Εμπνευσις εκ του google autocomplete.
Μονο στα δικα μου ματια η τεχνοκρατικη πεζοτητα γινεται ποιηση; Quand meme...

|

Έχω φτιάξει μια λίστα με τα πράγματα που δε σε μαθαίνουν στο σχολείο: Δεν σε μαθαίνουν πώς να αγαπάς κάποιον. Δεν σε μαθαίνουν πώς να είσαι πλούσιος ή φτωχός. Δεν σε μαθαίνουν πώς να αφήσεις κάποιον που δεν αγαπάς πια. Δεν σε μαθαίνουν πώς να ξέρεις τι συμβαίνει στο μυαλό του άλλου. Δεν σε μαθαίνουν τίποτα από αυτά που αξίζει να γνωρίζεις.

Τάδε έφη Neil Gaiman και δε θα μπορούσε φράση να έχει κάνει καλύτερα capture τις σκέψεις μου αυτή τη στιγμή: Αχ, και να ξέρα...

Καλή μας επιστροφή στα θρανία!

St Fagans - Old School (literally) by VEB Zardoz the Gravyboat

|

Originally uploaded by Viernest

Αδράνεια σημαίνει απλά ότι «ένα σώμα στην κίνηση τείνει να παραμείνει στην κίνηση, ένα σώμα τείνει σε στάση να παραμείνει σε στάση.»
Περι αδρανείας λοιπόν, θα φυσήξω τη σκόνη του blog για να μιλήσω σε λίγες γραμμές για την τάση μας να κινούμαστε απλά προωθούμενοι ομοιόμορφα στη σωστή γραμμή, κατά τον Ισαάκ.
Τηρούμε αποφάσεις κεκτιμένες, ακολουθούμε πεπατημένες, παγιδευόμαστε σε λύσεις τετριμένες. Ζούμε μήπως στον αυτόματο πιλότο;
Συνεχίζουμε να κινούμαστε ακόμα κι όταν η κινητήριος δύναμη έχει χαθεί. Πόσο συχνά προχωράμε ακάθεκτοι χωρίς πια το κίνητρο να υπάρχει;
Που και που ίσως έχει νόημα το φρενάρισμα που θα μας ακινητοποιήσει στην άκρη του δρόμου. Αντίο κεκτημένη ταχύτητα: μπροστά σε ένα ανοιχτό χάρτη, θέλω να κληθώ με μια πινέζα να διαλέξω ξανά προορισμό. Άραγε η πινέζα θα σημειώσει το ίδιο σημείο;
Πάμε.


Y.Γ. Σε δεύτερη θεώρηση, θα θέλα να γράψω δυο γραμμές για την ακινησία/στάση. Όμως αυτή κι αν τη φοβάμαι...

|

μην ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη

εδώ είναι το ταξίδι

...

|

in the box, the mind.

Γράφω στην πίσω σελίδα ενός αλγορίθμου (ναι, μπορώ να γράψω και σε χαρτί). Μου φαίνεται σαν να γυρίζω σελίδα στον ορθολογισμό. Τελευταία τα έχω βάλει με την τετράγωνη λογική.

in the box, the choices.

Είναι λες κ αυτές τις μέρες μου επιβάλλω να ζω 'in the box'. Πρώτο (και κυριολεκτικό) κουτί ένα δωμάτιο, το οποίο ζήτημα να έχω αφήσει για πάνω από 10 ώρες σύνολο τις τελευταίες (χμμμ) 15 μέρες. Κι ύστερα το μεταφορικό του θέματος (σιγά που δε θα υπήρχε). Η ζωή στο πλαίσιο (που διάλεξα) δεν είναι όπως τη φανταζόμουν.

'Αυτό που κάνω, να γίνει αυτό που θέλω' - fοr a bit of life in ...motto.

Κάποτε προβληματιζόμουν (επισταμένα) μεταξύ αυτού που μπορώ και αυτού που θέλω - ποιο να διαλέξω;;;; This, last year.

in the box, the screen.

Θυμάμαι τα χρόνια που παθιαζόμουν με το ιντερνετ τρελά. Περνούσα ώρες ατελείωτες και δε χόρταινα τον κόσμο που ξεπηδούσε από το κουτί, το μαγικό κουτι. Τόσο δεν τον χόρταινα που το σπούδασα και το έκανα και μεταπτυχιακό.

'Υπάρχει ζωή μετά το ιντερνετ;'

...αναρωτιούμουν ο τουρίστας που κουβαλούσε το λαπτοπ στις διακοπές.

