Naaien of op uitstap?

Gisteren in de late namiddag ontving ik een postpakketje. Dat maakt me altijd blij, maar deze keer zeker!
Ik sliep gelukzalig in en droomde al hoe mijn blogpost er vandaag ging uitzien.

Bij het ochtendgloren hebben onze meute kinderen de inhoud van de blogpost echter doen wijzigen. Er werd unamiem besloten dat er deze vrijdag iets leuks moest worden gedaan en NIET met de naaimachine. Na hun rugbytraining wilden ze op uitstap.

Meneer P, had ons eerder deze week uitgenodigd om mee te gaan op uitstap in de bergen. Aangezien het clanhoofd niet thuis is deze week, had ik laten weten dat ik de moed niet had om met 5 kindjes alleen de bergen in te trekken. Bij gebrek aan een beter idee deze morgen werd meneer P ‘last minute’ gevraagd of het eerder afgeslane aanbod toch nog kon worden aangenomen.

Meneer P nam ons graag mee. We spraken af in een bergdorpje om dan samen naar een idyllisch meertje te rijden.

De weg naar het dorpje was lang en droog. Gelukkig was er af en toe wat afleiding. Zo waren er buizen die volgens de kinderen op bommen leken: spannend!

Een stapel verdorde palmbomen (een kampvuur met deze had zeker en vast spannend kunnen zijn). 

Een bende geitjes die het enige plekje gras in een hele wijde omtrek aan het verorberen waren. 

Een huis met buiten een zithoekje, met zicht op ... zand. 

En een wel erg eenzame fruitverkoper.

Na kilometers zand zagen we eindelijk ‘de bergen’.

Ter plekke aangekomen bleek meneer P geen netwerk te hebben op zijn telefoon, dus we zijn dan maar zelf op zoek gegaan naar het idyllische meertje.

Na wat klim en klauterwerk werden onze inspanningen beloond!

Een klein uurtje en enkele schone foto’s later vertrokken we terug huiswaarts want de lokale autoriteiten hadden een ‘no swimming allowed’ bordje geplaatst aan de oever van het stuwmeertje. 

Om de ontgoocheling van de kinderen wat te verzachten, hebben we op de terugweg nog een kleine woestijnstop gedaan. De kinderen vinden de duinen super om in te ravotten. Aangezien ik echter alleen was, kon ik niet echt de woestijn inrijden. Ik heb wel wat ervaring in de duinen, maar ik zou toch niet graag vastrijden als er geen enkele andere auto is om me weer los te trekken. Dus zoals echte locals zijn we gewoon gestopt langs de kant van de autostrade. De foto’s zien er goed uit omdat je de auto’s op 50 meter afstand achter ons niet kan zien!

Omar ging na heel wat sprintjes tegen dek, resultaat zand tot in de neusgaatjes.

Ook aan dit leuke uitstapje kwam een einde toen de zon onderging en de wielen van de speelgoedauto volledig geblokkeerd waren door het zand.

Terug thuis kregen we telefoon van meneer P. Hij zat de hele tijd aan hetzelfde meer als ons, aan het zicht onttrokken door een rotsformatie en hij heeft gezwommen want aan die kant staat geen ‘no swimming’ bordje. Volgende keer nemen we papa mee en zwemmen we ook!

Trouwfeest aan zee

De school van onze kinderen is elke dag gedaan om 14.00 uur. Dus tot die tijd doe ik mijn eigen ding; daarna begint het: rondrijden naar allerlei naschoolse activiteiten, afzetten bij vriendjes, bezoekjes bij de tandarts, ...

Donderdag –de laatste dag van de schoolweek, want het weekend valt hier op vrijdag en zaterdag- is nogal druk voor ‘taxi moeke’.

Op dondermiddag zet ik 2 van de 5 kinderen af aan de turnles en daar ze nog geen 7 jaar zijn, word ik geacht als moeder ter plekke te wachten tot de kinderen gedaan hebben met turnen. Snelle boodschappen tussendoor, rap even naar het postkantoor hollen, of ondertussen zelf turnles volgen zijn spijtig genoeg geen optie.

Meestal neem ik dus wat naaiwerk mee dat handenarbeid vereist, er ligt altijd wel iets om af te werken: wat knoopjes om aan te naaien, een neepje dat ik eerst met de hand wil naaien, ...

Deze donderdag niet! Ik nam een boek mee en ging eens lezen –ook al weer veel te lang geleden.

Net voor het boek werd opengeslaan werd de Iphone geraadpleegd. Een snelle check of ik vandaag mijn todo-lijst min of meer had afgewerkt leverde een kleine paniekaanval op. Het item ‘Trouwjurk maken’ stond daar nog te blinken en dit voor een trouw die plaatsvond daags nadien om 15.30 uur.

Het boek werd meteen tot de allerlaatste pagina omgeslaan, een potlood werd opgediept uit de handtas en de jurk die al deels op mijn harde schijf stond, werd op papier gezet.
(EDIT: Ik beloof heilig aan de Belgische 'bloggende-boekenschrijvende-dames' dat van zodra hun boeken hier toekomen, ik hun kaften niet zal vermassacreren!)

