זאַמד מיט שניי

--

Yosl Bergner -- יאָסל בערגנער

דער לעצטער דיכטער איז נאָך גאָרנישט ניט געבוירן,
דער לייענער דער ערשטער איז שוין פון לאַנג פאַרביי.
אין וויסטע ווייטע זאַמדן פון סיני די זוימען – יוירן,
אין טיפע שנייען פון די אַלפּען־שפּיצן פרירן זיי געטריי

דער לעצטער לץ און ווערטער שמיד וועט נאָך שטיין פאַרלוירן,
זיין לשון לעשנדיק אויף שניי בעת ס'שליסט זיך זיין געזאַנג:
וואָס לייענער, ווער לייענער – ער דאַרף רק אַ פּאָר אויערן
זאָל זיין פון בוים, זאָל זיין פון זאַמד, זאָל זיין פון בייזן שלאַנג!

דער טויבער צווייגן־שאָרך, דער סקריפּ פון שטאַרע טויערן
באַגלייטן זיין מזווג־זיין דעם הייסן זאַמד מיט שניי
און ס'וועט צעפּראַלן דאַן די וועלט אירע קודלאַטע אויערן
צו האָרכן זיין געזאַנג, זיין אומרו־פרייד, זיין וויי.

Yosl Bergner -- יאָסל בערגנער

Stopping by Woods on a Snowy Evening

--

Stopping by Woods on a Snowy Evening Whose woods these are I think I know. His house is in the village, though; He will not see me stopping here To watch his woods fill up with snow. My little horse must think it's queer To stop without a farmhouse near Between the woods and frozen lake The darkest evening of the year. He gives his harness bells a shake To ask if there's some mistake. The only other sound's the sweep Of easy wind and downy flake. The woods are lovely, dark, and deep, But I have promises to keep, And miles to go before I sleep, And miles to go before I sleep. לויט ראָבערט פראָסט אָפּשטעלנדיק זיך אין פאַרשנייטן וואַלד וועמענס וועלדל דערקען איך דאָ? זיין שטוב – אין דאָרף און ער – ניטאָ. ער וועט ניט זען ווי כ'שטעל זיך אָפּ, באַטראַכט זיין וועלדל שנייאיק בלאָ. מיין פערדל קלערט אַז כ'בין צעדרייט זיך אָפּצושטעלן כ'ווייס ניט וואו צעווישן וואַלד און סטאַוו פאַרשנייט פאַר נאַכט, דער לענגסטער צודערצו. ער גיט אַ טרייסל זיין געשפּאַן מיט גלעקלעך פרעגנדיק: "מסתם פאַרבלאָנדזשעט?" ס'הערט זיך נאָך אַ קלאַנג אַן איינציקער פון שניי וואָס פאַלט. דער וואַלד – פאַרטיפט אין חן און בלאָף... נאָר כ'האָב נאָך פליכטן אָן אַ סוף , אַ לאַנגן וועג ביז כ'גיי צום שלאָף, אַ לאַנגן וועג ביז כ'גיי צום שלאָף.

link

post comment

בלויער שניי

--

כ'האָב ערשט דערזען
היינט אויף דער וואָר
צום ערשטן מאָל,
צום ערשטן מאָל
דעם בלויען שניי
ווי אויף די בילדער
פון מיין קינדהייט

און האָב געגריסט אים
ווי אַמאָל
ווען ער איז ווייס געווען
און קלאָר
אין יענער זויבער
פרישער וואָר
דער לינדער

און ער, דער שניי,
טוט מיר אַ וואונק
מיט שטילן שמייכל
שעפּטשעט שטום:
יאָ, יאָ,
מיין פריינד,
מע ווערט שוין בלאָ,
און דו –
באַזילבערט ווייס און גראָ...

גוט דיך צו זען
באַפּעלצט אָט דאָ,
דיך הערן זינגען!..

אן אמתער ווינטער

--

אַן אמתער ווינטער, רבותי,
איז גאָרניט ניט דער, וואָס פאַרשנייט איז,
פאַרקאָוועט אין שאַרף־בייזן פראָסט.

אַן אמתער ווינטער
ווי אַ יום־טוב אַ גרויסער,
ווי די פרייד וואָס פילט־אָן
די הערצער ווי כוסות
ביים אויסברעכן פריי,
נאָר מיט מאָס:

די פעלדער די גרינע באַזילבערט
מיט יונגן און פרישן נאָך שניי,
דאָס פרעסטל דערקוויקנדיק פידלט
מיט מילדן, ניט פרעכן זאַוויי.

אַן אמתער ווינטער, רבותי,
צי ווייסט איר בכלל וואָס איך מיין
אַ וועלט אַ באַנייטע אין דרויסן
באַשנייט צו דער מאָס, מלא חן.

אָט דאָס בין איך, דושינקע, אויסן
און בעט דיך, מיין ליבע, ניט וויין.