Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...

Ξέρεις, να μωρέ... Δεν είναι ότι σε βαριέμαι... Ούτε ότι δε σε αγαπώ. Να μωρέ. Απλά, όταν λείπεις... Καραγουστάρω!!!!!!!!!!!!

Πριν κανένα χρόνο όταν ξεκίνησε ο Θ τη δουλειά του και μάθαμε ότι θα έχει ταξίδια πέσανε πάνω μου φίλοι και γνωστοί να με παρηγορήσουν... " Μη στεναχωριέσαι, δε θα λείπει συχνά, κτλ, κτλ". Τους κοίταγα σαν εξωγήινους. Γιατί να στεναχωρηθώ? Για μερικές μέρες θα λείπει. Θα είμαι home alone... Πιο πολύ σε πάρτυ συναίσθημα μου έβγαινε παρά σε στεναχώρια. 

Μόνη στο σπίτι. Να ξαπλώνεις στον καναπέ, χωρίς να ακούς κιχ... Να τρως ό,τι μαλακία σου κατέβει στο μυαλό, χωρίς να ακούς ότι θα πάθεις σκορβούτο. Να αφήνεις ένα ποτήρι άπλυτο στο νεροχύτη και να γυρνάς και να βρίσκεις ένα μοναχικό ποτήρι στο νεροχύτη χωρίς την παρέα τριών πιάτων και δέκα φλυτζανιών... Να γυρνάς σπίτι μετά τη δουλειά χωρίς να χτυπάει το τηλέφωνο για τσιγάρα και ψωμί....Να ξυπνάς το πρωί και να στρώνεις το κρεβάτι σου! Να ξυπνάς το πρωί με μισή ώρα καθυστέρηση, να βάζεις ταυτόχρονα παπούτσια και ρουζ και να μην ακούς από το υπερπέραν "ανάβεις το θερμοσίφωνο?". Να κανονίζεις το απόγευμα σου χωρίς να λες "κάτσε να δω εάν έχει κανονίσει κάτι ο Θ". Να κοιμάσαι στη μέση του διπλού κρεβατιού με τέσσερα μαξιλάρια! Να μαθαίνεις να φτιάχνεις τη δική σου μεθ βλέποντας συνεχόμενα τέσσερις κύκλους Breaking Bad.

Αλλά μετά βάζεις να δεις τον πέμπτο κύκλο και οι υπότιτλοι βγαίνουν κινέζικα. Και ξέρεις ότι ο Θ μπορεί να τους αλλάξει σε ελληνικά αλλά δεν είναι εκεί. Και βλέπεις μια ταινία που βγαίνει στον κινηματογράφο που θες να τη δεις αλλά είχατε πει ότι θα τη δείτε μαζί. Και έχεις αρχίσει να βαριέσαι μόνη σου στον καναπέ! Και θες να φας κάτι μαγειρεμένο αλλά δε βρίσκεις νόημα να μαγειρέψεις μόνο για σένα.... Και γαμώτο έχει αρχίσει να σου λείπει...

ΥΓ. Και τελικά έρχεται. Και του λες να πάτε κινηματογράφο να δείτε αυτή την ταινία που θέλατε. Και σου λέει ότι βαριέται. Και σιχτιρίζεις που δεν πήγες μόνη σου...

Εναλλακτικά ψώνια!

Μια φίλη είχε τη γιορτή της πριν λίγες μέρες. Μάζεψε ένα σωρό δώρα και αποφάσισε να αλλάξει τα  μισά. Ένα από αυτά ήταν ένα ασημένιο κολιέ, tres banal, το οποίο δεν μπορούσε να το αλλάξει στα Hondos της περιοχής της οπότε μου το έδωσε εμένα που είμαι γνωστός γυρολόγος της περιοχής του κέντρου για να το πάω στα Hondos  στην Ομόνοια. Είχε σταμπάρει μία μπιζουτιέρα στα Hondos του Χαλανδρίου, οπότε πήγα ψάχνοντας για τη συγκεκριμένη. Αλλά η μπιζουτιέρα δεν υπήρχε στην Ομόνοια. Οπότε τι κάνεις όταν έχεις ένα δώρο που αλλάζει μόνο στην Ομόνοια και θες να πάρεις μια μπιζουτιέρα που υπάρχει μόνο στο Χαλάνδρι? Αγοράζεις κάτι άσχετο από τον Κορρέ (που σε λίγο θα βάλει stand και στα περίπτερα) και το αλλάζεις στο Χαλάνδρι! Ιδυοφυές... Στη θεωρία του! Στη πράξη του??

Μπαίνω στα Hondos και χαζεύω το stand  του Κορρέ. Ψάχνω κάτι στην τιμή των 25€ ,την τιμή που κόστιζε και το κολιέ. Βρίσκω κάτι κρέμες σε συσκευασία δώρου με τιμή 25€. "Εξαιρετική επιλογή" μου λέει η πωλήτρια "και είστε τυχερή έχει έκπτωση 12%." Φτου γαμώτο, σκέφτομαι και συνεχίζω να ψάχνω. 

Πωλήτρια: Θέλετε βοήθεια?

Εγώ: Εεε, όχι κάτι για δώρο ψάχνω...

Μονολογώ κοιτώντας τις τιμές.. 25, 25, 25...

