Πώς τα φέρνει η ζωή και συμβαίνει να απομακρυνόμαστε από άτομα που κατά διαστήματα μικρά ή μεγάλα έχουμε μοιραστεί πολλά. Απομακρυνόμαστε θελημένα ή αθέλητα. Χωρίζουμε, χανόμαστε, μετακομίζουμε, αλλάζουμε και τελικά χάνουμε επαφή...Όταν όμως τύχει μετά από καιρό και ξαναβρεθούμε, λίγο αφού έχει σπάσει ο πάγος, όταν πια η έκπληξη έχει δώσει τη θέση της στην αμηχανία, αυτή με τη σειρά της στην οικειότητα, φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Comfortably numb
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό είχαν στο μυαλό τους οι Pink Floyd. Για μένα αυτός ο στίχος δηλώνει -σήμερα- ένα μούδιασμα γλυκό, αυτό του γνώριμου κ όμως για τόσο καιρό ξένου...

Ήμουν μικρή, κατασκηνώτρια στα χρόνια του Δημοτικού. Αρχές Αυγούστου αποχαιρετούσα τις καλοκαιρινές φιλίες με την υπόσχεση να κρατήσουμε επαφή, να ανταλλάσουμε γράμματα το χειμώνα -που email τότε...Χριστέ μου! γέρασα! - για να ανταμώσουμε τελικά τον επόμενο Ιούλη. Οι πρώτες ώρες της ...επανασύνδεσης κάθε χρονιά ήταν γεμάτες αμηχανία, άβολες. Έψαχνα το ρολόι μου, ανακάτευα τη βαλίτσα μου, τακτοποιούσα δήθεν. Σε λίγο, θα έδειχνα το καινούργιο tetris, θα μου δείχνε τα βιβλία που κουβάλησε και θα μασταν και πάλι καλύτερες φίλες! Σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, όλες οι κουβέντες θα συνέχιζαν από εκεί που τις είχαμε αφήσει...Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, ή ορθότερα της κατασκηνωτικής περιόδου, να μας χωρίσει.

Πρέπει να μουν πάλι στη ίδια πάνω κάτω ηλικία, ίσως και λίγο μικρότερη όταν βίωνα το ίδιο...μούδιασμα στις οικογενειακές επισκέψεις. Ήταν τότε που οι γονείς μάς έπαιρναν παραμάσχαλα, αφού πρώτα μας έντυναν και μας στόλιζαν για να επισκεφτούμε οικογενειακούς φίλους ή ακόμα χειρότερα..συγγενείς. Όλοι τους είχαν παιδιά στην ηλικία μας, ή σχεδόν στην ηλικία μας. Όσο οι γονείς μας εκπλήρωναν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, εμείς τα παιδιά μοιραζόμασταν παιχνίδια, επιδεικνύαμε τα καινούργια μας αποκτήματα, μαλώναμε, κυνηγιόμασταν και γυρίζαμε τελικά αναμαλλιασμένα, με γρατζουνισμένα γόνατα και έχοντας πάντα χάσει κάποια στοιχεία της...εξάρτυσης που μας είχαν φορέσει- για μένα πρώτη απώλεια θα ήταν το κοκαλάκι στα μαλλιά. Όταν έφτανε η ώρα της αποχώρισης από το φιλικό σπίτι πόσο στενοχωριόμασταν, γκρινιάζαμε, μπορεί και να κλαίγαμε, και ανανεώναμε το ραντεβού μας με τις...σκανταλιές για την επόμενη συνάντηση των γονιών μας! Και θα 'ταν τότε, όταν θα ξαναβρισκόμασταν μετά από μήνες, εκείνα τα πρώτα λεπτά που θα 'νιωθα το...μούδιασμα της αμηχανίας και ταυτόχρονα οικειότητας.

Σήμερα συνομίλησα με ένα...φίλο μετά από καιρό. Ήταν περίεργα. Η επιφυλακτικότητα, η προσποιητή άνεση μετατράπηκαν πολύ γρήγορα σε αυτό το μούδιασμα που προσπαθούσα μάταια να του περιγράψω. Οι κουβέντες κυλούσαν εκνευριστικά αβίαστα, τρομακτικά άνετα. Κάποτε του έλεγα, "can you read my mind?" Ελπίζω πλέον απλά να διαβάζει αυτές τις γραμμές μήπως και καταλάβει τι εννοούσα τελοσπάντων, γιατί τη σκέψη μου τουλάχιστον έχει σταματήσει να διαβάζει!

|

...ή όταν σε αναγκάζουν να δείς με..άλλο μάτι!


