Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας: Τεύχος 8ον

Κάπου μέσα στα εγχειρίδια των πολιτικών επιστημών ενδεχομένως να βρείτε μια μορφή διακυβέρνησης που λέγεται «δικτατορία». Βέβαια αφού διαβάσετε τα όσα έχουν να σας πουν γι αυτή τη λαμπρή μορφή διακυβέρνησης, προσπαθήστε να βρείτε τις διαφορές με τα άλλα κατά καιρούς ευφάνταστα πολιτεύματα όπως η μοναρχία ή η ολιγαρχία (στη σημερινή μορφή ευρύτερα γνωστή ως «δικομματισμός») και τις διάφορες παραλλαγές τους. Χάρην ευκολίας ας πούμε ότι δικτάτορας γίνεσαι όταν καταλαμβάνεις δια της βίας την εξουσία επειδή πιστεύεις ότι σου ανήκει και δεν έτυχε να τη κληρονομήσεις όπως ο βασιλιάς ή ο πρόεδρος κάποιου εκ των δύο κομμάτων.

Ένας τέτοιος κύριος λοιπόν ήταν και ο κυρ Γιάννης ο Μεταξάς ο πέντε αστέρων, γιατί πριν γίνει κονιάκ ήταν στρατηγός. Γενικά ο τυπάκος αυτός ήταν βασιλόφρων τσαναμπέτης οπότε έκανε καλή παρέα και με άλλους που είχαν παρόμοια κουσούρια, αντιβενιζελικούς, φιλογερμανοαυστροούγγρους, καραβανάδες ως επί το πλείστον. Επί εθνικού διχασμού ήταν φυσικά στο πλευρό του Κωνσταντή και της κυβέρνησής του και του έκανε όλα τα χατίρια. Πρώτα-πρώτα, εκεί πάνω στα σύνορα είχαμε ένα οχυρό που το λέγαν Ρούπελ. Φοβερό οχυρό, δε περιγράφω άλλο. Όταν λοιπόν κατά το πρώτο μουντιάλ οι κακοί επιχείρησαν να το παραβιάσουν, ο κυρ Γιάννης διέταξε αμυντικούς να αφήσουν την εστία αφύλακτη, και από τότε τον λέγανε προδότη οι κακές οι γλώσσες, αλλά εμείς δεν ενδίδουμε στα κουτσομπολιά. Κατόπιν, επιδόθηκε σε καυγά με τους φίλους και συμμάχους Αγγλογάλλους οι οποίοι ζήταγαν το στόλο που είχε ξεμείνει στο Φάληρο με τον Κωνσταντή για να κάνουν κάτι γάμους και βαφτίσια. Κατέβηκαν τότες αυτοί από τα παπόρια και πήγαν να τους δείρουν όλους, αλλά ο κυρ Γιάννης παρέα με τους επίστρατους τους φίλους του τους φάγανε λάχανο. Έκτοτε οι μεν βομβάρδιζαν την Αθήνα από τα παπόρια τους και οι δε κυνηγούσαν τους βενιζελικούς για το κακό πους τους έκαναν.

Αργότερα και με όσα ακολούθησαν ο κυρ Γιάννης τη κοπάνησε από τη χώρα για να επιστρέψει πάλι με χρόνια με καιρούς παρέα με το Κωνσταντή και να συμμετέχει πλέον ως πολιτικός κατά τη διάρκεια του ελληνικού μεσοπολέμου, ιδρύοντας μάλιστα και δικό του κόμμα ανάμεσα στους βενιζελικούς (μεν) και τους φιλοβασιλικούς (δε). Να σημειωθεί ότι αλλάξαμε και βασιλέα, μάλιστα, τον καινούριο τον λέγαν βασιλέα Γιωργάκη Β’. Όταν τον Βενιζέλο® διαδέχθηκε το χάος, γιατί περί χάους επρόκειτο, ο βασιλεύς Γιωργάκης Β’ έστειλε και του φέραν τον πεντάστερο:
-Για έλα δω εσύ.
-Παρών.
-Θες να γίνεις Υπουργός Στρατιωτικών;
-Εθνικής Αμύνης εννοείτε;
-Α όλα και όλα, αφενός μη με μπερδεύεις, αφετέρου μη λες αυτό το όνομα εδώ μέσα!
-Ότι πείτε.
-Τι ότι πω ρε φαφλατά, Στρατιωτικών έχουμε, το θες;
-Αφού επιμένετε…

Ότι λοιπόν πήγε να αναλάβει και να στήσει και το γραφείο του ο δικός μας, απεβίωσε ο τότε πρωθυπουργός κος Δεμερτζής, θεός συγχώρησον, και τον ξαναφωνάζουν που λέτε:
-Θες να γίνεις πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυπουργού;
-Τι κερδίζω;
-Τίποτα, αλλά θα γίνεις θες δε θες γιατί ήσουν και αντιπρόεδρος εκτός από υπουργός!
-Ορίστε;
-Ας πρόσεχες που υπέγραφες, δε φταίμε εμείς..
-Έτσι είστε ρε;

Ανέλαβε μια και δυο πρωθυπουργός αυτού του έρημου τόπου εν έτει 1936 και μια ωραία μέρα του Αυγούστου βγαίνει και λέει:
-Ξέρετε κάτι κύριοι; Η βουλή διαλύεται!
-Τι; Κιόλας εκλογές; Ούτε αφίσες δε θα προλάβουμε να τυπώσουμε!
-Ναι, επίσης τέρμα και οι εκλογές!
-Δηλαδή; Πως θα γίνει; Με κλήρο;
-Δε θα χρειαστεί. Εγώ.
-Εσύ τι;
-Κυβέρνηση. Όσο θέλω. Αποφασίζω και διατάζω και όλα τα σχετικά.
-Ε τότε και εγώ θέλω.
-Κι εγώ
-Ξεχάστε το κύριοι, δικιά μου ιδέα ήταν!
-Ναι αλλά ξεχνάς ότι αυτό είναι ενάντια στο Σύνταγμα κύριε!
-Σιγά, θα του κάνουμε λίγες περικοπές και αυτού να συμβαδίζει με τους καιρούς…
-Όλα στο βασιλιά!
-Τα ξέρει, μη κουράζεστε..

Και κάπως έτσι έλαβε χώρα η δικτατορία του κυρ Γιάννη του Μεταξά του πεντάστερου. Που δηλαδή σιγά τη δικτατορία, ήταν light με 0.2% λιπαρά και έπεφτε βαριά μόνο στους πολιτικούς αντιπάλους και τους νεολαίους. Πολιτικός αντίπαλος θεωρούνταν όποιος διαφωνούσε με το κυρ Γιάννη. Με οποιονδήποτε τρόπο. Κακό του κεφαλιού του φυσικά, άλλωστε που ξανακούστηκε να βγαίνεις και να κάνεις και να λες ότι σου καπνίσει ατιμώρητα; Γενικά όπως καταλαβαίνετε δεν περνούσαν καλά όλοι αυτοί εκείνα τα χρόνια.. Αν άνηκες στο ΠΑΜΕ σε κυνηγούσε η αστυνομία, σε αντίθεση με σήμερα που σε κυνηγάν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από την αστυνομία. Αν σε τσάκωναν σε βάζαν σε μια ειδική φυλακή, όπου κάθε δεύτερη βδομάδα απεργούσαν οι μάγειρες ενώ οι φύλακες έκαναν ενίοτε κατάληψη στα αποχωρητήρια. Δύσκολοι καιροί. Όσο για τους νεολαίους, αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να μαθαίνουν περίεργα τραγούδια και να φοράν αλλόκοτα ρούχα ώστε να μπορούν να παρελάσουν τραγουδώντας περίεργα τραγούδια και φορώντας αλλόκοτα ρούχα. Τι να πει κανείς.

Βέβαια βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά σε χαλεπούς καιρούς. Πόσα χρόνια πέρασαν από το τέλος του πρώτου μουντιάλ; ΠΟΣΑ; Από τότε τίποτα; Έννοια σας, το 2ο Μουντιάλ είναι ακόμη πιο συναρπαστικό! Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ας γνωρίσουμε τρεις ακόμα τύπους, τον Αδόλφο, τον Μπενίτο και τον Χιροχίτο. Αν και η ιστορία του καθενός είναι διαφορετική, όπως και οι κάλοι που είχε ο καθένας στη κεφάλα του, είχαν ένα κοινό. Ήθελαν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο πρώτος για να τιμωρήσει τους αντιπάλους της Γερμανίας κατά το πρώτο Μουντιάλ (ισχυρίζεται ότι ακυρώθηκε νόμιμο γκολ από τα πάντσερ και το νικητήριο των αντιπάλων ήταν offside) και για να κάνει όλες αυτές τις πολεμικές μηχανές που έβαζε τους Γερμανούς να κατασκευάζουν νυχθημερόν για να έχουν δουλειά και να ξεχάσουν τη κρίση. Επίσης δε συμπαθούσε καθόλου τους εβραίους και τους κομμουνιστές γιατί του θύμιζαν τους γονείς του και τους συμμαθητές του που τον κορόιδευαν για το μουστάκι του. Ο Μπενίτο από την άλλη, Ιταλός Ρωμαίος Μέγας Καίσαρας και Μάπας από τους λίγους ονειρευόταν πως θα έκανε τη Μεσόγειο λίμνη για τις πάπιες του και θα ανάγκαζε όλο το πλανήτη να τρώει σπαγγέτι. Ο Χιροχίτος ο Ιάπων ήταν κλειστοφοβικός και ένιωθε τους γύρω του να τον πνίγουν, οπότε βάλθηκε να τους κατακτήσει για να ησυχάσει.

Τα προκριματικά είχαν ως εξής: Πρώτος ο Μπενίτο έκανε κίνηση και με εκπληκτική στρατηγική υπερνίκησε την πανίσχυρη Αιθιοπία, κάνοντας τη πρώτο βήμα προς τη δημιουργία της αυτοκρατορίας του. Ακολούθησε ο Αυτοκράτωρ, που τα έβαλε με τη Κίνα και της πήρε ένα κομμάτι που λεγόταν Μαντσούρια. Αργότερα η Κίνα έβαλε τη Cosco και πήρε ένα κομμάτι από παντού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Αδόλφος κάθονταν φρόνιμος όσο γίνονταν αυτά. Ότι πήρε το πήρε χωρίς να ανοίξει μύτη. Συγκεκριμένα, ενσωμάτωσε την Αυστρία και τη Τσεχοσλοβακία στο 3ο Ράιχ του. Το Ράιχ ήταν καινούρια πατέντα για να δικαιολογεί τη κατοχή γης και να γλυτώνει την εφορία, γιατί πέρναγαν ως γονικές παροχές από τα 2 προηγούμενα Ράιχ άλλων πεφωτισμένων Γερμαναράδων. Αφού λοιπόν έλαβαν χώρα όλα αυτά, αποφάσισαν να συναντηθούν οι 3 καμπαλέρος και να τα πουν:
-Ρε σεις.
-Σι.
-Μπανζάι.
-Θέλετε να κάνουμε ρε μια κλίκα, μιας και θέλουμε όλοι αυτό τον κόσμο;
-Σινιόρε Αδόλφε σύμφωνοι, αρκεί να με βοηθάτε γιατί ως γνωστόν είμαι μάπας.
-Μπανζάι.
-Περίφημα, ανοίγουμε λοιπόν εταιρεία, Άξονας Real Estate δια του 3.
-Μπραβίσιμο!Κερνάω σπαγγέτι!
-Μπανζάι!

Οι λοιπές ομάδες τα βλέπαν όλα αυτά, αλλά δεν αντιδρούσαν. Βλέπετε είχαν πονοκεφαλιάσει από το προηγούμενο Μουντιάλ με τα αέρια και τις βουβουζέλες και δεν ήθελαν νέες περιπέτειες. Εξ ου και η στάση τους:
-My lord, ο Αδόλφος προσάρτησε την Αυστρία!
-Let it be, let it be...
-Μεσιέ Τζενεράλ, ο Αδόλφος μπήκε στη Τσεχοσλοβακία!
-Θα βαρεθεί και θα βγει!
-Σχηματίσανε τον Άξονα!
-Και λοιπόν; Έναν άξονα κάνανε, δε τετραγώνισαν το κύκλο!

Και επιπλέον, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Αδόλφος συμφώνησε με το Σήφη (στΣ Ιωσήφ Στάλιν, άλλη εξέχουσα μορφή από κει. Είναι να μη πέσεις στη λάθος περίοδο δηλαδή που είναι όλες οι μορφές μαζεμένες…) να μην επιτεθεί ο ένας στον άλλο, έτσι, για ασφάλεια.. Αν και ήξεραν καλά και οι δυο τους ότι εν τέλει θα πλακωθούν άσχημα! Παρόλα αυτά οι δυτικοί θορυβήθηκαν επιτέλους και οι φίλοι σύμμαχοι Αγγλογάλλοι διακήρυξαν πως θα υπερασπιστούν με απειλή μπολέμου το επόμενο θύμα του Αδόλφου… «Αχά. Για κοπιάστε λοιπόν!», σκέφτηκε τρίβοντας το μουστάκι του που από το τρίψιμο είχε μείνει μισό…

Και κάπως έτσι, εν έτει 1939, με το που γύρισαν άπαντες από τις καλοκαιρινές διακοπές, ο Αδόλφος αμολάει τα πάντσερ και μπάζει τη Πολωνία:
-Μα γιατί μας μπάζετε, χερ Άντολφ;;
-Μην ενοχλείσθε, για το τυπικό, περαστικοί είμεθα..
Και από την άλλη μεριά, ξεκινάει και ο Σήφης:
-Εσείς πάλι γιατί μας μπάζετε;
-Έχω ραντεβού με τον Αδόλφο στη Βαρσοβία και έχω αργήσει, να με συγχωράτε…

Οι φίλοι σύμμαχοι Αγγλογάλλοι δεν είχαν πλέον επιλογή, χάσανε που χάσανε τη σέντρα, βγαίνουν 2 μέρες μετά και λέγουσι:
-Μιστερ Άντολφ, βρισκόμαστε σε μπόλεμο εφεξής!
-Μεσιέ Αντόλφ, αουσσί, αουσσί!!!

Οπότε ξεκινάει σιγά-σιγά το 2ο μουντιάλ, και μαζεύονται σιγά-σιγά και οι συμμετέχοντες, γιατί τότε ήταν ανοικτή η συμμετοχή, όποιος ήθελε έμπαινε και όποιος μπορούσε έφευγε. Ε και κάτι Ελβετοί μείναν κλασσικά απέξω θεατές γιατί ήσαν άμπαλοι. Ο κυρ Γιάννης ο δικός μας τα έβλεπε όλα αυτά άλλα ζήταγε να μείνει και αυτός στην απέξω, όχι επειδή ήταν άμπαλος, αλλά για να τα έχει καλά με όλους, δηλαδή και με τους δικτάτορες σα και του λόγου του αλλά και με τους φίλους και συμμάχους που ήσαν πάντα φίλοι και σύμμαχοι. Στη συνέχεια θα δούμε τι κατάφερε.

Η συνέχεια στη συνέχεια!
Διαβάστε περισσότερα...

Αποχαιρετώντας τον Ρεχάγκελ

Αγαπητέ Όττο,

Οι ανακοινώσεις για ενδεχόμενη αποχώρησή σου από το πάγκο της Εθνικής μας Ομάδας, οφείλω να ομολογήσω, σκοτείνιασαν την ήδη γκρίζα αθηναϊκή μέρα μου. Ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τους αποχωρισμούς. Βλέπεις, ήμουν εκεί, στην Ομόνοια και μετά στο Καλλιμάρμαρο, φωνάζοντας με όση δύναμη μου είχε απομείνει από τις ώρες ορθοστασίας το όνομά σου, ενόνωντας τη φωνή μου με χιλιάδες, εκατομμύρια άλλες εντός και εκτός συνόρων. Ήμουν εκεί ανάμεσα στα πλήθη που σε ξάφνιασαν με τις εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης και σε είδα, σαστισμένο, να περνάς ανάμεσα από ανακατεμένους άνδρες ασφαλείας, ελληνικές σημαίες και ιαχές θριάμβου.