Πωλήτρια: Ααα μάλιστα, θέλετε κάτι για κοπέλα 25 χρονών.

Εγώ: Ε, βασικά όχι... Θα ήθελα κάτι με 25€!

Πωλήτρια: (Με κοιτάει παρεξενεμένη) Πόσο χρονών είναι η κοπέλα? Τι νομίζετε ότι θα της άρεσε?Μια λοσιόν ίσως?

Εγώ: Νομίζω ότι θα της άρεσε κάτι με 25€.

Η πωλήτρια , όπως ήταν φυσικό, με παράτησε και πήγε να σχολιάσει για το πόσο χαζή είμαι με την έτερη πωλήτρια...

Μετά από λίγο έχω επιτέλους βρει κάτι κρέμες με 19€, βουτάω και ένα σαμπουάν που έλεγε ότι κάνει 8€, υπολογίζω την έκπτωση και είμαι χαρούμενη! Μέχρι που ήρθε ξανά η πωλήτρια. 

Πωλήτρια: Συγνώμη έχουν μπερδευτεί τα προϊόντα στα ράφια. Το σαμπουάν που κρατάτε είναι εξαιρετικό αλλά έχει 12€. Τι τύπο μαλλιών έχει η κοπέλα?

Εγώ: Τι έχει 8€?

Πωλήτρια: Αυτό το σαμπουάν για την τριχόπτωση.

Εγώ: Εξαιρετικό. Θα το πάρω.

Πωλήτρια: Μα, είναι για άντρες.

Εγώ: Ε, δε πειράζει...

Παρόμοια συζήτηση έγινε και στο αμπαλάζ.. Εγώ μια κάρτα αλλαγής ήθελα και αυτές μου βάλανε φιόγκους και ψάχνανε την πιο χαριτωμένη τσαντούλα... 

"Τι χρώμα φιόγκο να βάλουμε;"

Αχ δε με νοιάζει....

Δέκα και να καίνε...

Άντρες οι οποίοι μας ξενερώνουνε. Άντρες οι οποίοι μας κάνουνε να κόβουμε λάσπη. Όλοι βγαλμένοι μέσα από τη ζωή. Τη δική μου ζωή!

1.Ο χαζός

Ή έστω  ο πιο χαζός από εμένα. Θα σας πάω πίσω στο Λύκειο τώρα. Μου άρεσε ένα παιδί ο Γιάννης. Για δύο χρόνια είχα γίνει η σκιά του. Όπου ήταν αυτός , ήμουν και εγώ. Στο τέλος ή βαρέθηκε να με βλέπει ή θεώρησε καρμικό το ότι συναντιόμασταν συνέχεια και αποφάσισε να μου την πέσει. Μέσα σε ένα μήνα τον είχα βαρεθεί. Καλό παιδί αλλά... Του έλεγα κάτι (τις καθιερωμένες μου εξυπνάδες) και με κοιτούσε στα μάτια σαν σκυλάκι. Τα μισά δεν τα έπιανε κιόλας... Ξενέρωμα! 

2.Ο όμορφος

Για να μην παρεξηγηθώ, μου αρέσουν πολύ οι όμορφοι τύποι! Μου τραβάνε το βλέμμα. Το κακό είναι ότι δεν έχω την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να τους κρατήσω. Να νιώσω άνετα και να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό. Βέβαια συνήθως αυτοί έχουν αυτοπεποίθηση που φτάνει για άλλους δέκα...Το οποίο είναι άκρως σπαστικό.

3.Ο κριτικός

(Ενίοτε και ο Κρητικός). Στη δική μου περίπτωση ήταν ο ίδιος με τον όμορφο. Ο τύπος δε γουστάρει εσένα αλλά μια άλλη που έχει φανταστεί ότι μπορεί να γίνεις. Αυτή η κατηγορία είναι η ιδανική για να σου δημιουργήσει άπειρα κόμπλεξ και συναίσθημα "ταπεινό χαμομηλάκι". Ο δικός μου κριτικός-όμορφος μου έλεγε συνεχώς "μου αρέσουν οι πολύ αδύνατες. Θα μπορούσες να χάσεις λίγο ακόμα" .Και ήμαρτον, το έλεγε σε μένα που ήμουν 53 κιλά! Ή "τα μαλλιά σου μου αρέσουν περισσότερο ίσια. Σγουρά μου θυμίζουν τη μάνα μου που είχε κάνει περμανάντ όταν ήμουν 9". Ναι ρε φίλε ΑΛΛΑ εγώ είμαι σγουρομάλλα και από το να κάψω το κεφάλι μου στα κομμωτήρια προτιμώ να κάψω εσένα.

4.Ο εραστής δυτικών προαστίων

Για να μη λέω μόνο για τους άντρες. Όσο ρηχοί μπορούν να γίνουν οι άντρες άλλο τόσο μπορώ να γίνω και εγώ. Έχω γνωρίσει έναν τύπο ένα βράδυ και κανονίζουμε για ποτό την επόμενη μέρα. Έρχεται να με πάρει με αυτοκίνητο με αεροτομή. The End.

