[Το πρώτο φύλλο των Times, το 1851. Χαρά στο κουράγιο των αναγνωστών του.]
Μία φορά στη ζωή μου έχω αγοράσει τους κυριακάτικους New York Times. Ήταν πριν από πέντε χρόνια, τον Αύγουστο του 2005 λίγο πριν πάω διακοπές – ήθελα να έχω μαζί μου ένα ανάγνωσμα διαφορετικό και να ζήσω μια καινούρια εμπειρία.
Ήξερα ότι οι κυριακάτικοι New York Times θα μου κόστιζαν λίγο ακριβά (19 ευρώ?!), αλλά ήμουν σίγουρος πως θα άξιζαν τα λεφτά τους.
Η πωλήτρια του καταστήματος με τον ξένο τύπο δεν πίστευε στα μάτια της όταν πήγε να μου χτυπήσει την εφημερίδα. «Δεκαεννέα ευρώ; Αν είναι δυνατόν!». Χαμογέλασα ευγενικά. (Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα καταστηματάρχη να καταφέρεται εναντίον των δικών του τιμών.)
«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να την πάρεις;» ρώτησε, «θέλω να πω, είναι πανάκριβη!». Έμοιαζε να μην έχει ξαναπουλήσει ποτέ κυριακάτικους New York Times σ’ όλα τα χρόνια που είχε το κατάστημα ξένου τύπου, παρ’ όλο που είχε την εφημερίδα κάθε εβδομάδα στα ράφια.
Πήρα λοιπόν τους New York Times (γιατί πιστεύω ότι όσο κι αν τους διάβαζα online η χειροπιαστή, έντυπη εμπειρία -που σιγά σιγά γίνεται πολυτέλεια- είναι διαφορετική) και πήγαμε δακοπές. Είναι μεγάλη η ιστορία και δε θα την πω με λεπτομέριες αλλά μια μέρα τους ξέχασα στην παραλία κι όταν γύρισα τους είχε βρει κάποιος και υποστήριζε ότι ήταν δικοί του και για να τον τεστάρω τον ρώτησα πόσο τους αγόρασε. («Έξι ευρώ…;» μάντεψε, αλλά ήταν ήδη προφανές ότι είχε αναγνωρίσει την ήττα του, ποτέ δε θα έβρισκε τη σωστή απάντηση.)
Δεν χρειάστηκε να διαβάσω τίποτα άλλο εκεί. Ήταν μια εφημερίδα τεράστια, με μικροσκοπικά γραμματάκια και πολλά ένθετα: μου έφαγε σχεδόν δυο βδομάδες.
Πέντε χρόνια μετά, λίγο πριν τις φετινές διακοπές, ανακάλυψα το ένθετο για τις τέχνες, ανάμεσα σε σαβούρα του παρελθόντος - είχα ξεχάσει να το διαβάσω τότε!
Κι έτσι, για να βγάλει ακόμα περισσότερο η εφημερίδα τα λεφτά της αλλά και για να έχω κάτι επιπλέον για διάβασμα στις φετινές διακοπές, ξεκοκκάλισα τις τέχνες, μαθαίνοντας για πράγματα που υποτίθεται πως θα συνέβαιναν αλλά εγώ μόνο ξέρω, τώρα πια, πως δεν συνέβησαν τελικά.
Διάβασα για ανερχόμενους καλλιτέχνες που από τότε δεν ξανακούστηκαν, είδα φωτογραφίες αγαπημένων ζευγαριών που χρόνια μετά χώρισαν, γέλασα με προβλέψεις που διαψεύστηκαν και με κακά λόγια για άτομα που αργότερα μεγαλούργησαν.
Και απόλαυσα την αργή ανάγνωση. Με τη δύναμη του (εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων) παντογνώστη, με τις μαγικές ικανότητες διόρασης ενός μέλλοντος που έχει ήδη συμβεί - αλλά έχει παραμείνει παγωμένο και άγνωστο στους καλοκαιρινούς Times του ’05…
[Και τι δε θα δινα όμως για να είχα στα χέρια μου τους Times του 2015. Ή, ακόμα καλύτερα, ένα χαρτί με τις εξελίξεις που θα έχουν συμβεί στη ζωή μου τότε. Αυτή ναι, θα ήταν μια πραγματική μαγική δύναμη.]
-----------------------------------------------
+ Έντεκα πρωτοσέλιδα των New York Times
16/4/1912. Τιτανικός
28/7/1914 Ξεκινά ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος – κι ας μην λεγόταν έτσι ακόμα.
30/10/1929 Το περίφημο κραχ του 1929. Οι NewYorkTimesήταν απ’ τις λίγες εφημερίδες που το αντιμετώπισαν ψύχραιμα, χωρίς πολύ σαματά στην αρχή. Κάποιοι είπαν πως αυτό ήταν ένα δημοσιογραφικό σφάλμα.
23/11/1963 Δολοφονία Κένεντι. Περιέργως καμία απ’ τις φωτογραφίες που έμειναν στην ιστορία (το ζεύγος στο ανοιχτό αυτοκίνητο, στο δρόμο κλπ).
22/7/1969 Μεγάλες στιγμές – δημοσιογραφικά και όχι μόνο.
29/7/1981 Ενώ ο Ρίγκαν έλυνε κι έδενε ο πλανήτης έκανε “awww” για έναν (στην πραγματικότητα πολύ αποτυχημένο) γάμο.
26/12/1991 Το (χριστουγεννιάτικο) επίσημο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.
12/9/2001
5/11/2008 Η νίκη του Ομπάμα. Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει.
26/6/2009 Εύστοχος πρωτοσέλιδος τίτλος για το θάνατο του Μ. Τζάκσον.
15/9/2010 Το πιο πρόσφατο πρωτοσέλιδο όταν ανέβασα το ποστ. Η ακροδεξιά άλωσε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Και λίγη μόδα.
Όσο ζούσε ο Νίκος Κακαουνάκης η εβδομαδιαία εφημερίδα του ήταν γνωστή (εκτός των άλλων) για τα στερεοτυπικά, κάπως παιδιάστικα πρωτοσέλιδά της.
