Scripta..

Ψάχνεις μια αγάπη
με όνειρα γεμάτη
Το χαμόγελό σου
σύμμαχος δικός σου

Μα το βλέμμα σου θλιμένο
με δάκρυα πνιγμένο
Ξέχνα το χτες που τόσο σε πληγώνει
Σβήσε τον πόνο που την καρδιά σκοτώνει

Πάρε δύναμη απ'τον ήλιο που ανατέλει
Ζήσε τη χαρά που η ψυχή την θέλει
Είσαι ένα θαύμα, πρέπει να το ξέρεις
Από 'δω λοιπόν και πέρα ποτέ μην υποφέρεις..


ένα κομάτι χαρτί, ξεθωριασμένο, μα λόγια τόσο μαγικά...
Για μένα από την Εύη...

Σ'ευχαρισώ που είσαι εσύ!

Όταν η αγάπη γίνεται πείσμα..

Επηρρεάστηκα από την φίλη marcella και θέλησα να κάνω ένα "ξεκαθάρισμα" λογαριασμών κι εγώ, όχι για κανέναν άλλο, μα για εμένα την ίδια..

Νίωθω πως έχει κλείσει ο κύκλος εκείνης της σχέσης, μα όσα λάθη και αν έκανε αυτός, τα μεγαλύτερα τα έκανα εγώ, γιατί ξεπέρασα τη λεπτή διαχωριστική γραμή μεταξύ έρωτα και εγωισμού, μεταξύ αγάπης και πείσματος, μεταξύ αξιοπρέπειας και μή.

Η μικρή μας ιστορία άρχισε περίπου 5 χρόνια πριν, αρχές καλοκαιριού, που ερωτεύεσαι πιο έυκολα, που ο καιρός είναι ζεστός και φοράς λιγότερα ρούχα και που εγώ δεν είχα καταλάβει πως είχα αφήσει την ψυχή μου εκτεθιμένη.. Ο Β δούλευε σε μια κρεπερί στο νησί, δουλειά που είχε να κάνει με πολύ κόσμο, κυρίως τουρίστες, και συγκεκριμένα τουρίστριες, εξαντλητικά ωράρια και πολύ p.r! Όμορφο χαμόγελο, περιποιημένο ντύσιμο, πολλές γνωριμίες και δεν συμμαζεύεται, κάτι που στα 18μαήων μάτια μου φάνταζε σούπερ! Και λογικό και επόμενο, η μικρή Χριστίνα ερωτέυτηκε..

Ατελείωτες νύχτες στα γύρω κλαμπ και μετά -όλως τυχαίως πάντα, πού να τρέχουμε αλλού - φαγητό στην κρεπερί, οι μισές μου φίλες επίσης τσιμπιμένες μαζί του και ο κλήρος έπεσε κανένα μήνα μετά στην γενναία! Ναι, γενναία, γιατί αυτά που γίνανε μετά μόνο μια γενναία θα μπορούσε να τα υπομείνει, γενναία στην ψυχή. Και από αυτό είχα πολύ τότε..
Τον επόμενο χρόνο και κάτι νόμιζα πως ζούσα κάτι υπέροχο, και ίσως τότε να ήταν, πολλά βράδια μαζί, ατέλειωτες κουβέντες, πολλή χημεία, και ναι, υπέροχος έρωτας. Για εμένα. Γι'αυτόν απλά sex. Πάντα σπίτι του, ποτέ έξω μαζί, ποτέ καφέδες, ποτέ έξοδοι, πάντα στο σπίτι, και εγώ συμβιβαζόμουν στην λογική πως αφού δεν μπορώ να τα έχω όλα μαζί του, ας ζήσω αυτά..
Ξυπνούσα στις 5 το βράδυ για να κάνω μπάνιο, να χτενίσω τα μαλλιά μου και να είμαι έτοιμη στις 6.30-7 που σχολούσε και ερχόταν να με πάρει να πάμε να κοιμηθούμε σπίτι του, Θυμάμαι να σταματάμε σε ένα σημείο του δρόμου απ'όπου φαινόταν η μαρίνα, ξημερώματα, μαγική θέα, ο ήλιος ανέτειλε..
Θυμάμαι να καθόμαστε αγκαλιά και να ακούμε τραγούδια, θυμάμαι να ξυπνάμε και να πίνουμε καφέ μαζί, θυμάμαι βράδια με ταινίες, με μαγειρέματα. , Θυμάμαι να έχει πέσει με το μηχανάκι και να τρέχω να του πάρω παυσίπονα, θυμάμαι να είναι κρυωμένος και να τρέχω να του φτιάχνω σούπες.. Θυμάμαι να τσακωνόμαστε και να κλαίω βράδια ατέλειωτα..
όμορφες αναμνήσεις..
Και νομίζω πως πραγματικά τον είχα αγαπήσει τότε, περνούσα υπέροχα, τον ένιωθα δικό μου ανθρωπο, μιλούσα μαζί του για πολλά, μου ανοιγόταν όσο σε κανέναν, αν και σπάνια θυμάμαι να συζητούσαμε δικά μου θέματα! Κοιτώντας πίσω τώρα θα έλεγα πως ήμουν η ψυχολόγος του, η ερωμένη του, και η φιλη του, όλα μαζι σε συσκευασία που συμφέρει!

