Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ

Όπως οι περισσότεροι ασφαλώς έχουμε πληροφορηθεί, εδώ και μερικά χρόνια έχει εμφανιστεί η ασθένεια των φοινικόδεντρων, που έχουν προσβληθεί από το κόκκινο σκαθάρι και η οποία ασθένεια έχει λάβει, δυστυχώς, επιδημικές διαστάσεις.

 Το έντομο με την επιστημονική ονομασία κόκκινος ρυγχωτός κάνθαρος 

(Rhynchophorus ferrugineus) καταστρέφει τα φοινικόδεντρα και η αντιμετώπισή του έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα εξαιρετικά  δύσκολη. 

Το κόκκινο σκαθάρι εμφανίστηκε για πρώτη φορά πριν από χρόνια στην Κρήτη, όπου απειλεί το περίφημο φοινικόδασος στο Βάι, και στη συνέχεια προσέβαλε φοινικόδεντρα σε πολλές περιοχές σε όλη την Ελλάδα.

 Ειδικά στη Ρόδο το πρόβλημα είναι σοβαρό, δεδομένου ότι στο νησί υπάρχουν χιλιάδες φοινικοειδή, πολλά από τα οποία έχουν εισαχθεί από το εξωτερικό.

 Έχει διαπιστωθεί ότι το έντομο αυτό εντοπίστηκε αρχικά στην Αίγυπτο και έφτασε και στην Ελλάδα από τα εισαγόμενα φοινικόδεντρα για καλλωπιστικούς σκοπούς κυρίως σε ξενοδοχειακές μονάδες, χωρίς να γίνεται κανένας έλεγχος. 

Το σκαθάρι εισχωρεί από την κορυφή του δένδρου εκεί όπου ξεπροβάλλουν τα νέα φύλλα,ή εισχωρεί από τομές ,οπές από κατεστραμένα τμήματα του κορμού ή άλλες αλλοιώσεις λόγω ηλικίας ή άλλων λόγων στο υπέργειο μέρος του φυτού.

Μόλις εισχωρήσει στο εσωτερικό του φυτού τότε  το θηλυκό γεννάει περίπου 300 αυγά, τα οποία εκκολάπτονται σε 3-5 μέρες σε κάμπιες και φανταστείτε τον αριθμό τους στις επόμενες γενιές όταν τα θηλυκά ωοτοκήσουν.

Όλα αυτά μ΄ ένα μόνο γονιμοποιημένο θηλυκό. Και μόνο όταν αρχίσει να σαπίζει το φοινικόδεντρο φαίνεται ότι έχει προσβληθεί από την ασθένεια.
Παρά δε τις εντατικές προσπάθειες των γεωπόνων, το πρόβλημα δυστυχώς δεν έχει βρει ακόμα τη λύση του.

Οι τελευταίες ειδήσεις για το μέγεθος και το εύρος της προσβολής από το σκαθάρι Rynchophorus ferrugineus, προξένησαν στους ειδικούς μεγάλη ανησυχία σχετικά με  την τύχη και πιθανή καταστροφή κατ΄αρχήν των φοινίκων, αλλά και γενικά των φοινικοειδών που αναπτύχθηκαν και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας και της ιστορίας παλαιών περιοχών της πρωτεύουσας , αφού πολλές φορές αποτελούν κεντρικό διακοσμητικό κομμάτι πλατειών, δρόμων, δημοσίων κτιρίων αλλά και κατοικιών για δεκαετίες.

Το φονικό κόκκινο σκαθάρι αφήνει στο πέρασμά του την καταστροφή ακόμη και προπολεμικών φοινίκων στη Λεωφόρο Ποσειδώνος της πρωτεύουσας καθώς και άλλων εισαγόμενων καλλωπιστικών φοινικοειδών.

Οι επιστήμονες  από το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο, που παρακολουθούν την αλματώδη εξάπλωση του σκαθαριού, εκτιμούν ότι στα νότια προάστια της Αθήνας έχουν αφανιστεί περισσότεροι από 1.000 φοίνικες, με αποτέλεσμα τα συνεργεία των δήμων να μην προλαβαίνουν να ξεριζώνουν τα φυτά και να τα απομακρύνουν καθώς ο κίνδυνος προσβολής και των υγιών φοινίκων είναι πολύ μεγάλος.

Το σκαθάρι τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μπορεί να μεταφερθεί σε απόσταση έως και 7 χλμ.

Απούσα και πάλι η Πολιτεία

Για άλλη μια  φορά όμως η χώρα μας καθυστέρησε πολύ στην λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του «ιού», ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε μετά την Ολυμπιάδα λόγω της ανεξέλεγκτης εισαγωγής για καλλωπιστικούς κυρίως λόγους φοινικοειδών από την Αίγυπτο, με αποτέλεσμα την εξάπλωση της νόσου σε όλη την Ελλάδα και την δημιουργία μιας νέας αγοράς πρόληψης και «θεραπείας» του σκαθαριού γύρω από την οποία έχουν αρχίσει να συνωστίζονται ποικίλα επιχειρηματικά συμφέροντα. 