Έψαχνε και έβρισκε μία καθόλου κολακευτική φωτογραφία του Καραμανλή (είχε αναγάγει τον εντοπισμό φωτογραφιών με γκριμάτσες σε τέχνη!) και πρόσθετε ένα μονολεκτικό τίτλο όπως ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ - κι ήμασταν έτοιμοι. Ή εναλλακτικά έπαιρνε χάλια φωτογραφίες του Καραμανλή και με δημιουργική χαρτοκοπτική τις ταίριαζε με το εκάστοτε αντιδεξιό μήνυμά του, παρουσιάζοντάς τον άλλοτε σαν Ναζί στρατηγό, άλλοτε σαν Νονό της Μαφίας κι άλλοτε σαν κίτρινο κοτοπουλάκι.
Τα πρωτοσέλιδα του Καρφιού, φτιαγμένα με φτηνά υλικά και την ορμή ενός πειραχτηριού που έχει ατελείωτη όρεξη για σαχλά εφηβικά λογοπαίγνια, θα πρέπει να μπουν στο Μουσείο Παρανοϊκών Πρωτοσέλιδων, όταν αυτό δημιουργηθεί.
Μέχρι τότε: έντεκα απ’ αυτά.
Μερικές φορές κάποιο «σλόγκαν» (όπως το 'ούτε μιλάει ούτε λαλάει') το θεωρούσαν τόσο έξυπνο…
…που το ξαναέβαζαν σε επόμενο φύλλο
Άλλες φορές κάποια (μη κολακευτική) φωτογραφία του Καραμανλή την θεωρούσαν τόσο πετυχημένη…
…που τη χρησιμοποιούσαν σε πολλά πρωτοσέλιδα!
ΥΓ. Είναι πάντως καθησυχαστικό να ξέρουμε πως οι επίγονοι του Κακαουνάκη υπήρξαν καλοί μαθητές του στην επιλογή μη κολακευτικών (συχνά ξεκαρδιστικών) φωτογραφιών των δεξιών ηγετών και το ταίριασμά τους με καταστροφολογικούς γι’ αυτούς μονολεκτικούς, πρωτοσέλιδους τίτλους…
[Σάββατο 21 Αυγούστου 2010.] . . . + καθημερινά bits&pieces - η νέα σεζόν. . . .
Ήμουν στη Σκόπελο διακοπές, μακριά απ’ το email και τα blogs, κοντά σε παραλίες κι αγαπημένους φίλους, περνώντας υπέροχα. Όλοι βαριόμαστε να διαβάζουμε το πώς πέρασαν οι άλλοι στις διακοπές τους (και κυρίως βαριόμαστε να δούμε τις 650 φωτογραφίες που έβγαλαν) οπότε ας πω απλώς ότι μια μέρα ανέβηκα στην κορυφή, στο εκκλησάκι που έδειχνε στο Mamma Mia – και μάλιστα χωρίς να λαχανιάσω ή να κουραστώ, ενώ μέχρι και πριν από 2 μήνες (που ακόμα κάπνιζα) γινόμουν ράκος και μόνο που ανέβαινα στο λεωφορείο.
Εκεί, στην κορυφή του βράχου, κοιτάζοντας την Κατερίνα που είχε μείνει κάτω και μας έβγαζε φωτογραφίες (την ώρα που την φωτογραφίζαμε να το κάνει αυτό) συνειδητοποίησα πως τελικά είναι αλήθεια:
Το κόψιμο του τσιγάρου σου δίνει μαγικές, σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις.
Να δούμε πόσο θα κρατήσουν.
...
+ Έντεκα φωτογραφίες του Sergey Prokudin-Gorsky, πρωτοπόρου των εικόνων που πειραματίστηκε με την έγχρωμη φωτογραφία στις αρχές του 20ου αιώνα, στη Ρωσία. Εδώ το πώς πετύχαινε αυτά τα χρώματα (και μαζί η ιστορία της ζωής του).
Είθισται κάθε καλοκαίρι να γράφονται λίστες για καλοκαιρινά τραγούδια: το Boys Of Summer, το Summer In The City, το Summertime, μερικά των Beach Boys.
Προτίμησα να δω στα αρχεία ποια τραγούδια ήταν στο Νο1 της Αγγλίας τα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’80 (βάζω και το καλοκαίρι του 1990 για να γίνει εντεκάδα) και να διαλέξω ένα από κάθε χρονιά. Είμαι σίγουρος: όσοι διαφορετικοί άνθρωποι θα έκαναν αυτή τη λίστα τόσες τελείως διαφορετκές λίστες θα είχαμε. [Κι εδώ που τα λέμε μακάρι να έχουμε, είτε στο μπλογκ σας είτε στα σχόλια αυτού του ποστ. Τα εν λόγω αρχεία είναι εδώ.]
----------------------
1980 Ashes to Ashes – David Bowie.
Οκ, το καλοκαίρι του 1980 ήμουν περίπου δύο χρονών. Υποθέτω ότι έτρεχα πάνω-κάτω στην αυλή του εξοχικού μας στη Χαλκιδική προκαλώντας στους δικούς μου ίσες δόσεις εξοργισμένου πανικού και χαριτωμένου θαυμασμού. Σίγουρα πάντως δεν άκουγα το Ashes to Ashes. Αν το άκουγα (και κυρίως αν έβλεπα το βίντεοκλιπ) υποθέτω ότι θα με τρόμαζε. Μεγαλώνοντας το αγάπησα ως ένα ηλεκτρονικό οπτικοακουστικό αριστούργημα.
ΦΑΚΤ! Το βίντεοκλιπ κόστισε 250.000 λίρες και ήταν (μέχρι τότε) το ακριβότερο όλων των εποχών. Χρησιμοποίησε μια καινούρια χρωματική τεχνική –με το Quantel Paintbox- και εκτός του Bowie εμφανίζονται πολλά μέλη της λονδρέζικης σκηνής Blitz μεταξύ των οποίων ο Steve Strange των Visage και η Darla Jane Gilroy. Η σκηνή των New Romantics (και το mainstream ενδιαφέρον γι’ αυτήν) λέγεται πως ξεκίνησε απ’ αυτό το βίντεο κλιπ.