Σήμερα ανοίγω το google reader και πατάω βαριεστημένη σε δευτερόλεπτα 'next' στο feed για την ανάσυρση ενός επιζώντα στην Αϊτή μετά απο 8 μέρες. Δε χαλάλισα ούτε ένα κλικ.

Μα για μισό λεπτό; Αυτό δεν είναι το "παγκόσμιο χωριό", η ζωή στον κυβερνοχώρο και όλα αυτά που ευαγελλίζονταν την επόχη που ανοιξε το "θαυμαστό παράθυρο στον κόσμο" (Θεέ μου πόσο ακόμα κλισε μπορώ να θυμηθώ και να στριμώξω σε μια πρόταση). Αυτό δεν ήταν που με είχε τότε μαγέψει; Ο κόσμος όλος ... εδώ, στην οθόνη. Να μαθαίνω κάθετί που συμβαίνει στην κάθε μεριά της γης.

Και τώρα το ξέρουμε σε δευτερόλεπτα. Με εικόνα και ήχο (και σε χάι ντεφινίσιον).

Δεν συγκλονίζομαι με αυτό που πρέπει να συγκλονιστώ. Το συνειδητοποιώ και τρελαίνομαι με τον εαυτό μου και την απάθεια μου, του αναίσθητου πολίτη της ψηφιακής εποχής.

Next ->

Τα έχουμε δηλαδή δει όλα; Όχι, όχι δεν είναι αυτό. Φοβάμαι ότι πια δε μπορώ να ξεχωρίσω το ψηφιακό από το πραγματικό, τουλάχιστον όχι στο υποσυνείδητο.

Here comes visual cognition...

Δεν υπάρχει ο διαχωρισμός στο οπτικό ερέθισμα ώστε να νιώσω αποτροπιασμό με το πραγματικό και να προσπεράσω το τέλειο ψηφιακό αποτέλεσμα του CGI.

'Υπάρχει ζωή στο Ιντερνετ;'

...κι ας μου πήρε κοντά 15 χρόνια για να αλλάξω μια πρόθεση στην πρόταση.

|

Συμπλήρωσα ένα μήνα χωρίς tv, χωρίς ανσασέρ (στον 4ο), χωρίς φούρνο μικροκυμάτων, χωρίς αυτοκίνητο,χωρίς Σαββατιάτικες εξόδους, χωρίς ούτε ένα ηλιοβασίλεμα (!).

...Απαριθμώ τις μικρές στερήσεις ενός κακομαθημένου κι αισθάνομαι λίγο λιγότερο ελληνίδα.

Περπατάω για πρώτη φορά στη ζωή μου 3 χλμ τη μέρα, ξυπνάω στις 6.45, διαβάζω καθημερινά (ή τουλάχιστον τοποθετώ σημειώσεις μπροστά μου καθημερινά :P), τρώω μεσημεριανό στις 12, περνάω το Σάββατο βράδυ μπροστά στο pc μου.

... Απαριθμώ τα εκνευριστικά moments της καθημερινότητας κι αισθάνομαι -παραδόξως!- λίγο περισσότερο ελβετή.

Μετράω τον καφέ σε dl, τα χρήματα σε CHF,την ακριβή μπύρα γουλιά γουλιά.

Απολαμβάνω μια πόλη πεντακάθαρη, άψογα οργανωμένη. Μια ακαδημαϊκή κοινότητα απρόσμενα ευέλικτη όσο και αυστηρή, όπως επιβάλλει η συνέπεια. Χαζεύω και σαστίζω μπροστά στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου, που ούτε για μια στιγμή δε νιώθω ότι είναι κτήμα μου. Φωτογραφίζω τοίχους και καρέκλες, εργαστήρια και διαδρόμους - μήπως το πιστέψω όταν τα ξαναδώ στην ψηφιακή τους μορφή ότι αποτελούν μέρος της ζωή μου πια.

Παρακολουθώ διαλέξεις με τα μάτια ορθάνοιχτα, τα αυτιά τεντωμένα και τα χέρια προτεταμένα στο πληκτρολόγιο, μήπως και χάσω μια λέξη του ομιλητή.

Χωρίς να ξέρω τι είναι σημαντικό και τι όχι προσπαθώ να καταγράψω τα πάντα...

Στη μηχανή μου την επιγραφή στο σταθμό του μετρό που συναντώ πρώτη φορά, τη διαστημική στάση λεωφορίου (από πότε μια στάση λεωφορίου κατασκευάζεται από νίκελ, ξύλο και γυαλί?), στο μυαλό μου την άγνωστη εξίσωση.

...βρίσκω το σκληρό δίσκο του λάπτοπ μου γεμάτο. Κάθε τόσο σβήνω το πρώτο αρχείο που θα βρεθεί πρόχειρο και μοιάζει κατ ελάχιστον άχρηστο.