«Είναι τρελλός ο Γερμανός»

Ήμουν εκεί, όταν ένα ολόκληρο στάδιο σε αποθέωνε στο πρώτο σου παιχνίδι μετά το έπος σου. Και εκεί, πάντα κολλημένος στην οθόνη μου, να περιμένω το γκολ, σε νίκη, σε ήττα, σε πρόκριση ή μη. Ήμουν εκεί απέναντι σε όσους σε κατηγόρησαν για τις επιλογές σου, αγανακτισμένος από την αχαριστία και το φθόνο τους. Και τώρα είμαι εδώ για να αποχαιρετήσω, με συγκίνηση και σεβασμό όπως σου αξίζει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους του λαού αυτού λοιπόν, και κυρίως εκ μέρους όσων σε αμφισβήτησαν και αισθάνονται δικαιωμένοι με την αποχώρησή σου. Εκ μέρους αυτών που είναι πολύ περήφανοι για να παραδεχτούν οτι πανηγύρισαν σαν μικρά παιδία και σε λάτρεψαν περισσότερο από κάθε άλλο δημόσιο πρόσωπο. Εκ μέρους της Ελληνικής σημαίας, που χάρη σε σένα κατέκλησε πάλι τους δρόμους και ανέβηκε στη κορυφή της Ευρώπης. Εκ μέρους όλων όσων θυμήθηκαν τους τσολιάδες, τις Θερμοπύλες και τις περικεφαλαίες. Και τέλος από μένα, που αναγνωρίζω ότι η γνώμη μου επί των ποδοσφαιρικών θεμάτων είναι αμελητέα. Εγώ σε ευχαριστώ γιατί μου απέδειξες ότι τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Ομολογώ πως θα μου λείψει η παρουσία σου, οι αντιδράσεις σου και τα σφυρίγματά σου. Δε γνωρίζω το μέλλον, ή αν η εθνική αξιωθεί να σηκώσει τέτοια τρόπαια που θα φέρουν άλλους στη θέση σου στις καρδιές μας. Γνωρίζω όμως ότι στη δική μου δε θα τη χάσεις ποτέ. Το χρωστάω σε αυτά που έζησα. Το χρωστάω στη συγκίνηση της σημερινής μέρας.

Σου εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα και ευτυχέστερα. Είθε το εθνόσημο να μείνει στη καρδιά σου, τώρα που δε θα είναι στη φόρμα σου.

Danke fur alles!
Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας: Τεύχος 7ον

Η επιχείρηση που στήθηκε για να γλυτώσει η χώρα τη χρεοκοπία μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν καινοτόμος. Βλέπετε ούτε το χάλι μας είχε προηγούμενο. Η συμμετοχή στο Μουντιάλ χρηματοδοτήθηκε με οδηγίες των συμμάχων ως εξής:
-Μεσιέ Μπενιζέλο®, θα κόψετε χρήμα φρέσκο να πληρώνετε τη συμμετοχή σας.
-Παιδιά σύμφωνοι, όπως άλλωστε γνωρίζετε τα χρήματα δεν ευδοκιμούν εδω..
-Μην ανησυχείτε, το γνωρίζουμε.
-Υπάρχει βεβαίως ένα προβληματάκι.
-Το οποίο είναι;
-Χρήμα να κόψω, χαρτί είναι, και δέντρα θα κόψω.. αλλά ποιός θα του δίνει σημασία;
-Θα σας δώσουμε εμείς δάνεια να έχετε να το δικαιολογείτε, τι σύμμαχοι είμαστε;
-Πολύ ωραία! Πότε με το καλό να τα περιμένω;
-Α δε θα τα πάρετε ακριβώς στα χέρια σας, θα τα κρατήσουμε εμείς!

Απορείτε ε; Δικαίως. Μπορεί το χρήμα που κόπηκε να είχε τελικά αντίκρυσμα, αλλά το αντίκρυσμα αυτό δεν ήταν εντός συνόρων. Ποιός ξέρει άραγε γιατί. Πάντως, όταν έγινε η τράμπα και μπήκε αλλαγή ο βασιλέας Κωστάκης ο Ανεπιθύμητος, οι σύμμαχοι και φίλοι κατεβάσανε τα μούτρα:
-Ρε εσύ δεν ήσουν στην εξορία του Αδάμ;
-Ναι αλλά με ζήτησε πίσω ο λαός, σα το Βαλβέρδε.
-Τι μας λες.. Να δούμε τώρα τι θα κάνεις χωρίς μπάτζετ!

Και μια και δυό απέσυραν το αντίκρυσμα, και οι δραχμές ημών ουδεμία αξία είχαν, με άλλα λόγια μας τη φέρανε μπαμπέσικα οι ταληροφονιάδες. Η ηρωική επάνοδος του αυθεντικού Βενιζέλου, κατόπιν ηρωικού σιχτιρισμού του βασιλέα που δε κάθησε στα αυγά του, σα το Βαλβέρδε, και σηκώθηκε και ήρθε και τα κανε μαντάρα, χαρακτηρίζεται από το γενικότερο μπάχαλο. Τα μπόνους από τη καλή πορεία στο Μουντιάλ είχαν χαθεί ανεπιστρεπτί, οι γείτονες πήρανε όλα τα χωράφια στη Σμύρνη, μερικά στη Θράκη και 1-2 νησάκια για γαρνιτούρα. Και όχι μόνο τα πήραν, διώξαν και τους ενοίκους όλους και έπρεπε ο Βενιζέλος® να τους χωρέσει και αυτούς κάπου, να τους ταΐσει και να τους γράψει στον ΟΑΕΔ. Και να πληρώνει και τα δάνεια. Και.. και.. και... Οπότε σκέφτηκε:
-Για ελάτε όλοι εδώ.
-Μάλιστα αφεντικό.
-Βγάλτε έξω τις δραχμές σας. Τα χαρτονομίσματα.
-Όχι αφεντικό, λυπήσου μας, έχουμε παιδία να θρέψουμε, κάρτες να πληρώσουμε...
-Σκασμός. Φέρτε τις όλες εδώ.

Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους παίρνει τα χαρτονομίσματα και τα κόβει στη μέση!
-Ορίστε. Τώρα κάθε δραχμή κάνει για δύο! Το ένα μισό δικό σας να πληρώσετε τις κάρτες σας, το άλλο του κράτους να πλερώνω τα δάνεια. Και όλα μια χαρά.
-Αφεντικό είσαι ιδιοφυία!

Το κόλπο αυτό φάνηκε να δουλεύει και επαναλήφθηκε αλλά όπως και να χει μετά από τέτοιες περιπέτειες τα πράγματα είναι δύσκολα. Άλλη ιδέα ήταν να δώσουν τον Αβέρωφ για κοινωνικές εκδηλώσεις και κρουαζιέρες, αλλά υπήρχε πιθανότητα να τον χρειαστούν πάλι σύντομα οπότε δεν προχώρησε. Και όσο στην Ελλαδίτσα πάλευαν να τα φέρουν βόλτα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού συνέβαιναν πράγματα και θάματα..

Ήταν τα χρόνια βλέπετε που έγινε μόδα το Χρηματιστήριο. Το Χρηματιστήριο που λέτε είναι ένα... πως να το πω τώρα, διαβάζουν και μικρά παιδιά.. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή να δούμε τι είναι αυτό το μαγικό πράγμα, είπαμε, να μαθαίνουν οι καινούριοι, γιατί οι παλιοί δεν είμαι σίγουρος ότι θέλουν να θυμούνται...


Το λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι έχετε μια εταιρεία.. μάλλον και αυτό είναι λίγο απίθανο και δυσνόητο οπότε ας πάμε ακόμα πιο απλά. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μένετε σε ένα χωριό πάνω σε μιά πλαγιά με αμέτρητα σκαλιά, και έχετε και ένα γάιδαρο. Το επιχειρηματικό σας δαιμόνιο σας προέτρεψε να εκμεταλλευτείτε το γάιδαρο κουβαλώντας αγαθά για τους συγχωριανούς σας έναντι αμοιβής. Οι δουλειές πάνε καλά και σύντομα αποφασίζετε να επεκτείνετε την επιχείρηση αγοράζοντας έναν ακόμα γάιδαρο. Ο γαίδαρος όμως είναι ακριβούτσικος και σας λείπουν κάμποσα για την αγορά του.. συνεπώς πάτε στη τράπεζα:
-Καλημέρα σας, ένα δάνειο θα ήθελα..
-Ήρθατε στο κατάλληλο μέρος! Για ποιό λόγο το θέλετε;
-Να, σκέφτηκα να αγοράσω ένα γάιδαρο..
-Και πολύ καλά κάνατε! Τώρα έχουμε το νέο γαϊδουροδάνειο με προνομιακό επιτόκιο 12% και αποπληρωμή σε 60 δόσεις με αυτόματη δυνατότητα σύναψης και μουλαροδανείου...

Κάπου εκεί καταλάβατε ότι στο τέλος θα πρέπει να πληρώσετε 3 γαϊδάρους για να πάρετε έναν, οπότε μπήκατε σε βαθύ προβληματισμό.. Ο φίλος σας όμως ο Τάκης προσφέρθηκε να βοηθήσει:
-Ρε σύ, να,τσοντάρω εγώ για το ζωντανό και εσύ θα μου δίνεις μερίδιο από τα κέρδη!
-Σώπα ρε, ψήνεσαι;
-Ναι αμέ, βλέπω μεγάλα περιθώρια κέρδους. Μόνο δώσε μου γραφή, ότι έχω δικαίωμα στο γάιδαρο.
-Σαφώς, θα σου δώσω εγώ ένα χαρτί και θα το πούμε μετοχή.

Και έτσι μπαίνει στη δουλειά και ο 2ος γάιδαρος και χέζεστε στο χρήμα, με το συμπάθειο. Παράλληλα και ο Τάκης κερδίζει αρκετά με τη μετοχή του, οπότε ζήλεψε ο Τάσος και του λέει:
-Ρε σύ, θέλω και εγώ μια τέτοια!
-Φίλε μου δε προβλέπεται αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου στο άμεσο μέλλον..
-Μου δίνεις τη δικιά σου;;;
-Χμμ.. πόσα δίνεις;

Με αυτό το τρόπο λοιπόν κέρδισε ο Τάκης παίρνοντας περισσότερα λεφτά πίσω από αυτά που σας έδωσε και εσείς ανακαλύπτετε πως μπορείτε να αγοράσετε και άλλους γαϊδάρους δίνοντας μετοχές που έχουν μεγαλύτερη αξία όσο αλλάζουν χέρια. Μέχρι δηλαδή να βρεθεί ένας τύπος με μια τροχαλία που θα κάνει τη δουλεία των γαϊδάρων με τα μισά λεφτά... και εσείς να μείνετε με 20 άχρηστους γαϊδάρους, τα προϊόντα των εσώτερών τους και 200 θυμωμένους άφραγκους συγχωριανούς με δικαιώματα πάνω τους..

Μπορείτε να φανταστείτε επομένως τι γινόταν για μια δεκαετία ευφορίας στο Αμέρικα μετά τη νίκη στο μουντιάλ. Όσοι είχαν λεφτά πήγαν και πήραν μετοχές, όσοι δεν είχαν, δανείστηκαν και πήγαν και πήραν μετοχές, όλοι είχαν μετοχές και κέρδιζαν αγοράζοντας, πουλώντας, ανταλλάσοντας, μέχρι και στο φανάρι αν σου πλέναν το παρμπρίζ έδινες 1-2 μετοχές του ανθρώπου για το κόπο του. Και όλοι ήταν ευχαριστημένοι που βρέθηκε επιτέλους κάτι να γεννάει λεφτά, ή τουλάχιστο, να υποστηρίζει ότι γεννάει λεφτά.

Σε εκείνη τη μαγική χώρα εκείνες τις χρυσές εποχές έφτασε μια ωραία μέρα του Οκτωβρίου του 1929 ο φίλος μας ο Γιωρίκας, που πλέον δεν ήταν μπόμπιρας και είχε μεγαλώσει, είχε γίνει μαντράχαλος και χλιδάνεργος και πήρε τη μεγάλη απόφαση να πάρει το πλοίο και να πάει να γίνει πλούσιος. Ότι είχε πιάσει στεριά, τον πλησιάζει ένας τύπος στην αποβάθρα με μεγάλα γυαλιά και καπέλο:
-Welcome, my friend, θες να γίνεις πλούσιος;;
-Φυσικά, γι αυτό είμαι εδώ άλλωστε!
-Περίφημα, my friend, έχεις dollars;
-Ε τα ψιλά για τα έξοδά μου.. μη φανταστείς..
-Well, δώστα μου εσύ και πάρε εδώ δυο μετοχές Monkey & Ape Co. Ltd.
-Τι είναι τούτα ρε μάστορα;
-Μετοχές σούπερ, my friend, τσάμπα τις παίρνεις και σε 6 μήνες θα σαι ζάπλουτος.
-Σοβαρά;
-Oh yes, τρομερή εταιρεία οι Monkey & Ape, φιλαράκια μου, θα με θυμηθείς!
-Για να το λές εσύ..

Και έμεινε ο Γιωρίκας άφραγκος στην αποβάθρα με τις μετοχές του και περίμενε να γίνει ζάπλουτος. Μετά από καμιά ώρα όμως αναμονής σα να άρχισε να πεινάει και του χανε σπάσει τη μύτη κάτι hot dogs εκεί δίπλα οπότε μια και δυό πάει:
-Πόσο το χεις μάστορα;
-2 dollars my friend!
-Να σου πω, θες να σου δώσω μια μετοχή να γίνεις ζάπλουτος;
-No, just 2 dollars.
-Και που να τα βρω; Μήπως θες να μου τα δίνεις με πίστωση και να στα δώσω εγώ με τόκο όταν γίνω ζάπλουτος;
-Are you crazy?

Απελπισία τον έπιασε.. πήγε από δώ, πήγε από κει, κανένας δε του δινε βερεσέ και κανείς δεν ήθελε τη μετοχή του... Οπότε αποφάσισε να πάει να βρει τους Monkey Ltd να πάρει πίσω τα λεφτά τουλάχιστο.. Για κακή του τύχη όμως ούτε την εταιρεία μπόρεσε να βρεί, ούτε κατάφερε να πληρωθεί. Γυρνώντας πίσω διακύρρητε τοις πάσοι ότι οι μετοχές δε πληρώνουν με αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση και αρκετοί άρχισαν να ψάχνουν να πουλήσουν τις μετοχές τους.. Η σύγχυση έγινε πανικός και ο πανικός έγινε κάτι που το ονόμασαν Κραχ.

Θα μου πείτε και τι σημασία έχει τι συνέβη στο Αμέρικα; Φυσικά και έχει, γιατί σηματοδοτήθηκαν ένα κάρο συνταρακτικές εξελίξεις. Πρώτα-πρώτα, μετά από το αμερικάνικο χρηματιστήριο, κατέρρευσαν όλα τα υπόλοιπα επειδή ζήλεψαν. Όσοι χρηματιστές και επενδυτές δεν αυτοκτόνησαν, κατέληξαν να πλένουν τζάμια στα φανάρια. Κανείς δε θυμάται πόσες ακριβώς επιχειρήσεις βαρέσαν φαλιμέντο εκείνα τα χρόνια, αλλά ο αριθμός των ανέργων εκτοξεύθηκε, κάνοντας την αναζήτηση εργασίας εξίσου εύκολη με σήμερα. Η κατάσταση στα περισσότερα κράτη ήταν ανεξέλεγκτη, πληθωρισμός, ύφεση, πλημμύρες και γενικά επιδείνωση των καιρικών φαινομένων. Μόνο στη Γερμανία του ‘30 ήθελες ένα καρότσι χρήματα για να αγοράσεις ένα καρβέλι ψωμί, και αυτό αν προλάβαινες να το πάρεις πρωί-πρωί πριν ακριβύνει. Βγήκε και ένας τύπος, Αδόλφο τον λέγανε, και τους έλεγε «Εγώ θα σας οδηγήσω, θα πάρω τη ΠΑΕ και θα πάμε και στο διάστημα», ώσπου στο τέλος τον πιστέψανε και τον βγάλανε κυβέρνηση, αλλά η χάρη του δε θα μας απασχολήσει προς το παρόν..