[Επίσης Νο1 στην Αγγλία εκείνο το καλοκαίρι: Winner Takes it All – Abba //
Xanadu - ELO & Olivia Newton-John κ.α.]
----------------------
1981 GhostTown – Specials
Tο ότι αυτό το τραγούδι ήταν νούμερο ένα καλοκαιριάτικα στη Μεγάλη Βρετανία λέει πολλά για την τότε κατάσταση εκεί.
ΦΑΚΤ! Το τραγούδι, ένας (όχι-και-τόσο-υπόγειος) ύμνος εναντίον της Μάργκαρετ Θάτσερ, εκτός του ότι πήγε στο Νο1 την περίοδο που ο Κάρολος παντρευόταν με την Νταϊάνα, συνέπεσε και με το Καλοκαίρι της Εξέγερσης και τα επεισόδια που έγιναν σε πολλές βρετανικές πόλεις με αφορμή την κακομεταχείριση νεαρών μαύρων πολιτών από την αστυνομία.
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: One Day In Your Life – Michael Jackson // Being With You - Smokey Robinson κ.α.]
----------------------
1982 Fame – Irene Cara
Απ’ τις πρώτες τηλεοπτικές μου αναμνήσεις ήταν το σήμα του Fame, με τους πρωταγωνιστές της σειράς να χοροπηδούν στους ήχους του τραγουδιού. Αυτό έβλεπα μόνο, το σήμα αρχής, και μετά πήγαινα στο δωμάτιό μου – δεν υπήρχε νόημα να δω παραπάνω, ούτε αγγλικά ήξερα, ούτε τους υπότιτλους μπορούσα να διαβάσω.
[as kitsch as it gets]
ΦΑΚΤ! Το τραγούδι δεν είναι του 1982, ηχοραφήθηκε κι έγινε επιτυχία στην Αμερική το 1980. Ο λόγος που κυκλοφόρησε (και πήγε Νο1) στην Αγγλία το ’82 είναι απλός: η δισκογραφική ήθελε το single να συμπέσει με την τότε προβολή του πρώτου επεισοδίου της τηλεοπτικής σειράς στη βρετανική τηλεόραση. [+ διασκευή του 2005 απ’ το γαλλικό progressive-metal γκρουπ Adagio]
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: I've Never Been To Me – Charlene // Come On Eileen - Dexy's Midnight Runners κ.α.]
----------------------
1983 Every breath You Take – Police
Σκοτεινές (όχι άσχημες) αναμνήσεις μ’ αυτό το τραγούδι. Νομίζω ότι το ’83 γινόταν πολλές διακοπές ρεύματος στη Θεσνίκη, κατά σατανική σύμπτωση πριν και μετά το Μουσικόραμα. Τα περισσότερα τραγούδια της εποχής με κάνουν να θέλω να σβήσω τα φώτα.
ΦΑΚΤ! Ο κιθαρίστας επηρεάστηκε από ένα μοτίβο του Μπέλα Μπάρτοκ – νομίζω ότι μισώ τον Μπέλα Μπάρτοκ γιατί έπρεπε να μαθαίνω να παίζω τα κομμάτια του στο πιάνο… μεγάλη ιστορία. Επίσης, ο Sting τσατίζεται όταν ο κόσμος πιστεύει ότι είναι ένα τρυφερό, ερωτικό τραγούδι κι όταν ζευγάρια το χορεύουν στο γάμο τους – είναι ένα κακόβουλο, σκληρό τραγούδι που έγραψε όταν πήρε διαζύγιο και περιγράφει αρρωστημένους-ες stalkers στο ύφος του οργουελιανού Big Brother.
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: Τίποτα, όλα χάλια, Rod Steward, Paul Young κλπ. Kι αυτό με το ζόρι το διάλεξα.]
----------------------
1984 Wake Me Up Before you Go-Go – Wham
Ο Τζορτζ Μάικλ είχε πάντα ταλέντο στις πιασάρικες μελωδίες. Σκόρπιες εικόνες: η αδερφή μου να τσακώνεται με την απέναντι για το ποιος είναι καλύτερος (αυτή υποστήριζε τον Σάιμον Λε Μπον η απέναντι των Τζορτζ Μάικλ), η αδερφή μου να τσακώνεται με τις φίλες της για το ποιος είναι καλύτερος απ’ τους Ντουράν (αυτή τον Σάιμον οι άλλες τον Τζον Τέιλορ), η αδερφή μου να τσακώνεται κλπ κλπ.
Στην πραγματικότητα όμως πρέπει να αγαπούσε πολύ και τους Ντουράν και τους Wham. Όταν διάβασε στο Bravo ότι διαλύονται οι Wham και θα δώσουν την The Final συναυλία τους στο Λονδίνο την ημέρα που αυτή είχε κανονίσει (και έπρεπε) να είναι στο Βερολίνο… Απλά, τη θυμάμαι στο μπαλκόνι του παλιού μας σπιτιού να κοντεύει να τρελαθεί κι εγώ να φοβάμαι μήπως όντως πηδήξει κάτω.
ΦΑΚΤ! Απ’ τα ραπ τραγούδια για την πολιτική, την ανεργία και το χάσμα γενεών οι Wham μεταμορφώθηκαν στο χαμογελαστό συγκρότημα που ό,τι φορούσε γινόταν μόδα. Όλα τα ρούχα και τα αξεσουάρ που υπάρχουν στο βίντεοκλιπ (αφόρητα ξεπερασμένα σήμερα) πούλησαν σαν τρελά εκείνο το καλοκαίρι κυρίως τα άσπρα t-shit της περίφημης Katharine Hamnett με σλόγκανς, τα σορτσάκια, και –κυρίως- τα φωσφοριζέ γάντια (!)
