Ουρλιαχτό, για τον ληστή των εφησυχασμένων συνειδήσεων Νίκο Ρωμανό

του Αντώνη Αντωνάκου

πηγή: https://dromos.wordpress.com

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Όλοι εμείς που γαβγίζουμε μέχρι λύσσας αλλά δε δαγκώνουμε και βγάζουμε λυρικά τελειοποιημένα χαπάκια-γραπτής ομολογίας πίστης στη δύναμη της εξουσίας-που κόβουν τη δίψα για δράση, ακούμε τώρα τις φωνές απ’ τα πηγάδια των φυλακών.

Τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς οδηγούνται σε ψυχίατρο, έμπορο ναρκωτικών ή φυλακή. Τα καλύτερα μυαλά δεν είναι αυτά που λέγανε το μάθημα νεράκι αλλά αυτά που κατουρούσαν το νεράκι του μαθήματος και χέζαν τη μια και μοναδική άποψη του κυρίου νικητή όλων των απόψεων. Την άποψη που σιγοψήνουν οι νικητές στην ακαδημία και τη σερβίρουν στα παιδάκια οι έσχατοι διορθωτές. Οι όσοι έγιναν δάσκαλοι όσο θα γινόταν μπάτσοι, παπάδες ή δεκανείς.

Τα καλύτερα μυαλά της κάθε γενιάς είναι αυτά που δεν έγιναν κάτι για να ευχαριστήσουν τη μαμά και το μπαμπά. Αυτά που οδηγήθηκαν εκεί που δε βγάζει πουθενά. Γιατί το εκεί που δε βγάζει πουθενά είναι η εξορία εντός και εκτός. Είναι οι ψυχιατρικές κλινικές, τα κρατικά κρεματόρια των Λεχαινών με παιδιά φυλακισμένα σε κλουβιά, για το καλό τους, αφού δεν είχαν την αγαθή τύχη να τα συμπεριλάβει η κυρία Βαρδινογιάννη στο φιλανθρωπικό της μενού.

Είναι οι ψυχιατρικές κλινικές τα ξερονήσια των ευαίσθητων ψυχών. Εκεί που όλα τα άλγη της συναναστροφής με τους κοινωνικούς δυνάστες και τα θύματα-θύτες της βιοπάλης καταλήγουν στη χημεία του μυαλού και στη ροκάνα του κράτους. Αλλά είναι και οι φυλακές.

Οι φυλακές είναι για τους απείθαρχους. Γι’ αυτούς που από κούνια έμαθαν πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή κι αποφάσισαν να κλέβουν τους κλέφτες. Κι είναι και αυτοί που κλέβουν τους κλέφτες για να δείξουν τους κλέφτες. Που γράφουν τα άκρως απαραίτητα και δεν συνομολογούν ήττες διαβάζοντας ποιήματα στην πλατεία Κοτζιά σαν γεροντοπαλίκαρα που γλύτωσαν το αφιόνι του καθεστώτος.

Είναι κι αυτοί που δε βλέπουν ήττες, που δεν αναγνωρίζουν δύναμη στον αντίπαλο και τον παλεύουν μέχρι τέλους. Διότι ξέρουν πως αν δεν πολεμήσουν μέχρι τέλους θα τους φάει η συστημική μούτα σε κάποιο καναπέ διαμερίσματος της επικράτειας, μηρυκάζοντας την κακή τους τύχη και τον κακό τους τον καιρό.

Τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς δεν αφήνουν τίποτε όρθιο μέχρι να τους ξαπλώσει κάποιος κάτω νεκρούς. Μέχρι να τους επιχωματώσει με κατηγορίες η αμερικανική πρεσβεία και η θεολογία της πολιτικής ορθότητας.

Τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς δεν έχουν μυαλό ταριχευμένο με οιστρογόνα πειθαρχίας αλλά αφροδίσιο πάθος για όλα εκείνα που οι άλλοι έχουν αδιαφορία, νοικοκυριό και ελεγχόμενη εκσπερμάτωση από το κράτος-εταιρία του κυρίου καπιταλιστή.

Τα καλύτερα μυαλά της κάθε γενιάς δε ζητάνε καλλίτερες συνθήκες για τους δούλους στις φυτείες αλλά κατάργηση της δουλείας.

Τα καλύτερα μυαλά της κάθε γενιάς δεν έχουν βαλσαμώσει τις ανάγκες τους. Δεν παθαίνουν εγκεφαλικά ψυχραιμίας. Δε σταχτώνουν απ’ τον ίλιγγο της ευπρέπειας. Γράφουν γράμματα στο κράτος για να τ’ ακούν οι δεσμοφύλακες που κάνουν το καθήκον τους. Για να τα ακούν οι υποτελείς. Οι κάτω που τα πάντα υπομένουν, περιμένοντας στην ουρά τα διαπιστευτήρια της υποτέλειάς τους.

Κάνουν απεργίες πείνας όχι ελπίζοντας στον ανθρωπισμό του εκμεταλλευτή, αλλά ελπίζοντας σε μια ακόμη δυνατότητα πνοής. Δίνοντας λίγη ακόμα παράταση στο κορμί να παλέψει για αυτό που πιστεύει.

Ιδού τι γράφει λοιπόν ο ληστής των εφησυχασμένων συνειδήσεων Νίκος Ρωμανός. (Κι αν αυτές οι λέξεις δεν είναι αστραφτερά διαμάντια αλήθειας και πολιτικής διαύγειας ενός εικοσάχρονου, ε, τότε δηλητηριάστε τον με το φαγητό σας γραφειοκράτες δεσμοφύλακες υποτακτικοί.)

Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το γνωρίζατε ότι τώρα που μιλάμε γίνονται τέσσερις απεργίες πείνας στη χώρα;

Στην Ελλάδα δεν είχαμε μέχρι τώρα νεκρό απεργό πείνας. 

Θα διατηρήσουμε την «παράδοση», έστω με τα χείλια σφιγμένα; 

Εικονογράφηση: Carlos Latuff

του Θοδωρή Αντωνόπουλου

πηγή: www.lifo.gr

Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να είναι από ναός, όπως το θέλουν θρησκευόμενοι αλλά και ηδονοθήρες, πεδίο μάχης, όπως το εκτιμούν οι έμφυλες-queer σπουδές, μέχρι και «τελευταίο οδόφραγμα», όπως το ανακηρύσσουν άνθρωποι διωκόμενοι προκειμένου να υπερασπίσουν προσωπική αξιοπρέπεια και στοιχειώδη δικαιώματα. «Οι αιτήσεις που έκανα έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με κάνει να διεκδικήσω αυτό το αίτημα (της εκπαιδευτικής άδειας) με οδόφραγμα το σώμα μου» ανέφερε στην εισαγωγή της τελευταίας επιστολής του ο Νίκος Ρωμανός. Ο 21χρονος κατηγορούμενος ως μέλος των Πυρήνων της Φωτιάς (ο ίδιος το αρνείται) βρίσκεται κλινήρης στο Τζάνειο ύστερα από απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 10/11. Στην «ύστατη άμυνα» είχε ήδη καταφύγει (από 29/10) ο καταδικασθείς ως μέλος της 17 Νοέμβρη, Ηρακλής Κωστάρης. Κοινό τους αίτημα, να τους επιτραπεί να συνεχίσουν τις σπουδές τους, δικαίωμα που η πολιτεία διά του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικολόπουλου έχει αυθαίρετα και εκδικητικά καταστρατηγήσει.

Ο Νίκος Ρωμανός στρατεύτηκε στον ένοπλο αγώνα λίγο καιρό αφότου είδε να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του ο αδελφικός του φίλος Αλέξης Γρηγορόπουλος από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια στις 6/12/08. Συνελήφθη ύστερα από τη διπλή ληστεία (Ταμιευτήριο-Αγροτική) στον Βελβενδό Κοζάνης τον Φεβρουάριο του '12. Τα στραπατσαρισμένα από το ξύλο πρόσωπα του ίδιου και των τριών συντρόφων του φιγουράριζαν την επομένη σε πολλά ΜΜΕ. Κρατά εξαρχής μια ανυποχώρητη, επιθετική στάση, πλην έντιμη κι απόλυτα συνεπή με την ιδεολογία του. Δεν αποκήρυξε τίποτα, ούτε μίλησε για «σκευωρία», αντίθετα με άλλους ομοϊδεάτες του, έστειλε δε «προκαταβολικά στα τσακίδια» κάθε «αυτόκλητο» συμπαραστάτη. Τον Σεπτέμβριο πέρασε στα ΤΕΙ Αθήνας και από τότε ζητά τις προβλεπόμενες από τον νόμο 24ωρες εκπαιδευτικές άδειες. Πιστεύει ότι του τις αρνούνται εκδικητικά, ιδίως αφότου «σνόμπαρε» τον Κάρολο Παπούλια και τη «φιέστα» του για τους κρατούμενους που πέρασαν σε ΑΕΙ. Να σημειωθεί ότι, πέρα από τις ληστείες, δεν βαρύνεται με καμιά εγκληματική ενέργεια – μέχρι τον όμηρό τους σεβάστηκαν οι «τέσσερις».