Στην Ελλάδα πλέον τα πράγματα δε πήγαιναν καθόλου καλά για τον Βενιζέλο®. Βλέπετε όταν σα χώρα είσαι μικρός μπατίρης και όχι μεγάλος σα το Αμέρικα, έχεις μόνο το καρπούζι, το μαχαίρι το χουν οι άλλοι και λόγω κρίσης σου κάνουν τη ζωή (δηλαδή το δανεισμό) δύσκολη... Και από εκεί ανοίγει το κουτί της πανδώρας:
-Αφεντικό, το έλλειμμα!
-Τα spread!
-Το νόμισμα! (ξεχάσατε τη δραχμή κύριοι; Το παλιό καλό σκαρί που κλυδωνίζεται μα δε βυθίζεται;)
-Οι τράπεζες! (λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;)
-Το χρηματιστήριο! (ναι, είχαμε και από αυτό αλλά το έκλεισαν και ησύχασαν)
-Η ανεργία!
-Το ένα!
-Το άλλο!
-Σκασμός όλοι σας, θα πάρουμε ένα δάνειο και όλα θα φτιάξουν!

Η έτσι πίστευε τουλάχιστο και γι αυτό αποφάσισε να μην υποτιμήσει τη δραχμή του ώστε να υπάρχει η υποψία ότι δε χρεωκοπήσαμε και είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σα ροκ συγκρότημα. Βέβαια κανείς δε του έδωσε σημασία γιατί εδώ ολόκληρη Γερμανία είχε φτάσει σε στάση πληρωμών και είχαν άλλες σκοτούρες. Επιπλέον, σταμάτησαν να εισάγουν και τα καταπληκτικά ελληνικά γεωργικά προϊόντα και ήρθε το γλυκό και έδεσε. Στο τέλος δε κατάφερε να δανειστεί γιατί ουδείς θέλησε να μας δώσει συνάλλαγμα για να έχουμε δυνατή δραχμή, δεν υπήρχε και η ζώνη του ευρώ, ούτε καν οι τιράντες του, οπότε φαλήραμε για άλλη μια φορά και ενημερώσαμε με μήνυμα σε πολλαπλούς αποδέκτες ότι «Εφτάσαμεν στη στάση πληρωμών, παρακαλούνται οι επιβάτες να αποβιβαστούν..».

Κάπου εκεί μας αφήνει και ο Βενιζέλος® να συνεχίσουμε μόνοι μας το ρου της ιστορίας, «Άι σιχτίρ, βαρέθηκα..», και είχε και δίκιο γιατί κάθε τρεις και λίγο ορμάγαν να τον φάνε. Οπότε παραιτήθηκε και πήγε στην ευχή του Θεού. Χάριν ενδόξων κατορθωμάτων του ανθρώπου αυτού, αποφασίσαμε να μη του πολυθυμίζουμε ότι ήταν ο μίστερ «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ο 2ος, και τον βάλαμε σε κάθε δεύτερο στενό, τρίτη λεωφόρο, τέταρτη πλατεία, σε μια πλωτή ντουλάπα, σε ένα διεθνές αερολιμένα και στις χρυσές σελίδες της ιστορίας. Και καλά κάναμε! Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας: Τεύχος 6ον

Η Ευρώπη ήταν ανέκαθεν κλειστό club. Στις διάφορες διοργανώσεις συμμετείχαν μόνο λίγοι και εκλεκτοί. Πάρτε για παράδειγμα τη Eurovision ή το Champions League. Αντίστοιχα events έτρεχαν καθ όλη τη γνωστή ιστορία της Ηπείρου μεταξύ των εξέχοντων μελών της. Βέβαια, μέχρι να βρεθεί η τηλεόραση και μέχρι να μάθει μπάλα ο κόσμος, κάπως έπρεπε να περνάει ο καιρός και να εκφράζεται η ευγενής άμιλλα. Κανείς δε ξέρει πως ξεκίνησε το άθλημα, αλλά ο πόλεμος ήταν σε ημερησία διάταξη πολύ πριν το WoW, συνήθως δε είχε πολύ περισσότερους παίκτες και λίγο πιο αυστηρούς κανόνες.

Τα event αυτά ήταν συναρπαστικά γιατί σπάνια γνώριζες ποιόν πολεμάς και γιατί τον πολεμάς. Μπορεί να έπαιζες σε ένα τοπικό πρωτάθλημα ενάντια στον διπλανό φράχτη και τον επόμενο μήνα να συμμετείχες σε ένα 3 on 3 μεταξύ κρατών. Ο απέναντι ενδέχετο καμιά φορά να μίλαγε την ίδια γλώσσα ή ακόμα και να έμενε στο ίδιο χωριό. Μπορούσες πάντα να υπολογίζεις στο επόμενο event. Δε τελείωναν ποτέ. Ενίοτε συμμετείχαν και ομάδες από άλλα πρωταθλήματα, όπως της Ασίας ή και της Αφρικής, οπότε είχε περισσότερο ενδιαφέρον καθώς μετρούσαν οι πόντοι εντός και εκτός έδρας. Αργότερα, κάποια τέτοια εκτός έδρας (ως επί το πλείστον) events ονομάστηκαν Σταυροφορίες γιατί συμμετείχαν κάτι τύποι με περίεργες στολές και μερικοί παπάδες εκατέροθεν.

Κάποτε όμως, ορισμένα μέλη, βαριεστημένα πλέον από τα ίδια και τα ίδια αποφάσισαν να σαλπάρουν προς το άγνωστο μπας και βρούνε καφέ και μπαχάρια. Προσωπικά τους ευχαριστώ γιατί χωρίς καφέ... Αλλά ξεφεύγω, το σημαντικό είναι ότι έκτοτε μεταφέρθηκαν μέλη του club σε όλο το πλανήτη, φτιάξαν αποικίες και συλλόγους, και ξεκίνησε το Copa Amerika, το Copa Afrika, το Copa Asia και, εν έτει 1914, έχουμε και το Α’ Μουντιάλ!

Όλα ξεκίνησαν όταν ένας Σέρβος ποδηλάτης έβγαλε όπλο και πυροβόλησε ένα τύπο με μια τζιπάρα που του έκανε σφήνα και κατόπιν τον έβριζε στα γερμανικά. Ο τύπος αυτός έτυχε να είναι ένας αρχιδούκας της Αυστρίας, συνεπώς η Αυστρία ζήταγε τα ρέστα:
-Συγγνώμη, βαρούμ μου μπυροβολείτεν τους αρχιντούκεν;
-Α δικός σας ήταν; Δε το ξέραμε.
-Τα σας γκάνουμεν μπόλεμο.
-Μήπως θέλετε να σας στείλουμε έναν δικό μας δούκα να τον κάνετε σκοποβολή;
-Νάιν, τα σας γκάνουμεν μπόλεμο.

Κύρηξαν λοιπόν μεταξύ τους μπόλεμο. Στον επόμενο τόνο, η Γερμανία κήρυξε μπολέμο εναντίον της Ρωσσίας και της Γαλλίας γιατί τους είχε άχτι. Θέλοντας να μπάσει τη Γαλλία, πάτησε λίγο Βέλγιο. Οι Άγγλοι τσατίστηκαν που δεν τους κάλεσε κανείς στο πάρτυ, οπότε θυμήθηκαν ότι ήσαν σύμμαχοι του Βελγίου και αυτοπροσκαλέστηκαν. Στη συνέχεια, η Αυστροουγγαρία (Αυστρία + Ουγγαρία, ήταν ενισχυμένο μέλος με διπλή ψήφο στη Eurovision), κολλητάρι της Γερμανίας κήρυξε τον μπόλεμο κατά της Ρωσίας, η Σερβία κατά της Γερμανίας για να κλείσει το καρέ, το Μαυροβούνιο κατά της Αυστροουγγαρίας και κατά της Γερμανίας (εκεί τα χρειάστηκαν λίγο οι Γερμανοαυστροούγγροι), η Γαλλία και η Αγγλία κατά της Αυστροουγγαρίας, η Ιαπωνία κατά της Γερμανίας (????), η Αυστροουγγαρία κατά της Ιαπωνίας και κατά του Βελγίου και όλοι μαζί ενάντια στο Ιράν, οπότε δεν έμεινε κανένας παραπονεμένος. Α, στο παρά πέντε μπήκαν και οι ΗΠΑ, μη χάσουν… Ουφ, τελείωσα.

Η μάλλον δεν έμεινε σχεδόν κανένας παραπονεμένος. Ο Βενιζέλος® σκάλωσε, γιατί από τους Βαλκανιοπολέμους είχε φτιάξει τρομερή ομάδα αλλά έβλεπε να μένει εκτός μουντιάλ! Οπότε γύρναγε αριστερά δεξιά και φώναζε «Αντάντ ολέ τρελλαίνομαι» και έψαχνε κόσμο να πάει με charter να κάνει κερκίδα στα νέα match που ετοίμαζε.

Αντάντ ονομαζόταν η ομάδα των φίλων Αγγλογάλλων, όπου μετά σκέφτηκαν να μας κάνουν μεταγραφή στο ρόστερ τους και μας έταζαν χαλούμια και άλλα. Παράλληλα οι άλλοι οι περίεργοι οι Γερμανοαυστροούγγροι τα χανε τακιμιάσει με τους γειτόνους, επομένως είχε λόγο ο δικός μας να κατέβει με την Αντάντ. Όμως αυτή τη φορά δεν έπαιζε μόνος του. Ο διάδοχος Κωνσταντής δεν ήταν πια διάδοχος αλλά έγινε βασιλιάς στη θέση του βασιλιά. Παρεπιπτώντος, ουδέποτε απαλλαγήκαμε ουσιαστικά από τη Βαυαρία Διαχείριση Κινδύνου ΑΕ οπότε είχαμε εκεί πάντα κάποιον να τον λέμε βασιλιά για να συνεχίσει απρόσκοπτα ο δανεισμός. Ο Κωνσταντής λοιπόν βρέθηκε να είναι κουνιαδάκι του Αρχιγερμανοαυστροούγγρου (στο εξής Κάιζερ, η αυτοκρατορική μπύρα). Ο Κάιζερ του ζήταγε λοιπόν να μπει μαζί του, αλλά που να τολμήσει να πάει παρέα με τους γειτόνους, θα τον έκραζε η οικουμένη. Συνεπώς έβαζε το Βενιζέλο® στο πάγο:
-Αρχηγέ, άσε τον μπόλεμο για την ώρα, είδα άσχημο όνειρο.
-Α μη πιστεύεις, πάρε το σπαθί και πάμε!
-Άραξε, να περάσει λίγο ο καιρός, να το σκεφτούμε, να διαλογιστούμε..
-Από πότε μου έγινες διαλογιστής εσύ; Σα να μη μας τα λες καλά...
-Να κάτσουμε στα αυγά μας φίλτατε, να μείνουμε ουδέτεροι, και αν θες μπόλεμο παίξε Total War να ξεχαρμανιάσεις.

Αγύριστο κεφάλι όμως ο Βενιζέλος®. Είναι να μη του μπει η ιδέα. Τραβάει που λέτε μια και δυο στη Σαλονίκη και ξεκινάει δικό του μπόλεμο κόντρα στους ζαβολιάρηδες τους Βούλγαρους, που μάθαν ότι παίζει καβγάς και πλακώσανε και ας είχαν αποκλειστεί από τα προκριματικά. Επειδή ο Κωσταντής σκύλιαζε και δε του δινε άδεια, έφτιαξε και δικιά του κυβέρνηση εκτός Αθηνών που την είπε «Εθνική Άμυνα, Τερματικός Σταθμός», και του έστειλε πίσω με κούριερ δυο φάσκελα σε γκραβούρα εποχής. Την έλαβε ο Κωσταντής τη κρέμασε στο τοίχο και ο τα βασιλικά του νεύρα έγιναν σερπαντίνες:
-Θα βγάλω έκτακτο φιρμάνι! Τσακιστείτε!
-Τι ορίζεις μεγάλε βασιλέα;
-Στο εξής ο Βενιζέλος® είναι καταραμένος, αναθεματισμένος και αφορισμένος και τα τρία κακά της μοίρας του!
-Μάλιστα. Να τολμήσω να συμπληρώσω και άσχημος;
-...και άσχημος! Όποιος δε τον υποστηρίζει είναι εξίσου άσχημος! Πάρτε όρκο!
-Ορκιζόμαστε πως δε θα στηρίξουμε Βενιζέλο® και να μας πεθάνει η γάτα.
-Λαμπρά.

Τα άκουγε όλα αυτά ο Βενιζέλος®, τον πόναγε η κοιλιά του από τα γέλια. Η χώρα πλέον είχε Εθνικό Διχασμό παρακαλώ, άλλη κυβέρνηση στην Αθήνα και άλλη στη Σαλονίκη, όχι σα τώρα που στριμώχνονται όλες στο κέντρο. Και οι φίλοι Αγγλογάλλοι σύμμαχοι κάναν τα δικά τους, έστειλαν στρατό στη Σαλονίκη να πολεμήσει με το Βενιζέλο® και από την άλλη στείλαν κλασσικά τα παπόρια τους να φράξουν το Πειραιά:
-Πάλι εδώ εσείς;
-Ω ναι, για τα τυπικά, παρακαλώ, μην ενοχλείσθε..
-Και τι θα θέλατε;
-Έχετε ένα βασιλιά σωστά; Θα σας πείραζε να τον διώξετε;
-Όχι ιδιαίτερα, κατεβείτε να πάρετε και λίγα σουβενίρ για την οικογένεια!

Οπότε πλέον μπήκε η χώρα επίσημα στο μουντιάλ στον ίδιο όμιλο με Βουλγαρία, Τουρκία κτλ. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε λίγες λεπτομέρειες γι αυτό το μπόλεμο γιατί ήταν η τελευταία λέξη της στρατηγικής σκέψης και το επιστέγασμα της πολεμικής τακτικής. Κοιτάξτε να δείτε λοιπόν τι γινόταν: Αρχικά λοιπόν ο στρατός προχωρούσε με βήμα κατά του εχθρού, μέχρι να αρχίσουν να πετυχαίνουν μερικούς οι αντίπαλες οβίδες. Τότε, σταμάταγαν άπαντες και αρχίζαν να σκάβουν χαρακώματα. Αφού έκριναν ότι είχαν σκάψει αρκετά, έμπαιναν μέσα εκεί και πέταγαν ο ένας στον άλλο βρωμαέρια, περιμένοντας ποιος θα μπαφιάσει πρώτος. Η μάχη ως επί το πλείστον δίνονταν για ένα δέντρο στη μέση του πεδίου, το οποίο άλλαζε χέρια κάθε χρόνο. Οι εντολές για έφοδο ήταν της ακόλουθης μορφής:

«Την έκτη πρωινή όπως εφορμήσατε κατά των χαρακωμάτων του αντιπάλου, τα οποία απέχουν δυο χιλιόμετρα προς ανατολάς. Θα διασχίσετε εύκολα το ναρκοπέδιο που εκτείνεται κατά μήκος και πλάτος του πρώτου χιλιομέτρου κάνοντας κουτσό. Η επιτυχής διάβασή του θα σας οδηγήσει στα συρματοπλέγματα του αντιπάλου, τα οποία θα παραβιάσετε με τους ειδικούς κόφτες που έχουν κάποιοι από εσάς. Στο έργο αυτό θα σας βοηθήσουν οι οβίδες και τα πολυβόλα του εχθρού. Αφού και εφόσον φτάσετε στο εχθρικό χαράκωμα, θα κληθείτε να αντιμετωπίσετε τον ίδιο τον εχθρό. Η ανώτερη εκπαίδευση σας των δυο εβδομάδων και τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα που διαθέτετε θα σας επιτρέψουν να επικρατήσετε. Μην ξεχάσετε να αποστείλετε αγγελιαφόρο ώστε να σταματήσει ο φραγμός πυρός από το φίλιο πυροβολικό, αλλά μόνον κατόπιν πλήρους εκκαθάρισης της εχθρικής θέσης. Καθόλη τη διάρκεια της εφόδου χρήσιμο θα ήταν να χρησιμοποιείτε τις ειδικές μάσκες, διότι η μυρωδιά της μουστάρδας δεν προέρχεται από την εχθρική κουζίνα. Πιστεύουμε ακράδαντα στην επιτυχία του εγχειρήματος που συνέταξαν οι επιτελείς και η πρόσφατη επιστράτευση έγινε για καθαρά προληπτικούς λόγους. Ουρά!»

