Εμένα οι φίλες μου είναι ροζ πουλιά.

 Ανεξάρτητα από τους άντρες που κατά καιρούς μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, εδώ και μερικά χρόνια, υπάρχουν τρεις γυναίκες που είναι σταθερές αξίες. Μαζί τους δεν τσακώνομαι, παρά μόνο για βλακείες,  και ως τώρα δεν έχει τεθεί θέμα χωρισμού. Αλφαβητικά, λοιπόν, για να μην υπάρξουν προστριβές...

 Έχουμε την Α. Η μεγαλύτερη της παρέας, είναι γνωστό τίβο, ξέρει απ' έξω το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Είναι η μόνη που σηκώνει πάντα αμέσως το τηλέφωνο, αφού πάντα περιμένει κλήση από κάποιον άλλο. Όμως πάντα σου μιλάει, είναι πρόθυμη να ακούσει οποιαδήποτε χαζή ιστορία, αν και σπάνια μιλάει για τον εαυτό της. Ήταν τις πιο πολλές φορές το ταίρι μου στις φοιτητικές εργασίες. Πελάγωνε όταν δεν μπορούσαμε να βρούμε τη σωστή λέξη και θύμωνε όταν της έλεγα ότι πληκτρολογεί αργά. Όταν έχει κέφια, είναι αστεία, αλλά συνήθως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Θυμώνει όταν δεν περνάει το δικό της κι όταν χάνει στο επιτραπέζιο, καμιά φορά δεν της περνάει εύκολα, αλλά αν της το φέρεις στην πλάκα, πάντα έχει αποτέλεσμα.

 Μετά έχουμε τη Γ. Το πιο αποπροσανατολισμένο πλάσμα που έχω γνωρίσει, μ' έπαιρνε συχνά τηλέφωνο για να μου δώσει το στίγμα της και να πάρει οδηγίες για το πώς θα πάει εκεί που θέλει, αφού δεν ήξερε καν που βρίσκεται. Είναι συχνά στον κόσμο της, βάζω στοίχημα ότι το κάνει όντως επειδή δεν της αρέσει ο δικός μας. Έχει επίσης διατυπώσει τις πιο κουφές απορίες που θα μπορούσε άνθρωπος. Αγχωτική, με απότομες αλλαγές διάθεσης, σε σημείο που να απορείς τι στο καλό έχεις κάνει και σταμάτησε να σου μιλάει τα τελευταία πέντε λεπτά (τίποτα-αρχίζει πάλι να σου μιλάει σε δυο τρία). Παλιά ζούσε ψηλά, σ' ένα όμορφο μαλακό ροζ σύννεφο, αλλά μετά έπεσε οπότε τον τελευταίο καιρό μας κάνει την ορθολογιστική και τη ρεαλίστρια.

 Και τέλος έχουμε τη Χ. Εκνευριστικά κοινωνική και χαρούμενη όταν γνωρίζει καινούρια άτομα, επιρρεπής στις βλακείες που της προτείνω να κάνει, αφού ξέρει ότι είμαι κι εγώ επιρρεπής στις δικές της. Υπερβολική, με την έννοια του πληθωρική, ενθουσιώδης κι επίσης πολύ αγχωτική κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν έστω και λίγο. Διηγείται τις ιστορίες της με τόσες λεπτομέρειες, που είναι σαν να έχεις live εικόνα -εκεί αποσκοπεί. Αυτό το κορίτσι λοιπόν ενθουσιάζεται εύκολα και μας στεναχωριέται συχνά, ψάχνει κάτι να βρει, αλλά τελικά άνθρακες ο θησαυρός και να' μαστε όλες μαζί σ' ένα μπαλκόνι με τούρτα, γαλλικό καφέ και τσιγάρα. 

 Θα ήμασταν δηλαδή αν μπορούσαμε. Αλλά δεν μπορούμε και είναι ό,τι χειρότερο φέρνει μαζί του ο χειμώνας. Αυτή τη μοναξιά -της κορυφής, όπως μου είπε κάποιος- δεν τη θέλω. Προτιμώ να έχω παρέα και ας είμαι και λίγο πιο χαμηλά, δεν τρέχει τίποτα. Μόνη μου δεν μπορώ να αντέξω αυτά που έρχονται και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω κιόλας. Είναι καλύτερα να ανεβαίνεις την πλαγιά και να είσαι σίγουρη ότι θα έχεις ένα χέρι να πιαστείς αν στραβοπατήσεις. Γιατί αν είσαι μόνη, το πιο πιθανό είναι ότι θα κατρακυλήσεις πίσω εκεί που ξεκίνησες.

<3

Γεια σου.

Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Για μένα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που αναγκάζομαι να αφήσω πίσω. Ένα κομμάτι που χάνεται και αφήνει το παζλ αιωνίως λειψό. Είναι οι αναμνήσεις που μπαίνουν στο κουτάκι με την ετικέτα 'παρελθόν'. Είναι οι στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω και δεν θα επαναληφθούν.

Ποτέ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, γιατί ο συμπαίκτης δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Και δεν είναι τόσο ότι κάτι , κάποιος, θα λείπει από τη ζωή σου. Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να χωνέψεις πως κάτι τελείωσε. Πως πρέπει να προχωρήσεις, να ξεχάσεις, να σηκώσεις το κεφάλι, να γιατρευτείς. Να γνωρίσεις τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου και θα την κάνει άνω κάτω. Θα τη συγκλονίσει και θα κάνει κάθε στιγμή να μετράει. Και μετά, μια ωραία μέρα θα φύγει κι αυτός ή θα πρέπει να τον αφήσεις εσύ. Και θα τα κάνεις όλα από την αρχή. Θα πονέσεις και θα αφήσεις πάλι κάτι πίσω. Και μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα δεις πως δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν στην αρχή του παιχνιδιού. Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα είναι διαφορετικό.

Έτσι είναι το παιχνίδι. Δύσκολο, περίπλοκο, αέναο, συναρπαστικό.

~Δεν είναι η απουσία σου μονάχα που πληγώνει, είναι κι η πίκρα που πονά για ό,τι τελειώνει.~