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: Careless Whisper, πάλι απ’ τον George Michael // Two Tribes – Frankie Goes to Hollywood. Μόνο αυτά, το Two Tribes έμεινε 9 βδομάδες στο Νο1, σχεδόν ολόκληρο το καλοκαίρι.]
----------------------
1985 Into The Groove – Madonna
Χωρίς αιτιολόγηση.
[Όπως την είδαμε στην Αθήνα περίπου 25 χρόνια μετά.]
ΦΑΚΤ! Μπορεί να είναι απ’ τα πιο γνωστά τραγούδια της Μαντόνα αλλά ποτέ δεν βγήκε σε single στις Η.Π.Α. Βγήκε όμως στην Αγγλία κι έκανε τόση επιτυχία ώστε η Sire κυκλοφόρησε ξανά εκεί το δίσκο Like A Virgin με το τραγούδι μέσα.
Στις Η.Π.Α. όμως ήταν τόση η σύγχυση που τα δισκοπωλεία αναγκάζονταν να βάζουν αυτοκόλλητο πάνω στο εξώφυλλο του Like Α Virgin, το οποίο έλεγε πως ο δίσκος ΔΕΝ περιείχε το Into The Groove. Κι όλα αυτά επειδή είχαν προτιμήσει να βγάλουν το Angel σε single στις ΗΠΑ με το Into The Groove ως b-side (!)
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: Το υπέροχο There Must Be An Angel των Eurythmics.]
----------------------
1986 Spirit in the Sky – Doctor + The Medics
Το θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το καλοκαιρινό σουξέ γιατί είχαμε αγοράσει σε διπλή κασέτα το HITS 4 (ή το HITS 5;)
Το ότι είχα αποκτήσει και μπορούσα να έχω σπίτι μου εκείνη τη διπλή κασέτα με όλες τις επιτυχίες της εποχής ισοδυναμούσε με το να μου χάριζε κάποιος σήμερα ένα εξοχικό στις Μπαχάμες.
ΦΑΚΤ! Μου το έχει αφηγηθεί ένας φίλος μου. Την εποχή που το συγκρότημα (του οποίου το λουκ ήταν επηρεασμένο από τα ψυχεδελικά ‘60ς) ήταν Νο1 σε 32 χώρες με αυτό το τραγούδι έπαιξαν μια συναυλία στις Η.Π.Α. που άφησε ιστορία: το μόνο τραγούδι που ακούστηκε εκείνο το βράδυ ήταν το Spirit in the Sky – με το που τελείωνε το ξαναέπαιζαν. Συνολικά το έπαιξαν 16 φορές στα 56 λεπτά που κράτησε η εμφάνισή τους (ή μάλλον δεν το τελείωσαν ποτέ, ήταν ένα συνεχόμενο Spirit in the Sky, μιας και στις Η.Π.Α. δεν είχαν/ήξεραν τι άλλο να παίξουν.
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: The Edge Of Heaven – Wham // Papa don’t Preach – Madonna κ.α.]
----------------------
1987 It’s A Sin – Pet Shop Boys
Είναι τόσες πολλές οι αναμνήσεις που μου φέρνει αυτό, ένα απ’ τα καλύτερα ποπ κομμάτια όλων των εποχών, που δε θα μπω καν στον κόπο.
Φακτ! (από wikipedia) At the time of the single's release, British DJ Jonathan King accused the Pet Shop Boys of plagiarising the melody for "It's a Sin" from Cat Stevens' 1971 hit, "Wild World". He made the claims in The Sun newspaper, for which he wrote a regular column during the 1980s.
King also released his own cover version of "Wild World" as a single, using a similar musical arrangement to "It's a Sin", in an effort to demonstrate his claims. This single flopped, while the Pet Shop Boys sued King, eventually winning out-of-court damages, which they donated to charity.
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: (το καλοκαίρι των σουξέ) I Wanna Dance With Somebody - Whitney Houston // Who's That Girl – Madonna // I Just Can't Stop Loving You – Michael Jackson // La Bamba – Los Lobos // Never Gonna Give You Up – Rick Astley.]
----------------------
1988 Doctorin the Tardis – TimeLords [KLF]
Τα δορυφορικά κανάλια έχουν μπει στο σπίτι μας χάρη στον υπόγειο πόλεμο μεταξύ του δημάρχου Κούβελα και της ΕΡΤ για το ποιος θα προσφέρει περισσότερο κοσμοπολίτικη αίσθηση στους θεσσαλονικείς. Λίγους μήνες πριν τα δορυφορικά φανούν και στους αθηναϊκούς δέκτες, τα παιδιά της πόλης νιώθουμε άρχοντες. Γαλλικά, ισπανικά, αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά κανάλια σπάνε βίαια (και ηδονικά) το μονοπώλιο των δύο κρατικών καναλιών και μου προσφέρουν ένα δώρο που το αντίστοιχό του θα ήταν να μου χάριζε κάποιος σήμερα τις ίδιες τις Μπαχάμες.
Ξημεροβραδιάζομαι μπροστά στο Super Channel και στο Sky που παίζουν όλη τη μέρα βίντεοκλιπ και περιμένω σαν τρελός το αγγλικό τσαρτ, το «Nescafe Top 40.» Αποφασίζω να αποδέχομαι και να θεοποιώ κάθε ένα απ’ τα 40 τραγούδια της εβδομάδας, άκριτα και με τεράστια απόλαυση.
Κι όμως, κάποια τα ξεχώριζα στ’ αλήθεια. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το trash-pop κομμάτι των KLF (λίγο πριν γίνουν οι KLF που αγάπησα), μιας και ένα απ’ τα πολλά samples του προερχόταν απ’ τη μουσική του Dr. Who.
ΦΑΚΤ! Ήταν τόσο εύκολο για τους KLF να φτιάξουν αυτό το σίγουρο Νο1 που αποφάσισαν να γράψουν έναν οδηγό για όσους θέλουν να κάνουν το ίδιο. Το "THE MANUAL" (HOW TO HAVE A NUMBER ONE THE EASY WAY) είναι χιουμοριστικά απολαυστικό και κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά το δικό τους Νο1. Λέγεται ότι διάφορα novelty acts (μεταξύ των οποίων και οι Edelweiss) κατόρθωσαν να πάνε στο Νο1 χάρη σ’ αυτό το βιβλίο. ΟΛΟ το MANUAL είναι εδώ.
