Τάσεις φυγής.

Φεύγω.. και δεν ξέρω πώς νιώθω..
Ένας φίλος χτες μου είπε πως βάζω συστηματικά την ζωή μου σε πάγο, πως φεύγω, πατάω ένα pause, και πως όταν γυρίσω θα είναι σαν την επόμενη μέρα από αυτήν που έφυγα, πως ενώ στις ζωές των φίλων μου θα έχουν συμβεί διάφορα, για εμένα θα είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα..
Με προβλημάτισε αρκετά..
Αισθάνομαι πως το έχω νιώσει ξανά αυτό, σαν deja vu ίσως, ή μπορεί να έχει ξανασυμβεί.
Δεν γνωρίζω σε ποιο θέμα της ψυχολογίας θα υπήρχε αυτό, αν είναι τρόπος φυγής και αποφυγής καταστάσεων, αν αρνούμαι να αντιμετωπίσω τα προβλήματά μου κατά μέτωπο, ή αν απλά είναι ο τρόπος να γνωρίσω καινούριες καταστάσεις..

Ξέρω πάντα πως οι δικοί μου άνθρωποι θα είναι πάντα εδώ, και ας μην είναι πολλοί, μου αρκεί πως γι αυτούς είμαι σίγουρη, αυτοί όμως που έρχονται στην πορεία? Είναι ο Lib, δεν είναι σαν τους έρωτες που είχα μέχρι τώρα, δεν μου τάζει τον ουρανό, δεν ανοίγει την καρδία του σαν βιβλίο, δεν τρέχει πίσω μου, αλλά μου δείχνει πώς με ένα άγγιγμα μπορεί κανείς να πει περισσότερα από ότι με λόγια. Και είναι εντάξει. Δεν με αφήνει να πετάξω, αλλά ίσως είναι καλύτερα από μια πιθανή απότομη προσγείωση και τσακισμένα φτερά.

Και εγώ φεύγω. Βάζω όρια, διορίες, αυτά που δεν αντέχω, τα δημιουργώ πλέον εγώ.
Χτες μου είπε πως σύντομα θα βγει από την ζωή μου, και μεταξύ άλλων πως δεν νοιάζομαι για το πώς νιώθει αυτός..
Λίγες λέξεις αλλά γαμώτο με πείραξαν τόσο..