5.Ο επίμονος

'Εχουμε βγει δύο ραντεβού και δεν έχει συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Εγώ τότε δούλευα σε ένα παιδικό θεατρικό (θα σας πω κάποια στιγμή γι' αυτό) και λόγω Χριστουγέννων είχαμε κάτι σαν παράσταση στη Μεγάλη Βρετάνια. Χτυπάει το κινητό μου, δεν απαντώ. Ξαναχτυπά το κινητό μου, του στέλνω μύνημα για το που είμαι και τι κάνω. Με ρωτάει τι ώρα θα τελειώσω. Του λέω αργά. Μου λέει να σε πάρω να πάμε βόλτα. Του λέω όχι. Την ώρα που πια έχουμε τελειώσει κοιτάω το κινητό μου και βλέπω 100 αναπάντητες, τον αγνοώ και μου έρχεται μύνημα "Που είσαι σε περιμένω απ' έξω". Πίσω πόρτα... Λούις. The End.

6.Ο ψυχάκιας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο τύπος άντρα σου δείχνει τα σημάδια ότι δεν πάει καλά από την αρχή. Το ότι εσύ τα αγνοείς, γιατί συνήθως έχει χαριτωμένο μουτράκι, είναι δικό σου πρόβλημα. Έχουμε βγει δυο τρεις φορές , έχω ακούσει τις απίστευτες παπάρες (στις οποίες για τον λόγο που προανέφερα δεν έδινα σημασία) και έρχεται η στιγμή που σε καλεί σπίτι του. Φαντάζεσαι διαφορα και αντ' αυτού βρίσκετε να μιλάτε για τις φοβίες του. Για το ότι πιστεύει ότι η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπάει από λεπτό σε λεπτό. Ότι η τύχη του θα τον εγκαταλείψει άμεσα. Οτι εάν κοιμηθείτε μαζί να τον προσέχεις γιατί μπορεί να μην ξαναξυπνήσει. Και όλα αυτά με βλέμμα στο κενό! The Psycho killer, qu'est-ce que c'est. Fa Fa Fa Fa Fa Fa Fa Fa Fa Far Better Run Run Run Run Run Run away.

7.O πέφτουλας.

Πολύ αστεία κατηγορία. Εάν δεν τον πάρεις στα σοβαρά έχει πολύ πλάκα. Είχαμε συναντηθεί πρώτη φορά ένα βράδυ στο σπίτι μιας φίλης. Είχε τελειώσει η κόκα κόλα και εγώ προθυμοποιήθηκα να πάω στο περίπτερο να πάρω. Θα έρθω και εγώ μου λέει αυτός και φεύγουμε μαζί. Μέσα στο ασανσέρ με κολλάει στον τοίχο "Δε φοβάσαι μόνη μαζί μου στο ασανσέρ?" μου λέει με τη παθιάρικη φωνή των 19 χρόνων του. "Οχι,δεν είσαι και τόσο τρομαχτικός" του απαντάω και έχω πεθάνει στο γέλιο. Πάμε στο περίπτερο και καθώς επιστρέφουμε στο δρόμο με σταματάει και μου λέει "πιάσε τα μπράτσα μου. Δεν έχω πάει ούτε μια μέρα γυμναστήριο. Τα έχω κάνει στα χωράφια". (Τώρα που το σκέφτομαι αυτός άνετα έμπαινε και στην πρώτη κατηγορία). Μετά από κανένα τρίμηνο των πέτυχα έξω από κάτι μπουζούκια. "Δε σε είδα μέσα. Πάμε να πιούμε κανένα ποτό μόνοι μας? μου λέει. Eκείνη την ώρα βλέπω μια κοπελίτσα έξι μέτρα πιο πέρα που μας κοιτάει και παρατηρώ ότι στα χέρια του κρατάει μια φωτογραφία ,από αυτές τις κλασσικές των μπουζουκιών, αγκαλιά με την κοπελίτσα. "Και η κοπέλα?" τον ρωτάω. "Μπα τίποτα. Φίλη μου. Αμα θες την παρατάω." Γελοίος alert! 

8 & 9. Ο κολλημένος με τη μπάλα & δεν πάω τους κολλητούς σου (μάντεψε: ούτε αυτοί εσένα)

Αυτός ήταν δύο κατηγορίες από μόνος του. Βγαίνουμε λίο καιρό, πάντα μόνοι μας, και έρχεται επιτέλους ο καιρός να γνωρίσει τους φίλους μου. Εχουμε πάει για καφέ και εκτός από ένα χάρηκα και ένα γεια δεν ξαναμίλησε. Την υπόλοιπη ώρα έβλεπε μπάλα στην οθόνη πάνω από το κεφάλι μου. Με αποτέλεσμα οι φίλοι μου να με ρωτήσουν μόλις φύγαμε "θύμησε μου τι κοινό έχετε εσείς οι δύο?". Το γεγονός ότι δεν έβρισκα τι να τους απαντήσω ήταν αιτία χωρισμού.

