεν ήταν ο τύπος της. Πολύ αποστειρωμένος για το γούστο της.

Εκείνο το βράδυ είχε μαγειρέψει και θα βλέπαμε μαζί dvd. Η ώρα μαζί της πάντα περνάει γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε ήπιαμε αρκετό κρασί. Χαλαρώσαμε, μου έβαλε και μια βότκα, αράξαμε στο σαλόνι. Χαμήλωσε τα φώτα κι έβαλε μουσική. Είχε τις κλειστές της και ήθελε άνθρωπο κοντά. Ήμουν κοντά. Την πήρα αγκαλιά. Μη ρωτήσεις πώς βρέθηκε ημίγυμνη στον καναπέ κι εγώ πάνω σε μια καρέκλα στην κουζίνα της, να ψάχνω στα ντουλάπια πού φύλαγε τα υλικά για τα γλυκά.

Τη θυμάμαι να γελάει όπως της πασπάλιζα άχνη με ένα μικρό σουρωτηράκι. Τη θυμάμαι να λέει «έχει πλάκα, είναι δροσερή όπως πέφτει» κι εγώ να επιβεβαιώνω «το βλέπω, οι ρώγες σου σκληραίνουν» κι εκείνη να κάνει να τις σκεπάσει αλλά «όχι, όχι, κάτω τα χέρια, θα χαλάσεις το γλυκό» να λέω εγώ. Κι έβαζα από δυο βύσσινα σε κάθε θηλή και ύστερα την ράντιζα με βότκα- «μακάρι να μπορούσες να δοκιμάσεις, τρομερή συνταγή» Και χαχάνιζε σαν παιδάκι.

Κι εγώ έγλυφα τα δυο ρυάκια και κυλούσαν τα βύσσινα σαν βώλοι παιδικοί στην κοιλιά της και από εκεί στου βράχου της τη σχισμή. «Όχι εκεί» έκανε να ανασηκωθεί, «ναι εκεί» της είπα «χαλάρωσε πια για λίγο»…

Κυλούσα τα βύσσινα εκεί, ανάμεσα και στην τρυπούλα της μπροστά και τελικά μούσκεψε απ το σιρόπι το μουνάκι της και το ένα γλίστρησε μέσα «αχ, τι έγινε εκεί» είπε τρομαγμένη. Μα «μην ανησυχείς μωρό μου, εγώ είμαι εδώ, θα το πιάσω. Θα το πιάσω και θα το λιώσω ανάμεσα στα δόντια μου να νιώσω το χυμό σου». Και τρύπωσα το δάχτυλό μου μέσα της και έσκυψα και έγλυψα το σιρόπι της. Και έγλειφα και ρούφαγα και πιπίλαγα την κλειτορίδα της που είχε σκληρύνει σαν βύσσινο, που είχε κοκκινίσει κι έλεγες πώς θα σπάσει χείλη μου αν την πίεζα και θα έσταζε παντού ζεστός χυμός μα δεν το έκανα, μόνο την μούσκευα και την φίλαγα και την χάιδευα για ώρα ώσπου ξαφνικά ένα τρεμούλιασμα ένιωσα στο δέρμα της κι έπειτα στη λεκάνη της ένα σπασμό κι εκείνη «δε μπορεί, δεν είναι αυτό» έλεγε και ξαναέλεγε «δε μπορεί, δεν είναι αυτό» αλλά εγώ σκεφτόμουν «ναι μωρό μου, είναι αυτό, μάθε να το αναγνωρίζεις γιατί αν το πάθεις μια φορά μετά είναι πια κεκτημένη τεχνογνωσία, έχεις το know how του οργασμού, ξέρεις πώς να αποκτήσεις πια».

