Rewind, Stop, Play, Fast Forward..

Τι καλά που θα'ταν, αν τα κουμπάκια του τίτλου ίσχυαν και για την κασσέττα της Ζωής..! (?)
Ερώτηση: τα προβλήματα, που εμφανίζονται πολλές φορές από το πουθενά, υπήρχαν από την αρχή στην κασσέττα αυτή; Ή μήπως με τα χρόνια η κασσέττα χάλασε; Ας πάρουμε περιπτώσεις:
Περίπτωση 1η: ναι τα προβλήματα υπήρχαν από την αρχή. Αν είναι έτσι τότε μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Και όταν δούμε ότι δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε άλλο, όταν τελειώσουν τα αποθέματα δύναμης που έχουμε, μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του fast forward. Θα το πατήσουμε και μετά θα πατήσουμε stop και play όταν περάσει το δυσάρεστο αυτό κομμάτι της ταινίας και ξαναφανεί ο ήλιος και η ευημερία.
Περίπτωση 2η: ναι η κασσέττα χάλασε με τον καιρό. Η ταινία έχει φθαρεί και δημιουργεί παράσιτα/προβλήματα. Τότε μπορούμε να πατήσουμε stop, να βγάλουμε την κασσέττα, να την ανοίξουμε, να την επισκευάσουμε, να την ξαναβάλουμε και να πατήσουμε play.
Και στις δύο περιπτώσεις νομίζω χάνεται το ενδιαφέρον. Επαναπαυόμαστε πως ο,τι κακό, ο,τι λάθος μπορούμε να το διορθώσουμε και αυτό μόνο υπέρ μας δεν είναι. Μέσα από τα εμπόδια και τα λάθη βγαίνουμε πιο δυνατοί. Ή τουλάχιστον πιο πλούσιοι σε εμπειρία και γνώση. Αν γνωρίζαμε ότι μπορούμε να πατήσουμε ανά πάσα στιγμή rewind ή fast forward, stop και play, τότε δε θα μαθαίναμε ποτέ να προσπαθούμε. Δε θα δοκιμάζαμε ποτέ τις αντοχές και τα όριά μας. Μάλλον δε θα ήταν και τόσο καλό αυτό..
Και θα κλείσω με μια σκέψη: νομίζω είναι καλύτερα να αφήσουμε την κασσέττα να παίζει. Γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσει η παροχή ρεύματος. Και αν παίζουμε συνέχεια με τα κουμπιά, τα φώτα θα σβήσουν και η ταινία θα είναι ακόμα στην αρχή..
Μήπως λοιπόν να μάθουμε να προχωράμε;;

Waiting For The Storm..

Θέμα των ημερών: φιλία. Απεριόριστη, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς πρέπει και δεσμεύσεις. Και χωρίς προβλήματα. "Υπάρχει", θα απαντούσα σε όποιον με ρωτούσε, αν δεν είχε προστεθεί αυτό το τελευταίο στοιχείο. Τι θα πει "χωρίς προβλήματα"; Θα ήταν ψεύτικη έτσι. Τα προβλήματα, τα εμπόδια, τα αραιά συννεφάκια είναι που δίνουν ζωντάνια στη φιλία. Έτσι πιστεύω. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος. Νομίζω όμως ότι μετά τις δυσκολίες αυτό που μένει είναι μια ακόμη πιο δυνατή φιλία.
Ο πραγματικός φίλος δείχνει κατανόηση και αφοσίωση, προσφέρει συμπαράσταση και όλα αυτά που λένε όλοι τέλος πάντων. Κοιτάζει και τον εαυτό του όμως. Λίγος εγωισμός, ένα κλικ μόνο, δεν πρέπει να υπάρχει; Όχι βέβαια μέχρι εκεί που πλέον δεν υπολογίζεις τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων..
Και φτάνω στο σκέλος εκείνο του θέματος που προβληματίζει: για πόσο καιρό μπορεί ο "φίλος" να βάζει τον εαυτό του πιο πάνω; Λίγο πιο πάνω; Για πόσο θα τον αφήνουμε να... μας αγνοεί;μας ξεχνά;μας υποβιβάζει;μας απογοητεύει; Εντάξει δεν ξέρω αν λίγος εγωισμός συνεπάγεται όλα αυτά, απλά αναρωτιέμαι.. Κι εμείς; Αυτό το παράπονο, αυτή τη δυσαρέσκεια σε ποιον θα την εκφράσουμε; Στον "ένοχο"; Ή μήπως σε κάποιο τρίτο πρόσωπο ευελπιστώντας να πάρουμε μια δεύτερη, (πιο) αντικειμενική γνώμη; Μάλλον εξαρτάται από την περίπτωση, από το βαθμό της απογοήτευσης και πολλά πολλά άλλα..
Και έρχομαι στο αγαπημένο μου σενάριο: απογοητεύεσαι από το φίλο Νο 1, βρίσκεις "παρηγοριά" στο φίλο Νο 2 και κάποια στιγμή, για κάποιο σοβαρό ή/και ανόητο λόγο, απογοητεύεσαι και από το φίλο Νο 2. Τότε είναι που σκέφτεσαι: "Μήπως τελικά φταίω εγώ; Μήπως εγώ έχω το πρόβλημα; Μήπως εγώ είμαι λάθος;".. Προσπάθησε τώρα εσύ να βγάλεις συμπεράσματα. Ίσως η λύση είναι να βρεθείτε και οι τρεις μαζί και να το συζητήσετε. Κι αν ανάψουν τα αίματα και ειπωθούν βαριές κουβέντες; Χμμμ... Οι πράξεις μπορεί καμιά φορά να επιδέχονται διορθώσεως. Τα λόγια όμως; Ξεχνιούνται; Ή η μόνη κατάληξη είναι να καταπιεστούν συναισθήματα με κίνδυνο κάποια στιγμή αυτά να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να ξεσπάσει η καταιγίδα;
Αν γίνουν αυτές οι σκέψεις με αυτή τη σειρά, τότε θα καταλήξεις στο συμπέρασμα "όχι, δε φταίνε, δεν πειράζει" και θα υποχωρήσεις. Θα συμβιβαστείς. Δεν είναι άδικο;;