" Αντιλογισμός "

Παρασκευή...μιας πολύ παράξενης βδομάδας, στην καρδιά των γιορτών στο φόρτε των ευχών και στο τέλειωμα του χρόνου.

Ενός πολύ παράξενου χρόνου.

Καταρχήν οι ευχές...

Απ τις άλλες όμως.

 Όχι εκείνες τις τετριμμένες, τις βαρετές, τις ανούσιες.

Τις άλλες.

Για γεμάτες μέρες, ουσιαστικές με πολύ συναίσθημα.

Για αλλαγή όλων αυτών που μας ζορίζουν, μας καταπιέζουν, μας σκλαβώνουν, μας στερούν την ελευθερία μας.

Με πολλά χρώματα, πολλές εικόνες ,πολύ μουσική, πολλές μυρωδιές και άλλες τόσες γεύσεις.

Με λιγότερη τηλεόραση, λιγότερη κατανάλωση, λιγότερο έχειν και περισσότερο νιώθω.

Και εκεί πάνω στις σκέψεις για το 13 που φεύγει, ανάμεσα σε μπόλικη φόρτιση, ανακούφιση, κούραση, νοσταλγία, πολλή θάλασσα, πολύ ταξίδι, άπειρες εικόνες,λίγο από πίκρα,λίγο από δάκρυ, πολύ από κάθαρση, αρκετά από εξομολογήσεις,ένας καθρέφτη ακριβώς απέναντι μου.Κατευθείαν μέσα μου.

 Θέλω να φύγει τούτη η χρονιά.

 Ν αλλάξει.

Γιατί το 13 ήταν πολύ δύσκολη χρονιά.

Με δοκιμασίες και μεγάλες αποφάσεις.

Προσωπικά, κοινωνικά,πολιτικά, πολύ δύσκολη χρονιά.

Για όλους.

Και για να φύγει γλυκά και όμορφα θα την στολίσω....

Γι αυτό θα την κάνω συναίσθημα.

Και θα ναι ένα πολύ πρόσφατο συναίσθημα, ή μάλλον το πιο νωπό.

Χτεσινό.

Στην κουνιστή δίπλα στο τζάκι.Έφτασε πρώτα η μικρή. Έγειρε το μαγουλάκι της στο γόνατο μου και με τη ζεστή χουφτίτσα της χάιδευε το κάτω μέρος του παντελονιού αφημένη στα χάδια στα μαλλάκια της. Μετά από μερικά λεπτά στην ίδια ακριβώς στην ίδια στάση στο άλλο μου πόδι άραξε ο μεγάλος μου. Και πάνω στα δυό μου γόνατα ξεχύθηκαν τα χρυσοκαφέ τους τα μαλλάκια και όλη μου η ψυχή έλιωσε. Αγάλλιασε. Για δυό στιγμές και έναν αιώνα.Ολοκλήρωση.

Γι αυτό επιλέγω να την κάνω εικόνα. 

Εικόνα θαλασσινή. Δυνατή και απόλυτη.Καλοκαιρινή και κατάφωτη.

Εικόνα γαλήνης.

Γι αυτό επιλέγω να της δώσω γεύση.

 Γεύση αχινού φρέσκου, βγαλμένου απ τη θάλασσα, ανοιγμένου και έτοιμου να φαγωθεί.

Ή ακόμα και γλυκού του κουταλιού.

Πορτοκάλι.

Γι αυτό επιλέγω να την κάνω τραγούδι.

Ένα διάσπαρτο τραγούδι, με σκόρπιους στίχους, και νότες να κολυμπούν στη σκέψη καθώς τελειώνουν οι μέρες του.

Πέντεξι στίχους να εκφράσουν καλύτερα από κάθε λέξη το αντίο στο χρόνο τούτο.

 Με μπόλικο από έλλειψη.

Σ’ ένα ακρογιάλι μια βραδιά, στου φεγγαριού τη χάση 

άραξε τη γαλέρα του μέχρι ο νοτιάς να πάψει 

και μάγεψε τη σκέψη του μιας κόρης το φιλί 

και η γαλέρα εμίσεψε με δίχως τον Αλή...

Ακόμα κι αν φύγεις 

για το γύρο του κόσμου 

θα’ σαι πάντα δικός μου 

θα είμαστε πάντα μαζί

Εσύ μου θύμισες πώς είναι να θες με όλη την καρδιά σου να βρίσκεις πάλι τα όνειρα σου

μέσα στο φιλί.