Και μόνο μετά ήταν δύσκολο. Μπορεί ο Γιατρός να έλεγε ότι «αν δεν πηδηχτείς με τον φίλο σου ποιον θα πηδήξεις, τον ξένο άνθρωπο;» αλλά είναι δύσκολο με μια φίλη. Έκατσα λοιπόν με το τζιν και το φανελάκι πλάι της. Σαν μαντράχαλος κανονικός, σαν Νεάτερνταλ, «ουγκ», λέξη δε μπορούσα να βγάλω. Κι εκείνη με κοίταζε με κάτι μάτια που τα ήξερα: ήταν η κλασική ματιά «είχα οργασμό και τώρα είμαι ευτυχισμένη»! Ήταν έτοιμη να μου κάνει πρόταση γάμου. Το ξέρω γιατί την είχα πολύ συχνά αυτή την ματιά, από τότε που γνώρισα τον Γιατρό. Και τον επόμενο. Και τον τωρινό μου. Μόνο που εγώ δεν ήμουν ο Γιατρός, ο πρώην ή ο επόμενός της.

«Πρέπει να φύγω» της είπα τελικά. «Δε θα μείνεις; Πού να τρέχεις τώρα, έχεις πιει κιόλας- μπορείς να οδηγήσεις;» μου είπε. «Ε, μωρέ, κάνω δύσκολο ύπνο, δε μπορώ να κοιμηθώ με άλλον» της είπα, «καληνύχτα ζουζού» και τη φίλησα στο μάγουλο». «Καληνύχτα φιλενάδα» μου είπε και με πήγε ως την πόρτα.

Κατέβαινα τις σκάλες της. Ήμουν αλλόκοτα χαρούμενη. «Δεν υπάρχουν ψυχρές γυναίκες, μονάχα άντρες δίχως υπομονή. Μονάχα άντρες...» και σκέφτηκα τον Γιατρό. Τι να έκανε απόψε ο γλυκός μου, και σχημάτισα το νούμερό του στο κινητό...

αΠΟΠού σε ξέρω? - indieannalog set 29

Τρία χρόνια πριν στο ΡΟΡ ένας τύπος πλησιάζει και ο Θοδωρής μου λέει «α, είναι ο φίλος μου ο Ευριπίδης, μένει στη Βαρκελώνη και ετοιμάζει δίσκο, θέλουμε να κάνει κι ένα live με το πιάνο του". Το live- αν θυμάμαι- πήγε εξαιρετικά και ο δίσκος του επίσης! Evripidis & his tragedies: It' June again.

Πριν τρεις μήνες είδα για πρώτη φορά live τον Larry Gus. Ήταν ασύλληπτα ξεσηκωτικός και, το πιο εντυπωσιακό, ήταν «ανθρώπινος»: έφτιαχνε τους ήχους του επιτόπου, πάνω στη σκηνή- όχι laptop, όχι έτοιμα samples και λούπες κονσέρβα. Λίγο πριν βγει στη σκηνή πάνω-κάτω έτρεχε ο Νίκος (dj του ΡΟΡ!) και άκουσα πως αυτός «έκλεισε» την εμφάνισή του Larry Gus ως support του Caribou εκείνη τη νύχτα. Larry Gus – Girl you’ re no failure (live)

Στο studio του Νίκου δούλεψαν επίσης και οι Model Spy -που ναι, ναι, έχουν πλέον δίσκο!- και ελπίζω σύντομα ο Βαγγέλης να μεριμνήσει εκτός απ’ τις αγγλικές επιρροές των άλλων να βάλει και τις δικές του- από dEUS ως Twilight singers- στη μουσική τους. The model spy - Assasin romantique.

Το πιο αστείο με το ΡΟΡ είναι ότι μιλάς με κόσμο που μετά μπορεί να γίνει διάσημος, αλλά εσύ τότε δεν το ήξερες! Π.χ τις προάλλες πάτησα ένα παλικάρι που μου έκανε πλάκα γι’ αυτό και, μετά τον πείραζα εγώ επειδή κατάφερε και μπήκε στην τουαλέτα με το ποτό και το τσιγάρο μαζί και έκλεισε και την πόρτα (πόσα χέρια έχει, ούτε η θεά Κάλι)! Απεδείχθη μέλος των Monovine. Monovine - Don’t make noise.

Εντάξει, δεν είναι όλα ρόδινα. Έχω έρθει σε σημείο να θέλω να χαστουκίσω τη Monika επειδή είναι αγενής και κακομαθημένη (τα καταλαβαίνεις αυτά απ’ τις ατάκες της στο ΡΟΡ αλλά και από τον τρόπο που συμπεριφέρεται σε συναυλίες των Μy wet Calvin, που διασχίζει τη σκηνή και φεύγει την ώρα που οι άλλοι χαιρετούν το κοινό). Αλλά επειδή είναι πολύ μικρή για να διαχειριστεί την δημοσιότητα της δεν την ξεσυνερίζομαι και δίνω τόπο στην οργή, με την ελπίδα να συνέλθει. Άσε που γράφει καλή μουσική. Μonika - Over the hill.