Diezelfde avond na nog twee extra ritten naar de gymnastiek (ook de oudste en twee vriendinnetjes worden door mij gedropt en weer opgepikt, gelukkig hoef ik voor hen niet ter plekke te blijven), werd het patroon getekend.

Ik ken mijn maten en maak wel af en toe een kleedje voor mezelf dus er moesten eigenlijk grotendeels slechts enkele dingen worden aangepast aan mijn basispatroon. Nadien werd de stof geknipt en toen was het 2 uur ’s nachts. Tijd om te slapen.

Tijdens de rugbywedstrijd van mijn dochter de ochtend nadien werden alle nepen en stolplooien met de hand voorgenaaid en nadien werd de jurk op zowat twee uur in elkaar gezet.

Ik ging naar de ceremonie met een gilet aan –alhoewel de zon voldoende warmte gaf om bescherming te moeten zoeken onder een parasolleke- maar de mouwlijn werd enkel met de overlocker afgewerkt!

In het uurtje tussen ceremonie en avondfeest werd dan snel een rood biaislintje bevestigd aan de binnenkant van de kraag en de mouwlijn.

De mouwen die eerst werden getekend, heb ik er na een snelle mathematische check toch maar niet aangezet. De afwerking was minimaal (geen voering, maar biaislint als afwerking!) maar ik was toch blij met het resultaat.

De kinderen vonden het heerlijk, vooral de parasolletjes die ze kado kregen en ook de wedstrijd 'broertje-trekken-op-de-surfplank' die werd gehouden vlak voor we met zijn allen naar het trouwfeest vertrokken.

En het jonge koppel, ... tja die hadden enkel oog voor elkaar!

Het hele gezin in 1 keer goed op de foto krijgen dat is een quasi onmogelijke opdracht. Er kijkt altijd wel iemand de andere kant uit!

In februari gaan we naar een andere ‘Beach Wedding’, herinner me eraan dat ik dan misschien toch iets eerder aan de jurk moet beginnen.

Vijf paar melktanden

Onze oudste heeft al enkele ‘grote mensen tanden’, recentelijk zijn echter ook de jongens aan hun tandenwissel begonnen. Omar was er al eentje kwijt en de tweelingbroer begon zowaar wat jaloers te worden; tot hij gisteren ook EINDELIJK een eerste tandje mocht opbergen in een potje dat we voor de zomer al hadden gemaakt! Fier dat hij is!

Inspiratie voor het potje werd opgedaan op pinterest. Pinterest is leuk, maar dan moet je er wel af en toe iets mee doen vind ik. Zij doet dat wekelijks, maar er komt zo vaak onverwachts iets tussen dat ik mezelf voorlopig niet wil ‘vastpinnen’!

Deze zomer werd onze collectie lege glazen bokalen opgediept uit de kast en werden kleine plastiek diertjes op de dekseltjes gelijmd. 

De spuitbussen met verf werden bovengehaald en er werd op losgespoten. Voor het gemak werden de dekseltjes op flessen en dergelijke gelegd zodat we gemakkelijk rondomrond konden spuiten.

Eén potje voor de tanden van elk kind.

En omdat we dan toch bezig waren, ook enkele potjes voor knopen en andere naaikamer-kleinoden.

Er werd er zelfs eentje gemaakt met glow-in-the-dark verf. Deze staat in mijn werkkamer en soms als ik in het donker binnenga schrik ik zelfs even van de echt uitziende gecko! De kinderen vinden het potje hilarisch.

Suikerfeest tussen de dolfijnen

Eid al Adha, suikerfeest genaamd in het nederlands, is een lokale religieuze feestperiode, dus geen school, papa hoeft niet te werken en de naaimachine kon ook wel een dagje rust gebruiken.

Ideaal voor een tweedaagse uitstap naar Musandam, of The Northern Omani Peninsula.

Er werd ingescheept op een dhow, een oude houten boot.

Er werd gevaren - de kapitein kreeg soms wat hulp.

Er werd gegeten.

Er werd ‘gelounged’.

Er werd gelezen.

Er werden dolfijnen gezien.

Er werd koraal verzameld – onze tuin is ondertussen her en der versierd met koraal.

Er werd geslapen - uit veiligheidsoverweging in een tent, want we hebben er eentje die graag slaapwandelt.

Er werd gezwommen.

Er werd gesnorkeld.

Er werd gewerkt.

Er werd ruzie gemaakt.

Er werd gezongen, geroepen en gelopen.

Er werd stoer gedaan.

Er werd gemijmerd.

Er werden ‘authentieke’ rotstekeningen gezien – afbeeldingen van kamelen, in de rotsen gekrast in de jaren stillekes.

En er werd genoeg zonneënergie opgedaan, om ontspannen naar het alledaagse leven terug te keren.