Έντεκα (εκφυλισμένοι καλλιτέχνες)

είσοδος 30 pfennig

Το 1937 οι Ναζί κατέσχεσαν εκατοντάδες πίνακες μοντέρνας τέχνης Γερμανών και Αυστριακών καλλιτεχνών, αλλά αντί να τους κάψουν όπως καίγαν τα βιβλία, έκαναν κάτι πιο σατανικό! Αποφάσισαν να τους εκθέσουν σε μια τεράστια (και πολύχρονη) έκθεση με τίτλο Εκφυλισμένη «Τέχνη», προσφέροντάς τους, όπως νόμιζαν, στη δημόσια περιφρόνηση. «Ελάτε να δείτε τα αίσχη, την εκφυλισμένη εβραιοκομμουνιστική Τέχνη που ντροπιάζει τον ένδοξο λαό της Γερμανίας» έγραφαν οι γελοίες εφημερίδες.

Η μεγάλη έκθεση στο Μόναχο (που θα είχε ενδιαφέρον μια αναβίωσή της) περιείχε εκατοντάδες αριστουργήματα τα οποία ήταν κρεμασμένα με τρόπο (επίτηδες) χαοτικό – με σκοπό να γελοιοποιηθούν ενώ δίπλα τους υπήρχαν απαξιωτικές λεζάντες.

Είχα δει παλιότερα ένα ντοκιμαντέρ για την έκθεση, αλλά προχτές διάβασα κάτι πολύ αστείο που μ’ έκανε να θελήσω να ψάξω το θέμα (έμμεσο αποτέλεσμα του ψαξίματος είναι και αυτό το ποστ). Ανάμεσα στους πίνακες της έκθεσης ήταν και μερικοί πίνακες του κορυφαίου ζωγράφου Πιετ Μοντριάν. Μετά από λίγο καιρό, ντροπιασμένοι οι «επιμελητές» της έκθεσης αναγκάστηκαν να αποσύρουν τους πίνακες του, όταν συνειδητοποίησαν ότι ο Μοντριάν δεν ήταν Γερμανός (αλλά Ολλανδός!)

Περισσότερα για την έκθεση (αλλά και μεγάλο μέρος της λίστας των καλλιτεχνών που οι πίνακές τους διαπομπεύτηκαν, - αλλά οι ίδιοι είχαν χειρότερη τύχη, κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, απολύθηκαν).

Έντεκα απ’ αυτούς [οι εικόνες μεγαλώνουν σε άλλο παράθυρο]



Ernst Ludwig Kirchner


Paul Klee


Oskar Kokoschka


Wassily Kandinsky


Emil Nolde


Johannes Itten


Hans Richter


Max Ernst


Max Beckmann


Marc Chagall


Otto Dix
------------------------------------

+μετά


Θλιβερά Φαντάσματα: Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Αδόλφος Ζίγκλερ επισκέπτονται την έκθεση στα εγκαίνιά της [19/7/1937].

*Τι έγινε μετά την έκθεση: Στους καλλιτέχνες.

Ο Max Beckmann δραπέτευσε απ’ τη χώρα τη μέρα των εγκαινίων της έκθεσης. Ο Ernst Ludwig Kirchner αυτοκτόνησε τον επόμενο χρόνο. Ο Max Ernst αυτοεξορίστηκε στην Αμερική με τη βοήθεια της Peggy Guggenheim. O Paul Klee κατέφυγε στην Ελβετία κι έζησε πολλά χρόνια εκεί αλλά ποτέ δεν κατόρθωσε να πάρει την Ελβετική υπηκοότητα εξαιτίας του στίγματος «Εκφυλισμένος Καλλιτέχνης». Ο Otto Dix παρέμεινε στη Γερμανία, κρύφτηκε στην εξοχή κι άρχισε να ζωγραφίζει όμορφα τοπία φύσης για να μην προκαλέσει τις Αρχές. Στον Emil Nolde η υπηρεσία Πολιτισμού απαγόρευσε να ξαναγοράσει υλικά ζωγραφικής.

Όσοι παρέμειναν στη Γερμανία απολύθηκαν και δεν τους επιτρεπόταν να διδάξουν πουθενά, ενώ δεν ήταν σπάνιες οι επιδρομές της Γκεστάπο στο σπίτι τους και οι έρευνες για το αν συνέχιζαν να ζωγραφίζουν «εκφυλισμένους» πίνακες. Αν και κανείς δεν καταδικάστηκε σε θάνατο, όσοι απ’ τους καλλιτέχνες ήταν Εβραίοι και δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

*Τι έγινε μετά την έκθεση: Στους πίνακες.

Μετά το τέλος της έκθεσης οι πίνακες ξεδιαλέχτηκαν και πουλήθηκαν σε δημοπρασία στην Ελβετία. Πολλοί πίνακες αγοράστηκαν από μουσεία, άλλοι από ιδιώτες συλλέκτες. Υψηλόβαθμοι Ναζί κράτησαν μερικούς πανάκριβους πίνακες για τους εαυτούς τους (!). Τον Μάρτιο του 1939 από τους πίνακες μικρότερης αξίας που είχαν απομείνει, η Πυροσβεστική του Βερολίνου [the irony!] έκαψε πάνω από τέσσερις χιλιάδες έργα.

O Κόκκινος Στρατός (μετά την πτώση του Ναζισμού) ήταν ο πρώτος που μπήκε στη Γερμανία και βρήκε εκατοντάδες αριστουργήματα θαμμένα σε υπόγεια. Οι περισσότεροι εμφανίστηκαν δειλά-δειλά τα επόμενα χρόνια στο Ρωσικό Μουσείο Ερμιτάζ. Οι πίνακες αυτοί (που κοσμούν μέχρι και σήμερα τις λαμπερές αίθουσες του μουσείου στην Αγία Πετρούπολη) στα ταμπελάκια τους έχουν όνομα καλλιτέχνη, τίτλο έργου, χρονολογία κι από κάτω γράφουν απλώς: «ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΑΓΝΩΣΤΗ».

-

Έντεκα (στο ραδιοφωνο - 11's Carnival)

[ένα κείμενο με αφορμή το φετινό 11's Carnival, ένα mixtape που θα παιχτεί στον Ρόδον FM την τσικνοπέμπτη.]

Μέναμε δίπλα στο σχολείο μου μέχρι και που τελείωσα το δημοτικό. Τότε μετακομίσαμε, πάλι στην Καλαμαριά αλλά αρκετά πιο μακριά. Μετά εγώ Λονδίνο. Μετά Βερολίνο. Μετά πάλι Λονδίνο. Μετά οι γονείς μου μετακόμισαν στο Κέντρο, αλλά -πώς τα φέρνει η ζωή- εγώ μετακόμισα ξανά (λόγω έρωτα) εκεί απ’ όπου νόμιζα ότι είχα αποχωρήσει για πάντα πριν από δεκαετίες. Μένω λοιπόν πάλι σχεδόν δίπλα στο παλιό μου δημοτικό.

Συχνά περνάω από μπροστά του. Πολλά έχουν αλλάξει αλλά η Πολλαπλή [έτσι λέγαμε το μεγάλο γυμναστήριο στο οποίο κάναμε και τα Αποκριάτικα πάρτι] είναι εκεί. Και προχτές, καθώς περνούσα έξω απ’ το σχολείο οι πόρτες της αυλής ήταν ανοιχτές. Προσπέρασα τα παιδιά που έπαιζαν μήλα στην αυλή που έπαιζα κι εγώ πριν από τουλάχιστον 20 χρόνια και πλησίασα την Πολλαπλή. Δεν το περίμενα αλλά η πόρτα ήταν ανοιχτή.

Σ’ ένα άκρως κινηματογραφικό δευτερόλεπτο είδα τον τεράστιο άδειο χώρο να γίνεται πολύχρωμος: κομφετί έπεφτε απ’ τον αέρα, μπαλόνια έσπαγαν χωρίς να κάνουν κανέναν ήχο, ιπτάμενες σερπαντίνες ξετυλίγονταν σε αργή κίνηση, τραγούδια που τότε μου φαινόταν τέλεια έσκαγαν απ’ τα παλιομοδίτικα ηχεία, και παιδιά (εκατοντάδες παιδιά) ντυμένα καουμπόηδες, χαβανέζες, πριγκίπισσες και πανκ, χόρευαν χαρούμενα, χωρίς να έχουν ιδέα ακόμα απ’ τα της ζωής – ενώ νόμιζαν ότι τα ήξεραν όλα.

Και άφησα την παραίσθηση να με καταπιεί.

Φτιάχνοντας το δίωρο μουσικό πρόγραμμα της Τσικνοπέμπτης για τον Ρόδον FM είχα στο μυαλό μου την τεράστια αίθουσα γυμναστηρίου με τις κερκίδες, είχα στο μυαλό μου εμένα δέκα χρονών, τους συμμαθητές και τότε φίλους – που σήμερα δεν βλέπω σχεδόν ποτέ.

Διάλεξα τα κυρίως ρετρό και trash τραγούδια και σκεφτόμουν τον Γιάννη Αχτ. τον πρώτο nerd φίλο μου, με απίθανα ψηλό IQ, που τότε είχε ήδη κομπιούτερ και πήγαινα σπίτι του να δούμε το Απίστευτα κι Όμως Αληθινά και να παίξουμε επιτραπέζια [πριν χρόνια με εντόπισε μέσω της δουλειάς μου σε εφημερίδες και μου έστειλε ένα μέιλ αλλά αμέλησα να βρεθούμε, και μάλλον η Στιγμή έχει περάσει]. Την Ελένη Μπ. απ’ τις πιο αγαπημένες φίλες, ξανθιά, όμορφη και έξυπνη, που ανταλάσσαμε τα εξωσχολικά μας βιβλία και στήναμε μαζί σχολικές εφημερίδες. Τον Αργύρη Ιμσ. που πάντα μαλώναμε για το αν είναι καλύτερος ο Bruce Springsteen ή η Μαντόνα, καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και κάποιες φορές κάναμε κοπάνα για να πάμε με το λεωφορείο στις συγκεντρώσεις του Πασόκ ή της ΝΔ στην Πλατεία Αριστοτέλους -ως χάπενινγκ.