ΥΓ. Τις προάλλες πήγα σε ένα Μουσείο και είναι υπεύθυνη μια κοπέλα. Κοιταζόμαστε. Την ξέρω. Την ξέρω πολύ καλά. Μου λέει «από κάπου σε ξέρω» της λέω «ναι, απ το ΡΟΡ»! Απεδείχθη ότι εκτός από το ΡΟΡ πάω και σε άλλα μέρη συστηματικά: η κοπέλα δούλευε στο video- club του πρώην μου! Εντάξει, δεν τους ξέρω και όλους απ’ το ΡΟΡ τέλος πάντων!

ΥΓ2. Το ΡΟΡ έχει γενέθλια σήμερα, εμείς με τον Άμμο θα είμαστε εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι ευπρόσδεκτοι! :)

Και πάλι για τις διαδικτυακές κινητοποιήσεις, και πάλι για την Αμαλία Καλυβίνου

Ακριβώς πριν ένα χρόνο η μπλογκόσφαιρα συντονιζόταν για πρώτη φορά εν μέσω αντεγκλήσεων, αντιρρήσεων και ενθουσιασμών στο όνομα της Αμαλίας Καλυβίνου, μια νεαρής καρκινοπαθούς φιλόλογου που είχε αποτυπώσει το σπαραγμό της σε ένα ιστολόγιο, το malpractice. Για όσους/ες δεν ξέρετε ή δε θυμάστε με ακρίβεια, η Αμαλία περιπλανήθηκε για χρόνια από γιατρό σε γιατρό, πληρώνοντας φακελάκια και βιώνοντας αφόρητους πόνους, μέχρι να της διαγνώσουν καθυστερημένα έναν όγκο στο δεξί πόδι, να το χάσει, αλλά και να γίνουν αλλεπάλληλες μεταστάσεις του όγκου, που οδήγησαν στο θάνατό της το Μάη του 2007 (μια μακροπερίοδη πρόταση είναι όμως σαφές πως αφήνει όλον τον πόνο και το βίωμα απέξω, ενώ το malpractice βρίσκεται μόλις ένα κλικ μακριά). Ο θάνατος της Αμαλίας κινητοποίησε ένα πολύχρωμο πλήθος από ιστολόγους που συγκρότησαν την ομάδα του ιστολογίου «Για την Αμαλία», με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού για ζητήματα Υγείας. Το κείμενο της διαμαρτυρίας απλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της τότε μπλογκόσφαιρας, γεγονός που εντυπωσίασε τα παραδοσιακά μέσα και έδωσε, μαζί με τη συγκέντρωση μαυροφόρων στο Σύνταγμα, την ελπίδα ότι οι ιστολόγοι θα μπορούσαν να είναι μια νέα, φρέσκια πολιτική δύναμη. Ένα χρόνο μετά η μπλογκόσφαιρα θυμήθηκε ξανά την Αμαλία και το ζήτημα της Υγείας: η χαριτωμένη πρωτοβουλία Ιδιογράφως αφιερώθηκε στη μνήμη της, η Αθηνά πρότεινε να ανεβεί ξανά το malpractice στη λίστα των 100 δημοφιλέστερων ιστολογίων του sync, επαναδραστηριοποιήθηκε το μάλλον ακτιβιστικό ιστολόγιο «Ημέρα της Αμαλίας» και ενεργοποιήθηκε το ενημερωτικό ιστολόγιο «Αμαλία Καλυβίνου». Δε συμμετείχα ως τώρα σε καμία από αυτές τις κινητοποιήσεις, εκτός από την περίπτωση του Ιδιογράφως, όπου απλώς συναίνεσα σιωπηρά στη μετεξέλιξη ενός διαδικτυακού παιχνιδιού σε φόρο τιμής.