Ιστορία No1
Το κινητό: ΠΤΩΣΕΙΣ
Το κινητό μου είναι περίπτωση.Κάποτε άλλαζα συσκευές κάθε τρεις μήνες, μέχρι που ήρθε αυτό. Πάνε δυο χρόνια που μπήκε στη ζωή μου.Έκανε τα πάντα για μένα. Τραβούσε βίντεο,έπαιζε τα αγαπημένα μου mp3,μου θύμιζε τις υποχρεώσεις μου.Έκανε μέχρι τους δυαδικούς δεκαδικούς, τους δύσκολους αλγορίθμους σκονάκια,τις συναρτήσεις γραφικές παραστάσεις. Κι εγώ,το εμπιστευόμουν τυφλά,με τη ζωή μου. Με τον αριθμό του νεαρού στο μπαράκι που θα ήταν αδύνατο να ξαναβρώ, με τις φωτογραφίες από την παραλία του Σαρακίνικου που θα κάνω χρόνια να ξαναπερπατήσω, με τα μεθυσμένα μηνύματα που είχα ανταλλάξει μια Αυγουστιάτικη νύχτα στο νησί. Ένα log της ζωής μου σε 400 MHz και 512 ΜΒ. Πάει μια βδομάδα από το βράδυ του Σαββάτου που αποφάσισε να διαγράψει τους τελευταίους μήνες της ζωής μου.Είχα δεθεί μαζί του, κι αυτό με ταινία για να συγκρατείται το καπάκι της μπαταρία που από τις πτώσεις είχε αρχίζει να εμφανίζει τάσεις φυγής. Μια μοιραία πτώση και έχασε τα πάντα από τη μνήμη του: 3500 μηνύματα -τα εισερχόμενα από το τελευταίο reset το Μάιο,όλες τις επαφές του καταλόγου,όλα τα ραντεβού. Ένα τεράστιο Χ. Δεν είναι η πρώτη φορά, το κινητό με προσωπικότητα είχε ξαναχτυπήσει πριν 9 μήνες διαγράφοντας το παρελθόν μου και βυθίζοντάς με στη λήθη, συπτωματικά αμέσως μετά από ένα τεράστιο χωρισμό, που έκλεινε ουσιαστικά ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Για μια στιγμή σκέφτηκα να θρηνήσω τα χαμένα Μbyte και να κλάψω τη...μνήμη του! Καθώς προσπαθούσε να φέρω στο μυαλό μου τα μηνύματα των τελευταίων μηνών που τόσα σήμαιναν, ξαφνικά δεν ένιωθα θλίψη, αλλά ανακούφιση. Erase and rewind, θα διάβαζα την επόμενη στο messenger, δίπλα στο όνομα ενός...φίλου, χωρίς να έχει ιδέα. ΣυμΠΤΩΣΗ. A clean start. Δεν είναι τόσο άσχημη η ζωή με λευκό ποινικό μητρώο!