Τον Γιώργο Μαυρ., τον πιο στενό μου φίλο τότε, που βλεπόμαστε μερικές φορές αλλά δεν είναι το ίδιο με τότε που πηγαίναμε για ξεκαρδιστικά κάλαντα, ή παίρναμε φάρσες. Τον Αλέξη Δεμ. που τον φωνάζαμε Μάικλ Τζάκσον γιατί μιμούνταν τον αγαπημένο του σταρ και που η τύχη το έφερε πρόπερσι να βρεθώ στο γάμο του, στην εκκλησία δίπλα στο παλιό σχολείο μας, εκεί που μας πήγαιναν κάποια πρωινά και χάναμε μάθημα. Σκεφτόμουν την Χριστίνα Καμ. που είχε στριμένο ύφος αλλά κι ένα τέλειο μαύρο χιούμορ που μας έμπλεκε πάντα σε περιπέτειες. Την Ελένη Ζαφ. που ήταν η μόνη που διάβαζε εφημερίδες και ανταλλάσαμε συνέχεια πληροφορίες και μια φορά κάναμε κοπάνα και κατεβήκαμε στο κέντρο με τα πόδια (μιάμιση ώρα μας πήρε) για να δούμε στο Ηλύσια το Ghostbusters 2…

Και σκεφτόμουν ότι, να, ήμασταν πάλι όλοι μαζί στην Πολλαπλή, στο Αποκριάτικο πάρτι του σχολείου και δεχόμασταν αμάσητα κάθε μουσική επιλογή που έπαιζε το κασετόφωνο γιατί δε μας ένοιαζε, αρκεί να ήταν ‘ξένη μουσική’, απλά βρισκόμασταν σε μια πολύχρωμη ντισκοτέκ που έπαιζε τα Παπάκια δέκα φορές στη σειρά, απ’ τις ντισκοτέκ που θέλαμε να πάμε αλλά ήμασταν πολύ μικροί και δεν επιτρεπόταν η είσοδος. Μια φορά το χρόνο, στην καρναβαλίστικη ‘ντισκοτέκ’ του 13ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς, τα όνειρά μας έμοιαζαν εφικτά και τα χορεύαμε απροσποίητα, χωρίς να μας νοιάζει ποιος μας έβλεπε, κάνοντας ταυτόχρονα πρόβες για την υπέροχη ντισκοτέκ της Ζωής των Μεγάλων, που, δε μπορεί, κάποτε θα μας δεχόταν στην ελκυστική αγκαλιά της…

[*Τσικνοπέμπτη, στις 7 το απόγευμα. 11’s Carnival @ ΡοδονFM. /// Listen Live] -

Έντεκα της Δευτέρας [σ' αγάπησα]

60 χρόνια Σκρουτζ!

1) Με ειδοποίησε χτες ο ggl: η Ελευθεροτυπία έδωσε ένα cd με νέο τραγούδι της Λένας Πλάτωνος (να το: Σ’ αγάπησα), σ' ένα από τα πιο απρόσμενα marketing ploys της χρονιάς. Ο δίσκος Ημερολόγια κυκλοφορεί στις 18 Μαρτίου από την 'Οδός Πανός'. [yea!!]

2) Για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια δεν είδα ζωντανά τα Όσκαρ (καταραμένη πρωινή δουλειά!). Τα έγραψα βέβαια, αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε νωρίτερα από αύριο ή μεθαύριο – το οποίο σημαίνει ότι λόγω ψυχαναγκασμού και για να μην ξέρω τα αποτελέσματα πρέπει να αποφύγω όλα τα ΜΜΕ και το ίντερνετ για καναδυό ημέρες… [ελπίζω να μη χρειαστεί να πρέπει να αποφεύγω και τα σχόλια αυτού του ποστ - spare me!]

3) Το καλύτερο ποστ για το καλύτερο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών [winter academy για το There is a Light that Never Goes Out]

4) Χιόνισε στην Αθήνα και κανείς δεν στάθηκε στην απερίγραπτη ομορφιά του τοπίου. Ε βέβαια, πρέπει να έχεις μάτια για να δεις την ομορφιά. Τρόμος για το χιόνι – λες και δεν έπεσε χιόνι, αλλά ακρίδα. [από pitsiriko, #]

5) «Απόσπασμα από το "Disneyland" ΤV Show το 1958 σχετικά με το μέλλον των μεταφορών. Τα retro-futuristic γραφικά και η original μουσική με τρελλαίνουν. H βεβαιότητα ότι στο μέλλον θα ζούσαμε ως Jetsons.» [από gsus, #]

6) Δημοσιογράφοι και τηλεκριτικοί στα θρανία: “Το μεταπτυχιακό της κάνει η αγαπητή συνάδελφος Μαρία Χούκλη στο τμήμα ψυχολογίας και ΜΜΕ του Παντείου. Η εργασία της στο μάθημα «Επικοινωνιακές τεχνολογίες» που διδάσκει η Πόπη Διαμαντάκου, έχει ως αντικείμενο την εκπομπή «Μπορώ» της Άννας Δρούζα. Ενδιαφέρον θα έχει αυτό...” (από το enimerosi24)


7) Bits & Pieces: (φωτο, τρελό καρναβάλι, η μεσαία φορεσιά λάθος τραγικό!) /// Ξύπνησε η Αρλέτα! [όντως, ευτυχώς που υπάρχει το ίντερνετ] /// O αποχαιρετισμός της ΧΨιλικατζους . Εύχομαι κάθε ευτυχία και κάθε επιτυχία! Την αξίζει και θα την έχει! /// To βίντεο της εβδομάδας (ένα αλλά δυνατό) SESAME STREET [goes brutal!] /// Από lifo «Έχουν δίκιο: Ο κ. Τράγκας εξελίσσεται σταθερά σε καρατερίστα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου - ολίγη από Φίνο και πολλή από Κλακ Φιλμς. Υποκριτική της Χαμοστέρνας.» /// JEM: ίσως οι πιο καλτ τίτλοι αρχής κινουμένων σχεδίων (θενκς sandman) /// Carpenter house faces demolition /// τέλειος mixer για τραγούδια /// απίστευτες εξελίξεις στο press-gr. ///

8) Ναι. [Από την -προ τετραετίας- κριτική του Νίκου Γ. Ξυδάκη στην Καθημερινή, για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας -μέσω http://www.dimitrispapaioannou.com/] ...Το νερό και το φως με κυκλώνουν. Καταφεύγω στον Jean Grenier: ‘Χείμαρροι φωτός και χαράς συνέρρεαν από παντού, σχημάτιζαν λιμνούλες και τελικά έπεφταν για να ακινητοποιηθούν σε έναν ωκεανό χωρίς όρια... Την ίδια στιγμή σε όλες τις ακρογιαλιές της Μεσογείου, πάνω από τα υψώματα του Παλέρμο, του Pαβέλλο, της Pαγκούσα και του Αμάλφι, του Αλγερίου και της Αλεξάνδρειας, της Πάτρας και της Ιστανμπούλ, της Σμύρνης και της Βαρκελώνης, χιλιάδες άνθρωποι ήταν όπως κι εγώ, κρατούσαν την ανάσα τους και έλεγαν: Ναι».

9) Την Παρασκευή 29: Μια χειμωνιάτικη βραδιά, μια από τις πλατείες που φιλοξενούν πολλούς άστεγους, η πλατεία Κλαυθμώνος, θα αλλάξει. Θα φωτιστεί και θα γεμίσει περαστικούς. Ζεστά ροφήματα θα μοιράζονται και θα προβάλλονται ταινίες από την Κλίμακα που θα διοργανώσει εκεί για τρίτη χρονιά ένα sleepout. Η ιδέα είναι να περάσουμε ένα βράδυ έξω, να ενημερωθούμε για το φαινόμενο των αστέγων, να κάτσουμε γύρω από μια φωτιά, ακόμα και να κοιμηθούμε σε ένα sleeping-bag στην πλατεία. Να νιώσουμε κάτι από την καθημερινότητα των ανθρώπων που στερούνται στέγης και άλλων βασικότατων αγαθών. [πληροφορίες εδώ]


10) «ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ», ένα πολύ ενδιαφέρον εικαστικό πρόγραμμα για άτομα με μειωμένη ή ολική απώλεια όρασης. /// Άλλο εικαστικό: 90 Έλληνες ζωγράφοι χαρίζουν τα έργα τους για να ενισχύσουν τους Οικολόγους Πράσινους (Αλεξίου, Βαλαωρίτης, Κυριτσόπουλος, Λαχάς, Μόραλης, Τέτσης, Μπότσογλου, Ψυχοπαίδης κ.α. Πληροφορίες εδώ)

11) Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει θέσεις, δεν τολμά στα κοινωνικά θέματα, είναι ο νέος φωτογενής Αβραμόπουλος, είναι μόνο lifestyle, δε θέλει να δυσαρεστήσει κανέναν, δεν έχει απόψεις, κάνει λαϊκισμό με light προτάσεις …
Α, ναι?
Από συνέντευξη του στα ΝΕΑ: Πολιτικοί γάμοι ομοφυλοφίλων: Ως υποψήφιος δήμαρχος είχα πει ότι αν εκλεγώ, δεν θα είχα αντίρρηση να τελέσω το μυστήριο μεταξύ δύο συμπολιτών του ιδίου φύλου. Ψήφο στους μετανάστες: Είναι παράλογο να έχουν δικαίωμα ψήφου οι Έλληνες του εξωτερικού, οι οποίοι δεν υφίστανται τις συνέπειες από τον τρόπο διακυβέρνησης, και να μην έχουν δικαίωμα ψήφου αυτοί που ζουν εδώ (για πάνω από 5 χρόνια). Στρατός: Ούτε υποχρεωτική θητεία, ούτε μισθοφορικός στρατός. Δεν είμαστε υπέρ του στρατού γενικά. Να υπάρχει ισόχρονη εναλλακτική κοινωνική θητεία σε δημοτικές ή κοινωνικές υπηρεσίες. Θρησκεία: Διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, τα Θρησκευτικά να αντικατασταθούν με Θρησκειολογία. Καύση νεκρών: άμεσα, όχι μόνο για λόγους συνείδησης αλλά και για λόγους υγιεινής, πρακτικούς. Ναρκωτικά: Αποποινικοποίηση της χρήσης, χτύπημα της εμπορίας, αντιμετώπιση του χρήστη ως ασθενούς. Επίσης είναι απόλυτος παραλογισμός να απαγορεύεται η ιατρική χρήση της κάνναβης. Εδώ επιτρέπεται η ιατρική χρήση χημικών ουσιών που είναι πολύ πιο ύποπτες από την κάνναβη… Ευθανασία: Βεβαίως ναι, στον βαθμό που πρόκειται για αποδεδειγμένα εθελούσια επιλογή. Περιβάλλον: Θα διαδήλωνα για τη μόλυνση του νερού στη Βοιωτία και για τις νέες μονάδες λιθάνθρακα που φτιάχνει η ΔΕΗ χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
-----------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ
123 5678

Πιάσε το βιβλίο που είναι πιο κοντά σου, άνοιξέ το στη σελίδα 123 και αντέγραψε την έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο. [Θα σου φανερωθεί το νόημα της ζωής]

[Σ’ αυτό το παιχνίδι με ενέπλεξαν οι: Mr Arkadin / Γιάννης Νένες / Ιφιμέδεια / Toa και με τη σειρά δίνω πάσα στην ‘Α, Μπα?’. ]

Το πιο κοντινό μου βιβλίο (αυτό που διαβάζω τώρα) είναι το Ντράιβ Ιν της Μαρίας Μαρκουλή, εκδ. Κέδρος. Να το απόσπασμα:



[Ευχαριστώ τη Νατάσσα για το ποστ της -το βιβλίο με το οποίο έπαιξε είναι δικό μου. Δίνω την πάσα στην ‘Α, Μπα?’]

+
Αυτό το παιχνίδι μου θύμισε μια απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες, το Career Girls του Μάικ Λι. Οι δύο ηρωίδες χρησιμοποιώντας το βιβλίο Wuthering Heights (Ανεμοδαρμένα Ύψη) της Emily Bronte παίζουν το εξής παιχνίδι: Θέτουν τα μεγάλα ερωτήματα της Ζωής ή και πιο απλές, αλλά σημαντικές ερωτήσεις (will I meet the Οne? / when will I have sex?) και ανοίγουν το αντίτυπο του Wuthering Heights σε μια σελίδα στην τύχη. Χωρίς να βλέπουν κάνουν δυνατά την επίκληση στη συγγραφέα: «Miss Bronte, Miss Bronte, when will I find a new job?».
Μετά με το δάχτυλο βρίσκουν μια τυχαία πρόταση και τη διαβάζουν δυνατά, ως τη μεταφυσική απάντηση (πχ. πέφτουν πάνω στην περίοδο, “A period of idleness was about to start” και καταλαβαίνουν ότι θα μείνουν άνεργες για πολύ καιρό ακόμα).
Έχω παίξει το παιχνίδι με διάφορες παρέες, κάθε φορά με άλλο βιβλίο, με το American Psycho, με το Σάββατο Βράδυ στην Άκρη της Πόλης, με το Fear & Loathing in Las Vegas, με ένα πορνοπεριοδικό με ιστορίες - αλλά αυτό που δούλεψε πιο πολύ ήταν σίγουρα το Wuthering Heights...


(ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Katrin Cartlidge είναι νεκρή)

*Κι ένα τραγούδι: Kate Bush - Wuthering Heights
-

Έντεκα (για τη Χώρα των Μαγικών Ονείρων)

-
1) Κάπως άσχετο κι αυτό με το blog, αλλά αρκούντως αυτοαναφορικό (και διασκεδαστικό) για να παρουσιαστεί: το νέο μου βιβλίο κυκλοφορεί ήδη και πρόκειται για ένα μυθιστόρημα φαντασίας με εκδοτικό target group τις ηλικίες 8-14 (αν και στην πραγματικότητα το έγραψα έχοντας στο μυαλό μου συνομήλικούς μου αναγνώστες).

2) Στο προηγούμενο βιβλίο της σειράς των ΣΤΕ, (το Νησί των Χριστουγέννων), τα δύο αδέρφια περιπλανήθηκαν σε μια περίεργη πινακοθήκη, μπαινοβγαίνοντας στις ζωγραφιές, λύνοντας μυστήρια. Στο τωρινό, πιάνουμε την ιστορία απ’ την αρχή: η Στέλλα κι ο Στέφανος ζούνε το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής τους σε μια απαίσια πόλη, μέχρι να ανακαλύψουν ένα παλιό βιβλίο με οδηγίες για να κάνεις τα όνειρά σου μαγικά. Θα προσπαθήσουν να διώξουν τους εφιάλτες τους φτιάχνοντας έναν, σχεδόν ψυχεδελικό, ονειρόκοσμο - για να ανακαλύψουν ότι, τελικά, αν το πάρεις απόφαση -κι αν έχεις την ομορφιά μέσα σου-, μπορείς να περάσεις το ίδιο όμορφα είτε ζεις σε κάποιον λογοτεχνικό ονειρόκοσμο, ή στην Αθήνα, ή στη Νέα Υόρκη [ή και στο χωριό Γκλίτσα].

3) Ας πω το εξής: πολλή μαγεία υπάρχει σ’ αυτή τη σειρά βιβλίων μου. Αλλά όσο διασκεδαστική κι αν είναι πάντα αυτοϋπονομεύεται – πάντα απομυθοποιείται. Όχι μόνο γιατί οι ήρωες καταλαβαίνουν ότι τελικά η πραγματικότητα είναι συναρπαστική πέρα από κάθε φαντασία, αλλά και γιατί τα περισσότερα μαγικά κόλπα τους τα βάσισα σε πραγματικά, επιστημονικά στοιχεία. Τα μαγικά όνειρα στα οποία οι ΣΤΕ έχουν συνείδηση ότι ονειρεύονται και μπορούν και τα ελέγχουν, είναι τα υπέροχα Lucid Dreams που όλοι λίγο-πολύ μπορούν να τα δουν και να τα ελέγξουν.

4) Ή δε μαγική Ηλιακή Αναπνοή που περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στα κεφάλαια και γεμίζει ευφορία τα αδέρφια: τίποτε άλλο παρά ιατρικό, καρδιακό μασάζ που πρωτοεντοπίστηκε από τις ανατολίτικες ασκήσεις αναπνοής (btw, όσοι το διαβάσετε ακολουθήστε τις οδηγίες – δουλεύει!)

5) Πολύ διασκεδαστικό: το Μεταίχμιο μου ζήτησε να συντονίζω μια Λέσχη Ανάγνωσης για παιδιά που θα γίνεται στη Θεσσαλονίκη, το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να επιλέγω τα βιβλία που (ένα κάθε μήνα) θα διαβάζει η Λέσχη, και μετά συμμετέχω στη συζήτηση. [Ήδη έφτιαξα λίστα με προτάσεις -και, όχι, τα δικά μου δεν είναι μέσα].

6) Τρώω πολύ δούλεμα απ’ την οικογένειά, σχετικά με το ότι είμαι «συγγραφέας». Συνήθως πάει κάπως έτσι: «Ναι, τώρα που είσαι συγγραφέας, δε μας μιλάς πια» κλπ. Την Παραμονή Πρωτοχρονιάς ζήτησα ένα ποτήρι κρασί και μετά από λίγο όταν μπήκα στην κουζίνα που ήταν οι γονείς μου (κάπως έκπληκτοι γιατί σπάνια πίνω αλκοόλ) τους κρυφάκουσα να μιλάνε. «Εμ, βέβαια», έλεγε ο μπαμπάς μου ειρωνικά, καθώς γέμιζε ένα ποτήρι κι η μαμά μου γελούσε. «Τώρα που έγινε ‘συγγραφέας’, θέλει και το κρασί του!» «Μα, ναι» γελούσε η μαμά μου, «έτσι είναι βλέπεις οι Συγγραφείς!». Τότε με είδε και το χαμόγελό της πάγωσε, αλλά ο μπαμπάς μου που είχε πλάτη συνέχισε να κοροϊδεύει μέχρι να μπει στο νόημα από σκουντιές της συζύγου.

7) Από την χιουμοριστική απαξίωση στην Σταλινική προσωπολατρία (aka “έτσι είναι οι μαμάδες”): Στο πατρικό μου τώρα που μιλάμε υπάρχει ένας χώρος γεμάτος αντικείμενα σχετικά με μένα και τα βιβλία. Οι αφίσες του Ιανού, τα βιβλία, κασέτες με ραδιοφωνικές μου συνεντεύξεις και dvd με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, κριτικές για τα βιβλία από Ελευθεροτυπία, Αθηνόραμα, Έθνος κλπ, συνεντεύξεις/πορτρέτα στην Καθημερινή, τα Νέα κλπ, διαφημιστικά του Μεταιχμιου, σελιδοδείκτες που βγήκαν για το νέο βιβλίο - τα πάντα. Κι έτσι απλωμένα καθώς είναι σε αχρησιμοποίητους καναπέδες, όσο πάνε αυξάνονται και πληθύνονται...

8) Την πρώτη φορά που είδα αυτό το βωμό/μαυσωλείο για το πρόσωπό μου, είπα στη μαμά μου ότι μου θύμιζε δύο πράγματα. A) Τις στάρλετ που στις συνεντεύξεις τους λένε το κλισέ: «Δεν διαβάζω αυτά που γράφουν για μένα, αλλά η μητέρα μου κρατάει τα πάντα κι έχει κάνει ένα τεράστιο άλμπουμ με αποκόμματα!», και B) Κάτι ταινίες θρίλερ, που η κάμερα κατεβαίνει στο υπόγειο του μανιακού δολοφόνου και εντοπίζει έναν τοίχο γεμάτο με αποκόμματα, αφίσες και paraphernalia, όλα σχετικά με το θύμα - έναν απόκοσμο, ανατριχιαστικό βωμό άρρωστης λατρείας.

