Είμαι...

...έτοιμος 

να σαλτάρω

ευτυχώς που αύριο την κάνω για 2-3 μέρες να απομονωθώ μπας και ηρεμήσω.

μπαμ...

...και κάτω

Σκατά στα μούτρα μας.

I Don't Know Why aka Don't Know Why I Love You

Το μεγαλύτερο ψέμα που έχει ειπωθεί από καταβολής κόσμου και εξακολουθεί να λέγεται είναι η φράση «θα σ’ αγαπώ για πάντα». Είναι επίσης και το ψέμα που έχει ειπωθεί τις περισσότερες φορές από κάθε άλλο. Φαντάζομαι δε, ότι είναι και το ψέμα που έχει γίνει πιστευτό όσο κανένα άλλο. Έχει πάντως πλάκα να σκέφτεσαι ότι λέγονται αλήθειες περί ψεμάτων. Είναι ένα σχήμα κάπως οξύμωρο κι ένα σχήμα που πήγα να δω την Κυριακή ήταν αυτό με τους Θάνο Μικρούτσικο, Μιλτιάδη Πασχαλίδη (που πιστεύω ότι θα μπορούσαν άνετα να τον λένε και Χρήστο) και Ρίτα Αντωνοπούλου την οποία δεν είχα δει ποτέ έτσι ώστε να ξέρω πως μοιάζει και την πέρναγα για καστανή. Τελικά ήταν μια έκπληξη το ξανθό χρώμα στο μαλλί της αλλά και το ελαφρώς κοντό γιατί εκτός από το χρώμα είχα άποψη και για την κόμμωση. Πίστευα δηλαδή ότι το μήκος των μαλλιών της έφτανε περίπου στο ύψος των ώμων. Των καστανών μαλλιών της. Τα ξανθά τα έχει πιο κοντά. Μπορώ να πω ότι της πάνε. Αν και θα ήθελα να τη δω και με τα καστανά της. Θα έβλεπα ξανά και το πρόγραμμα. Το πρώτο που σε κερδίζει είναι η ώρα έναρξης, δε χρειάζεται να πάρεις τα χαπάκια καφεΐνης για να αντέξεις και ούτε σκέφτεσαι το πρωινό ξύπνημα της επόμενης μέρας αφού μία και κάτι σχολάει το όλο θέμα κι έτσι το πολύ στις δύο είσαι και κάτω από τα σκεπάσματα. Τώρα αν καθυστερήσεις εκεί λόγω έπαρσης είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Ενδεχομένως και του Εφραίμ του ιδίου. Είμαι πολύ απογοητευμένος από τα πράγματα γενικά, νομίζω ότι είμαστε τελείως παθητικοί δέκτες και όσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας γίνονται έχουν πια τελείως εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Και δε νομίζω ότι το λέω αυτό επειδή βλέπω ότι δεν αλλάζει κάτι, είναι που δεν έχω ενδείξεις ότι πρόκειται ν’ αλλάξει έστω και το παραμικρό. Τις τελευταίες εβδομάδες ψάχνω κατάλυμα για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Έχω κάνει περισσότερα από 90 τηλέφωνα χωρίς αντίκρισμα. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή δυο-τρεις περιπτώσεις που ζητούσαν 200 ευρώ το δωμάτιο και μ’ έπιασαν τα γέλια, όλοι οι άλλοι μου απαντούσαν δεν έχουμε τίποτα. Φαντάζομαι πως αν προλάβαινα να τους πω ότι είμαστε 8 άτομα θα τους έπιαναν αυτούς τα γέλια και ως εκ τούτου επιβεβαιώνεται και η παροιμία «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος». Πιστεύω ότι είναι η (ευτυχής για πολλούς) συγκυρία του τετραήμερου που δημιουργείται με τις σχετικές αργίες κι όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα αυτήν την περίοδο για να ξεσκάσουν λίγο. Απ’ την άλλη έχω τόσο ανάγκη να κάνω διακοπές που με παίρνει από κάτω ακόμη και γι’ αυτόν το λόγο. Είχα πάει το προηγούμενο σ/κ στο Γιτζέκι resort και ήταν πραγματικά φιλί ζωής. Τώρα που σκοπεύω να λείψω για τρεις εβδομάδες πιστεύω ότι θ’ ανανήψω πλήρως. Θέλω να φύγω. Γενικά.

28/11

Σκέφτομαι αυτό το ποστ να περιέχει μία ερώτηση εν είδει λευκώματος την οποία και εμπνεύστηκα ακούγοντας σήμερα το μεσημέρι στο αυτοκίνητο την ώρα που έφτανα κάτω από το σπίτι μου ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κι επειδή τυχαίνει να έχω και γενέθλια σημέρα (τα βαρέλια έχουν αρχίσει ήδη να παγώνουν) η απάντηση που θα μου αρέσει περισσότερο κερδίζει δώρο συλλεκτικό cd με ιδιόχειρη αφιέρωση της αρεσκείας μου.

Τι εστί καύλα;

Window Of Appearances

Μου αρέσει πολύ αυτή η αλυσίδα ισπανικών φούρνων, τα Μπένεθ (ΒΕΝΕΤΗ), όπου μπορεί να βρει κανείς όλων των ειδών τα ψωμιά και τα κουλούρια σε ελαφρά μεν τσιμπημένες τιμές, πλούσια σε υδατάνθρακες δε κάτι όμως που θα έλεγα ότι δεν έχει άμεση σχέση με την παροιμία άνθρακες ο θησαυρός εκτός κι αν το κυνήγι του αποδειχθεί κάτι παραπάνω από μια απλή διαδικασία αποκωδικοποίησης γρίφων και μυστηρίων, γεγονός όμως που θεωρώ ότι δε σχετίζεται άμεσα με τα τόσο αγαπημένα μου μουστοκούλουρα, τη λέξη με τα πέντε ου.