Δάκρυ που κυλά στο μαξιλάρι μου ζάλισε με να αποκοιμηθώ πως ξαπλώνεις στο κρεβάτι πλάι μου άλλη μια φορά να ονειρευτώ

Πάρε με στ’ όνειρο μαζί σου 

κοντά σου να ξενιτευτώ 

πόσο ν’ αντέξω παραπάνω 

της μοναξιάς τον πυρετό

Πάρε ένα μαχαίρι μάτια μου και κόψε αυτά που μας κρατάνε διάλεξε την ώρα κι άφησε

όλα όσα μας γυρνάνε.

Αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να `ξερες να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή
Αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο τι μού `χεις δώσει να `ξερες και πού να φανταστείς
Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς

Δε θέλω λόγια εγώ σε ένα φάκελο κλειστό χωρίς μια μυρωδιά
απ`τα δικά σου τα μαλλιά. Δε θέλω γράμματα να λένε πράγματα σκληρά να λένε, ως εδώ εμείς οι δυο.

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,

το φως δε λέει συγγνώμη, 

τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,

μάτια που κλαίτε μ' αρρωσταίνετε 

ζητώντας τ' όνειρο 

μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.

Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει ν

α σ’ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω

Κι ύστερα απ’ αυτό μ’ είχες καταδικάσει 

ως την επόμενη ζωή να σ’ αγαπώ

Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι να μην επεφτα πάνω σου τυχαία 

να μην ήσουν η μόνη προκυμαία 

που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει

Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη 

σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις 

και να μ' αγαπάς 

μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι 

που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει

για να μ' αγαπάς

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί 

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει.

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή 

μα λύγισες στ’ αρώματα του Μάη

Ήρθες ζεστός από ταξίδι 10 φορές το γύρο της γής έλειπες για καιρόκι είχες πολλά να δεις 
Δε ξεχνάει η καρδιά με τη πρώτη δυσκολία έλα κοντά, πάμε ξανα, μαζί 

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο τσάμπα οικόπεδο σε παράλια.
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο και θα νικήσω δίχως πανοπλία.

Άντε και του χρόνου....

 Να μαστε γεροί, να μαστε καλά,

 να χουμε αγάπη ,

και να ζούμε κάθε στιγμή ξεχωριστά ,

όσο μικρούλα και να ναι
μαγικά!

Καλές γιορτές...

Λικεράκι θα πιούμε;;

Παίρνω φλούδες από καλά πλυμμένα πορτοκάλια και υπολογίζω περίπου 4 φλούδες για κάθε 300 ml οινοπνεύματος.

Εγω χρησιμοποίησα ταικουδιά κρητικη, έντονη. Οποιοδήποτε λευκό ποτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί. 

Τα αφήνω κλεισμένα σ ένα δοχείο για 6 μέρες

( Η πίκρα της φλούδας, η σπιρτάδα του οινοπνεύματος. Μια ξεχωριστή ιστορία αγάπης. Ένωσης. Παντρέματος. Εκείνο αψύ και έντονο. Η φλούδα ζωντανή να στάζει πίκρα. Σκληρά και τα δυό. Και τούτη η σκληράδα πρέπει ν αλλάξει. Να αλλοιωθούν τα πρώτα χαρακτηριστικά, ν αλλάξουν μορφή.

Να δώσουν, να πάρουν, να συγκρουστούν, να υποχωρήσουν, να ανοίξουν τα κλειστά τους μέρη και να εναωματώσει το ένα στοιχεία του άλλου. 

6 μέρες αφημένα μόνα τους να ενωθούν  απόλυτα πριν παρεισφρήσουν  άλλα στοιχεία ανάμεσα τους)

Μετά απο  6 μέρες βράζω για κάθε μια δόση οινοπνεύματος 300 γραμ ζάχαρη και 300 ml νερου με ένα ξύλο κανέλλας για 2-3 λεπτά. Το αφήνω να κρυώσει και προσθέτω στο ποτό. Τα αφήνω για άλλες 6 μέρες. 

( εκείνα τα άλλα στοιχεία. Βασικό συατατικό τους η γλύκα. Ζάχαρη, κανέλλα, αποχωρισμός, απομάκρυνση, απόσταση, λίγο προν τον αποχωρισμό τους. Γλυκός ο αποχωρισμός. Οταν εχουν ενσωματωθεί και άλλα στοιχεία , θα έρθει το μέστωμα του ποτού , η θαμπάδα και γίνεται πυκνή σύνθεσή του.Γευσεις μυρωδιές , φεύγουν οι ατμοί, τα αραιά στοιχεία, τα αδύναμα. )

Μετα απο 6 μέρες θα σουρώσουμε το ποτό μας από φίλτρο του καφέ, να καθαρίσει από προσμίξεις και θα το αποθηκεύσουμε σ ένα μπουκάλι. 

