Σκοτώστε τον Δήμου!

Την περασμένα εβδομάδα σε πολλά blog κυκλοφόρησε ένα κείμενο (νομίζω πως ξεκίνησε από το «Βαρόμετρο») με τίτλο «Σκότωσε τον Νίκο Δήμου που κρύβεις μέσα σου!». Ξεκινούσε ως εξής:

«Παλιά που έπαιρνα το RAM μου έκανε εντύπωση η στήλη του Νίκου Δήμου. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος λοιπόν τα έβαζε συνεχώς με το κράτος και τους δημοσίους υπαλλήλους (ίσως το πιο αγαπημένο του topic), με τους εργαζόμενους εταιρειών και καταστημάτων, με την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών, που δεν τον κάλυπταν ποτέ και με καμιά Παναγία. ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τον Νίκο Δήμου.


Βλέπεις ο φιλελεύθερος αστός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τα θέλει όλα τέλεια όπως το τέλειο τίποτα που έχει πλάσει στο μυαλό του».

Το κείμενο συνέχιζε με δριμεία κριτική προς την «απεχθέστατη τάξη των νοικοκυραίων».

Όπως τα blog αναπαράγονται και αντιγράφονται, η ανάρτηση διαδόθηκε και μου ήρθαν πολλές διευθύνσεις από γνωστούς και φίλους.

Ομολογώ πως κολακεύτηκα. Πρέπει να είμαι σημαντικός για να γίνομαι τίτλος και σύμβολο μίας ολόκληρης τάξης (έστω και απεχθούς για μερικούς).

Σε δεύτερη σκέψη όμως τρόμαξα. Όχι – δεν φοβήθηκα για τη ζωή μου. Τρόμαξα γιατί κατάλαβα πως αυτή η λογική είναι που μας οδήγησε στην κρίση και την χρεοκοπία. Η «απεχθέστατη τάξη των νοικοκυραίων», (δηλαδή των αστών – που τόσο θαύμαζε ο Μαρξ) ήταν παραγωγική, δημιουργική, κρατούσε σωστούς λογαριασμούς, δεν άπλωνε τα πόδια έξω από το πάπλωμα. Είχε κανόνες και αξίες που τις ακυρώσαμε χωρίς να τις αντικαταστήσουμε.

Αυτό που μας συνέβη είναι ακριβώς πως σκοτώσαμε τον Δήμου μέσα μας. Το έχουμε κάνει από καιρό. Δηλαδή σκοτώσαμε την απαίτηση για ποιότητα, αποτελεσματικότητα, ικανότητα και εντιμότητα. Συμβιβαστήκαμε με τη μετριότητα, την αναξιοκρατία, τη λούφα – αλλά και τη δοσοληψία, τη διαπλοκή, τη διαφθορά. Και φτάσαμε στον πάτο.

Χωρίς να το καταλάβει, ο ανώνυμος συγγραφέας του ιστολογίου είπε μία τεράστια αλήθεια – μόνο που ήταν αντίστροφη! Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη ανάλυση για την κατάντια μας…

_________________________________________________
 
Προδημοσίευση από την LiFO της 2.12. Επειδή είχα βαρεθεί να απαντώ σε emails. Και κάτι ασήμαντο: 13 χρόνια στο RAM δεν θυμάμαι να είχα γράψει για δημόσιους υπάλληλους.

Ένα φιλικό - και όχι ποινικό - υστερόγραφο

Σε απάντηση μηνυμάτων που γράφουν «πώς;», «γιατί;», «ντροπή!» και «αν είναι δυνατόν!».

Με τον Αιμίλιο Μεταξόπουλο κάναμε πολλή παρέα στην δεκαετία του 80. Τότε δεν ήταν ακόμα ούτε καθηγητής, ούτε πρύτανης. Αργότερα βλεπόμασταν λιγότερο συχνά – αλλά πάντα με αγάπη.

