Έλα για λίγο... μ' ακούς;

Μα τι γίνεται επιτέλους; Βίωσα μια τόσο δραματική και δυσάρεστη επανάληψη την εβδομάδα αυτή που πραγματικά έχω αποδιοργανωθεί τελείως..! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πληγώνεται; Να επιτρέπουμε στους γύρω μας να μας πληγώνουν χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να προστατευτούμε; Τι νόημα έχει; Κανένα! Τι κερδίζουμε; Απολύτως τίποτα! Πείτε μου παρακαλώ γιατί πραγματικά κοντεύω να τρελαθώ.. Είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς εξ' αρχής; Είναι τόσο δύσκολο πια να κηνυγήσουμε τα θέλω μας; Πώς παίρνουμε μια απόφαση -που στο κάτω κάτω μπορεί και να μην αφορά μόνο τον εαυτό μας- μόνοι μας; Πώς γινόμαστε τόσο απόλυτοι; Τόσο εγωιστές; Τόσο; Ας ανοίξουμε το βλέμμα μας. Ας διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Ας πετάξουμε μακριά τις παρωπίδες. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας. Ίσως δούμε τον άλλο που μας χρειάζεται, που θέλει να μας πει κάτι, ίσως ακούσουμε τις κραυγές του. ''Είμαι εδώ, στέκομαι δίπλα σου, σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη, σου φωνάζω.. μ' ακούς;;;'' Πώς το λέει ο Ελύτης;
''... Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω - μ' ακούς; ...''
Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας και ας σηκώσουμε το βλέμμα μας. Γιατί αν περπατάμε κουφοί και τυφλοί ενώ δεν είμαστε, η Ζωή θα περάσει από δίπλα μας κι εμείς θα τη χάσουμε. Κι έπειτα... επούλωση πληγών, αναζήτηση ευτυχίας -χωρίς να ξέρουμε καν πώς είναι- και συνεχής και άσκοπη περιπλάνηση. Αυτό είναι που θέλουμε τελικά; Δε θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω; Ακούει κανείς;;;