Kids@Home #2 - de magische wand

Help, daar is een bom ontploft !!

Panikeer vooral niet :

Je sluit de magische wand

en de rust in je hoofd keert terug. 

En als de wand weer openschuift :

is elk spul & prul op z'n eigenste plekje beland. 

Handig, heel erg !

PS: met rondslingerend grut weet men ook wel raad :

Kids@Home #1 - étagère anders bekeken

Velen zijn van mening dat, eens je kids hebt, je huis er niet meer stijlvol en mooi kan uitzien.

Daar ben ik het niet mee eens.

Oké, ik geef het toe, als de kinderen van "we gaan op reis" spelen en ze versjouwen alle poppen, buggy's, dekens, poppenkleertjes èn keukenspullen van de speelkamer naar de woonkamer, dan ziet onze leefruimte er even niet erg opgeruimd uit. Maar als even later alles weer in de juiste doos, op het juiste rek en de juiste plek teruggeschoven is, zie ik toch steeds weer 'dat het goed is'.

"In een huis moet er geleefd worden",  hoor je heel vaak zeggen. En dat is juist. Maar het ene sluit het andere niet uit. Als je kinderen rondlopen hebt, kàn het niet anders dan dat je je huis daarnaar inricht. Maar met een beetje creativiteit en denkwerk kan je hele leuke dingen 'kidsproof' én tegelijkertijd 'stylish' in je interieur integreren.

Graag deel ik mijn ideeën hierover en  daarom lanceer ik de rubriek "Kids@Home". Het is mijn bedoeling om op geregelde tijdstippen een nieuwe post te posten. Stilletjes hoop ik dat ook andere bloggers de Kids@Home-rubriek gaan overnemen in hun blog... 

*

Van een creatieve vriendin kreeg ik maanden geleden deze prachtige étagère cadeau. Zij had hem zelf ontworpen en ineen gestoken als etalagestuk voor het tentoonstellen van haar eigen juwelenlijn, maar bij haar thuis had ze er geen mooi plaatsje voor.

Ik plaatste het pronkstuk op onze houten tafel, en het komt er ongelooflijk tot zijn recht.

Nu is onze drie-meter-lange houten tafel "the place to be" in ons huis. Er wordt aan gegeten, gedronken, gekoffiekletst, gewerkt en gecomputerd. Heel vaak ook zitten de kinderen aan de tafel te tekenen, kleuren, knippen en plakken.

Als de kids willen verven, kleuren met stift of plakstiften, ben ik liever dicht in de buurt om alles wat in goeie (lees: enigszins propere) banen te leiden. Dat knutselgerief zit dan ook mooi opgeborgen in de kast, en het komt er pas uit als ik het beslis. :-)

Van kleurpotloden heb ik nu niet zo'n schrik. Daarom vind ik het wel handig dat de kids met hun potloden aan de slag kunnen van zodra zij daar zin in hebben.

Ergens op het net (maar vraag me niet wààr) kwam ik dit ideetje tegen. Temidden onze keukentafel pronkt daar nu de potlodentoren: stijlvol èn kindvriendelijk.

Hèt ultieme stuk speelgoed

Bijna 2 jaar geleden kreeg Cozette van een goeie vriendin een  - eenvoudig - wit kartonnen huisje kado, de casa van kidsonroof .

Het huisje staat in de speelkamer, en de kinderen spelen er elke dag in of rond of op of... Het werd al eens volledig gewascood en daarna systematisch beplakt met tekeningen, kleursels, hello-kitty-stickers en 'meesterwerken' allerhande. Om de zoveel tijd worden 'Bob en Wendy' op het huisje losgelaten en wordt het betimmerd, bezaagd en beschroefd. Op een zeker ogenblik werden wat ramen en één deur losgewrikt, waarna even paniek uitbrak toen bleek dat die er niet zomaar terug aan geraakten.