Κάπως έτσι λοιπόν μπολέμαγαν άπαντες. Και το δέντρο στη μέση του πεδίου είχε γίνει καυσόξυλα από τη μάχη, οπότε όλη η φασαρία γίνονταν για 10 τμ λασπωμένου εδάφους με τα σαλιγκάρια, τα σκουληκάκια και τους λοιπούς ενοίκους. Η υπερπαραγωγή στο βαλκανιομέτωπο ήταν παρεμφερής, με το Βενιζέλο® να κατατροπώνει τον αντίπαλο και να κερδίζει αρκετά τ.μ. στο Σκρα χρησιμοποιώντας ειδικά αέρια που αντί για μουστάρδα μύριζαν τζατζίκι. Στο μεταξύ τα χρόνια πέρναγαν και κόντευαν να ξεκληριστούν όλοι οι αρσενικοί Ευρωπαίοι όταν πια ο Κάιζερ – αυτοκρατορική μπύρα – έχασε το μπόλεμο στο πόκερ, αφού προηγουμένως είχε χάσει τη κορώνα του με τη χαρακτηριστική μπιούνα και τις κάλτσες του. Οπότε σήμανε λήξις στο μουντιάλ και το κύπελλο το πήρε η Αντάντ γιατί δεν είχαν σε ποιόν άλλο να το δώκουν.

Οπότε, μαζεύτηκαν οι νικητές και αποφάσισαν να μοιράσουν τα κέρδη. Κατ αρχάς φέσωσαν τους Γερμανούς ένα κάρο λεφτά για αποζημιώσεις ψυχικής οδύνης και αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν σκληρά μέτρα λιτότητας. Τι νομίζατε; Καινούρια πατέντα είναι; Η δε Αυστροουγγαρία διαιρέθηκε με τον εαυτό της, έγινε Αυστρία και Ουγγαρία και αναγκάστηκε στο εξής να συμμετέχει χωριστά στη Eurovision. Ο Βενιζέλος® κέρδισε πάλι τζακ-ποτ. Πήρε χωράφια από τους Βουλγάρους (Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) και τους γειτόνους (Ανατολική Θράκη, Ίμβρος, Τένεδος) ταυτόχρονα. Επίσης του δώσαν οι φίλοι και σύμμαχοι κυριαρχικά δικαιώματα στη περιοχή της Σμύρνης, δηλαδή να μπορεί να πάει να πιεί καφέ όποιος ήθελε και όποτε ήθελε. Οι γειτόνοι πάθανε ζημιά μεγάλη, από αυτοκρατορία γίνανε κάτι σα μεγάλο περίπτερο που πήγαινε ο καθένας και έπαιρνε ότι ήθελε.

Θρίαμβος με άλλα λόγια για το Βενιζέλο® και όσους κατέβηκαν στην «Εθνική Άμυνα». Ο βασιλιάς εξόριστος και τα σκυλιά δεμένα. Οπότε, σκέφτηκε ο μέγας νικητής:
-Γιατί να αρκεστούμε στη καφετέρια και να μη τους πάρουμε και τις ταβέρνες;
-Τι εννοείτε αφεντικό;
-Τώρα που οι γείτονες φάγανε τα μούτρα να τους στείλουμε μια και καλή!
-Σύμφωνοι, αλλά πως θα γίνει αυτό;
-Θα κάνουμε απόβαση και ορμητικό ντου και θα πάθουν πλάκα!
-Δε βαρεθήκατε αφεντικό;
-Στη βράση κολλάει το σίδερο. Μάζεψε το μπουλούκι πριν κρυώσει.

Έτσι και έγινε. Αποβιβάστηκαν οι τσολιάδες απέναντι με φανφάρες και πανηγυρισμούς, υπό τις ευλογίες των φίλων και συμμάχων, που δεν θέλαν να του χαλάσουν το χατίρι του Βενιζέλου®. Ξεκίνησε η Μικρασιατική εκστρατεία και πράγματι, οι γείτονες πάθανε τη πλάκα τους στην αρχή. Όμως κάπου τα φαντάρια αρχίσαν να βαριούνται:
-Ρε σεις πότε θα βγούνε οι μεταθέσεις μας να πάμε και λίγο σπίτια μας;
-Ξέρω και γω; Καταταγείτε ξανακαταταγείτε μας λέγανε..

Και πίσω στη πατρίδα τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, είχανε πάθει σύνδρομο στέρησης οι μανάδες και οι πατεράδες είχανε βαρεθεί να πλένουν τα πιάτα μόνοι τους τόσα χρόνια. Αφήστε πια τις έρημες τις κοπελλιές που θα φτάναν τα 30 ανύπαντρες και μόνες.. Επικρατούσε ολίγον τι υστερία, τα σενάρια ήταν ζοφερά για όλους. Και κάπου εκεί που είχε κορυφωθεί το νταβαντούρι απέναντι, ήρθε η ώρα για εκλογές:
-Φτου, το χα ξεχάσει αυτό.
-Και τι θα κάνετε αφεντικό;
-Χμμ.. κάτι θα σκεφτώ..

Βρήκε τότε την ευκαιρία ο κυρ Κωνσταντής ο βασιλέας να βάλει τους δικούς του να τον φέρουν πίσω:
-Ψηφίστε εμάς και θα βγούνε οι μεταθέσεις! Ψηφίστε μας και τέρμα ο μπόλεμος!
-Μη τους ακούτε, ψέματα λένε, όλα αυτά είναι επικοινωνιακά τρυκ.
-Και ποιος σε ρώτησε ρε Βενιζέλο®; Που μόνο στο Θιβέτ δεν έχεις κάνει μπόλεμο ακόμα!

Και έτσι λοιπόν έχασε τις εκλογές ο δικός μας και επανήλθε ο Κωνσταντής. Κίτρινη κάρτα γιατί οι σύμμαχοι και φίλοι ευκαιρία έψαχναν να μας παρατήσουν με τις μεγαλοιδέες μας.. «Μεσιέ δε σας γουστάρουμε, κομμένο το support..».. Δεύτερη κίτρινη γιατί ψωνίστηκε ο Κωνσταντής και αντί να σταματήσει και να κάνει save..:
-Εμπρός καλοί μου τσολιάδες να τους τα πάρουμε όλα!
-Ρε δε βάζεις τη κεφάλα σου κάτω από καμιά βρύση;

Να μη σας τα πολυλογώ, όλοι θα έχετε ακούσει για κάτι που λέγεται Μικρασιατική Καταστροφή. Καλά, δε κόβω και το λαιμό μου, αλλά τουλάχιστο πιστεύω ότι το έχετε ακούσει οι περισσότεροι. Τι να σας κάνω, ανοίξτε και κάνα βιβλίο! Εν ολίγοις, μπήκε αλλαγή ένας τύπος στους απέναντι, Μέκαψες Κεμάλ λεγόταν νομίζω, και πάλι με τις ευλογίες των φίλων και συμμάχων σταματήσαμε το αλέ και πήραμε ρετούρ. Και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, διότι εκτός από τους τσολιάδες έπρεπε να πάρουμε πίσω όοολους τους Έλληνες εκ Μικρασίας, καθώς και όσους έμοιαζαν με Έλληνες, για να μη γίνουν μπάρμπεκιου. Κάποιοι φίλοι σύμμαχοι φιλοτιμήθηκαν να μεταφέρουν μερικούς, άλλοι πάλι δε πήραν χαμπάρι γιατί παίζαν Playstation ενώ άλλοι χάζευαν και έτρωγαν ποπ-κορν. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.

Κωστάκη φωτιές μεγάλες μας έβαλες, το χει το όνομα φαίνεται... Φύγε τώρα και άντε στο καλό να έρθει πάλι εκείνος ο άνθρωπος ο Βενιζέλος® και η κυβέρνηση του γιατί είναι η χώρα σε μαύρο χάλι και έρχονται δύσκολες μέρες…

Φυσικά στη συνέχεια… Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας!: Τεύχος 5ον

Ο Βενιζέλος® καθόταν στη πολυθρόνα του και κάπνιζε τη πίπα του σκεφτικός. Μπροστά του είχε τη πρόταση από το Στρατιωτικό Σύνδεσμο να αναλάβει CEO της Ελλάδας. Βέβαια ήταν σχετικά νωρίς ακόμα... Ο Βενιζέλος® καθόταν στη πολυθρόνα του και κάπνιζε τη πίπα του σκεφτικός. Μπροστά του είχε τη πρόταση από το Στρατιωτικό Σύνδεσμο να αναλάβει CEO της Ελλάδας. Βέβαια ήταν σχετικά νωρίς ακόμα στη σεζόν και ο ίδιος ανέμενε πρόταση από τη Ρεάλ, αλλά ο μάνατζέρ του τον συμβούλεψε να βιαστεί πριν μείνει χωρίς ομάδα. «Χμμμμ..» συλλογίστηκε νευρικά.

Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, για να τα πάρουμε από την αρχή, ήταν μια ομάδα δυσαρεστημένων καραβανάδων. Θα μου πείτε, που είναι το καινούριο, όλοι οι καραβανάδες δυσσαρεστημένοι είναι. Ε, οι συγκεκριμένοι είχαν όλοι θυγατέρες και οι κ.κ. ΔΟΕ αποφάσισαν εκτός από τα οδοιπορικά να τους κόψουν και τις συντάξεις ανύπαντρων κορασίδων. Και εκεί που τα είχαν βολέψει μια χαρά, τώρα έμεινε ο καθένας τους με κάμποσες γεροντοκόρες που έπρεπε να παντρέψει πάση θυσία. Καταλαβαίνετε την απόγνωση.

Τραβάνε λοιπόν να κάνουν φασαρία, αλλά τους σταμάτησαν τα ΜΑΤ στο Γουδί. Όμως, άμα είδαν τα γαλόνια, παράτησαν τα κλομπ και αρχίσανε τις προσοχές. Βρέθηκαν λοιπόν οι δικοί μας και με fan club οπότε το θέμα έγινε ολόκληρο κίνημα και η κυβέρνηση ανετράπη. Όχι δηλαδή ότι ήταν και πολύ δύσκολο να ανατραπεί μια κυβέρνηση με τα τότε χάλια της χώρας, τους κέρασαν και γλυκά φεύγοντας...

Βρέθηκαν λοιπόν οι κύριοι τούτοι από τη μια στιγμή στην άλλη εξουσία:
-Ρε παιδιά, τι κάνουμε τώρα;
-Δίνουμε πίσω οδοιπορικά και συντάξεις, να γλυτώσουμε τα προξενιά.
-Ναι, εκτός από αυτό. Έχει κανείς ιδέα πως κυβερνάνε;
-Γιατί να κυβερνήσεις; Οι προηγούμενοι δηλαδή κυβερνούσαν;
-Πρέπει να κάνουμε μια κυβέρνηση. Θα μας πάρουν με τις πέτρες.
-Καλά, βρες κάναν άλλο να αναλάβει να τον πετροβολάνε και πάμε εμείς να προλάβουμε το δείπνο.

«Χμμμμ...» συλλογίστηκε νευρικά λοιπόν ο Βενιζέλος®. Αποφάσισε να ακούσει το μάνατζερ. Άλλωστε δεν είχε και τίποτα καλύτερο να κάνει. «Πάμε και βλέπουμε». Υπέγραψε που λέτε για 1 + 2 χρόνια με οψιόν ανανέωσης και άρχισε να φτιάχνει το σύλλογο. Πρώτη μεταγραφή έκανε έναν ναύαρχο μεγάλο και τρανό, πρωταθλητή στη «Ναυμαχία» και φιναλίστ του «Ναρκαλιευτή». Κουντουριώτης το όνομα.
-Στο εξής αναλαμβάνεις το στόλο και το πόλο.
-Μείνε ήσυχος πρόεδρε.

Ο στόλος όμως αποτελούνταν από τις τράτες, τα καγιάκ και τα θωρηκτά του Χαρίλαου. Τα τελευταία μπορεί να μην σάπιζαν επειδή ήσαν μεταλλικά αλλά είχανε πιάσει πια σκουριά. Και γέρνανε και λίγο, όπως θυμάστε. Το ΚΥΣΕΑ δεν ενέκρινε την αγορά νέων, υποσχέθηκαν όμως να εκσυγχρονίσουν τα παλιά. Δηλαδίς δεν είχαν μία. Ο Βενιζέλος στεναχωρήθηκε. Είχε τον ναύαρχο αλλά που να τον βάλει; Στη τράτα; Δε τα παράτησε όμως, μια και δυο πάει στο Ίδρυμα Αβέρωφ, σωματείο μη κερδοσκοπικό εις μνήμην ενδόξου Αβέρωφ, μέγα Πολυτεχνίτη και Σωφρονιστή:
-Χαίρετε!
-Καλώς ήλθατε, κύριε Βενιζέλο®. Πώς και από δω;
-Ξέρετε, εγώ έχω έναν ναύαρχο..
-Να τον χαίρεστε.
-Ευχαριστώ, αλλά αφήστε με να τελειώσω.. Ο ναύαρχος αυτός...
-Είναι μέγας και τρανός, πρωταθλητής κλπ. Το ξέρουμε, το διαβάσαμε παραπάνω.
-Σωστά! Όμως...
-Δεν έχει το ανάλογο πλοίο να ανέβει να διαπρέψει, και αυτό το ξέρουμε.
-...<παρατεταμένη στιγμή αμηχανίας>…
-Ε πάρτε εδώ μια επιταγή να πάτε να πάρετε ένα, να συνεχίσει επιτέλους η ρημάδα η ιστορία!


Παρήγγειλαν λοιπόν ένα θωρηκτό τριφούγαρο, άλλο πράγμα.
-Αυτό πως θα το πούμε αφεντικό;
-«Τόξο».
-Γιατί έτσι;
-Ε αφού θα κάθεται δίπλα στο «Βέλος», πώς να το βγάλω; Σπάιντερμαν;
-Μήπως θα ήταν πιο σωστό να ρωτήσετε τους ευγενικούς χορηγούς μη μας το πάρουν πίσω και το κάνουν κότερο;

Να σου λοιπόν και ο «Αβέρωφ», τιμής ένεκεν, το καμάρι του Φαλήρου. Το δαν οι ναυτάρες, το λιμπίστηκαν, έγινε η πιο περιζήτητη μετάθεση γιατί ήταν αραγμένο και πέρναγαν τα κοριτσάκια και το θαύμαζαν. Ένας όμως που ήξερε, τους έλεγε:
-Μη βάλετε βύσμα για το Αβέρωφ.
-Γιατί ρε ψάρακα; Για να πας εσύ;
-Ακούστε με, θα μαυρίσει, θα πάει σύνορα. Και μάλιστα για νέα σύνορα!
-Άσε μας ρε, σε μένα το παλιό;

Και αλήθεια έλεγε ο δικός σας. Ο Βενιζέλος® την είχε ψυλλιαστεί τη δουλειά. Τα Βαλκάνια μυρίζαν μπαρούτι. Κάτι τύποι, νεότουρκοι λεγόντουσαν, ανέλαβαν κουμάντο απέναντι, με διακοσμητικό σουλτάνο, και βάλθηκαν να κάνουν Τούρκους όλους τους υποτελείς, σα τα μούτρα τους. Ο Βενιζέλος® κάλεσε τους άλλους φύλαρχους, Σέρβους, Μαυροβούνιους, Βούλγαρους και Σιού σε συμβούλιο:
-Κύριοι, σκοπεύω να κάνω έξωση στο σουλτάνο από τη Μακεδονία.
-Καλά, ότι ήσουν παλάβρας το ξέραμε. Το ποτό πότε πρόλαβες και το άρχισες;
-Έχει να μου πληρώσει νοίκι από το 1500. Σε εσάς δηλαδίς πλερώνει;
-Τώρα που το λες..
-Επίσης ενοχλάνε, να πούμε, και δε μπορεί να κοιμηθεί κανείς στη πολυκατοικία.
-Και οι δικοί μας οι νοικάρηδες γκρινιάζουν, φασαρία, ναργιλέδες, δίκιο έχεις.

Οπότε κάναν όλοι μαζί ένα εξώδικο όπου αξίωναν «...όπως ξεκουμπισθείτε ησύχως και πάραυτα εκ Μακεδονίας και γύρω περιοχών. Ο δε αξιότιμος κύριος σουλτάνος υμών όπως καταβάλλει το ποσό των ‘δις το χρέος της Ελλάδος και 1032,5 δραχμών’ μετά τόκων και δικαστικών εξόδων αναδρομικώς, αντί ενοικίου. Διαφορετικά διατηρούμεν το δικαίωμα όπως σας πετάξωμεν όξω κλοτσηδόν και κατάσχωμεν έπιπλα, σκεύη και λοιπά είδη άνευ προηγούμενης ειδοποιήσεως..».