10. Ο δήθεν κουλτουριάρης

Ο δε βλέπω τηλεόραση. Δε βγαίνω σε κλάμπ και σε μπουζούκια. Πάω μόνο θέατρο και κινηματογράφο και μετά κάνω κριτική σαν κακιασμένη γριά. Δε μου αρέσει ο πολύς κοσμός. Μου αρέσει να πηγαίνω εκδρομές στη φύση. Κτλ, κτλ ,κτλ...  Η αλήθεια είναι ότι όταν τον γνωρίσεις στην αρχή παραμυθιάζεσαι. Έτσι την έπαθα και εγώ. Γρατσούναγε μια κιθάρα και έπεσα τ' ανάσκελα. Για πρώτο ραντεβού πήγαμε σινεμά και μου ανέλυσε το πως γυρίστηκε η ταινία. Για δεύτερο ραντεβού πήγαμε σε ένα πειραματικό θέατρο. Για τρίτο ραντεβού δεν πήγαμε γιατί δεν του άρεσε ο πολύς ο κόσμος και καλύτερα σπίτι! Στο σπίτι του είχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με βιβλία. Βιβλία εγώ τότε δεν αγόραζα γιατί δεν είχα λεφτά οπότε συνήθως τα δανειζόμουν. Μπροστά σε όλη αυτή τη βιβλιοθήκη έπαθα ένα ντουβρουτζά. Κοιτούσα τα βιβλία και τον ρωτούσα "Πολύ ωραίο βιβλίο αυτό. Το έχεις διαβάσει?" Η απάντηση σε όλα ήταν όχι. Τα βιβλία ήταν κάτι σαν μπιμπελό. Και με ξενερώνουν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν βιβλία για διακοσμητικά. 

Τέλος πρέπει να πω ότι όλα αυτά με ξενέρωσαν στους συγκεκριμένους ανθρώπους. Σε κάποιον άλλον , που θα τον γούσταρα περισσότερο, μπορεί να μη με πείραζαν. Δεν υπάρχουν γενικεύσεις στο συγκεκριμένο τομέα και από ότι έχω καταλάβει ο κανόνας του ποτέ μη λες ποτέ ισχύει απόλυτα!

Η ανάρτηση αυτή έγινε στο πλαίσιο ενός νέου μπλογκοπαιχνιδιού στο οποίο με καλέσαν η Έλενα Λ. , η Mayumi και η Κ†. Με τη σειρά μου θα καλέσω τις: 

1. Ασπασία από το My Lovable Baby
2.Εύη από το Sexta -feira
3.Νικολέτα απότο Littlemeandlittleyou
4.Writer από το Α, ναι;
5.Ξόμπλιο από τη Συννεφούπολη
6.Selcouth από το Moon Faces
7.Δελφινάκι από το Δελφινάκι
8.Μιράντα από το Μirantas little garden
9.Vasiliki An από το La pazza ragaza writes
10.Μαρίνα Ζ από το Το blog μου

Κανόνες:

1.Να γράψουμε τα 10 πράγματα που αν έκανε κάποιος άντρας δεν θα θέλαμε να τον δούμε στα μάτια μας.

2.Να καλέσουμε 10 φίλες να φτιάξουν το δικό τους Τop 10 Down

3.Να μεταφέρουμε το παιχνίδι με την εικόνα του

4.Να αναφέρουμε ποιος μας έδωσε πάσα. 

Ένα ευλογημένο bachelor!

Η πρώτη παιδική μου φίλη παντρεύτηκε! Οι παιδικοί φίλοι, ειδικά αυτούς που δεν τους βλέπεις συχνά, έχουν πλάκα γιατί παρατηρείς τις αλλαγές τους. Η φίλη μου αυτή θα μπορούσε να ήταν transformer. Στο Λύκειο είχε μαλλιά καρφάκια και στον γάμο της φορούσε μαργαριταρένιο κολιέ. Στο Λύκειο φορούσε μόνο τζιν με άρβυλα και στο μπάτσελορ  φορούσε χρυσή γόβα και κυριλέ φόρεμα.  Στο Λύκειο δήλωνε άθεη και τώρα με ρώταγε εάν έχω πνευματικό. Στο Λύκειο δήλωνε αναρχική και τώρα παντρεύτηκε με αστυνομικό. 

Μετά το τέλος της φοιτητικής ζωής της επέστρεψε στην επαρχιακή πόλη στην οπoία και οι δύο είχαμε μεγαλώσει και τότε με τη δύναμη του φεγγαριού μεταμορφώθηκε σε Sailor moon... Βρήκε και τον τύπο, που τελικά παντρεύτηκε, με τον οποίο εγώ δεν πολυταιριάζω οπότε κόψαμε λίγο τις επαφές μας. Αλλά τελικά ήρθε το μπάτσελορ της για να μας θυμίσει πως περνούσαμε ωραία με κείνη την παρέα... Δε ξέρω αν και εγώ έχω αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια αλλά φοβάμαι πως δεν έχω αλλάξει τόσο. Αυτό φάνηκε με το που συναντηθήκαμε το πρωί. Αυτή με μποτούλες και μαλλί κομμωτηρίου και εγώ με allstar και μαλλί ότι να 'ναι. Η πλάκα με αυτές τις φίλες μου είναι ότι πάντα πριν βγούμε με ενημερώνουν ότι θα ντυθούν "καλά" και να ντυθώ αναλόγως. Αλλά πραγματικά ό,τι και να βάλω φαίνομαι σπορ μπροστά τους! Περπατούσαμε στην Ερμού και μου έλεγε όλα αυτά περί γάμου, μπομπονιέρων κτλ όταν αποφάσισε να αλλάξει θέμα και να μου μιλήσει για ένα άρθρο που είχε διαβάσει.

Ντίνα: Διάβασα ότι κάποιοι επιστήμονες κάνανε κάτι πειράματα και πήρανε γονίδια από άνθρωπο και τα γονιμοποιήσαν με γονίδια από γουρούνι και βγάλανε...

