Originally uploaded by Viernest

Αδράνεια σημαίνει απλά ότι «ένα σώμα στην κίνηση τείνει να παραμείνει στην κίνηση, ένα σώμα τείνει σε στάση να παραμείνει σε στάση.»
Περι αδρανείας λοιπόν, θα φυσήξω τη σκόνη του blog για να μιλήσω σε λίγες γραμμές για την τάση μας να κινούμαστε απλά προωθούμενοι ομοιόμορφα στη σωστή γραμμή, κατά τον Ισαάκ.
Τηρούμε αποφάσεις κεκτιμένες, ακολουθούμε πεπατημένες, παγιδευόμαστε σε λύσεις τετριμένες. Ζούμε μήπως στον αυτόματο πιλότο;
Συνεχίζουμε να κινούμαστε ακόμα κι όταν η κινητήριος δύναμη έχει χαθεί. Πόσο συχνά προχωράμε ακάθεκτοι χωρίς πια το κίνητρο να υπάρχει;
Που και που ίσως έχει νόημα το φρενάρισμα που θα μας ακινητοποιήσει στην άκρη του δρόμου. Αντίο κεκτημένη ταχύτητα: μπροστά σε ένα ανοιχτό χάρτη, θέλω να κληθώ με μια πινέζα να διαλέξω ξανά προορισμό. Άραγε η πινέζα θα σημειώσει το ίδιο σημείο;
Πάμε.


Y.Γ. Σε δεύτερη θεώρηση, θα θέλα να γράψω δυο γραμμές για την ακινησία/στάση. Όμως αυτή κι αν τη φοβάμαι...

|

μην ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη

εδώ είναι το ταξίδι

...

|

in the box, the mind.

Γράφω στην πίσω σελίδα ενός αλγορίθμου (ναι, μπορώ να γράψω και σε χαρτί). Μου φαίνεται σαν να γυρίζω σελίδα στον ορθολογισμό. Τελευταία τα έχω βάλει με την τετράγωνη λογική.

in the box, the choices.

Είναι λες κ αυτές τις μέρες μου επιβάλλω να ζω 'in the box'. Πρώτο (και κυριολεκτικό) κουτί ένα δωμάτιο, το οποίο ζήτημα να έχω αφήσει για πάνω από 10 ώρες σύνολο τις τελευταίες (χμμμ) 15 μέρες. Κι ύστερα το μεταφορικό του θέματος (σιγά που δε θα υπήρχε). Η ζωή στο πλαίσιο (που διάλεξα) δεν είναι όπως τη φανταζόμουν.

'Αυτό που κάνω, να γίνει αυτό που θέλω' - fοr a bit of life in ...motto.

Κάποτε προβληματιζόμουν (επισταμένα) μεταξύ αυτού που μπορώ και αυτού που θέλω - ποιο να διαλέξω;;;; This, last year.

in the box, the screen.

Θυμάμαι τα χρόνια που παθιαζόμουν με το ιντερνετ τρελά. Περνούσα ώρες ατελείωτες και δε χόρταινα τον κόσμο που ξεπηδούσε από το κουτί, το μαγικό κουτι. Τόσο δεν τον χόρταινα που το σπούδασα και το έκανα και μεταπτυχιακό.

'Υπάρχει ζωή μετά το ιντερνετ;'

...αναρωτιούμουν ο τουρίστας που κουβαλούσε το λαπτοπ στις διακοπές.

Σήμερα ανοίγω το google reader και πατάω βαριεστημένη σε δευτερόλεπτα 'next' στο feed για την ανάσυρση ενός επιζώντα στην Αϊτή μετά απο 8 μέρες. Δε χαλάλισα ούτε ένα κλικ.

Μα για μισό λεπτό; Αυτό δεν είναι το "παγκόσμιο χωριό", η ζωή στον κυβερνοχώρο και όλα αυτά που ευαγελλίζονταν την επόχη που ανοιξε το "θαυμαστό παράθυρο στον κόσμο" (Θεέ μου πόσο ακόμα κλισε μπορώ να θυμηθώ και να στριμώξω σε μια πρόταση). Αυτό δεν ήταν που με είχε τότε μαγέψει; Ο κόσμος όλος ... εδώ, στην οθόνη. Να μαθαίνω κάθετί που συμβαίνει στην κάθε μεριά της γης.

Και τώρα το ξέρουμε σε δευτερόλεπτα. Με εικόνα και ήχο (και σε χάι ντεφινίσιον).

Δεν συγκλονίζομαι με αυτό που πρέπει να συγκλονιστώ. Το συνειδητοποιώ και τρελαίνομαι με τον εαυτό μου και την απάθεια μου, του αναίσθητου πολίτη της ψηφιακής εποχής.

Next ->

Τα έχουμε δηλαδή δει όλα; Όχι, όχι δεν είναι αυτό. Φοβάμαι ότι πια δε μπορώ να ξεχωρίσω το ψηφιακό από το πραγματικό, τουλάχιστον όχι στο υποσυνείδητο.

Here comes visual cognition...

Δεν υπάρχει ο διαχωρισμός στο οπτικό ερέθισμα ώστε να νιώσω αποτροπιασμό με το πραγματικό και να προσπεράσω το τέλειο ψηφιακό αποτέλεσμα του CGI.

'Υπάρχει ζωή στο Ιντερνετ;'

...κι ας μου πήρε κοντά 15 χρόνια για να αλλάξω μια πρόθεση στην πρόταση.

|

Συμπλήρωσα ένα μήνα χωρίς tv, χωρίς ανσασέρ (στον 4ο), χωρίς φούρνο μικροκυμάτων, χωρίς αυτοκίνητο,χωρίς Σαββατιάτικες εξόδους, χωρίς ούτε ένα ηλιοβασίλεμα (!).

...Απαριθμώ τις μικρές στερήσεις ενός κακομαθημένου κι αισθάνομαι λίγο λιγότερο ελληνίδα.

Περπατάω για πρώτη φορά στη ζωή μου 3 χλμ τη μέρα, ξυπνάω στις 6.45, διαβάζω καθημερινά (ή τουλάχιστον τοποθετώ σημειώσεις μπροστά μου καθημερινά :P), τρώω μεσημεριανό στις 12, περνάω το Σάββατο βράδυ μπροστά στο pc μου.

... Απαριθμώ τα εκνευριστικά moments της καθημερινότητας κι αισθάνομαι -παραδόξως!- λίγο περισσότερο ελβετή.

Μετράω τον καφέ σε dl, τα χρήματα σε CHF,την ακριβή μπύρα γουλιά γουλιά.