Το ποτό μας είναι έτοιμο. 

(Και εκεί μπροστά στο τζάκι, τα κρύα βράδυα , θα λαμπυρίζουν οι φλόγες της φωτιάς στο διάφανο ποτήρι, στη θαμπάδα του ποτού και στην πυκνότητα της σκέψησ, της μνήμης και  της φαντασίας. Κάθε που θα αφήνονται τα μάτια να παραμορφώσουν την εικόνα)

Καλημέρα είπαμε;;

Μανταμάδος... ( τί άλλο;)

Το πέτυχα χαζεύοντας κ φούσκωσα απο περηφάνια...

"Λεσ και ο οικισμός αυτός ατενίζει τον κόσμο κεκλεισμένων των θυρών όντας καταφύγιο επιλεκτικής μοναχικότητας και απόκοσμης ησυχίας. Αλλά και ορμητήριο παράδοσης και μακραίωνης ιστορίας με τους προγόνους των σημερινών κατοίκων να αποχωρίζονται βίαια το ανάγλυφο των ακτών ως άμυνα στις επιδρομές Σαρακηνών πειρατών με αποτέλεσμα να βάλουν σταδιακά τα θεμέλια δημιουργίας του.  Παράλληλα τόπος κατάνυξης και θρησκευτικής έκφρασης με χιλιάδες πιστούς να συρρέουν σε ανύποπτο χρόνο, πέρα από το μεγάλο πανηγύρι ανήμερα της Κυριακής των Μυροφόρων, στο μοναστήρι του Ταξιάρχη για να λάβουν χάρη και φώτιση υπό την υπόσταση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Καλώς ορίσαμε στο Μανταμάδο, έναν προορισμό που δεσπόζει περήφανα και αδάμαστα στα βορειοανατολικά της Λέσβου.

Καμβάς τέχνης και γεύσεων
Αγκαλιές σπιτιών σε μία άρτια αρχιτεκτονική ισορροπία ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε πέτρινα σοκάκια με σημείο αναφοράς την πλατεία και δη το ναό του Αγίου Βασιλείου ο οποίος χρονολογείται από το 1750. Κάτοικοι που ακολουθούν τους ρυθμούς μίας ζωής με αλλοτινό φόντο. Δεινοί γεωργοί αντιμετωπίζοντας τη φύση με σεβασμό ασπαζόμενοι τα μυστικά της. Το εκλεκτό φρουτώδες ελαιόλαδο παραγωγής τους είναι δείγμα αυτής της σχεδόν «ερωτικής» σχέσης . Αλλά και διαχρονικοί κτηνοτρόφοι οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν ακόμη περισσότερη ώθηση στην παραγωγή του νησιού σε κρέας και γαλακτοκομικά προϊόντα. Το βελούδινο γιαούρτι μέσα στις πήλινες «γραγούδες» μοναδικό. Η αλμυρή υφή της ντόπιας φέτας και η πικάντικη γεύση της αντίστοιχης γραβιέρας συνοδεία  γλυκόπιοτου ούζου ταξιδεύουν κάθε απαιτητικό ουρανίσκο στα ταβερνάκια της περιοχής  και αποτελούν γευστικό σουβενίρ για ντόπιους και ξένους.
Παράλληλα όμως και δεξιοτέχνες κεραμίστες με την  υγρή λάσπη πλάθεται με σχεδόν πατρική στοργική στα χέρια τους οι οποίοι παράγουν στα εργαστήρια κεραμικά με ψυχή, φαντασία ακολουθώντας παραδοσιακές νόρμες των προκατόχων τους.

Η εικόνα του Ταξιάρχη φτιαγμένη από χώμα κα αίμα
Οι ρίζες της χάνονται πολλούς αιώνες πριν και συγκεκριμένα τοποθετούνται περίπου στον 11ο αιώνα. Τότε που οι επιδρομές των πειρατών ήταν σε έξαρση. Μία εξ αυτών είχε ως στόχο το μοναστήρι του Ταξιάρχη και τραγικό απολογισμό το σφαγιασμό όλων των μοναχών με εξαίρεση ένα νεαρό δόκιμο καλόγερο της Μονής ονόματι Γαβριήλ.
Σαν κυριευμένος από μία αόρατη και ανώτερη δύναμη να κινεί τα χέρια του πήρε χώμα ενώ με ένα σφουγγάρι μάζεψε το αίμα από τους σφαγιασθέντες αδελφούς του. Ανακατεύοντας τα οραματιζόταν την μορφή του ατρόμητου στρατιώτη που είδε σε όραμα να του σώζει τη ζωή.
Η σωτήρια υπόσταση του Ταξιάρχη ακολουθεί κάθε βήμα της  ομάδας της Καλλονής. Ο Αρχάγγελος την προστατεύει, την βοηθάει, της δείχνει τον δρόμο. Είναι ο άγγελος της νίκης!"