Το δαν αυτό οι γείτονες, έγινε το ανέκδοτο του μήνα. Παρέλυσαν τα πάντα από τα γέλια. Ο Βενιζέλος® και οι ρέστοι τα πήραν για τα καλά.
-Κύριοι, ο κύβος ερρίφθη και κουτρουβαλεί.
-Άβε. Ντου.

Και στέλνει ο καθένας τα στρατά του, αμολάει και ο Βενιζέλος® το ναύαρχο με τον Αβέρωφ από τη μια και το διάδοχο Κωνσταντή με τους πεζούς και τα ζωντανά από την άλλη, «μη σταματήσετε αν δε τους πάρετε και τη τελευταία μπουγάτσα»! Ο διάδοχος ήτο εξίσου λαμπρός κόουτς, τους χόρεψε τους γείτονες σάμπα και μπήκε στη Σαλονίκη, στέλνοντας πίσω τη πρώτη παρτίδα από τις καταληφθείσες μπουγάτσες και μερικά καλαμάκια. Ο δε ναύαρχος είχε σκαρφαλώσει στο κατάρτι του Αβέρωφ, κράδαινε το σπαθί και το κουμπούρι του και ούρλιαζε μαινόμενος κατά του εχθρού, μέχρις που τρόμαζαν και οι δικοί του. Τον έβλεπαν οι γειτόνοι, βλέπαν και κάτι κανόνια να, με το συμπάθειο, του Αβέρωφ, και τις δυο φορές που κάναν να βγούνε από τον Ελλήσποντο γυρίσαν πίσω τρέχοντας «προς αλλαγή εσωρούχων και αναπλήρωση σχετικού πολεμικού υλικού». Να μη σας τα πολυλογώ, τους κεράσανε οι Βαλκανιοσύμμαχοι έναν Α’ Βαλκανιοπόλεμο μούρλια, να γλύφουν τα δάχτυλά τους.


Το γεγονός αυτό ήταν σημαντικότατο, καθώς η χώρα διπλασιάστηκε tax free. Μαζί με τη Μακεδονία® πήραμε την Ήπειρο, τη φέτα και τα Δωδεκάνησα κάτω του κόστους. Πήραν και οι Σύμμαχοι το μερτικό τους και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η τουλάχιστο έτσι θα τέλειωνε το παραμύθι αν δεν υπήρχαν οι Βούλγαροι.

Τι να πει κανείς πια γι αυτούς; Τέτοιοι ζαβολιάρηδες και τζαναμπέτες δεν εμφανίζονται κάθε μέρα. Το θυμάστε το σήριαλ με τις ενορίες; Ναι φυσικά και το θυμάστε, είμαι βέβαιος, το βάλανε και επαναλήψεις. Ούτε αυτοί το ξέχασαν ποτές. Θέλανε και 2ο κύκλο οπότε σκεφτήκαν «ας πάω τώρα με τα νερά των υπολοίπων να διώξω το σουλτάνο και μετά καβατζάρω και τη Σαλόνικα». Και βάλανε πλάνο σε εφαρμογή:

Ακούστε να δείτε τι έγινε. Για να τιμήσουν τον Βενιζέλο®, τον μέγα νικητή, οι διοργανωτές μετέφεραν το rockwave εκείνης της χρονιάς στη Θεσσαλονίκη, όπου θα έδιναν συναυλίες τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της πατρίδας του όπως οι Κρητάλλικα και ο Τζονμποντζοβάκης. Μέσα στο πανικό και την ένταση λοιπόν της συναυλίας, περάσανε και αναμείχθηκαν με το πλήθος κάμποσοι Βούλγαροι επαγγελματίες τραμπούκοι κουκουλοφόροι με σκοπό να προκαλέσουν καβγά μεγάλο. Κατόπιν, θα επενέβαιναν αι Βουλγαρικαί δυνάμεις «προς αποκατάσταση της τάξης» και κάπως έτσι είχαν φανταστεί τα μεγάλα τους κεφάλια πως θα βούταγαν τη Μακεδονία® πριν προλάβει να καταλάβει κανείς τι έγινε. Παράλληλα ο μέγας αρχιβούλγαρος δεν παρέλειψε να στείλει συγχαρητήριο mail στον Βενιζέλο® για τη νικηφόρα έκβαση του πολέμου ώστε να τον αφήσει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και να μην ξυπνήσει πριν την ώρα του.

Αμ δε. Μασάει η κατσίκα ταραμά; Μασάει και ο Βενιζέλος® τη κατσίκα; Τους είχε πάρει χαμπάρι ο τσίφτης από χιλιόμετρα και τα χε μελετήσει όλα. Σου έλεγε από πριν «κάτσε να με βοηθήσουν τώρα να σουτάρω τους αξιαγάπητους γειτόνους και μετά αν δε κάτσουν εις τα αυγά τους, μαύρος όφις που τους περιδρομίασεν». Είδε και το mail του προηγούμενου και τον πιάσανε τα γέλια.
-Α ρε λαμόγιο, σε τα μας;

Και την ώρα λοιπόν που πήγε να ξεκινήσει η μανούρα στο rockwave, βγάλανε οι Κρητάλλικα μέσα από τις λύρες και τα βιολιά τα σπαθιά και τα κουμπούρια και τους κάνανε τους βουλγαροτραμπούκους σούσι. Την ίδια στιγμή, ορμάνε οι σύντεκνοί εκ Ζωνιανών που είχαν ανέβει για να ανοίξουν το περίπτερο τους στο φεστιβάλ και μέχρι το επόμενο πρωί είχε ο κυρ αρχιβούλγαρος έναν Β’ Βαλκανιοπόλεμο όλο δικό του. Ναι, μάλιστα, Βαλκανιοπόλεμο γιατί ούτε στους λοιπούς συμμάχους άρεσε να γίνει η λίγκα υπόθεση δύο ομάδων, οπότε πέσαν όλοι μαζί να αποκλείσουν τους ζαβολιάρηδες ήδη από τα προκριματικά:
-Καλά ρε παιδιά μη βαράτε, ένα αστείο κάναμε…
-Ρε ουστ! Και μη σε ξανατσακώσω να κόβεις βόλτες στη Μακεδονία®!
-Μα με παρεξηγήσατε…
-Ακόμα εδώ είσαι;;;

Κάπως έτσι λοιπόν έκλεισε το ένδοξο κεφάλαιο των Βαλκανιοπολέμων. Ο Βενιζέλος®, ο Κωνσταντής και ο ναύαρχος ανακυρήχθηκαν δυο συνεχόμενες φορές Βαλκανιονίκες και στην Ελλάδα ξεκίνησαν να δίνουν σε κάθε δεύτερο στενό τις ονοματάρες τους, και ακόμα δεν έχουνε τελειώσει. Θέλετε να μάθετε και για το αεροδρόμιο ε; Μη βιάζεστε, κάθε πράγμα στο καιρό του.

Μπαίνει το 1914, το έτος όπου θεσπίζεται ο θεσμός του Μουντιάλ..

Η συνέχεια επί του 6ου..! Διαβάστε περισσότερα...

Σεισμός 4,2 ρίχτερ στον Πύργο

Από Konstantino Zeus,

Πριν λίγα λεπτα σημειώθηκε σεισμός 4,2 ρίχτερ  5 χιλιομετρα δυτικά του Πύργου και με επίκεντρο βάθους 1 χλμ. Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας!: Τεύχος 4ον

Από DimX,
Κρήτη.

Μέρος με ιστορία παλαιότερη από οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδος. Νησί πολύπαθο από πολέμους και κατακτητές. Χώματα ιερά, σε περήφανα όρη και χρυσαφένιες ακτές. Λαός φιλόξενος και τίμιος, καλοπροαίρετος και φιλικός. Εκτός και αν βέβαια βρεθεί άνθρωπος τόσο παθολογικά ανόητος να πάει να τους ενοχλήσει… κακό του κεφαλιού του! 

Το μέρος τούτο το θαυμαστό δεν έγινε κομμάτι της Ελλάδας μας με το τέλος της επανάστασης. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, τα εδάφη της χώρας με την ανεξαρτησία της ήταν τα εξής αχανή και απροσδιόριστα: Ολόκληρος ο Μοριάς (ναι, ολόκληρος), η Ρούμελη (επίσης ολόκληρη) και η Εύβοια (ναι ρε παιδιά ολόκληρη). Α παραλίγο να ξεχάσω και τις Κυκλάδες, όπου έκαναν τας διακοπάς τους όλοι όσοι ζούσαν στα παραπάνω. Με τα δεδομένα του σημερινού «Καλλικράτη», ολάκερη η χώρα αποτελούνταν από ένα δήμο, μια κοινότητα και τρία σπίτια. Παρόλα αυτά είχαμε διώρυγα και τρενούλη, σα να λέμε λοιπόν ότι το πακέτο ήταν υπερπλήρες. 

Αργότερα οι φίλοι μας οι Βρετανοί μας δώκανε και τα Επτάνησα, «χάρισμά σας», επειδή τους κάνανε κάθε βράδυ καντάδες οι μορφονιοί και δεν αντέχανε άλλο, οπότε απέκτησε και άλλους προορισμούς το ήδη υπερπλήρες πακέτο. Λίγο πιο μετά, και από σπόντα, μας δώσανε και λίγη Θεσσαλία, χωρίς να καλοκαταλάβουμε γιατί. Όπως αποδείχτηκε αργότερα αυτό συνέβη γιατί οι φίλοι μας εκ Ρωσίας τσακώθηκαν άσχημα με το σουλτάνο μια μέρα και τον κάνανε τ’ αλατιού, και βάλθηκαν να μοιράζουν τα χωράφια του αριστερά-δεξιά. Έτσι λοιπόν μας προέκυψε και ο κάμπος, με τον όρο βέβαια να αποζημιώσει το ελληνικό κράτος όσους υπηκόους του σουλτάνου μέναν ήδη εκεί για να πάνε να μείνουν λίγο παραπέρα: 

-Και που να τα βρούμε τόσα λεφτά ρε παιδιά; Να μας κάνετε 1024 άτοκες δόσεις! 

-Αποφασίστε, αν είναι, να μη φύγουμε από δω που μας αρέσει κιόλας! 

Εκεί λοιπόν που πήγε να χαλάσει η δουλειά, εμφανίστηκαν οι θείοι από το Αμέρικα που είχανε κάνει τη καλή, και πληρώσανε τα υπόλοιπα. Βέβαια με το αζημίωτο γιατί κρατήσανε για πάρτη τους τα φιλέτα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Οι ταλαίπωροι οι κρητικοί που λέτε τα βλέπαν όλα αυτά να γίνονται και τους είχε πιάσει το μαράζι, γιατί κανείς δεν ασχολιόταν και λίγο με δαύτους, που τους είχε ο σουλτάνος κατοχή ακόμα. Και όχι τίποτα άλλο, πλέρωσαν για τη Θεσσαλία ότι πλέρωσαν οι δικοί μας, πού να μείνουν και γι αυτούς, με τις αντικειμενικές αξίες στα ύψη; Βέβαια φασαριόζοι και τσαμπουκαλήδες, δεν έχαναν ευκαιρία να βαράνε τους γειτόνους κατακτητές, που τους έγινε η κατοχή ολίγον κόλαση. Επανάσταση στην επανάσταση από το 21 και μετά, το τι ξύλο έπεσε δε περιγράφεται. Και να μαστε σε αυτό το απόφραδο 97, λίγο καιρό πριν του φέξει του Ντηλιτζόν να κάνει πόλεμο να σώσει και τους σύντεκνους μεταξύ άλλων, σε ένα μέρος που το λέγανε Μαλάξα. 

Ξέρετε που είναι; Ούτε και εγώ. Κάπου κοντά στα Χανιά. Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εκεί είχανε μαζευτεί δυο μιλιούνια θυμωμένοι κρητίκαροι με τις μαχαίρες και τα κουμπούρια τους έτοιμοι να ξεκοιλιάσουν κάθε οθωμανό all the way μέχρι τη Πόλη. Οι ταλαίπωροι γείτονες τα είχανε δει όλα με δαύτους, οπότε στέλνουν στους συμμάχους, που ήταν στα καράβια απέξω και χαζεύανε τρώγοντας ποπ-κορν, mms με το όλο σκηνικό και τους καλούνε εις τα καπάκια: 

-Βοήθεια Χριστιανοί! Θα μας φάνε όλους! 

-Και πολύ καλά θα κάνουν. Θα κεράσωμεν και τας σόδας διότι είσασθε αχώνευτοι. 

-Θα θυμώσει ο σουλτάνος ξέρετε αν φαγωθούμε και χάσει το νησί της τσικουδιάς! 

-Να πίνει μπύρες όπως όλος ο κόσμος. 

-Θα ξυπνήσουν και οι διάφοροι δικοί σας από τα blog και θα αρχίσουν να σας βαράνε σαν δούνε ότι δεν αντιδράτε στας εξεγέρσεις! 

Αυτό το τελευταίο τους πόνεσε λιγάκι, γιατί όλοι λίγο πολύ την είχανε λερωμένη τη φωλίτσα τους. Είχανε κάνει αποικίες γάρ μέχρι και στους πάγους για να εισάγουνε παγάκια, μέχρι και στη Σαχάρα για να κλέβουν άμμο. Ώρα ήταν τώρα να ξεσηκωθεί ο καθένας να ζητάει λευτεριά να τους δέρνει. Δε το σκεφτήκαν και πολύ, παρατάνε τα ποπ-κορν, γεμίζουν κάνα δυο κανόνια και βροντάνε προς Μαλάξα. Οι κρητίκαροι σάστισαν εξ αρχής, αλλά ακούστηκε στη αναμπουμπούλα φωνή βαριά και θυμωμένη: 

-Ρε μπαγάσεεεεεες! 

Από τα καράβια παγώσανε, καμία απόκριση. 

-Ρε μούτρα αθεόφοβα και φίδια κολοβά! Ακούτε ρε με τσι παπόρες σας;; 

-Σερ, νομίζω ότι μας υβρίζουν από τας ακτάς, τεν ο κλοκ χάι! 

-Ελάτε ωρέ επαέ αν είσθε παλληκάρια να τσι παίξουμε! 

-Οι τρόποι σας, μίστερ, είναι απαράδεκτοι! Πρώτα-πρώτα με ποιόν έχωμε τη τιμή; 

-Ε. Βενιζέλος ρε, ο TRADEMARK και ORIGINAL! 

Ελευθέριος Βενιζέλος κυρίες και κύριοι. Για τον κόσμο, Ε.Βενιζέλος®. Ο κύριος αυτός που λέτε, καταγόταν από οικογένεια γνωστών φασαριόζων προς το σουλτάνο. Γι αυτό και σα πιτσιρίκι τον τραβάγανε από δω και από κει καθώς είχανε φάει απαγόρευση εισόδου στη Κρήτη «δια λόγους διατάραξης της κοινής σουλτανικής ησυχίας». Όταν έγινε παλληκαράκι και τους είχε πια ξεχάσει και ο σουλτάνος του λέει ο πατέρας του: 

-Άντε Λευτεράκη, αρκετά σε νταντέψαμε, ώρα να βγάλεις και κάνα φράγκο. 

-Σύμφωνοι ωρέ πατέρα, αλλά δε βλέπεις τι κρίση έχωμε; Που να βρω να δουλέψω; 

-Έννοια σου και κανόνισα με το θειό σου να πας στα Ζωνιανά να μάθεις τη δουλειά. 

-Πατέρα δεν είναι για μένα αυτά! Εγώ είμαι για μεγάλα πράγματα! 

-Μπα; Τι μας λες; Αλλά φυσικά, τεμπέλη έχεις, προφήτη γυρεύεις; 

Για καλή του τύχη (και δική μας) όμως επενέβη η μάνα του που δεν ήθελε να ακούσει γρι για χόρτα και κουμπούρια: 

-Το παιδί θα πάει να σπουδάσει. Ορίστε μας πια με εσάς τους κανίβαλους! 

-Μα αγάπη μου.. 

-Σκασμός! Αρχικανίβαλε! Που σε παντρεύτηκα και άφησα το σπιτάκι μου και… 

-Καλά, καλά ότι πεις! 