Ιστορία No2
Οι φακοί:ΕπιΠΤΩΣΕΙΣ
Φοράω φακούς επαφής εδώ και 8 περίπου χρόνια. Δεν είχα πάθει ποτέ την καμία μόλυνση,σπάνια ένωθα την παραμικρή ενόχληση. Χρόνια ολόκληρα περνούσαν 24ωρα χωρίς να τους βγάλω. Κοιμόμουν τις νύχτες με τους φακούς,φορούσα τους φακούς αφού είχα βαφτεί,μέχρι και στη θήκη με νερό αντί για το ειδικό υγρό τους είχα κάποτε εγκαταλείψει.Μου χάριζαν την αίσθηση της τέλειας όρασης τα πρωινά που άνοιγα τα μάτια μου και έβλεπα άψογα χωρίς γυαλιά και πάντα ξεχνούσα οτι βρίσκονταν εκεί. Όλες οι δύσκολες ιστορίες με τα πρησμένα απο επιπεφυκίτιδα μάτια, τα κολλήρια, τις εγχειρίσεις laser δεν με αφορούσαν.Οι δικοί μου φακοί ήταν μια ευκολία δεδομένη και ρουτίνα απαρατήρητη.
Η καλή μου φίλη στο Παρίσι είχε λυσάξει: "Τίιιιι? Με τους φακούς θα κοιμηθείς? Βγάλτους παιδί μου θα πάθεις τίποτα!", φώναζε καθώς εγώ γυρνούσα πλευρό για να μην την ακούω! Παρασκευή βράδυ στο θέατρο. Έκλαιγα κυριολεκτικά από τα γέλια και η αδιάβροχη κατά τ' άλλα μάσκαρα υποψιάζομαι ότι κύλαγε στο μάγουλό μου. Σπεύδω στην τουαλέτα να σκουπίσω τα μάτια μου και να αφαιρέσω και ξανατοποθετήσω τον αριστερό φακό. Αυτή τη φορά δεν έλεγε να βολευτεί με τίποτα στο μάτι μου. Την ίδια ώρα ένα άλλο μάτι, αυτό της φίλης μου με κάρφωνε: "Πόσες μέρες τους φοράς;Ναι,κάνε βλακείες και θα σε δω μετά που θα γυρνάς με τα γυαλιά για μήνες!".Γυαλιά; Που τα θυμήθηκε αυτά. Μήνες είχα να τα δω αλήθεια.Ένας μεταλλικός σκελετός με φακούς χωρίς περίγραμμα.Άχρωμος και άοσμος, που δε φορούσα ούτε για να πάω μέχρι το περίπτερο. Παπαπάααα.Το επόμενο πρωί με μόλις δυο ώρες ύπνο σηκώθηκα τρέχοντας για τη δουλειά,είχα ήδη αργήσει 20' και το κεφάλι μου γύριζε από τα χθεσινοβραδυνά σφηνάκια. Δύο ώρες και μιάμιση κούπα καφέ αργότερα, με ένα διάχυτο πόνο το στομάχι μου μου υπενθύμιζε πως εδώ και ώρες δεν είχε δεχτεί τίποτα άλλο παρά ανεξέλεγχτες ποσότητες οινοπνεύματος. Λίγα βήματα μετά την έξοδο του κτιρίου συνειδητοποίησα ότι το αριστερό μου μάτι απλά...δεν βλέπει παρά μια θολούρα. Ήταν γεγονός, οι φακοί είχαν πάρει την εκδίκησή τους και εγώ το δρόμο για το εφημερεύον Οφθαλμολογικό αναζητώντας στην τσάντα μου τον ξεχασμένο σκελετό γυαλιών...

|

...στα αναπάντεχα
...στα ωραία αναπάντεχα
...στις παρεξηγήσεις
....στις αποκαλύψεις
...στην αλήθεια
...στους φίλους

1+2 ώρες ύπνου, 4 καφέδες, 3 depon, 2 ευχαριστώ, 2 συγγνώμες-καμία εκ των οποίων δεν θυμάμαι να έιπα!- και αρκετά...παραλειπόμενα (σούτ!) είναι ο απολογισμός της μέρας που έφυγε. Ήσυχα τελικά, με ένα βίντεο...:)

|

Σάββατο βράδυ στη Μονμάρτη, καθισμένοι στα σκαλιά μπροστά από το Sacre Coeur αγναντεύουμε το Παρίσι που απλώνεται στα πόδια μας. Μια παρέα βραζιλιάνοι επιμένουν να τους κεράσουμε Beaujolais από το μπουκάλι κρασί που κρατάμε. Μια ώρα μετά, σκουπίζω τη σοκολάτα στο πρόσωπό μου πασχίζοντας να κουμαντάρω την τεράστια κρέπα από το κιόσκι μπροστά από το Μουλεν Ρουζ. Mεσάνυχτα και βάλε, η δροσιά στο Παρίσι σηκώνει κασκόλ, καθώς βολτάρουμε αναζητώντας το καφέ της Αμελί. Είναι μόλις το πρώτο μας βράδυ, και τα ποτήρια της μπύρας τσουγκρίζουν στο καλωσήρθαμε.

