Μια εντελώς γραφική/banal ερώτησις

Που στο διάλο πήγαν όλες οι ελεύθερες γυναίκες;

yum/yuck of the week 28/3

Yum

Τα Αγγλάκια που μας έβαλαν τα γυαλυά. Το Λονδίνο πλυμήρησε από 500,000 διαδηλωτές ενάντια στις περικοπές

Yuck

Οι ασφαλήτες/ανδρείκελα/κυβερνητοτσολιάδες που συνέλαβαν 10 ανθρώπους στο Σύνταγμα επειδή τολμούσαν να διαδηλώσουν την ώρα της "εθνικής μας φιέστας"

Κράτος εταιρικόν, Ιαπωνία

Όλο αυτό τον καιρό μαθαίναμε για τα κακά της ατομικής ενέργειας. Μαθαίναμε, επίσης για την φοβερή οργάνωση της Ιαπωνίας, και τα στάνταρ ασφαλείας που βάζουν οι Ιάπωνες στα πάντα.. Υπό αυτές τις συνθήκες, η πιθανότητα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος να συμβεί στην Ιαπωνία φάνταζε γελοία. Ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. ΄Ομως, όπως πολλοί Ιάπωνες λένε, ότι αυτό ήταν απλά θέμα χρόνου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 300 ατυχήματα έχουν γίνει σε πυρηνικούς αντιδραστίρες στην Ιαπωνία από την δεκαετία του ’50, τα περισσότερα από τα οποία έχουν συγκαληφθεί. Υπήρξαν και δύο τα οποία ήταν τόσο μεγάλης έκτασης που δεν μπορούσαν να συγκαληφτούν, στο Monju το 1995 και στην Tokaimura το 1999. Και υπήρχαν και απτά σημάδια, όταν ένα άλλο αντίστοιχο εργοστάσιο έπαθε μεγάλες ζημιές κατά τον σεισμό στην περιοχή Chuetsu-oki. Όλα τα εργοστάσια αυτού του τύπου στην Ιαπωνία ανήκουν σε ιδιώτες. Το εργοστάσιο της Chuetsu-oki και της Fukushima, ανήκουν σε μία εταιρία την TEPCO (Tokyo Electric Power Company). Βάλτε επίσης στο λογαριασμό ότι η παροχή ηλεκτρισμού στην Ιαπωνία χωρίζεται σε 11 περιφέρειες, οι οποίες ελέγχονται μονοπωλιακά από 11 διαφορετικές περιφερειακές εταιρίες παροχής ενέργειας, οι οποίες χρησιμοποιούν συστήματα που δεν είναι συμβατά μεταξύ τους.
Και συν τοις άλλοις, η βιομηχανία στηρίζεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην παροχή πυρηνικής ενέργειας. Άρα υπάρχει τεράστια ζήτηση και μια κερδοφόρα πηγή ενέργειας για τις εταιρίες αυτές. Για να αυξήσουν την κερδοφορία αυτές οι εταιρίες χρησιμοποιούσαν θαλασσινό νερό για την ψύξη των αντιδραστήρων και είχαν χαλαρώσει σημαντικά τα μέτρα ασφαλείας στους αντιδραστήρες.
Το κακό συνέβη όταν το τσουνάμι κατέστρεψε τους σωλήνες παροχής για το εργοστάσιο, οπότε και αναπτύχθηκαν μεγάλες θερμοκρασίες μέσα στους αντιδραστήρες, με αποτέλεσμα τις εκρήξεις. Και το εφιαλτικό σενάριο είναι μια αλυσιδοτή αντίδραση σε όλα τα δίκτυα ηλέκτροδότισης της χώρας, λόγω της μη συμβατότητας των δικτύων μεταξύ τους. Μιλάμε δηλαδή για εργοστάσια που θα «υπερεργάζονται», για να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες, και στα οποία η κόπωση των υλικών ή των εργαζομένων, ή και των δύο να οδηγήσει σε αλλυσιδωτά πυρηινκά ατυχήματα. Και αυτό το εφιαλτικό σενάριο δεν βρίσκεται και πολύ μακρυά από την πραγματικότητα.

