Lof der Liefde

Toen ik nog een jonge en onervaren Kyroushka was, leek het mij erg belangrijk dat mijn toekomstige verloofde toch op zijn minst in het bezit was van een brommer. Het merk deed er geloof ik ook nog toe, maar welke dat had moeten zijn ben ik gelukkig vergeten.
Daarna kwam het besef dat het toch belangrijker was dat het vriendje in kwestie een beetje persoonlijkheid had. Dat hield toen vooral in dat hij bijdehand moest zijn, goed gebekt zeg maar, met name tegenover leraren.
Ook daar ben ik op teruggekomen.

Het idee dat Hij ouder moest zijn heeft mij gek genoeg nooit gestoord. Tot ik, bij mijn voorlaatste vriendje (die een aantal jaren jonger was) besefte dat wij geen gemeenschappelijke favoriete kinderprogramma's hadden (hij had nog nooit van Swiebertje gehoord).
Het was toen snel afgelopen met de pret, je moet de belangrijke dingen in elkaars leven wel herkennen, vind ik.
Wat het langste stand heeft gehouden was de onbenullige gedachte (dat kan ik nu ruimhartig toegeven) dat de Ideale Man iets langer moet zijn.

Hier tartte ik het Lot. Mij werd namelijk Houtman in de schoot geworpen.

Houtman, lieve lezers, is een stukkie kleiner dan ik. Bijna zes centimeter, om precies te zijn. Da's heel wat, als je er naast staat.
Maar dit is nog niet alles.
Hij is ook lichter dan ik. Nou ga ik hier niet aan jullie vertellen hoevéél lichter, maar laat ik zeggen dat het verschil significant is.
En, nu ik jullie toch met mijn frustraties lastig val, hij heeft bovendien een schoenmaat kleiner dan ik.

Was dat een reden tot twijfel? Heb ik hem hierom geweigerd?
Ehm, ja. In eerste instantie wel.
Maar gelukkig had ik de ervaringen met die voorgaande vriendjes. Iedere keer als een verkering uit was kon er weer een streepje door een voorwaarde op mijn Verlanglijst.
Rijk? Nop.
Bijdehand? Zeker niet.
Auto van de zaak? Laat me niet lachen.

Eerlijk? Ja.
Humor? Zo'n beetje het allerbelangrijkste.
Lief? Daar zijn we aangekomen bij de Hoofdzaak. Hij moet lief zijn, een goed mens, iemand waarbij je trots bent dat jij je leven met hem mag delen.

Dus, voor alle singles onder jullie die op zoek zijn naar de Ideale Partner: kijk eens in je vriendenkring of er iemand bij is die iets kleiner is dan jij.
Dat zijn de leuksten.

Delen en vermenigvuldigen

Het is natuurlijk nog steeds winter, de tijd waarin ik eigenlijk had moeten soppen en poetsen, je weet wel, met zo'n emmer en een spons en zo. Maar de houtkachel snort zo lekker en de breipennen tikken zo gezellig.

mijn omslagdoek vordert gestaag...

Bovendien heeft een vriendin weer zo'n fijne zak doorschuifkleren langsgebracht.
Wat doet een normaal mens dan, ik bedoel maar, de geest is gewillig, maar het vlees is zo zwak.
De emmer fluks weer teruggezet.
Blij de zak ingedoken.
Stapeltjes gemaakt:
a. direct aan
b. nog iets aan vermaken
c. voor een volgende ontvanger.

Dat er door de economische crisis dingen veranderd zijn, merk ik wel. Het is volstrekt normaal om te pronken met je nieuwste aanwinsten uit de Kringloop. Voedsel en auto's delen we met elkaar, we hebben maandelijks gezellige ruilmiddagen en we lenen zo nu en dan een apparaat van de buurvrouw en omgekeerd.
Delen is het nieuwe Kopen.

In die zak zat zomaar een linnen broek (ik hou van linnen, het kreukt ontzettend en daar hoef je je nou eens niet voor te verontschuldigen). Prachtig zilverkleurig. Maar te kort, echt te kort. Een wijde broek moet wel om de enkels zwabberen, vind ik.

Met broek, bijpassend glanskatoen en een haaknaald ging ik opgewekt bij die houtkachel zitten haken.

eerst het sierbiesje eraf geknipt

een festonsteek langs de broekspijp als basis voor de stokjes

Voor de gewenste lengte moest ik vijf toeren stokjes haken. Voor de laatste (zesde) toer haakte ik een sierrandje door afwisselend een halve vaste, een vaste, een steek overslaan, drie stokjes in dezelfde steek, weer steek overslaan, vaste en ditzelfde riedeltje opnieuw (dus weer een halve vaste, enz.).

mijn prachtige, gekreukte, zilveren broek

En de rest van de Zak?
Wat mij niet past of niet bij mij past, leg ik weer op stapeltjes voor andere ontvangers, ik ken een aantal mensen die daar weer heel blij mee zullen zijn. Bovendien komt er een klein stapeltje bij van wat ik zelf weer opruim.
Zo wordt delen vermenigvuldigen.