 Συγκεκριμένα, οι προμηθευτές φυτοφαρμάκων και αντιπροσώπων ποικίλων τεχνολογιών που υπόσχονται ριζικές λύσεις για την αντιμετώπιση του σκαθαριού, έχουν ενσκύψει πάνω από το πρόβλημα χωρίς όμως πειστικές λύσεις και το κυριότερο με πολύ μεγάλο κόστος.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι «κάποιοι συνδεδεμένοι με την εξουσία και τον κορβανά της», επιμένουν σε πανάκριβες και αναποτελεσματικές μεθόδους όπως είναι η κοπή και ταφή που κοστίζει από 500 έως 1.000 ευρώ ανά δένδρο, η έγχυση σκευάσματος με ορούς κόστους 100 ευρώ ανά δένδρο ή η χρήση μικροκυμάτων κόστους 400 ευρώ ανά δένδρο.

Είναι φανερό ότι  κάποιοι έχουν μυριστεί χρήμα  με το τσουβάλι και έχουν αρχίσει να πιέζουν προς κάθε κατεύθυνση για να μοιραστούν τους πόρους που η πολιτεία χρειάζεται να διαθέσει για το «Αμερικανικό» πρότυπο διακόσμησης που έχουν επιλέξει δήμοι, ξενοδόχοι και ιδιώτες. 

Μέχρι όμως να αποφασίσουν  ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος  μάλλον θα είναι πολύ αργά. Ήδη το σκαθάρι έχει εξαφανίσει τον κανάριο φοίνικα. Ελπίδα όλων είναι να μην κολλήσει και τα άλλα είδη φοινικοειδών.

Η ΜΙΚΑ

Η κόρη η μικρή ανέκαθεν έτρεφε μεγάλη αδυναμία στις γάτες. Δεν ξέρω από που την κληρονόμησε γιατί κανείς άλλος στην οικογένεια δεν ήταν τόσο......γατόφιλος.

Οι γατούλες μας ήταν πάντα στον κήπο, τις ταϊζαμε και τις γατροπορεύαμε όποτε χρειαζόταν αλλά μέχρι εκεί.....

Η Μίκα λοιπόν είναι το  πρώτο κατοικίδιο που μπήκε στο σπίτι μας.......

Πέρασε για μια μίνι νοσηλεία κάποτε που συναχώθηκε αλλά μετά κατσικώθηκε στο δωμάτιο της μικρής κι άρχισε να ζει ζωή πριγκήπισσας.

Βέβαια την καταγωγή της και τα ένστικτά της δεν τα ξέχασε ποτέ,  γι’αυτό όποτε έβρισκε την ευκαιρία το έσκαγε για...άλλες πολιτείες και δεν την ενδιέφερε καθόλου που θα έχανε την πριγκηπική ζωή που της παρείχε η κόρη αλλά και δεν έδινε πεντάρα για τους κλαυθμούς και οδυρμούς της κυράς της που έτρεχε στις γειτονιές να τη βρει και να την ξεσφηνώσει κάτω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και από τα μπαλκόνια της διπλανής πολυκατοικίας. Τον γύφτο τον κάναν βασιλιά κι αυτός γύρευε πάλι τα....κάρβουνα.

Όταν μεγάλωσε κάπως κι άρχισε να ερωτοτροπεί από το μπαλκόνι, ως άλλη Ιουλιέττα,  με τους κεραμιδόγατους της αυλής, πήγε κατευθείαν στο.....γυναικολόγο της για στείρωση κι έτσι αποκαταστάθηκε η ηρεμία του σπιτιού.

Είναι μια γάτα με εξαιρετικά ανεξάρτητη προσωπικότητα. Ξέρουμε ότι οι περισσότερες γάτες έτσι είναι αλλά η Μίκα είναι το κάτι άλλο.

Δεν είναι από εκείνες τις χαριτωμένες γατούλες που ψοφάνε για χάδια κι αγκαλιές, γιαυτό όποτε μας ερχόταν η επιθυμία να την χαϊδολογήσουμε, έπρεπε να φοράμε από εκείνα τα σιδερένια γάντια που φοράνε οι χασάπηδες.......Χάδι και δάγκωμα.

Οταν δε μπήκε στη ζωή μας και ο Πάκης (βλέπετε σχετική ανάρτηση ΤΡΙΧΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ) το σπίτι μετατράπηκε σε ριγκ με αποτέλεσμα να μπουν τα σχετικά.....συρματοπλέγματα στις βεράντες και ν’ αποφευχθεί η πλήρης κατεδάφιση του διαμερίσματος.

Η τάξη πάντως αποκαταστάθηκε εντελώς μόλις μετακόμισε η κόρη με τη Μίκα σε δικό της διαμέρισμα κι εμείς μπορούμε πλέον  να κυκλοφορούμε με άνεση στο ίδιο μας το σπίτι (και ο Πάκης επίσης......).