Ένα χρόνο και κάτι μετά χάθηκε, δεν τον έβλεπα καθόλου. Ήταν με μια κοπελίτσα 7-8 χρόνια μικρότερή του, έκατσε μαζί της ένα χρόνο. Μα εγώ δεν ζήλευα, ούτε προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, τον έβλεπα καμιά φορά στο μαγαζί που δούλευε , ήταν το μόνο μέρος που μιλούσαμε, κανονίζαμε να πάμε για καφέ, αλλά ήταν από εκείνους τους καφέδες που την ώρα που το λές ξέρεις αυτόματα πως δεν θα τον πιείς ποτέ. Και εγώ έδειχνα ανωτερότητα, έλεγα πως αν είναι καλά μαζί της και περνάει όμορφα, ας είναι μαζί της, όπου είναι καλύτερα γι'αυτόν. Μα μέσα μου σαν να έβραζα.. Με ενοχλούσε κάπως το οτι κατάφερε μια κοπελίτσα 3 χρόνια μικρότερή μου να τον συμμαζέψει, να του κόψει τις πολλές εξόδους, να τον κρατήσει κοντά της, να είναι μαζί της μόνο. και μπράβο της.
Τον είδα ξανά το καλοκαίρι του 2006, είχα μάθει από κοινή μας φίλη πως είχε χωρίσει, ήμασταν σε ενα beach bar, πολύ ζέστη(πάλι), πολλά coctails, θάλασσα, ίσως και Ανάδρομη Αφροδίτη, ποιός ξέρει... Έφυγα μαζί του, μείναμε μαζί ως το επόμενο πρωί, είχα πέσει πάλι στον λήθαργο του έρωτά μου γι'αυτόν... Έτυχε εκείνο το καλοκαίρι να είναι από τα πιο όμορφα και τρελά στη ζωή μου, έμεινα όλο το καλοκαίρι στο νησί,έκανα και την πρακτική μου, και γύρισα Θεσσαλονίκη για λίγο μόνο να δω τους δικούς μου. Καινούρια παρέα, τρελά ωράρια, ξυπνούσαμε μεσημέρι, τρέχαμε στις θάλασσες, σε beach bar, είχαμε γίνει αραπάκια και πολύ ανθεκτικοί στο ποτό, γυρνούσαμε βραδάκι στα σπίτια μας, κάναμε μπάνιο, τρώγαμε και φεύγαμε ξανά για καφέ, ποτό,clubbing ως το πρωί! Από το καλοκαίρι εκείνο έχω σήμερα μία από τις καλύτερες φίλες μου! Ο Β ύπήρχε σαν guest, τον έβλεπα σε beach bar και φεύγαμε μαζί, μου τηλεφωνούσε τα βράδια και βρισκόμασταν μετά το clubbing, ήταν κάτι σαν special gust star, έκανε πάντα την εμφάνισή του και φρόντιζε να είναι μια "ένεση ηθικού", το κερασάκι στην καλοκαιρινή μου τούρτα!

Και έφτασε ο Σεπτέμβρης, τα γενέθλιά μου, που πάντα περίμενα και ποτέ δεν τα θυμήθηκε, ένα ατύχημα που είχα και στο νοσοκομείο ήθελα μόνο αυτόν να δω και η κολλητή μου δεν ήξερε αν έκλαιγα επειδή είχα χτυπήσει ή επειδή δεν ήταν αυτός εκεί.. Ανάρρωσα γρήγορα μα η πληγή μέσα μου ήταν ακόμα ανοιχτή, η πληγή που μου άνοιξε γιατί ενώ ήξερε πως ήμουν στο νοσοκομείο δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο...