...τη μνήμη μου να αδυνατεί να ανακλήσει με επιτυχία την πληροφορία 5 ακαδημαϊκών χρόνων στο ΕΜΠ και σε δεύτερη ζήτηση 12 ακόμα μαθητικών, πόσον άλλωστε να συγκρατήσει νέα.

...τη φωτογραφική μηχανή που ακόμα κουβαλάει ψηφιακά την καλοκαιρινή ξεγνοιασιά απρόθυμη να ακολουθήσει τον καταγαισμό νέων εικόνων που περνούν από τα μάτια μου.

Πέρασαν 45' από την ώρα που άρχισα να γράφω. Οι άδειες θέσεις γύρω μου στο lobby του κτιρίου BC γέμισαν - είναι ώρα μεσημεριανού. Το ποτήρι με τον cappuccino άδειασε.

Είμαι αυτή που πίνει καφέ όταν όλοι γύρω τρώνε, η πιο ανοργάνωτη στη χώρα της οργάνωσης. Une Grecque en Suisse! :)

...in heaven or in hell? για να συνδέσω το συννημένο που βρέθηκε σήμερα στο mailbox μου ;)

|

Θέατρο Βράχων, βράδυ Παρασκευής του Ιουνίου.
Στη σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Το θέατρο γεμάτο. Όπως πάντα δηλαδή....
Ήμουν στον ίδιο χώρο 7 χρόνια πρίν. 17 χρονών τότε... Στα ίδια τραγούδια σιγοτραγουδούσα, ενίοτε φώναζα, όρθια στην αρένα του θεάτρου. Απόψε καθόμουν στις κερκίδες και κάθε τόσο έβρισκα κάτι να με ενοχλεί... Ο ήχος, τα φάλτσα, ο κόσμος...
Στα μαλλιά του Αλκίνοου άσπρες τρίχες, που πρώτη φορά πρόσεχα. Στη φωνή του, τα 39 του χρόνια.Στον ήχο του, η δεκαετία του '90. Στα τραγούδια του, η εφηβεία μας.
Ένα θέατρο που φώναζει.
Απόψε φωνάζει ένα πράγμα και μόνο.. Ότι μεγάλωσα. Κι εγώ, κι ο Αλκίνοος.
Πρώτη φορά το συνειδητοποιώ, όρθια πια μπροστά στη σκηνή, περιτριγυρισμένη από 16χρονα. Ένας νεαρός φωνάζει 'τον Κεμάλ, τον Κεμάλ' κι ο Αλκίνοος του κάνει το χατήρι -κατ' εξαίρεση- και η μελωδία του Χατζιδάκι πλημμυρίζει το Θέατρο.
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Μπροστά μου, ένας νεαρός κρατά αγκαλιά μια κοπέλα, με άκρα που ξεχυλίζουν από αμηχανία. Είναι δεν είναι πάνω από 15. Σε λίγο θα τραγουδά μαζί της
'Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή. Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή, βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται'
γελάω.
Όσα η αγάπη ονειρεύεται τα αφήνει όνειρα η ζωή; Είστε 16 χρονών! Τι αφήνει όνειρο, πέρα από ... τις διακοπές στην Πάρο;;;
Ώπα. Ξαφνικά είμαι εκτός κλίματος. Εκτός κλίματος, εντός... χάσματος.
Στ' αλήθεια ταυτιζόμουν με αυτό το τραγούδι -που πρέπει να σκεφτώ ώρα για να συλλάβω τι εννοεί - 8 χρόνια πρίν;;; ΟΚ, σήμερα κάτι καταλαβαίνω-νομίζω. Έχω ερωτευθεί, έχω πονέσει, (ω ναι) έχω ξενιτευθεί. Τότε; Τι καταλάβαινα αλήθεια; Τώρα αυτοί γύρω μου, τι καταλαβαίνουν;
Κι όμως... Με θυμάμαι. Ήμουν εκεί, ήμουν η συγκινημένη κοπελίτσα. Ήμουν το κοινό του Αλκίνοου.
Όλος αυτός ο κόσμος, τα παιδιά γύρω μου με κάνουν να μη νιώθω πια παιδί... Ο ίδιος ερμηνευτής. Τα ίδια θαμπωμένα βλέμματα των φανατικών του. Ο κόσμος του, οι δεκαεξάριδες.
Κι εγώ για πρώτη φορά λοιπόν, μεγάλη ανάμεσά τους.
Λίγο έως πολύ ξένη. Όσο κι οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά του Αλκίνοου...

|