Χριστίνα: Ένα μπάτσο!

Ντίνα: (Έπρεπε να ήσασταν εκεί να δείτε βλέμμα-μαχαίρι που μου έριξε... Βέβαια με γονείς αστυνομικούς και μέλλοντα σύζυγο μπάτσο (γιατί αυτός είναι μπάτσος) το αστείο μου ήταν λίγο άστοχο...) Ένα πλαδαρό πράγμα... Τι χαζή που είσαι?

Έτσι με τους καλύτερους οιωνούς ξεκίνησε το μπάτσελορ! Στο οποίο περάσαμε πολύ καλά προς μεγάλη απογοήτευση του Θ, ο οποίος με περίμενε μέχρι τις 7 το πρωί άγρυπνος φρουρός. Το μπάτσελορ είχε όλα αυτά τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα μπάτσελορ πάρτυ... Κορώνες, γκρίνια του στυλ εγώ δεν το βάζω αυτό στο κεφάλι μου, ποτό και αγόρια με γαρύφαλλα... Μετά λέγαμε να πάμε και σε στριπ σόου αλλά δεν πήγαμε! Φτάσαμε απ' έξω αλλά οι δύο άλλες φίλες της νύφης δε μπαίνανε μέσα γιατί τι θα λέγανε μετά στον πάτερ-Σεραφείμ! Πάλι καλά που εκείνη την ώρα δεν έτρωγα κάτι και γλίτωσα το πνίξιμο.

Την επόμενη μέρα το μπάτσελορ συνεχίστηκε σε μπαράκι χωρίς τις θεούσες φίλες της νύφης. Πάντως δε ξέρω εάν υπάρχει Θεός αλλά σίγουρα υπάρχει  διάολος. Μπαίνει μέσα στο μπαράκι ένας τύπος, θεός. Τον κοιτάμε, μας κοιτάει και έρχεται και κάθεται δίπλα μας. Μετά από λίγο πιάνει κουβέντα στη νύφη και στο τέλος της ζητάει και το τηλέφωνο της. Και τώρα πείτε μου εάν αυτόν δεν το έβαλε ο διάολος εκείνη την μέρα τότε ποιος τον έβαλε? Μήπως ο Θάνος (future husband)? Γιατί δε γίνεται μια βδομάδα πριν το γάμο σου να σου την πέφτει ο τύπος από τα παραμύθια! Γιατί γνωρίζοντας τη φίλη μου ξέρω ότι τέτοιοι τύποι της την πέφτουν στα όνειρα της! Τελικά η φίλη απέδειξε πως είναι πανέτοιμη για αυτόν τον γάμο σερβίροντας ωραιότατο Χ στον Mr Perfect. Ο οποίος θα πρέπει να ελέγξει την τύχη του αφού από ολόκληρο μαγαζί τίγκα στις γυναίκες επέλεξε αυτή που παντρευόταν την επόμενη εβδομάδα... Τζόκερ, φίλε...

Στο γάμο περάσαμε όμορφα. Έχω ένα θέμα στους γάμους... Συγκινούμαι πολύ κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της νύφης. Ειδικά όταν βλέπω τον πατέρα της νύφης... Έτσι και σε αυτόν τον γάμο έκλαιγα συνέχεια με αποτέλεσμα να με απομακρύνουν από τη νύφη και να μη με αφήνουν να τη πλησιάσω γιατί  θα της χαλούσα το μακιγιάζ. Στο τραπέζι μας βάλανε να καθήσουμε δίπλα από τις θεούσες -μουρλές φίλες της νύφης. Σε κάποια φάση εκεί που τρώγαμε γυρίζει η αρχιμουρλή και μου λέει με ύφος χάσαμε την Πόλη " Μπορείς να γυρίσεις το ψωμί? (ήταν ανάποδα η φραντζόλα) Ευχαριστώ." Γυρίζω το ψωμί και βλέπω απέναντι μια κοπέλα να με ρωτάει γιατί με απορημένο ύφος. "Ε, μάλλον είναι γρουσουζιά" λέω εγώ και τότε ακούω από την αρχιμουρλή "Δεν είναι γρουσουζιά. Το ψωμί είναι το σώμα του Κυρίου και δεν κάνει να είναι ανάποδα πάνω στο τραπέζι. Είναι αμαρτία". Σκέφτηκα να της πω ότι αυτό το ψωμί είναι αλεύρι και νερό και μάλλον μερικά Ε. Το ψωμί που ίσως να είναι το σώμα του Κυρίου είναι αυτό που είναι ευλογημένο στην εκκλησία. Που και πάλι είναι ΜΕΤΑΦΟΡΑ!!!! Γιατί αλλιώς είσαι κανίβαλος. Ή απλά ηλίθια...Και είναι κρίμα που είσαι δασκάλα. Και είναι κρίμα που σου εμπιστεύονται μικρά παιδιά. Γιατί είσαι ηλίθια! Τελικά δεν είπα τίποτα! Άφησα το κλαρίνο να καλύψει τις σκέψεις μου.