Ο 49χρονος Ηρακλής Κωστάρης, που συνελήφθη το 2002 και καταδικάστηκε σε ισόβια ως «εκτελεστής» της 17Ν (ο ίδιος αρνήθηκε κάθε συμμετοχή), ξεκίνησε απεργία πείνας σαν σταμάτησε «βιαίως και χωρίς αιτία» η πολύχρονη προσπάθειά του για ομαλή κοινωνική επανένταξη, καθώς καταγγέλλει. Οι εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνταν για να παρακολουθεί μαθήματα στα ΤΕΙ Πειραιά «κόπηκαν» μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, παρότι ο ίδιος είναι, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, «υπόδειγμα κρατουμένου». Από την Παρασκευή νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό. Απεργία πείνας πραγματοποιούν, εξάλλου, αυτές τις μέρες πολλές δεκάδες Σύροι πρόσφυγες πολέμου στο Σύνταγμα (ξεκίνησε τη Δευτέρα), ζητώντας άσυλο, στέγη και περίθαλψη, καθώς τα δικαιούνται σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ –μήπως να θυμηθούμε ότι χιλιάδες Έλληνες της Ανατολίας είχαν καταφύγει στη Συρία το '23–, ενώ χθες βράδυ ανέστειλαν τη δική τους (από τις 16/11), ύστερα από αστυνομικές διαβεβαιώσεις, οι περισσότεροι μετανάστες απεργοί πείνας της Αμυγδαλέζας (από τις 16/11), που διαμαρτύρονταν για τη μακροχρόνια κράτηση, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τους θανάτους λόγω ανεπαρκούς ιατρικής φροντίδας. Μοναδικό «έγκλημα» όλων αυτών η αναγκαστική αναζήτηση καλύτερης τύχης... Η έσχατη αυτή μορφή πάλης δεν εγγυάται, βέβαια, πάντα την επιτυχία. Οι εμβληματικοί Χόλγκερ Μάινς (RAF) και Μπόμπι Σαντς (IRA) εν τέλει έχασαν το δίκιο και τη ζωή τους. Στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα, ο έγκλειστος Αλέκος Παναγούλης είχε προβεί σε 25 απεργίες πείνας. Μεταπολιτευτικά, το «ύστατο όπλο» χρησιμοποιήθηκε συχνά –σε βαθμό κατάχρησης– από κρατούμενους του αντιεξουσιαστικού, κυρίως, χώρου (Σκανδάλης, Κυρίτσηδες, Νίκος Μαζιώτης –ως αντιρρησίας συνείδησης–, Γιάννης Μπαλής, Χριστόφορος Μαρίνος, Κώστας Σακκάς κ.ά.), «ιδιαίτερους» ποινικούς (Χρήστος Ρούσσος) αλλά και από απελπισμένους μετανάστες, όπως οι «300 της Υπατίας». Υπήρξαν πράγματι και περιπτώσεις κάπως «δήθεν», δεν αμαυρώνουν όμως τις αυθεντικές. Κάποιοι μιλούν για «ωμό εκβιασμό», προτρέποντας κυνικά να αφήνουμε τους απεργούς πείνας να λιμοκτονήσουν ή να τους σιτίζουμε βίαια. Εύχομαι να μη βρεθούν ποτέ στη θέση να μην έχουν παρά ένα σώμα να αντιτάξουν στους πολύ ωμότερους εκβιασμούς κάποιας εξουσίας, κόντρα στο ίδιο το ένστικτο της επιβίωσης. 

Βεβαίως, «μια κανονική απεργία πείνας δεν είναι δήλωση μόδας, ούτε εκδρομή... Ήδη από την πρώτη βδομάδα υποφέρεις, λιμοκτονείς, ονειρεύεσαι μπιφτέκια! Χρειάζεται να διαθέτεις υπευθυνότητα, κουράγια, δύναμη ψυχής και πρόθυμους συμπαραστάτες» λέει σχετικά η παλαίμαχος δικαιωματική δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου. Η δημοκρατία στηρίζει την ηθική ανωτερότητά της στο ότι εφαρμόζει ακόμα και στους αντιπάλους της ισονομία και ισοπολιτεία. «Δεν εκδικείται, χαμογελάει και πείθει», καθώς δήλωνε τις προάλλες στην «Εφ.Συν.» ο Στάθης Παναγούλης. Στην Ελλάδα δεν είχαμε μέχρι τώρα νεκρό απεργό πείνας. Θα διατηρήσουμε την «παράδοση», έστω με τα χείλια σφιγμένα;

Πουλιά πάνω στο σύρμα

της Ευγενίας Λουπάκη

πηγή: www.stokokkino.gr

Like a bird on the wire
I have tried in my way
to be free
(Leonard Cohen)

Τέσσερα παιδιά, φυλακισμένα στον Αυλώνα, έδωσαν πανελλήνιες και πέρασαν σε διάφορα ΑΕΙ. Χωρίς τη μαμά να φτιάχνει πορτοκαλάδες. Χωρίς μια βόλτα με τους φίλους και δυο φιλιά με το κορίτσι. Χωρίς φροντιστήριο.

Σπουδαία επιτυχία και των παιδιών και των διδασκόντων στο Γυμνάσιο-Λύκειο που λειτουργεί εντός της φυλακής. Επιτυχία και του σωφρονιστικού συστήματος, που επιτρέπει σ' έναν έφηβο, ανεξάρτητα από το είδος του παραπτώματος για το οποίο κρατείται και από το είδος της ποινής, να σπουδάσει, να μορφωθεί και να αποδοθεί κάποια στιγμή πίσω στην κοινωνία.

Αναγνωρίζοντας την υπερπροσπάθεια των παιδιών αυτών,μάλιστα, ο υπουργός Δικαιοσύνης αυτοπροσώπως, επισκέφθηκε τις φυλακές για να τα συγχαρεί και να τους δώσει έπαθλο χρηματικό, 500 ευρώ.

Τί ωραία εικόνα πολιτισμένης χώρας, ε;

Για να δούμε τη συνέχεια: Στη σεμνή τελετή, παρέστησαν μόνο δύο από τους τέσσερις επιτυχόντες. Ενας είχε μεταχθεί και ένας αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο.
Για να δούμε και τη συνέχεια της συνέχειας: Από τα τέσσερα παιδά που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο, μόνο σε δύο δόθηκε η προβλεπόμενη εκπαιδευτική άδεια για να παρακολουθήσουν τη σχολή τους. Ο ένας από τα παιδιά που δεν πήραν άδεια, είναι "κατά σύμπτωση" αυτός που αρνήθηκε το βραβείο. Και βρίσκεται ήδη σε απεργία πείνας, εδώ και 15 σχεδόν μέρες.

Ο σύλλογος των διδασκόντων στις φυλακές Αυλώνα έκανε έκκληση, μη αναφέροντας ονόματα, διότι τα ονόματα δεν θα έπρεπε νάχουν καμμιά σημασία. Αν είχαμε ένα σύστημα που πραγματικά θέλει να σωφρονίσει και όχι να εξοντώσει. Αν είχαμε κυβερνήτες και δημόσιους λειτουργούς, που θεωρούν τους νέους μέλλον και όχι απειλή.

Αλλά δεν έχουμε τίποτα απ' αυτά. Γι' αυτό πρέπει να πούμε το όνομα του απεργού πείνας, που η ζωή του ήδη κινδυνεύει σύμφωνα με τους γιατρούς που τον παρακολουθούν. Πρέπει να πούμε ότι είναι ο Νίκος Ρωμανός. Το παιδάκι του 2008, που στην αγκαλιά του ξεψύχησε ένα άλλο παιδάκι, ο κολλητός του: Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. 

Είναι λοιπόν,ένα από τα παιδιά που πιάστηκαν για τη ληστεία στο Βελβεντό. Ενα από τα τέσσερα παραμορφωμένα πρόσωπα, που πολιόρκησαν το "κοίταζε τη δουλειά σου" με την κραυγή της απόγνωσής τους. Με το απονεννοημένο τους διάβημα.

Είναι ο πιο ακραίος στις αντιδράσεις του ο Ρωμανός, γι' αυτό δεν είναι "δημοφιλής". Δεν μας γουστάρει, δεν θέλει κανένα πάρε- δώσε μαζί μας. Μας θεωρεί συλλήβδην υποκριτές και συμβιβασμένους.