Ως εδώ ενημέρωνα, πλέον αρχίζω να τοποθετούμαι. Ο πατέρας μου πέθανε από καρδιακή ανακοπή πριν από είκοσι δύο χρόνια, έχοντας κουβαλήσει ήδη τη σωματική και νοητική δυσλειτουργία από δύο εγκεφαλικά επεισόδια και με το φακελάκι να συνοδεύει πολλές από τις επεμβάσεις που έγιναν είτε σε ιδιωτικά είτε σε δημόσια νοσοκομεία. Κι αν είμαι δηλαδή έξω από το χορό των κινητοποιήσεων, τα ξέρω τα τραγούδια. Γιατί είμαι όμως έξω απ’ το χορό;
Η απόσταση ενός χρόνου από το θάνατο της Αμαλίας μου επιτρέπει να πω ότι εξαρχής το ιστολόγιό της με είχε αφήσει αμήχανο. Ο σπαραγμός και οι φωτογραφίες από το ακρωτηριασμένο σώμα αυτής της νέας γυναίκας δεν προσέφεραν σε καμία περίπτωση αντικειμενικότητα στο ημερολόγιό της, αλλά υποκειμενικότητα και συγκίνηση. Επιπλέον η ανάγκη που εξέφρασε η μπλογκόσφαιρα για ένα/μία δικό/ή της ήρωα/ίδα και η ευκολία με την οποία η Αμαλία σχεδόν «αγιοποιήθηκε» αμέσως μετά το θάνατό της, παίρνοντας την αλήθεια των λόγων και κυρίως των καταγγελιών της ως δεδομένη, κινητοποίησε αντανακλαστικά την αναφυλαξία μου για τους/τις ήρωες/ίδες και τα αγιολόγια (ειρήσθω εν παρόδω, τα οστά του θείου μου του Αρίστου αγνοούνται, καθώς οι Γερμανοί τον τουφέκισαν μαζί με άλλους 211 το 1944 και τους πέταξαν σαν σκουπίδια σε άγνωστη τοποθεσία, ο μόνος τάφος που έχουμε είναι ένα κενοτάφιο στη μνήμη τους - και από αυτά τα τραγούδια ξέρω).
Αν φαίνομαι μέχρι εδώ εικονοκλαστικός, δεν είναι αυτές οι προθέσεις μου. Προσπαθώ απλώς να θυμίσω ότι η Αμαλία ήταν πρώτα απ’όλα ένας άνθρωπος σε μεγάλο κίνδυνο και πόνο, με αλήθεια των λόγων του αλλά όχι αντικειμενική, πιθανόν με ηρωισμό αλλά όχι ηρωίδα. Η μπλογκόσφαιρα έκανε τα λόγια της αληθινά, η μπλογκόσφαιρα την έκανε ηρωίδα.
Ας περάσουμε λοιπόν στη μπλογκόσφαιρα και ας διαβάσουμε τα ιστολόγια. [Όσοι/ες έχετε παρακολουθήσει συστηματικά την εξέλιξη των κινητοποιήσεων για την Αμαλία, μπορείτε να προσπεράσετε τις παραγράφους με κίτρινο χρώμα.] Το αρχικό ιστολόγιο «Για την Αμαλία», που ολοκλήρωσε τον κύκλο του πριν από ακριβώς ένα χρόνο, είχε ως βασικό στόχο να διασπείρει σε μια ποικιλία γλωσσών και όσο το δυνατόν ευρύτερα βασικές πληροφορίες σχετικά με την Αμαλία Καλυβίνου, θέτοντας ταυτόχρονα κεντρικά φαινόμενα παθογένειας του Ελληνικού Συστήματος Υγείας (φακελάκι, γραφειοκρατία, διαπλοκή φαρμακευτικών εταιρειών με γιατρούς) αλλά και βασικές προτάσεις για τη βελτίωσή του (αξιοποίηση υποδομών, κατάρτιση γιατρών, ψηφιοποίηση ιατρικών φακέλων). Ο στόχος αυτός είναι φανερό ότι επιτεύχθηκε, τόσο ώστε το malpractice να γίνει αντικείμενο συζήτησης στα παραδοσιακά μέσα, τους/τις πολιτικούς και τους απλούς πολίτες, με πιθανό αποτέλεσμα και να τους/τις ευαισθητοποιήσει.