Απολαμβάνω μια πόλη πεντακάθαρη, άψογα οργανωμένη. Μια ακαδημαϊκή κοινότητα απρόσμενα ευέλικτη όσο και αυστηρή, όπως επιβάλλει η συνέπεια. Χαζεύω και σαστίζω μπροστά στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου, που ούτε για μια στιγμή δε νιώθω ότι είναι κτήμα μου. Φωτογραφίζω τοίχους και καρέκλες, εργαστήρια και διαδρόμους - μήπως το πιστέψω όταν τα ξαναδώ στην ψηφιακή τους μορφή ότι αποτελούν μέρος της ζωή μου πια.

Παρακολουθώ διαλέξεις με τα μάτια ορθάνοιχτα, τα αυτιά τεντωμένα και τα χέρια προτεταμένα στο πληκτρολόγιο, μήπως και χάσω μια λέξη του ομιλητή.

Χωρίς να ξέρω τι είναι σημαντικό και τι όχι προσπαθώ να καταγράψω τα πάντα...

Στη μηχανή μου την επιγραφή στο σταθμό του μετρό που συναντώ πρώτη φορά, τη διαστημική στάση λεωφορίου (από πότε μια στάση λεωφορίου κατασκευάζεται από νίκελ, ξύλο και γυαλί?), στο μυαλό μου την άγνωστη εξίσωση.

...βρίσκω το σκληρό δίσκο του λάπτοπ μου γεμάτο. Κάθε τόσο σβήνω το πρώτο αρχείο που θα βρεθεί πρόχειρο και μοιάζει κατ ελάχιστον άχρηστο.

...τη μνήμη μου να αδυνατεί να ανακλήσει με επιτυχία την πληροφορία 5 ακαδημαϊκών χρόνων στο ΕΜΠ και σε δεύτερη ζήτηση 12 ακόμα μαθητικών, πόσον άλλωστε να συγκρατήσει νέα.

...τη φωτογραφική μηχανή που ακόμα κουβαλάει ψηφιακά την καλοκαιρινή ξεγνοιασιά απρόθυμη να ακολουθήσει τον καταγαισμό νέων εικόνων που περνούν από τα μάτια μου.

Πέρασαν 45' από την ώρα που άρχισα να γράφω. Οι άδειες θέσεις γύρω μου στο lobby του κτιρίου BC γέμισαν - είναι ώρα μεσημεριανού. Το ποτήρι με τον cappuccino άδειασε.

Είμαι αυτή που πίνει καφέ όταν όλοι γύρω τρώνε, η πιο ανοργάνωτη στη χώρα της οργάνωσης. Une Grecque en Suisse! :)

...in heaven or in hell? για να συνδέσω το συννημένο που βρέθηκε σήμερα στο mailbox μου ;)

|

Θέατρο Βράχων, βράδυ Παρασκευής του Ιουνίου.
Στη σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Το θέατρο γεμάτο. Όπως πάντα δηλαδή....
Ήμουν στον ίδιο χώρο 7 χρόνια πρίν. 17 χρονών τότε... Στα ίδια τραγούδια σιγοτραγουδούσα, ενίοτε φώναζα, όρθια στην αρένα του θεάτρου. Απόψε καθόμουν στις κερκίδες και κάθε τόσο έβρισκα κάτι να με ενοχλεί... Ο ήχος, τα φάλτσα, ο κόσμος...
Στα μαλλιά του Αλκίνοου άσπρες τρίχες, που πρώτη φορά πρόσεχα. Στη φωνή του, τα 39 του χρόνια.Στον ήχο του, η δεκαετία του '90. Στα τραγούδια του, η εφηβεία μας.
Ένα θέατρο που φώναζει.
Απόψε φωνάζει ένα πράγμα και μόνο.. Ότι μεγάλωσα. Κι εγώ, κι ο Αλκίνοος.
Πρώτη φορά το συνειδητοποιώ, όρθια πια μπροστά στη σκηνή, περιτριγυρισμένη από 16χρονα. Ένας νεαρός φωνάζει 'τον Κεμάλ, τον Κεμάλ' κι ο Αλκίνοος του κάνει το χατήρι -κατ' εξαίρεση- και η μελωδία του Χατζιδάκι πλημμυρίζει το Θέατρο.
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Μπροστά μου, ένας νεαρός κρατά αγκαλιά μια κοπέλα, με άκρα που ξεχυλίζουν από αμηχανία. Είναι δεν είναι πάνω από 15. Σε λίγο θα τραγουδά μαζί της
'Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή. Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή, βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται'
γελάω.
Όσα η αγάπη ονειρεύεται τα αφήνει όνειρα η ζωή; Είστε 16 χρονών! Τι αφήνει όνειρο, πέρα από ... τις διακοπές στην Πάρο;;;
Ώπα. Ξαφνικά είμαι εκτός κλίματος. Εκτός κλίματος, εντός... χάσματος.
Στ' αλήθεια ταυτιζόμουν με αυτό το τραγούδι -που πρέπει να σκεφτώ ώρα για να συλλάβω τι εννοεί - 8 χρόνια πρίν;;; ΟΚ, σήμερα κάτι καταλαβαίνω-νομίζω. Έχω ερωτευθεί, έχω πονέσει, (ω ναι) έχω ξενιτευθεί. Τότε; Τι καταλάβαινα αλήθεια; Τώρα αυτοί γύρω μου, τι καταλαβαίνουν;
Κι όμως... Με θυμάμαι. Ήμουν εκεί, ήμουν η συγκινημένη κοπελίτσα. Ήμουν το κοινό του Αλκίνοου.
Όλος αυτός ο κόσμος, τα παιδιά γύρω μου με κάνουν να μη νιώθω πια παιδί... Ο ίδιος ερμηνευτής. Τα ίδια θαμπωμένα βλέμματα των φανατικών του. Ο κόσμος του, οι δεκαεξάριδες.
Κι εγώ για πρώτη φορά λοιπόν, μεγάλη ανάμεσά τους.
Λίγο έως πολύ ξένη. Όσο κι οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά του Αλκίνοου...

|

Κακή μέρα η σημερινή. Πολύ κακή. Κάκιστη.
Μια μέρα διάψευσης. Η πρώτη ή η δεύτερη, ever.
Μου είπαν οτι δε μπορώ. Αδυνατώ, λένε.
Δεν έχω χειρότερο... Να μου λένε οτι δε μπορώ να κάνω οτιδήποτε.
Μου το παν και σε μέιλ μάλιστα. Τέλεια, διαθέτω και γραπτώς την απόλυτη διάψευση των ελπίδων. Καταρράκωσις. Και μετά;
Κανείς και τίποτα.
Κοιτάζω και δε βλέπω. Ψάχνω και δε βρίσκω.
Απαρηγόρητη, οδηγώ στη Βουλιαγμένης, περασμένη 1 π.μ.
Σκέφτομαι μόνο το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθα εν μια νυκτή, εν μια στιγμή. Ξέρω πια πως είναι σχεδόν αδύνατο αυτό που ονειρεύτηκα. Ώρα να προσγειωθώ.
Κόκκινο φανάρι...

Κοιτάζω δεξιά μου, σταματημένη δίπλα μου βρίσκεται μια λευκή vespa. Την παρατηρώ βαριεστημένα. Άντρας οδηγός όπως μαρτυρούν τα πόδια του, τα οποία κοσμούν μάλιστα εκτενή τατουάζ .
Μισό λεπτό!
Από το αριστερό πόδι του οδηγού εξέχει...μια ουρά. Κι όμως, ο οδηγός έχει συνεπιβάτη μια γάτα! Βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια του, στο πάτωμα της μηχανής ακίνητη καθώς περιμένει νωχελικά να ανάψει το φανάρι. Δευτερόλεπτα αργότερα, η γάτα στέκει ατάραχη καθώς η μηχανή υπακούει στο πράσσινο, ανεμίζοντας την ουρά της στον αέρα καθιστώντας οδηγό και συνεπιβάτη το πιο περίεργο δίδυμο της λεωφόρου κι εμένα αποσβωλομένο παρατηρητή που παλέυει με την αδράνεια του χεριού για να απαθανατίσει το ... απίθανο!

Τελικά τι έιναι αδύνατο;



Υ.Γ. αδύνατο σίγουρα είναι να διακρίνει να κανείς την ουρά στη φωτό που παρατίθεται για λόγους ιστορικούς και μόνο :)

|

el-ninio graduated!

Επεισοδιακά, με δάκρυα (χαράς και όχι μόνο), πέρασε και το τελευταίο μάθημα!

Πλέον κοιτάζει μόνο μπροστά και μακρυά και ονειρεύεται ταξίδια και μεταπτυχιακά.

μακρυά, κυρίως μακρύα....

...από αυτό το Ίδρυμα όπου τπτ δε φαίνεται να λειτουργεί σωστά, όπου κανείς συναντά περιπτώσεις ανθρώπων με παθήσεις ανίατες.

εξέτησε την ποινή του δίπλα σε μυαλά νοσηρά, αρκεί.

αντίο ΕΜΠ

ή μήπως....

enough.

|

Η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου πέρασε, για άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο αναίμακτα :)
Ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός χρόνος γέμισε με σαχλές προτάσεις, ευχές και δώρα.
Μήπως πήρα ήδη θέση προς την εορτή;
Ελάχιστα με απασχολεί καθ' εαυτή, σε σχέση με την ανάγκη μας να κάνουμε (ή να μην κάνουμε) όσα κάνει το πλήθος.
Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσαμε να διακρίνουμε 3 στρώματα στη στάση των ανθρώπων:
Αυτούς που βρίσκονται "υπό" τη μάζα, άτομα δηλαδή που η καθημερινότητά τους δεν τους επιτρέπει να ακολουθούν τις συνήθειες της μάζας, κοιτάζοντας τις συμπεριφορές της μάζας ως ένα ταβάνι που πολύ θα ήθελαν να φτάσουν.
Βεβαίως βεβαίως την ίδια τη μάζα που ενστερνίζεται όλες αυτές τις επιλογές
Και τέλος (εδώ ακολουθεί το αγαπημένο μου) αυτούς που βρίσκονται "πάνω" από τη μάζα και παρότι μπορούν να ακολουθήσουν τις επιλογές της επιλέγουν να μην το κάνουν για να διαφοροποιηθούν. Προσπαθώ να περιγράψω μια συμπεριφορά ελιτίστικη, που επιδιώκει τη διαφορετικότητα με τρόπο επιδεικτικό.
Πιθανόν όσα έγραψα να παραπέμπουν σε κοινωνικά στρώματα και οικονομικές δυνατότητες. Όμως για όλη αυτή τη σκέψη αφορμή είναι μόνο ο Αγ. Βαλεντίνος, ουχί σχετίζεται λοιπόν.
Σκεφτόμουν ανθρώπους μόνους, που πολύ θα επιζητούσαν τις κόκκινες ή ροζ καρδούλες του Αγίου, λουλούδια με κλισέ φράσεις και ρομαντικά δείπνα σε εστιατόρια που σερβίρουν για ένα βράδυ τραπέζια των δύο. Νομίζω ότι αυτοί κοιτάζουν τους "εορτάζοντες" με... ζήλεια (;) και θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση τους. Δεν είναι βεβαίως καμία οικονομική δυνατότητα που τους στερεί τις καρτούλες και τις ανθοδέσμες, αλλά η έλλειψη του αποστολέα από τη ζωή τους. Και από την άλλη, σκέφτομαι αυτους που όντας σε θέση να κάνουν ότι και οι υπόλοιποι -σχέση το λέμε, στο παράδειγμα αυτό- επιλέγουν να μην το κάνουν, σνομπάροντας κάθε υποψία του κόκκινου για μια μέρα.

below, in and over the surface.
Σκέψεις μπροστά σε ένα στολισμένο ανθοπωλείο....

|

Έπρεπε να περάσει μία εβδομάδα από το θάνατο (edit: δολοφονία) του 15χρονου Αλέξη (παίζει πολύ- τηλεοπτικά- και το "μικρός Αλέξης" αλλά θα μείνω στον ποσοτικό προσδιορισμό) για να εκφέρω άποψη. Μπερδεύτηκα πολύ όλες αυτές τις μέρες και μαζί με μένα νομίζω αρκετός κόσμος.