Βέβαια για πολλές μέρες μετά έλεγα στον Θ "σώμα Κυρίου δεν πήραμε σήμερα. Πάλι μπαγιάτικο θα φάμε?" ή " Κόψε λίγο σώμα Κυρίου να κάνω παπάρα" ή "Να σου ψήσω ένα τόστ με δυο φέτες σώμα Κυρίου και λίγη ντοματούλα?". Μετά το αστείο πάλιωσε και το βαρέθηκα μέχρι και εγώ...

The Unpaixtable Me...

Ένα διαφορετικό βραβείο πήρα αυτή τη φορά. Ενα βραβείο που δε χρειάζεται να ψάξω από που κρατάει η σκούφια του καθώς ξέρω ότι το δημιούργησαν αυτοί. Ένα βραβείο με πολύ ωραίες ερωτήσεις και μια τσαχπινιά στο τέλος που το κάνει unpaixtable. Εμένα μου το παρέδωσαν η Pegy land και η Gorgw (επισκεφθείτε τες είναι και οι δύο unpaixtable). 

1)Intro ( Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)

Λοιπόν τώρα θα σας ξαφνιάσω...

Με λένε Χριστίνα   -Νταξ καταπληκτικό-

Μένω στην Αθήνα -αλλά εσείς αυτό δε μπορούσατε να το ξέρετε γιατί εμένα δε μου αρέσει να μιλάω για την προσωπική μου ζωή-

Γεννήθηκα στις 31/10/1984 γεγονός που με κάνει σκορπιό. -Ξαφνιαστήκατε ε? Που να σας πάει το μυαλό ότι είχα γενέθλια την προηγούμενη Πέμπτη και γινόμουν 29?-

Το blog μου είναι το http://dear-e-diary.blogspot.gr/ και χρησιμοποιώ blogger. -Νταξ... Εδώ δικαιολογείστε. Πώς να κάνετε τον συνειρμό?-

2)Ποιο είναι το moto του Blog σου; Αν δεν έχεις σκέψου ένα τώρα!

Σκέψου ένα τώρα! Έλα διάολε σκέψου ένα μότο τώρα... Γιατί κόλλησες? Έλα μην τους απογοητεύεις... Υπερασπίσου τον τίτλο της ετοιμόλογης...

Σκατά!

3)Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί;

Δε θα πω για το blogging γενικά αλλά για το blogging από τη μεριά μου. Θα ήταν βόλεϋ δωματίου. Εγώ θα στη σήκωνα και εσύ θα την κάρφωνες...

Την ατάκα... Που πήγε το μυαλό σας πονηροαναγνώστες...

4)Όταν γίνω διάσημος blogger θα... (συμπλήρωσε την φράση)

Θα είμαι διάσημος blogger! Θα δίνω συνεντεύξεις στην τηλεόραση , στα περιοδικά, θα έχω μπλαζέ ύφος όταν με ρωτάνε για τα προσωπικά μου. Θα είμαι σούπερ. Έχω κάνει τρελές πρόβες μπροστά στον καθρέφτη για τη στιγμή της πρώτης μου συνέντευξης... Θα είμαι όσο σνόμπ απαιτείται... Θα είμαι πολύ καλή. Αχ σας παρακαλώ... Κάντε με διάσημη...

5)Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου.

Κοίτα η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η λιγότερο δημοφιλής ανάρτηση μου. Απλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να έχει πάει και καλύτερα γιατί είναι μια εξαιρετική αναρτηση που ξεφτυλίζει τον Θ όσο χρειάζεται...

http://dear-e-diary.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

6)Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blog- όσφαιρα και γιατί;

Θα ήθελα να εξαφανίσω τα προσωπικά, τύπου ημερολόγιο ιστολόγια. Έτσι εγώ θα ήμουν η πρώτη που θα έγραφα τέτοιο blog και θα γινόμουν διάσημη (βλέπε ερώτηση 4). Μπορει να με έγραφαν και στο βιβλίο Γκίνες ή μπορεί να έπαιρνα και νόμπελ ευρεσιτεχνίας!!

7)Για ποιο λόγο δημιουργήσατε το ιστολόγιο σας? Pegy's question 

Αρχικά για να καταγράφω στιγμές από την καθημερινότητα μου έτσι ώστε να μη τις ξεχάσω ποτέ. Έπειτα μου άρεσε πολύ όλη αυτή η παρέα που δημιουργήθηκε!

8)Ποιο από τα χαρακτηριστικά της ενήλικης ζωής σου σου θυμίζει το παιδί που ήσουν κάποτε?Gorgw''s  question 

Μμμ... Δύσκολη ερώτηση! Νομίζω ότι τα χαρακτηριστικό μου είναι οι πλάκες μου. Συνεχίζω να κάνω πλάκες τις οποίες συνήθως τις τραβάω πιο πολύ από όσο πρέπει. Επίσης κάτι που έκανα μικρή και συνεχίζω να το κάνω και τώρα είναι όταν κάποιος είναι αφηρημένος στην ησυχία του να πηγαίνω αθόρυβα πίσω του και να τον τρομάζω. Ευτυχώς δε κάνω παρέα με καρδιακούς!

Η δική μου ερώτηση είναι:

Ποια χώρα-πόλη θεωρείς ιδανική για να ζεις?

