ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΑΡΑΓΩΝ

Η σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη δεν ήταν κάτι τοσ οποίο με αιφνιδίασε. Αντιθέτως, ήταν κάτι το οποίο αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή. Το ερώτημα όμως είναι το εάν ο Ψωμιάδης αυτή τη φορά θα πάει στην φυλακή ή θα κάνει χρήση των γνωστών τερτιπιών του παρελθόντως για να την βγάλει καθαρή.

Άλλωστε δεν έιναι και κανένας γραφικός. Φαίνεται ότι ο ίδιος, ή οι άνθρωποι στων οποίων τη διάθεση είναι, έχει πολιτική, οικονομική και κοινωνική δύναμη.

Η διαδορμή του Ψωμιάδη, και ο τρόπος λειτουργίας του φέρουν αρκετές συγγένειες με τον την Καμόρα και την Κόζα Νόστρα. Και οι μεν και ο δε είναι εγνωσμένων συντηριτικών καταβολών και με γνωστές διασυνδέσεις με κομμάτια της κρατικής μηχανής. Πίσω στα χρόνια του μολυβιού, η Κόζα Νόστρα έιχε σαφή δράση ενάντια στην Ιταλική αριστερά. Μέλη της ήταν κομμάτι της Ιταλικής Γκλάντιο, μιας μασονικής στοάς με το όνομα P-2. Επίσης την εποχή που ακόμα αγνοείτο η τύχη του Aldo Moro, μέλη της μαφίας απειλούσαν τη ζωή αριστερών αγωνιστών, ενώ έγκλειστα μέλη της είχαν την εντολή της δολοφονίας των έγκλειστων ηγετών των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μια ανάλογη πορεία ακολουθεί και ο ΨωμιάδΗΣ. Μπορεί να μην ήταν ο ρασοφόρος βασανιστής της ΕΣΑ, η σχέση του όμως με την εν λόγω υπηρεσία έγινε εμφανής όταν εμφανίστηκε στηις δίκες των βασανιστών ως «σωματοφύλακας» γνωστών βασανιστών, τραμπουκίζωντας και απειλώντας μάρτυρες κατηγορίας. Επίσης η οικογένεια του διατηρούσε καλές σχέσεις με τον κύκλο του τότε αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, και γνωστά μέλη της ΕΣΑ. Όπως, λοιπόν , η Κόζα Νόστρα και η Καμόρα χρησιμοποιώντας φασιστικούς κύκλους και Χριστιανοδημοκράτες, κατάφεραν να διατηρήσουν την παντοφδυναμία τους, έτσι και ο Ψωμιάδης κατάφερε να μένει στον αφρό και όχι στην φυλακή χάρη στις σχέσεις του με τα «σταγονίδια» της επταετίας και τις σχέσεις του με πολιτικούς του συντηριτικού χώρου και την Ιεραρχία ( που είχε φύγει από τα χέρια του Παπαδοπουλικού Ιερώνυμου, για να καταλήξει μέσω του Ιωαννιδικού Σεραφείμ, στον «μαθητή»του Πειραιώς Καλλίνικου (άλλου Παπαδοπουλικού) Χριστόδουλο, κλπ), παρά το γεγονός ότι είχε αποδειχτεί η συμμετοχή του σε πολλούς εκβιασμούς, απάτες, αλλά και εκκρεμούσε σε βάρος του ένταλμα της ΙΝΤΕΡΠΟΛ για λαθρεμπόριο.

Αλλά και όπου δεν χρειαζόταν το κράτος η οι ημέτεροι της παρατάξεως, εκεί έμπαινε ο αθλητισμός. Πάλι ο Ψωμιάδης χρησιμοποιούσε μια τακτική δανεισμένη από την ιταλική μαφία. Χρησιμοποιούσε αθλητικούς συλλόγους, κέντρα, επιχειρήσεις για να ξεπλύνει το χρήμα. Η χρήση όμως των συλλόγων αποσκοπούσε και στην χρήση ενός ιδιοτικού στρατού. Και αυτός ήταν ο σύλλογοι των οργανωμένων οπαδών. Και βέβαια, ενώ ήταν ιδιοκτίτης, αυτό ποτέ δεν φαινόταν στα χαρτιά. Την ιδιοκτησία είχαν μέλη της οικογένειας στα οποία έλεγε τι να κάνουν. Ποιος, ας πούμε, ξεχνάει, την αλίστου μνήμης μεταβίβαση της ιδιοκτησίας της μπασκετικής ΑΕΚ στον 19 χρονο, τότε, υιό Ψωμιάδη;

Βέβαια ο Ψωμιάδης δεν ήταν ο μόνος που χρησιμοποιούσε αχυρανθρώπους. Θυμάστε τον Αχιλέα Μπέο που είχε τοποθετήσει στο τιμόνι του Πανιωνίου τον Λε-Πα όταν εκείνος τραγουδούσε στε κέντρα του Μπέου; Ήταν ομως ο πρώτος που το έκανε τόσο καραμπινάτα.

Ο Ψωμιάδης δεν είναι μια ειδική και γραφική περίπτωση ανθρώπου. Είναι το σύμπτωμα ενος πολιτικοοικονομικού συστήματος που , στν καλύτερη των περιπτώσεων, νοσεί. Εάν θέλουμε να ξεφορτωθούμε τέτοιες περιπτώσεις ατόμων, καιρός είναι να δούμε και το παρόν σύστημα, που τους εκτρέφει και τους υποθάλπτει, και να το αλλάξουμε εκ βάθρων