Είχε ξυπνήσει ο εγωισμός μέσα μου, μου είχε φανεί απίστευτη γαιδουριά να μην πάρει έστω για το τυπικό, όταν άνθρωποι που με ήξεραν 1-2 μήνες ξενυχτούσαν κάθε βράδυ με βάρδιες μαζί μου στο νοσοκομείο.. Και είπα πως δεν θα τον σκεφτώ ποτέ ξανά, πως θα τον διαγράψω από μέσα μου, πως θα κλάψω τόσο ώστε τα δάκρυά μου να βγάλουν από μέσα μού κάθε τι που τον θύμιζε... Και το έκανα, μέχρι που ένα βράδυ κατέρευσα στο σπίτι μου μπροστά στους φίλους μου. Κατέρευσα κυριολεκτικά, έκατσα στο πάτωμα και έκλαιγα για ώρα με αναφιλητά και σπασμούς, με εβαλαν στο κρεβάτι μου κ εκεί συνειδητοποίησα πως είχα κλάψει αρκετά! Σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου από εκείνη τη μέρα και ξύπνησε η ανωτερότητά μου. Είπα πως έδωσα ότι είχα να δώσω, άσχετα αν έπεσα σε τοίχο , και πως αν μια μέρα αναγνώριζε πως του στάθηκα όσο κανένας, θα ήμουν ευχαριστημένη!

Και μάλλον εκείνη την στιγμή είχαν ανοίξει οι ουρανοί και κάποιος εκεί πάνω με άκουγε, για του λόγου το αληθές πέρασαν 3 μήνες και εμφανίστηκε ξανά, στο τηλέφωνό μου και μετά στο σπίτι μου, και ήταν πιο διαφορετικός από ποτέ, σαν μικρό παιδί που το μάλωσες και έρχεται να ζητήσει συγνώμη, μου είπε όσα είχα σκεφτεί μα δεν είχα πεί ποτέ, μου ζήτησε συγνώμη για όλα του τα λάθη γιατί "Ήμουν ο μόνος άνθρωπος που ότι και αν έγινε έτρεξε!" Αν ζούσα σε καρτούν θα έβγαινε ένα συννεφάκι από πάνω μου με ένα διαβολάκι να γελά! Ορκίζομαι!
Και για τρίτη φορά με έριξε. Για τον επόμενο μήνα μιλούσαμε και βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά και όταν γύρισα από τις διακοπές των χειρότερων-ever-Χριστουγέννων αυτός ήταν εκεί, και ήθελε να είναι μαζί μου, και εγώ το αποδέχτηκα. Και για λίγο ήταν καλά. Είχα επιτέλους τον άνθρωπο που ήθελα, ένιωθα μια ζεστασιά που είχα πολύ ανάγκη, ήταν μαζί μου και περνούσαμε τέλεια, βγαιναμε συχνά έξω, κοιμόμασταν μαζί σχεδόν κάθε πρωι-τα βράδια δούλευε- και μπορώ να πω πως για κανένα μήνα ήταν καλά.. Μετά γυρνούσε το πρωί από τη δουλειά του και ξυπνούσα και εγώ από τις 8 για να πιούμε μαζί καφέ, να τον δω λίγο πριν πέσει για ύπνο, μα ο ύπνος γινόταν κόμμα και ξυπνούσε στις 9 το βράδυ για να φάει και να πάει για δουλειά, και όλη μέρα έκανα ησυχία για να μην τον ξυπνήσω (αν και ούτε βόμβες να έπεφταν δεν θα ξυπνούσε!), και στα ρεπό του καθόμασταν πάλι μέσα (στο δικό μου σπίτι) γιατί "όλη τη βδομάδα βαριέμαι να βλέπω κόσμο, θέλω στο ρεπό μου να κάτσω μέσα μαζί σου" και πάλι καθόμουν μέσα...
Και η κατάσταση χειροτέρευε αφού χωρίς να το καταλάβω είχα μονίμως έναν φιλοξενούμενο στο σπίτι με εντελώς αντίθετα ωράρια από τα δικά μου, και λέω φιλοξενούμενο γιατί η συγκατοίκηση προυποθέτει κάποιους όρους! Βρέθηκα να πλένω και να μαγειρέυω κάθε μέρα, να βάζω 3 πλυντήρια την εβδομάδα (να μην έχει καθαρά ρούχα στη δουλειά?), να μαγειρεύω σχεδόν κάθε μέρα (να φάμε κάτι όταν ξυπνήσει), να βγαίνω μόνη μου (ναι, έχω γκόμενο αλλά αυτή τη στιγμή κοιμάται/δουλεύει), και να κλαίω συνέχεια. Νομίζω πως είχαν σπάσει τα νεύρα μου, το σπιτάκι μου που τόσο αγαπούσα, το είχα σιχαθεί, ένιωθα κάθε μέρα και πιο εγκλωβισμένη σε ένα κατά τ'άλλα πανέμορφο κλουβί! Και οι μήνες περνούσαν και η Χριστίνα είχε αλλάξει, εφτασε το καλοκαίρι και πήγα μόνο 3 φορές για μπάνιο, σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι, μόνο για κανένα καφέ, είχα γίνει η νοικοκυρά που ποτέ δεν ήθελα να γίνω, και κουτσά στραβά μετά από πολλούς καυγάδες και τσακωμούς οι οποίοι τέλειωναν πάντα με την ίδια υπόσχεση, "Θα αλλάξω, θα δείς, θα βγαίνουμε περισσότερο, θα πηγαίνουμ εκδρομές, απλά δώσε μου λίγο χρόνο, να φτιάξουν τα οικονομικά μου και θα τα κάνουμε όλα!", και το χαιβανάκι τα πίστευα,φτάσαμε στα Χριστούγεννα και κάπως έτσι και τον Γενάρη. Τότε μετακόμισε στην πόλη του, 3 ώρες από Θεσσαλονίκη, εγώ έμεινα στο νησί μέχρι την εξεταστική μου και μετακόμισα και εγώ στην πόλη μου.

