Sunyi yg macam tak tau nak bagitau mcm mana. Tak tahu lah kenapa, sejak Razmin naik kapal kali ni rasa sunyi tu mencengkam sangat, walhal bukan tak biasa kan. Lepas balik dari ship visit lagi lah. Rasa rindu tu kuat sangat sampai kadang-kadang teringat sangat, terbayang sangat.
Bukanlah nak kata sebelum ni tak rindu, tapi takdelah tahap bila dah beli nasi bungkus kat Hasan Ayam Kampung, bila nak suap terus teringat yg hmm-sambal-bawang-ni-favourite-laki-aku-nih, terus tak jadi suap. Siries ni. Terus rasa pahit terlekat kat kerongkong. Sadis kan?
Bila baca email dia hari-hari pun rasa sayu je padahal email biasa-biasa je pun, email tanya-tanya dah makan ke, makan apa hari ni, Riyadh makan apa hari ni, etc etc. Itu pun sebak. Wajib nak kena lempang dah aku ni.
Tapi dari sudut yang lain, rasa bersyukur sebab Allah bagi rasa rindu macam ni. Rindu yg ala-ala orang tua cakap tu lah, tidur tak lena makan tak kenyang mandi tak basah. Walau hakikatnya tidur berdengkur makan bertambah mandi berbath tub har har. Takdelah. Ini siries punya rindu ni.
Malam-malam pulak Riyadh tidur awal dah sekarang ni. Pukul 9 dah tidur. Kalau tak tidur siang, lepas maghrib dah selamat tidur dah dia. Ha lagilah sunyi kan. Rumah tu dah lah takde orang sangat. Mak abah paham-paham je lah selalu bercuti. EE pulak memang gaya CEO Petronas dah gayanya balik lewat hari-hari har har. Ala orang bujang kan, paham-paham je lah.
Abg long & tasha kat rumah depa lah, Q kat Manchester, DD kat Jordan. Ha nampak tak sunyi kan hidup aku. Bergantung harap kat group whatsapp besprengs je lah nak ketawa sorang-sorang bila masing-masing dah menggila bergosip :)
Pukul 11 memang aku akan mati kutu. Sebab tu aku memang masak hari-hari. Mengisi masa lapang. Tiap-tiap malam masak untuk bekal lunch aku & Riyadh. Kalau mak abah ada, masak sekali untuk lunch diorang esoknya. Walaupun Riyadh dah 2 tahun & dah layak makan makanan orang dewasa tapi aku still masak untuk dia lagi, bekalkan kat pengasuh. Lengkap dari breakfast, snack, buah & dinner.
Ah. Bukan complaint hidup mcm ni. Aku happy je. Kerja pun okay alhamdulillah. Baru je confirm lepas setahun contract bulan September lepas, last week dapat pulak good news yang promoted w.e.f January 2014. Rezeki rezeki.
Cumanya, rasa rindu tu kuat sangat kat suami. Nak menunggu lagi 3 bulan setengah untuk dia balik--aduh. Disember ni nak pergi lagilah ship visit. Walaupun dia busy time kat port tapi takpelah kan, dapat tengok muka dia sekejap pun jadilah.
Ya Allah. Kuatkanlah. Kuatkanlah.