Ik draag een groot geheim met me mee, en het moet eruit.
Ik vind het niet leuk dat je je schoenen draagt in mijn huis.
Daar, het is eruit.
Man, dat lucht op!
Vroeger stapte ik gewoon met mijn stappers overal binnen. Dat vond ik maar normaal. Had het nooit anders geweten eigenlijk. Maar toen raakte ik bevriend met een Turks meisje dat ondertussen mijn beste vriendin en praktisch een buurvrouw is. Toen ze nog bij haar ouders woonde en ik er werd uitgenodigd, moest ik mijn schoenen bij de voordeur achterlaten. In haar cultuur betuig je immers je respect door je schoenen uit te trekken voor je iemands huis binnenstapt. Ik kreeg gezellige, gehaakte pantoffeltjes aangeboden en ging de leefruimten binnen. Dat was even wennen, maar ik vond het wel gezellig zo. Je voelt je ook meteen thuis zo zonder je schoenen aan.
Ook in Scandinavië is het vanzelfsprekend dat je in huis je schoenen uittrekt. Andermans huis betreden met je schoenen aan vinden ze daar heel onbeleefd. Je schoenen uittrekken getuigt
juist van respect voor het huis van je vrienden, en voor hun bezittingen. Hetzelfde in Japan en andere Aziatische landen. In die culturen wordt het ook als een vorm van gastvrijheid gezien om je gasten pantoffels aan te bieden. Het betekent dat ze welkom zijn, dat ze zich thuis mogen voelen in je huis. En ik ben van dat idee gaan houden. Ik vind het ook gezellig als gasten bij mij thuis met pantoffeltjes rondlopen. Bezoekers gaan zo voor een paar uur gewoon deel uitmaken van het gezin.
De schoenen uitdoen bij mijn vriendin bleef uiteraard een gewoonte, ook toen ze haar eigen huis en gezin had. Maar ik ben het ook bij anderen gaan doen. Want als ik mijn schoenen uitdoe uit respect voor haar woning, waarom zou ik dat respect dan niet voor anderen opbrengen? Het leek me evident. Maar er wordt vaak met veel gefrons op gereageerd. En uitleggen waarom ik het doe, daar begin ik dan ook niet aan. Maar toch blijf ik koppig mijn schoenen uittrekken bij ieder bezoek.
Maar het houdt helaas niet op bij gastvrijheid en respect. Ik woon in de stad en leg de meeste afstanden te voet af. Ik heb nog even overwogen een filmpje te maken van de viezigheid die ik dagelijks op de stoep moet omzeilen, maar ik ga het je besparen. In de stad ligt de stoep bezaaid met uitgestreken hondenpoep en fluimen. Dikke, vettige fluimen van ongegeneerde rochelaars*. En die viezigheid nemen mensen gewoon hun en mijn huis mee in.
Dus ja, ik ben die ene vriendin. Maar ik durf je niet te zeggen dat ik je schoenen liever aan de voordeur zie staan. Ik heb schrik dat je me een freak gaat vinden. Ik heb een mandje met pantoffeltjes, maar durf dat niet in de gang te zetten. Je hebt me misschien al eens gevraagd of ik graag heb dat je je schoenen uittrekt, en misschien heb ik dan wel geantwoord "Nee joh, laat maar aan". Om mezelf dan voor het hoofd te willen slaan, want waarom durf ik niet toe te geven dat ik dat wél wil? Want is het nu echt zo vreemd en onredelijk om van je gasten te verlangen dat ze hun schoenen uittrekken?
Nu het hoge woord eruit is, ga ik misschien van die gezellige Marokkaanse pantoffeltjes kopen, in veel kleurtjes, om die in een mooi mandje aan de voordeur te zetten. En als je dan bij mij op bezoek komt, dan mag je een mooi kleurtje uitkiezen en dan kun je je bij mij echt helemaal thuis voelen! Of neem anders gewoon je eigen pantoffeltjes mee of loop lekker op kousenvoeten verder. Hygge, lagom en fika zijn nu zo'n modewoorden... Voor mijn part mag de Scandinavische gewoonte om in huis je schoenen uit te trekken de volgende trend worden. We moeten er alleen nog een ronkende naam voor vinden, want daar is het zo vanzelfsprekend dat ze er zelfs geen naam voor hebben! Ik vind Sluva* wel iets hebben... Wat denk je?
* Met jullie ben ik ook nog niet klaar!
** In Vlaanderen zeggen we ook wel 'sloefen' tegen pantoffels