2015 in beeld

Voor één keer mochten we deze week terugkijken tijdens de fotocursus 52 Weken Anders Kijken. De opdracht was om onze foto's van het afgelopen jaar terug te bekijken en er vier te kiezen waar ik gelukkig van word. Een schier onmogelijke opdracht, aangezien ik - gelukkig maar - veel meer dan vier geluksmomenten heb. Ik deed toch een poging om een selectie te maken en kwam uiteraard op meer dan vier foto's, dus besloot ik om er hier enkele bij elkaar te zetten, als terugblik op 2015. 

2015 is uitereraard het jaar van de gezinsuitbreiding, we gingen van één zoon naar twee zonen.

21 februari deed ik nog een zwangerschapsshoot. Met een neef van mijn man ging ik naar 't Bassin in Maastricht. Ik hou wel van urban fotodecors. Er was heel slecht weer voorspeld, maar bijna de hele shoot scheen de zon, enkel op het einde begon het te regenen. Bij Niels deed ik ook een fotoshoot. Twee verschillende buiken.

27 maart werd onze tweede zoon, Kasper, geboren via een geplande keizersnede. Wat is het heerlijk om met ons viertjes een gezin te vormen. Het is super om de interactie tussen de twee broers te zien. Niels kan zijn broertje als geen ander doen schaterlachen; Kasper zou het liefst de hele tijd achter zijn grote broer aankruipen. 

Deze foto werd genomen voor de Kasperkrant. Bij nader inzien blijkt het de enige foto van ons viertjes te zijn. Voornemen voor 2016: meer foto's van ons vieren samen (laten) nemen.


Van deze foto word ik zo blij: 

Ik heb zwangerschapsdiabetes gehad. Niet zo erg dat ik insuline moest spuiten maar ik moest me wel aan een dieet houden wat inhield dat ik vooral geen zichtbare suikers mocht eten. Gedurende drie maanden moest ik van de chocolade afblijven. Heel moeilijk. Dus ik nam een pak chocolade mee naar het ziekenhuis. De derde avond na de bevalling (ik wilde eerst zeker weten dat m'n suikerwaardes echt in orde waren), lekker rustig in m'n eentje heb ik van de eerste stukjes genoten. De selfie maakte Ik om m'n man te laten delen in m'n geluk. Ik word er weer spontaan blij van als ik eraan terugdenk.


Niels noemt dit "wensbloemen" omdat hij een wens mag doen als hij de pluisjes wegblaast. En zo wordt iets banaals mooi. 

Wat maken zijn uitspraken me vaak blij. Deze foto staat ook voor mijn bevallingsverlof, de tijd die ik had om met mijn twee zonen te gaan wandelen en mij te verwonderen over wat Niels allemaal opviel en te vertellen had.

Mijn naaicreaties hebben me vaak gelukkig gemaakt, getuige daarvan de verhalen op deze blog. Eén ervan zet ik in dit jaaroverzicht(je): de eerste Ole die ik maakte. 

Ik was zo blij met het eerste vestje dat ik meteen een tweede maakte (in een grotere maat wel). Maar waar ik vooral heel gelukkig van werd, was het enthousiasme waarmee Niels wilde poseren met dit eerste vestje, al moest het dan wel snel gebeuren. Meestal wordt hij heel opstandig als ik het fototoestel op hem richt. Al krijg ik de laatste dagen het gevoel dat het poseren in 2016 wel eens met minder tegenzin zal gebeuren.


We hadden dit jaar een zalige, rustgevende vakantie voor het eerst met ons viertjes in Zuid-Frankrijk. We hadden een huisje gehuurd op het domein Pyrénées Passions. We selecteerden op kindvriendelijkheid en rust. Met twee kleine kinderen verwachtten we niet dat we veel konden ondernemen. 

De verwachtingen werden volledig ingelost. Na enkele natte dagen was er voor de rest volop zon en brachten we dus veel tijd aan en in het zwembad door. Het was een fijne afsluiter van mijn bevallingsverlof.