Στην αρχή σάστισα. "σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικορύ νεαρός στα Εξάρχεια", ανακοίνωνε το ραδιόφωνο ώρα εξόδου Σάββατο βράδυ. Η Βασιλίσσης Σοφίας κλειστή. Ο κόσμος να κορνάρει και στο βάθος ..βλέπω καλά;;; Ειναι καπνός;;; Ώρα περασμένες 2 γυρίζω το ράδιο στον άλφα. Λαχανιασμένος εκφωνητής βρίσκεται στην Eρμού (στην ποια;;; ) όπου εξαγριωμένοι νεαροί σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και γράφουν με σπρέι "αυτή η νύχτα ανήκει στον Αλέξη". Ο Αλέξης ακόμα δεν έχει εικόνα στο μυαλό μου.Ή μάλλον, ήταν ψηλός, με μαντήλι στο πρόσωπο, μαύρη μπλουζα, μαύρο τζην και εξαρχιώτικη φιγούρα που με τρομάζει. Ομοίως με τρομάζουν όσα ακούω και στρίβω στο Χίλτον λίγο πριν τα δακρυγόνα εισχωρήσουν από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου. Γυρίζω σπίτι από τη φλεγόμενη αθήνα με διάχητη αίσθηση πως η πόλη μου είναι σε πόλεμο. Ανοίγω την tv, αναμένοντας τους ρεπόρτερ στους δρόμους και το πρόγραμμά να έχει βεβαίως αντικατασταθεί από έκτακτο δελτίο. Τπτ. Μάταια κάνω ζάπινγκ στα κανάλια.
Κυριακή πρωί, η τηλεόραση έχει μείνει ανοιχτή...Ανοίγω και τα δύο μου μάτια και ακόμα κρατάω το τηλεκοντρόλ. Αντανακλαστικά τα δάκτυλά μου πιέζουν τα κουμπιά του σε μια προσπάθεια να αντισταθούν στο φως. Ο Παυλούπολος κάνει δηλώσεις ώρα 10, καθόλου πυροσβεστικές... Στο pc διαβάζω πως λίγο αργότερα θα υπάρξει πορεία στην Αλεξάνδρας. Πίστευα ακόμα πως πρόκεται για πολιτική κηδεία του μικρού παιδιού (που ακόμα δεν είχε εικόνα, είχε όμως προφίλ). Έπρεπε να περάσουν μερικές ακόμα ώρες για να καταλάβω πως κηδεύεται η δημοκρατία...
Όπως οι περισσότεροι πέρασα βράδια μπροστά στην τηλεόραση, ανέχτηκα ανίδεους δημοσιογράφους που έχοντας χιλιοεπαναλάβει στο παρελθόν τη φράση "καίγεται η Αθήνα"και "πρωτοφανείς συγκρούσεις διαδηλωτών με αστυνομικούς" αδυνατούσαν να βρουν τώρα δυνατότερες λέξεις για να περιγράψουν τα γεγονότα.
Δευτέρα βράδυ και παρακολουθούσα αμήχανη την Αθήνα να καίγεται στους δέκτες μας, από άκρο σε άκρο. Νιώθοντας ασφαλής σαν να μην έβλεπα την Αθήνα, αλλά το Βελιγράδι των βομβαρδισμών ή το Κίεβο της πορτοκαλί επανάστασης. Η μαθητική πορεία με είχε συγκινίσει αλλά όχι οδηγήσει σε ταύτιση. Δεν ήμουν 15. Άκουγα πως την Τρίτη προγραμμάτιζε πορεία η ΓΣΣΕ. Δεν ήμουν εργαζόμενος σε συνδικάτο. Άκουγα και διάβαζα. Blog και ιστοτόπους ενημέρωσης.
"Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει.", έγραφε πολλά χρόνια πριν ο Ν. Δήμου.
Μερικές ώρες, αρκετούς πυροβολισμούς, ακόμα περισσότερους ξυλοδαρμούς από αστυνομικούς κι αμέτρητα ψέμματα, αργότερα είχα ταυτιστεί με τον τελευταίο διαδηλωτή. Ήθελα κι εγώ να φωνάξω απλά δεν ήξερα τι. Καλέσματα σε συγκεντρώσεις κατεύθαναν από παντού...έως και στο inbox του FB, όμως κανένα δε ένιωσα όντως να καλεί εμένα την ανένταχτη φοιτήτρια που έχω απηυδήσει με το παρόν της χώρας και ανησυχώ για το μέλλον της. Μάταια ψάχνω κάποιον να μου υποδείξει μια λύση να πιαστώ, να μου προσφέρει ελπίδα. ΟΚ, να τα σπάσουμε όλα. Στη θέση τους όμως τι θα χτίσουμε; Φοβάμαι ότι θα μας μείνουν οι καμμένες βιβλιοθήκες, τα καμμένα ιδρύματα...
Χθες βράδυ περπατούσα μετά από μέρες και πάλι στην Αθήνα. Δεν ήταν η ίδια που είχα αφήσει ακριβώς μια βδομάδα πριν. Στο δρόμο περπατούσε κόσμο που με φόβιζε. Όλοι με φόβιζαν. Ξένοι, έλληνες, νεαροί, μαθητές, με κουκούλες, χωρίς. Ήταν "αναρχικοί", "προβοκάτορες", "πλιατσικολόγοι", "χρυσαυγίτες", "εξαγριωμένοι"; Τι από όλα αυτά ήταν ο καθένας τους; Το πιθανότερο τίποτα. Στη γωνία μια διμοιρία αστυνομικών. Δε μου προκαλούσε καμία ασφάλεια, μόνο περισσότερο φόβο. Μπήκα στο αμάξι μου για να πάω στο "σπιτάκι μου". Φοβάμαι είναι η αλήθεια τα δακρυγόνα, τις πέτρες, τις συγκρούσεις, όμως νιώθω έτοιμη να αφήσω την ασφάλεια του σπιτιού μου για να αγωνιστώ για κάτι. Αρκεί αυτό να αποκτήσει συγκεκριμένη υπόσταση.... Να ξέρω γιατί παλεύω!
Εύχομαι όλη η αυτή η αγανάκτηση να γίνει μία απαίτηση, ένα σύνθημα που να ζητά κάτι καλύτερο. Μία πρόταση, ένα σχέδιο. Και τότε κι εγώ θα βγω στο δρόμο να το φωνάξω...
Δε φοβάμαι πια την πτώση. Την πτώση την ζήσαμε. Πλέον φοβάμαι την προσγείωση....

Υ.Γ. το 'ζητείται ελπίς' του αιώνιου έφηβου Αντώνη Σαμαράκη ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο των μαθητικών χρόνων. Αυτό το σαββατοκύριακο, 10(?) χρόνια μέτα, θα το ξαναδιαβάσω...

|

Κάποτε θα 'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
Πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
Και πως σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Ψέματα λένε...

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
Λογάδες και γραμματικοί
Για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Θα σε πουλήσουν...

Κι όταν θα έρθουν οι καιροί
Που θα 'χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλυτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα...

|

Development, Introduction, Growth, Maturity, Decline.

ο κύκλος ζωής ενός προϊόντος.

Επουδενί δεν περιορίζεται μόνο στα προϊόντα. Άλλωστε αφορμάται από την ανθρώπινη ζωή.

Εάν έπρεπε να διαλέξουμε ένα στάδιο όπου θα παραμείνουμε, ποιό θα ήταν αυτό;

Σκέφτομουν τα social networks. Έτυχε να βρεθώ στη silicon valley στο μεταίχμιο του 'introduction' σταδίου τους. Λίγο πρίν το μεγάλο boom. Τότε που η λίστα φίλων μου περιλάμβανε ένα μικρό διψήφιο αριθμό ανθρώπων. Κάναμε 'poke' ο ένας τον άλλο και ενίοτε στέλναμε 'hugs'. Στέλναμε invitation για χαζά applications που στην ουσία δεν έκαναν τίποτα και χαζεύμε ένα ενυδρείο ή μια γλάστρα που μεγάλωνε στο profile κάποιων.

Κι ύστερα, τα profile έγιναν 'private' ώστε να αποτρέπονται ορισμένοι από το να χαζεύουν και ...προσωπικές στιγμές, πια αποτυπωμένες σε φωτογραφίες.