Η πηγή εδώ

Η οργή και η θλίψη

...σ ένα μαγεμένο βασίλειο...

Χτες παρακολούθησα ένα σεμινάριο που διοργάνωσε η δασκάλα του μικρού ,

σχετικά με τη διαχείριση του θυμού μας. 

Ένα ενδιαφέρον σεμινάριο,

 που εξελίχτηκε σε όμορφη κουβέντα με τους υπόλοιπους γονείς. 

Ένα απ τα καθηλωτικά ήταν το παραπάνω βίντεο. 

Έτσι, γιατί καλώς η κακώς σχεδον ποτέ τα πραγματα δν εχουν την εικόνα που δείχνουν να έχουν κ επειδή σχεδόν πάντα το μέσα μας, το λαξευμένο στην παιδική μας ηλικία είναι αυτό που μας σκιαγραφεί. 

Φιλί κ καληνύχτα ξαγρυπνισμένη. 

Κάρβουνα

Ξημερώματα άλλαξες ανάσα και πλευρό

και ψιθύρισες ένα λόγο τρυφερό 

μετά από καιρό

Χαμογέλαγες τόσο κοντινή και μακρινή

που φοβήθηκα μην ξυπνήσεις μια στιγμή

και χάσω τη σκηνή

Μαύρα τσίνορα γίναν σύνορα

ύπνος μας χώρισε βαθύς

κι όσο ανάσαινες τόσο βάθαινες

σ’ όνειρο ξένο να κρυφτείς

Ξημερώματα άπλωσες το χέρι το δεξί

και μου φάνηκε σαν να γύρευες ταξί

να φύγεις σιωπηλή

Και μου φάνηκε άδεια η ζωή μου και μισή

κι η αγάπη μας ένα έρημο νησί

που πάει να βυθιστεί

Μαύρα τσίνορα γίναν σύνορα

ύπνος μας χώρισε βαθύς

κι όσο ανάσαινες τόσο βάθαινες

σ’ όνειρο ξένο να κρυφτείς

Ξημερώματα άλλαξες ανάσα και πλευρό

και ψιθύρισες ένα λόγο τρυφερό 

μετά από καιρό

Σε αγκάλιασα πέρασες το χέρι στο λαιμό

ξημερώματα απ’ τη ζήλεια στο θυμό

στου πόθου το λυγμό

Δεν ξέρω ποιά δύναμη με ξύπνησε απόψε καταμεσής της νύχτας και 

μ έκανε να ψάξω ότι κάρβουνα είχαν μείνει να σιγοκαίνε ακόμα στο τζάκι.

Μηχανικές κινήσεις, βγήκα έξω πήρα δυό ξύλα και την τάισα, να μου κάνει συντροφιά.

Τρελαίνομαι για τη φωτιά, τα παραμύθια της, τα λόγια της, τραγούδια ψέματα.

Με ταξιδεύει απίστευτα και της επιτρέπω να διηγηθεί τα πάντα.

Σαν τα παραμύθια που ξέρεις το τέλος μα λαχταράς να τ ακούς ξανά και ξανά.

Γιατί είναι η δύναμη της φωτιάς μόνο με την αγάπη της θάλασσας μπορεί να συγκριθεί.

Παραμύθι, όνειρο και ταξίδι.

Καλό βράδυ.

Hero

Εκεί στο δρόμο της επιστροφής

Στο δρόμο της θάλασσας.

Λάδι απόψε.

Ήμερη.

Νέα η Σελήνη.

Μικρούλα 

Τοσοδούλα.

Τόσο λίγο.

Ξαστεριά.

Οι ξάστερες νύχτες είναι που καταστρέφουν τα φυτά και τη '

βλάστηση.

Απόψε.

Μεγαλύτερο το κρύο.

Τί θα χει μείνει ζωντανό ως το πρωί ποιός ξέρει...

Νέο άκουσμα το τραγούδι αυτό.

Σαν το φεγγάρι πάνω ψηλά.