Ήμασταν πλέον από απόσταση που λένε και ίσως ήταν καλύτερα από τη μια μεριά, βρισκόμασταν κάθε 15-20 μέρες μα εγώ δεν έιχα μάθει ακόμα και πήγαινα μόνο εγώ, γι'αυτόν υπήρχε πάντα μια δικαιολογία, όχι δεν μπορεί να πάρει ρεπό, όχι είναι η μάνα του άρρωστη, όχι έστειλε στον αδερφό του που σπουδάζει, όχι, όχι,όχι... "έλα εσύ". Αχ...και πήγαινα...
Και όσο εγώ έπεφτα στην κλίμακα του έρωτα, τόσο ανέβαινε η δικιά του, μαζί με την κλίμακα της ζήλειας, και όσο οφελουσε εμένα η απόσταση στο να δώ πιο καθαρά, τόσο αυτός ήθελε να με βλέπει πιο συχνά και να μου μιλάει 15φορές τη μέρα, και δώστου τα γλυκόλογα, και δώστου οι υποσχέσεις και όλα στον υπερθετικό βαθμό.'Ωσπου δεν άντεξα και χωρίσαμε. Για 5 μέρες! Και μετά από πολλή γκρίνια και πολύ μελό καταστάσεις τα ξαναβρίκαμε. Και τότε η ζήλεια θέριεψε. Χτυπούσε το τηλέφωνο και πριν μου πει καλημέρα, ρωτούσε πού ήμουν και με ποιόν. Ε πού θες να ειμαι 8 η ώρα το πρωί? Στο πατσατζίδικο με τον Μπάμπη τον Σουγιά! Ευχαριστήθηκες τώρα? Τάχα τον έπαιρναν τηλέφωνα και του έλεγαν πως έκανα τέρατα και έπρεπε κάθε φορά να υπερασπίζομαι πως δεν είμαι ελέφαντας, μετά ηρεμούσε (πφφφ...) και το απόγευμα τα ίδια. Και έφτασε ο Ιούνιος και μια βαρβάτη όσο λίγες εξεταστική, πήγα ξανά στο νησί και διάβαζα όλλη μέρα, σταματούσα το βράδυ για να φάω και να ζήσω (όπου ¨ζήσω¨ βάλε "να πιώ ένα καφέ και να δω κανέναν άνθρωπο") και περνούσα πάλι από φάλαγγα, πού είσαι (σσ:να θυμηθώ να σε ρωτήσω και αύριο να δω αν θα μου πείς τα ίδια), με ποιόν(σσ:δεν πιστεύω με κανένα γκόμενο!), τί κάνεις(σσ:ελπίζω να είσαι ντυμένη!), τί πίνες( σσ: χυμό μόνο τα άλλα σε μεθάνε και ποιός ξέρει τί θα κάνεις μετά), μην μεθύσεις (από το αλκοόλ του φραπουτσίνο!έλεος), μην αργήσεις (σσ: συμμαζέψου νωρίς), να με πάρεις τηλέφωνο όταν γυρίσεις(σσ:πριν τις 12 που η άμαξα θα γίνει κολοκύθα!). Και τα νεύρα μου φούντωναν! αλλά φούντωναν!!! τελείωσε το μαρτύριό μου έναν μήνα μετά, ίσως το νησί τον σελινίαζε, πήγαμε μαζί λίγες μέρες διακοπές και μια ωραία πρωία του Αυγούστου άφαντος ο κύριος! βρε αμάν, τίποτα, κατεβασμένο κινητό, στο σπίτι δεν ήταν ποτέ! εκεί να δεις φούντωμα τα νεύρα μου!