Το facebook έγινε κομμάτι της καθημερινότητας όλων, αντικείμενο αναφοράς τηλεοπτικών σκουπιδο-εκπομπών και κλειδαρότρυπα της ιδιωτικότητας μας. Το 70% των interviews για εργασία περιλαμβάνουν, λέει, μια γρήγορη αναζήτηση του διαδικτυακού είναι μας. Λογικό, αφού σε ένα μικρό χώρο στριμώχνουμε όλα όσα μας χαρακτηρίζουν καλύτερα, όσο το δυνατόν πιο μακρυά από οποιοδήποτε προσωπείο:

οι διακοπές μας, οι πιο ξέγνοιαστες στιγμές μας, τα ταξίδια μας, τα πειράγματα των φίλων μας, ακόμα και οι επιδόσεις μας στα διαδικτυακά παιχνίδια είναι όλα εκεί. Αρκεί ένα friend request για να ξεκλειδωθούν.

Νοσταλγώ τις μέρες που το FB ήταν μόνο ένα παιχνίδι.

Κι ύσερα...σκέφτομαι τις ανθρώπινες σχέσεις. Μήπως περνούν τα ίδια ακριβώς στάδια;

Από την εμβρυώδη περίοδο, στην ανάπτυξη, την ωρίμανση και τελικά στο τέλμα.

Μήπως τελικά είναι ξεκάθαρο σε ποιό στάδιο θα θέλαμε όλοι (και όλα) να μένουν;

|

εμείς και ο κόσμος.
εξαιρετικά ενδιαφέρον μάθημα της κατώτερης βαθμίδας εκπαίδευσης.
μας απασχόλησε, τότε, ...ελάχιστα.

ίσως αν ο τίτλος αντιστοιχούσε σε άλλο περιεχόμενο, να είχε νόημα να μας απασχολεί ακόμα.
Στο πολυτεχνείο τον τελευταίο καιρό, όπως έχω ματα-ξάνα-πεί ασχολούμαι με το semantic web. Το project στο οποίο δουλεύω αφορά το semantic desktop. Επιλέγουμε ένα κομμάτι του υπολογιστή μας -θεωρητικά- που γίνεται διαθέσιμο σε ένα peer-to-peer δίκτυο.
Ελληνικά:
κείμενα, έγγγραφα και εν γένει πληροφορία που διαθέτει κανείς μπορεί να τη μοιράζεται με επιλεγμένους ανθρώπους, στα πλαίσια της συνεργασία μαζί τους Επειδή η πληροφορία φέρει σημασιολογικό περιεχόμενο -μη σας τα ξαναλέω για τα Semantic web, αρκετά geek είναι ήδη το κείμενο- όοοολο αυτό το φωνάζουμε Social Semantic Desktop.

Για λίγο ξεφεύγω από τις γραμμές κώδικα, και η χρήση του sharing επεκτείνεται από τον υπολογιστή, στην καθημερινότητά μου-αγαπημένο μοιυ χόμπυ κ αυτό !! :)

Σκέφτομαι πόση από την πληροφορία που με αφορά είμαι διαετεθημένη να μοιραστώ με τους γύρω μου. Δημιουργώ στο μυαλό μου workspaces όπου καλώ ανθρώπους για να μοιραστούμε απόψεις και εμπειρίες. Κομμάτια της ζωής μας που γίνονται για λίγο...social.

Υπό ποιές προϋποθέσεις καλούμε κάποιον να εισέλθει στον κύκλο των έμπιστων που μας περιβάλλει;
Εμπιστευόμαστε ανθρώπους μετά από χρόνια γνωριμίας ή μπορεί να αρκέσουν μερικά λεπτά με κάποιον για να μοιραστούμε κομμάτια του εαυτού μας.

Κι όταν κάποιος εισέλθει, πόσο έυκολα ή δύσκολα μπορεί να αρθεί η εμπιστοσύνη μας προς το πρόσωπό του;
Ο γνωστός που ελέω αλκοόλ έγινε γνώστης των ατασθαλειών του πρώην, των ιδιαίτερών του προτιμήσεων, των κρυφών μυστικών μιας αίθουσας συσκέψεων της εταιρίας, θα χριστεί senior member στο group των έμπιστων ή η παρουσία του ήταν περιστασιακή και..αναιρέσιμη;

Πόσο εύκολο μας είναι να βάλουμε τη ζωή μας σε ένα public or semi-private workspace;
Να αποφασίσουμε να μοιραστούμε τους μεγαλύτερούς μας φόβους, τις ανασφάλειες (υπάρχουν λέει και τέτοιες!), τις ενδόμυχες επιθυμίες. Θεωρούμε εδώ δεδομένο ότι η πληροφορία είναι αληθινή και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία εξακρίβωσης της ορθότητας των δεδομένων :p. Oι χρήστες μου δεν θα φορούν προσωπεία!

Και τέλος πόσο εύκολο (ή ευχάριστο) μας είναι να ακούσουμε αυτά που έχουν να μοιραστούν οι άλλοι. Πόσο αλλάζουν αυτά που μαθαίνουμε τη στάση μας προς αυτούς και με πόσο διαφερετικό βλέμμα θα τους αντικρύζουμε πλέον;

Διαθέτω συρτάρι (ορθότερα ντουλάπι) με καταχωνιασμένα αντικείμενα που κρατάω΄μακρυά από τα βλέμματα. Μάλλον δεν είμα η μόνη. Φαντάζομαι το αντίστιχό του στο μυαλό μας, με περιεχόμενο αυτού σκέψεις, επιθυμίες, αμαρτίες (!), μυστικά και απωθημένα.
Αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να ανοίγουμε το συρτάρι αυτό κάθε τόσο και πόσο έτοιμοι είμαστε να δούμε όσα κρύβουν οι άλλοι στα συρτάρια τους....

Τα κοινά μυστικά.
Ένα εξεζητημένο σύστημα knowledge management.
...ή οι παρενέργειες ένος εξαμήνου μελέτης αυτών.

|

alternative title: πώς φεύγεις.

φεύγεις με αυτοκίνητο,
με τα λάστιχα του αυτοκινήτου να τσιρίζουν στην άσφαλτο, καθώς το δεξί σου πόδι βρίσκει το πάτωμα πιέζοντας το γκάζι. Εξαφανίζεσαι αφήνοντας πίσω σου ένα σύννεφο σκόνης και καπνού, ενώ ο αέρας χτυπάει το πρόσωπό σου από το ανοιχτό παράθυρο. Φεύγεις σαν τον Dastin Hoffman στον πρωτάρη, την Uma Thurman στο Kill Bill. Φεύγεις σαν μοναχικός ήρωας που πρωταγωνιστεί όμως σε ταινία του Holywood.