Γύρισες να δεις;;

Hero- Family of the year

Let me go

I don't wanna be your hero

I don't wanna be a big man

I just wanna fight with everyone else

Your masquerade

I don't wanna be a part of your parade

Everyone deserves a chance to

Walk with everyone else

While holding down

A job to keep my girl around

And maybe buy me some new strings

And her a night out on the weekend

And we can whisper things

Secrets from our American dreams

Baby needs some protection

But I'm a kid like everyone else

So let me go

I don't wanna be your hero

I don't wanna be a big man

I just wanna fight like everyone else

Oooooohh...

So let me go

I don't wanna be your hero

I don't wanna be a big man

I just wanna fight with everyone else

Your masquerade

I don't wanna be a part of your parade

Everyone deserves a chance to

Walk with everyone else

...σαν γλυκό του κουταλιού....

Ξαναείπαμε

 φέτος θα εκμεταλλευτούμε όλα τα πορτοκάλια του κήπου....

Γλυκό αυτή τη φορά.

Ούτε το χα κάνει ούτε καν το είχα δοκιμάσει ποτέ.

(Μια ακομα γλυκειά ιστορία βυθισμένη σε σκέψεις συνταγές και ζάχαρη)

Κόβουμε περίπου  8 πορτοκάλια και 

 τα πλένουμε καλά

 Αφαιρούμε τα σκληρά σημεία και τρίβουμε τη φλούδα αρκετά.

(Τούτα τα σκληρά σημεία τα έξω είναι πάντα τα δύσκολα. Θα χρειαστεί για να αφαιρεθούν μέταλλο, μαχαίρι, κόφτης, λάμα, θα κοπεί απαραίτητα ένα σημείο του δαχτύλου μαζί με τη σάρκα του πορτοκαλιού , και κάπου εκεί θα έρθει ο μικρός να με ρωτήσει αν κόπηκα και αν πόνεσα λίγο)

Δεν πετάμε το τρίμμα, το βάζουμε σ ένα αποστειρωμένο βάζο με αλκοόλ για να φτιάξουμε λικέρ

(Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα μπροστά στο τζάκι που ήρθαν ξαφνικά και άλλαξαν τόσο το τοπίο.

Να γλυκαίνουμε και να μεθάμε τον Αγέρα )

 Βράζω τα πορτοκάλια και πετάω το νερό, αρκετές φορές για να φύγει η πίκρα της φλούδας.

(Η επανάληψη της διαδικασίας,

 ξανά και ξανά,

το άδειασμα του νερού στο νεροχύτη, να φύγειη πίκρα, να μείνει μόνο το μέσα μέρος , σάρκα, καρδιά, μνήμη, σαν τις στιγμές που

 κλείνεις τα μάτια και θυμάσαι, αναπολείς ανατρέχεις,

 μερωμα)

 Και τεμαχίζω σε μικρά κομμάτια, κατά προτίμηση ροδέλες λεπτές.

(Λεπτές, ισχνές και ντελικάτες, σαν άρωμα, σαν αίσθηση, μια μικρή κλωστίτσα, ότι έμεινε να δένει)

 Στραγγίζω, ζαχαρώνω και αν χρειαστεί προσθέτω λίγο νερό για να δέσει

με προσθήκη χυμού ενός λεμονιού και μιας λεμονόκουπας.

(Γιατί καλώς ή κακώς, όποιο γλυκό και να ξεκινήσεις να

 φτιάχνεις, χρειάζεται ο χυμός ενός ξινού

 λεμονιού για να μην ζαχαρώσει το σιρόπι, να αντέξει στο χρόνο, να μην χάσει την αρχική του γυαλάδα και όψη)

 Αφήνω μια μέρα το γλυκό στη κατσαρόλα, την επόμενη ξαναβράζω για λίγο και μόλις κρυώσει αποθηκεύω σε αποστειρωμένα βάζα.

(Θαρρείς και αν σταματήσεις απότομα μια κατσαρόλα που βράζει, το γλυκό θα δέσει καλύτερα την επόμενη φορά που θ ανέβει στη φωτιά)

Και τελικά σερβίρω

 ( Η χαρά της δημιουργίας, η αγάπη της ζαχαροπλαστικής, η ένωση της ζάχαρης και του πορτο αλιού με δόσεις ξυνόπικρων στιγμών)

Γιατί τελικά η ζαχαροπλαστική είναι μεγάλο γιατρικό...

Καλησπέρα είπαμε;;

Κερνάμε και γλυκό...

...και ο Δεκέμβρης παραμύθι....