Και σαν καλός special guest έδωσε δέιγματα ζωής μετά από 5 μέρες, πολλά τηλεφωνήματά μου και πολλά μηνύματα (το τελευταίο έλεγε να μην μπεί καν στον κόπο να μου τηλεφωνήσει!) . Και έστειλε μήνυμα γραπτό! Χα! και δήλωνε την επιθυμία του να μην εμφανιστώ ποτέ ξανά μπροστά του γιατί δεν ήθελε να με ξαναδεί και γιατί είχε μάθει τί είχα κάνει Ήμαρτον!!! και επειδή είχα πια βαρεθεί να απολογούμαι για οτιδήποτε δεν είχα κάνει, έκανα ότι ζήτησε, δεν τον ξαναπήρα τηλέφωνο,ούτε μήνυμα, ούτε τίποτα. και δεν σπατάλησα ούτε ένα δάκρυ.

Μα είναι γλυκό το μέλι και ήθελε να δοκιμάσει ξανά, και εμφανίστηκε ξανά 2 μήνες μετά για να μου πει πόσο λάθος είχε κάνει, και πόσο άδικα με έκρινε, εμένα την μονη γυναίκα που αγάπησε... Πφ... Ήταν αργά όμως, γιατί τους 2 μήνες αυτούς είχα φτιάξει πανοπλία τόσο δυνατή που δεν την άγγιζε τίποτα! Και το σπαθί μου είχε καθαριστεί πια και δεν σήκωνε ούτε μύγα! Και όσο για την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό μου, συνειδητοποίησα πως ναι, έκανα τα πάντα για να πετύχει αυτή η σχέση, έριξα όλες μου τις άμυνες, άνοιξα όλα μου τα χαρτιά και στο τέλος κατάφερα μόνο να τραυματιστώ. Γιατί κάποιες μάχες είναι χαμένες από την αρχή, και κάποιοι έρωτες απλά δεν είναι γραφτό να ανθίσουν..

Νιώθω πως είχα ένα μικρό μπαλόνι στα χέρια μου και φυσούσα, φυσούσα, με όλη μου την δύναμη, μέχρι να ζαλιστώ, και νόμιζα πως αν φυσήξω πιό δυνατά, πιο γερά θα το κάνω να μεγαλώσει, να αλλάξει σχήμα ίσως και χρώμα.. και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως όσο και να φυσάω θα παραμείνει ένα μικρό μπαλόνι, έδεσα την άκρη του και το άφησα να φύγει. Τέλος

Στην υγειά των μεγάλων μπαλονιών, των αερόστατων , που γεμίζουν μόνα τους, χωρίς εξουθενωμένα πνευμόνια, και που σε ταξιδεύουν αβίαστα, άνετα και μαγικά!

Και όπου φύγει- φύγει!

