Smooth Criminal

...που τους Stjepan Hauser και Luka Sulic.

Optimism free!

Τον τελευταίο τζαιρό έκαμα λλίην "αποτοξίνωση" που τα μπλογκ. Ετρώαν μου αρκετό χρόνο και λόγω γιορτών εγαμηθήκαμε στη δουλειά (ελείπαν κάθε εβδομάδα μια φάουσα άτομα με άδεια). Τον ελεύθερο μου χρόνο άφηκα τον να βλέπουμε καμιά ταινία με τη γεναίκα μου και ανά τακτά διαστήματα να το σκάζω να βλέπω λλίη μάππα. Ψέματα μου, πολλή μάππα. Εκτός του χρόνου, τα μπλογκ και οι συζητήσεις επηρεάζαν και αρκετά τη διάθεση μου (κάποτε θετικά, κάποτε αρνητικά) και έθελα να καθαρίσω λλίο συναισθηματικά γιατί είχα άλλες ιστορίες στο νου μου.
Είχα σκοπό που μέρες να γράψω ποστ σήμερα. Ήταν η μέρα που είχα ραντεβού με το γιατρό μου για να κάμω εξετάσεις και να δούμε αν εκαθάρισε εντελώς που καρκίνο. Όι κανένα είδος πολλά σοβαρό, απλά ακόμα μια αναποθκιά για να ταλαιπωρούμε που μου ήρτε στα 27 μου, πριν 1 χρόνο. Γενικά, είμαι απαισιόδοξο άτομο. Εν ένας μηχανισμός άμυνας που ανάπτυξα που μωρό, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι. Η απαισιοδοξία βοηθά με να προετοιμαστώ ψυχολογικά για το σιειρότερο που μπορεί να έρτει. Αν έρτει κάτι θετικό, σιέρουμαι το παραπάνω γιατί εν "αναπάντεχο". Εν το συζητώ, έσιει και πολλά κακά η απαισιοδοξία. Όπως και να έσιει, τούτην τη φορά ήμουν πολλά αισιόδοξος. Σχεδόν σίουρος ότι εκαθάρισα και έννα πνάσω που τούτην τη μαλακία που ήβρα μπροστά μου. Να πνάσω για λλίο φυσικά, γιατί ο καρκίνος εν όπως την ωρολογιακή πόμπα. Κάποια στιγμή θα ξανακάμει έκρηξη. Για να καταλάβεται πάντως πόση αισιοδοξία είχα, ήβρα που πριν και τίτλο για το σημερινό ποστ: "Cancer free!".
Και όμως, μια φορά που ήμουν και εγώ αισιόδοξος, επλήρωσα για το κατέβασμα της άμυνας μου. Έμεινεν ένα μιτσή κομματούι καρκίνου όσο να με βασανιεί γαμώ την ιστορία μου. Μιλούμεν μια φτυμμαθκιά πράμα. Και για τζείνο το πραματούι έννα πρέπει να αρκέψω άλλες ταλαιπωρίες, θεραπεία, φάρμακα, εξετάσεις, γιατρούς κάθε τρεις και λλίο... Η μαλακία εν ότι τον Φερβάρη εκαρτέρουν να καθαρίσει ο οργανισμός που ραδιενέργεια που έμεινε που την τελευταία θεραπεία. Τωρά, πάλε που την αρκή, έννα θέλω άλλους έξι μήνες μετά το τέλος της θεραπείας με ραδιενεργό ιώδιο για να καθαρίσω.
Πάντως, σε γενικές γραμμές, τούτη η αναποθκιά εβοήθησε με τζιόλας κάπως. Ήταν μια που τες πιο δύσκολες καταστάσεις που έζησα στη ζωή μου και σίουρα η πιο απειλητική. Με το που μου αφαίρεσε όμως ο χειρούργος τον όγκο, αφαίρεσα και εγώ ορισμένα άτομα που τη ζωή μου. Άτομα που επερίμενα να μου σταθούν όπως θα τους εστέκουμουν και εγώ σε ανάλογη περίπτωση, και όπως τους εστάθηκα τόσες φορές, εξαφανιστήκαν. Άλλοι επιάσαν απλά ένα τηλέφωνο να ρωτήσουν τι κάμνω και μετά αρκέψαν να μου λαλούν τα δικά τους "προβλήματα" (γκομενικά ως επί τω πλείστον). Άλλοι είδαν με μια φορά στα πεταχτά. Οι σιειρότεροι ήρταν με στυλ να με ποσιερετήσουν, λες και σίουρα ήταν με σκοτώσει "τζείνη η αρρώστια" και εν τους εξαναείδα που τότε. Άτομα όμως που εν τα έβαλλα να νοιάζουνται τόσο για μένα, ή να έχουν τόσα ψυχικά αποθέματα, ήταν δίπλα μου σε κάθε βήμα. Και τούτον εν θα το ξεχάσω ποττέ.
Τωρά που τα είπα και εξέσπασα, εκατάλαβα γιατί εκόλλησα έτσι με τα μπλογκ... Anyway, αφήνω σας να πάω να τυλίξω καμιά να ηρεμήσω...