Ik verjaar in hartje zomer. Elk jaar twijfel ik of ik al dan niet een feestje zou houden, meestal met resultaat dat ik niks doe. Ik heb namelijk nogal de neiging om dingen voor anderen in te vullen en als ik dan weet dat mensen op vakantie zijn, dan verwacht ik dat niemand komt. Dit jaar werd ik aangespoord om toch iets te doen en ik bedacht een ladies' night. Ik kreeg inderdaad verschillende afmeldingen maar we waren toch met een tof groepje en het was super fijn! Voor de gelegenheid maakte ik met restjes stof, plastic bekertjes en een kerstlichtsnoer een lampjesslinger. Die maakte de tuin zo gezellig. 

De app Room for Thought geeft me elke dag op een willekeurig moment het signaal om een foto te nemen. Ik neem niet elke dag een foto omdat ik het vaak vergeet omdat ik het fotomoment vaak uitstel om niet de zoveelste foto op bijvoorbeeld m'n werk te maken en in de avondrush heb ik dan andere dingen aan m'n hoofd. Maar toch heb ik een leuke verzameling van foto's die ik niet genomen zou hebben zonder de app. 

Deze foto nam ik wel met die app en gaf ik het bijschrift "Zalige Zaterdag". Hij staat voor mij symbool van de ommezwaai die Niels gemaakt heeft in de loop van de zomer: na enkele intense maanden waarbij hij veel aandacht van ons nodig had, kon hij plots heel goed alleen spelen. Playmobil is nog steeds één van zijn favoriete tijdverdrijven. En Kasper zit er lekker ontspannen bij. 


Niels is na de zomervakantie naar school beginnen gaan. In Nederland is dat pas vanaf vier jaar. Ik ben blij dat hij niet vanaf 2,5 jaar is moeten gaan, zoals in België, maar hij was er eigenlijk op z'n derde al helemaal klaar voor, buiten het feit dat hij tot twee maanden voordat hij naar school ging nog een dutje deed en dat echt wel nodig had. 

Niels gaat heel graag naar school en maakt grote sprongen vooruit. Heel leuk om te zien. Wij maakten ons op voorhand wat zorgen over dat hij misschien te druk zou zijn, maar zijn juffen noemen dat enthousiasme. En bovendien is hij toch wel wat rustiger geworden, hij kan duidelijk een deel van zijn energie kwijt in dingen leren en samenspelen met andere kinderen.


Ik schreef eerder al dat ik veel van chocolade hou. Tot voor kort zweerde ik bij Côte d'Or en Milka biscuit. Totdat ik voor mijn verjaardag een reep Tony's Chocolonely puur-kokos-pecan kreeg van een vriendin. Ik was meteen verkocht! Zo lekker! Sindsdien ben ik een enthousiast promotor van deze chocolade, want buiten dat ie zo lekker is (je kan kiezen uit de gekste smaakcombinaties die om ter lekkerst zijn) heeft ie ook een duurzaam verhaal: tien jaar geleden bleek dat er eigenlijk nog geen slaafvrije chocolade bestond. Dus ontstond het idee om de eerste slaafvrije chocolade te maken. Ze zijn er nog niet helemaal en verdoezelen dat ook niet door op elk pak te vermelden "op weg naar 100% slaafvrije chocolade". 

Ik word heel enthousiast van hun manier van communicatie, zowel op elke reep chocolade als op hun website. Enkele maanden geleden schreven ze bijvoorbeeld een stuk over waarom ze de prijs van hun repen verhoogden en ik kon er helemaal inkomen dankzij de heldere uitleg. Een andere eyecatcher is het feit dat de repen in ongelijke stukken zijn verdeeld om zo extra nadruk te leggen op de ongelijkheid in de chocoladewereld. "Crazy about chocolate, Serious about people," een motto waar ik me helemaal in kan vinden. Hartje voor merken met een verhaal.

En ik sluit dit jaaroverzicht(je) af met misschien wel de mooiste foto van Kasper tot nu toe. Wat kijkt hij lief en zijn mooie, blauwe ogen trekken alle aandacht.

Op naar 2016! 