φεύγεις με αεροπλάνο,
με εισιτήριο που πιάνεις στα χέρια σου δευτερόλεπτα πριν η κυρία στη φυσούνα σφραγίσει την πόρτα. Κάθεσαι αλαφιασμένος στο κάθισμα δίπλα στο παράθυρο και χαζεύεις από ψηλά την πόλη και τους ανθρώπους της που αφήνεις πίσω. Ή -ορθότερα- κάτω...

εκδοχή 2η και..οργανωμένη:
προχωράς στο check in καθώς συγγενείς και φίλοι κουνούν τα χέρια σε ένδειξη αποχαιρετισμού και φωνάζουν 'θα μας λείψεις'. Προλαβαίνεις καθώς απομακρύνεσαι να ρήξεις ένα τελευταίο βλέμμα στα πρόσωπά τους για να διακρίνεις τη λύπη τους ή για να τα κρατήσεις στη μνήμη σου. Φεύγεις συμβατικά.

φεύγεις με τρένο,
σαν άλλος ήρωας του μεσοπολέμου -ή μήπως της Αγκάθα Κρίστυ. Το πορτοκαλί-μπλέ του ΟΣΕ δε ταιριάζει πολυ στο γκρίζο σκηνικό ένος αστυνομικού μυθιστορήματος. Αν βρεις θέση, θα μπορείς τουλάχιστον να ελπίζεις ότι δε θα σκέφτεσαι τη ζωή που αφήνεις πίσω υπό το βάρος της ορθοστασίας. Φεύγεις οικονομικά.

φεύγεις αιφνιδίως ή προγραμματισμένα. Φεύγεις έχοντας αποχαιρετίσει τους πάντες ή απροειδοποίητα. Φεύγειες ανακουφισμένος ή κυνηγημένος. Φεύγεις ενθουσιασμένος ή απογοητευμένος, γελαστός ή λυπημένος. Φεύγεις για να φύγεις ή για να πας.

να φεύγουμε;

|

To semantic web, ήτοι Σημασιολογικός Ιστός έδω και κάποιους μήνες άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του και σχεδόν με κατάπιε.
Όλη η πληροφορία του internet σήμερα δεν απευθύνεται παρά μόνο στους ανθρώπους, χωρίς να έχει καμία 'σημασία' για τον υπολογιστή. Το semantic web επιδιώκει η πληροφορία να αποκτήσει ένα ορισμένο νόημα, που θα επιτρέψει οι μηχανές να κατανοούν τα δεδομένα που μας παρέχουν. Η περιγραφή των δεδομένων γίνεται μάλιστα με τέτοιο τρόπο που μπορεί να γίνει κατανοητή από οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε γλώσσα.
Oντότητες (άνθρωποι, τοποθεσίες, οργανισμοί, κλπ) γίνονται semantic tags που με τη σειρά τους συνδέονται με άλλα καθώς και με οντολογίες. Ένας χρήστης μπορεί να συμμετέχει ή όχι στο taging. Kαθώς δημιουργούνται νέες έννοιες και tags, το σύστημα ανακαλύπτει με αυτόματο τρόπο συσχετίσεις μεταξύ των εννοιών και γίνεται 'εξυπνότερο' στην πορεία καθώς τα νοήματα διασυνδέονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν ένα καθολικό ιστό στα πλαίσια μιας 'λογικής γλώσσας'.
Καλωσήρθατε στο Web 3.0!
Ο Γίωργος, η Μαρία παύουν να είναι λέξεις με 6 και 5 χαρακτήρες (ή byte για τους πληροφορικάριους) και γίνονται instances μιας οντότητας 'person' που μπορεί να συνδέεται με ένα statement 'has friend' με ένα άλλο person, τη Σοφία.

Πιστεύω κάπου στο 'statement' έχασα όσους αναγνώστες δεν έδιωξε το 'instance'. Ιδιαίτερα η διαδικασία του 'annotation', της επισήμανσης δηλαδή μιας οντότητας μου φαίνεται μεγάλη πρόκληση. Πόσο έυκολο είναι να δώσουμε μια σαφή σημασία σε κάθε τι γύρω μας; Μια 'ταμπέλα'. Θα μπορούσε κάποτε ο υπολογιστής να μάθει να το κάνει και αυτό για μας; Ίσως σε κάποιο n.0 Web

Η αλήθεια είναι η διαδικασία του annotation θα μας βοηθούσε να ξεκαθαρίσουμε πολλά από όσα συμβαίνουν και δεν καταλαβαίνουμε. Απλά γιατί μπερδευόμαστε από τις λέξεις και δεν αντιλαμβανόμαστε, ως άλλοι χαζοί υπολογιστές, το νόημα που κρύβεται πίσω από τις λέξεις που μπαίνουν στη σειρά για να σχηματίσουν προτάσεις.
Συμβουλές, προτροπές, επεξηγήσεις, ανακοινώσεις, ψέματα, αλήθειες.


Ειδικά για τα δύο τελευταία, πόσο θα βοηθούσε ένα σωστό tag?

|

Περίεργο να βλέπω 'ψιτ' γραμμένο στα ελληνικά. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είναι από τα αγαπημένα μου greeklish salutations.
Psit, είμαι και πάλι εδώ.
Καλώς ή κακώς.

Καλώς, γιατί μπορώ να παρακολουθώ τους ολυμπιακούς (επιτέλους!) στην οθόνη μου και όχι να αρκούμαι στο στέρεο ήχο της erasport από τα ακουστικά μου - που ενιότε ήταν καλυμένα από άμμο που οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στα αυτιά μου
...γιατί ανυπομονώ να βρεθώ ξανά σε θερινό κινηματογράφο και να χορτάσω τη γεύση του ποπκόρν κάτω από τα αστέρια (τώρα πού θα βρω αστέρια είναι άλλο θέμα!)
...γιατί οι 2.5" της μηχανής μου ήταν πολύ λίγες για να επιβεβαιώσουν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα των εκατοντάδων φωτογραφιών που τράβηξα, σε μια προσπάθεια να αιχμαλωτίσω ψηφιακά το καλοκαίρι

Κακώς, γιατί είναι αδύνατο να αιχμαλωτιστεί -με κανένα τρόπο- το καλοκαίρι.
...γιατί οι πλέον longlasting -πειράζει που η λέξη μου προκαλεί πονηρούς συνειρμούς; :P - διακοπές μου έφτασαν στο τέλος τους.
...γιατί με περιμένει ένας Σεπτέμβρης γκρίνιας και άγχους-λέγε με εξεταστική
...γιατί βλέπω τον κόσμο να τελειώνει τις σπουδές του και νιώθω ότι μένω πίσω
...γιατί δεν θέλω τελικά ούτε και εγώ (ακόμα!) το κεφάλαιο σπουδές να κλείσει
...γιατί βιάζομαι να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο

...γιατί όπως πάντα, ούτε και εγώ δεν ξέρω τι θέλω!

ψιτ, επέστρεψα!

|

άλλος ονειρεύεται μηδενικά.
άλλος ονειρεύεται το δώρο των διακοπών.
ονειρεύομαι να τουμπάρω το μπαμπά...