Ας μην γελιόμαστε πλέον. Η ατομική ενέργεια είναι κατί το οποίο παραειναι επικίνδυνο για να βρίσκεται σε ανθρώπινα χέρια, πόσο μάλλον στα χέρια ιδιωτών. Πρέπει, οι λαοί στις χώρες τον οποίων υπάρχουν τέτοιες εγκαταστάσεις, να αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρά να απαιτήσουν την αντικατάσταση αυτών των ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων από μονάδες που να παράγουν ενέργεια μέσα από τις «συμβατικότερες» ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως το ηλιακό φως, το νερό και τον αέρα. Και επίσης θα πρέπει να σκεφτούμε τι παρόχους ενέργειας θέλουμε. Ιδιώτες που να την παρέχουν βάσει κέρδους, ή παρόχους που να ελέγχονται από τους εργαζομένους τους- τις τοπικές κοινωνίες;

Μανώλη Ρασούλη το ανάγνωσμα

1978. Θεσσαλονίκη. Μια παρέα μένει κοινοβιακά σε ένα διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη. Κοιμούνται στρωματσάδα και γράφουν έναν καθαρά ελληνικό δίσκο. Τρελή κι αδέσποτη, Κανείς εδώ δεν τραγουδά και τα ρέστα.

Μέσα της δεκαετίας του ’80. Καθ’ οδόν προς την Ελαφόνησο, κάπου έξω από το Άστρος.Κλεισμένοι σε ένα Lada Niva. ΄Έχουμε ακούσει για ν-οστή φορά το Φορτηγό και τα δέκα χρόνια κομμάτια του Σαββόπουλου. O πατέρας μου απηυδυσμένος, αποφασίζει να βάλει κάτι άλλο στο κασετόφωνο, εγώ θέλω να ξαν’ακούσω το «Σαν τον Καραγκιόζη» και την φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. Αρπάζει μια κασέτα στην τύχη και την βάζει.
« Τη ζωή σαν αχθοφόρος...»

Οι φωνές διαδέχονται η μία την άλλη, μαθαίνω τον Παπάζογλου, τον Ξηδάκη αλλά και τον Ρασούλη. Και τα δυακόσια τόσα χιλιόμετρα του φιδωτού δρόμου περνάν σαν νεράκι

200 κάτι. Ο Ρασούλης, με πιτσιρικάδες στο σχήμα, παίζει σε κάποιο αντιρατσιστικό. Έχει ασπρίσει για τα καλά, αλλά έχει κέφια, και κάνει την συναυλία πανηγύρι. Και εγώ, σχεδόν σαν μικρό παιδί, ακούω.
Ποτέ δεν ήμουν λαϊκός, ακόμα και το έντεχνο κάπως ξόφαλτσα το πήρα. Όμως ο Ρασούλης ήταν κάτι άλλο. Μαζί με τους ρεμπέτες, τον Στράτο, τον Στελάρα, ήταν αληθινός. Ήταν ροκ, και ας μην πολυάκουγες την ηλεκτρική στα τραγούδια του. Ιδεολόγος, γκουρού, στιχουργός, άνθρωπος της τέχνης. Αυτό ήταν ο κύριος Μανώλης, για πολλούς από εμάς που τον γνωρίσαμε μέσα από την μουσική.
Σήμερα, θα πάω σπίτι, θα ξεθάψω εκείνο το Lp, θα ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί, και θα ξαναγίνω ο πιτσιρίκος της δεκαετίας του ’80...

Στην υγειά σας κύριε Μανώλη

Yum/yuck of the week 14/3/2011

Yum
Μεγάλη νίκη των μεταναστών στην Υπατία.

Yuck
Που η κυβέρνηση άλλα υποσχέθηκε στους μετανάστες, και άλλα λέει τώρα