Λοιπόν, τις τελευταίες μέρες έχω παρατηρήσει ένα φαινόμενο που με έβαλε σε σκέψεις!
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή! Λίγο οι γιορτές, λίγο ο αδερφός μου που κάνει μαθήματα στο σπίτι, λίγο διάφορες επισκέψεις, λίγο οι γαστρονομικες ανησυχίες της μαμάς μου, το σπίτι έχει γεμίσει γλυκά, κέικ, πίτες και οτιδήποτε περιέχει ζάχαρη και κάνει κακό στα δόντια και την αψεγάδιαστη (γκουχου-γκουχου) σιλουέτα μου!
Και όλα αυτά συμβαίνουν
1.λίγο πριν την εξεταστική, περίοδο που διαβάζω, η οποία συμπίπτει με
2.την περίοδο που αναγκαστικά κάθομαι σχεδόν όλη μέρα στο σπίτι, η οποία συμπίπτει με
3.με μια άλλη περίοδο (τα κοριτσάκια καταλαβαίνουν), η οποία συμπίπτει με
4.τον ανάδρομο ερμή και την στραβή αφροδίτη μου!
Και αποτέλεσμα έχει το εξής φαινόμενο :
Όποτε πάω στην κουζίνα, αλλά ΟΠΟΤΕ, είτε είναι για να πιω νερό, είτε είναι για να αδειάσω το τασάκι μου, είτε είναι για να πάρω ένα γιαουρτάκι (μην πεις λέξη!!)
ΟΟΟΟΛΑ τα γλυκοειδή κάνουν ότι έκανα στο δημότικό για να μην με σηκώσει η δασκάλα να πώ μάθημα! (σσ. κρύβονται πίσω από ρύζια, μακαρόνια, ψωμιά.., μπορώ σχεδόν με σιγουριά να πω πως η μερέντα πήγε να κρυφτεί πίσω από κάτι χόρτα!)
Οργανωμένο το έγκλημα σας λέω!
Αλλά πού θα πάει, δεν θα τα πετύχω πουθενά μόνα τους?!?

Τί έμαθα την εβδομάδα που πέρασε..

'Εμαθα πως κανένας δεν είναι καλύτερος ψυχολόγος για μένα από τον ίδιο τον εαυτό μου, και κατέληξα πως κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τόσα για εμένα από εμένα την ίδια.
Έμαθα πως η μαγεία είναι στις μικρές στιγμές, και κατέληξα πως όσο και αν προσπαθείς για το σύνολο, μια μικρή στιγμή είναι αυτή που θα σου αλλάξει τη διάθεση!
Έμαθα πως όση αυτοκαταστροφική διάθεση και αν έχω, λίγο πρίν το τέλος πατάω στα πόδια μου και καταφέρνω όλα όσα ήθελα.
Έμαθα την Λένα Πλάτωνος, άκουσα μουσικές της, γέλασα με κάποιον στίχο της και κατέληξα πως ευτυχώς έχω πολλά να μάθω ακόμα!
Γνώρισα έναν άνθρωπο, τόσο ιδιαίτερο και διαφορετικό, μαγεύτηκα από τα μάτια του και κατέληξα πως ο έρωτας έχει πολλές μορφές!
Έμαθα πως όσο και αν προσπαθείς για κάτι αν δεν το θέλεις πραγματικά δεν θα γίνει, και κατέληξα πως αν δεν πάρω στα σοβαρά τα μαθήματά μου δεν θα δω πτυχίο στον αιώνα των άπαντα!Έτσι αποφάσισα να κοιτάω περισσότερο μέσα μου και να μην πελαγώνω με το κάθε πρόβλημα που θα τύχει, να έχω περισσότερη πίστη σε εμένα, να μην κολλάω σε κλισέ απόψεις, και να διαβάσω!!
Ακόμα έμαθα πριν κάποιους μήνες πως δεν αξίζει να αναβάλλεις τίποτα, πως πρέπει να ζεις τη στιγμή και αν τύχει και κάνεις και λάθος, θα μάθεις και κάτι.
Μακάρι κάποτε να κοιτάξω πίσω και να δω εμπειρίες όμορφες.
Και ας μετανιώνω γι'αυτά που δεν έκανα, όχι γι'αυτά που δεν έκανα..

μαγεία

Δύο γράμματα, αρχής και τέλους, ένα α και ένα ω (σχεδόν..).

Και αν δεν ήσουν εσύ, τί θα ήταν διαφορετικό?

Πόσο μπορεί να αλλάξει τις στιγμές σου μια επαφή, πόσο διαφορετικά μπορείς να νιώσεις απλά μιλώντας με κάποιον, σε μια συζήτηση που αποπνέει έναν αέρα άλλης εποχής, που ο "χαρακτήρας" της και μόνο σε ταξιδεύει σε ροζ-μοβ ουρανούς, σε θάλασσες ήρεμες, σε ένα λιμάνι φωτισμένο..

Είχα μπροστά μου γερανούς και πλοία και μου έδειξες τον κυμματοθράυστη, τις βάρκες, την μαγική θέα...

Αν σε ταξίδεψα έστω και για το μισό απ΄όσο με ταξίδεψες εσύ θα ήμουν πανευτυχής...!