Στέλνω το βραβείο στους:

1. Στην Αντριάνα από το http://loveyourthoughts.wordpress.com/
2. Στη Singularity από το http://e-nantia.blogspot.gr/
3. Στη Μαρίνα Ζ από το http://a-blog-marina.blogspot.gr/
4. Στην Αθηνά από το http://sigatabga.blogspot.gr/
5. Στην Εύη από τοhttp://sexta-feira-sexta-feira.blogspot.gr/

Ααα παραλίγο να το ξεχάσω το βραβειακι έχει και κανόνες... Αμ πως!

The Rules of the #unpaixtable Award:

• Στην αρχή της ανάρτησης σου πες μας από ποιον έλαβες το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς το blog του!
• Επ! μην βαριέσαι ! Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις ...
• Οι έξι ερωτήσεις είναι πάντοτε ίδιες, ενώ η έβδομη συντάσσεται από τον unpaixtable και απευθύνεται στους επόμενους
• Πρότεινε πέντε άτομα για να λάβουν το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς τα ιστολόγια τους.
• Στο τέλος του post απηύθυνε την πιο unpaixtable ερώτηση σου...στους bloggers που προτείνεις!
• Και μην ξεχνάς  κάτω από την εικόνα με το σήμα του βραβείου βάλε link που οδηγεί στην ανάρτηση (http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award) Όταν το κάνεις... give a shout to all4blogs διότι θα σε προσθέσει στην λίστα με τους συμμετέχοντες (link back)

Παρά ένα 30...

Σάββατο 26/10/2013

Τα τριήμερα τα έχω συνδυάσει μακριά από την Αθήνα. Μια βάφτιση όμως μας κράτησε το τριήμερο της 28ης στην Αθήνα. Και αφού χάσαμε που χάσαμε την εκδρομή είπαμε τουλάχιστον να χαρούμε τη βάφτιση και τους φίλους που είχαν έρθει από μακριά για να παρευρεθούν σε αυτή. Τα παιδιά που βάφτιζαν το παιδάκι τους είναι πολύ καλοί φίλοι του Θ, οπότε θέλαμε να είμαστε στην εκκλησία όσο πιο νωρίς γίνετε... Η βάφτιση ήταν στις 11 και εμείς ξεκινήσαμε από το σπίτι στις 11:30 (και δεν έφταιγα εγώ) οπότε φτάσαμε στην εκκλησία όταν ο παπάς έλεγε "και τώρα μπορείτε να περάσετε στο προαύλιο για να κεραστείτε μια σπιτική λεμονάδα"... Ήταν μια πολύ ωραία βάφτιση. Άκρως συγκινητική και για μας άκρως γρήγορη...

Μετά τη βάφτιση πήγαμε στο τραπέζι όπου τσίπουρα και κρασιά έδωσαν τη θέση τους στη σπιτική λεμονάδα! Γέλια, ποτά, φαγητό, τα τρία συστατικά μιας ωραίας βάφτισης! Φύγαμε από τη βάφτιση "ελαφρώς" ζαλισμένοι και με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε το βράδυ για ποτό. Πόσα σχέδια κάναμε για το που θα πάμε! Τσακωνόμασταν για το εάν θα πάμε σε ταβερνάκι ή σε μπαράκι... Τελικά την πέσαμε για ύπνο από τις 8:00 και κάνανε όλοι τον ψόφιο κοριό! Ε μανούλα μου, βαράει το τσίπουρο.. Δεν είναι νεράκι!

Κυριακή 27/10/2013

Οι περισσότεροι είχαν hangover και σερνόταν σπίτια τους μέχρι που βράδιασε και βγήκαν σα τις νυχτερίδες προς αναζήτηση αλκοόλ. Εγώ σε μια κρίση δημιουργικού μαγειρικού οίστρου δοκίμασα να φτιάξω κολοκυθόσουπα βελουτέ. Αφού έψαξα για λίγο στο ίντερνετ τελικά έκανα μια συνταγή του κεφαλιού μου, που παραδόξως βγήκε καλή... Κολοκυθόσουπα ούτε είχα ξαναφτιάξει, ούτε είχα ξαναφάει! Το ίδιο και ο Θ. Βέβαια αυτός δεν είχε καμία όρεξη να δοκιμάσει. Κολοκύθα, καρότα , πατάτες στο μούλτι  του καθόταν κάπως άσχημα. Αλλά τελικά έφαγε. Την είχα φτιάξει άκρως γκουρμεδιάρικη. Με σπιτικά κρουτόν και δε συμμαζεύεται. "Πολύ ωραία, θέλω να τη φωτογραφίσω" μου είπε ο Θ και αφού τη φωτογράφισε μετά είπε "πρέπει και να τη φάμε τώρα?". Τελικά έφαγε 7 κουταλιές και η φάτσα του ήταν λίγο χειρότερη από τον Σωκράτη όταν έπινε το κώνειο.