Τούτα τα πρωινά, τ αχάραγα ,

Ένα παράθυρο  στην Ανατολή ανοιχτό,

Τραγούδια

Δυο τρείς σκέψεις να καλοσωρίζουν τη μέρα, 

την Κυριακή,

 τον μήνα,

 τον ήλιο, ή τη συννεφιά 

κάπου ανάμεσα σε ρούχα παιχνίδια, βιβλία, μαξιλάρια, ημικρανίες,

τη χτεσινή γιορτή για το κατευόδιο του φθινοπώρου 

τις σκέψεις για τον άνεμο που παίζει πίσω απ τις φυλλωσιές,

 κρυμμένος καλά ,

 ένα κουκλόσπιτο ολοκαίνουριο

 τυλιγμένο και άθικτο ετοιμάζεται να στολιστεί 

και  ν ανοίξει τις πόρτες του στον χειμώνα που έφτασε μόλις...

Τ αγαπάω τα πρωινά τούτα. 

Και κάπου εκεί ίσως μετανιώσω, 

θα παρατήσω τον καφέ ν αχνίζει 

και θα περάσω από τρία κρεβάτια 

να μαζέψω τις μυρωδιές από τα κεφαλάκια τους,

 να τυλιχτώ στις κουβέρτες

 και να πάρω όση αγάπη μου αναλογεί στον κόσμο τούτο...

Τις λατρεύω τις Κυριακές, το είπαμε πάλι ε;;

Του Ήλιου μου, της Σελήνης και τ Αυγερινού μου.

Άσπιλες, αμόλυντες, πεντακάθαρες, μοσκοβολούν παστίτσιο και γλυκό...

Πάμε για γλυκό...

Καλό μήνα...

Να ναι ζεστός μπροστά στο τζάκι, γεμάτος παραμύθια

Το τραγούδι με τον τρύγο τον Δεκέμβρη παραμύθι

Ανδρεία

Aγαπημένος Σεφέρης καταμεσής μιας απαίσιας ημικρανίας.

Τ Αγιού-Αντρέα  και αντρειώνει ο χειμώνας.

Ανδρεία.

Καλό Σαββατόβραδο.

Αιχμές

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή

μα λύγισες στ’ αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις

δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν

Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί

απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα `θελα να `σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό

να σε δικάζω και να σε παρηγορώ

Θα `θελα να `σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ

να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ’ όσα έχω μοιραστεί

κι ένιωσα λειψός μ’ όσα έχω κρατήσει

με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ

χαμένος μέσα σ’ ό,τι έχω κερδίσει

Θα `θελα να `σουνα εδώ...

Ούτε καν θυμάμαι πόσο καιρό κυκλοφορεί μες το μυαλό μου τούτο το τραγούδι,

αδέσποτο

αλητεύει, πηγαινοέρχεται, ανάκατα

αδυσώπητα

δυνατά ή ψιθυριστά

στο μετρό, στα λεωφορεία

στο σπίτι.

Η αλήθεια είναι πως ο στίχος είναι δυνατός.

Η αλήθεια είναι πως πάντα μ άρεσαν οι όμορφοι στίχοι,

τα όμορφα λόγια.

Τα δυνατά, που θαρρούν πως αξίζουν παντοδυναμία.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν άντεξα την παντοδυναμία.

Του στίχου, του λόγου, του μυαλού, της διαχείρισης.

Ούτε σε μένα ούτε στους άλλους.

Οι γωνίες, οι αιχμές, οι κόγχες/ξίφη/βέλη/λάμες

 ότι κρατάει μύτη και τσιμπάει ματώνει.

Τα στρογγυλά είναι εκείνα π αγαπάω.

Τα γεμάτα.

Αυτά που μπορούν να ξεχειλίσουν 

Συναίσθημα, εικόνες,μνήμες, φόρτιση, μετάνοια,συγνώμη, άφεση.

Και ούτε καν έχει χαράξει η μέρα ακόμα.

Μπούζι η νύχτα απόψε.

Πρεμιέρα χειμώνα...

Καλημέρα,

σημαντική να είναι και ολοστρόγγυλη...

(υ.γ.

η φωτό από την περιοχή γύρω...

Μιλώντας για αιχμές και λόγχες...)

Όταν έρχονται τα σύννεφα...

και η θαλασσα θυμωνει

στατική βαθύχρωμη 

ατμοσφαιρική μουντάδα.

... πηχτού γκρίζου

στο νησί το φθινόπωρο.