9) Τέλος πάντων, και οι δύο εκδοχές μου φάνηκαν αστείες -και κολακευτικές-, κι άρχισα να τροφοδοτώ τον βωμό της με εκτυπωμένες από το ίντερνετ αναφορές στα βιβλία [η μαμά μου εκτίμησε τρομερά και όλα τα σχετικά ποστ από blogs που της πήγα!]

10) Τώρα που γράφω το τρίτο βιβλίο της σειράς, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει πιο τέλειο πράγμα απ’ το να φτιάχνεις έναν κόσμο και να ζεις με τη φαντασία μέσα του. Και μπορεί εγώ να είμαι αυτός που γράφει τώρα κάθε μέρα τις εξελίξεις, όμως είναι σαν ταυτόχρονα και να τις διαβάζω. Οκ, δεν είναι και τίποτα μεταφυσικό, οι λέξεις δεν έρχονται απ’ το άγιο πνεύμα ή απ’ την εξωγήινη διάσταση Τάδε. Όμως επειδή φροντίζω να μην σκέφτομαι τι θα γίνει μετά παρά μόνο τη στιγμή που το πληκτρολογώ, σ’ ένα βαθμό είναι σαν να βλέπω σε ταινία το υποσυνείδητό μου.

11) Αποφάσισα να φτιάξω ένα ‘φιλμάκι’ (και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί είναι μια εξαιρετικά πρόχειρη και τεχνικά ελλιπής προσπάθεια) για να παιχτεί στην παρουσίαση που έγινε στην Έκθεση Παιδικού Βιβλίου. Επτά άνθρωποι (έξι χώρεσαν εδώ) αφηγούνται στην κάμερα το πιο ωραίο όνειρο που είδαν ποτέ, για να το οπτικοποιήσω με εικόνες, μουσική και εφέ. [για να φορτώσει πατάμε play και μετά για λίγο pause]



---------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ
Μουσική + Εικόνες

Έντεκα κάπως αψυχολόγητες -αλλά υποσυνείδητα σωστές- επιλογές για ένα υποθετικό soundtrack του βιβλίου συνδυασμένες με έντεκα εικόνες που θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει πηγή έμπνευσής του. [τα τραγούδια παίζουν ανοίγοντάς τα λινκ σε άλλο παράθυρο, οι εικόνες μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο]



Telemann - Recorder Suite in A Minor


kraftwerk - spacelab


cicero - live for today


mylo - sunworshipper


κ. βήτα - το κύμα


roy orbinson - in dreams


happy thought hall - get happy!


Leslie Gore - sunshine, lollipops + rainbows


beth gibbons - mysteries


moby - flying foxes


r.e.m. - find the river

------------------------------------



[Άρης Δημοκίδης, Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων, εκδ. Μεταίχμιο 2008]

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Να και τα άλλα μου βιβλία: /// Το Νησί των Χριστουγέννων /// Το Χρυσό Βουνό /// Επίσης αυτό είναι το μπλογκ των ηρώων μου, των ΣΤΕ: www.ste.blogspot.com.
.
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [η κατάλληλη ώρα]

(ώρα για Α, Μπα?)

1) Βαριέμαι τον Μπομπ Ντίλαν, κυρίως γιατί ο μπαμπάς μου (που έχει όλους τους δίσκους του) σχεδόν με ανάγκαζε από νήπιο να ακούω την κλαψιάρικη φωνή του τραγουδοποιού, ενώ ο ίδιος γρατζουνούσε μια κιθάρα με τα ίδια και τα ίδια τραγούδια. Τον συνόδευσα τελικά στο I’m not There (το οποίο μου άρεσε) και κάτι περίεργο έγινε. Ο μπαμπάς μου μίκρυνε σαράντα χρόνια. Μετά την ταινία άρχισα να ακούω πράγματα που δεν μου είχε πει ποτέ και που (ντρέπομαι να πω) δεν είχα ενδιαφερθεί ποτέ να μάθω.
Για τις μπομπίνες που δανειζόταν για να ακούει Ντίλαν, για το σπίτι που έπιασε αμέσως με το που τελείωσε το σχολείο το 1964 - δυο δωμάτια στην Πλατεία Ναυαρίνου, για τους στίχους των τραγουδιών που του κρατούσαν παρέα στα 18 του και προσπαθούσε να τους καταλάβει γράφοντάς τους σ’ ένα τετραδιάκι, για τις κασέτες που έχασε, για τον ηλεκτρισμό που ένιωθε όταν άκουγε τα τραγούδια του Ντίλαν και ανατρίχιαζε κι ονειρευόταν να ‘χε μια κιθάρα και να γύριζε τον κόσμο τραγουδώντας… Γυρίσαμε μαζί στο πατρικό μου και κοιμήθηκα εκεί. Και για πρώτη φορά εγώ του ζήτησα να γρατζουνίσει την κιθάρα του. Και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως τα 'παιζε καλά ο άτιμος.

2) Τι τραγική ειρωνεία. Εδώ είναι το δημοσίευμα εφημερίδας που τον Ιανουάριο αναγγέλλει την επίμαχη συναυλία της Αρλέτας, στο Βόλο. Λίγο πριν από τη συναυλία η Αρλέτα κατέρρευσε και ακόμα και σήμερα παλεύει για τη ζωή της (αλλά θα νικήσει!). Ο τίτλος του δημοσιεύματος δεν ήταν καθόλου προφητικός: Τη Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου, στο Δημοτικό Θέατρο, «Ήσυχα Βράδια» στο Βόλο με μπαλάντες της Αρλέτας. [για την αρλέτα]


3) Κονκάρδες ειδικά φτιαγμένες για τη βραδιά, λουλούδια στο πάτωμα, δώρα dvd, ασπρόμαυρα αποκόμματα στους τοίχους, πολλοί και καλοί γνωστοί, εκατοντάδες αγαπημένα τραγούδια: την περασμένη βδομάδα έζησα (και χόρεψα) στο arthouse το καλύτερο Morrissey πάρτι της ζωής μου.

4) Ο Δημήτρης Αναστασόπουλος γράφει για το (εξαιρετικό!) νέο βιβλίο του Douglas Coupland, ‘The Gum Thief’: “Οι δυνατότητες του Google σε κάνουν να αναπολείς τις πελώριες βιβλιοθήκες, αλλά δεν επιστρέφεις σε αυτές”. (Να πω και κάτι δικό μου: το προηγούμενό του βιβλίο, J-Pod, έγινε τηλεοπτική σειρά στον Καναδά κι έχει πολύ πλάκα. Ήδη κατέβασα τα 6 πρώτα επεισόδια απ’ το μινινόβα.)

5) Ο M.Hulot γράφει για τη Σαμάνθα Φοξ που ήρθε στη χώρα μας και εξηγώντας την πτώση της λέει και το αμίμητο (και μάλλον σωστό): «Δεν συνέχισε στη σόου μπίζνες παρόλο που στην πορεία αποκαλύφθηκε ότι προτιμούσε τις γυναίκες [τι αντρικές φαντασιώσεις και κουραφέξαλα, μόνο τα gay icon αντέχουν στο χρόνο, οι στρέιτ δεν είναι ικανοί να διατηρήσουν τις σταρ τους, τις θυμούνται όσο κρατάει μια μαλακία -και πόση διάρκεια μπορεί να έχει μια μαλακία;]». (όλο εδώ)


6) Με μια τέτοια, χτεσινή (παπαράτσι σχεδόν) φωτογραφία, πώς να μην κάνει η Ροδιά διαγωνισμό, στον οποίο όλοι κερδίζουν;

7) Bits & Pieces: Η Αθήνα κάτω από τα χιόνια (Καθημερινή, Δ. Ρηγόπουλος) // Τα έντεκα του Μιχάλη Ε. // Ούτε ένα ούτε δύο: 200 στοιχεία της καθημερινής Θεσσαλονίκης. // «Ε, είπαμε, ήταν λίγο υπερβολή.» Ο Γρηγόρης Ψαριανός στο νέο τεύχος του γκέι περιοδικού 10percent // Καταπληκτική συλλογή από καρτποστάλ // mp3: Ιt always comes as a surprise, το τραγούδι της σωστότερης αφιέρωσης. [αλλά και η εκδίκηση των μη-ερωτευμένων: Valentine's Day lollipops were recalled after metal fragments were found in them.]

8) Ο Λευτέρης Πανταζής στην (trash-αλλά-η-ίδια-δεν-το-ξέρει) εφημερίδα Σήμερα της Θεσ/νίκης. Εμετικός τίτλος/κλισέ της συνέντευξης: «Στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά καταθέτω την ψυχούλα μου» (και πιο κάτω, «εδώ, ο κόσμος με αγκαλιάζει με την αγάπη του»).


9) Απ’ τον oldboy: Ήμαρτον με τους Ομπάμες και τους Τσίπρες, όταν δεν ελπίζεις δεν μπορείς και να απογοητευθείς. Όχι στους Ελπιδοκάπηλους! [επίσης, απ’ τον pitsiriko: Πριν καν εκλεγεί ο κ. Τσίπρας, η κυρία Λιάνα Κανέλλη τον είχε απαξιώσει, λέγοντας πως «ο Τσίπρας είναι μια trendy επιλογή σε ένα emo κόμμα». Βέβαια, η κυρία Κανέλλη ξεχνάει πως η ίδια ήταν μια τηλεοπτική επιλογή σε ένα κόμμα που δεν έχει καθόλου φωτογένεια. Ή μάλλον, ήταν μια επιλογή λογοδιάρροιας σε ένα κόμμα που έχει γλωσσοδέτη.]