Πήγε λοιπόν ο Λευτεράκης στο σχολειό, και ύστερα στο πανεπιστήμιο και έγινε δικηγόρος μέλλων βουλευτής επειδή τα λεγε ωραία και κρητικά. Και ως βουλευτής δηλαδή βρέθηκε στη Μαλάξα εκείνη τη μέρα για να βγάλει λόγο μεσούσης της περιοδείας του, αλλά οι σύντεκνοι τον βρήκαν βολικό και τον βάλανε μπροστά να τους οδηγήσει στον αγώνα. «Ωραία», σου λέει αυτός, «θα βγω μπροστά και θα είμαι και αρχηγός και θα με δοξάζετε και.. οι κάμερες που είναι καλέ;» Αλλά αντί για κάμερες άρχισε να βρέχει μπόμπες και του το χάλασαν το πάρτυ, οπότε το πήρε πια προσωπικά και άνοιξε βεντέτα: 

-Ξέρετε κάτι κύριοι; Η Κρήτη στο εξής είναι ελληνική. Πάει και τελείωσε! 

Οι λοιποί σύμμαχοι και οι γειτόνοι μείνανε με ανοικτό το στόμα: 

-Τι μας λες ρε Βενιζέλο®, σε πέτυχε καμιά οβίδα στη κεφάλα; 

-Αυτό ρε που σας λέω! Πίσω και σας έφαγα! Λινάτσες! 

-Ρε τι λέει αυτός;; Μαζεύτε τον! 

Αλλά που να τον μαζέψεις, εύκολο είναι; Δέκα χρόνια του πήρε του Βενιζέλου® να τη λήξει τη βεντέτα αλλά τελικά τα κατάφερε, λίγο με διπλωματία, λίγο με πονηριά, λίγο με ίντριγκα, έπεφτε και καμιά σφαλιάρα όπου ήταν απαραίτητο (διότι όπου δε πίπτει λόγος πίπτει ράβδος), την έκαμε τη Κρήτη ελληνικότατη και ακόμα ψάχνουν οι εταίροι και οι γειτόνοι να βρούνε τα συμβόλαια παραχώρησης ιδιοκτησίας που τους είπε ότι υπέγραψαν…. 

Στο μεταξύ, όσο ο Βενιζέλος® ήταν απασχολημένος με τη βεντέτα του, στο βορρά συνέβαιναν άλλα ωραία. Θυμάστε ένα μέρος που το λένε Μακεδονία; Η μάλλον που το λέμε εμείς Μακεδονία, αφήστε τι λένε οι άλλοι (στο εξής λοιπόν Μακεδονία®). Εκεί λοιπόν στο έτερο λησμονημένο κομμάτι της πατρίδος μας, ξεφυτρώσανε κάτι Βουλγάροι. Θα μου πείτε πως βρεθήκανε εκεί δαύτοι; Ε δε θυμάστε που σας είπα ότι κάποια φάση τα εκεί χωράφια του σουλτάνου μοιραστήκαν ζερβά-δεξά; Τσάμπα τα γράφω; Πως πήραμε εμείς το κάμπο; Έτσι και οι Βούλγαροι πήραν τη μερίδα του λέοντος και ζυγώσανε εκεί κάτου.. Βέβαια είπαμε, αυτοί ποτέ δεν ήσαν καλόπαιδα μέχρι που μπήκαν στην ΕΕ, που τους δώκανε και ευρώ και έκτοτε αναγκαστήκαν να μάθουν αριθμητική, αφήνοντας κατά μέρους τους καβγάδες. 

Τότε όμως τους είχε ανοίξει η όρεξη να φάνε μπουγάτσα. Και όχι μόνο να φάνε και να χορτάσουν, αλλά να πάρουν και τη παραγωγή για δική τους! Έλα όμως που η Θεσσαλονίκη ήταν του σουλτάνου ακόμη.. Σκέφτηκαν που λέτε οι διάολοι: 

-Ρε σεις, είστε για ένα πόλεμο στα γρήγορα να τη καβατζώσουμε; 

-Με ποιόν μωρε; Με το σουλτάνο; 

Βλέπετε δεν τους έπαιρνε και πολύ οπότε σκεφτήκαν άλλο: 

-Το βρήκα. 

-Που είναι; Εγώ το χασα! 

-Όχι ρε συγκεντρώσου και άκου δω. Θα φέρουμε τον κόσμο της Μακεδονίας® στη δική μας ενορία. 

-Γιατί ρε δεν έχουν αυτοί δική τους; 

-Ναι ρε ζώον αλλά άμα τους φέρουμε στη δική μας, άμα κάνει ο σουλτάνος το κτηματολόγιο θα του πούμε ότι τούτοι δω είναι ενορίτες! 

-Και άρα…; 

-Και άρα τόσο αυτοί όσο και τα κτήματα είναι βουλγάρικα! 

-Καλόοοοοοοο! 

Και έβαλαν λοιπόν το υποχθόνιο πλάνο σε εφαρμογή για να πάρουν τη Μακεδονία® χωρίς να ανοίξει μύτη. Φτιάξαν και την ομάδα Κ (στΣ κομιτατζήδες) να πηγαίνουν πόρτα πόρτα να κάνουν τη δουλειά: 

-Καλησπέρα σας, από την ενορία είμαστε.. 

-Δώσαμε, δώσαμε. 

-Όχι καλοί μου άνθρωποι, περάσαμε να σας πούμε ότι αλλάζουμε γραφεία και πάμε προς Σόφια.. να υπογράψτε εδώ παρακαλώ ότι λάβατε γνώση. 

-Δεν είμαι ενήμερος..δε γράφει κάτι στο site… Επίσης δε μου γεμίζετε το μάτι! 

-Θα υπογράψετε παρακαλώ ή να σας πυροβολήσω; 

-Υπογράφουμε, υπογράφουμε. Και ευχαριστούμε για την επίσκεψη! Καλό κατευόδιο! 

Όταν μάθανε τα κόλπα αυτά οι official παπάδες φρίξανε και μια και δυο πήγανε στις αρχές, δηλαδή τους γειτόνους μιας και ήτανε του σουλτάνου τα χωράφια: 

-Που πάτε ωρέ παπάδες; 

-Το Πολιτσάι Σεράι ψάχνουμε. 

-Δω είναι. Τι ορίζετε; 

-Ξέρετε οι Βούλγαροι τούτο και εκείνο. 

-Μωρ τι μας λέτε; 

-Να επιληφθείτε να σώσετε τους ενορίτας και τα ράσα μας. 

-Ευχαρίστως, συμπληρώστε παρακαλώ την αίτηση και θα το επεξεργαστούμε. 

Όμως, όπως σωστά μαντέψατε, ακόμα το επεξεργάζονται. Η κατάσταση δε πήγαινε άλλο εκεί πάνω και τα βρήκαν σκούρα οι πατριώτες Μακεδόνες®. Κόντευε να μείνει η ενορία μόνο με το παπά και τη κολυμπήθρα. Το πήραν όμως πατριωτικά οι Έλληνες της Ελλάδας και αποφασίσανε να στείλουνε τους δικούς τους undercover black-op πράκτορες να κάνουν ζάφτι (για πόλεμο με το σουλτάνο και το βούλγαρο ούτε κουβέντα). 

Γεμίσανε που λέτε λοιπόν οι βάλτοι με εθελοντές Μακεδονομάχους. Και όλη νύχτα κυνηγούσαν να βρουν τους βάλτους τους βουλγάρικους να τους ξεκάνουν, ενώ όλη μέρα κρύβονταν από τους γειτόνους μέσα στους δικούς τους βάλτους. Σα να λέμε βάλτωσε το πράγμα. Και οι γειτόνοι βρήκαν νέο σπορ και βάραγαν πότε τον ένα πότε τον άλλο και πότε τους βατράχους, δε τους ζήταγε δα κανείς τα ρέστα γιατί δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα που ορίζουν και οι σοφοί. Άντε βγάλε άκρη. 

Έτσι είχαν τα πράγματα κυρίες και κύριοι και δεν έχουμε κλείσει ούτε καν τη πρώτη δεκαετία του θαυμαστού αυτού αιώνα. Κρατήστε όμως τον ζεν πρεμιέρ Ε.Βενιζέλο® σε μια γωνιά, το άστρο του μόλις ανέτειλε.. Και όπως λέει και το τραγούδι, να δεις τι σού χω για μετά! 

Εσείς τι λέτε; Εννοείται πως συνεχίζεται……

Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας!: Τεύχος 3ον

Από DimX,

...Παρόλα αυτά ο κυρ Χαρίλαος ίσως να μην είχε καταφέρει μόνος του να επτωχεύσει, αν δεν τον βοήθαγε ο φίλος του ο Θοδωρής. Και εδώ που τα λέμε, η χάρη του έκανε και δυό καλά στο τόπο, αντίθετα με το Θοδωρή, όπως θα δείτε και μόνοι σας παρακάτω. Θοδωρής Ντηλιτζόν (Δηλιγιάννης) λοιπόν και σία.

Ο κύριος αυτός που λέτε ήτανε σοφιστικέ, από τζάκι μεγάλο κοτσαμπασέικο και μάπας οπότε είχε συμβόλαιο με τη πολιτική σκηνή με ρήτρα να γίνει και πρωθυπουργός με το πλήρωμα του χρόνου, όπως του έλεγε η μανούλα του. Τον καιρό εκείνο όμως που ήταν να τα κάνει όλα αυτά, βρέθηκε μπροστά του ο Χαρίλαος, ο οποίος με τα έργα του μονοπωλούσε το ενδιαφέρον και το παράθυρα οπότε τον είχανε όλοι ολίγον καταγεγραμμένο τον Ντηλιτζόν. Τα έφερε αυτός από δω, τα έφερε από κει, βγήκε να κάνει προεκλογικές δεσμεύσεις: 

-Λαέ της Ελλάδας, υπάρχει λύση, υπάρχουν και χρήματα να περάσωμεν όλοι φίνα! 

-Τι είναι τούτος δω ρε, καινούριο φρούτο; 

-Θέλετε να είστε μια ζωή τίγκα στο φόρο και στο σκάψιμο για το Χαρίλαο; 

-Γιατί, θες και του λόγου σου σκαφτιάδες; Εσύ τι θες να φτιάξεις, το Greek Canyon; 

-Ψηφίστε εμένα και αν βγω, σας υπόσχομαι, τέρμα τα τεκμήρια, τέρμα ο ΑΣΕΠ και τέρμα το σκάψιμο! 

-Και οι φόροι; 

-Μισή τιμή, μόνο για πάρτη σας! Πάρτε τώρα που γυρίζει! 

-Χμμ.. 

-Α, επίσης τέρμα και το χαρτοπαίζειν! Τάξις και ηθική! 

Βγήκε λοιπόν ο Τεό θριαμβευτικά, με σύνθημα «Θόδωρα δώστα όλα» μιας και τον ψήφισαν όλοι εκτός από τους αλογομούρηδες και τους παπατζήδες, εν έτει 1885, 8 χρονάκια πριν το κανόνι που βάρεσε ο Χαρίλαος. Και, δε μπορώ να πω, συνεπέστατος στις δεσμεύσεις του. Κατέβασε το ΦΠΑ πάλι στο 18%, κατήργησε και τον ΑΣΕΠ και έπαιρνε κόσμο στο δημόσιο μόνο με τηλεφωνική υποβολή βιογραφικού. Αφού γέμισε τις καρέκλες που υπήρχαν ήδη, σχεδίασε με το επιτελείο του καινούριες σημαντικότατες θέσεις με καθοριστική συμβολή στο δημόσιο βίο. Κάποιες από αυτές ήταν και οι βοηθοί ανθυποκηπουρού του εθνικού κήπου (προκήρυξε και κάποιες θέσεις για πάπιες στη λίμνη σύμφωνα με άλλες πηγές της εποχής), οι καθαριστές άνω περβαζιών δημοσίων κτηρίων, οι υπάλληλοι της βουλής και οι θυρωροί αυτομάτων θυρών. Βρήκε και κάτι περισσεμένα από τα δάνεια του Χαρίλαου που δεν ήξερε για ποιο λόγο τα φύλαγε και πλήρωνε 18 μισθούς και 23 συντάξεις, και ήταν όλοι happy (εκτός φυσικά από τους αλογομούρηδες και τους παπατζήδες). 

Αφού λοιπόν τα έπραξεν όλα τέλεια στο εσωτερικό, αποφάσισε να τα κάνει ζάφτι και στην εξωτερική πολιτική. Ακούστε λοιπόν τι ιδέα κατέβασε, μεγάλη η χάρη του: 

-Θα μπάσωμεν τους Τούρκους. 

-Πως σας ήρθε τώρα αυτό αφεντικό; Μια χαρά δεν είμαστε; 

-Ρε ακούστε που σας λέω, θα μας τα φάνε οι Βούλγαροι άμα δε τα πάρουμε εμείς! 

Οι αξιαγάπητοι γείτονες δηλαδίς τότε δε τη πολύ-παλεύαν γιατί εφήρμοζαν κάτι σα το «Καποδίστρια» και είχανε χάσει το μπούσουλα με τα εδάφη τους. Βρήκανε λοιπόν ευκαιρία και τα καλόπαιδα εκ Βουλγαρίας και τους πήρανε κάτι χωράφια εκεί στην Ανατολική Ρωμυλία για δικά τους, να βοσκάνε τα βόδια τους. Ξύπνησε που λέτε και tο δικό μας και διακήρυττε τοις πάσοι για τη Μεγάλη Ιδέα και το Μεγάλο Περίπατο προς τα Μεγάλα Πάτρια. Τον πήρανε όμως χαμπάρι οι Σύμμαχοι και Φίλοι Αγγλογάλλοι και στείλανε τα παπόρια τους να του φράξουνε το Πειραιά για να του βάλουν πάγο ώστε να συνετιστεί πριν βυθιστεί όλη η Ευρώπη στη κρίση… εεε.. στις εδαφικές διεκδικήσεις ήθελα να πω. 

Παρένθεσις. Ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά ήταν πατέντα και χούι γνωστό των Συμμάχων, καθώς τονε εφάρμοζαν με κάθε ευκαιρία για να ξεμουχλιάζουν τα καράβια και οι ναυταίοι υμών στο Σαρωνικό που είχε ήλιο και καλοκαιράκι. Τη προηγούμενη φορά, κάμποσα χρόνια πριν, θέλανε λέει να σώσουν έναν δικό τους, τον Ντον Πατσίφικο τον μεγαλοπαράγοντα, που τον έπιασε το ΣΔΟΕ να εισφορο/φοροδιαφεύγει και ήθελε να δημεύσει τη περιουσία του και να τον κάνει βούκινο στο ιντερνέτ. Αλλά από τότε είχανε ξαναπιάσει μούχλα και κάτι έπρεπε να γίνει. Τέρμα η παρένθεσις. 

Μαζί με τους αλογομούρηδες και τους παπατζήδες λοιπόν άρχισαν να κράζουνε τον Ντηλιτζόν και οι ψαράδες μαζί με τους βαπορούχους και τους λοιπούς σκαφάτους. Έπεσε και η κίνηση στη Παραλιακή, οπότε απειλήθηκε η χώρα με γενικό μπλακ-άουτ. Έντρομος αυτός πάει και βρίσκει το Χαρίλαο: 

-Χαρίλαε, αναλαβού μία και επανέρχομαι, πάω προς νερού μου. 

Επανήλθε λοιπόν ο Χαρίλαος που έλλειπε σε εκπαιδευτική άδεια και αφού πήρε πρέφα το χάλι, βάζει να του καλέσουν τον Ντηλιτζόν σε βιντεοκλήση: 

-Ω τον αγαπητό φίλο Χαρίλαο! 

-Ρε μάπα, πού είναι τα λεφτά που είχα κρατήσει στην άκρη να πλερώσω τη Διώρυγα; 

Για κάποιο λόγο όμως η κλήση τερματίστηκε απότομα και έλεγε μετά «εκτός δικτύου», οπότε έμεινε ο Χαρίλαος μόνος παρέα με το λογαριασμό, τους υπαλλήλους της βουλής και τους ανθυποκηπουρούς. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε από το προηγούμενο επεισόδιο, να μη γινόμεθα κουραστικοί γαρ, μας περιμένει και η δεύτερη θητεία του Θοδωρή… 

Γιατί ο δολοφόνος χτυπάει πάντα 2 φορές. Έτσι και ο Τεό μας, γιατί οι κ.κ. του ΔΟΕ ψάχνανε κάποιον να κάνει το πρωθυπουργό, και, αφού Χαρίλαος δεν υπήρχε (εντοπίστηκε λέει με το μαγιό να παραθερίζει στο Μονακό), θέλαν άτομο για τη δουλειά με προϋπηρεσία. Να σου τον πάλι λοιπόν ο Ντηλιτζόν στη καρέκλα, μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν άνετα γιατί καθόταν εκ περιτροπής με τους ΔΟΕ, οι οποίοι τον είχαν σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε, κωλοτούμπα-ξανακάτσε: 

-Κάνε περικοπές. 