Κι επειδή όσο ζούσε σε μας δεν μπορούσαμε να την αγγίξουμε......αρκέστηκα να τις βγάλω κάποιες φωτό εκ του μακρόθεν για να δείτε περί ποίου πλάσματος μιλάω τόση ώρα........

 

Κι όταν, επιτέλους, κάθησε να ποζάρει οικειοθελώς....βρήκα την ευκαιρία κι έβαλα στη διπλανή θέση το ομοίωμά της από....χαρτοπολτό φυσικά. 

Νιάουουουου........(φιλιά από τη Μίκα)

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ

Eχω πολύ καιρό να κάνω ανάρτηση και είμαι σίγουρη ότι έχετε πέσει σε βαριά κατάθλιψη λόγω της απουσίας μου και πιστέψτε με......κι εγώ δεν νιώθω πολύ καλά τελευταία. Εντάξει.....δε χρειάζεται ν’ ανησυχήσετε.....δεν συμβαίνει κάτι σοβαρό αλλά νομίζω ότι φταίει η εποχή, την οποία εγώ θεωρώ αρκετά βεβαρυμένη για διάφορους λόγους.

 Πρώτα πρώτα με τσάκισε η αλλεργία μου και όχι τίποτ’ άλλο αλλά όλοι οι ειδήμονες με διαβεβαίωναν παλιότερα ότι, μόλις περάσω τα 60 θα μου πέφτει πιο ελαφριά. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του......Και τα 60 τα περάσαμε (και βάλε.....) και η αλλεργία κάθε χρόνο επιτίθεται ακάθεκτη. Τεσπά, επιζήσαμε και φέτος.......

Σ΄αυτό το δύσκολο διάστημα έπρεπε να πηγαινοέρχομαι στην εξοχή και να τακτοποιώ το σπίτι και κυρίως τους κήπους που είχαν ρημάξει. Το έκανα κι αυτό.....συν έναν υπέροχο λαχανόκηπο.......συν μια τρομερή οσφυαλγία που με κάνει και σέρνομαι σαν το κομμένο φίδι (έκφραση της μάνας μου.....καιρό είχα να την αναφέρω).

Δεν θα αναφέρω τα απανωτά πήγαιν’ έλα για εκλογές, φορολογικές δηλώσεις και λοιπές πανηγύρεις.....αυτά τα περάσαμε και τα περνάμε όλοι.

Ομως εκείνο που μου στοίχισε περισσότερο ήταν η αποδιοργάνωση των εργαστηρίων μου (ναι....καλά ακούσατε, δύο έχω.....ένα στην πόλη κι ένα παράρτημα στην εξοχή....λέτε να τα δηλώσω στο Ε9 της Εφορίας????....). Και τούτο επειδή κάθε φορά που πήγαινα στο ένα, κουβάλαγα και αρκετά υλικά από το άλλο. Γιατί πίστευα ότι θα έβρισκα χρόνο να κάνω και καμιά δημιουργία. Κούνια που με κούναγε.....με τόσες δουλειές και στην Αθήνα και στην εξοχή, τσάμπα κουβάλαγα τις τσάντες με τα υλικά. Και τα έργα στέκουν μισοτελειωμένα.

Ελπίζω και εύχομαι, μόλις κατσικωθώ οριστικά στο σπίτι της εξοχής να  δέσω τα μυαλά μου κόμπο και να στρωθώ στις δημιουργίες. Γιατί η καλλιτέχνις χρειάζεται ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση για να μεγαλουργήσει (λέμε τώρα....και δεν θέλω γελάκια ειρωνείας ).

Για να σπάσει όμως η γκίνια κάθησα και σκάρωσα μια μικρή ιδέα, όχι δική μου βέβαια αλλά του ιντερνετ (για να λέμε πάντα την αλήθεια ....και να γλυτώνουμε τις τυχόν κακές συνέπειες). Εγώ απλά την υλοποίησα ως εξής...

 Πήρα ένα μακρόστενο κομμάτι φελιζόλ, προφανώς από κάποια συσκευασία και το έβαψα με ένα αγαπημένο μου χρώμα (café au lait). Διάλεξα κάποια πετσετάκια από κείνα που πλέκαμε παλιότερα μανιωδώς και τώρα ούτε να τα.....φτύσουμε και τα κόλλησα επάνω με μια απλή κόλλα .....και το κρέμασα. Κι έγινε αρκετά νόστιμο.....Και δεν μου στοίχισε τίποτα.......Και δε με νοιάζει η κριτική που θα μου ασκήσουν οι κοράκλες, οι οποίες και μόνο στη θέα των βελονακίων βγάζουν αφρούς και φλύκταινες....

Πάρτε και μια φωτό να δείτε το εργάκι.......

Εύχομαι να επανέλθω σύντομα με νέες δημιουργίες...

Μέχρι τότε, σας φιλώ.