10) Ερώτηση: Eίδα τα παιδιά της «Xρυσής Aυγής» στην τηλεόραση και θαύμασα το μπρίο και το πάθος τους. Πώς μπορώ να τους μοιάσω; Απάντηση: Eίναι απλό. Σταμάτα να θυμάσαι όλα όσα έχεις καταφέρει μόνος σου και άρχισε να αισθάνεσαι περήφανος για το μόνο πράγμα που δεν χρειάστηκε να προσπαθήσεις καθόλου: για το ότι είσαι Έλληνας. (νίκος ζαχαριάδης)

11) Σ’ ένα επεισόδιο του ριάλιτι Janice Dickinson Modeling Agency δυο μοντέλα της αρνούνται να γδυθούν, κι αφού πάνε στη συνάντηση μιας οργάνωσης που λέγεται Model4Jesus, αποφασίζουν με τη βοήθεια άλλων σεμνότυφων μοντέλων να αντιμετωπίσουν την Janice (και τρώνε τα μούτρα τους). Έψαξα λοιπόν την οργάνωση model4jesus και είναι αληθινή!
--------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ


Έντεκα εκδοχές για το ποια είναι, τελικά, η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα.

Η διαφορά του ανθρώπου απ’ τα ζώα… Ας το παραδεχτούμε. Ο καθένας μας έχει κι από μια θεωρία. Αρκεί να γράψεις στο google τη φράση

"διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα"

κι έχεις έτοιμο ένα ποστ. Ευκαιρία για ενδιαφέρουσες θεωρίες (αλλά και άπειρες αυτοσχέδιες αμπελοφιλοσοφίες).

1. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη: «Η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα γίνεται αντιληπτή μόνο με την κατάκτηση της ηθικής αρετής× αυτή δικαιώνει στην ουσία της την έννοια του ανθρώπου και τον οδηγεί στην άρτια εκτέλεση του φυσικού του προορισμού.»

2. Απ’ τον Ριζοσπάστη, (που μας βλέπει όλους κυρίως σαν εργαζόμενους), «η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν της ίδιας του της δραστηριότητας, της συνειδητής δράσης πάνω στη φύση, δηλαδή της εργασίας».

3. Η Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, αφού εξηγεί πως η σημερινή ανθρωπολογία απορρίπτει παλιότερες θεωρίες που έλεγαν πως η διαφορά ήταν η αυτοσυνειδησία και το λογικό, καταλήγει: «Το σημείο αυτό [η διαφορά ανθρώπων-ζώων] είναι, όπως είπαμε, η ελευθερία… Δεν μπορεί να φτιάξει δικό του κόσμο το ζώο, μόνον ο άνθρωπος έχει αυτήν την τάση…»

4. Από συζήτηση με τίτλο «έκανα σεξ με εμένα» σε ένα φόρουμ: «Η πραγματική μας διαφορά από τα ζώα είναι ότι ο καθένας προσπαθεί στο καθετί να γίνει καλύτερος με προσωπικά του κριτήρια (ακόμη και αν ο κάφρος που θεωρεί τη καφρίλα μαγκιά βάζει στόχο να γίνει καλύτερος κάφρος δηλαδή πιο κάφρος)».

5. Από το ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ: Έτσι, στον άνθρωπο σε σχέση με τα ζώα, ο καλός Θεός, πρόσθεσε ένα σκαλοπάτι στην κλίμακα που χωρίς αυτό, δεν γίνεται να ενωθεί το πάνω με το κάτω και αυτό δεν είναι άλλο από την ιδιαίτερη και ''ξεχωριστή εσωτερική'' διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα. Η ουσιώδης διαφορά των ζώων από τον άνθρωπο, είναι ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει, όχι μόνο ενέργεια, αλλά και Ουσία, ενώ η ψυχή του ζώου έχει μόνο ενέργεια.

6. Από σχόλιο σε φόρουμ: «Μία σημαντική διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι, όμως, ο... όγκος και η τεχνολογία του... δίσκου. Αντίθετα με τα <περισσότερα> άλλα πλάσματα, ο άνθρωπος έχει ένα εξελιγμένο νιονιό.»

7. Μπάμπης Δερμιτζάκης: Ένας Σύγχρονος Λόγιος... «Κάποιος διανοητής (δεν θυμάμαι ποιος) θεωρούσε σαν την κύρια ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα, το γεγονός ακριβώς ότι ο άνθρωπος μπορεί και θέτει ερωτήματα για το νόημα της ύπαρξής του.»

8. Από σχόλιο στο IndyMedia: “Tο μόνο εργαλείο του ανθρώπου για να προσσεγίσει το πραγματικό είναι ο Λογος.Το μόνο πλάσμα που είναι μέσα σ αυτόν είναι ο άνθρωπος. Τελεία. Αυτή είναι και η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα.»

9. Σχόλιο στο greektube: «Η μεγάλη και πιο ουσιαστική διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ότι ο άνθρωπος απέκτησε γνωστική συνείδηση του θανάτου δλδ. σχεδόν από τότε που θα γεννηθεί γνωρίζει ότι θα πεθάνει, ενώ τα υπόλοιπα ζώα απλά ξέρουν ότι ζούνε.»

10. Μήνυμα σε φόρουμ: «Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα έγκειται -πέρα των άλλων και στη διαστροφή και το ανικανοποίητο.»

11. Από anti-new age blog: «Πλάνη της Νέας Εποχής αποτελεί η ταύτιση του πάθους της φιλαυτίας µε το ανθρώπινο πρόσωπο που είναι δώρο Θεού και η διαφοροποιός διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα.»

+ 1. (ποια θα έπρεπε να ήταν η διαφορά μας.) Από blog: «Μέχρι και ο τρόπος που πολεμάμε είναι άτιμος. Κανένας σεβασμός του εχθρού, καμία ευγένεια. Σφαζόμαστε σαν τα ζώα. Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ βρίσκεται ως προς τον τρόπο που πολεμάνε.»

*Δείτε επίσης την παρόμοια «έρευνα» που είχα κάνει στο google για το νόημα της ζωής: Έντεκα (εκδοχές για το ποιο είναι, τελικά, το Νόημα της Ζωής)

Έντεκα (μικροειδήσεις για την 'Α, Μπα?')

(τα παιδιά του Μάικλ Τζάκσον μεγάλωσαν και φωτογραφίζονται για πρώτη φορά χωρίς μαντίλια ή κουβέρτες στο κεφάλι τους)

Η κοπέλα με το ψευδώνυμο ‘Α, Μπα?’ ξεκίνησε να μου στέλνει email πριν από ένα χρόνο. Στην αρχή ντροπαλά, προτείνοντάς μου εντεκάδες και δίνοντάς μου πολύτιμα στοιχεία (φοβούμενη κιόλας μήπως θεωρηθεί stalker). Και μετά καθημερινά, γεμίζοντας απολαυστικά το inbox μου με κάθε λογής μικροπράγματα: ντροπιαστικές ειδήσεις για χολιγουντιανούς σταρ, σπαράγματα της ποπ ειδησεογραφίας, λινκς για σελίδες με απίθανες εφαρμογές, αρχιτεκτονική, μουσική, βίντεο. Σύντομα έγινε η καθημερινή μας τελετουργία, μια φιλία από απόσταση - που δεν χρειαζόταν πια χρηστικές δικαιολογίες.

Με τροφοδοτούσε τόσο πολύ με ειδήσεις που της έδωσα και θεματική μίνι-στήλη στο Έντεκα της Δευτέρας, («η ‘Α, Μπα?’ σήμερα: όνειρα / εναλλακτικές πραγματικότητες / έγκλημα κλπ) κι όσο χαιρόμουν εγώ χαιρόταν κι αυτή με τα deadlines που της έβαζα και τις έρευνες που έκανε. Παρ’ όλα αυτά δεν έλεγε να κάνει με τίποτα μπλογκ – για λόγους που ακόμα δεν καταλαβαίνω, ίσως ντροπή, ίσως άγνοια του πόσο τέλειο είναι να έχεις ένα μπλογκ, ειδικά αν είσαι info junkie. Συναντηθήκαμε από κοντά μια φορά και πήγαμε και σινεμά. Πάλι προσπάθησα να την πείσω για το πόσο θα το διασκέδαζε αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Μια μέρα πριν καναδυό βδομάδες, όταν μου έστειλε μια γερή μπάζα τέλειων μικροειδήσεων σχεδόν τσατίστηκα με το πόση λίγη, τελικά, επιρροή μπορώ να έχω σε κάποιον, ιδίως όταν είναι μια απ’ τις λίγες περιπτώσεις που έχω δίκιο. Της έστειλα (όπως και πολλές άλλες φορές) ένα ακόμα ενθαρρυντικό email που έγραφε:

"ονειρεύομαι τη μέρα που θα μπαίνω πέντε φορές την μέρα στο μπλογκ σου και θα βλέπω 3-4 μικρά ποστ την ημέρα με τέτοια (και πότε-πότε με μεγαλύτερα investigative ή και τρας θέματα). Σ' αυτή την εκδοχή θα γινόμουν νονός του μπλογκ σου και θα το βάφτιζα "bits & pieces" ή "α, μπα?" έψαξα, και το www.a-mpa.blogspot.com είναι ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ (αλλά για πόσο ακόμα??) Μπορείς να μπεις στο www.blogger.com να το κατοχυρώσεις και με 3 απλά βήματα να έχεις blog..."

Ξέχασα το θέμα, σίγουρος για τις δικαιολογίες που θα έβρισκε για να μην το κάνει, αλλά λίγο μετά πήρα ένα email της:

"I did it!!!τώρα προσπαθώ να καταλάβω πως δουλεύει (καλά δεν το πιστεύω-τι αυθόρμητη κίνηση! από κει που το απέκλεια...) πω πω, ωραία είναι όμως! :):):)"

Τις επόμενες μέρες άρχισα να λαμβάνω όλο και πιο ενθουσιώδη email καθώς η Α, Μπα? μάθαινε τα τεχνικά και πειραματιζόταν: «Μου ΄ρχεται να ρίξω 100 ποστς με τη μία» και «πω πω έχω κολλήσει! τι έχανα τόσο καιρό!» και «καλά ο εθισμός γίνεται όλο και χειρότερος» και «τώρα έχω μόνιμα ένα σημειωματάριο δίπλα στο κρεβάτι και χθες το βράδυ σηκώθηκα 3 φορές για να γράψω πιθανό θέμα να μην το ξεχάσω! και μάλλον πρέπει να το παίρνω και μαζί μου για τις ιδέες που μου έρχονται στο δρόμο!»