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: I Owe You Nothing – Bros (!) // Nothing's Gonna Change My Love For You - Glenn Medeiros (!!) // The Only Way Is Up - Yazz & Plastic Population.]
---------------------- 1989 Back to Life – Soul II Soul
Είχα μεγάλο κόλλημα με τους Soul II Soul και ήταν τα beat τους που με τράβηξαν. Το Back To Life (However Do You Want Me, λέει η παρένθεση του τίτλου, θα μπορούσε να λέει και Back To Reality) το είχα αγοράσει σε 7ιντσο σινγκλάκι αλλά σύντομα καταστράφηκε επεδή προσπαθούσα να κάνω scratching πάνω του.
ΦΑΚΤ! Αφού κατέστρεψα το σινγκλάκι αγόρασα τον κανονικό δίσκο. Προς μεγάλη μου έκπληξη εκεί το τραγούδι υπήρχε μόνο ακαπέλα. /// Δυο χρόνια μετά απ’ αυτό καλοκαιρινό Νο1, ο George Michael έκανε μια ψιλοχάλια διασκευή του στο Rock In Rio 1991.
[Άλλα Νο1 εκείνου του καλοκαιριού: Sealed With A Kiss – Jason Donovan // You'll Never Stop Me Loving You – Sonia // Swing The Mood - Jive Bunny & The Mastermixers.]
Όταν ξεκίνησε αυτή η λίστα (με το 1980) ήμουν δύο χρονών. Τώρα που τελειώνει είμαι 12.
Εκείνη την εποχή θεωρούνταν έγκλημα να κυκλοφορεί χορευτικό ποπ τραγούδι χωρίς samples του James Brown και κυρίως χωρίς εκείνες τις συγκεκριμένες τσιρίδες “Whoooa (παύση) Yea”…
Το τελευταίο τραγούδι της λίστας μου μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά, πάντως σίγουρα όχι για έλλειψη του “Whoooa (παύση) Yea”. Το διάλεξα επειδή είναι τελείως καλοκαιρινό και trash διασκεδαστικό. Επίσης επειδή τότε (όπως και τώρα) ήμουν τόσο θύμα ώστε να μ’ αρέσει πολύ - αν και σαφώς λιγότερο απ’ το άλλο τους. [Το ίδιο τραγούδι είχε διασκευάσει 3 χρόνια νωρίτερα και η Πωλίνα, με τίτλο Ροζ Μπικίνι.]
Η εκδοχή των Bombalurina πήγε στο Νο1 παρ’ όλο που είχε ένα απ’ τα χειρότερα βίντεοκλιπ της δεκαετίας.
ΦΑΚΤ! Ο -κάπως καραγκιόζης- τραγουδιστής των Bombalurina, ο Timmy Mallett (γνωστός από δεκαετίες στην Αγγλία, ήταν παρουσιαστής και εκκεντρική περσόνα) ΔΕΝ τραγουδούσε στα τραγούδια του συγκροτήματος, με τον τρόπο των Μίλι Βανίλι. Και μάλιστα αυτό έγινε γνωστό μόλις πρόπερσι, στις 26 Νοεμβρίου 2008, όταν η εφημερίδα Sun αποκάλυψε ότι ο Mallett ανοιγόκλεινε απλώς το στόμα του.
Ο πραγματικός τραγουδιστής των επιτυχιών των Bombalurina δεν είχε ποτέ αποκαλύψει την απάτη, απλούστατα επειδή ντρεπόταν για τη συμμετοχή του στο γκρουπ.
Ο Everton Barnes είναι σήμερα ακαδημαϊκός αλλά στα τέλη των ’80ς ήταν ένας απεγνωσμένος R+B τραγουδιστής που δέχτηκε να τραγουδήσει στα κρυφά, όταν η δισκογραφική διαπίστωσε πως ο Timmy Mallett ερμήνευε απαίσια. Δηλώνει τώρα ο Everton Barnes:
"I sang the whole vocal tracks. I didn't want anybody knowing as it was a bit embarrassing and I still had ambitions in the music business".
[Μπορεί η δεκαετία, και το ποστ, να ξεκίνησε με Bowie, όμως περιττό να πω ότι μόλις βρήκα και κατέβασα το μοναδικό δίσκο των bombalurina, τόσο πορώθηκα. Είναι γεμάτος απαράδεκτες διασκευές, samples με "ah yea" και τέτοια, αλλά και γυναικεία ραπ στο ύφος της Leila K... Θα προτιμούσα φυσικά να μου χάριζε κάποιος μια βδομάδα στις Μπαχάμες, αλλά και πάλι, δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. ]
Εγώ πήγαινα Λύκειο αλλά, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η αδερφή μου είχε πετύχει όλα όσα ονειρευόμουν. Eίχε φύγει απ’ τη Θεσσαλονίκη και ζούσε μόνη της στην πρωτεύουσα, στην Αθήνα. Δούλευε εκεί σε διάφορα πράγματα που με εντυπωσίαζαν, ήξερε διάσημους, έτρωγε με δημοσιογράφους (πόσο ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί, να τους γνωρίσω και να τους πείσω να με ανακαλύψουν και να υποστηρίξουν τα δημοσιογραφικά μου όνειρα), πήγαινε στα γυάλινα εμπορικά κέντρα, μπορούσε να δει όλες τις μεγάλες συναυλίες. Επίσης έπιανε MTV και άλλα κανάλια που μόνο έπαιζαν τότε μόνο στην Αθήνα, μπορούσε να ακούει τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που με ενδιέφεραν, τα μεγάλα δισκάδικα ήταν κοντά στο σπίτι της, όπως και τα περίπτερα με τα σπάνια ξένα περιοδικά - όλα συνέβαιναν κοντά της.