Με το Μαραθώνα σαν περιοχή δεν είχα ασχοληθεί ποτέ και ειδικά με τη λίμνη παρόλο που υδροδοτούμαστε από εκεί δεν αξιώθηκα να περάσω ούτε μία φορά, έτσι για να πω το νερό νεράκι. Και μιας και μιλάμε για νερό άκουσα μία ατάκα σήμερα που μου άρεσε ιδιαιτέρως κυρίως λόγω ζύθου. Είναι ένας τύπος λοιπόν ο οποίος και πετυχαίνει μία παρέα μηχανόβιων οι οποίοι έχουν στο πλάι τους έναν ευμεγέθη σωρό με κουτάκια (άδεια ως επί το πλείστον) με μπύρες. Τους ρωτάει λοιπόν μήπως το παρακάνουν λίγο με τόσες μπύρες οπότε η ατάκα του έρχεται συστημένη: «Και θες να πίνουμε νερό τώρα που στερεύει;». Σίγουρα η παρέα αποτελείτο από Θιβετιανούς μοναχούς (όχι σαν τις φώκιες), οι οποίοι και είναι παγκοσμίως διάσημοι για τη σοφία τους. Όχι όμως και για την αγάπη, πίστη και ελπίδα τους.

Γινόμαστε μικροί κάποιες φορές και δυστυχώς ο χρόνος έρχεται για να μας το επιβεβαιώσει. Δεν έχει σημασία το περιστατικό, μια τηλεφωνική συνομιλία αφορούσε και το αν θα έπρεπε ή όχι να πραγματοποιηθεί αυτή και με το ίδιο αυτό μέσο μάθαμε σήμερα και το τραγικό νέο. Ένα αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε σήμερα το πρωί το θείο Δημητράκη ο οποίος είχε βγει για το καθημερινό του περπάτημα. Καρδιοπαθής τα τελευταία χρόνια με μια αρκετά σοβαρή εγχείριση κι ένα μηχάνημα να τον ρυθμίζει καθημερινά έβγαινε για τον περίπατο του, κατόπιν οδηγίας των γιατρών. Τελικά όσο κι αν αντέχει η καρδιά θα έρθει η στιγμή που θα ευχόσουν να είσαι από ατσάλι για να αντέξεις τη σύγκρουση. 

One Rainy Wish

Αυτός ο μήνας ήταν το κάτι άλλο. Ξεκίνησε δηλαδή από τα τέλη Αυγούστου και θα συνεχιστεί σίγουρα μέχρι και τα μέσα Οκτώβρη. Λες και μ' έχουν ρίξει στο καναβάτσο νιώθω ώρες ώρες και περιμένω να δω τη συνέχεια. Ο θείος μου τελικά δεν άντεξε άλλο και δε θέλω να σκέφτομαι πως "επιτέλους ξεκουράστηκε". Δε με παρηγορεί αυτή η σκέψη, δεν τη βρίσκω θετική και δε βρίσκω και το λόγο να ψάξω να βρω μια θετική σκέψη σε έναν θάνατο. Αντίθετα στους μικρούς προσωπικούς θανάτους πάντα κάτι θετικό περιμένεις να βγει. Ή έστω ελπίζεις σε αυτό. Μπορεί και να το δημιουργείς. Οι υποχρεώσεις πάρα πολλές και το μοναδικό ίσως παρήγορο για την ώρα είναι το ταξίδι της άλλης εβδομάδας στη Ρόδο. Πέντε μέρες με αρκετή δουλειά αλλά σε διαφορετικό περιβάλλον, θα δράσουν πιστεύω καταπραϋντικά. Κι ας στερηθώ το ποδήλατο που λειτουργεί αγχολυτικά τον τελευταίο καιρό.

Πέρασε ο καιρός

Φαίνεται πως τα γεγονότα προλαβαίνουν μερικές φορές τη σκέψη ή την παγώνουν ή και τα δύο, δε ξέρω πια τι να πω. Όταν ήρθα το 1988 σε αυτή τη γειτονιά με πήρε ο Ηρακλής για να με γνωρίσει στα άλλα παιδιά, ένας δρόμος, μια αλάνα κι ένα ψιλικατζίδικο ο παράδεισος μας κι ο Παναγιώτης ο πρώτος συνομήλικος μου. Αργότερα τον θυμάμαι να παριστάνει τον Σον Κεμπ όταν παίζαμε μπάσκετ για τον οποίο τυχαία διάβασα ότι αποφάσισε να επανέλθει στην ενεργό δράση. Τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε παρέα, τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, λέγαμε τα νέα μας και δίναμε μια αόριστη υπόσχεση για να κανονίσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί όπως παλιά. Πέντε χρόνια κι ούτε έναν καφέ δεν ήπιαμε και σήμερα κοίταζα αποσβολωμένος το κηδειόσημο με τ’ όνομα του απάνω. Τροχαίο. Και μία ώρα αργότερα μαθαίνω γι’ άλλον γνωστό μου ότι είναι στην εντατική επίσης από τροχαίο. Και για κερασάκι στην τούρτα περιμένουμε και τον αδερφό του πατέρα μου να πεθάνει από μέρα σε μέρα και ν’ αφήσει δύο μικρά κοριτσάκια ορφανά. Πάντα υπάρχει λίγος χώρος για μερικές σκέψεις ακόμη.