Έχει θέματα μικρά, quintessential bits & pieces με την απίθανη παρατηρητικότητα της. Ένα κολάζ ειδήσεων και συνδυαστικής σκέψης: από σταρς χωρίς μέικ-απ μέχρι τα μαθήματα δημιουργικής γραφής του Kurt Vonnegut. Από σημερινές φωτογραφίες των παιδιών του Kurt Kobain και του Michael Jackson μέχρι τη νέα μάρκα αψεντιού του Marilyn Manson ή ένα τέλειο βίντεο με κάτι τρελούς που κάνουν την πλήρη χορογραφία του Thriller σ' ένα γεμάτο, έκπληκτο βαγόνι του μετρό.

Να έντεκα μικροπράγματα που, αγαπητή ‘Α, Μπα?’ ξέρω ότι θα σ’ αρέσουν (και ίσως να τα αναπτύξεις κιόλας - εγώ θα βάλω μόνο τους τίτλους).

1. Η περίφημη Patty Hearst με την συναρπαστική ζωή, επανεμφανίστηκε εκεί που κανείς δεν θα περίμενε να την δει: σε μια επίδειξη σκύλων, αγκαλιά με το σκυλάκι της που λέγεται Diva.
-
2. H Yoko Ono έκανε μήνυση στην τραγουδίστρια Lennon Murphy, απαγορεύοντάς της να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα γιατί μπορεί να την μπερδεύουν με τον John Lennon (!!)
-
3. Ο Νίκολας Κέιτζ μήνυσε την Καθλιν Τέρνερ για όσα έγραψε γι’ αυτόν στη νέα του αυτοβιογραφία (ότι δηλαδή έκλεβε σκυλάκια!)
-
4. Το μεγάλο παράπονο του Γιάννη Γιοκαρίνη για τον τραγουδιστή Νίνο σχετικά με το τραγούδι Ευλαμπία (ή Δυσλαμπία, όπως πετυχημένα το είπε κάποιος)
-
5. 25 τρίβια για τον αξεπέραστο δίσκο Thriller του Michael Jackson, που τώρα ξαναβγήκε 25 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του.
-
6. Ποιος στίχος ποιανού τραγουδιού γράφτηκε (μετά από επιθυμία του ίδιου) τελικά στην ταφόπλακα του θρυλικού βρετανού dj John Peel, σήμαρα, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του;
-
7. Η Αρίθα Φράνκλιν είναι έξαλλη με την Beyonce γιατί η δεύτερη αποκάλεσε Queen την Τίνα Τάρνερ κι όχι την ίδια (αλήθεια!) Και, ο μπαμπάς της Beyonce τα χώνει στην Αρίθα.
-

8. Μεγάλη έκθεση στη Λονδρέζικη National Portrait Gallery με πορτρέτα που μπήκαν στο περιοδικό Vanity Fair απ’ το 1913 ως σήμερα (πάνω ένα απ’ τα εκθέματα Mick Jagger, Madonna and Tony Curtis, 1997)
-
9. Η Jane Fonda λέει τη λέξη ‘Cunt’ σε πρωινή εκπομπή – οι συντηρητικοί ψευτοσοκάρονται (+ βίντεο)
-
10. Σταλινικό Θεματικό Πάρκο, με Λούνα Πάρκ, Μουσείο και Ζωολογικό Κήπο!
-
11. Μια συγκλονιστικά ακραία γυναίκα, σε βίντεο στο youtube (και σε ρεμίξ)
----------------------------------------------

Τρίβια: όπως μου είπε η ίδια το «Α, μπα?» βγήκε ως εξής: ήταν στο τηλέφωνο με έναν τεχνικό κινητής τηλεφωνίας και προσπαθούσε να μάθει γιατί δε λειτουργούσε το νέο της νούμερο (ή κάτι τέτοιο), και αυτός της λέει κάτι του στιλ «Η γραμμή δεν μπορεί να ελευθερωθεί γιατί δεν παρέχονται οι εγγυήσεις» κι αυτή ανεπιτήδευτα και μάλλον αφηρημένα του λέει «Α, μπα?». Το είπε αυθόρμητα, αλλά όσοι ήταν στο δωμάτιο και το άκουσαν έπεσαν κάτω απ’ τα γέλια.

Μέχρι τώρα είχε φτιάξει ένα καθημερινό μπλογκ στο email μου, με αναγνώστη μόνο εμένα. Τώρα όμως…

a-mpa.blogspot.com
--

Έντεκα (αγαπημένα μου ποιήματα)

Κ. Καβάφης

Η ΔΙΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΩΝΟΣ [1918]

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί. Τριάντα χρονώ είναι.
Πολύ αρκετή είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό, που ήταν όλο μέρες απολαύσεως – στα θέατρα, στους κύπους, στα γυμνάσια...
Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες...
Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων...

Αυτά ο Νέρων... Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ...

(Όταν μου έδωσε τη σκυτάλη αυτού του παιχνιδιού ο Mr. Arkadin [“γράψτε το αγαπημένο σας ποίημα”] ήξερα κατευθείαν ποιο θα έβαζα. Το παραπάνω ποίημα του Καβάφη σίγουρα δεν είναι απ’ τα πιο βαθυστόχαστά ούτε είναι απ’ τα αριστουργήματα της παγκόσμιας ποίησης, όπως η Ιθάκη ή το Απολείπειν… Είναι όμως ένα ποίημα συναρπαστικό, σχεδόν αγωνιώδες, όπως και μια νουβέλα μυστηρίου ή μια αστυνομική ταινία.

Μας δίνονται κάποια στοιχεία, ο Νέρων παίρνει έναν χρησμό που του λέει να φοβάται τα 73 χρόνια κι έτσι ησυχάζει. Είναι νέος, μόνο τριάντα χρονών και έχει (σκέφτεται) άλλα σαραντατόσα χρόνια να χαρεί και να απολαύσει. Σαν γνήσια ιστορία μυστηρίου όμως και με μια εικόνα κινηματογραφική, μόνο στο τέλος η δράση φεύγει απ’ αυτόν και πηγαίνει σ’ έναν πόλεμο που ετοιμάζεται στα κρυφά κι έτσι δίνεται η λύση του διφορούμενου χρησμού – και έρχεται η ανατροπή της τελευταίας στιγμής.)

[Επειδή, εννοείται, ακόμα κι όταν αρκεί ένα πράγμα δεν κρατιέμαι να μην κάνω έντεκα, ακολουθεί μια επιλογή ποιημάτων που μ’ αρέσουν. Αυτή τη φορά: Έλληνες, μετά το 1900, να υπάρχουν online.]

1) Χάρης Βλαβιανός – Εγχειρίδιο Ποιητικής. Εξαιρετικό (και αστείο), δώδεκα αφορισμοί για την ποίηση. Ο τελευταίος λέει: Αν απαρνηθείς τα ποιήματά σου για την πεζογραφία, θα βγεις σίγουρα κερδισμένος. Η ποίηση θα αντέξει και χωρίς εσένα.

2) Κατερίνα Γώγου - Αν Καμιά Φορά. [Ένα σύντομο ποίημα για την μπερδεμένη πραγματικότητα και τα όνειρα. Το έψαξα στο google, και εξεπλάγην λίγο όταν το βρήκα σ’ ένα παλιό ψευτομπλογκ μου, και είπα «για δες, το είχα κάνει ποστ πριν τρία ακριβώς χρόνια και το ‘χα ξεχάσει τελείως».]

3) Τίτος Πατρίκιος - ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ. Λέω να γράψω πάλι λίγο μπερδεμένα / Όχι από θύμηση ή επιθυμία σουρεαλισμού / Αλλά για να μην καταλαβαίνουνε οι άλλοι / Ότι δεν έχω φτάσει να τους καταλάβω.

4) Διονύσης Σαββόπουλος - Ας μην πω πάλι τις «Πρωτοχρονιές του Ραδιοφώνου», που είναι και οι αγαπημένοι μου στίχοι ever, ας πω τη Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη (που μ’ ένα σμπάρο έχουμε δυο τρυγόνια. Είναι στίχοι του Σαββόπουλου βασισμένοι σε μεγάλο βαθμό σε στίχους του ποιητή Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου - ένα μοντάζ στίχων, όπως έχει πει ο ίδιος ο ποιητής.

5) Ντίνος Χριστιανόπουλος - ενός λεπτού σιγή [φοβερά σπαρακτικό και εύστοχο. Κρατάω τώρα την ενός λεπτού σιγή γιατί στο τέλος του ποστ…]

6) Λένα Πλάτωνος – δύσκολα θα διαλέξω κάποιους από τους μελοποιημένους στίχους της. Όλο το βιβλίο «Τα Λόγια μου» [εκδ. Οδός Πανός] είναι αριστούργημα. [κάπου στα παρακάτω λινκς υπάρχουν τρία τραγούδια και οι στίχοι τους: άπιαστος λέιζερ // ουρανία // παραμύθι // Κι άλλο: Έντεκα (απροσδόκητοι στίχοι της Λένας Πλάτωνος).

7) Κική Δημουλά - Μηδενός Εξαιρουμένου.

8) Μιχάλης Κατσαρός - Κατά Σαδδουκαίων (όλο το βιβλίο, εδώ είναι ένα απόσπασμα. Επίσης, απ’ τα αρχεία της ΕΡΤ, τηλεοπτική εκπομπή online, με τον ποιητή που διαβάζει το Κατά Σαδδουκαίων).