Ergens in het begin van de zomervakantie beloofde ik de kids om het huisje eens een oplapbeurt te geven. Ik kocht een aantal deftige flesjes plakkaatverf en wat dikkere penselen. Toen was het wachten op hèt geschikte ogenblik; Coco was immers de mening toegedaan dat dit schilderproject best in de tuin zou worden uitgevoerd bij droog & zonnig èn best ook zonder kleren aan.

Vorige zaterdag was het dan eindelijk D-day. Het plan werd uitgevoerd zoals uitgeschreven , en onze kunstenaars gingen aan het werk, in hun blootje (of toch ongeveer, cfr. Celest :-)

Na de schilderwerken werden de ramen en deur er weer ingestoken, en de 'casa' kon weer binnengesleept worden.

Klaar voor een tweede - ongetwijfeld even destructief - leven. :-)

Ons jongensmeisje

Onze dochter is een stoere chick. Zo'n typisch jongensmeisje, dat graag tussen de jongens vertoeft, elke dag in trainingsbroek en sportschoenen naar school zou gaan en het kleur 'roze' zoveel mogelijk uit haar leventje bant.

Coco treurt er dan ook niet om dat ze geen zussen heeft, en wèl twee broers.

Zo af en toe is dochter bereid om rokjes te dragen; vooral als er iets te vieren valt, dan vindt ze zelfs dat een rokje moèt.

Voor een zoveelste rimpelrokje mocht Cozette zelf het stofje kiezen. Uiteraard werden het de auto's.

En toen een tijdje later de zitting van de poppenbuggy het had begeven en ik het versleten exemplaar had uiteen getornd om het patroontje over te nemen, koos Coco opnieuw voor het autostofje.

Na twee uurtjes achter de naaimachien, was de nieuwe buggy een feit. Autostofje vooraan, blauw vichyruitje achteraan. Afwerken met een bollekesbiais, oorspronkelijke lusjes en linten recupereren, en klaar was het ding.

Wie het patroontje en de 'hoe-ineen-te-steken'-omschrijving wil, geef maar een gil. 't Is een zeer-goed-te-doen projectje, alleen even je gedachten houden bij de volgorde van het ineen steken.

Happy 2012 !!

Coco & Co on Flickr

Amelie L's photostream on Flickr.

De geboortekadootjes

Ik wou nog eens iets posten over de kadootjes die we uitdeelden ter 'ere' van Oscar's geboorte.
Omdat de kadootjes vooral werden uitgedeeld tijdens het geboortefeest van Oscar, en die was gister'n, kon ik dit berichtje pas posten nàdien.

Vandaar dus de reden van de vertraging van deze post.

Opnieuw (net als bij het geboortekaartje) zat ik met het 'plastieken beestjes'-gegeven in m'n hoofd.
Aanvankelijk wou ik zelf zakjes maken, in rode polkadot-stof; om die reden zit dat motiefje ook - subtiel - verwerkt in het geboortekaartje. Dan zouden er beesten-broches gefabriceerd worden, om op de zakjes te spelden (voor dit 'gepikte ideetje', zie de website van Boontjes).

Nu geraakte ik wat in 'tijdsnood', en zag ik het maken van 100 zakjes niet meer zitten. Dan maar op zoek naar een alternatief kant-en-klaar zakje. Het werden dus deze jutezakjes, met rood satijnlintje. De 'personal touch' gaf ik dmv de beestjes èn het naamkaartje. Opgevuld met klassieke bruine & felgroene suikerbonen, werd dit zakje best wel 'gesmaakt' door de gasten op het feest. Ziehier:

Voor de kids had ik iets anders in gedachten. Ook naar een ideetje 'gepikt' van het net, meerbepaald bij Meisjesmama. Het zouden grote beesten worden, omdat kinderen daar toch steeds graag mee spelen. En om dan wat retro te gaan, èn in de tinten van het thema, heb ik die gecombineerd met de alombekende cola-knotsen. Simpel, maar zeer succesvol. Ziehier: