Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρία βιβλία στο κομοδίνο μου.
1.
The Christmas Truce, της Carol Ann Duffy. Έφτασε ως δώρο, από φίλη – πρώην μαθήτρια, τις ημέρες των Χριστουγέννων. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα για πολλές ώρες
εκείνη τη νύχτα. Με συνεπήρε η ιστορία της ανακωχής των Βρετανών και Γερμανών
την ημέρα των Χριστουγέννων. Η ανακωχή κράτησε μία μέρα, κατά τη διάρκεια της
οποίας Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί σταμάτησαν ανεπίσημα τις εχθροπραξίες του
πολέμου, έψαλλαν, αντάλλαξαν δώρα, έθαψαν τους νεκρούς τους κι έπαιξαν και ποδόσφαιρο. Ο πόλεμος ξανάρχισε την επόμενη ημέρα στα χαρακώματα. Το
βιβλίο είναι ένα αριστοτέχνημα γραμμένο σε μεστό, υποβλητικό ποιητικό τόνο και δεξιοτεχνώς
κοσμημένο με εικονογραφήσεις του David Roberts. Το κείμενο μου θύμισε το αρχαίο
κείμενο της Ιλιάδας, όπου οι εχθροπραξίες σταμάτησαν για την περισυλλογή και
τον ενταφιασμό των νεκρών ή την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, που η κήρυξη της εκεχειρίας έδινε τη δυνατότητα παρακολούθησης των αγώνων από όλους τους άνδρες
ειρηνικώς.
2.
Το βιβλίο του Κωστή Κορνέτη, Τα παιδιά της δικτατορίας. Είναι ένα εξαιρετικό ιστορικό ντοκουμέντο της εποχής και
διαβάζεται απνευστί. Αυτό που μου αρέσει στο βιβλίο του Κορνέτη είναι η
αξιοποίηση αυθεντικών μαρτυριών πρωταγωνιστών της εποχής, όπως και η
πολιτισμική πολιτική προσέγγιση των δρώμενων της εποχής. Έφτασα στη σελ. 200.
Έπεται η συνέχεια.
3.
Αφού προσφάτως διάβασα τον Γιούγκερμαν, είπα να
ξαναδιαβάσω τον Κίτρινο φάκελο του Καραγάτση.
Θα δείξει.