Για την κατάχρηση στο Πάντειο δεν έχω φυσικά προσωπική άποψη. Γνωρίζοντας τον άνθρωπο πιστεύω ότι δεν είχε λόγο, ούτε ανάγκη να παρανομήσει.

Η δική του εκδοχή είναι πως υπήρξε απρόσεκτος (ή, αν προτιμάτε, επιπόλαιος) και υπέγραφε ό,τι του έφερναν οι υπεύθυνοι του λογιστηρίου. Εκεί δρούσε και ο πραγματικός καταχραστής (αυτό το δέχθηκε και το δικαστήριο) που καταδικάστηκε και στην βαρύτερη ποινή. (Τρεις φορές ισόβια και 15 έτη). Ήταν και ο μόνος για τον οποίο αποδείχθηκε ότι ωφελήθηκε από την κατάχρηση. Αλλά τυπικά οι πρυτάνεις (Κώνστας, Μεταξόπουλος) και αντιπρυτάνεις (Γετίμης, Παπαθανασόπουλος) που υπογράφουν, φέρουν ευθύνη. Βέβαια οι ποινές (25 χρόνια!) αντιστοιχούσαν σε κατά συρροήν δολοφόνους.

Για το αν ήταν δίκαιη και σύμμετρη η καταδίκη του Α. Μ. θα αποφασίσει οριστικά το εφετείο – έστω και μετά θάνατον.

Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την φιλία μας που κράτησε τριάντα χρόνια και δεν υπόκειται στις διατάξεις του ποινικού κώδικα.

Αντίο Αιμίλιε!

Από τις δεκάδες φωτογραφίες που σου έχω βγάλει, δεν έχω καμία. (Είναι όλες στο αρχείο μου που δωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη). Θα ήθελα να σε αποχαιρετίσω κοιτώντας τις. Διότι και για σένα ισχύει το Καβαφικό:

«Χάσαμεν όμως το πιο τίμιο – την μορφή του…»

Ήσουν ο «ηδονικός Ελπήνορας» του Σεφέρη, αλλά αντίθετα με αυτόν είχες και σκέψη και γνώση. Όμως προτίμησες τη ζωή. Έγραψες ογκώδη φιλοσοφικά βιβλία, αλλά η απόλαυση ήταν το δικό σου ελιξίριο. Πολλές γυναίκες θα δάκρυσαν κι άλλες θα αγρίεψαν στην θύμησή σου.

Να σε αποχαιρετίσω τότε με το περίφημο επίγραμμα του Καλλίμαχου για τον Ηράκλειτο:

Ειπέ τις Ηράκλειτε τεόν μόρον ες δε με δάκρυ
Ήγαγεν, εμνήσθην δ’ οσάκις αμφότεροι
Ηέλιον λέσχηι κατεδύσαμεν…

(Μου είπαν για τη μοίρα σου Ηράκλειτε και με πήρε το δάκρυ. Θυμήθηκα πόσες φορές συζητώντας αφήσαμε τον ήλιο να δύσει…).

Ναι, τότε στη δεκαετία του 80, που συζητούσαμε ώρες με τους φίλους. Γεννήθηκαν πολλές σκέψεις και βιβλία από τους διαλόγους αυτούς.

Φίλε Αιμίλιε Μεταξόπουλε, δεν μπορείς να με ακούσεις, εγώ όμως μιλάω για σένα και θα σε σκέπτομαι μέχρι κάποιος άλλος να αποχαιρετίσει και μένα.

Διαφωνική ορχήστρα

Η καλή κυβέρνηση πρέπει να είναι σαν μεγάλη ορχήστρα - να παίζει σωστά και αρμονικά. Συμφωνική ορχήστρα την λένε, διότι συμφωνεί...

Αλλά η δική μας παίζει αλλιώτικα. Ούτε καν παράφωνα - χαοτικά. Ο μαέστρος συνήθως απουσιάζει, μερικοί δεν διαβάζουν σωστά τις παρτιτούρες, άλλοι γράφουν δικές τους. Κάτι πονηροί κάνουν πως παίζουν αλλά δεν βγάζουν ήχο. Ρυθμός δεν υπάρχει ένας αλλά πολλοί. Μελωδία καθόλου. Παραφωνία, ασυμφωνία, κακοφωνία. Παράγεται μόνο θόρυβος - ενίοτε εκκωφαντικός.