Γι' αυτό πρέπει να πούμε τ' όνομά του. Και του Μιχαηλίδη που απεργεί για συμπαράσταση στο φίλο του. Γιατί η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να εκδικείται. Ούτε να κάνει διακρίσεις. Και γιατί η κοινωνία δεν αντέχει άλλο ένα παιδί νεκρό.

Κι αν έτυχε ποτέ να δείτε ένα πουλί παγιδευμένο σε κάποιο δωμάτιο, να προσπαθεί να ξεφύγει σαν τρελλό και να χτυπάει στα τζάμια μ' όλη του τη δύναμη, καταλαβαίνετε τα υπόλοιπα που θέλω να πω...

[Για την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού]

Ο Νίκος Ρωμανός στην ΕΛΑΣ μετά τη σύλληψή του, προφανώς 

"μακιγιαρισμένος" για τις ανάγκες της φωτογράφησης 

[προσθήκη της φωτογραφίας και της λεζάντας από το Εντευκτήριο]

της δικηγόρου Φιλοθέης Βαρσάμη

πηγή: Facebook

Η πολιτεία δίνει το δικαίωμα στον υπόδικο για ενα κάρο βαριά εγκλήματα ρωμανό να συμμετέχει στις πανελλήνιες εξετάσεις. Αυτός στρώνεται, διαβάζει, περνάει. Και να οι προσκλήσεις από τον παπούλια για βράβευση στο προεδρικό μέγαρο (την αρνείται) και να τα χρηματικά έπαθλα (δεν το παίρνει) και να ο αθανασίου στον αυλώνα για τα συχαρίκια (δεν τον συναντά). Ο αθανασίου παρά τη χυλόπιτα δηλώνει:
"Η πολιτεία δεν κάνει διακρίσεις στα θέματα σπουδών. Είναι αξιέπαινος που ακολούθησε τις συμβουλές των δασκάλων του και εργάστηκε σκληρά για να πετύχει την εισαγωγή του σε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης."

Το παιδί αυτό δικάζεται, εν τω μεταξύ. Έχει την τύχη να πέσει σε έδρα καταρτισμένων και *ανθρώπων* δικαστων, που δικάζουν την υπόθεση που έχει εισαχθεί μπροστά τους και όχι τον θρύλο που της έχουν φορτώσει (η αστυνομία και) τα μμε. Το κατηγορητήριο διαιρείται σε πραγματικό κομμάτι, για το οποίο τρώνε ξεγυρισμένες καμπάνες και σε μυθικό κομμάτι, το οποίο καταπίπτει και αθωώνονται.

Ελαφρύτερος από μεγάλο μέρος εξ αυτών για τα οποία κατηγορείτο όταν του επιτράπηκε να δώσει πανελληνιες, ο ρωμανός ζητάει εκπαιδευτική άδεια ωστε να φοιτήσει στη σχολη του και να συμμετέχει στις εξετάσεις του. Ζητάει να του χορηγηθεί με οποιο τρόπο κρίνει πρόσφορο η ελληνική πολιτεία. Η πολιτεία, όμως, που "δεν κάνει διακρίσεις σε θέματα σπουδών" έχει ψηφίσει λίγο νωρίτερα, τον ιούλιο, τον νέο σωφρονιστικό κώδικα που αποκλείει τις εκπαιδευτικές άδειες σε κρατούμενους σε ιδρύματα τύπου γ και, ταυτόχρονα, έχει εισαγάγει μία περιπλοκη διάταξη με πολλές αρμοδιότητες στους εισαγγελείς, για το ποιός κρατειται σε ίδρυμα τύπου γ. Έτσι, το αίτημά του απορρίπτεται. Είναι φοιτητής χωρίς δικαίωμα φοίτησης και συμμετοχής στις εξετάσεις. Είναι, δηλαδή, φοιτητής του ελληνικού καραγκιοζοθέατρου που λέγεται ελληνικό κράτος.

Ο ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας. Σημερα, καμιά εικοσαριά μέρες αργότερα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση και η συγχαίρουσα την επιτυχία του στις εξετάσεις πολιτεία, νίπτει τας χείρας της και δεν βρίσκει τρόπο να εξασφαλίσει στον φοιτητή της, φοίτηση. Τι τη θέλει την εκπαίδευση, δεν του φτάνουν τα συγχαρητήρια από τον παπούλια;

Με το που βγαίνουν οι ανακοινώσεις για το κρίσιμο σημείο της ζωής του, ανοίγουν και οι βόθροι των στενόψυχων ημιαγράμματων που θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και τα βασικά, έπαθλο για συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών και πάντως όχι για όσους κρατούνται σε γ κατηγορίας ιδρύματα. Οι fans του γκουαντάναμο ξερνάν εμετούς στα πόδια μας και επιδημία από τη χολερα της αγραμματοσύνης και της σκατοψυχιάς τους απειλεί τους "τοίχους μας". Θέλουν "να ψοφήσει" (καλός τρομοκράτης ο νεκρός τρομοκράτης, βλεπετε, και ας αθωωθηκε για το κομμάτι της συμμετοχής σε τρομοκρατικη ομάδα), αλλως και όλως επικουρικώς τον θέλουν κλεισμένο σε μια τρυπα στο βάθος της γης από όπου δεν θα ξαναμάθουμε ποτέ τα νέα του. Θεωρούν απίστευτο θράσος την απαίτησή του για παιδεία και δεν βρίσκουν καθόλου αντιφατική την πολιτεία που μετ επαίνων τον δέχεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια in praxis του αποκλείει τη φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης θέλουν όποιος τολμά να μη θεωρεί εξωφρενικό το αίτημά του για παιδεία να απαντά σε χρόνο κάτω από 10'' το ερωτημα "πώς ελεγαν τα θυματα της μαρφιν" και, ταυτόχρονα, με κάτι λογικα ακροβατικα της κομανέτσι πηδαν από το ενα θέμα στο αλλο και καταλήγουν ότι, αφού σκοτώθηκαν 3 ανθρωποι στη μαρφίν (από άσχετους) ο ρωμανός δε δικαιούται να ομιλεί, να σπουδάζει, να υπάρχει. Δε δικαιούται να δικαιούται, γενικώς.

Από όλα αυτά τα απαίσια, μία πτυχή της ιστορίας είναι, νομίζω, πραγματικά η πιο σημαντικη: πόσο ανασφαλής είναι η ελληνική πολιτεία για την παιδεία της. Μόνος του ο ξεστρατημένος ζητάει το καλύτερο μέσο σωφρονισμού: εκπαίδευση! Και η πολιτεία του την αρνείται γιατί, κατ ουσία, δεν πιστεύει ότι η παιδεία της είναι μέσο σωφρονισμού. Δεν πιστεύει ότι ο κρατούμενος σπουδάζοντας θα βγει κοινωνικός άνθρωπος και όχι σκαστός καταζητούμενος. Δεν παίρνει το ρίσκο "να ανοίξει ενα σχολείο-να κλείσει μια φυλακή" γιατι ξέρει ότι με την εκπαίδευση που διαθέτει καμία φυλακή δε θα *κλείσει*. Ούτε και τη νοιάζει, άλλωστε, ο σωφρονισμός των κρατουμένων. Όπως είχε πει ο τ. αρχιφυλακας στον κορυδαλλό (αραβαντινός) "σωφρονισμός; Ποιός σωφρονισμός! Κοροιδευόμαστε". Η φυλάκιση είναι, λοιπόν, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, σκέτη τιμωρία. Και αρκετή εκδίκηση. "Όπου ανοίγει μια φυλακή -τυπου γ- κλείνει ένα σχολείο". Αυτη είναι η επιλογή της πολιτείας. Και με το νόμο.

Κατακλείδα: Μετά από μία πλήρη στροφη 180 μοιρών και σαράντα χρόνων γύρω από τον άξονά μας, βρίσκουμε ξανα μπροστά μας μια πολιτεία που καλύπτει με αυταρχισμό και ταμπούρωμα πίσω από "τις νέες διατάξεις"και "τα κενά του νόμου", τους φόβους, τις αδυναμίες, την ανεπάρκεια και τις εμμονές της. Με αφορμή πότε τους εγκλωβισμένους σύριους, πότε τον ρωμανό και πότε (ω ναι) τους προσωρινά κρατούμενους χρυσαυγίτες, τα παλιά αιτήματα επιστρέφουν αναγκαστικά στα δημοκρατικά χείλη, βίαια επικαιροποιημένα:
(Ψωμί)-Παιδεία-Ελευθερία. Για όποιον τα δικαιούται, χωρίς αστερίσκους. And justice for all.