Δευτέρα 28/10/2013

Παρέλαση στην Αθήνα δεν έχω πάει ποτέ. Δεν έχει πλάκα εάν δεν έχεις κάποιον γνωστό να παρελάζει και να του πετάς στραγάλια... Ο ήλιος εκείνης της ημέρας όμως σε τραβούσε έξω. Οπότε πήγαμε για ένα καφέ στο άλσος Βεϊκου, που είναι εξαιρετικό, γεμάτο πιτσιρίκια και πράσινο. Εκεί  αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μάνα! Το βράδυ βγήκα με μια φίλη που είχα να δω τέσσερα χρόνια. Μια κοπέλα που μοιραζόμουν 6 χρόνια το ίδιο θρανίο μαζί της. Μια κοπέλα που είχε το όνομα "κολλητή μου" για 12 χρόνια μέχρι που ξαφνικά κάτι έγινε και σταματήσαμε να μιλάμε. Όταν βρεθήκαμε στην αρχή ένιωθα λίγο αμήχανα. Είχα χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή της. Ήταν τόσα πράγματα ξένα και άγνωστα πάνω της και όμως υπήρχε κάτι οικείο. Αυτό το οικείο που μόνο οι παιδικές φιλίες έχουν. Καθίσαμε στη μπάρα και ξεκίνησε ο χείμαρρος. Να προλάβουμε να τα πούμε όλα. Σχέσεις, χωρισμοί, φιλίες, εργασία... Υπήρχαν τόσα πράγματα που είχαν αλλάξει και πώς να χωρέσουν μέσα σε ένα τρίωρο που κρατάει ένα καφές. Σε κάποια φάση ακούμε τον μπάρμαν να μας φωνάζει "Εεεε... Σας έχω φωνάξει τρεις φορές και ούτε καν με ακούσατε. Σταματήστε να μιλάτε. Τι λέτε πια τόση ώρα? Μπούρου μπούρου... Γυναίκες!". Γελάσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε..."Γιατί σταματήσαμε να μιλάμε?" με ρώτησε η φίλη μου και τότε θυμήθηκα. Αλλά πια δεν είχε καμία σημασία. Εμείς ήμασταν εκεί, μαζί στη μπάρα και μιλούσαμε. Κολλητές, γλυκές, κεφάτες και πανέξυπνες σα γάτες όπως έγραφε και μια αναμνηστική καρδούλα που μου είχε φέρει δώρο από τα Κύθηρα που είχε πάει με τους γονείς της όταν είμασταν 16. Τότε που με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο για να μου πει πόσο πολύ βαριέται στα Κύθηρα και ότι της λείπω...

Τρίτη 29/10/2013

Χ: " Τι θα κάνουμε τη Πέμπτη? Έχω γενέθλια"
Θ:" Τι θες να κάνουμε?"
Χ: " Δε ξέρω. Να καλέσουμε τα παιδιά σπίτι για burger night?"
Θ: "Οκ".

Τετάρτη 30/10/2013

Φεύγω από τη δουλειά τρέχοντας. Έχω μόλις 1,30 ώρα στη διάθεση μου γιατί μου έχει στείλει μια φίλη μου ότι θα είναι κέντρο και θέλω να πάω να τη δω. Πάω σούπερ μάρκετ να ψωνίσω υλικά για τούρτα και κιμά για να φτιάξω τα μπέργκερ.  Φτιάχνω το παντεσπάνι της τούρτας, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, πλένω το μπάνιο, ετοιμάζω το σπίτι για να είναι έτοιμο για αύριο... Έχω αγγίξει την ταχύτητα του flash και συνεχίζω...Τα καταφέρνω να είμαι την σωστή ώρα στο κέντρο και επιτέλους χαλαρώνω και πίνω το κρασάκι μου λέγοντας τα νέα μου με τη φίλη μου. Μία ώρα μετά χτύπησε το τηλέφωνο της φίλης. Ήταν το αγόρι της, τρελός έρωτας του Θ,  που θα πήγαινε από το σπίτι μου να κάτσει με τον Θ και πρότεινε εάν θέλουμε να πάμε και εμείς για να δούμε καμιά ταινία. Τα μαζεύουμε και εμείς και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι για να δούμε ταινία. Βέβαια όταν φτάσαμε σπίτι δεν είδαμε ταινία. Για την ακρίβεια όταν άνοιξα τη πόρτα του σπιτιού είδα μέσα φίλους και γνωστούς και τον Θ με μια τούρτα πασχαλίτσα... ΕΚΠΛΗΞΗ!!!! Χρόνια πολλά.... Για άλλη μια φορά ο Θ είχε κάνει το θαύμα του!! Είναι υπέροχο να έχεις τόσους καλούς φίλους! Είναι υπέροχο να έχεις για σύντροφο τον Θ! Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι σε σκέφτονται! Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι όλοι αυτοί ήρθαν με μοναδικό σκοπό να σε κάνουν ευτυχισμένη! "Σ' αγαπώ! Είσαι ο καλύτερος" είπα στον Θ και αυτός μου απάντησε "δε ξέρεις από τι κόπο με έβγαλες που τα έκανες όλα μόνη σου! Είχα σκοπό να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω εγώ όταν θα έφευγες αλλά πάλι καλά τα έκανες εσύ!". Καλά να πάθω... Έχασα τη μοναδική μου ευκαιρία να αναγκάσω τον Θ να σκουπίσει. Το βράδυ κύλησε όμορφα και μόνο όταν φύγανε όλοι θυμήθηκα ότι έχω ένα παντεσπάνι στο φούρνο και 2 κιλά κιμά στο ψυγείο...Oh shit... Θα πήξουμε στα μπιφτέκια...

Πέμπτη 31/10/2013

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Φέτος για τελευταία χρονιά είχα το 2 μπροστά από τα κεράκια μου.. Αλλά ξέρετε κάτι? Δε με νοιάζει... Φέτος είμαι καλά...Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε! Και ό,τι αλλάζει,  δε βαλτώνει...