Δεν είναι συμφωνική ορχήστρα αυτή η κυβέρνηση. Μάλλον διαφωνική (αν υπάρχει τέτοιος όρος...)



___________________________________________________

Τα σκίτσα είναι του Gerard Hoffnung

Ο άλλος Νίκος Δήμου

Θυμάμαι παλιά στον ανελκυστήρα του Πύργου Αθηνών ο μοναδικός συνεπιβάτης μου με ρώτησε: «Είστε ο Νίκος Δήμου;». Στην καταφατική απάντησή μου, συνέχισε: «Σας θαύμαζα ανεπιφύλακτα ως ορθολογιστή και σκληρό τιμητή των κακώς κειμένων, μέχρι που διάβασα κάτι σιχαμερά ερωτικά σε ένα βιβλίο σας – και με απογοητεύσατε».

Το ασανσέρ έφτασε στον προορισμό του και το μόνο που πρόλαβα ήταν το όνομα του βιβλίου. Δεν ήταν καν οι «Τολμηρές Ιστορίες» - αλλά το «Ημερολόγιο του Καύσωνα» που έχει μόνο μία ερωτική σκηνή – κι αυτή σε όνειρο.

Υπάρχει αυτό το πρόβλημα, που δεν το προκαλώ εγώ αλλά τα κουτάκια όπου οι τρίτοι (αναγνώστες, κριτικοί, ακόμα και συγγραφείς) ταξινομούν τους δημιουργούς. Δεν μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να έχει γράψει μία φιλοσοφική μελέτη («Το Απόλυτο και το Τάβλι») και το λυρικό «Βιβλίο των Γάτων». Πως δένει η σάτιρα με την ανάλυση και ανασύνθεση του Ελύτη και της Δημουλά. Κι αυτά πάλι πως ταιριάζουν με την τεχνολογία και την πολιτική;

Αφήνω στους κριτικούς του μέλλοντος (αν ποτέ ασχοληθούν) την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Εγώ ήθελα μόνο να αναγγείλω την νέα έκδοση των διηγημάτων «Τολμηρές Ιστορίες» από την Opera.
_____________________________________________________

Υστερόγραφο για τις εκλογές: Ίσως και να υπάρχει Θεός αφού τιμώρησε την αλαζονεία του Κακλαμάνη. Πάντως σίγουρα δεν θα είναι ο θεός του Άνθιμου.

Επαναλαμβανόμενη Δυστυχία

Κυκλοφόρησε η τριακοστή έκδοση του βιβλίου που με έχει σημαδέψει. (Όσοι διάβασαν τους "Δρόμους" μου, ξέρουν τι εννοώ). Επί τριάντα πέντε χρόνια ανατυπώνεται συνεχώς. Με σταματάνε άνθρωποι στο δρόμο και μου λένε: "Διάβασα το τελευταίο σας βιβλίο!". Και (επί 35 χρόνια!) εννοούν την "Δυστυχία". Για επετειακούς λόγους, η τριακοστή έκδοση - σε νέο εκδότη - αναπαράγει το εξώφυλλο της πρώτης.

Νέα από το Τέρι

Με ρωτάνε πολλοί για τη συνέχεια της ιστορίας του Τέρι, που είχα αναρτήσει στις 3.10. click.

Λοιπόν το Τέρι, μετά από πολλές ημέρες νοσηλεία στην εντατική του σπιτιού μας, πάει πολύ καλύτερα. Από το βάρβαρο χτύπημα που τον παρέλυσε εντελώς, έχει συνέλθει. Η κινητικότητά του είναι καλή, κάποια μικρή αστάθεια παραμένει και το κεφάλι του είναι πάντα γερμένο από τη μία πλευρά.