Για τον Νίκο Ρωμανό: Κάτι να γίνει επειγόντως

του Άρη Δαβαράκη

πηγή: http://www.toportal.gr

Βλέπω αυτό το παιδί, τον Νίκο Ρωμανό, σαν να ήτανε παιδί μου ή εγγόνι μου ― και με πιάνει πολύ μεγάλη στεναχώρια. Αυτός ο τόπος που θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, είναι ένας τόπος σαν καταραμένος πιά, άγριος τόπος, άγριος και ξένος. Κοιτάξτε τώρα πού βρήκαμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, εμείς, μια κοινωνία σάπια, πουλημένη και υποκριτική, με ηγεσίες ανάξιες και πολίτες αποβλακωμένους. Τι έχουμε πάθει; Πώς καταντήσαμε έτσι; Και τι πρέπει να κάνουμε για να γκρεμίσουμε αυτόν τον τοίχο που έχουμε χτίσει ο καθένας γύρω από τον μικρόκοσμό του, να μπει επιτέλους στις ψυχές μας πάλι λίγο φως, να συνέλθουμε, να σταθούμε όρθιοι, να προχωρήσουμε, να καταφέρουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ξανά;

Ο Νίκος όσο περνούν οι ώρες γίνεται σύμβολο της βαθειάς αναισθησίας μας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, λέει μεταξύ άλλων: «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν». Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει, να μην αντέξει η καρδιά του, να φύγει. Και ίσως αυτό, έτσι που το καταντήσαμε το παιδί όλοι εμείς οι «ευπρεπείς» και «μη παραβατικοί», ίσως και νάναι μια λύτρωση. Κινδυνεύει όμως και απ’ τα χειρότερα: Να καταστραφούν ζωτικά του όργανα, τα νεφρά, η καρδιά, ο εγκέφαλος – και να ζήσει. Είναι μεγάλη μας ντροπή αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει. Είναι μεγάλη μας ντροπή που ένας άνθρωπος με εξουσία και κύρος δεν έχει πάει εκεί δίπλα του, να τον πιάσει απ’ το χέρι και να του πει «Νίκο μη σε νοιάζει, κάναμε λάθος, υπερβάλλαμε. Θα μπορείς να πηγαίνεις στα μαθήματά σου στη σχολή που πέρασες, είμαστε πολλοί που σε καταλαβαίνουμε και σ’ αγαπάμε. Θα πάρεις μια μεγάλη άδεια, θα νοσηλευτείς να δυναμώσεις και μετά θα σηκωθείς όρθιος και θα σε στηρίξουμε να προχωρήσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να βγεις από τη φυλακή, να αγκαλιαστείς με τους φίλους σου, να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη σου τα τόσο πικραμένα. Μη σε νοιάζει, έδωσες τη μάχη σου και την κέρδισες, μας έπεισες, θα σου φερθούμε ανθρώπινα, με κατανόηση και αγάπη, θα μας συγχωρέσεις και θα σε συγχωρέσουμε και πάει, τελείωσε, θα εξαφανιστεί ο εφιάλτης».

Σκέφτομαι και πραγματικά αναρωτιέμαι: Αυτός ο παππούς, ο Παπούλιας, που τον έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του κάνουνε επισκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί να τον «ενημερώσουν» , για τον Νίκο Ρωμανό είναι ενήμερος; Και αν δεν έχει «επίσημη» ενημέρωση, δεν διαβάζει εφημερίδες, ΤΑ ΝΕΑ ας πούμε, που έχουν όλες τι πληροφορίες; Τα διαβάζει. «Δεν έχει εξουσίες» θα βιαστείτε να μου πείτε. Χέστηκα για τις εξουσίες. Δεν μπορεί να μπει στο προεδρικό αυτοκίνητο με τον οδηγό του και να ζητήσει να πάει στο «Γεννηματά»;  Δεν μπορεί, ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ρωτήσει «που νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός» και να πάει να τον βρει, σαν άνθρωπος, σαν παππούς, να κάτσει λίγο δίπλα του, να του χαϊδέψει το μέτωπο;  Ούτε αυτό δεν είναι άξιος να κάνει; Η, ακόμα χειρότερα, δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα πεθάνει αυτό το παιδί που καταστράφηκε η ζωή του εκείνο το βραδάκι που ένας αστυνομικός σκότωσε στην ψύχρα τον πιο καλό του φίλο, έτσι, γιατί του τη βάρεσε;

Φέρνω για παράδειγμα τον Παπούλια γιατί είναι, λέει, ο ανώτατος άρχοντας αυτής της χώρας – έστω και χωρίς «εξουσίες», έστω και «τιμής ένεκεν». Γιατί από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι. Όταν αυτός ο τόσο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, φορτωμένος δόξες και οφίτσια, αυτός που τίποτα δεν έχει πια να φοβηθεί δεν νοιώθει μέσα στο κύτταρό του, μέσα στην παιδεία του, μέσα στην ψυχή του που σύντομα πια θα την παραδώσει, την ανάγκη «να δώσει ένα καλό παράδειγμα» , να φερθεί με καλωσύνη, απλότητα και αγάπη σ’ ένα παιδί που βασανίζεται, τότε ποιος; Τι άλλο κάνει ο γέροντας αυτός; Τίποτα. Λίγη καρδιά δεν έχει; Λίγο κουράγιο, λίγη αγάπη δεν την νοιώθει γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτόν τον τόπο που τόσα του προσέφερε;  Δεν νοιώθει την ανάγκη να ανταποδώσει; Τι φοβάται;  Μήπως τον μαλώσει ο «υπουργός Δικαιοσύνης» ή μήπως ενοχληθούν οι της «δικαστικής εξουσίας»;

Συμβολικά μιλάω για τον Παπούλια – αν και στον δικό μου κόσμο, στην δική μου αξιακή ιεράρχηση, θάπρεπε ο γέροντας αυτός να κάνει ένα βήμα προς την αγάπη και την συγγνώμη, γιατί η ζωή του τα έδωσε όλα και το φυσικό για μένα θα ήταν να έχει την ανάγκη και εκείνος κάτι να δώσει στην ζωή. Μια αγκαλιά στον Νίκο Ρωμανό θα ήταν μια ανταπόδοση φυσική και υγιής μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι υπανθρώπων όπως η δική μας. Αλλά στην θέση του Παπούλια μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο θέλετε: Έναν ανώτατο δικαστικό, έναν αρεοπαγίτη, τον αρχιεπίσκοπο, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό υγείας, τον υπουργό δικαιοσύνης, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις φιλάνθρωπες «μεγάλες κυρίες» με τους ισχυρούς και ζάμπλουτους συζύγους που διατηρούν ιδρύματα και τα στηρίζουν με συναυλίες στο Ηρώδειο και άλλες δραστηριότητες και «πρωτοβουλίες» ανθρωπιστικές – όποιον σκεφτείτε που η παρουσία του δίπλα στον Νίκο Ρωμανό αυτές τις ώρες θα μπορούσε να μετρήσει και να ανατρέψει αυτό  «το δριμύ του μαύρου του θανάτου».

Είχα σκοπό να γράψω σήμερα για κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ, αλλά το άλλο μπορεί να περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει πια χρόνο, μετράει σφυγμούς και στιγμές.  Πρέπει να τον προλάβουμε, να τον γλυκάνουμε, να τον αγκαλιάσουμε.  Ας πάει ο πρωθυπουργός με την Γεωργία δίπλα του, ας ζητήσει εκείνος λίγη επιείκεια από τους «δικαστές», ας του χαϊδέψει αυτός το μέτωπο. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει, είναι πατέρας και άνθρωπος εκτός από πολιτικός. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας –που θα ακούσει τα μύρια όσα αν κάνει αυτός, σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια κίνηση να σωθεί ο Νίκος, αν τον επισκεφθεί και κάτσει δίπλα του και του πει δυό κουβέντες. Δεν πειράζει. Αν δεν το κάνει κάποιος άλλος, κανένας άλλος «υπεύθυνος»,  ας την φορτωθεί και αυτήν την «ρετσινιά» -  έχει γερές πλάτες, δεν θα πάθει τίποτα.

Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι τώρα, είναι επείγον. Να σωθεί και ο Νίκος, να σωθούμε μαζί του κι’ εμείς…

Βλέπω αυτό το παιδί, τον Νίκο Ρωμανό, σαν να ήτανε παιδί μου ή εγγόνι μου – και με πιάνει πολύ μεγάλη στεναχώρια. Αυτός ο τόπος που θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, είναι ένας τόπος σαν καταραμένος πιά, άγριος τόπος, άγριος και ξένος. Κοιτάξτε τώρα που βρήκαμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, εμείς, μια κοινωνία σάπια, πουλημένη και υποκριτική, με ηγεσίες ανάξιες και πολίτες αποβλακωμένους. Τι έχουμε πάθει; Πως καταντήσαμε έτσι; Και τι πρέπει να κάνουμε για να γκρεμίσουμε αυτόν τον τοίχο που έχουμε χτίσει ο καθένας γύρω από τον μικρόκοσμό του, να μπει επιτέλους στις ψυχές μας πάλι λίγο φώς, να συνέλθουμε, να σταθούμε όρθιοι, να προχωρήσουμε, να καταφέρουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ξανά;
Ο Νίκος όσο περνούν οι ώρες γίνεται σύμβολο της βαθειάς αναισθησίας μας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, λέει μεταξύ άλλων: «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν». Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει, να μην αντέξει η καρδιά του, να φύγει. Και ίσως αυτό, έτσι που το καταντήσαμε το παιδί όλοι εμείς οι «ευπρεπείς» και «μη παραβατικοί», ίσως και νάναι μια λύτρωση. Κινδυνεύει όμως και απ’ τα χειρότερα: Να καταστραφούν ζωτικά του όργανα, τα νεφρά, η καρδιά, ο εγκέφαλος – και να ζήσει. Είναι μεγάλη μας ντροπή αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει. Είναι μεγάλη μας ντροπή που ένας άνθρωπος με εξουσία και κύρος δεν έχει πάει εκεί δίπλα του, να τον πιάσει απ’ το χέρι και να του πει «Νίκο μη σε νοιάζει, κάναμε λάθος, υπερβάλλαμε. Θα μπορείς να πηγαίνεις στα μαθήματά σου στη σχολή που πέρασες, είμαστε πολλοί που σε καταλαβαίνουμε και σ’ αγαπάμε. Θα πάρεις μια μεγάλη άδεια, θα νοσηλευτείς να δυναμώσεις και μετά θα σηκωθείς όρθιος και θα σε στηρίξουμε να προχωρήσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να βγεις από τη φυλακή, να αγκαλιαστείς με τους φίλους σου, να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη σου τα τόσο πικραμένα. Μη σε νοιάζει, έδωσες τη μάχη σου και την κέρδισες, μας έπεισες, θα σου φερθούμε ανθρώπινα, με κατανόηση και αγάπη, θα μας συγχωρέσεις και θα σε συγχωρέσουμε και πάει, τελείωσε, θα εξαφανιστεί ο εφιάλτης».
Σκέφτομαι και πραγματικά αναρωτιέμαι: Αυτός ο παππούς, ο Παπούλιας, που τον έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του κάνουνε επισκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί να τον «ενημερώσουν» , για τον Νίκο Ρωμανό είναι ενήμερος; Και αν δεν έχει «επίσημη» ενημέρωση, δεν διαβάζει εφημερίδες, ΤΑ ΝΕΑ ας πούμε, που έχουν όλες τι πληροφορίες; Τα διαβάζει. «Δεν έχει εξουσίες» θα βιαστείτε να μου πείτε. Χέστηκα για τις εξουσίες. Δεν μπορεί να μπει στο προεδρικό αυτοκίνητο με τον οδηγό του και να ζητήσει να πάει στο «Γεννηματά»;  Δεν μπορεί, ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ρωτήσει «που νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός» και να πάει να τον βρει, σαν άνθρωπος, σαν παππούς, να κάτσει λίγο δίπλα του, να του χαϊδέψει το μέτωπο;  Ούτε αυτό δεν είναι άξιος να κάνει; Η, ακόμα χειρότερα, δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα πεθάνει αυτό το παιδί που καταστράφηκε η ζωή του εκείνο το βραδάκι που ένας αστυνομικός σκότωσε στην ψύχρα τον πιο καλό του φίλο, έτσι, γιατί του τη βάρεσε;
Φέρνω για παράδειγμα τον Παπούλια γιατί είναι, λέει, ο ανώτατος άρχοντας αυτής της χώρας – έστω και χωρίς «εξουσίες», έστω και «τιμής ένεκεν». Γιατί από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι. Όταν αυτός ο τόσο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, φορτωμένος δόξες και οφίτσια, αυτός που τίποτα δεν έχει πια να φοβηθεί δεν νοιώθει μέσα στο κύτταρό του, μέσα στην παιδεία του, μέσα στην ψυχή του που σύντομα πια θα την παραδώσει, την ανάγκη «να δώσει ένα καλό παράδειγμα» , να φερθεί με καλωσύνη, απλότητα και αγάπη σ’ ένα παιδί που βασανίζεται, τότε ποιος; Τι άλλο κάνει ο γέροντας αυτός; Τίποτα. Λίγη καρδιά δεν έχει; Λίγο κουράγιο, λίγη αγάπη δεν την νοιώθει γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτόν τον τόπο που τόσα του προσέφερε;  Δεν νοιώθει την ανάγκη να ανταποδώσει; Τι φοβάται;  Μήπως τον μαλώσει ο «υπουργός Δικαιοσύνης» ή μήπως ενοχληθούν οι της «δικαστικής εξουσίας»;
Συμβολικά μιλάω για τον Παπούλια – αν και στον δικό μου κόσμο, στην δική μου αξιακή ιεράρχηση, θάπρεπε ο γέροντας αυτός να κάνει ένα βήμα προς την αγάπη και την συγγνώμη, γιατί η ζωή του τα έδωσε όλα και το φυσικό για μένα θα ήταν να έχει την ανάγκη και εκείνος κάτι να δώσει στην ζωή. Μια αγκαλιά στον Νίκο Ρωμανό θα ήταν μια ανταπόδοση φυσική και υγιής μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι υπανθρώπων όπως η δική μας. Αλλά στην θέση του Παπούλια μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο θέλετε: Έναν ανώτατο δικαστικό, έναν αρεοπαγίτη, τον αρχιεπίσκοπο, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό υγείας, τον υπουργό δικαιοσύνης, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις φιλάνθρωπες «μεγάλες κυρίες» με τους ισχυρούς και ζάμπλουτους συζύγους που διατηρούν ιδρύματα και τα στηρίζουν με συναυλίες στο Ηρώδειο και άλλες δραστηριότητες και «πρωτοβουλίες» ανθρωπιστικές – όποιον σκεφτείτε που η παρουσία του δίπλα στον Νίκο Ρωμανό αυτές τις ώρες θα μπορούσε να μετρήσει και να ανατρέψει αυτό  «το δριμύ του μαύρου του θανάτου».
Είχα σκοπό να γράψω σήμερα για κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ, αλλά το άλλο μπορεί να περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει πια χρόνο, μετράει σφυγμούς και στιγμές.  Πρέπει να τον προλάβουμε, να τον γλυκάνουμε, να τον αγκαλιάσουμε.  Ας πάει ο πρωθυπουργός με την Γεωργία δίπλα του, ας ζητήσει εκείνος λίγη επιείκεια από τους «δικαστές», ας του χαϊδέψει αυτός το μέτωπο. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει, είναι πατέρας και άνθρωπος εκτός από πολιτικός. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας –που θα ακούσει τα μύρια όσα αν κάνει αυτός, σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια κίνηση να σωθεί ο Νίκος, αν τον επισκεφθεί και κάτσει δίπλα του και του πει δυό κουβέντες. Δεν πειράζει. Αν δεν το κάνει κάποιος άλλος, κανένας άλλος «υπεύθυνος»,  ας την φορτωθεί και αυτήν την «ρετσινιά» -  έχει γερές πλάτες, δεν θα πάθει τίποτα.
Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι τώρα, είναι επείγον. Να σωθεί και ο Νίκος, να σωθούμε μαζί του κι’ εμείς…
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=6306#sthash.xjpGsYVD.L7VUN2CY.dpuf