In de volgende blogpost deel ik een aantal goede voornemens met jullie, maar eerst wil ik mijn trouwe lezers bedanken voor hun aandacht. Eén van m'n wensen voor 2016 is dat ik een aantal van jullie ook "in 't echt" mag leren kennen. 

Fijne jaarwisseling en tot volgend jaar!

Een Theo om te oefenen

Vorig jaar al nam ik me voor om voor kerst 2015 echt een keer zelf een feestoutfit te naaien voor Niels. Het stond buiten kijf dat een Theo met lange mouwen daar onderdeel van zou zijn. Maar omdat ik niet goed wist welke maat ik moest maken, Niels zich niet goed laat opmeten, én er geen passend ander hemd in zijn kast hing, bedacht ik me dat ik dan maar een oefenversie zou maken, met korte mouwen wel want het was vooral met de lange mouwen dat ik had zitten vechten bij het vorige exemplaar. Aangezien dit van een jaar geleden dateerde en ik toen een 104 maakte, ging ik deze keer voor maat 110. Ik knipte er wel meteen 2 cm extra zoomwaarde aan omdat ik na de Ole één en twee het gevoel had dat Niels zijn lijf wat langer is dan de waarden van Zonen09. Dat bleek een goeie zet te zijn en ga ik dus vaker doen. 

Aangezien ik een proefversie ging maken, koos ik een stofje waarvan ik bij geen enkel project de klik gevoeld had, maar waar ik wel steeds blij van werd telkens ik het tegenkwam. Het naaien ging vlot. Ik was niet overal even secuur maar dacht steeds: "hé, het is maar een proefversie." Toch mag het uiteindelijke resultaat zeker gezien worden. Niels was er erg blij mee en het was nét op tijd klaar voor het verjaardagsfeestje voor zijn vierde verjaardag. 

De enige foto van Niels met zijn hemdje.

Want dat ging al snel schuil onder het piratenpak dat hij kreeg.

Maar kijk hem stralen!

Jammer genoeg heeft hij het hemd na die dag niet meer aan gehad, en dan ben ik blij dat er een broertje is dat er nog plezier van zal kunnen hebben.

De maat was trouwens goed, ondermeer dankzij de twee centimeter extra onderaan. Maar voor Kerstmis ging ik toch een maatje groter maken, want Niels maakte nogal een groeisprong. Jammer genoeg kreeg ik dit jaar niet de kans om mijn plannen voor een selfmade kerstoutfit uit te voeren. Dus op naar volgend jaar. De stof heb ik al. Die loopt niet weg. En tegen de zomer "oefen" ik nog eens met korte mouwen, zodat het kersthemd helemaal perfect is. 

Doorlopende print, alsof ik het ervoor gedaan heb. Toch niet!

De - gekochte - kerstoutfits van de jongens zie je misschien wel voorbijkomen op Instagram, als die twee zich laten fotograferen. En ook al heb ik de kerstkleren van mijn jongens niet zelf kunnen maken, ik heb wel heel veel zin in de kerstdagen die bij ons traditioneel in het teken van de familie staan. Ik wens jullie ook heel veel gezelligheid toe!

Stof: Fish van Cloud9, van bij Cas & Nina

Patroon: Theo van Zonen09

Selfish sewing: een cactus Lotta

In mijn ideale wereld maakte ik heel snel een tweede versie van deze rok; het was slechts een kwestie van tijd vinden in de echte wereld (als iemand een winkel weet waar ze die verkopen, let me know). Al bij al heb ik die tijd toch redelijk snel gevonden en wel al in augustus tijdens een naaidate met dezelfde vriendin als met wie ik de workshop bij Marte volgde. Hiep hiep hoera voor naaidates, dan kom je nog eens ergens toe. 

Deze keer maakte ik een medium; de large zat toch vrij ruim en ik was bang dat ik nog wat zou afvallen rekening houdend met het sporten dat ik van plan was weer op te nemen. Gelukkig paste ik de rok wel even tussendoor, en die bleek toch wat krap te zitten, dus was het lostornen geblazen en dan heb ik het bovenste gedeelte op een halve centimeter ipv een hele centimeter naadwaarde genaaid. De rok zat als gegoten. Let wel zat. 

Toen ik em vanmorgen aan deed, zat hij weer wat krap. (Van dat sporten is nog steeds niets in huis gekomen. Een verrekte linkerenkel die er wat lang over deed om te herstellen en het ongeluk van eind oktober hebben daar een stukje voorgestoken. Maar ik geef de moed niet op, ik blijf me voornemen om weer in gang te schieten. Ooit.) 

Vorige week had ik mijn Monaluna rok aan en die zit dan weer ruim, niet in die mate dat ik de rok niet meer kan dragen, nee hoor. Het ruim zitten heeft enkel tot gevolg dat de rok nogal makkelijk draait. Ik heb een derde Lotta op mijn programma staan (naast zoveel andere projectjes...) en daarvoor ga ik toch een large knippen maar dan met een grotere naadwaarde naaien (of bij het overlocken snijd ik er wat meer van af). Het feit dat ik een derde Lotta plan, geeft aan dat ik zeer tevreden ben over het model.

De foto's zijn genomen vlak nadat ik de rok maakte, in de zomer dus. Het was heerlijk weer toen. Maar nu het geen blotebenenweer meer is, hangt de rok niet doelloos in mijn kast. Integendeel, met een maillot of panty's gaat dit ook prima. 

Patroon: Lotta Skirt van Compagnie M

Stof: Moody Blues van Cloud9, van bij Cas&Nina. Rode stof en voering van op de markt.

Tiger sweater

Dit truitje maakte ik voor de tweede verjaardag van het petekind van m'n man. In maart is ie jarig (ja, ja, hij wordt al bijna drie, maar we hebben het wel degelijk over zijn tweede verjaardag), maar de meter-peterpicknick voor die heugelijke gebeurtenis was pas in augustus. We hadden een reeks van vier prentenboeken voor hem (een groot succes bij Niels rond die leeftijd én bij mezelf omdat ik ook steeds nieuwe dingen bleef ontdekken), maar omdat de vader me ooit zei dat de leukste cadeautjes toch de zelfgemaakte waren, wilde ik op de dag van de picknick toch nog snel een truitje naaien. De leather sweater is tenslotte een makkelijk patroon, zeker als je er daar al enkele van gemaakt hebt. Maat 98 had ik al op voorhand getekend. Maar in m'n haast knipte ik de stof in maat 110: de over-sized look zonder dat ik op de hoogte was van de trend. Heeft-ie er lang plezier van, heb ik vooral gedacht. Tot dan lag ik nog steeds op schema. En dat bleef ook zo totdat ik aan het opzetten van de boordjes kwam. Ik wilde spelen met dezelfde stoffen als de panden en de mouwen. Tricot dus, en omdat ik dacht dat niet stevig genoeg was, streek ik er rekbare vlieseline op. Geen goed idee!! Ondanks de rekbaarheid van de vlieseline, zat er nu veel te weinig rek in. Gelukkig had ik nog genoeg stof om de boorden opnieuw te knippen, maar tijd vóór de picknick was er niet meer. Dus dat zou een pakketje per post worden. 

Ik ben uiteindelijk erg blij met het resultaat. Ik heb geleerd dat tricot best te gebruiken is voor boorden, zonder vlieseline van welke soort dan ook. En de jongeman loopt er naar het schijnt bij als een echte kerel (ik hem hem er zelf nog niet mee gezien).

Voorkant

Achterkant

Er sloop toch één valse plooi in,

en ik zag het niet zitten om de overlocksteek uit te halen.

Ach ja, die foute plooi bewijst dat het écht handgemaakt is.

Patroon: Leather Sweater van La Maison Victor

Stoffen: tijgers van Nosh van bij Liesellove, zwarte tricot van bij Cas & Nina

En toen werd het hier - weer - stil

Ik was echt van plan om na dit bericht weer regelmatig te bloggen. Ik had een lijstje gemaakt met dingen die ik wilde laten zien, alleen had ik de kans nog niet gehad om drafts te maken en toen werd ik aangereden. Op de fiets, de bakfiets. Met de beide jongens in de bak. Door een auto die mij simpelweg niet gezien had. 

