project

τα 'χω όλα γραμμένα

σαν σε πηγάδι σκύβω εντός μου

στο σκοτεινό του το βυθό
πέτρα τού ρίχνω τη φωνή μου
μα δε μου στέλνει μιαν ηχώ

σιωπή μονάχη κι αδειοσύνη
κουρνιάζουν, λες και το νερό
μέσα στο τρίσβαθο πηγάδι
νά ’χει στερέψει από καιρό

[Κώστας Ουράνης]

:

[ευχαριστώ τον συνάδελφο Γ.Γ. για την φωτο.]

ένα κρυμμένο αχ

(εξ αφορμής παραγγελιάς της Athena)
-------- ασφαλώς και δεν πρέπει --------


1.
ήσουν έν' άστρο στον ουρανό
φωτεινό πολύ και μακρινό τόσο
που άφην' όλα τ' αστέρια
να στέλνουν το φως τους

και να που έγινες ήλιος κι έσβησαν τ' άστρα~~~ . ~~~

2.
η ένταση δυο σωμάτων που αγκαλιάζονται…
η χαρά δυο ψυχών που αγγίζονται…

και η φραγή. η φραγή της λογικής-

τι έγινε;
ξαφνικά τινάχτηκαν τα ‘πρέπει’ στον αέρα
ξαφνικά βρήκαν τα αισθήματα χώρο ν’ ανασάνουν

ξαφνικά ριγήσαμε, τρομάξαμε, τρέμουμε…

αντί
αντί να χαρούμε, να γελάσουμε, να ζούμε

επειδή συνέβη ν' αποκαλυφθεί
αυτό που συμβαίνει
επειδή η ασφάλεια ενός ψεύτικου πέπλου
έπαψε να κρύβει το αχ

εσένα
πόσο σ’ αγαπώ – το ξέρεις
πως έτσι σ’ αγαπώ – το νιώθεις; 

                ~~~ . ~~~

3.
ψυχή μου

μες από λαβύρινθους σε βρήκα
αλήθεια μου!
αναπόφευκτη αλήθεια, σ’ ευχαριστώ

δεν θα ζητήσω συγγνώμην – γιατί
χωρίς τα εισαγωγικά μιας ολόκληρης ζωής

αγαπώ!

~~~ . ~~~

η θάλασσα

ποτέ δεν έμαθα να κάνω ψαράκια

μικρός, δεν έριχνα πέτρες στη θάλασσα
μην την πονέσω
μονάχα καθόμουν και κοίταζα
στην αρχή ώρα πολλή, μετά πιο λίγο
μη και τα πέτρινα βλέμματα το ίδιο δεν πονούνε;

.
.

ωραία που φύσαγεν ο μπάτης

καθόμουν, λοιπόν, στην αμμουδιά
μ' ένα βιβλίο αγκαλιά
μέχρι το βράδυ
κι ο αγέρας, άκοπα,
την ανάγνωση τέλειωνε
.
.