-Κόψε επιδόματα. 

-Ανέβασε το ΦΠΑ. 

-Χαλαρώστε ρε παιδιά, εγώ πολιτική στήριξη είπαμε θέλω! 

Αλλά που να ακούσουν αυτοί. Αφήστε που ο Θοδωρής είχε πέσει σε κατάθλιψη γιατί όπου τον βλέπανε τον κράζανε και τον έραιναν με ότι είχε περισσέψει από τη σαλάτα του Χαρίλαου. Και δεν ήταν μόνο οι αλογομούρηδες και οι παπατζήδες, αυτούς τους είχε μάθει γιατί του πετάγαν τράπουλες και μάρκες οπότε έκανε εκεί τα δικά του τα Matrix και τα απέκρουε με το μπαστούνι του. Το κουνουπίδι όμως το γλυτώνεις έτσι εύκολα; Ειδικά δε άμα είναι καλοβρασμένο και το χτυπήσεις στον αέρα, γίνεσαι να σε κλαίνε οι ρέγκες.. 

Συγκαλείται λοιπόν έκτακτο υπουργικό συμβούλιο, σε ένα μεγάλο τραπέζι στη πλατεία Συντάγματος (από τότε λέγεται και ανοικτό υπουργικό συμβούλιο), μακριά από τη Βουλή και τους ΔΟΕ, και κρυφά αργά το βράδυ να μη τους πάρουν πρέφα και αρχίσει πάλι η βροχή.. 

-Παιδιά, δε πάει άλλο, κάτι πρέπει να κάνουμε.. 

-Τι να κάνουμε αφεντικό; Να φοράμε αδιάβροχα και κράνη; 

-Όχι, αυτή τη φορά πρέπει να τους δώσουμε κάτι άλλο να ασχολούνται μπας γλυτώσουμε.. 

-Σαν τι αφεντικό; Αυτοί δε τσίμπησαν ούτε με το καινούριο DVD της Χούλιας! 

-Δε μου λέτε ρε, την έκαναν επιτέλους οι Σύμμαχοι από το Πειραιά; 

-Τωωώρα πια….; Κανόνισε ο Χαρίλαος και πήγαν στας Μπαχάμας. 

-Αυτό είναι! Ντου στους γείτονες να πάρουμε πίσω την Υπερνομαρχία Θεσσαλίας! 

-Αφεντικό πάτε καλώς; Δεν έχετε ιδέα από πόλεμο και επίσης δεν έχετε μία! 

-Έννοια σου, και βλέπω κάθε βράδυ ΣΚΑΙ και τις έχω τις τακτικές του Ναπολέοντα! 

-Και που θα τα βρείτε αφεντικό να κάνετε πόλεμο;;; Στις αγορές;;;; 

-Θα νικήσουμε με τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα ημών.. 

Ε να μη σας τα πολυλογώ, τη χρονιά εκείνη την βγάλανε «το μαύρο ‘97». Και όχι δε πρόκειται για ρουλέτα! Ο πόλεμος ξεκίνησε και τελείωσε με γκολ από τα αποδυτήρια, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο με τον Ντηλιτζόν Βοναπάρτη στο τιμόνι και τους φαντάρους εξοπλισμένους με κουνουπίδια και ψυχικά αποθέματα. Και το κακό δεν είναι ότι γίναμε ρεντίκολο στους γείτονες, αλλά το ότι μας φέσωσαν και πολεμικάς αποζημιώσεις για ψυχική οδύνη και παραβίαση των όρων διεξαγωγής πολέμου, μιας και το κουνουπίδι δεν ανήκει στα συμβατικά όπλα. Βεβαίως ο Ντηλιτζόν έπρεπε να πληρώσει αλλιώς μαύρο φίδι που τον έφαγε, και τους προγόνους μας μαζί του. Σου λέει, τι, θα έχουν το Κολοκοτρώνη να δίνει την Ελλάδα στους Έλληνες και μένα να την επιστρέφω πίσω; Οπότε να σου τον και αυτόν τον κονιόρδο στας Ευρωπαϊκάς αυλάς.. 

-Καλώς ορίσατε μεσιέ Ντηλιζόν, σε τι οφείλωμεν τη τιμή; 

-Να, ξέρετε… 

-Μα μη ντρέπεσθε, πείτε μας, τόσο ταξίδι κάνατε άλλωστε. 

-Ένα δανειάκι θα θελα, να, ένα τοσοδούλικο για να πληρώσω κάτι έκτακτα έξοδα.. 

-Οποία έκπληξις! Ειλικρινά εμείς πιστεύαμε ότι ήρθατε δια άλλη αιτία. 

-Αχ, να χαρείτε, μη με δουλεύετε και σεις... 

-Δηλαδή για τι ποσό μιλάμε αγαπητέ; 

Φρίκαραν δηλαδή μέχρι και εκείνοι με το νούμερο που ξεστόμισε ο λεγάμενος. Του δώσανε βέβαια, γιατί αν δεν του δίνανε μετά ποιόν θα χαν να χαλάει τη μανέστρα του Σουλτάνου; (βλ 1ο μέρος) Βέβαια μερικοί άλλοι κακοπροαίρετοι έκαναν λόγο για γενικό φαλιμέντο όσων τραπεζών είχαν απαιτήσεις από το ελληνικό χρέος, αλλά εμείς δε τους πιστεύουμε. Όπως και να χει, ανέλαβαν οι ίδιοι να εισπράξουν τις αποζημιώσεις που πληρώθηκαν από τα δάνεια αυτά (φύλαγε τα ρούχα σου) και άνοιξαν ειδικό παράρτημα του ΔΟΕ στην Αθήνα γιατί δε προέβλεπαν να τη κάνουν νωρίς οι εξαιρετικοί αυτοί κύριοι από τη χώρα. Του είπαν βέβαια του Ντηλιτζόν ότι θα κάθονταν με ένα τριετές πλάνο, γιατί αν του λέγαν ότι θα μπαστακωθούν για 50 και βάλε χρονάκια ίσως να προτιμούσε τη τουρκική κατοχή, ικανό τον είχαν.. 

Κάπως έτσι είχαν λοιπόν τα πράγματα στις αρχές του δοξασμένου 20ου αιώνα. Ο Θοδωρής μας, χάριν γενικής και επιεικούς αποτίμησης, τα κανε σα τα μούτρα του. Και βρήκε και τον μπελά του στο τέλος, γιατί οι αλογομούρηδες και οι παπατζήδες είχανε έρθει πια στο αμήν, μιας και όσους έπιανε να χαρτοπαίζουν τους καταδίκαζε με 6μηνη θητεία στη χορωδία του κατηχητικού. Ένας τύπος λοιπόν, που έκλεινε τον 5ο του χρόνο τραγουδώντας «Τι χαρά, τι χαρά το διπλανό μου αγαπώ και είναι όλα μια χαρά», αρπάζει μια μέρα ένα κουζινομάχαιρο και του ορμάει με μια μανία, τρόμαξαν να τον μαζέψουνε. Πάει λοιπόν και ο κύριος Ντηλιτζόν, μας άφησε χρόνους και χρέη, αλλά εμείς δε του κρατάμε κακία. Εκτός δηλαδή αν κάποιος από εσάς επαγγέλλεται παπατζής και μου το κρύβει, αλλά αυτά έχει η ζωή. Και εις άλλα με υγεία! 

Μα φυσικά και συνεχίζεται…

Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας, Μέρος 2ον!

Τεύχος Δεύτερον από DimX,

...Και δώθηκε λοιπόν εντολή και ξεκίνησε το σκάψιμο. Ο δε Χαρίλαος, γεμάτος χαρά που θα τον ευγνωμονούν αιώνια για τα έργα του, έφερνε βόλτες στο γραφείο του και πρόβαρε το λόγο που θα έλεγε εις τα εγκαίνια της διώρυγος:

-Είμεθα σήμερον υπερήφανοι και χειροκροτάτε.

Αφού λοιπόν το πρόβαρε κει κάνα χρόνο να του φύγουν τα σαρδάμ, έκρινε πως θα χανε τελειώσει και κάτω με τα φτύρια και κολυμπάνε ας γουή σπήκ, πήρε τη Τρικούπαινα, πήρε και τα κανάλια, μπήκανε σε μια σκούνα και ξεκινάνε να κάνουνε Αιγαίο-Ιόνιο σε 10’. Πλέανε που λέτε με κέφι και τραγούδι και μετά από κάτι ώρες εφτάσανε στο Ναύπλιον. 

-Ρε σύ, ωραίος έγινε ο Ισθμός! Κοιτάτε το νησάκι και το καστράκι! Τζιμάνια οι δικοί μου, βολέψαν και το χώμα! Για δε σπίτια, για δε! 

-Νο σενιόρ δις ιζ Ναύπλιον. 

-Και ο Ισθμός που είναι; Αργούμε; 

-Τον περάσαμε σενιόρ. 

Έφριξεν τ’ αφεντικό και τραβήξαν πίσω ολοταχώς. ΄Αμα φτάσαν λοιπόν εκεί που θα πρεπε, ξεστραβώνεται ο Χαρίλαος αλλά διώρυγα δε βλέπει. Βουνά και φύση. 

-Ανεβάστε με στο κατάρτι να ιδώ. 

Βγάζουνε τα βίντσια και τον σκώνουν πάνω. Τί να δει: Κόσμος αραχτός και χώμα λοφίσκος αλλά το έδαφος δεν είχε κατέβει πόντο. 

-Κατεβάστε με κάτω. Καπετάνιος! 

-Παρών! 

-Πάρε τα κανάλια και τη Τρικούπαινα και φευγάτε. Βρες δικαιολογία. 

-Και εσείς; 

-Άσε με δώ, θα πάρω ταξί. 

Ανεβαίνει λοιπόν πάνω ασθμαίνοντας και βρίσκει το γραμματικό. 

-Ρε συ! 

-Ορίστε. 

-Τι χάλια είναι τούτα; Ρεζίλι με κάνατε! 

-Αφεντικό βρήκαμε αρχαία. Και οι εργάτες... 

-Ποιοί εργάτες ρε βουρδούλακα, εθελοντές δε σου πα να βρεις; 

-Με εθελοντές ξεκίνησα αφεντικό αλλά μάθανε για τα βαρέα και ανθυγιεινά.. 

-Τι έκανε λέει;;; 

-Ζητάνε το βασικό, ασφάλιση, ΙΚΑ, επίδομα και άδειες. 

-Ρε που μπλέξαμε. 

Τα μέτρησε από δω που λέτε, τα μέτρησε από κει, συλλογίστηκε και το κράξιμο αμα δε γίνει το Αιγαίο-Ιόνιο σε 10’, παίρνει τα μπογαλάκια του και πάει στας Ευρώπας, αφού ζήτησεν ακρόαση με application. 

-Σας ακούμε. 

-Δάνειο. 

-Αποκλείεται, σας δώκαμε για τον τρενούλη. 

-Τρενούλης ready and waiting. 

-Ναι αλλα τα βαγονέτα μας δε χωράνε στις γραμμές σας και αγανακτεί ο κόσμος με το σταθμό μετεπιβίβασης στη Κακαβιά. 

-Είχαμεν τεχνικάς δυσκολίας. 

-Τέλος πάντων, τώρα τι θέλετε; 

-Διώρυγαν. 

-Άλλο πάλι και τούτο. Τι σας έχει πιάσει; Μας ήρθε και τις προάλλες ένας λέει για Σουέζ...Δε κάθεστε εις τα αυγά σας λέω γώ; 

(στΣ το Σουέζ για να ξέρετε έφραζε το δρόμο προς Ίντια και έπρεπε κανείς να φέρει βόλτα την Άφρικα – κάτι σα το Μοριά, λίγο πιο μεγάλο-) 

Βγάζει τότε το λάπτοπ, το συνδέει στο προτζέκτορα και τους κάνει μια παρουσίαση τρελή σε ΡΡ, και Live your myth in Greece, και η ωραία Κόρινθος μίνι κρουαζιέρες, μακριά από κάβο Μαλλιά που χει φουρτούνα, ταχεία μετάβαση Ιταλία – Παραλιακή και άρση καμποτάζ, ψηθήκανε που λέτε και του δώσαν με προνομιακό επιτόκιο. Τους έστειλε και το χώμα που χε ήδη βγάλει για προκαταβολή, το πήρανε αυτοί, το κάνανε χωματερή και της δώκαν το όνομά του. 

Τραβάει πίσω βήμα ταχύ πάει βρίσκει τα παληκάρια του: 

-Πληρωθείτε. Και σκάφτε για όνομα του Θεού! 

Και ξεκινήσανε με γοργούς ρυθμούς με τη βοήθεια πολυεθνικής επιτροπής και τεχνολογία αιχμής και το κάνανε το έργο σε χρόνο ντε τε, 13 χρόνια και 2 μέρες. Καθόταν και ο Χαρίλαος και περίμενε τη μεγάλη μέρα και επειδή βαριότανε καθάριζε αυγά και γελάγαν όλοι χωρίς να δυσανασχετούν για τας καθυστερήσεις. Μια μέρα ήρθε και ο ναύαρχος και του λέει: 

-Ευπειθώς αναφέρω, τα πλοία που κρατάγαμε για τα εγκαίνια έχουνε σαπίσει. 

-Να τα τρίψετε. 

-Στο καιρό, αν τα τρίψουμε κι άλλο θα τρυπήσουν. 

Ξύνει που λέτε πάλι τη καράφλα του, εγκαίνια δίχως πλοία δε γίνονται γαρ, δε θα χε κανονίδι και πυροτεχνήματα και θα πήγαινε στράφι η φιέστα. 

-Εδώ που φτάσαμε, τα πλοία θα λυπηθούμε; 

Τραβάει άλλο ένα δάνειο Ελλάς-Γαλλία συμμαχία και παίρνει 3 ολοκαίνουρια θωρηκτά μεταλλικά να μη σαπίζουν. 

-Πως θα τα βγάλετε; 

- Ύδωρ, Σπετσοφάι και Ψάρια. 

-Να σας φέρουμε να φάτε και να αποφασίσετε μετά; 

-Βεβαίως. 

Και έβγαλε το μπλάνκο ο γραμματικός και να σου το «Ύδρα», το «Σπέτσαι» και το «Ψαρά» έτοιμα σημαιοστολισμένα για επιθεώρηση εν όψει εγκαινίων. Πήγε ο Χαρίλαος, τα είδε, του άρεσαν, αν και έγερναν λιγάκι. Μπήκε και μέσα και όπως μπήκε βγήκε και έβγαλε φιρμάνι να πλένουν οι ναυταίοι τα ποδάρια τους δις ανά βάρδια και να αλλάζουν κάλτσες. Και έκανε και τα εγκαίνια του με λαμπρότητα μεγάλη και ακολούθησε τραπέζωμα. 

-Δόξα σοι, τα κατάφερα. Κι αποβολάς. 

-Μπράβο αφεντικό. 

Δευτέρα πρωί που πήγε όμως πάλι στο γραφείο, βρήκε ένα φαξ 12 μέτρα. 

-Τί είναι τούτο ρε; 

-Ο λογαριασμός. 

Νταμπλάς του ρθε. Οπότε σκέφτηκε να μη καθυστερήσει, να βγεί να το πει να του φύγει και το βάρος. Ανοίγει τη μπαλκονόπορτα, και κοζάρει κάτω το κόσμο που χε λαϊκή και ψώνιζε ζαρζαβατικά. «Αμάν τι έχει να γίνει..» και «μια ψυχή που ναι να βγει ας βγει». 

-Λαέ μου! 

-Σε μας μιλάει; 

-Σας έχω νέα! 

-Ακούει. 

Βγάζει το χαρτί, το βάζει μπρος από το μουστάκι να μην πολυακούγεται: 

-...δυστυχώς επτωχεύσαμεν...! 