Βλέπω αυτό το παιδί, τον Νίκο Ρωμανό, σαν να ήτανε παιδί μου ή εγγόνι μου – και με πιάνει πολύ μεγάλη στεναχώρια. Αυτός ο τόπος που θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, είναι ένας τόπος σαν καταραμένος πιά, άγριος τόπος, άγριος και ξένος. Κοιτάξτε τώρα που βρήκαμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας, εμείς, μια κοινωνία σάπια, πουλημένη και υποκριτική, με ηγεσίες ανάξιες και πολίτες αποβλακωμένους. Τι έχουμε πάθει; Πως καταντήσαμε έτσι; Και τι πρέπει να κάνουμε για να γκρεμίσουμε αυτόν τον τοίχο που έχουμε χτίσει ο καθένας γύρω από τον μικρόκοσμό του, να μπει επιτέλους στις ψυχές μας πάλι λίγο φώς, να συνέλθουμε, να σταθούμε όρθιοι, να προχωρήσουμε, να καταφέρουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ξανά;
Ο Νίκος όσο περνούν οι ώρες γίνεται σύμβολο της βαθειάς αναισθησίας μας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, λέει μεταξύ άλλων: «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν». Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει, να μην αντέξει η καρδιά του, να φύγει. Και ίσως αυτό, έτσι που το καταντήσαμε το παιδί όλοι εμείς οι «ευπρεπείς» και «μη παραβατικοί», ίσως και νάναι μια λύτρωση. Κινδυνεύει όμως και απ’ τα χειρότερα: Να καταστραφούν ζωτικά του όργανα, τα νεφρά, η καρδιά, ο εγκέφαλος – και να ζήσει. Είναι μεγάλη μας ντροπή αυτό που επιτρέπουμε να συμβαίνει. Είναι μεγάλη μας ντροπή που ένας άνθρωπος με εξουσία και κύρος δεν έχει πάει εκεί δίπλα του, να τον πιάσει απ’ το χέρι και να του πει «Νίκο μη σε νοιάζει, κάναμε λάθος, υπερβάλλαμε. Θα μπορείς να πηγαίνεις στα μαθήματά σου στη σχολή που πέρασες, είμαστε πολλοί που σε καταλαβαίνουμε και σ’ αγαπάμε. Θα πάρεις μια μεγάλη άδεια, θα νοσηλευτείς να δυναμώσεις και μετά θα σηκωθείς όρθιος και θα σε στηρίξουμε να προχωρήσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να βγεις από τη φυλακή, να αγκαλιαστείς με τους φίλους σου, να σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη σου τα τόσο πικραμένα. Μη σε νοιάζει, έδωσες τη μάχη σου και την κέρδισες, μας έπεισες, θα σου φερθούμε ανθρώπινα, με κατανόηση και αγάπη, θα μας συγχωρέσεις και θα σε συγχωρέσουμε και πάει, τελείωσε, θα εξαφανιστεί ο εφιάλτης».
Σκέφτομαι και πραγματικά αναρωτιέμαι: Αυτός ο παππούς, ο Παπούλιας, που τον έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του κάνουνε επισκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί να τον «ενημερώσουν» , για τον Νίκο Ρωμανό είναι ενήμερος; Και αν δεν έχει «επίσημη» ενημέρωση, δεν διαβάζει εφημερίδες, ΤΑ ΝΕΑ ας πούμε, που έχουν όλες τι πληροφορίες; Τα διαβάζει. «Δεν έχει εξουσίες» θα βιαστείτε να μου πείτε. Χέστηκα για τις εξουσίες. Δεν μπορεί να μπει στο προεδρικό αυτοκίνητο με τον οδηγό του και να ζητήσει να πάει στο «Γεννηματά»;  Δεν μπορεί, ολόκληρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ρωτήσει «που νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός» και να πάει να τον βρει, σαν άνθρωπος, σαν παππούς, να κάτσει λίγο δίπλα του, να του χαϊδέψει το μέτωπο;  Ούτε αυτό δεν είναι άξιος να κάνει; Η, ακόμα χειρότερα, δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα πεθάνει αυτό το παιδί που καταστράφηκε η ζωή του εκείνο το βραδάκι που ένας αστυνομικός σκότωσε στην ψύχρα τον πιο καλό του φίλο, έτσι, γιατί του τη βάρεσε;
Φέρνω για παράδειγμα τον Παπούλια γιατί είναι, λέει, ο ανώτατος άρχοντας αυτής της χώρας – έστω και χωρίς «εξουσίες», έστω και «τιμής ένεκεν». Γιατί από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι. Όταν αυτός ο τόσο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, φορτωμένος δόξες και οφίτσια, αυτός που τίποτα δεν έχει πια να φοβηθεί δεν νοιώθει μέσα στο κύτταρό του, μέσα στην παιδεία του, μέσα στην ψυχή του που σύντομα πια θα την παραδώσει, την ανάγκη «να δώσει ένα καλό παράδειγμα» , να φερθεί με καλωσύνη, απλότητα και αγάπη σ’ ένα παιδί που βασανίζεται, τότε ποιος; Τι άλλο κάνει ο γέροντας αυτός; Τίποτα. Λίγη καρδιά δεν έχει; Λίγο κουράγιο, λίγη αγάπη δεν την νοιώθει γι’ αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτόν τον τόπο που τόσα του προσέφερε;  Δεν νοιώθει την ανάγκη να ανταποδώσει; Τι φοβάται;  Μήπως τον μαλώσει ο «υπουργός Δικαιοσύνης» ή μήπως ενοχληθούν οι της «δικαστικής εξουσίας»;
Συμβολικά μιλάω για τον Παπούλια – αν και στον δικό μου κόσμο, στην δική μου αξιακή ιεράρχηση, θάπρεπε ο γέροντας αυτός να κάνει ένα βήμα προς την αγάπη και την συγγνώμη, γιατί η ζωή του τα έδωσε όλα και το φυσικό για μένα θα ήταν να έχει την ανάγκη και εκείνος κάτι να δώσει στην ζωή. Μια αγκαλιά στον Νίκο Ρωμανό θα ήταν μια ανταπόδοση φυσική και υγιής μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι υπανθρώπων όπως η δική μας. Αλλά στην θέση του Παπούλια μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο θέλετε: Έναν ανώτατο δικαστικό, έναν αρεοπαγίτη, τον αρχιεπίσκοπο, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό υγείας, τον υπουργό δικαιοσύνης, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις φιλάνθρωπες «μεγάλες κυρίες» με τους ισχυρούς και ζάμπλουτους συζύγους που διατηρούν ιδρύματα και τα στηρίζουν με συναυλίες στο Ηρώδειο και άλλες δραστηριότητες και «πρωτοβουλίες» ανθρωπιστικές – όποιον σκεφτείτε που η παρουσία του δίπλα στον Νίκο Ρωμανό αυτές τις ώρες θα μπορούσε να μετρήσει και να ανατρέψει αυτό  «το δριμύ του μαύρου του θανάτου».
Είχα σκοπό να γράψω σήμερα για κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ, αλλά το άλλο μπορεί να περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει πια χρόνο, μετράει σφυγμούς και στιγμές.  Πρέπει να τον προλάβουμε, να τον γλυκάνουμε, να τον αγκαλιάσουμε.  Ας πάει ο πρωθυπουργός με την Γεωργία δίπλα του, ας ζητήσει εκείνος λίγη επιείκεια από τους «δικαστές», ας του χαϊδέψει αυτός το μέτωπο. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει, είναι πατέρας και άνθρωπος εκτός από πολιτικός. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας –που θα ακούσει τα μύρια όσα αν κάνει αυτός, σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια κίνηση να σωθεί ο Νίκος, αν τον επισκεφθεί και κάτσει δίπλα του και του πει δυό κουβέντες. Δεν πειράζει. Αν δεν το κάνει κάποιος άλλος, κανένας άλλος «υπεύθυνος»,  ας την φορτωθεί και αυτήν την «ρετσινιά» -  έχει γερές πλάτες, δεν θα πάθει τίποτα.
Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι τώρα, είναι επείγον. Να σωθεί και ο Νίκος, να σωθούμε μαζί του κι’ εμείς…
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=6306#sthash.xjpGsYVD.L7VUN2CY.dpuf

Dead man walking

του Πάνου Θεοδωρίδη

πηγή: http://www.thegreekcloud.com

Τέλος του μήνα, άλλο ένα τέλος εποχής. 'Ωρα να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, η δόση της Εφορίας, οι "υπηρεσίες" που αγοράζουμε απο μονοπώλια ή ολιγοπώλια. Δεν ήμουν σε διαδήλωση, αλλά στην τακτική άτυπη συνεδρίαση της κοινής γνώμης, των τιμημένων γηρατειών. Στην πρωινή σύναξη των πειθαρχημένων πολιτών. ΄Ενας από τους λίγους τυχερούς, που αν ευλογηθούν από τις δόσεις του TAXIS, θα μπορώ να χρωστάω τα πάντα στο Κράτος, δημόσιο και ιδιωτικό, ώστε το 2015, να βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μη φλερτάρω με τη φυλάκιση και τα τηλεφωνήματα των εταιρειών που σε πρήζουν επειδή άργησες μια μέρα να πληρώσεις ή δεν κατάφερες να ρυθμίσεις μιά σύναξη τόκων που σε τυραννάει. Ναι, είμαι κυκλοδίωκτα ευτυχής, έχω την υγειά μου (δηλαδή μπορώ να περνάω όρθιος τις αρρώστειες μου), επομένως κυνηγάω ακόμη τις δουλειές που θα μου φέρουν ζωάρκεια.