Με κρουασάν στο χέρι το επόμενο πρωί, καθισμένοι στους κήπους του Λουξεμβούργου δε χορταίνουμε φωτογραφίες-εγώ δηλαδή! Οι παριζιάνοι έχουν ξεχυθεί με τα καλάθια του πικνικ παραμάσχαλα και χαίρονται την ανεμελιά της Κυριακής. Πόσο αθώο μου φάνηκε και υγιές όταν έφερα στο μυαλό μου την εικόνα των γεμάτων trendy cafe στη Γλυφάδα, την ίδια ώρα. Φραπές,γυαλιά και τσιγάρο, άντε κ εφημερίδα. Πασαρέλα και ύφος μπλαζέ, βλέμμα κρυμμένο πίσω από γυαλί πιλότου....Αχ,Ελλάδα! Όμως έιμαστε στο Παρίσι και ανηφορίζουμε στο Πάνθεον, χαζεύουμε τη Σορβόνη, προσπερνάμε το Saint Germain, διακρίνουμε την Notre Dame στο βάθος καθώς τραβάμε φωτογραφίες στις γέφυρες του Σικουάνα, του Seine των γάλλων. Χαζογελάμε στο φολκλόρ Quartier Latin των Sandwicherie και της Μικρής Ιταλίας. Είμαστε στο Beaubour, Centre George Pompidou: ιδιόμορφη αρχιτεκτονική, μοντέρνα τέχνη, design, ο Vincent Cassel, η θέα της πόλης από ψηλά και ένας υπαίθριος entertainer αρκούν για να μην το ξεχάσω! Κατάκοπες, αρνούμαστε τα falafels στα όρθια στο σοφιστικέ Μαρέ για να καταλήξουμε για φαστ φούντ στην πολυτραγουδισμένη Βαστίλη. Φαγώθκε η φιλενάδα, και στηθήκαμε για ένα τραπέζι στο διάσημο Marriage Frere στην rue de Bourg-Tibourg -λες θα το ξέχναγα;- μόλις μισή ώρα πριν κλείσει. Βραδάκι Κυριακής, επωφελούμαστε από τη happy hour ενός γωνιακού καφέ για να διαπιστώσουμε μισή ώρα μετά ότι πρόκειται για...γκέι μπάρ! Τα πονηρά γελάκια δίνουν και πέρνουν καθώς το ντάικιρι αδειάζει στα ποτήρια. Ο δρόμος της επιστροφής περνά από τον Πύργο του Άιφελ. Όι τόνοι σίδηρου φωτισμένοι τόσο, μα τόσο μεγαλόπρεπα προκαλούν δέος αλλά ξυπνούν τον τουρίστα μέσα μας! Φλας και πόζες στο κλασικότερο σύμβολο του Παρισίου...

Δευτέρα πρωί ξημερώνει ο πιο ολόλαμπρος ήλιος, μόλις στις 11-μη γελάς,είναι πρωτοφανές για τα δεδομένα μας- είμαστε στο μετρό με κατεύθυνση την Όπερα του Παρισίου με τη ελπίδα το ...φάντασμα να είναι εκεί για να μας καλημερίσει. Το μάτι μας πιάνει το πράσινο λόγκο των starbucks και είναι θέμα λεπτών πρωτού ενδώσουμε στον Αμερικανικό πειρασμό και στογγυλοκαθίσουμε στους καναπέδες με late ανά χείρας. Ποτέ ο καφές δεν ήταν γευστικότερος, τα starbucks πιο γαλλικά και η ζωή ωραιότερη! Γαργαλιστικές σκέψεις προϊόντα καταναλωτικής μανίας οδηγούν τα βήγματά μας στη γκαλερί Λαφαγιέτ- όχι δεν είναι γκαλερί τέχνης, αλλά...ναός μόδας! Μαγαζιών συνέχεια στα Ηλίσια Πεδία με φόντο -των φωτό- την Αψίδα του Θριάμβου αν και ομολογώ ότι για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη να απαθανατίσω τον ευατό μου μπροστά από το έταιρο κλασικό σύμβολο της Γαλλίας, το μέγαρο Louis Vuiton. Η κλασική παιδεία μας επιτάσσει πέρασμα από το Λούβρο για ένα εν τροχάδι glimpse της Μόνα Λίζα και των all time famous ελληνικών αρχαιοτήτων-τι έπαθα πάλι με τα αγγλικά το αμερικανάκι! Ο ήλιος δύει, χαρίζοντας τα ωραιότερα χρώματα στο Τροκαντερό. Τα κουρασμένα πόδια δεν έχουν παρά να υπακούσουν στο νου που διατάζει περπάτημα ως το Σαν Ζερμαιν, τη λεωφόρο των cafe Des mageaux, cafe de Flor. άλλωτε στέκια των διασημότερων διανοούμεων, συγγραφέων και καλλιτεχνών. Δυσκολέυομαι να φανταστώ τον Όσκαρ Ουάλντ να συνομιλεί με τον Βικτώρ Ουγκό στην ίδια θέση που ο Γιαπωνέζος τουρίστας απλώνει το σωρό από σακούλες. Το μετρό μας βγάζει στο σταθμό του Λε Αλ. Διστάζουμε για μια στιγμή μπροστά στους νυχτερινούς θαμώνες της πλατείας που μας περιεργάζονται, αλλά προχωρούμε ακάθεκτοι προς το ρεστοράν Louchebeme, για δείπνο με εγγυημένη επιλογή το κρέας και το κρασί Chardonnay. Οι bonviveurs έχοντας απολαύσει τη γαλλική κουζίνα δηλώνουν αντοχές για μπύρες μέχρι τελικής πτώσης. Γαλλικό πανκ και το αμφισβητούμενο ποτό aimorragie, ένα κοκτέιλ μπύρας, μας βγάζουν off τις πρώτες πρωινές ώρες.