Το διάδοχο ιστολόγιο «Ημέρα της Αμαλίας» κινητοποιήθηκε ήδη από τις 7 Ιούνη, με στόχο να συνεχιστεί ο αγώνας για ένα πιο ανθρώπινο Σύστημα Υγείας και στις 13 Ιούνη γίνεται η πρόταση για διαδικτυακή συλλογή υπογραφών με βάση ένα κείμενο, στο οποίο πολλά θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε, αλλά με λίγα να διαφωνήσουμε. Μέσα στο μήνα αυτό συγκροτείται το (όχι ιδιαίτερα ενεργό μέσα στη διάρκεια της χρονιάς) φόρουμ giatinygeia, οι πυρκαγιές του καλοκαιριού όμως τραβούν την προσοχή του κοινού και των ιστολόγων μακριά από τα ζητήματα της Υγείας και έτσι οι επόμενες αναρτήσεις γίνονται το Δεκέμβριο από το Μιλτιάδη Θαλασσινό και την Αφροδίτη (με κοινή συναισθηματική βάση το «δεν ξεχνάμε την Αμαλία»), μεσολαβεί άλλο ένα διάστημα γραπτής σιωπής και στις 21 Μάη προτείνεται ένα ακόμη κείμενο διαμαρτυρίας για συλλογικό ανέβασμα την 1η Ιούνη, με στόχο πάλι την ευαισθητοποίηση του κοινού, υπενθυμίζεται η διαδικτυακή συγκέντρωση υπογραφών και προτείνεται στις 28 Μάη η αιμοδοσία εις μνήμην της Αμαλίας, ώστε η κινητοποίηση να έχει και θετικό χαρακτήρα, πέρα από τη διαμαρτυρία.
Παράλληλα με τα παραπάνω, μέσα στο Μάη του 2008 οι διαχειριστές του ομαδικού ιστολογίου Ιδιογράφως, το οποίο είχε ξεκινήσει ως διαδικτυακό παιχνίδι συλλογής χειρογράφων από ιστολόγους, αποφασίζουν να αφιερώσουν τη συλλογή αυτή στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου. Η ιστολόγος Αθηνά προτείνει, βρίσκοντας ικανή ανταπόκριση, οι ιστολόγοι να πολλαπλασιάσουν τους συνδέσμους τους προς το malpractice, ώστε να ξαναβρεθεί στο εκατό πρώτα ιστολόγια του sync και να είναι πολύ ευκολότερο για το/τη μέσο/η αναγνώστη/τρια ιστολογίων να το διαβάσει και να ευαισθητοποιηθεί για ζητήματα του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Τέλος, η ιστολόγος Ροδιά παίρνει την πρωτοβουλία να ανεβάσει το ομαδικό ιστολόγιο «Αμαλία Καλυβίνου», με στόχο όμως την ενημέρωση για ζητήματα υγείας και την εύληπτη παρουσίαση των κειμένων της Αμαλίας. Θα ήθελα να επισημάνω πως η παρουσίαση που προηγήθηκε δεν αναπαριστά σε καμία περίπτωση τις συζητήσεις που διαμείφθηκαν στα σχόλια των ιστολογίων «Για την Αμαλία», «Ημέρα της Αμαλίας» και "Theoulini" (της Αθηνάς), οπότε στρογγυλεύει αρκετά την εικόνα, αφήνοντας έξω συγκρούσεις και κραυγές. Θεώρησα πως η μπλογκόσφαιρα περιλαμβάνει ήδη πλήθος από αυτές, για να τις παρουσιάσω και σε μια δική μου ανάρτηση.