Vandaag 6 weken geleden was ik met de bakfiets op weg om Niels naar school en Kasper naar de onthaalmoeder (voor de Nederlandse lezers: gastouder) te brengen. Ik reed op een voorrangsweg. Ondanks mijn voorrang check ik wel altijd of de auto's van rechts wel echt stoppen. Ook deze keer. En de auto stond echt stil, dus kon ik doorrijden. Maar toen ik vlak voor hem zat, trok hij op. Ik riep nog: "die rijdt door!!!" En dan weet je dat je geraakt gaat worden, met een bakfiets kun je helemaal niet uitwijken. Het volgende ogenblik doe ik mijn ogen open, aan één kant zie ik wazig en denk ik: "er is iets met mijn oog", maar dat doet er niet toe, mijn enige zorg zijn mijn twee zonen. Niels staat gelukkig meteen naast mij, hard huilend, met een bloedneus en schrammen in het midden van zijn gezicht. Maar het feit dat hij direct naar mij kon komen, lijkt me een goed teken. Dan zoek ik de maxi-cosi, die ligt op de zijkant een beetje verder, ik kruip er naartoe en zet em recht. Kasper lijkt ook oké, hij is ook heel hard aan het wenen. Dan zie ik bloed. Een voorbijganger die verpleger blijkt te zijn, zegt me dat dat van mij is, dat ik een diepe wonde op m'n voorhoofd heb en dat ik heel hard bloed. Vandaar ook dat ik even niks zag met dat ene oog, het zat bedekt onder het bloed. Wat een zicht moet dat geweest zijn voor Niels! Die verpleger zegt ook dat m'n pols gebroken is, en dan pas zie ik hoe mijn linkerhand erbij hangt. Pijn voel ik op dat moment niet. Ik heb alleen maar oog voor mijn twee jongens. Uiteraard bel ik meteen mijn man, die voor z'n werk in Arnhem zit, een uur en drie kwartier van Maastricht, waar wij wonen.
En dan wil ik opvang regelen voor de jongens, maar onze onthaalmoeder heeft geen gsm. Tegen beter weten in bel ik haar op haar vast nummer, misschien is ze nog niet vertrokken om haar dochter naar school te brengen, dezelfde school als die van Niels waar ik Kasper aan haar zou geven. Achteraf weet ik nog dat het 8:16 is als ik haar bel (ik heb dit tijdstip later gecheckt en het bleek te kloppen). Ongelooflijk hoe scherp ik ben. Tussen de omstaanders zie ik de overbuurvrouw van de onthaalmoeder. Ik trek haar aandacht, ik wil de onthaalmoeder bereiken. De overbuurvrouw zal langs haar rijden. "Heb je daar tijd voor?" vraag ik. "Daar maak ik tijd voor," is haar antwoord.
Ik voel een diepe dankbaarheid, ook voor de verpleger die bij me blijft tot de ambulance er is, voor de mensen van het restaurant die Niels een fristi hebben gegeven om hem te troosten, voor de bedenker van de maxi-cosi die de klap van Kasper geweldig opgevangen heeft, voor de ambulanciers die me voorzichtig onderzoeken en beslissen dat de jongens ook mee naar het ziekenhuis moeten voor controle, voor de politie-agente die aanbiedt Kasper naar het ziekenhuis te brengen want de maxi-cosi kan niet vastgezet worden in de ambulance, voor Niels die ervoor kiest om bij zijn kleine broertje te blijven in plaats van met mij in de ambulance mee te gaan, én voor de bewaarengel die erover gewaakt heeft dat het niet veel erger afgelopen is. 

Nu zes weken later, na een zware periode waarin ik absoluut niks mocht tillen (dus geen luiers vervangen, geen baby tillen, aankleden of in bad doen, geen flesjes kunnen geven) en dus heel wat hulp nodig had, heb ik vandaag groen licht gekregen om mijn arm weer stilletjesaan te belasten. Ik sta te popelen om weer helemaal zelfstandig m'n huishouden te runnen (én weer achter de naaimachine te kruipen), maar besef ook dat ik eerst moet stappen vooraleer ik kan hardlopen. Ik hoop dat ik hiervoor geduld kan vinden. 

Een (her)nieuw(d)e kennismaking

Een vriendin vroeg me dit weekend of ik nog blogde. Jazeker! Ook al heb ik het nog steeds erg druk, toch is het nu wel hoog tijd om weer eens wat te posten. Op naaivlak heb ik absoluut niet stil gezeten. Er staan heel wat foto’s klaar om gepost te worden, mogelijk met wat minder tekst. Hou het hier maar in de gaten de komende dagen/weken.

Het startschot van mijn hernieuwde blogcarrière (*kuch*kuch*) geef ik met een update van de “Wie is Sazul”-pagina. Wil je mij beter leren ken: dat kan hier. 

Een Juliette

De Juliette is een ideaal projectje voor restjes stof (of schreef ik dat in mijn eerdere post ook al?). Het is ook een snel projectje, iets om op het laatste moment te maken. Dus toen ik een leuke verpakking zocht om fotomagneten in cadeau te doen, dacht ik meteen aan de Juliette. Het patroon had ik al, dus ging het nog sneller deze keer. De buitenstof is een restje van dit project en de binnenkant gebruikte ik voor een kaptrui uit SVDHZ uit mijn pre-blog tijd.

By the way: de fotomagneten waren een afscheidscadeau voor een vriendin die afstudeerde die mooie foto's op Instagram plaatst. Aangezien ik ook met fotografie bezig ben, vond ik het wel toepasselijk om iets met onze gezamenlijke interesse te doen. Ik bestelde de foto's bij Sticky9: snelle levering, gratis verzending, tof resultaat, alleen was mijn eerste indruk dat de plakkracht (of hoe moet ik dat zeggen?) van de magneet zelf wat sterker kon. Maar een leuk cadeau was het wel!

Verjaren in de zomer

Drie weken geleden was ik jarig. Verjaren in het midden van de zomer wil zeggen dat de meeste mensen op vakantie zijn en dat houdt me tegen om iets te organiseren. Meestal twijfel ik zo lang of ik wel of geen feestje zou houden dat er uiteindelijk weinig spannends gebeurt. Dit jaar sprak ik gelukkig toch op tijd uit dat ik eraan dacht om de vrijdag na mijn verjaardag wat mensen uit te nodigen. Mijn man spoorde me aan om zo snel mogelijk een mailtje uit te sturen zodat die mensen het al in hun agenda konden zetten. De details zou ik later mailen. 
Ik koos voor een ladies' only night en dacht aan een cocktail- of een sushi-workshop. Maar toen bleek dat je daarvoor met minimum 10 mensen moest zijn en ik maar aan 7 of 8 kwam, besloot ik op Pinterest wat inspiratie op te doen. Toen ik deze lampjes-slinger zag, besliste ik meteen die te maken omdat een DIY met restjes stof mooi bij mij past. Eerst was ik van plan om de lichtjes van onze kerstboom te gebruiken, maar dat waren er 180 en ook nogal klein. Ik ben blij dat ik uiteindelijk toch een snoer van 35 lampjes bestelde. Lang leven het wereldwijde web waar je ook in hartje zomer kerstverlichting kunt scoren! Ook al had ik het idee redelijk op tijd, toch werd het een last minute werkje (zoals wie mij via Facebook al kon merken). 

Ik kocht plastic bekertjes en maakte aan de hand daarvan een mal voor de stof. Ik knipte 35 boogjes uit restjes stof. Van elk restje weet ik trouwens nog wat ik ermee maakte!
Mijn man boorde gaatjes in de bekertjes. Die barstten daardoor wel wat, maar dat bleek uiteindelijk alleen maar goed om de lampjes te kunnen bevestigen.
In plaats van Podge Modge te kopen, kocht ik gewone knutsellijm en lengde die aan met water. Dat werkte goed.