Αυτή δεν εκτιμούσε απαραίτητα αυτά για τα οποία την ζήλευα, εκτιμούσε όμως εμένα κι έτσι κάθε καλοκαίρι είχα την τύχη να την επισκέπτομαι. Είτε έμενε στην Μπουκουβάλα, κοντά στην Αλεξάνδρας ή κοντά στη Μιχαλακοπούλου, κάθε σπίτι της ήταν ένα μέρος ευτυχίας για μένα – είχε τηλεόραση και ραδιόφωνο και τριγύρω όλα αυτά που ήθελα, οι καλοκαιρινές συναυλίες, τα δισκάδικα κλπ.
Μια απ’ τις τελευταίες χρονιές που την επισκέφτηκα είχε φριχτό καύσωνα και τα (έτσι κι αλλιώς ελάχιστα) λεφτά μας είχαν τελειώσει. Δεν μπορούσαμε φυσικά να ταξιδέψουμε ή να πάμε σε παραλίες κι έτσι βράζαμε εκνευριστικά στο ζουμί μας.
Μέχρι που μια μέρα η Τατιάνα συνειδητοποίησε ότι κοντά στο σπίτι της, Αλεξάνδρας με Κηφισίας νομίζω, ήταν ένα μεγάλο πολυώροφο ξενοδοχείο. Το President. Από κάποιον έμαθε πως στην ταράτσα του υπήρχε μια μεγάλη πισίνα. Στο μυαλό μας αυτή η πισίνα πήρε σύντομα μυθικές διαστάσεις – μια λυτρωτική όαση στο κέντρο της ζεματισμένης Αθήνας, δυο λεπτά απ’ το καυτό σπίτι. Η Τατιάνα τους πήρε αλλά απογοητεύτηκε.
«Πρόβλημα. Έχει είσοδο. Μόνο οι ένοικοι του ξενοδοχείου μπαίνουν τζάμπα. Και δε μπορούμε απλώς να πάρουμε ένα αναψυκτικό, πρέπει να πληρώσουμε κανονικά.»
Έχουν περάσει 15 χρόνια και δε θυμάμαι πόσο μπορεί να κόστιζε η είσοδος, ένα πεντοχίλιαρο το άτομο; Λίγο περισσότερο; Τα λεφτά δεν μας έφταναν ούτε για μία επίσκεψη. Το πρωί η αδερφή μου είχε μια μη ανακοινώσιμη λύση.
«Μόλις γυρίσω απ’ τη δουλειά θα πάμε στην πισίνα του ξενοδοχείου. Να είσαι έτοιμος, ΟΚ;»
Το μεσημέρι ήμουν έτοιμος και γεμάτος απορίες. Με το συνομωτικό ύφος που είχε πάντα όταν κατέστρωνε ένα σχέδιο η Τατιάνα μου εξήγησε αποσπασματικά και μπερδευτικά την πρώτη του φάση:
«Χρειαζόμαστε μια μεγάλη σακούλα. Βάλε μαγιό. Οι πετσέτες πού είναι; Όχι θα βάλεις παπούτσια, ντύσου κανονικά.»
Λίγο μετά οι δυο μας, ντυμένοι κανονικά, εγώ με ένα μπλου τζιν και t-shirt κι αυτή με ένα λουλουδάτο φόρεμα, μπήκαμε στο ξενοδοχείο ευχαριστώντας τον πορτιέρη που μας άνοιξε χαμογελαστός. Η Τατιάνα είχε ήδη μελετήσει το εσωτερικό του ισογείου. Αποφύγαμε τη ρεσεψιόν και κατευθυνθήκαμε με την αυτοπεποίθηση ανθρώπων που ξέρουν που πηγαίνουν προς τα ασανσέρ. Θέλαμε να μπούμε μόνοι σ’ ένα ασανσέρ, όμως όλο και κάποιος μας χαλούσε τα σχέδια.
«Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησα.
«Μόλις μπούμε μέσα στο ασανσέρ, μόνοι, θα έχουμε ακριβώς τριάντα δευτερόλεπτα», ψιθύρισε αγχωμένη αυτή. «Με το που ξεκινάει βγάζουμε τα ρούχα μας και μένουμε με το μαγιό. Μετά βγάζουμε τις πετσέτες απ’ τη σακούλα και μέσα της βάζουμε τα ρούχα. Τέλος βγάζουμε τα παπούτσια και τα ρίχνουμε κι αυτά στη σακούλα και βάζουμε κατευθείαν τις παντόφλες που φέραμε. Το κατάλαβες;»
«Ναι, όμως, γιατί;»
«Με το που θα βγούμε στην ταράτσα θα μοιάζουμε ένοικοι του ξενοδοχείου, που βγήκαν με το μαγιό τους απ’ το δωμάτιο και πήγαν κατευθείαν στην πισίνα. Όσοι δεν μένουν στο ξενοδοχείο και θέλουν μπάνιο πάνε ντυμένοι στη ρεσεψιόν ντυμένοι και αφού πληρώσουν πάνω αλλάζουν στα αποδυτήρια της ταράτσας.»
«Όμως εμείς;»
«Κανείς δεν θα πιστέψει ότι περπατήσαμε όλη την Κηφισίας σχεδόν γυμνοί, με τις παντόφλες. Άρα θα νομίσουν ότι είμαστε ένοικοι και δεν θα πληρώσουμε.»
«Αυτό είναι είτε το πιο έξυπνο ή το πιο χαζό κόλπο που έχω ακούσει ποτέ στην…»
Το ασανσέρ ήρθε και ήμασταν μόνοι. Ήταν η ευκαιρία μας. Γλιστρήσαμε μέσα, με τη μεγάλη σακούλα στα χέρια μας.