Πριν προχωρήσω στη δικές μου επιφυλάξεις, θα ήθελα να παραθέσω κάποιες διαδεδομένες κριτικές στις παραπάνω πρωτοβουλίες, με τις οποίες διαφωνώ λιγότερο ή περισσότερο. Κάποιοι/ες έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την επανενεργοποίηση των ιστολόγων για το Εθνικό Σύστημα Υγείας μετά από σχεδόν ένα χρόνο, είτε υποκριτική (χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον) είτε άσκοπη (χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα). Συναφής με την προηγούμενη κριτική είναι ο ψόγος για ορισμένους/ες από τους δραστηριοποιημένους/ες ιστολόγους, ότι εφόσον δεν έχουν ενδιαφέρον ούτε αποτέλεσμα, μάλλον κινούνται από ιδιοτελή κίνητρα και σκοπεύουν στην άνοδο της δημοφιλίας και τους κύρους τους, εντός ή εκτός μπλογκόσφαιρας. Ακόμη η επιλογή να αφιερωθούν ιστολόγια και κινητοποιήσεις στη μνήμη της Αμαλίας, κάποια μάλιστα χρησιμοποιώντας και το όνομά της (Αμαλία Καλυβίνου, Ημέρα της Αμαλίας) έδωσε χώρο για εύλογους προβληματισμούς, σχετικά με την απουσία συναίνεσης από την οικογένεια της Αμαλίας, η οποία δε φαίνεται να έχει ερωτηθεί για τις φετινές κινητοποιήσεις (κάποιοι/ες μάλιστα αναρωτήθηκαν και αν η ίδια η Αμαλία θα συμφωνούσε με μια τέτοια συνέχεια). Τέλος δε θα έπρεπε να αφήσουμε απέξω πολιτικές λογικές που εμπνέονται από τον παραδοσιακό ριζοσπαστισμό: χωρίς να υπάρχει συνολική κριτική στην κυβέρνηση και γενικότερα στο καπιταλιστικό σύστημα, χωρίς έστω σύνδεση με τα σωματεία των εργαζομένων και τους συλλόγους των ασθενών, η κινητοποίηση δεν μπορεί να έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Από τη μεριά μου αρνούμαι εξαρχής να μπω στη συζήτηση για ιδιοτελή κίνητρα, βασισμένος μόνο σε γραπτά: οι δίκες προθέσεων είναι ριψοκίνδυνο πράγμα γενικά και αστείο όταν δεν γνωρίζεις τον άνθρωπο, αλλά μόνο την περσόνα. Η οικογένεια της Αμαλίας από την άλλη θα ήταν σίγουρα ευγενικό να ερωτηθεί, μην ξεχνάμε όμως ότι η Αμαλία επέλεξε να εκθέσει το σπαραγμό, τον πόνο και τον ακρωτηριασμό της σε κοινή θέα. Όσο το ιστολόγιο της παραμένει δημόσιο (και η οικογένεια της Αμαλίας είχε όλο το χρόνο δικό της να το προστατεύσει με κωδικό, ή να το κατεβάσει), αφήνει το δικαίωμα σε όλους/ες να αναφερθούν σε αυτό, να το τιμήσουν, ακόμη και να το κρίνουν. Υπάρχει βέβαια το ζήτημα της προσβολής της μνήμης ενός/μίας νεκρού/ής, δραστηριότητα παράνομη εντός και εκτός μπλογκόσφαιρας, δε γνωρίζω όμως κανέναν/καμία ιστολόγο μέχρι στιγμής που να έβρισε την Αμαλία, να προσπάθησε να βγάλει χρήματα στο όνομα της, να τη συνέδεσε με χυδαίες αναρτήσεις ή δραστηριότητες κτλ.
