Για σας που δεν έχετε διαβάσει τις mikroastes και βαριέστε να πατήσετε το λινκ δίπλα, αναρτώ το πρώτο κεφάλαιο. Η νέα τηλεοπτική σεζόν οσονούπω ξεκινάει και πρέπει ως σοβαροί επαγγελματίες να κάνουμε τον προγραμματισμό μας.
Μικροαστές η Εισαγωγή, λοιπόν. Ή Κεφάλαιο Μηδέν: "Μούντζωσ' τα".
Όταν είσαι είκοσι χρόνων σου φαίνεται πως βρίσκεσαι στο κέντρο του κόσμου και το άπαν Σύμπαν περιστρέφεται γύρω σου. Άσε που, μερικές φορές, συνωμοτεί κι όλας για να σε βοηθήσει.
Δεν έχεις κι άδικο. Πέρα απ’ τη χαρακτηριστική αισιοδοξία της ηλικίας σου, που κάνει τα πάντα ν’ αστράφτουν, η ζωή σου είναι όντως ωραία. Σπουδάζεις ή μόλις άρχισες να δουλεύεις, ζεις ακόμα με τους δικούς σου ή στο φοιτητικό διαμέρισμα που εκείνοι πληρώνουν, έχεις ξεφορτωθεί τα σπυράκια και την άχαρη περπατησιά της εφηβείας, βγαίνεις κάθε βράδυ, μπορεί να ‘χεις μόλις κάνει ανταύγειες και σου λείπουν τα προβλήματα: ασχολείσαι μόνο με τον έρωτά σου ή, έστω, με την κατάστρωση της αλάνθαστης στρατηγικής που θα σε οδηγήσει στο να τον αποκτήσεις. Είσαι μια χαρά, όπως λες κι εσύ. Μερικές φορές έχεις αρχίσει να την ψυλλιάζεσαι πολιτικά και να φλερτάρεις με τα κόμματα και τις φοιτητικές παρατάξεις, ακούς φανατικά συγκεκριμένες μουσικές κι απορρίπτεις όλες τις άλλες, υποστηρίζεις οπωσδήποτε μια ποδοσφαιρική ομάδα που κερδίζει ή χάνει ανάλογα με τον διαιτητή, πάντως εσύ δεν την πουλάς. Γενικά δεν πουλάς τίποτα. Έχεις άποψη και τη διατυμπανίζεις με τα λόγια σου, το ντύσιμό και τη συμπεριφορά σου.
Δεν είσαι βλήμα, βέβαια. Διαπιστώνεις πως τα πράγματα γύρω σου είναι σκούρα – ανεργία, διαζύγια, καταστροφή του περιβάλλοντος, AIDS – όμως, ξέρεις καλά πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί σε σένα. Γι αυτό οπλίζεσαι με πτυχία, ξένες γλώσσες, προϋπηρεσία κι υπομονή. Γιατί μέχρι τα τριάντα πέντε σου, το πολύ, προγραμματίζεις να έχεις τα εξής: μια πλήρη οικογένεια με σύζυγο και δύο παιδιά, ένα σπίτι στα προάστια, ένα αυτοκίνητο των 30.000 ευρώ, οπωσδήποτε μια πολύ καλή θέση σε πολυεθνική επιχείρηση με τα ανάλογα extra ή ένα μπαρ στο Κολωνάκι ή μια καριέρα στο θέατρο ή μια έδρα στο Πανεπιστήμιο και προπαντός ένα σκύλο.
Εντωμεταξύ ξενυχτάς, πίνεις, καπνίζεις, τρως βρωμιές, δοκιμάζεις ναρκωτικά και δεν σε νοιάζει γιατί το δέρμα σου είναι ακόμα σφιχτό και τα δόντια σου άσπρα κι έχεις πολλά, πολλά, πολλά χρόνια μπροστά σου ώστε να ωριμάσεις και να σοβαρευτείς.
Στα τριάντα σου τώρα – μη γελάτε – στα τριάντα σου, λέω, οι νόμοι του Σύμπαντος που υποτίθεται πως δουλεύουν για πάρτη σου δεν είναι τόσο ορατοί. Αντίθετα ανακαλύπτεις τον νόμο του Μέρφυ όπου «όταν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει». Έχεις φάει τόσες πολλές χυλόπιτες σε προσωπικό, κοινωνικό κι επαγγελματικό επίπεδο που τείνεις πια ν’ απομυθοποιήσεις τα πάντα. Η φανταστική δουλειά σου; Ατέλειωτες ώρες, λίγα λεφτά, ο κάθε βλάκας πάνω απ’ το κεφάλι σου με το μακρύ του και το κοντό του… Θυμάσαι, όμως, τότε που έψαχνες και πότε δεν είχες τα προσόντα, πότε είχες πάρα πολλά, ποτέ δεν έβρισκες τις κατάλληλες γνωριμίες – δεν βαριέσαι, πού να τρέχεις τώρα, εδώ θα κάτσεις και θα κάνεις το κορόιδο, οπωσδήποτε υπάρχουν και χειρότερα.
Αμ, ο έρωτας; Που συναντάς το ένα φρικιό μετά το άλλο, παραξενιές, ιδιοτροπίες, μια πηχτή βλακεία που αιωρείται και σε ξενερώνει, ή θα τα πηγαίνετε καλά στο σεξ και θ’ αλληλοσπαράζεστε σε όλα τα υπόλοιπα ή που θα έχεις βρει την αδελφή ψυχή αλλά το λίμπιντό σου δεν το ‘χει καταλάβει.
Μπορεί να έχεις ήδη παντρευτεί και να ‘χεις χωρίσει. Ή να ετοιμάζεσαι. Μπορεί και να ‘χεις παιδιά, οπότε βράσ’ τα. Ακόμα-ακόμα, μπορεί να ‘χεις βρει έναν άνθρωπο με τον οποίο συνεννοείσαι και σ’ εξιτάρει κιόλας, βρε αδερφέ, αλλά πότε να τον εκτιμήσεις; Πάει ο καιρός που οι έρωτες τρέφονταν με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και πολλή μελοποιημένη καψούρα. Τώρα δουλεύετε κι οι δυο δωδεκάωρα και πάλι δεν σας φτάνουν. Κι όσο κι αν αγαπάς, μετά από αρκετό καιρό αλλεπάλληλου στρες, βλέπεις τον άλλον μπροστά σου και δυσκολεύεσαι να θυμηθείς τι του βρήκες.
Μούντζωσ’ τα. Ή μάλλον όχι. Ένας κανονικός άνθρωπος είσαι. Σαν και μένα. Σαν τους φίλους μου. Σαν όλους τους υπόλοιπους κανονικούς ανθρώπους. Κι αυτό είναι τελικά το χειρότερο και πιο καθοριστικό που σου συμβαίνει όταν γυροφέρνεις τα τριάντα: διαπιστώνεις και, αναγκαστικά, αποδέχεσαι την κανονικότητά σου. Δεν είσαι κάτι ξεχωριστό. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω σου. Κι, αναπόφευκτα, το παντοδύναμο Σύμπαν αγνοεί την ταπεινή ύπαρξή σου. Στα παπάρια του, μωρό μου.