Τέλος του μήνα, άλλο ένα τέλος εποχής, στην τράπεζα. Τέσσερις άνθρωποι παλεύουν με μιά συνεχή ουρά σαράντα πολιτών, τα δύο τρίτα ηλικιωμένων. Περιμένοντας, τους χαζεύω. Μερικοί έρχονται με λάθος αποδεικτικά και λαθος βιβλιάρια, αποχωρούν, ξεχασιάρηδες, παλεύοντας να πρασινίσει το κόκκινο κουμπάκι της εξόδου. Αλλά οι περισσότεροι έχουν γίνει Κερκυραίοι: μόνο σε εκείνης της νήσου τις ουρές, υπάρχουν τόσο πολλοί συγγενείς υπαλλήλων της τράπεζας, παραβιάζουν τις ουρές, καμώνονται πως είναι αφελείς ή βλάκες για να σου φάνε τη σειρά. Και μιλούν τόσο πολύ στα ταμεία, γιά την προκοπή των εγγονιών τους, γιά τα μικροπολιτικά και τα χάπια τους.

Τώρα, παντού, οι μισοί φλυαρούν στα γκισέ. Οι ταμίες χαμογελούν "κάπως". Έχουν ακούσει στην ουσία μια και μόνη ιστορία: δεν αντέχω, αλλά τι να κάμω. Ώς πότε θα είμαι όρθιος. Τα παιδιά μου δεν έχουν, τα εγγόνια μου στο εξωτερικό. Άκουσα κάτι για δουλειές στην Πολωνία. Και στη Βουλγαρία γεμίζεις πέντε σακούλες σουπερμάρκετ με δέκα λέβα. Έτσι λένε.

Πάρεξ ελευθερία και γλώσσα.

Με τη γλώσσα, τελέψαμε. Το ιδιόλεκτο να είναι καλά. Αλλά με την ελευθερία; ο μύθος δηλοί πως όταν ο Νέρωνας, στον δρόμο του για κάποιους Ολυμπιακούς, έκαμε μιά υπερπαραγωγή στο θέατρο της Κασσιόπης και χειροκροτήθηκε θερμά, προσφέρθηκε να δωρίσει κάτι που οι Κερκυραίοι θα επιθυμούσαν. Κι αυτοί, στο καράκεντρο της Αυτοκρατορίας και στο έλεος της Συγκλήτου, ζήτησαν την ελευθερία τους, που εκείνος προθύμως τους την παραχώρησε. Τι να την κάμουν την ελευθερία μερικοί νησιώτες τριγυρισμένοι απο λεγεώνες, ρωμαϊκό δίκαιο και γραικύλους διανοουμένους;

Τον Νέρωνα τον έβαλα γιά τις εντυπώσεις. Δυό γενιές πριν τον Νέρωνα, κυκλοφορούσε η παροιμία: ελευθέρα Κόρκυρα, χέζ΄όπου θέλεις. Στράβωνος βίβλος εβδόμη, στα αποσπάσματα.

Και μετά, ο Ρωμανός. Δικασμένος για ένοπλη ληστεία, δαρμένος από την σύλληψη, απεργός πείνας. Όταν ήταν στα πρωτοσέλιδα, είχα μαλώσει με βίαιη γλώσσα τη μάνα του την προκομένη, που, κατά τη γνώμη μου, θυσίασε το παιδί της ως η μαύρη νύφη, δηλώνοντας μια σειρά παλαβομάρες περι παίδων αγωγής.

Αλλά το παιδί μεγάλωσε και τραβάει τον δρόμο του. Επισήμως, και με την βούλα του Νόμου, είναι ληστής και όχι τρομοκράτης. Άρα, κανένα Γκουαντάναμο δεν τον πιάνει. Δικαιούται άδειες και έχει την ισχνή δυνατότητα να τις παραβιάζει, ή όχι. Έχει δικαίωμα. Δεν έχουμε ακόμη Περονισμό, έχουμε καταρρεύσει ως χώρα, αλλά βρίσκουμε κάτι ατραπούς, όπως την υποχρεωτική σίτιση.

Ο Ρωμανός δεν είναι ελεύθερος. Πληρώνει έναν λογαριασμό. Δεν έχει ελευθερία. Αλλά από γλώσσα, ροδάνι. Το τι έχει πει ο στόμας του δεν περιγράφεται. Ε, και λοιπόν; απαγορεύεται; Θεωρητικά, ζούμε σε μια χώρα που τιμωρούνται οι πράξεις. Καμιά λογική δεσμοφύλακα δεν είναι δυνατόν να ισχύει εδώ.

Προκύπτουν βάσιμες υποψίες ότι βγαίνοντας θα παρανομήσει; Ε, και λοιπόν; Οι εναλλάδες και οι αντιεξουσιαστές δεν σημαδεύονται ακόμη στο μέτωπο με πυρωμένο σίδερο. Οι ομάδες γύρω του, τριγυρισμένες από Τσιριμώκους, δύσκολα θα τον βοηθήσουν. Η βία που  υποστηρίζει στρέφεται εναντίον του ιδίου. Ας όψεται η μανούλα του.

Στις αγέλες που σταλίζουν με άνοια, τρόμο και βρυγμό οδόντων στις τράπεζες και στα δελτία ειδήσεων, τρομάρα τους, υπάρχουν και απολίτικοι, συντηρητικοί, ωσαύτως  βασανισμένοι. Αυτοί επιθυμούν τάξη και ασφάλεια, αλλιώς ρίχνουν το ψηφαλάκι στον Λεβέντη και στο κόμμα των κυνηγών, αλλ' όχι στην κυβερνώσα παράταξη. Κινδυνεύοντας ο Ρωμανός, επιχαίρουν. Σκανιάζουν επειδή ο νεαρός δεν έχει χαμπάρι από υψηλή πολιτική και αν του δώσουν τις άδειες που δικαιούται, θα βγει να μιλήσει για νίκη του κινήματος. 

Ε, και λοιπόν; Η Ελλάδα είναι γεμάτη ολοκληρωτικά ηττημένους ακτιβιστές, που πιστεύουν ότι τόλμησαν και νικήθηκαν και πολύ παινεύονται γι' αυτό.

Ακόμη κι άν βρει το ποθητό του άστρο, ακόμη κι αν γίνει Νάβις ή Ανδρίσκος ή Μούρτζουφλος, δεν θα τον κρατήσουν τα σίδερα.

Και δεν βλέπω κανέναν που του έχει μείνει μυαλό στο κεφάλι του για να έχει και ο Ρωμανός. Εξάλλου, μια μέρα να μείνει στο ΤΕΙ του, η δραπέτευση απο τη στραγκάλη της ελληνικής παιδείας, μάλλον θα γίνει μονόδρομος γι' αυτόν.

Καταλήγω πως στο ίδιο συμπέρασμα έφτασαν και οι κριτές του.

Αφήνετέ τον να σπουδάζει. Ακόμη κι αν είναι άλλες οι προθέσεις του. Το κοντέρ, με την καταδίκη του, έχει μηδενίσει. Προσώρας, ανήκει στη δικαιοδοσία του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος, που περιέχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εσείς τα ψηφίσατε. Εφαρμόστε τον Νόμο.

Τα διηγήματα του Σταύρου Σταμπόγλη

Σταύρος Σταμπόγλης

Ο δρόμος της τύχης

Διηγήματα
Αθήνα
Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2014
237 σελ.

Οκτώ διηγήματα παρακολουθούν καθημερινούς ανθρώπους ηρωίδες και ήρωες σε μια δύσκολη εποχή ανάμεσα στο 1949 και το 1974. 
Τόπος: οι ανατολικές συνοικίες της Αθήνας. Μια ανάσα απ' την πλατεία Συντάγματος. 
Επιβίωση σε συνθήκες σχεδόν ακραίες,  που έχουν τις ρίζες τους στη δεκαετία του 1930, τουλάχιστον, και τα φυλλώματα τους στο 2014, κι έχει ο θεός...


Απόσπασμα από το βιβλίο

Κύλησε η ζωή. Άλλα οκτώ χρόνια σαν χείμαρρος. Τόσα χρειάστηκαν για να αράξει οριστικά ο ανοιχτός Εμφύλιος σε νόμους και κιτάπια. Ειρήνη μετά βεβαιότητος. Προπαραμονή του Αγίου Αρτεμίου. Όλοι είναι έξω. Ασχολούνται με στολισμούς, καθαριότητα και ελπίδα για καλό καιρό. Η λιτανεία φέτος θα περάσει για πρώτη φορά από αυτό το σταυροδρόμι. Λίγο πριν το μεσημέρι φτάνει στην πόρτα της Ιφιγένειας μέσω Ερυθρού Σταυρού ένα ανοιχτό γράμμα. Από τις εσχατιές της Σοβιετικής Ένωσης.

Σταύρος Σταμπόγλης

Εν ονόματι της άνοιξης

Διηγήματα
Αθήνα
Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2014
173 σελ.

Πέντε διηγήματα. Πέντε διαδρομές ανάμεσα σε Αθήνα και Παρίσι. 
Εποχή 1967 - 2007. 
Σαράντα χρόνια από την δικτατορία της 21ης Απριλίου. Σαράντα χρόνια μετά τον Μάη του 1968. 
Ηρωίδες και ήρωες σε ενθουσιώδεις πτήσεις και αναγκαστικές προσγειώσεις.