Η κριτική από τη μεριά του παραδοσιακού ριζοσπαστισμού (και αναφέρομαι φυσικά στις λογικές των μαρξιστών/τριών και αναρχικών, καθώς οι ριζοσπάστες/τριες οικολόγοι, φεμινίστές/τριες και glbt ακτιβιστές/τριες σε μεγάλο βαθμό διαφοροποιήθηκαν εξαρχής όσον αφορά τις μορφές δράσης τους) μας φέρνει επιτέλους στη δική μου θέση. Έχοντας επιλέξει την πολιτική από τα κάτω και όχι κεντρικά, προσπαθώ να δραστηριοποιηθώ ενεργά σε κάθε κοινότητα που συμμετέχω, επομένως είμαι μέλος του επαγγελματικού μου σωματείου, μέλος μιας οικολογικής ομάδας του Βύρωνα (παρακολουθώντας γενικότερα την πολιτική κίνηση σε αυτόν), ενώ προσπαθώ να κρατώ επαφή και με τις κινητοποιήσεις της μπλογκόσφαιρας, θεωρώντας την ειλικρινά μία από τις κοινότητες στις οποίες δραστηριοποιούμαι, επενδύοντας χρόνο και ενδιαφέρον. Όπως παντού, έτσι κι εδώ με ενδιαφέρει οι κινητοποιήσεις να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, να μην είναι ούτε επαναστατική γυμναστική, ούτε αφελής μετριοπάθεια. Δεν μπορώ βέβαια να περιμένω από νεοπαγείς αυτόνομες κινήσεις «διαδικτυακών πολιτών» να έχουν όλα τα ζητήματά τους λυμένα, ζητήματα που άλλα αυτόνομα κινήματα χρειάστηκαν δεκαετίες να επεξεργαστούν, μπορώ όμως να περιμένω ψυχραιμία και κοινή λογική.
Σε αντίθεση λοιπόν με όλες τις απόψεις που παρουσίασα και μάλλον με το σύνολο της μπλογκόσφαιρας, θεωρώ ότι προβληματική κατ’ αρχήν είναι η εμμονή στην Αμαλία, έναν άνθρωπο που κατέγραψε πολύ υποκειμενικά και συναισθηματικά τα βάσανα του. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο και δεν ήταν ποτέ μόνο οι αλμπάνηδες. Το κείμενο του Μιλτιάδη Θαλασσινού (Μαύρου Γάτου), ιστολόγου και γιατρού στο επάγγελμα θίγει πολύ καίρια ζητήματα και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε. Πέρα από την εμμονή σε μια ηρωική, αλάθητη φιγούρα, η αλλεργία των κινητοποιήσεων της μπλογκόσφαιρας σε κάθε πολιτική λογική που χρησιμοποιεί έστω στοιχειώδη ορολογία και σε οργανώσεις κάθε είδους από τις Μη Κυβερνητικές μέχρι τις αμιγώς πολιτικές, πολύ φοβάμαι ότι δεν εκφράζει φόβο για καπέλωμα, αλλά ασυνείδητο ατομικισμό και τη ματαιοδοξία του φραξιονισμού: αυτόνομος/η ουδέποτε σήμαινε και απολίτικος/η ή μόνος/η του/της. Αν κάποιος/α αναρωτηθεί για ποιο λόγο χρειάζεται συγκεκριμένη πολιτική λογική μια κινητοποίηση για ένα τόσο βασικό ζήτημα όπως η Υγεία, θα του απαντήσω ότι με αυτόν τον τρόπο πιθανόν να αποφευχθεί η συγκέντρωση χρημάτων ειδικά για τη φιλανθρωπική οργάνωση της Μαριάννας Βαρδινογιάννη (όπως πέρυσι) ή η αιμοδοσία ως μόνος ακτιβισμός (όπως φέτος). Τέλος, πολύ φοβάμαι ότι ο απλός πολίτης δεν περιμένει από εμάς να μάθει για το φακελάκι και τα χάλια του Ε.Σ.Υ., ακούει και διαβάζει για αυτά από χρόνια στα παραδοσιακά μέσα, τα ζει στην καθημερινότητα τη δική του ή των κοντινών του ανθρώπων. Το ότι δεν αντιδρά είναι το ζήτημα και τα ενημερωτικά κείμενα έχουν δείξει σε πολλά κινήματα πριν από το δικό μας πόσο μερική αποτελεσματικότητα έχουν, αν δε συνδέονται με αντίστοιχες δράσεις.
Μπορεί να έχω άδικο, και αναγνωρίζοντας αυτό ως δεδομένο παραθέτω αμέσως μετά συγκεντρωμένους όλους τους σχετικούς συνδέσμους που διέσπειρα στην ανάρτησή μου. Διαβάστε, βγάλτε συμπέρασμα μόνοι/ες σας και με το καλό να συμμετάσχετε σε ό,τι συμφωνείτε. Προσωπικά απέχω, όχι από αδιαφορία, αλλά από άποψη.