Δεν ξέρουμε αν αυτό οφείλεται στο χτύπημα ή στο γεγονός ότι μετά τον τραυματισμό δεν βλέπει καλά από το αριστερό μάτι και στρίβει το κεφάλι για να φέρει μπροστά το δεξί. (Τα ζώα έχουν τα μάτια στο πλευρό του κεφαλιού τους).

Είναι πολύ ζωηρός κι όταν τον βγάλαμε από την απομόνωση όχι μόνο δεν φοβήθηκε τους άλλους γάτους μας αλλά ήταν αρκετά επιθετικός απέναντί τους (ίσως από τον φόβο του). Πριν δύο εβδομάδες τον στειρώσαμε, αλλιώς δεν θα μπορούσε να μείνει μέσα στο σπίτι.

Τώρα κυκλοφορεί παντού αλλά προτιμά το δικό του δωμάτιο (εκεί όπου νοσηλεύτηκε). Μόνο εκεί χαλαρώνει και δέχεται (μάλλον απαιτεί) αγκαλιές και χάδια. Και γίνεται πάλι ο τρυφερός γατούλης που γνωρίσαμε, πριν από το χτύπημα.

Το πιο σημαντικό: Βρήκε δικό του σπίτι! Μία κυρία, αναγνώστρια του blog, έχει ενδιαφερθεί να τον πάρει κοντά της, αλλά μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, οπότε θα έχει επιστρέψει από ταξίδια. Ως τότε θα είναι φιλοξενούμενος μας.



_________________________________________________

Υ. Γ. Ίσως περίμεναν κάποιοι να γράψω για τις εκλογές, κλπ. Η συσσωρευμένη ανοησία που με περιβάλλει και με καλύπτει, με έχει καταστήσει ανίκανο για σχολιασμό. Ίσως μετά... αργότερα...

Πρωτεύουσα των ηδονών

Χαρακτήρισα την Πομπηία «αρχαία πρωτεύουσα των ηδονών». Ό,τι μας έχει απομείνει από αυτή δείχνει μία υπερβολική καλλιέργεια όλων των αισθήσεων. Δεν ξέρω αν την είχε ποτέ επισκεφθεί ο Καβάφης – αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πόλη που να του ταίριαζε περισσότερο.

Στις τοιχογραφίες των σπιτιών απεικονίζονται σκηνές αισθησιακές: ερωτικές, γαστρονομικές, μουσικές. Με φόντο αυτό το παντοδύναμο «κόκκινο της Πομπηίας» που δρα ως διεγερτικό και φουντώνει όλες τις αισθήσεις.



Και δεν μιλάω για τα πορνικά του Gabinetto Segretto (δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω restauro) αλλά και τα σεμνά, καθημερινά. Σε ποια αρχαία πόλη βλέπεις ανάγλυφους φαλλούς στο πλακόστρωτο να σου δείχνουν το δρόμο;


Παντού υπάρχουν οίκοι ανοχής – αλλά στο πομπηιανό lupanar (πορνοβοσκείον, χαμαιτυπείον, μεταφράζει ο Κουμανούδης στο λεξικό του, το 1854) υπάρχουν μικρές τοιχογραφίες που δείχνουν τι προσφέρει το μαγαζί. Ένα είδος μενού, τιμοκατάλογος των απολαύσεων.



Και παντού εκείνες οι υπέροχες διακοσμήσεις κατά προτίμηση με ερωτιδείς και νύμφες, σάτυρους και τρυφερά αγοράκια. Τίποτα δεν ήταν απαγορευμένο εκεί, ο Χριστιανισμός δεν είχε ακόμα μολύνει την ηδονή με το σαράκι της αμαρτίας, οι θεοί συναγωνίζονταν τους θνητούς σε ερωτικές επιδόσεις. Σε δεκάδες πόζες συνουσίας τους συναντάς – ιδιαίτερα τον Δία. Το φαντάζεστε αυτό για τον Ιεχωβά ή τον Ιησού;