''Θάνατος εκτός εποχής
(Το σημείωμα αφιερώνεται στην Ανίσα που σε λίγο θα είναι πτυχιούχος ψυχολογίας)
Αύγουστο, Χριστούγεννα ή Πάσχα. Αυτή ήταν η καλή, μέχρι πρότινος, εποχή για να πεθάνει κανείς στην Αλβανία. Για να πεθάνεις και να μην πας άκλαυτος και μόνος.
Κάθε δυο χρόνια οι αλλοδαποί ήσαν υποχρεωμένοι να καταθέτουν τα χαρτιά τους για ανανέωση άδειας παραμονής. Η απάντηση συνήθως κρατούσε πάνω από 6 μήνες, στο διάστημα αυτό δεν επιτρεπόταν να ταξιδέψουν παρά μόνο Πάσχα, Χριστούγεννα ή Αύγουστο.
Κι αν υπήρχε ανάγκη; Ένας θάνατος π.χ.; Μια αρρώστια; Αδιάφορο. Αν και πάνω από 10 χρόνια ''νόμιμη'' στην Ελλάδα, η μητέρα της Ανίσα, έιχε κάνει το λάθος, παραβαίνοντας τις υποδείξεις, να πάει στην κηδεία του εκτός εποχής θανόντος συγγενούς της. Είδε κι έπαθε να γυρίσει πίσω, στην Ελλάδα όπου σύζυγος και παιδιά με αδημονία την περίμεναν. Φεύγοντας η ηλικιωμένη μητέρα της παρακάλεσε:
''Κι αν τύχει και πεθάνω, υποσχέσου μου να μην έλθεις, με ακούς;''
2010. Η ιστορία αυτή δεν θα επαναληφθεί. Πρόσφατα η ομηρεία τελείωσε. Ο θάνατος βρήκε το δίκιο του. Ανά πάσα στιγμή, έχοντας βεβαίωση κατάθεσης χαρτιών, ο αλλοδαπός μπορεί να ταξιδέψει, να θάψει, να παντρέψει, να βαφτίσει. Καθημερινά πράγματα δηλαδή που όμως κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαιοσύνης και πολιτισμού δεν ήσαν εφικτά. Όταν όμως το αυτονόητο αίρεται, όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Ο μικρόκοσμος διαρυγνύεται. Θηρία άγρια εισβάλλουν να σε κατασπαράξουν. Ουδείς μένει προστατευμένος.
Η γιαγιά είναι ελεύθερη τώρα να πεθάνει δίχως παραπανίσιο τρόμο.
Μια μικρή αναγκαία θεραπεία του αυτονόητου. Λίγο, τόσο δα, η αγριάδα να ημερέψει. Ένα μικρό, τόσο δα, φως στο σκοτάδι. Δεν είναι συμπαγές το σκοτάδι, αλλοίμονο αν ήταν...''
Όπως θα διαπιστώσατε η Ανίσα είναι από την Αλβανία. Στα τόσα χρόνια που τη γνωρίζω, ποτέ δεν την είδα ως ξένη. Δεν το λέω αυτό για να καυχηθώ. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει λιγότερο ρατσίστρια από άλλους και δε με νοιάζει άλλωστε.
Διαπίστωσα, όμως, με αυτό το κείμενο ότι ναι, υπάρχουν περιθώρια αλλαγής. Και στους ανθρώπους και στα δεδομένα γενικότερα αυτής της χώρας. Είναι κι αυτό μια - μικρή μεν, αξιόλογη δε - πηγή αισιοδοξίας γι' αυτή τη Ζωή που ζούμε.. Ας ελπίσουμε λοιπόν καθώς από ο, τι φαίνεται ακόμα άλλοι αποφασίζουν για εμάς σε τόσα θέματα της δικής μας Ζωής. Και προφανώς ο καθένας έχει τα δικά του βάσανα και προβλήματα στη χώρα αυτή και γενικότερα στη Ζωή αυτή. Χμμμ... τουλάχιστον η όποια αλλαγή γίνεται (νομίζω και ελπίζω) προς δικό μας όφελος - εμάς τους ανθρώπους, όχι εμάς τους Αλβανούς, Ρώσους, Βούλγαρους κ.λπ.. Δεν μπορεί.. κάτι είναι κι αυτό, έτσι δεν είναι;
Ξέρετε όμως κάτι; Είναι καλό που γνωστοποιείται και διαδίδεται (κάπως) το κείμενο αυτό, μήπως και αφυπνιστούν όσοι ζουν σε μια ουτοπία που δε χωρά άλλους. Γιατί έχει δίκιο η κυρία Τσαλίκογλου: Δεν είναι συμπαγές το σκοτάδι..
ΥΓ: Πάλι κλείνω χωρίς ερώτηση αλλά δεν πειράζει, δεν έχω να ρωτήσω κάτι. Ευχαριστώ.. (!)