9) Μαν. Αναγνωστάκης - Επιτύμβιον Διαχρονικά αιχμηρό. [έχει χρησιμοποιηθεί για διάφορους θανάτους από του Κων/νου Καραμανλή στο 01, μέχρι πρόσφατα για τον Χριστόδουλο, από ένα σωρό μέσα.]

10) Τάσος Λειβαδίτης. Επειδή δεν μπορώ να ανεβάσω ολόκληρα βιβλία του, ας επιλέξω το Οι Σκιές Μας.

11) Χρ. Βαλαβανίδης, ένα ποίημα που μ' αρέσει πολύ, για διάφορους λόγους, από την Ανοιχτή Ακρόαση (Εκδ. Καστανιώτη)

Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ

Ο δωδεκάχρονος κοιτά μες στον καθρέφτη:
«Αυτός ο γέρος είμαι εγώ», φωνάζει.
Στο διάδρομο κυλούν γυάλινες σφαίρες
Μια σβούρα τσίγκινη ανάμεσά τους στριφογυρνάει σαν ήλιος
Μ’ ένα καρφί το αγόρι κάνει τρύπες στους τοίχους
Το φως χιμάει μέσα -λάμπουνε τώρα γύρω χίλια αστέρια-
Καρφώνουν το παιδί στο πάτωμα, το αίμα του κυλάει στις σκάλες,
Κόκκινο χαλί.

Αθόρυβα, αργά στις σκάλες ανεβαίνει μία γυμνή γυναίκα
Καθώς πατάει το αίμα, τα πόδια της αφήνουνε παντού κόκκινα αχνάρια.
Σκύβει πάνω στο αγόρι,
Το σκουντάει.
«Ξύπνα, του λέει, ξύπνα.
Έχεις αργήσει».
---

*Για να μην αγγαρεύω κόσμο δίνοντας τη σκυτάλη, τα σχόλια είναι ανοιχτά (όπως πάντα) για να προσθέσετε το δικό σας αγαπημένο ποίημα.
**κανονικά θα πρέπει να μου γράψει τη δική της λίστα, αν θέλει, αλλά ας βάλω και αυτό που ξέρω ότι είναι το αγαπημένο ποίημα της αδερφής μου: Δ.Ι.Αντωνίου – Οι Κακοί Έμποροι
***εικόνες: Jane & Louise Wilson
---------------------------------------------

& ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ

Ας μου επιτραπεί μια αφιέρωση, μέρες που είναι - ένα υπέροχο ποίημα του Μπρεχτ.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Διαβάζεται Πρωί Και Βράδυ

Αυτός που αγαπώ
μου είπε
ότι με χρειάζεται.

Γι΄ αυτό,
προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει...
--

Έντεκα της Δευτέρας [400]

{κατερινA γωγοY 4}

[[[STOP THE PRESS: ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ]]]

1) Κάτι υπερσπάνιο συνέβη την περασμένη βδομάδα. Βγήκαμε για βράδυ και Παρασκευή και Σάββατο βράδυ (κάτι που θεωρώ, για τον εαυτό μου κουραστικό και σχεδόν κατάντια). Υπήρχαν λόγοι όμως. Την Παρασκευή ήταν οι Saint Etienne στο Principal που ήταν πολύ διασκεδαστικοί, και το Σάββατο πήγαμε στο Sweeny Todd [:(] και στο νέο Neverland στα Λαδάδικα [:)] Τη συναυλία των Saint Etienne άνοιξαν οι Five Star Hotel, ένα καλό συγκρότημα απ’ τη Θεσσαλονίκη με εμφανείς επιρροές από Morrissey και Pulp [www.myspace.com/fivestarhotelx]. Καθώς παίζαν, έκανα ένα σωρό συνειρμούς: αρχικά οραματιζόμουν ότι σε λίγο θα έβγαινε ο Morrissey (ήταν άλλωστε η πιο πρόσφατη συναυλία που είχα δει στο Principal – τουλάχιστον αύριο Τρίτη έχει βραδιά Morrissey στο Art-House, με αφορμή το νέο greatest hits του).

2) Μόλις τελείωσαν οι Five Star Hotel και έβαλαν έναν δίσκο των Pulp να παίζει ξαναθυμήθηκα πόσο υπέροχοι ήταν οι Pulp, κι οι συνειρμοί συνεχίστηκαν. Σκεφτόμουν τις δύο φορές στο Λονδίνο που θα πήγαινα σε συναυλία τους. Την πρώτη, το ’98, χαθήκαμε κι αργήσαμε να φτάσουμε στο Wembley κι όταν μπήκαμε είχαν τελειώσει και ξαναβγήκαν για τρία ανκόρ. Τη Δεύτερη, πέντε χρόνια μετά, ενώ βγάλαμε εισιτήρια, την τελευταία στιγμή ακούσαμε τον αδιάφορο νέο δίσκο τους (αυτόν με το The Trees) και λόγω οικονομικής στενότητας τα εξαργυρώσαμε μια μέρα πριν και καταφέραμε να βγάλουμε την εβδομάδα με τις επιπλέον 90 λίρες. Μετανιώνω και για τα δύο.

3) Επίσης όμως, καθώς καθόμασταν στο τραπεζάκι, λες κι ήμασταν σε πιάνο μπαρ βλέποντας τους Saint Etienne έκανα κι έναν τελευταίο συνειρμό: ο γαμπρός μου, που μου έχει χαρίσει τα ωραιότερα t-shirts, μου είχε δώσει κάποτε ένα των Five Star Hotel, που το φοράω συνέχεια. Μια μέρα, πριν καναδυό χρόνια στη γωνία Παύλου Μελά με Παλαιών Πατρών Γερμανού γνώρισα τυχαία ένα μέλος του συγκροτήματος που τα ‘χασε που κάποιος φορούσε το t-shirt τους στο δρόμο. Του είπα κολακευτικά λόγια (και για το μπλουζάκι και για το συγκρότημα) και μου είπε: «Αφού σ’ αρέσουν τα memorabilia μας, πάρε και το πιο πρόσφατο», και μου έδωσε μια κονκάρδα τους.


dali - ανάποδα

4) Τα βίντεο της εβδομάδας. Madonna vs Sex Pistols /// en I mana mou pou ftaiei /// Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι [ΕΡΤ, ‘80ς, Σαββόπουλος, Βίσση, Καρβέλας] /// ο κήπος με τα αγάλματα [τίτλοι αρχής] /// ένα δελτίο ειδήσεων της ΕΤ1, 1992 /// Στο ‘Brilliant’ (του παλιού Fast Show) κάθε βδομάδα ένας μεσόκοπος άντρας ντυμένος σαν καμμένος τρέντι τινέιτζερ σατιρίζει την γρήγορη κουλτούρα, τον υπερβολικό ενθουσιασμό και την γλώσσα των νέων στα μέσα των ‘90ς, με σκηνοθεσία που θυμίζει MTV. Κάπως ακατάληπτα περιγράφει πόσο τέλεια είναι όλα στη σύγχρονη εποχή με τις σούπερ τεχνολογικές εξελίξεις – φυσικά το αστείο είναι ότι αυτά που λέει με τόσο ενθουσιασμό είναι πράγματα τελείως καθημερινά και αυτονόητα … [ένα / δύο]

5) η κεκτημένη ταχύτητα – και το πρωτοσέλιδο της φυλλάδας. (μέσω mediablog) [ο Ιερώνυμος: χαμηλών τόνων, σοβαρός, λάτρης της κλασικής μουσικής (θείο Μότσαρτ των φωνάζουν). Αν αποδειχθεί σοβαρός και ενωτικός και αν πείσει την εκκλησία να κάνει αγαθοεργίες για την καταπολέμηση του καρκίνου -στη μνήμη του Χριστόδουλου- ο νέος αρχιεπίσκοπος θα έχει και τη δική μου ψήφο!]

6) Άσχετο: Βλέπω όλες τις έντυπες και τηλεοπτικές διαφημίσεις ποτών (κυρίως του Johnny Walker) που είναι τόσο βαρυσήμαντες, τόσο inspiring, λες και θα αλλάξουν τον κόσμο, και σκέφτομαι: «χαλαρώστε, ουίσκι πουλάτε, κάνετε απλώς τον κόσμο να μεθάει! Αν οι πότες σας κάνουν το πρώτο βήμα θα τρεκλίζουν, δεν θα ξεπερνούν εμπόδια - ούτε θα χτίζουν αυτοκρατορίες…»


7) διαγωνισμός στου Πετρίδη για το dvd του ντοκιμαντέρ του Approaching of The Hour. [Κι εδώ μια συνέντευξη της Γκρατσιέλλας. Κι εδώ ένα ποστ μέσα στο ποστ μου (μάλλον προσωπικό) για την Γκρατσιέλλα και την ταινία της, που ας το ξαναπώ είναι στα δισκάδικα τώρα μαζί με ένα εξαιρετικό μουσικό cd.]

8) Απίστευτο (και υπέροχο) κι όμως αληθινό. Το soundtrack του Juno, με αυτό το tracklist πήγε στο Νο1 των albums της Αμερικής. Απ’ την άλλη, στην Αγγλία, στο Νο1 των singles εδώ και καιρό είναι ένας καλλιτέχνης για τον οποίο υπάρχει ένα (ακατάλληλο) μικροσκάνδαλο.