Φθινόπωρο πληγη

Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει
Όταν θ' αποδημούνε τα πουλιά
Θα φτάνει ένα αεράκι ν' αποδείξει
Τι είναι μιά αγκαλιά

Θα 'ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης
Θα 'σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί
Και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις
Όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
Τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
Τα δελφίνια όμως θα μου πουν
Όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν

Το δελφίνι το 'πε στις ακτές
Κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές
Το 'πε και στο κύμα χάθηκε
Όποιος μένει πίσω -- πάει, ξεχάστηκε



Στην ξενιτειά βραδιάζει πιο νωρίς,
στην ξενιτειά να κλάψεις δε μπορείς,
στην ξενιτειά μανούλα μου γλυκιά,
φαρμάκι στάζει η Κυριακή
κι ο κόσμος φυλακή.

Nina Simone - Love me or leave me

Say, love me or leave me and let me be lonely

You won't believe me but I love you only

I'd rather be lonely than happy with somebody else

You might find the night time the right time for kissing

Night-time is my time for just reminiscing

Regretting instead of forgetting with somebody else

There'll be no one unless that someone is you

I intend to be independently blue

Saaay, I want your love, don't wanna borrow

Have it today to give back tomorrow

Your love is my love

There's no love for nobody else

Say, love me or leave me and let me be lonely

You won't believe me but I love you only

I'd rather be lonely than happy with somebody else

You might find the night-time the right time for kissing

Night-time is my time for just reminiscing

Regretting instead of forgetting with somebody else

There'll be no one unless that someone is you

I intend to be independently blue

Say I want your love, don't wanna borrow

Have it today to give back tomorrow

Your love is my love

My love is your love

There's no love for nobody else

Αγαπημένο το τραγούδι και μια μέρα χαράζει

Η ώρα που το σπίτι ολάκερο κοιμάται 

και απέναντι απ την κουνιστή 

στον καναπέ  αράδα όλες οι σκέψεις της νύχτας.

Οι φόβοι και οι σπίθες.

Ή θα καούν ή θα τις κάψω...

Η μέρα όμως θα χαράξει

πίσω απ τα φώτα 

πάνω απ τη θάλασσα

μπροστά απ το βουνό.

Μπροστά στα μάτια μου 

και μέσα στ αυτιά μου βαθειά

μέχρι της ψυχής τον πάτο.

Καλημέρα είπαμε;;;

Κατερίνα

Της Κατερίνας σήμερα.

Πολλές πάντα οι Κατερίνες γύρω μου.

 Πολλές και σημαντικές.

Μάνα, γιαγιά, φιλενάδες, κουμπάρες.

 Από παλιά, μέχρι τώρα που το Κατερινάκι μου στολίζει τις μέρες μου.

Γι αυτό πλέον τούτη η μέρα, είναι απ τις πιο επίσημες και ιδιαίτερες μέρες μας.

Γιατί γιορτάζει το κορίτσι μου, 

η μικρή μου αγωνίστρια, 

το μικρό μου φεγγαράκι.

Γιορτάζει και μεγαλώνει. 

Μεγαλώνει και κάνει ξεχωριστές τις μέρες μας.

 Αγκαλιάζει σφιχτά τον μπαμπά της, 

ψάχνει σ όλα τα δωμάτια τον αδερφό της , παίζει μαζί του,

ανοίγει τα χέρια και τρέχει να την χώσω στην αγκαλιά μου,

 ανεβαίνει στο σκαμπό της, να φτιάξουμε γλυκά μαζί ,

φωνάζει πεισμωμένα και αποφασιστικά όχι,

 βάζει τα παπούτσια μου  και κυκλοφορεί,

 ταίζει τις κούκλες της 

και φέρνει τρία τρία τα "βλιβλια" να διαβάσουμε.

Η Κατερίνα μου, το γλυκό μας κοριτσάκι, η μικρούλα μου πασχαλίτσα ...

Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα, γιορτάζω το κοριτσάκι μου.

Γιορτάζω τις Κατερίνες της ζωής μου.

Χρόνια σας Πολλά 

Καλημέρα 

Όταν περνώ για να σε ιδώ

αχ πώς με βασανίζεις

έχεις κεφτέδες στη φωτιά

αχ, Κατερίνα μου γλυκιά

και γλυκοτηγανίζεις

Αμάν Κατερίνα μου

κούζουμ Κατερίνα μου

τα παραπονάκια μου θέλω να στα πω

μάτια σαν τα κάστανα

μ’ έβαλαν στα βάσανα

κι όλο από την πόρτα σου θέλω να περνώ

Έχεις τσουκάλι πήλινο

και ψήνεις φασουλάδα

κι εγώ απ’ την λαχτάρα μου

παίζοντας την κιθάρα μου

σου κάνω πατινάδα

Αμάν Κατερίνα μου

κούζουμ Κατερίνα μου

τα παραπονάκια μου θέλω να στα πω

μάτια σαν τα κάστανα

μ’ έβαλαν στα βάσανα

κι όλο από την πόρτα σου θέλω να περνώ

Κάνεις ωραία σκορδαλιά

βάζεις περίσσιο λάδι

στην ταραμοσαλάτα σου

η σάλτσα η ντομάτα σου

που βάζεις στο πιλάφι

υ.γ. η φωτό του φετινού καλοκαιριύ απ τη θάλασσα που λατρεύει...