Απόσπασμα από το βιβλίο

Ορλί. Τέλη φθινοπώρου του 1974. Επιτέλους στο Παρίσι. Όχι βιβλία, φυλλάδες, λόγια και πρώην αξιέραστες δεσποσύνες από καθέδρας της οδού Σίνα. Κατευθείαν στον αστερισμό του θρύλου. Ο πρώτος αστερισμός.
Αλλά το Παρίσι είναι η καρδιά της εξέγερσης. Σημάδια παντού. Από τα πιο χωνεμένα μέχρι τις φωτιές του μέλλοντος. Έτσι έχω μάθει για τούτη την πόλη όπου ο οι ιδέες, οι καλές τέχνες, τα οδοφράγματα και ο έρωτας είναι συστατικό της δημοκρατίας. Πως όλα εδώ δοκιμάζονται. Πως θα δοκιμαστώ και γω. Πως φεύγω με μαύρα μαλλιά κοράκου χρώμα και θα επιστρέψω με άσπρα. Έτσι μου είπαν οι παλιοί. Στον αστερισμό της εξέγερσης λοιπόν. Ο δεύτερος αστερισμός.    


Ο συγγραφέας

Γεννήθηκε το 1946 στην Αθήνα. 

Είναι πτυχιούχος της τεχνικής σχολής Δοξιάδη (ΑΤΙ) και διπλωματούχος Αρχιτέκτων DESA. 

Σπούδασε στη Γαλλία (UP6 και Ειδική Αρχιτεκτονική Σχολή Παρισιού, ESA). 

Εργάστηκε στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. 

Σήμερα είναι ομότιμο μέλος του ΤΕΕ. 

Δημοσίευσε για πρώτη φορά το 2007. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών.

Ο Κύριος Τέλλος Φίλης

φωτογραφία: Σάκης Καρακασίδης Ⓒ 2014

Ο Τέλλος Φίλης είναι από τους πιο γοητευτικούς και λαμπερούς ανθρώπους που ξέρω (και πιστεύω ότι μπορώ να το πω αυτό, παρότι ―ή ακριβώς επειδή― τον γνωρίζω πολλά χρόνια και με συνδέει μαζί του αδελφική φιλία).

Πολυτάλαντος, ανοιχτόκαρδος, εκρηκτικός, γενναιόδωρος εκεί που (κρίνει πως) αξίζει, αυστηρός εκεί που (εκτιμά πως) επιβάλλεται, είναι αδύνατον να περιγραφεί μέσα στα όρια ενός οποιουδήποτε κειμένου. Επειδή, εξ ορισμού, κανένα κείμενο ―όπως κι αυτό εδώ― δεν είναι ικανό να αποδώσει τη ζωντανή μορφή που συνιστά η παρουσία του. 

Ένας απλός υπάλληλος video club!

Ένας απλός υπάλληλος video club!

Ο Γιώργος Τσιτιρίδης πάντως έκανε μια πολύ φιλότιμη προσπάθεια. Και τον ευχαριστώ κι εγώ, ως φίλος του Τ.Φ.

Γιώργος Κορδομενίδης

Ένας απλός υπάλληλος video club!

φωτογραφία: Νίκος Καρδάρας 

του Γιώργου Τσιτιρίδη

πηγή: http://www.parallaximag.gr

Η Αποσιωπητική ηλικία του Τέλλου Φίλη

Αγαπημένος φίλος και συνεργάτης, οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από το Seven film gallery στην Αλεξάνδρου Σβώλου που ο ίδιος κατάφερε να κάνει ένα από τα ωραιότερα στέκια του κέντρου. Ηθοποιοί, φοιτητές, τραγουδιστές, μουσικοί, λογοτέχνες, ποιητές και δημοσιογράφοι περνάνε σχεδόν καθημερινά για την κινηματογραφική τους ενημέρωση, για να νοικιάσουν μια ταινία που θα τους προτείνει ο Τέλλος, για την ανταλλαγή απόψεων. Στο seven film gallery γεννήθηκαν ιδέες για σενάρια ταινιών, θεατρικές συνεργασίες, στίχοι τραγουδιών, αναπτύχθηκαν φλέρτ, έρωτες και φιλίες, τα πιο πρωτοποριακά αφιερώματα και θεματικά πάρτυ. Η δραστηριότητα του Τέλλου Φίλη είναι πάρα πολύ μεγάλη και εκτός του κινηματογράφου. Έχει την δική του εκπομπή στο ραδιόφωνο κάθε Τρίτη ζωντανά διαδικτυακά στο http://www.clipartradio.gr από 22:00 εως 00:00 με τίτλο «SALONIQUE UBER REALISM», με πολλούς καλεσμένους, ποίηση και όμορφα τραγούδια. Είναι ο εμπνευστής της «Ποίησης Γυμνής» που φιλοξενούσε για 2 χρόνια το Μαμίσιο- Μαιευτήριο και άλλοι χώροι της πόλης, όπου παρουσίαζαν τη δουλειά τους νέοι ποιητές χωρίς εκδοτικό έργο που δεν έχουν άλλο τρόπο να δημοσιοποιήσουν τα ποιημάτά τους. Η Ποίηση Γυμνή είχε μεγάλη συμμετοχή και προσέλευση αποδεικνύοντας ότι η ποίηση είναι κάτι ζωντανό που ο κόσμος αποζητά. Ο Τέλλος έχει στηρίξει έμπρακτα ηθικά, οικονομικά και με προσωπική εργασία οτιδήποτε πίστευε ότι θα πρέπει να αξιοποιηθεί και να μη χαθεί, βοηθώντας πολλούς νέους καλλιτέχνες στα πρώτα τους βήματα. Αρθρογραφεί σε πολλά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, εδώ και πολλά χρόνια, μεταξύ άλλων στο bibliotheque.gr και φυσικά στo Parallaximag.

Τον τελευταίο καιρό έχει αφοσιωθεί στη συγγραφή και η πρώτη του συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Αποσιωποιητική ηλικία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BIBLIOTHEQUE. Έχει κάτι νοσταλγικό η «Αποσιωποιητική ηλικία», μια φυγή αλλά ταυτόχρονα και μια ελπίδα για κάτι νέο που έρχεται στην θέση όσων αφήνει πίσω. Έχει τα βιώματα, τις εμπειρίες, τη γλύκα και τρυφεράδα του συγγραφέα, τη μοναξιά της πόλης, την υγρασία, αλλά και τη συντροφικότητα της θάλασσας. Μια πολύ φροντισμένη έκδοση που αξίζει προσοχής η οποία μάλιστα κατάφερε κάτι σπάνιο στα εκδοτικά χρονικά. Χωρίς να έχει εκδοθεί από μεγάλο εκδοτικό οίκο, χωρίς διαφήμιση, χωρίς προώθηση από κανένα μέσo, χωρίς να υπάρχει στις βιτρίνες μεγάλων βιβλιοπωλείων, σημείωσε μεγάλη επιτυχία και πωλήσεις μιας και έγινε γνωστό από στόμα σε στόμα και από τα post που έκαναν θαυμαστές του βιβλίου όλο το καλοκαίρι στο facebook από όλα τα σημεία του κόσμου. Έτσι ο Τέλλος μπορεί να μην ταξίδεψε πολύ φέτος το καλοκαίρι, το βιβλίο του όμως το είδαμε να ποζάρει σε παραλίες και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες από τους ανθρώπους που το αγάπησαν. 

-    

Τον Τέλλο Φίλη (και το βιβλίο του) θα τον βρείτε πρόθυμο για κουβέντα ή κινηματογραφική ενημέρωση στο Seven film gallery, στην Αλεξάνδρου Σβώλου 45

Νύχτα
Οι αποκλειστικές στα νοσοκομεία, καπνίζουν στο
μπαλκόνι
Νύχτα, κι η πόλη προσποιείται πως κοιμάται
Στην πραγματικότητα ξενυχτούν μπροστά σε τηλεοράσεις
Που πουλάνε ασταμάτητα σουτιέν
Περιμένοντας κάτι
Άλλοι να τελειώσει η βάρδια του
Άλλοι ένα τηλεφώνημα αγάπης
Κάποιοι περιμένουν γιατί δεν ξέρουν να αναζητήσουν
Και κάποιοι άλλοι απλά να ξημερώσει
Όμως η νύχτα ό,τι κι αν συμβεί θα εξακολουθεί
Το φώς ποτέ δεν προσδιορίζει ξημέρωμα
Όταν η μέσα νύχτα επιμένει

Β6 στάση Αλεξάνδρας

Περιμένοντας
στη βροχή
καταλαβαίνω
καλύτερα
τα λόγια
που είχα προσπεράσει
με φόβο
μη βραχώ
από το θυμό σου.