ονειρεύομαι το τέλος της εξεταστικής.
άλλος ονειρεύται το πτυχίο.

το παλικάρι στο γκισέ ονειρεύεται το τέλος της βάρδιας.

ονειρευόμαστε διακοπές.
γαλάζιες παραλίες. εξωτικούς κοκοφοίνικες.
...μου αρκεί η τσάντα μου να γεμίσει άμμο από την Αμοργό.

Η κοπέλα δίπλα μου περιγράφει στη φίλη της το ονειρεμένο άσπρο φόρεμα.
ονειρεύεται το σημερινό βράδυ...

ονειρεύομαστε αγάπες.
ονειρευόμαστε την ώρα που στο τηλέφωνο θα εμφανιστεί ο αριθμός του.
καμιά φορά -εκσυγχρονισμένα- στο inbox του Facebook (!) το όνομά του..

Τα όνειρά μας έχουν υπόσταση. Αντανακλούν -λέει- το υποσυνείδητο.
Έχουν σχήμα, χρώμα, γεύση.
Παλιότερα αναρωτιόμουν τι νόημα έχουν τα όνειρα όταν δεν πρόκεται να βγούν αληθινά...Μάλλον τα όνειρα είναι το συντομότερο ταξίδι προς την ευτυχία. Αρκεί να κλείσεις τα μάτια και για μια στιγμή την αγγίζεις... :)

|

life is.
Σαν άλλη Ms Pacman, προχωράμε χωρίς ξεκάθαρο προορισμό, διαλέγοντας από μια πληθώρα εναλλακτικών διαδρομών με μόνο σκοπό να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσόερες τελίτσες. Όλα αυτά πριν να τελειώσει ο χρόνος ή... πριν να μας προφτάσουν τα φαντάσματα. Πού και πού εμφανίζεται κάποιο κερασάκι που κάνει τη ζωή μας ευκολότερη τα απομακρύνει. Για λίγο όμως. Στο παιχνίδι αυτό πορευόμαστε (μάλλον τρέχουμε) σε έναν λαβύρινθο με δυσεύρετη έξοδο, καταδιωκόμενοι. Σε ένα παιχνίδι που κέρδος είναι "ό,τι προλάβεις". Λαϊκίζω...

Delete.

Η ιδέα της ζωής ως παρτίδας ενός παιχνιδιού μου αρέσει (έχει κάτι από Παπακαλιάτη βέβαια).Η ιδέα όμως του να με κυνηγούν με αγχώνει και την εγκαταλείπω προς χάριν της άλλης οπτικής που έδωσαν χθες βράδυ οι φίλες μου:

Η δική τους οπτική θέλει εμάς ως φαντάσματα να κυνηγάμε τη Ms Pacman αμέσως μόλις μας απελευθερώσουν από τον εγκλεισμό μας. Τρέχουμε πίσω της, μας ξεφεύγει, προχωρά ακάθεκτη και όνειρό μας είναι να την παγιδέψουμε σε κάποια γωνία, στερώντας της κάθε δυνατή διέξοδο.

Κάπως έτσι στριμώχνεις λοιπόν την ευτυχία;

Κυνηγός ή κυνηγημένη, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου αν ο παραλληλισμός των φίλων μου αναφερόταν όντως στην ευτυχία.... :p

|

Είχα καιρό να γράψω στο blog, περισσότερο γιατί όσα σκεφτόμουν ένιωθα ότι τα είχα πει και οι επαναλήψεις (όπως και οι υπερβολές!) δεν μ'αρέσουν. Από μαθήτρια τις μισούσα. 'Αύριο επανάληψη', έγραφε το βιβλίο της Γλώσσας και αμέσως έδινε το στίγμα τόσο του απογεύματος που θα ακολουθούσε, όσο και του επόμενου πρωινού.
Τελευταία αναζητώ το στίγμα καταμεσίς της θάλασσας. Διαπιστώνω με χαρά πως ο Αργοσαρωνικός που τόσο μ'αρέσει να χαζεύω από το μπαλκόνι μου μπορεί να είναι ακόμα πιο όμορφος μέσα από ένα σκάφος!
Σε mode ιστιοπλοϊας λοιπόν, προσπαθούσα χθες να καταλάβω τη διαφορά πλεύσης και πορείας. Έμαθα πως πλεύση είναι η γωνία που σχηματίζει η κατεύθυνση του σκάφους με τη διεύθυνση του ανέμου. Στην ιστιοπλοϊα είναι το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς. πχ. πορεία που σχηματίζει 45ο γωνία με τη διεύθυνση του ανέμου ονομάζεται όρτσα. Ο άνεμος βεβαίως αλλάζει διεύθυνση και κάπου έδω ξεκινάει ο προβληματισμός μου (για την ακρίβεια ξεκίνησε λίγο έξω από τις ακτές της Βούλας):
Οδεύουμε προς τον προορισμό με ζικ-ζακ επιλέγοντας τη βολική πλεύση ή μένουμε πιστοί και ακλόνητοι στην πορεία μας, κόντρα στους ανέμους και τις δυσκολίες αντιμετωπίζοντας κάθε πλεύση;
Τέλος, πόσο δύσκολο και εφικτό είναι να μείνεις σταθερός στην πορεία σου;

Είχα εικόνα -οσκαρική- για το "όσα παίρνει ο άνεμος". Εδώ και κάποιες ώρες έχω και για το "όπου φυσάει ο άνεμος" ...
Ελπίζω την επόμενη βδομάδα να έχω και απαντήσεις... έως τότε χαιρετώ και φεύγω για να χαρώ τη θάλασσα από κόντα! πολύ κοντά! :)

P.S. Έψαχνα τις φωτογραφίες με ιστιοπλοϊκά. Οι περισσότερες απεικόνιζαν ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, άλλες σκάφη να παλεύουν με τα μποφώρ και αρκετές επιδείκνυαν κινήσεις ιστιοπλοϊας. Διάλεξα μία που επιδικνύει..attitude!

Calm Waters


As you sail through your life, don't avoid rough waters. Just sail on because calm waters won't make you a skillful sailor
Near Zierikzee, Zeeland. Hans van de Vorst

|

Μπροστά στα εκπαιδευτήρια Θεομήτωρ στην Ηλιούπολη παρακολουθούσα σήμερα το πρωί την αγωνιώδη προσπάθεια ενός Γιαπωνέζου (τουρίστα;) να διασχίσει μέσω διάβασης τη λεωφόρο Ελ.Βενιζέλου. Κοιτούσε έκπληκτος τους βιαστικούς οδηγούς καθώς περίμενε κάποιος από μας να φιλοτιμηθεί να σταματήσει -κάτι που στις περισσότερες χώρες που έχω βρεθεί θεωρείται δεδομένο. Αρκεί να πατήσει κανείς το πόδι του στην άσφαλτο και τα διερχόμενα αυτοκίνητα θα σταματήσουν για να δώσουν προτεραιότητα στον πεζό.