Νοέμβρης, Κυριακή

 

 

Έχω ξεχάσει τ όνομα μου - Αρβανιτάκη Πλιάτσικας

Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε
όταν εσύ θα περιμένεις να χαράξει
και το πρωί που οι πλατείες θα αδειάζουνε
δε θα υπάρχει πια κανείς να σε κοιτάξει.

Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά
σαν χειμωνιάσει πάντα μακριά πετάνε
κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά
αν έχουν σπάσει τα φτερά τους ή αν πεινάνε.

Τώρα που θέλω να γυρίσω
ξέρω κανέναν δε θα βρω.
Έχεις αλλάξει το όνομά σου
και δεν υπάρχεις πια εδώ.

Εδώ οι μέρες μου περνούν με την βροχή,
νύχτες ναυάγια στους δρόμους περπατάνε.
Θέλω να πω μα με τρομάζει η σιωπή
κι οι απουσίες από δίπλα μου περνάνε.

Μην έρθει πάλι ο χειμώνας και χαθείς
και τα πανιά σου μην τα σκίσει ο αέρας
κι όπως φυσάει τα σημάδια δε θα βρεις
θα `χουν σκορπίσει στα συντρίμμια κάποιας μέρας.

Τώρα που θέλεις να γυρίσεις
εγώ φοβάμαι να σε δω.
Έχω ξεχάσει τ’ όνομά μου
και δεν υπάρχω πια εδώ.

 

Κυριακή, η τελευταία του φθινοπώρου.

Κυριακή της μουντάδας του γκρίζου , των σκέψεων και του σπιτιού.

Κυριακή των παιδιών της χαράς και της νωχέλειας.

Ένα τραγούδι συντροφιά και ξύλα στο τζάκι να πάρουν φωτιά.

Θαρρώ ήρθε η ώρα ν ανάψει.

Καλημέρα.

Χαρταετός

Χαρταετός- Δημήτρης Μητροπάνος

Τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, όλα τα βλέπω ανθρώπινα

ακόμα πιο πικρό το δάκρυ αν μού’δινες θα τό’πινα

τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, όλα τα βλέπω ανθρώπινα

και άλλο σφάλμα πιο μεγάλο αν έκανες θα τό’σβηνα

Εγώ είμ’ένας χαρτετός κι όσο ψηλά ανεβαίνω 

τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ

εγώ είμ’ένας χαρταετός και απ’τ’ουρανού τα βάθη

τ’ανθρώπινα τα λάθη τα βλέπω και γελώ

Στης Κυριακής μου το σακάκι σε είχα το γαρύφαλλο

όμως παράπονο κανένα που μ’έριξες σε ύφαλο

στης Κυριακής μου το σακάκι σε είχα το γαρύφαλλο

τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, μην ψάχνεις σε παρακαλώ

Εγώ είμ’ένας χαρταετός κι όσο ψηλά ανεβαίνω

τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ

εγώ είμ’ένας χαρταετός και απ’τ’ουρανού τα βάθη

τ’ανθρώπινα τα λάθη τα βλέπω και γελώ

Μάλλον το πιο αγαπημένο μου απ τα τραγούδια του Μητροπάνου. 

Στίχο το στίχο, στροφή τη στροφή...

Και μιας και ο ουρανός σήμερα ξημερώνει κοκκινογκρίζος ,με μια σταγόνα γαλανού η πρώτη σκέψη στο άνοιγμα του παράθυρου ήταν ένας χαρταετός μικρή κουκίδα στην αρμονία του.

Ίσα για να γυρίσω να κοιτάξω πάνω και ν αναλογιστώ τί θα μπορούσε να είναι μια έλλειψη

 αν χαρακτηριζόταν με ένα επίθετο και όχι με μια αντωνυμία πόσο μάλλον αόριστη.

Ορισμό ζητάω, τον έψαχνα στον ουρανό του πρωινού, της χαραυγής, και της ελπίδας.

Καλημέρα,...