Een vriendin die wat vroeger kwam, hielp met de lampenkapjes te bevestigen aan het lichtsnoer. Zij duwde de gaatjes wat open (hier kwamen de barstjes dus goed van pas) zodat ik er telkens een lampje in kon stoppen.

Ik wilde de lampjes aan de parasol bevestigen. Diezelfde vriendin had ook het geweldige idee om dat te doen met van die sluitingen waarmee je ook vuilzakken dicht doet. Dat werkte uitstekend!

Bij daglicht zag het er al erg gezellig uit. En in het donker kwamen de lampjes nog beter tot hun recht (maar dat is dan wel weer wat moeilijker op foto vast te leggen).

Ondanks, of misschien net wel dankzij, het kleine gezelschap werd het een hele gezellige avond. Ik had de hele dag in de keuken gestaan om tapas te maken (maar kwam er niet aan toe om daar foto's van te maken). Naast de lampjes zette ik ook lege wijnflessen met kaarsen her en der in de tuin. En twee Mexicaanse dekentjes als tafelkleed zorgden voor een kleurrijke noot. 

Op voorhand had ik het wel wat spannend gevonden of het wel zou klikken tussen de verschillende vriendinnen van wie de meesten elkaar niet kenden. Maar dat was onterecht. Er werd volop getetterd en gelachen. Toen het begon te regenen, kropen we met zijn allen onder parasol en bleven lekker droog. Dat is dan weer een voordeel van met niet zo veel te zijn!

Een babyjasje voor mijn eigen baby

Het babyjasje uit het eerste boek van Zo Geknipt stond al op mijn to-sew lijstje sinds ik het voor het eerst maakte, maar ik had zoveel dingen op mijn lijstje staan dat ik prioriteiten moest stellen aan het einde van mijn zwangerschap. Ach, ik had nog tijd, dat jasje zou toch niet meteen passen. Maar toen ik bij haar las dat haar zoontje het babyjasje uit het eerste boek van Zo Geknipt draagt sinds hij vier maanden is, wist ik dat ik in gang moest schieten. Kasper was op dat moment vier maanden en ik wilde dat hij er zolang mogelijk plezier van zou hebben. 

De stof lag ook al lang te wachten: een prachtig katoentje van Birch en een hele mooie nicky velours van bij Ella & Basiel. 

Alleen bleek ik met een halve meter nicky velours niet genoeg te hebben, gelukkig had ik nog wat oranje liggen, en wat ben ik blij dat ik te weinig  petrol kleur had, want ik word zo blij van het effect van het oranje van de omgeslagen mouw.

Het modelletje is een ideaal babycadeau, maar ik ben blij dat ik het ook kon maken voor één van mijn eigen kinderen want nu weet ik zelf hoe het past. Een volgende keer maak ik de mouwen wat langer. Kasper is bijna vijf maanden en de mouwen zijn toch al wat aan de korte kant terwijl de rest nog lekker ruim zit. Het is een jasje dat in één maat komt, namelijk 68/74, een maat waar kindjes lang in kunnen. Daarom vind het wel een beetje jammer dat de mouwen al (bijna) te kort zijn. Ze omslaan is niet meer echt een optie. Of zijn Kasper zijn armen langer dan gemiddeld? Ach ja, als de mouwen van een volgend exemplaar te lang zijn, kunnen ze omgeslagen worden. Ik zorg wel voor een leuk effect via de stofkeuze.

Ik ben ook blij dat ik nu eens een model in het jasje heb. Al zijn de foto's niet geweldig. Ik maakte het jasje tijdens die week in juli dat het midden in de zomer even herfst leek. Maar toen het af was, was het weer te warm om hem te doen poseren. "Gelukkig" was er onlangs een wat koelere ochtend en toen zag ik mijn kans schoon om hem voor de camera te zetten. Maar mijn vijf maanden oude baby blijft nog niet echt zitten én het was grauw dus geen goed licht. Maar ik heb wél een levend model in een babyjasje van mijn eigen hand!