Πάτησα τον όροφο της ταράτσας (νομίζω ο εικοστός;) και κάναμε αυτά που έπρεπε να κάνουμε. Η μουσική του Μπένι Χιλ για τις σκηνές με γρήγορη κίνηση θα ήταν αρκετά ταιριαστή. Ξεντυθήκαμε σβέλτα και καθώς πλησιάζαμε στον εικοστό όροφο ξεφορτωθήκαμε και τα παπούτσια. Τη στιγμή του «ΠΙΝΓΚ!» βγάλαμε τις πετσέτες απ’ τη μεγάλη σακούλα και ρίξαμε μέσα της ό,τι μπορεί να μαρτυρούσε πως πριν από τριάντα δευτερόλεπτα ήμασταν πλήρως ντυμένοι και πως πριν από τρία λεπτά ήμασταν άφραγκοι στο σπίτι κι επιθυμούσαμε μια βουτιά.
Όταν η πόρτα άνοιξε πήραμε ύφος μπλαζέ και παίξαμε το ρόλο μας. Ήμασταν οι πελάτες-ένοικοι που ρίξαμε μια πετσέτα πάνω μας κι ανεβήκαμε για μια γρήγορη βουτιά. Ο υπεύθυνος για τα εισιτήρια δεν μας έδωσε καν σημασία. Κόλλησε μηχανικά τα μάτια του στην πόρτα του ασανσέρ περιμένοντας κάποιον εξωξενοδοχειακό πελάτη που θα έπρεπε να πληρώσει το πεντοχίλιαρο...
Ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι στην Αθήνα. Η πισίνα του President φιλόξενη και εντυπωσιακή, τα ποτά (εννοείται πως θέλαμε να αφήσουμε τον οβολό μας με κάποιο τρόπο) δροσιστικά, η θέα κοψοχολιαστική, το μπάνιο όντως λυτρωτικό… .
*15 χρόνια μετά.
Ο Άρης δεν έζησε τελικά ποτέ στην Αθήνα και μάλλον του έφυγε κιόλας η όρεξη αφού, ζώντας για χρόνια στο Λονδίνο, χόρτασε από μεγαλουπόλεις. Το εφηβικό του απωθημένο για τις πισίνες έχει ικανοποιηθεί πλήρως μιας και τα τελευταία καλοκαίρια γράφτηκε στη waterland και όταν είναι στην πόλη πηγαίνει κάθε μέρα για μπάνιο στις πισίνες της.
Η Τατιάνα έφυγε απ’ την Αθήνα και ζει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τον άντρα της και τα δύο δίδυμα κοριτσάκια της. Είναι καθηγήτρια Γερμανικών και υπεύθυνη εκδόσεων.
Τις προάλλες τα δύο αδέρφια πήγαν θερινό σινεμά στην Αρετσού και θυμήθηκαν την ιστορία με την βιαστική μεταμόρφωσή τους στο ασανσέρ του ξενοδοχείου και την επεισοδιακή άφιξή τους στην ταράτσα.
«Σκέφτομαι να γράψω αυτή την ιστορία» είπε αυτός. «Μήπως ντρέπεσαι; Να πω ότι συνέβη με κάποια φίλη μου; Ή να αλλάξω το όνομα;»
«Μπα», είπε αυτή γελώντας με το συμβάν που είχε ξεχάσει καν ότι είχε ποτέ συμβεί. «Γράψτο όπως θέλεις. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς τα μικροκόλπα του παρελθόντος μας;»
Δεν βλέπω το Μουντιάλ, αλλά είδα ελάχιστα απ’ τον αγώνα της Ελλάδας με την Αργεντινή. Οι Έλληνες παίκτες, μέσα σε λίγες μέρες, έγιναν από ήρωες άχρηστοι, μετά πάλι ήρωες, μετά κάτι στο ενδιάμεσο μετά πάλι ήρωες. Είναι φοβερή η ευκολία που γίνεται αυτό. Διάβαζα εδώ μερικές φράσεις εφημερίδων την επόμενη μέρα μετά την κατάκτηση του Euro 2004. Μάλλον υπερβολικές.
«Ένα νέο έθνος γεννιέται», «HELLAS!!!! Σε όλη την Ευρώπη αυτή η λέξη θα γράφεται και θα ακούγεται για μήνες. Αυτή τη φορά όχι για την ιστορία του έθνους μας, όχι για τον πολιτισμό που χάρισε στον κόσμο» (Αδέσμευτος). «Το εκτυφλωτικό φως που άναψαν 11 λεβέντες ντυμένοι στα γαλανόλευκα χθες, στο «Στάδιο του Φωτός» της Λισαβόνας, θα φαίνεται από τα άστρα. Από τον έβδομο ουρανό. Εκεί θα βρείτε τους ήρωες του EURO 2004 (...) εκεί θα βρείτε κι εμάς, εκεί θα συναντήσουμε κι εσάς. Την Ελλάδα ολάκερη. Μια χώρα στις φλόγες! Μια χώρα ταπεινή που γιορτάζει και θα γιορτάζει στον αιώνα τον άπαντα τον απόλυτο Αθλο» (Ελευθεροτυπία!!!).
Τα διάβαζα αυτά και έψαχνα και τα πρωτοσέλιδα μέσω του in.gr (οι δεξιές εφημερίδες χωρούσαν στα πρωτοσέλιδά τους την άσχετη μουτσούνα του πρωθυπουργού και της γυναίκας του) και προσπαθούσα να θυμηθώ πού ήμουν εγώ το βράδυ του τελικού. Και τι έκανα.
Το 2004 ήμουν στο στρατό. Απ’ το χειμώνα μέχρι και το καλοκαίρι ζούσα σ’ ένα στρατόπεδο της Κομοτηνής και ένιωθα πανίσχυρος. Τα πράγματα ήταν καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα, με σέβονταν όλοι επειδή ήμουν μεγαλύτερος (μεγαλύτερος κι απ’ τον 25χρονο υπολοχαγό μου), δούλευα σ’ ένα γραφείο και στα κρυφά κρατούσα σημειώσεις με την ελπίδα ότι θα γίνουν κάποτε βιβλία (δεν έγιναν) και άρθρα (έγιναν).
Επειδή ήξεραν πως είμαι απ’ τη Θεσνίκη με ρωτούσαν όλοι τι ομάδα ήμουν. Δεν ήμουν.