9) Bits & Pieces: Μετρό μέχρι τις 2 Παρασκευές και Σάββατα - use it or lose it! // τέλειο! Μου το'φαγε ο Μαύρος!!! (Γ. Καπλανι) // η μισιρλού κάνει φοβερή analυση των lifestyle περιοδικών // η -απίστευτη!- διαφήμιση του vinyl microstore, διδότου 34, αθήνα. (γείτονες με την Οδό Πανός που είναι στο 39) // Δόθηκαν τα ετήσια βραβεία για τα κινούμενα σχέδια // Όλα για τη δικαίωση του συγγραφέα Μανώλη Βασιλάκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στου Ροϊδη και στης Ροδιάς! //

10) Οι διαφημίσεις του «Καρφιού», με τον Κακαουνάκη να σφαδάζει εκθέτοντας την εν πολλοίς εκβιαστική πραμάτεια του, θα έπρεπε να μπούνε στο Μουσείο Ανθρώπινης Παθολογίας, όταν και όπου ιδρυθεί. (lifo)

11) Ένα συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο: Ο Μάνος Χατζιδάκις εναντίον της Αυριανής (και μια πικρή διαπίστωση στα σχόλια: «Η Αυριανή όμως όχι μόνο δεν έκλεισε, αλλά απάντησε και πολυάριθμους μιμητές. Σήμερα ο τόπος έχει γεμίσει τρωκτικά και η δημοκρατία μας χρειάζεται το Μάνο όσο ποτέ».)
--------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

15/2/2003!

Πριν από 5 χρόνια ζούσαμε ακόμα στο Λονδίνο. Ας περιγράψω λίγο την κατάσταση. Έκανα τότε ένα μεταπτυχιακό με τίτλο MA in Arts Management και δούλευα από δω κι από κει, σε μουσεία, σε διάφορα ΜΜΕ, σε πολιτιστικούς οργανισμούς. Στην πραγματικότητα όμως απολάμβανα τη ζωή εκεί – και έξω και μέσα στο σπίτι. Η 11η Σεπτεμβρίου είχε βέβαια αλλάξει την πόλη. Ο αρχικός φόβος για επιδρομή από τον ουρανό είχε αντικατασταθεί από τον φόβο για άνθρακα στην αλληλογραφία μας, τη μετάδοση του SARS, και μετά (αυτό ήταν το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί) από τον φόβο έκρηξης στο μετρό. Μέσα σ’ όλα αυτά η πανέξυπνη κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετέχει και σε έναν τελείως προχειροφτιαγμένο πόλεμο στο Ιράκ, με αλλεπάλληλα ψεύδη, που μόνο σουρεαλιστικά συνδεόταν με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, το 2003, η διεθνής κοινότητα παρακολούθησε με αγωνία τις διπλωματικές αναδιπλώσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας (δεν θα κάνουμε πόλεμο, παρά μόνο αν συμφωνήσουν όλοι, ή έστω ο ΟΗΕ, ή έστω ο Χανς Μπλιξ, ή έστω κάποιες χώρες του συμβουλίου… fuck it! Δεν πειράζει που είμαστε μόνοι μας, θα τον κάνουμε παρ’ όλα αυτά).

Φυσικά οι κάτοικοι του Λονδίνου ήταν εξαγριωμένοι. Αυτοσχέδια πανό και πλακάτ (not in my name!) ξεφύτρωναν σ’ όλο και περισσότερα μπαλκόνια, το ίντερνετ είχε πιάσει φωτιά, γινόταν συγκεντρώσεις σε κάθε γειτονιά (στη δική μας, στο Kilburn Park ήρθε η Γκλέντα Τζάκσον), διάσημοι και μη βγαίναν στην τηλεόραση, δημοσκοπήσεις επιβεβαίωναν το λαϊκό αίσθημα. Και τότε, ξημέρωσε η μέρα του μεγάλου συλλαλητηρίου. Ως γνωστόν παρόμοιες συγκεντρώσεις έγιναν σε όλο τον κόσμο - εγώ θα μιλήσω γι’ αυτήν που έζησα. Πέντε χρόνια πέρασαν αλλά δεν θα ξεχάσω την ένταση και τη συγκίνηση βγαίνοντας απ’ το μετρό και προχωρώντας, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι, όχι, στους δρόμους δεν ήταν μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, οι παλαιοαριστεροί, οι μετανάστες, οι αναρχοφοιτητές – ήταν και οι καλοσυνάτες νοικοκυρές, οι κοστουμαρισμένοι γιάπηδες, οι ξενέρωτοι παππούδες, οι στυλιζαρισμένες κοπέλες που ποτέ δεν είχαν διαδηλώσει για κάτι. Πέρα από την χειροπιαστή ειρήνη. Ήμασταν πολλοί. Και περπατήσαμε. Και φτάσαμε στο Hyde Park. Και δεν πετύχαμε τίποτα.

Ο πόλεμος άρχισε μερικές ημέρες μετά, κι εμείς δεν τον αποτρέψαμε. Όμως, ήμασταν εκεί και δεν σωπάσαμε. Εκατομμύρια πολίτες απ’ όλο τον κόσμο μίλησαν κι η κίνησή τους, αν μη τι άλλο, καταγράφηκε.
Στην πέμπτη επέτειο από τη συγκλονιστική εκείνη παγκόσμια συγκέντρωση που έμεινε ιστορική, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω το κείμενο που είχα στείλει στο Fanzein του Μύλου, ένα περιοδικό στο οποίο για χρόνια είχα τη μηνιαία στήλη London Calling με (συνήθως ποπ) ανταποκρίσεις από το Λονδίνο.

Hyde Park 15 Φεβρουαρίου 2003

[Σημειωσεις και φωτογραφιες]

*Ξέραμε πως αν αρχίσει ο πόλεμος η πόλη μας θα είναι ο Νο1 στόχος για αντίποινα. Ίσως για αυτό και οι δρόμοι απο τους οποίους περνούσα σχεδόν καθημερινά, τώρα μοιάζαν τελείως διαφορετικοί, πολύ πιο όμορφοι. Το κέντρο, γεμάτο με κόσμο (σύμφωνα με τελευταίους υπολογισμούς σχεδόν 2 εκατομμύρια) το Λονδίνο έμοιαζε τόσο άγνωστο αλλά και τόσο φιλόξενο μαζί.
*Οι ‘βαρετοί και αφελείς’ Άγγλοι, έβγαλαν όλη την κρυμμένη επαναστατικότητα και δημιουργικότητα που είχαν μέσα τους, στη διάρκεια ενός μεσημεριού. Σίγουρα ήταν μια αποκάλυψη και για τους ίδιους. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν είχε διαδηλώσει ποτέ. Νομίζω ότι τους άρεσε τρομερά.
*Λίγες μέρες πριν την πορεία η κυβέρνηση προειδοποίησε τον κόσμο να μην κατέβει στους δρόμους, γιαίι περίμεναν μαζικό τρομοκρατικό χτύπημα της Αλ Καϊντα. Για λίγο το πίστεψα και φοβήθηκα, μετά όμως συνειδητοποίησα πως το μόνο μέρος στο οποίο θα είμασταν ασφαλείς από την Αλ Καϊντα εκείνο το μεσημέρι θα ήταν το Hyde Park.
*Το πιο ευχάριστο ηταν η δυναμική παρουσία ανθρώπων απο όλους τους χώρους. Η Δεξιά ήταν αγκαλιασμένη με την Αριστερά, οι ηλικιωμένοι με τους νέους, οι κυνικοί δίπλα δίπλα με τους ρομαντικούς.
*Τα κανάλια και οι εφημερίδες έδειξαν τα πράγματα όπως ακριβώς ήταν και αυτό ήταν πρωτότυπο. Είδα επίσης στο BBC εικόνες από τα αντιπολεμικά πανό γύρω από την Ακρόπολη. «Έχω χρόνια να δω μια τόσο δυνατή, συμβολική εικόνα» σχολίασε ο παρουσιαστής.
*Όταν μετά από κάποιες ώρες πορείας (με εορταστική ατμοσφαιρα που θύμιζε υπαίθριο Valentine’s Day πάρτι) μπήκαμε στο Hyde Park μια απέραντη σιωπή απλώθηκε παντού. Σα να είχαμε μπει σε εκκλησία, περπατήσαμε σιωπηλοί μέσα στην υπέροχη φύση.
*Υπηρχαν άφθονες διασημότητες. Πολλοί από αυτούς μίλησαν στο πλήθος, πολλοί ήταν το πλήθος. Δε νομίζω όμως ότι ενδιαφερόταν κανείς. Είδαμε να περνάει δίπλα μας η Kylie με το φίλο της, κρατώντας ένα πλακάτ που έλεγε “Not In My Name”. Μετά από λίγο την ξεχάσαμε.
* Το 1990 επί Περσικού Πολέμου τα μουσικά βραβεία Brits που μεταδιδόταν ζωντανά από την τηλεόραση λογοκρίθηκαν όταν η Lisa Stansfield παραλαμβάνοντας ένα βραβείο έκανε ένα αντιπολεμικό σχόλιο. 13 χρόνια μετά, στα φετινά Brits, (λίγες μέρες μετά τη διαδήλωση), η Αγγλική τηλεόραση δεν τόλμησε να λογοκρίνει την εμφάνιση της μεγάλης φετινής νικήτριας Μs Dynamite. H χιπ χοπ τραγουδίστρια (που είχε μιλήσει και στο Hyde Park) τραγούδησε στα βραβεία το Faith του George Michael (μαζί με τον ίδιο) αλλάζοντας τους στίχους ώστε να στείλει το δικό της αντιπολεμικό μήνυμα, ενώ, όταν δόθηκε το τελευταίο βραβείο της βραδιάς για το καλύτερο άλμπουμ, ο Κρις Μάρτιν των νικητών Coldplay είπε, «δεν έχει σημασία το βραβείο μας, αν πρόκειται να πεθάνουμε εξαιτίας του Μπους». Σε αντίθεση με το 1990, αν και η τελετή ήταν μαγνητοσκοπημένη, τίποτα από αυτά δεν κόπηκε.
*Το επιχείρημα του Μπλερ πως οι διαδηλώσεις δεν θα τον σταματήσουν λέει περισσότερα για τον Μπλερ, παρά για τις διαδηλώσεις. Το Πολυτεχνείο δεν έριξε την Χούντα, οι πρώτες αντιπολεμικές διαδηλώσεις δε σταμάτησαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Καταγράφηκαν όμως. Χάρη σ’αυτές ξέρουμε πως ένιωθε ο κόσμος τότε. Ξέρουμε επίσης πώς έκρινε η Ιστορία και το Βιετνάμ και τη Χούντα.