- Το ιστολόγιο της ίδιας της Αμαλίας Καλυβίνου: malpratice
- Το αρχικό ιστολόγιο "Για την Αμαλία"
- Το ιστολόγιο των φετινών κινητοποιήσεων: "Ημέρα της Αμαλίας"
- Το ενημερωτικό ιστολόγιο "Αμαλία Καλυβίνου"
- Η πρόταση της Αθηνάς για επάνοδο του malpractice στα πρώτα 100 του sync

Η ανάρτηση αυτή δεν είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου εδώ μέσα, αλλά της Αμαλίας Καλυβίνου εκεί έξω, αυτής δηλαδή που μάλλον δε γνώρισε ποτέ κανείς/μιά μας.

[Ανανέωση: Η Φωτούλα άφησε ένα τόσο εκτενές και συμπληρωματικό σχόλιο σε αυτήν την ανάρτηση που λυπάμαι να το αφήσω κρυμμένο:
Άμμε εμένα από την αρχή σε αυτή την ιστορία με τρόμαξε μια υποβόσκουσα ασυνείδητη τάσης ανθρωποθυσίας που μου έμοιαζε να έχει. Ανακάλυψα το μπλογκ της Αμαλίας πολύ πριν γίνει πόλος και στάθηκα αμήχανη μπροστά που σε αυτό έμοιαζε να σημαίνει. Ένας άνθρωπος πέθαινε και δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις τον οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω ποια ήταν η πρόθεση της ίδιας της Καλυβινού (αφαιρώ το κυρία γιατί έτσι μας έμαθαν, ο τίτλος αφαιρείται με το θάνατο) και ως εκ τούτου δε θα έμπαινα ποτέ στη θέση του διερμηνέα προθέσεων. Θεωρώ ότι δεν ήταν η καταγγελία του ΕΣΥ σαν εισπράκτορα φακελλακίων, αφού από το ιστορικό που η ίδια έδινε δεν έμοιαζε να ήταν αυτό η βασική αιτία που την οδήγησε στο τέλος. Έτσι έμεινα μακρυά από όλη αυτή την ιστορία. Και για όλους τους λόγους ακόμα που ανέφερες εσύ, μα ακριβώς τους ίδιους και με τις ίδιες ακριβώς λέξεις.
Ακόμα θεωρώ έλλειψη σεβασμού τη χρησιμοποίηση ενός νεκρού πια χρεώνοντας του πρακτικές, απόψεις και πράξεις για τις οποίες ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει και με τους εν δυνάμει μεταφραστές των απόψεων του (γονείς και φίλους του) απόντες. Ίσως το ότι μένουν μακρυά από όλη αυτή την ιστορία στη τελική να σημαίνει ότι αυτοί ξέρουν τι θα ήθελε η ίδια να γίνει.
Αυτό που χρειαζόταν η Αμαλία ήταν μια σωστή και έγκαιρη διάγνωση και πιστεύω ότι στη δική της περίπτωση θα ήταν διατεθειμένη όπως ο καθένας από εμάς να πληρώσει ότι χρειάζεται για να την έχει. Ίσως θα ήταν προτιμώτερο να την αποχαιρετούσαμε απλά έτσι όπως μας πλησίασε και αυτή. Ας την αφήσουν όπου είναι ή όπου τέλος πάντων η φιλοσοφία του καθενός πιστεύει ότι καταλήγουμε και εάν πρέπει σώνει και καλά να μιλήσουμε και να καταγγείλουμε ας το κάνουμε χωρίς να χρειάζεται να έχει ονοματεπώνυμο αποστολέα και παραλήπτη αυτή η ιστορία, αφού στη τελική μοιάζει να είναι ο ίδιος κάθε φορά.
Ως εκ τούτου και επειδή τώρα το είδα (εννοώ την απόφαση να αφιερωθούν τα κείμενα του συγκεκριμένου μπλογκ στην Καλυβινού), δε θα συμμετέχω στο μπλογκοπαιχνίδι γιατί αρνούμαι να αφιερώσω σε μια νεκρή γυναίκα το χειρόγραφο κείμενο που διάλεξα -μια αφιέρωση στη Μαφάλντα που πήρα δώρο στη Νερίνα τα Χριστούγεννα- θεωρώντας το σαν κατάφωρη επίδειξη της αυτάρκειας που μου δίνει η για την ώρα φαινομενικά προστατευμένη σαπουνόφουσκα που ζω.]