Photo-copy schrijft:
Guido en Georges, onze grote voorbeelden.
Elza zit met de handen in het haar. Massa’s werk en veeeeel te weinig tijd. Daarom vroeg ze mij een gastblogpost te schrijven. Maar ja, da’s makkelijker gezegd dan gedaan, want ja, waarover moet ik dan schrijven? Ik heb er een heel weekend over nagedacht en plots wist ik het. Ik ga iets schrijven over Georges en Guido.
Voor jullie 2 illustere onbekenden, maar voor ons twee heel belangrijke mensen in onze carrière. Zoals jullie misschien wel weten zijn Elza en mezelf een creatief team. Ik ben de Copywriter en zij is mijn Art Director. Of ben ik haar Copywriter?
Toen wij in 2000 begonnen bij een groot reclamebureau in Brussel, zaten Georges en Guido daar al bijna 30 jaar. Al 25 jaar waren ze een hecht team. Georgeske, zoals we hem noemden (’tis dan ook een kleine kabouter met een grijs baardje) stond in voor de art direction en Guido was de pennenlikker van dienst. Georgeske was Franstalig, Guido Nederlandstalig.
Het plezier dat die twee mannen hadden in hun werk, is voor ons altijd een bron van inspiratie geweest. ’t Waren nog twee grotere snotneuzen dan wij. Vol kattenkwaad en deugnieterij. Zij hebben de hoogdagen van de reclame nog gekend. Jaja de tijd van Mad Men.
Om 9u30, 10 uur kwamen ze op hun gemakje binnen op het bureau. Met de krant onder de arm. Die werd eerst heel grondig gelezen en dan werd er een klein uurtje gewerkt. Rond half twaalf begonnen ze rond te bellen om samen met vrienden een hapje te gaan eten. Tegen 15 u waren ze daar terug, nog snel effe een Chimay uit de koelkast halen en dan weer aan het werk.
Ik weet niet hoe ze het deden, maar toch kwamen ze steeds opnieuw met leuke creaties af waar het plezier letterlijk van af spatte. Terwijl wij, de fysieke snotneuzen, moesten zwoegen en zwoegen om tot een zelfde resultaat te komen.
Maar toen werd Guido ziek. Heel erg ziek. Hij kreeg kanker, de gemene soort waarvan men niet kan genezen. In die laatste momenten hebben Georges en Guido toch nog de meest succesvolle campagne gemaakt van hun leven. Eentje voor VW.
Ze was zelfs zo goed dat ze een prijs wisten te winnen in Cannes, zowat de Oscars voor de internationale reclame. Jammer genoeg was Guido toen al te ziek om hem af te halen. Ik zie Georgeske daar nog staan op dat podium. Blij en verdrietig tegelijk. Ik hoor het hem nog roepen: “c’est pour Guido!”. Zo schoon.
Georgeske en Guido, jullie zijn voor ons de warmste herinnering uit onze reclametijd. Een voorbeeld van hoe mooi en hoe waardevol vriendschap en collegialiteit kan zijn.
We hebben jullie veel te kort gekend, maar jongens, wat een mooie indruk hebben jullie op ons gemaakt.
Onuitwisbaar.