Ποτέ πριν δεν είδαν σην Αθήνα άνθρωπο να είναι τόσο ξένος. Τόσο έξω από τα νερά του. Ποτέ πρίν δεν είδα βεβαίως τουρίστα στην Ηλιούπολη!

Το βλέμμα μου εγκαταλείπει τον τουρίστα, καθώς ένα χαμηλομένο bwm προσπερνά την ουρά των αυτοκινήτων που ένα ένα μπαίνουν υπομονετικά στην πλατεία, αγνοεί την προτεραιότητα των αυτοκινήτων που οδηγούνται στην πλατεία από τους διασταυρώμενους δρόμους και χάνεται στην Κατεχάκη αφήνοντας πίσω χαρακτηριστικό θόρυβο και έκθαμβους οδηγούς.

Συνεχίζω ακάθεκτη, κινούμενη επί της λεωφόρου Κατεχάκη- γνωστή και ως ' η χαρά του οδηγού'. Η ώρα ευτυχώς ήταν περασμένη και οι εργαζόμενοι είχαν τιμήσει τη συγκεκριμένη λεωφόρο συνωστιζόμενοι νωρίτερα το πρωί. Μπροστά μου ένα πράσινο λαχανί αγροτικό 20ετίας που έχει αντικαταστήσει τα πίσω φώτα του με καφέ μονωτική ταινία. Δυστυχώς στο Πολυτεχνείο δεν διδαχτήκαμε για τις ιδιότητες φθορισμού της μονωτικής ταινίας. Σκέφτομαι οτι ουδέποτε στην Αμερική θα διανοούνταν κανείς να κυκλοφορήσει με τέτοιο αυτοκίνητο. Εκεί αρκούσε ένα σπασμένο φανάρι για να οδηγήσει σε άμεσο -και από ότι ακούγεται όχι τόσο φιλικό- έλεγχο από την αστυνομία που έκανε ασθητή την παρουσία της στους δρόμους.

Από αυτές τις σκέψεις με βγάζει ένα παρατεταμένο κορνάρισμα. Δεν προέρχεται από επιβατικό αυτοκίνητο. Ο οδηγός ενός φορτηγού στη δεξιά λωρίδα αποφάσισε κατά τα φαινόμενα να κόψει απότομα αριστέρα το τιμόνι ώστε να προσπεράσει το προπορευόμενο φορτωμένο φορτηγό, αγνοώντας όσους βρίσκονταν μοιραία στο διάβα του. Αποθεώθηκε ως ήτο αναμενόμενο από όσους έπονταν, ένας εκ των οποίων έφερε περήφανα το σήμα GR δίπλα στην πινακίδα του, και τώρα μέσω αυτής της σελίδας θα ζήσει τα δευτερόλεπτα δημοσιότητας που ηρωικά κέρδισε.

Όσο για τους υπόλοιπους ήρωες της ιστορίας, αυτοί ζουν καλά και εμείς ηρωικότερα, παλεύοντας να επιβιώσουμε στην ζούγκλα που δημιουργούν καθημερινά στους αθηναϊκούς δρόμους.

|

Οδηγούσα στην άδεια Βουλιαγμένης και ήταν μια από τις λίγες φορές που ευχαριστήθηκα τόσο τη διαδρομή στο συγκεκριμένο δρόμο. Ώρα 7. Η αγαπημένη μου ώρα. Ο ήλιος δεν τυφλώνει τα μάτια, τα γυαλιά ηλίου είναι προεραιτικά και ο αέρας που μπαίνει στο αυτοκίνητο από το τζάμι του οδηγού μυρίζει για μια φορά περισσότερο άνοιξη παρά καυσαέριο. Οι περισσότεροι Αθηναίοι φαίνεται πως φέτος απολαμβάνουν ένα παρατεταμένο Πάσχα και θα απουσιάσουν από τη σημαία και την Παρασκευή.
Δε θα μου λείψουν.

Περίεργο Πάσχα το φετινό. Δεν νήστεψα ούτε μια μέρα. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την παραμικρή κατάνηξη.
Ξύπνημα με χαμόγελα την Μεγάλη Παρασκευή, γελάκια μπροστά στον επιτάφειο με μια φίλη που είχα καιρό να πετύχω, ποπκόρν και ταινία μετά την ...κορύφωση του Θείου Δράματος και ένα Μ. Σάββατο μπροστά στη θάλασσα, παρέα με ένα μεγάλο ποτήρι καφέ.
Το Πάσχα βέβαια είχε και λίγο από χωριό. Λίγο, γιατί δεν είναι το δικό μου χωριό (έχω αλήθεια;), ούτε η δική μου γιαγιά που στέκεται στο κεφαλόσκαλο. Το όμορφο δανεικό χωριό, έδωσε τη μοναδική νότα παράδοσης στη Δευτέρα του Πάσχα.
Μου χε λείψει η μυρωδιά του ξύλου, των δέντρων, των λουλουδιών.

Αγχωμένη γύρισα στην Αθήνα να προλάβω όσα έτρεχαν ενόσο εγώ είχα βάλει τον εαυτό μου σε mode διακοπών. Ξαπλωμένη πλέον, απλά ξεκουράζομαι. Έπρεπε να κουραστώ για να oνομάσω αυτό που έκανα τις τελευταίες βδομάδες 'ξεκούραση' και όχι 'ραθυμία'. Να αναγνωρίζω στον εαυτό μου οτι του αξίζει αυτό το γαλήνιο αίσθημα της χαλάρωσης. Ώστε το πάτημα του On που θα ανοίξει την τηλεόραση και η τοποθέτηση του κορμιού σε οριζόνται θέση να μοιάσουνλίγο σαν λύτρωση.
Μου χε λείψει η ξεκούραση. Ίσως και η κούραση.

Αύριο θα γιορτάσουμε την 1η του Μάη. Θυμάμαι πόσο πολύτιμη ήταν η γιορτή αυτή όσο ήμουν μαθήτρια και πόσο -πιθανότατα- απαρατήρητη θα μου περάσει φέτος. Ίσως αύριο δεν αρκεστώ να χαζεύω τη θάλασσα από το παράθυρό μου και φτάσω ως εκεί που σκάει το κύμα. Μου χει λείψει η άμμος. Τελευταία φορά που περπάτησα στην άμμο ήταν Χριστούγεννα κι ο ήλιος ήταν δυο φορές πιο λαμπρός από ότι τώρα στην Ελλάδα, σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες της Καλιφόρνιας.
Μου χει λέιψει η Καλιφόρνια.
4 μήνες μετά μου φαίνεται λες και δεν ήμουν ποτέ εκεί...

Μου χε λείψει να γράφω για μένα.

|