-Τι είπε ρε αυτός; Άκουσε κανείς; 

-Μπα. 

-Λες να ανακοίνωσε πως θα μας κάνει το μετρό που έλεγε προχθές στα εγκαίνια; 

-Λες; 

-Τι έγινε ρε παιδιά; 

-Θα μας κάνει και μετρό! 

Και έγινε πανηγύρι μεγάλο, Χαρίλαεεεε θεεεε οε οε οεεεε και αρχίσανε και την όλα, είδε ο δικός μας δε πίστευε στα μάτια του και άρχισε και αυτός τις υποκλίσεις. Ήταν όμως εκεί μπροστά ένας μπόμπιρας, Γιωρίκα θαρρώ τον λέγανε, που του χανε πλύνει τα αυτιά το πρωί μιας και θα τον έπαιρνε ο παππούς βόλτα στη πόλη, τον τραβάει που λέτε από το μπατζάκι: 

-Τι θες ωρέ; Δε σου πήρα κουλούρι; 

-Παππού τι σα πει «εφτωχέσαμεν»; 

-Που την άκουσες τη λέξη τούτη μάτια μου; 

-Να πριν λίγο το πε ο κυριούλης με το μουστάκι που χορεύει στο μπαλκόνι. 

-Κοίτα τότες να μαθαίνεις. 

Να μη σας τα πολυλογώ, το ζαρζαβατικό που απογειώθηκε έκρυψεν τον ήλιο. Και σαν έφτανε στο στόχο του, γιατί κουφοί ήσαν όχι στραβοί, μαζί με τα αυγά ημέρας, ανακάλυψεν ο Χαρίλαος τη σαλάτα του σεφ. Μπουκάρει μέσα στολισμένος και έτοιμος για σαλατιέρα, τα μαζεύει, κλειδώνει και δίνει τα κλειδιά σε κάτι τύπους με κοστούμι που τους λέγαν ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος παρακαλώ, μετά το πούλησαν το όνομα franchise στην αντίστοιχη λατρεμένη Ολυμπιακή Επιτροπή) γιατί δεν υπήρχε τότες ΔΝΤ και ευρωμηχανισμός ευρωβοήθειας ευρωκλάφτα, «βοήθειά σας και να μου ταΐζετε το ψάρι», παίρνει το καπέλο του και πήγε στο ραντεβού με την ιστορία όπου καταχωρήθηκε ως ο κύριος Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν ο 1ος. Αμήν. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Διαβάστε περισσότερα...

Ανάλυση της Τραγικής Κατάστασης της Ελληνικής Οικονομίας & των μέτρων «σωτηρίας»(από πολιτικός …. προδότης)

Από Konstantino Zeus

Αρχικά ένα μικρό μάθημα οικονομίας:

Διαβάστε περισσότερα...

Μικρή αναδρομή στην ιστορία μας!

Aπό DimX,

Ελληνίδες Έλληνες! Η ώρα τις αλήθειας έφτασε και οι φωνές πληθαίνουν! Αναδεύεται ολόκληρη η επικαιρότητα και μεταμορφωθήκαμε εις οικονομικούς γκουρού, πρωθυπουργούς, δικαστές, εφοριακούς, διπλωμάτες, κατήγορους, κατηγορούμενους, θύτες και θύματα. Ωραία. Και γεμίσαν τα δελτία με αναλύσεις και φωνές και το μελάνι ρέει άφθονο για τα χάλια μας, και γίνανε ομάδα μεγάλη, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, οι μεν, οι δεν και η Τζούλια και αποφασίσανε να πασχίσουν για το καλό μας, που λέει και ο φίλος μου ο Μηλιώκας. Χαμός. Και ευτυχώς που βρέθηκαν όλοι αυτοί να μας σώσουν και να φωνάξουν για μας και τη τσέπη μας! Επιτυχία! Καταφέραμε να δανειστούμε. Συγχαρητήρια συνέλληνες!

Οπότε είπα και εγώ να σταματίσω να διαβάζω τα συμπαθητικά αρθράκια των γκουρού και να γράψω τα δικά μου έτσι για να περνάει η ώρα και να ξεμουδιάσουν και τα χέρια μου. Αλλά μη το πείτε πουθενά γιατί δε θα με διαβάσει κανείς αμα μάθουν πως δεν είμαι γκουρού. Και θα στεναχωρηθώ. Έλεγα λοιπόν από μέσα μου εκεί που περίμενα το λεωφορείο.. Κάνει ζέστη! Και γιατί κάνει ζέστη; Γιατί ζούμε στην Ελλάδα! Ναι, το βρήκα! Αίτιο – αιτιατό. Σωστός! Και κατόπιν σκέφτηκα: Τι άλλο κάνει η Ελλάδα; Δανείζεται. Και γιατί δανείζεται; Γιατί... Επειδή... εεεεμ... Αλήθεια, γιατί;; 

Κάποιοι θα μου πείτε χρωστάμε, κάνουμε, δείχνουμε, χρειαζόμαστε και πρέπει. Και πριν ήταν φτηνό το χρήμα και τώρα ακριβό και spread και μπλα μπλα μπλα.. Κάτι σα τη βενζίνη δλδ (και μη πει κανείς ότι άμα δεν μπορείς να αγοράσεις βενζίνη τι το θές το αμάξι γιατί αμφισβητείτε τα επιτεύγματα τις μεταπολίτευσης και δε κάνει). Ναι, αλλά αυτό συμβαίνει τώρα και πλέον και στο εξής κύριοι. Εγώ ψάχνω να βρώ γιατί πήραμε το πρώτο δάνειο πέραν από τα δάνεια που πήραμε για λόγους εθνικής υπόστασης, κυριαρχίας και αντιμετώπισης κρίσεων, πολέμων κτλ. Αυτά ναι, δεν μπορούσε κάποιος να τα παρακάμψει. Πώς φτάσαμε όμως να παίρνουμε δάνεια προκειμένου να χάσουμε όσα πετύχαμε με τα πρώτα;

Χάριν σάτυρας, αγανάκτησης και χιούμορ αυτές τις περίεργες μέρες ας δούμε λίγο πιο παλιά, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι πως εφτάσαμεν ως εδώ. Το παρόν δεν είναι ιστορικό έγγραφο και να μην χρησιμοποιηθεί ως σύγγραμα σε σχολεία και πανεπιστήμια. Με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος δλδ. Τα ονόματα και οι καταστάσεις που παραθέτονται είναι συμπτωματικά (είναι;) και παρακαλώ συγχωρέστε με για τις ανακρίβειες. Επίσης μπορείτε να διαδώσετε ή και να συνεχίσετε το κείμενό μου γιατί μπορεί να βαρεθώ να γράψω τη συνέχεια! Α και αν σας βρει κάποιος Νίκος, να του πείτε πως αυτός με αντιγράφει και η ιδέα ήταν δικιά μου και οτί εγώ ήρθα πρώτος (όποιος κατάλαβε κατάλαβε). 

Ξεκινάμε λοιπόν. 

Σωτήριον έτος 1821 μ.Χ. Όλη η βαλκανική βρίσκεται υπό οθωμανική κατοχή. Όλη; Όχι! Γιατί κάπου στο Μοριά (στσ Πελοπόννησος, είπαμε να μαθαίνουν και οι καινούριοι) βρέθηκανε κάτι τύποι οπού το παίζανε κατεκτημένοι αλλά δεν το νιώθαν κιόλας. Όπως και πολλοί άλλοι πέρα από το Μοριά γιατί μόδα ήτανε, σα το freddo. Οπότε τον ωραίο Μάρτη που τους έκανε καλό καιρό, μαζευτήκανε οι προεστοί και οι λοιπές φίρμες για τη νέα σαιζόν και είπανε:

-Ρε σεις θα πάμε για πικνίκ τώρα που ανοίξαν οι μέρες;

-Ευχαρίστως κύρη μου αλλά να..

-Τι;

-Οι Τούρκοι.

-Ε, τί; Θα τους δώκουμε μεζέ.

-Όχι κύρη μου, θέλουν αυτοί να βγούνε και εμάς στο μαντρί. Φιρμάνι.

-Πώς; Ανεπίτρεπτον.

-Αίσχος!

-Και τι θα κάνομε; Αυτό το χαβά θα χωμε και το καλοκαίρι; Θα με φάει η Δέσπω θα θέλει πλαζ. 

-ΌΧΙ!

-Επανάστασις! Ντού!

Οπότε σκώθηκαν τα φλάμπουρα, πέσαν πιστολιές, σπαθιές, κλωτσιές, μπουνιές και ντομάτες ενίοτε, ανάψανε τα αίματα, άφριζε ο σουλτάνος που πιάστηκαν τα παλληκάρια του με φράουλες και καλαθάκια αντί για ντουφέκια, διασκεδάζανε και οι ξένοι που χαζεύανε και τρώγανε ποπ-κορν. 

Όμως, άμα είδαν να κουράζονται οι ραγιάδες και να νικάνε οι άλλοι που πήραν στο μεταξύ μεταγραφή τον Ιμπραΐμ τον Αιγύπτιο φορ, σκεφτήκαν:

-Ρε σεις, καλά του τη χαλάγαν τη μανέστρα του σουλτάνου τούτοι δω.. 

-Ορθώς λέγεις.

-Να τους κάνουμε κράτος ειδεμή θα γίνουν κρέας και θα τους χάσουμε!

-Μπα;

-Ναι καλέ, θα τους εγκρίνουμε και δάνειο. 

-Με ευνοϊκούς όρους;

-Ευνοϊκότατους.

-Αααα. Μέσα.

Στείλανε που λέτε κάτι ναυαρχαίους για διαιτητές, οι οποίοι βρήκαν τα καράβια του Μπραΐμη Ναυαρίνου γωνία να τους κλείνουνε το δρόμο και τα κάναν οδοντογλυφίδες, εντελώς και κατά λάθος, περιμένοντας τη τροχαία. Χάσανε οι άλλοι τα καράβια τους μαζί με τα αυγά και τα πασχάλια και είδανε ότι τελείωσε το πανηγύρι. Πέσανε λοιπόν οι τζίφρες, του στείλανε και του σουλτάνου FW για να ξέρει να μη βαράει, να μαζέψει και τον Μπραΐμη και να τον δώσει δανεικό, βγάλανε και σύνορα, δε σε μπάζω δε με μπάζεις, δώσανε τα χέρια, γεννηθήτω ΕΛΛΑΣ. 

Βρήκαν και CEO με μάστερ από το εξωτερικό και μέγα εισαγωγέα πατάτας ονόματι Καποδίστρια, τον βάλανε και ανάμεσα στο ‘Εθνικό και Πανεπιστήμιο Αθηνών’, και τα έπραττε καλά, κατά το δοκούν και το πρέπον. Είδαν όμως τα κόμματα πως χάνουν το κουμάντο και οτι θέλει περισσότερο χαρτί για να χωρέσουν τον Καποδίστρια στο ψηφοδέλτιο, τα μετρήσαν οτι δε βγαίνουν, ορμάνε και τον μουντάρουνε και τέζα. Ακούνε τα μαντάτα οι ξένοι, λένε γκουτ, αφού δε τη παλεύετε μόνοι σας με τους δικούς σας, ΔιορίζομεΝ όΤτο και ‘Βαυαρία’ Εταιρεία Διαχείριση Κινδύνου ΑΕ να σας φυλάνε από κάθε κακό. Αλλιώς ντάνειο καπούτ και τραβάτεν στας αγκοράς.

Είδανε που λέτε τα spread, μασήσανε οι δικοί μας, οπότε κατέφτασεν ο γαμπρός και έδινε κάθε μέρα πάρτυ από τη χαρά του που έγινε βασιλεύς. Μια, δυό, τρείς, βαρεθήκανε οι γειτόνοι τη φασαρία και τους μεθυσμένους, τραβάνε και του χτυπάνε. 

-Λέγετε, μπίτε;

-Μεσιέ, ενοχλάτε.

-Όττο είμαι ότι θέλω κάνω. Και στην εντεκάδα όποιους γκουστάρω εγώ. 

-Τότε θα βάλομε το ΠΑΜΕ να σας φράξει το γκαράζ.

-Και λοιπόν;

-Δε θα δύνανται να φύγουν οι μουσαφιραίοι και θα ξερνάνε εντός. 

-Και τι θέλετε;

-Σύνταγμα. Και τον Νικοπολίδη στα δοκάρια. 

-Σύνταγμα όσο θέλετε, αλλά Νικοπολίδης γιοκ. Αντέ εμπάτε για μπύρεν. 

Γεννηθήτω λοιπόν Σύνταγμα. Αυτό ρε παιδία με το άρθρο 16; Ναι αυτό, και μεγάλωσε, πλήθυνε και έγινε ανταπόκριση με τη γραμμή 2. Και θεσπίστηκε η διατάραξη κοινής ησυχίας, έβαλε και ο Όττος μoνωτικά, γερμανικής τεχνολογίας, όλα καλά. Πολλοί βέβαια ακόμα ισχυρίζονται ότι πρόκειται για προϊόν μέθης οπότε η τήρησή του έγκειται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός, εξ’ ου και οι παραβάσεις. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. 

Όλα καλά είπα; Ναι αλλά είχα ξεχάσει το γαμπρό που από τα πάρτυ και τη μπύρα ξέχασε και το λίγο management που ήξερε και ξόδευε πολλά. Οπότε δεν έφτανε το χρήμα για όλους, σταμάτησε να τους καλεί και στα πάρτυ, τα πήραν μια και καλή οι δικοί μας και του δώσανε κλωτσιά, συστημένο μαζί με τη Βαυαρία κλπ ΑΕ που έπαιρναν Cayenne με leasing. Οπότε καθήσανε πάλι κάτω και τα ζυγιάσανε.

-Το δάνειο μας το κόψαν;

-Όχι.

-Το Σύνταγμα μας έμεινε η το στείλαμε μαζί με τη Βαυαρία;

-Ποιό; Α όχι ρε, δεν χρειάστηκε πουθενά και το φυλάξαμε.

-Φέρτο εδώ.

-Δε παίζει, δε το βρίσκω. 

-Καλά, άμα το βρεις γράψε μέσα ‘Εκλογές’ και στείλε μου PM.

-Τι είναι πάλι τούτο;

-Θα δείς. 

Και γίναν λοιπόν διάφορα καλά και γίναν και εκλογές και έβγαινε πότε ο ένας πότε ο άλλος και να σου και ο κυρ Χαρίλαος κάποια στιγμή (στσ Τρικούπης, να μαθαίνετε και κάτι στραβάδια). Ωραίος τύπος ο Χαρίλαος, μερακλής, παίρνει χαρτί και γράφει: "Τις πταίει;" Ελα ντες. Ακόμα ψάχνουμε. Αρεσε λοιπόν το παιχνίδι βρείτε τον πταίχτη και πήρε τα ηνία του κράτους και ξεκίνησε:

-Κατασκευάσομεν Τρένο.

- ?

-Τρένο είπα, σαν και της Ευρώπης.

-ΟΣΕ;

-Περίπου. 

-Έγινε. 

-Πως έγινε ρε μπαγλαμά; Τούτες δω οι γραμμές είναι στενότερες από τα έξω, άσε που το κουτσό μουλάρι μου πάει πιο γρήγορα. Δεν είδες τα ISO πριν τα στήσεις; 

-Τα είδα αλλά δε χώραγε από τα Τέμπη. Άσε που καίει και λιγότερο.

-Α ναι;

Και έξυσε τη φαλάκρα του.

-Και πώς θα πηγαίνουμε στας Ευρώπας;

-Δια θαλάσσης.

-Πως ωρέ, που θα βγαίνω απο το Πειραιά και θα κάνω το γύρο του θριάμβου με τη μαούνα; 

(στσ Ισθμός δε σημαίνει γέφυρα και στάση, ήταν ξηρά κάποτε και έφραζε τον πλου)

-ΑΑΑΑ μη το πεις μη το πεις!!

-Δε το λέω.

-Θα σκάψωμεν! Εύρηκα!

-Μπράβο αφεντικό. 

-Ξεκόλλα και φέρε το φτυάρι. Έχεις δουλειά να κάνεις.

-Εγώ; Δε προβλέπεται..

-Τσακίσου είπα. Εργολαβία. Ψήνεσαι;

-Τσακίζομαι. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......

Διαβάστε περισσότερα...