Το ατέλειωτο hangover καθυστερεί την αναχώρισή μας για το απόγευμα της Τρίτης, οπότε και ξεκινά το roadtrip με τελικό προορισμό την Ελλάδα. Η διαδρομή Παρίσι-Λυόν-Γενεύη-Μιλάνο-Μπολόνια-Ανκόνα είναι πολλά υποσχόμενη αλλά ο ύπνος και η κούραση μας (με ορθότερα!) νικά.
Η δύση του ήλιου την Τετάρτη μας βρίσκει στο πλοίο να κουνάμε το μαντίλι αποχαιρετώντας την Ιταλία και...το ωραιότερο ταξίδι που έκανα!

Μια βδομάδα μετά δεν μπορώ να αποφασίσω τι ήταν αυτό που με μάγεψε τελικά. Ήταν το Paris in the springtime -που λέεες ; Ήταν η γαλλική φινέτσα που συναντούσα στο δρόμο, στα μουσεία, στα καφέ, στις βιτρίνες; Ήταν τα γέλια, οι -ατέλειωτες- γκάφες, τα τόσα τόσα ευτράπελα που έχουμε να διηγούμαστε; Τελικά τι ήταν; Το ταξίδι ή ο προορισμός...;




















Σημ: La tour Eiffel. Φωτό τραβηγμένη από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου εν κινήσει στην Quai d' Orsay

|

Κάπως έτσι, γύρισα. Πίσω σε μένα και σ' αυτά που με κάνουν να νιώθω καλά. Σήμερα, ξημερώνοντας Παρασκευή είναι ο Eric Clapton, ένας φαντάρος, τα γέλια με φίλες πίνοντας μπύρες. Αύριο...ελπίζω να 'ναι η θέα από τα Hλίσια Πεδία!

Και μια μικρή -ανέκδοτη;- ιστορία bonus επιστροφής...
Αγχωμένο μεσημέρι Πέμπτης, οδηγώ σαν την τρελή (γκουχ) για τη δουλειά. Η λεοφώρος Καρέα συναντά την Κατεχάκη λίγο πριν το κοντέρ στο βολάν συναντήσει τα..120. Έχω αργήσει και εξαντλήσει τα περιθώρια κατανόησης. Ακούστηκε σαν κουτάκι αναψυκτικού που συνθλίβεται από τους τροχούς του αυτοκινήτου μου και αρκετά δυνατά για να με πείσεε οτι σε λίγα δευτερόλεπτα ο αέρας από ένα τουλάχιστον λάστιχο θα με έχει εγκαταλείψει. Παραδόξως, το αυτοκίνητο δεν παρέκλινε καθόλου από την πορεία και λίγα λεπτά μετά συνέχισα, υποψιασμένη όμως, να τραγουδάω Χατζηγιάννη (γκουχ #2). Ελάχιστα πιο κάτω, η μυρωδιά καμένου λάστιχου με επανέφερε στο ζοφερό σενάριο σκασμένου λάστιχου καταμεσίς της Κατεχάκη. Καθώς το δεξί μου χέρι αναζητούσε το κουμπί του alarm μια φωνή-πςςς σασπένς!- υπερκάλυψε το Μιχαλάκη που ακόμα τραγουδούσε 'χέρια ψηλά'-μόνο ψηλά;παραδοθήκαμε κανονονικά.
'Κοπελιάααα'.
Να τη, η επιβεβαίωση. Γυρίζω το βλέμμα ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό μου σκανάρω τον τηλεφωνικό κατάλογο αναζητώντας τον φίλο που πληρεί ιδανικά τη συνθήκη απόσταση-ικανότητα αλλαγής ελαστικού. Αριστερά μου, σταματημένος στην κίνηση ενας φαντάρος στη θέση του συνοδηγού ενός στρατιωτικού οχήματος μου χαμογελά. 'Χρόνια πολλά' μου πετάει...και μόνο που δεν έσπευσα να τον φιλήσω.Δεν είχα λάστιχο, και μπορούσα να.. γιορτάσω τη μέρα της Γυναίκας!
Αρκετές ώρες μετά, αποφάσισα να χαμογελάσω εγώ στον ευατό μου :) . Χαμογέλα βλάκα, η ζωή είναι πλάκα! Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι.

Καλημέρα

|