Παλιά ο μπαμπάς μου με είχε κάνει ΠΑΟΚ (σ’ όλη την παιδική μου ηλικία κόσμος εκπλησσόταν φωναχτά –ευχάριστα ή δυσάρεστα: «Καλά σε λένε Άρη και είσαι Πάοκ;», απίστευτα κουραστικό.) Κάποτε, προς το γυμνάσιο συνειδητοποίησα πως χωρίς λόγο ταραζόμουν με όλα αυτά τα παιχνίδια μπάσκετ που κρίνονταν στο τελευταίο δευτερόλεπτο και σταμάτησα να τα βλέπω, σταμάτησα να ασχολούμαι τελείως. Θεώρησα πως όλο αυτό είναι μάταιο, ακόμα και να σκίσει σήμερα η ομάδα μετά θα πάει χάλια, είναι σα τη ζωή, με τις μικρές δόσεις ευτυχίας της και τις μεγάλες δόσεις μη ευτυχίας.
Κάπως άσχετο: τα τελευταία χρόνια κάνω συνέχεια παρουσιάσεις σε σχολεία και γνωρίζω παιδιά δημοτικού. Είναι η πρώτη και πιο εκνευριστική ερώτηση που θα μου κάνουν. «Κύριε τι ομάδα είστε;»
Στην αρχή δεν έλεγα τίποτα, προς μεγάλη απογοήτευση των μαθητών. Μετά, σε επόμενα σχολεία έλεγα Πάοκ. Αυτό εξόργιζε τουλάχιστον τους μισούς και με γιουχάρανε, με βρισιές, κανονικά. (Τουλάχιστον όμως οι υπόλοιποι με αποθέωναν και, ίσως κι επειδή πίστευαν πως ήμουν Πάοκ, αγόραζαν τα βιβλία μου.) Όταν με κατέβαλλαν τα συνεχή γιουχαϊσματα, σε επόμενα σχολεία, έλεγα ότι δεν είμαι τίποτα. Αυτό ήταν χειρότερο όμως γιατί έμεναν όλοι δυσαρεστημένοι.
Τώρα τελευταία βρήκα ένα έξυπνο κόλπο και λέω πως «Είμαι Απόλλων Καλαμαριάς, επειδή ζω στην Καλαμαριά!» Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν ο Απόλλων ζει ή αν πέθανε και σε ποια κατηγορία γκρεμοτσακίστηκε φέτος, αλλά το κόλπο πιάνει μια και τα περισσότερα παιδιά σέβονται την εκκεντρική επιλογή μου. (Όσα δεν την σέβονται επιμένουν: «Οκ, Απόλλων Καλαμαριάς. Από τις μεγάλες όμως;»)
Εκείνο τον Ιούνιο λοιπόν. Όλοι στο στρατόπεδο καίγονταν για το Euro, εγώ, όσο ανθελληνικό και να ήταν αυτό, αδιαφορούσα. Και σύντομα άρχισα να κάνω διευκολύνσεις σε όσους ήθελαν να δουν τα ματς. Δε ζητούσα ανταλλάγματα, είχε έρθει η βυσματική μετάθεσή μου για Θεσσαλονίκη, σε λίγες εβδομάδες πήγαινα σ’ ένα υπέροχο στρατόπεδο κοντά στο σπίτι μου. Κι έτσι από μονόχνωτος και ηδονικά απομονωμένος ξαφνικά νοιαζόμουν για όλους. Έκανα φιλίες, άκουσα προβλήματα, έδωσα συμβουλές. Και κάλυψα θέσεις καθώς οι φαντάροι το έσκαγαν στα κρυφά για να δουν τα ματς. Κάποτε οι ανώτεροι στρατιωτικοί κατάλαβαν τον παράνομο ρόλο που έπαιζα. Και, διστακτικά στην αρχή, μου ζήτησαν να βοηθήσω και αυτούς.
Έγινα λοχίας υπηρεσίας, υποδεκανέας αλλαγής ή αλφαμίτης ή οτιδήποτε χρειάστηκε. Έμπαινα στη θέση λοχαγών, εγώ, ένας γιωτάς με περιφρόνηση για τα στρατιωτικά, και περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά, την ώρα που από μακριά, είτε απ’ το καψιμί είτε απ’ την πόλη, ακούγονταν κάθε τόσο πανηγυρισμοί. Καθώς οι μέρες περνούσαν οι πανηγυρισμοί ήταν όλο και πιο συχνοί. Και όλοι μου ζητούσαν όλο και περισσότερες χάρες. Το στρατόπεδο άδειαζε, όλοι έβγαιναν έξω ή κλείνονταν στο κψμ και ένιωθα τελείως μόνος, ευχαριστημένος που όλα μου ανήκαν, τα σιωπηλά κτίρια, τα τανκς, η περιφραγμένη φύση.
Σύντομα αναλάμβανα βάρδιες και μετά τους αγώνες, για να βγουν έξω να πανηγυρίσουν. Το πράγμα πήγαινε για θαύμα και το θαύμα όντως έγινε σε κάποια στιγμή αλλά δε θυμάμαι περισσότερα, από ένα σημείο και μετά όλες οι νίκες μού φαίνονταν ίδιες. Όταν το Euro τελείωσε όλοι με αντάμειψαν, τιμητική άδεια, κάθε μέρα είχα έξοδο, διανυκτερεύσεις, κλπ. Λίγες μέρες μετά έφυγα από εκεί και, καλώς ή κακώς, πήγα σπίτι μου.
Κάθε χρόνο το σκέφτομαι (και συχνά το κάνω). Κάθε ταξίδι στην Κομοτηνή με γεμίζει με αναμνήσεις ενός ανθρώπου σχετικά φοβισμένου, αρκετά νευρωτικού, περιέργως καταφερτζή, ηθελημένα μοναχικού, με άφθονο ελεύθερο χρόνο για γράψιμο, διάβασμα και ονειροπόληση. Που ενδιαφερόταν περισσότερο για τυχόν δικούς του, προσωπικούς θριάμβους παρά για τους υποχρεωτικά Εθνικούς...
Posts
