LOST

Χάθηκα. Καιρό τώρα έχω χαθεί στην καθημερινότητα. Στη σκοτεινή γη που κινούμαι υπάρχουν μονάχα δυσάρεστες σκέψεις. Για το αύριο, για το σήμερα, για το χθες. Δεν ξέρω τι θα μου φέρει το κάθε ξημέρωμα, αν θα αντέξω ως το τέλος της μέρας. Ήρθαν από το πουθενά εξομολογήσεις, πράγματα που ήξερα αλλά ήθελα να μην είναι αλήθεια, και με διέλυσαν. Ήρθαν και ρίζωσαν αμφιβολίες για τα παλιά, άραγε έκανα καλά; Κι είναι κι αυτό το σήμερα που κυλάει αργά και δεν έχει ευκαιρίες για τίποτα. Οι άνθρωποί μου φύγαν λίγο πιο μακριά, δεν ξέρω το γιατί. Ήρθαν και σ' αυτούς πράγματα που δεν περίμεναν, που είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς. Ποιος να βοηθήσει ποιον; Ποιος να σου δώσει το χέρι του να σηκωθείς όταν είναι ήδη πεσμένος κάτω; Μένει να ζυγίσεις το βάρος που σε καθηλώνει και να βρεις τη δύναμη να το πετάξεις από πάνω σου. Ακούγεται ωραίο μα πώς γίνεται;

Δεν έζησα ποτέ σε ροζ σύννεφο αλλά πίστεψα σ' αυτό που ξεκινήσαμε. Πιστεύω ακόμα, για να είμαι ειλικρινής. Πολλοί θα το βρουν ρομαντικό, άλλοι θα κουνήσουν το κεφάλι αδιάφορα κι άλλοι θα μου φωνάξουν να ξυπνήσω. Εγώ θα μου δώσω κουράγιο. Είμαι ξανά σ' αυτή τη θέση, να δείχνω καλή πίστη όταν τα προγνωστικά μου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Μετράω αντίστροφα ως το δέκα πριν απαντήσω και όταν τελικά το κάνω ακούγεται η φωνή της λογικής. Της συγκατάβασης, της υπομονής. Ίσως και να 'ναι της αγάπης, οπότε εννοούνται τα παραπάνω. Και μετά ακούω εκείνο το τραγουδάκι που λέει 

"γι' αυτό σου λέω, καλύτερα λίγα και καλά παρά να έχω μια καρδιά γεμάτη αισθήματα

και κάποιος να 'ρχεται γλυκά και τρυφερά δήθεν να μ' αγαπήσει αληθινά". 

Oh!This Christmas feeling.

Πότε χάσαμε το κουράγιο να αφηνόμαστε χωρίς αναστολές σ' αυτό που θέλουμε; Ψάχνω να βρω το δικό μου point of no return και δυσκολεύομαι. Ήταν μάλλον τότε που έδινα και δεν έπαιρνα. Ήταν μάλλον τότε που είδα πως δεν εκτιμήθηκα όπως έπρεπε. Ήταν μάλλον τότε που μια πόρτα μ' έκλεισε απ' έξω. Κάπου εκεί μάλλον έχασα τη διάθεση να αφήνω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο. Να τον χαρίζω, να τον παραχωρώ στις διαθέσεις του άλλου χωρίς να με νοιάζει τι θα προκύψει. Είναι καιρός τώρα που το αποτέλεσμα με νοιάζει, το σκέφτομαι πριν μιλήσω. Γιατί να πω αυτά που με κάνεις να νιώθω όταν κινδυνεύω αύριο να τα μαζεύω από το πάτωμα;

Μη μου πεις γιατί σκέφτομαι τέτοια πράγματα αυτές τις μέρες. Αυτές οι μέρες δεν έχουν για μένα τίποτα ξεχωριστό, ίσα ίσα μάλιστα είναι λίγο χειρότερες από τις υπόλοιπες. Υποτίθεται ότι είναι μέρες αγάπης, αλλά εμένα οι άνθρωποί μου είναι μακριά. Υποτίθεται ότι είναι μέρες οικογενειακές, αλλά έχω από καιρό πάψει να πιστεύω στην οικογένεια. Άρα τι μένει; Το κινητό ανά χείρας ως γέφυρα με τον έξω κόσμο και μια ταινία δίπλα στο τζάκι. Και Χριστούγεννα είναι, θα περάσουν...

Strangers in the Night.

Βγήκα στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο. Είναι πραγματικά τόσο ήσυχα τη νύχτα. Κοίταξα ψηλά, δεν έχει ουρανό αυτή η πόλη. Φάνηκε μονάχα ένα αστέρι, μακρυνό, αχνό, ίσα που διακρινόταν. Λίγο πριν μπω πάλι στο σπίτι, κάποιος από την απέναντι πολυκατοικία βγήκε για τον ίδιο λόγο. Τον κοίταξα κι ένιωσα να τον καταλαβαίνω, ένα δεσμό ανάμεσά μας. Ήταν ό,τι έχω αυτή την ώρα που οι άνθρωποί μου είναι μακρυά. Καληνύχτα.

Πες μου το μυστικό σου..

Εδώ και καιρό έχει δημιουργηθεί ένα blog (http://www.postsecret.com/)  στο οποίο μπορεί ο οποιοσδήποτε να στείλει μία κάρτα, μια φωτογραφία ή ένα απλό σημείωμα γράφοντας το πιο βαθύ (ή όχι και τόσο) μυστικό του. Το διαβάζω σχεδόν από την πρώτη στιγμή και όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι τελικά ίσως και να μην είμαι μόνη. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που κάποιος τους έχει κάνει κομμάτια. Φίλος, έρωτας, συγγενής, δεν έχει σημασία. Το συναίσθημα είναι αυτό που ενώνει. Υπάρχουν άλλοι που με το θάρρος που δίνει η ανωνυμία παραδέχονται πως έχουν πληγώσει και ζητούν συγνώμη. Οι πιο γενναίοι συγχωρούν -την εγκατάλειψη, το βιασμό, την απιστία- και λένε πως προχώρησαν. Άλλοι θρηνούν για τις χαμένες ευκαιρίες και τα άτομα που ήταν από την αρχή καμένα χαρτιά. Είναι πραγματικά αστείο, ίσως και θλιβερό, αλλά έχω μια ιστορία να πω για κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις. Νιώθω καλά που ξέρω πως κάποιος, ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου αισθάνεται ευτυχισμένος ή μόνος όπως κι εγώ όταν διαβάζω την κάρτα του. Νιώθω μια περίεργη δύναμη, ένα συλλογικό πνεύμα που με σώζει από τα καθημερινά, νιώθω καλά. We may be ugly but at least we have each other!