GIVE-AWAY: De winnaars!

Eerst en vooral bedankt aan degenen die deelnamen aan deze engeltjes-race!
En dan, volgens random.org, zijn de winnaars...

Mama Saartje en Juf Nyny!

Dames, geven jullie me even jullie adres op britwellens@hotmail.com? Dan fladderen de engeltjes jullie spoedig tegemoet!

GIVE-AWAY: Setje kerstengeltjes!

Want laten we wel wezen: een weggever mocht nu eindelijk wel een keer gebeuren. En wat is op dit moment meer gepast dan een kerstversiering voor de boom? Deze kerstengeltjes (grootte ongeveer 8cm) zijn gemaakt uit vier kralen en een stuk gekleurde aluminiumdraad, met een lintje voor het ophangen.

Wat moet je doen om mee te dingen?

1. Je laat een reactie achter op dit bericht, waarin je me vertelt welke kleur je kerstversiering dit jaar heeft, zodat ik bijpassende engelen kan maken. Traditioneel of funky; het kan allemaal.
2. Wie zelf een blog heeft en deze give-away hierop aankondigt, krijgt een extra kans. Vermeld dit ook in je reactie, zo kan ik je stem tweemaal tellen.
3. En voor de aardigheid: word volger. Dit vergroot je kansen niet, maar maakt mij wel erg blij :-)

Ik zal twee setjes van drie engelen weggeven, dus twee van jullie vallen in de prijzen. De beslissing valt op vrijdag 16 december. Dit wil zeggen dat je je stem kan uitbrengen tot en met donderdagavond.

Succes!

The making of

U hebt er lang op gewacht, dat trouwgeweld, en hoe het allemaal -zelfmaakgewijs- in zijn werk ging. Bij deze dus een overzicht! Eerst en vooral de jurk. Geen wit, dat was al beslist. De prijzen van de huwelijkswinkels bezorgden me jeuk en buikpijn, dus het stond vrij snel vast dat het een zelfmaakproject zou worden. Welbepaald met taftzijde van het stoffenspektakel, voor 2 euro de meter. Ik heb meteen tien meter ingeslagen, zo was mislukken nog geen drama. Patroontjes opgesnord op deze website, en er dan gewoon aan begonnen.

Met dank aan nichtje Lore, die blinde ritsen van 60 cm kan inzetten alsof de jurk volgens het oog rond je lijf genaaid zit! Een vestje erbij, wat me weken kostte en uiteindelijk veel te poofy oogde (dat heb je dan met die zelfmaak, uiteindelijk is het lastig te weten hoe het zal uitdraaien) en aan de kant werd geslingerd. Vijf dagen voor het gebeuren heb ik dan snel een bolero in elkaar gedraaid: een rechthoekige lap van pols tot pols, dichtgenaaid aan de armen, en een dubbelgevouwen boord rond de opening gezet; klaar!

Toen ik dan enkele weken voor de grote dag met een griepje op de sofa zat, is er ook nog een overjas door de machine gerold. Hier ben ik een beetje fier op, want nichtje Lore was op dat moment niet in de buurt. Mijn lieve mama heeft me dan zo'n infinity scarf gebreid, lekker zacht en warm.

Sophia werd ook onder handen genomen. Eerst en vooral een jurk uit een Knippie, in stretchfluweel met pailletten die ook op het stoffenspektakel werd gescoord.

Mijn moeder met een voorliefde voor tikkende breinaalden heeft dan een bolero, beenwarmers en poncho uit haar mouw geschud -alsof het niks is- en om het af te werken heb ik haar nog van een pomponsjaal voorzien. Dat laatste is tijdrovend maar makkelijk: een ketting haken met lossen, afhechten, en pomponnen eraan bevestigen. Om gesukkel met ronde kartonnetjes te vermijden heb ik een voorradje pomponvormpjes van Clover in huis gehaald: een ware opluchting!

Ayden, de zoon, verkoos gekochte kleding. Hij heeft een jeukjes-prikkende labels-bloedafspanningsfobie en vond het prima om mijn inbreng te beperken tot het zorgvuldig verwijderen van bovengenoemde irritaties. En Jesse, die dappere kerel, heeft flink zijn eigen kostuum gekozen (met ons mama erbij, maar dat was voor de bevestiging).

Dan nog even een onverwachte gebeurtenis: in het midden van het fotomoment, kreeg ik telefoon... om me te laten weten dat Bernetje, mijn naaimachine, gerepareerd was! Zoals je kan zien, was ik daar wel mee in mijn nopjes.

Dan resten me er nog enkele eervolle vermeldingen. Mijn juwelen werden ontworpen door L'Avinja, een charmant en superleuk kralenwinkeltje in Boortmeerbeek. Die dames hebben zich waarschijnlijk ostheopatisch moeten laten behandelen na het lange kromzitten voor deze stukken, en ik ben hen oneindig dankbaar!

Vervolgens ook een dikke dankuwel aan Lorenz, de patisseriestudent die een meesterlijke taart fabriceerde.

Mijn nichtje Lize die zich de laatste jaren op fotografie heeft gestort, heeft -zoals je hier kan zien- prachtige foto's gemaakt. Tine, die de uitnodiging die ik in mijn hoofd had zonder meer op papier kreeg. Anneleen, die de make-up op vakkundige wijze heeft aangepakt (ik was zowaar tevreden met mijn spiegelbeeld voor een dag!)

Mijn ouders die zich gewillig hebben laten afjakkeren door mij en een tijdelijk hotel waren voor de buitenlandse gasten. Getuige Katrien die de logistieke gang van zaken scherp in het oog had, en getuige Tony die op elk moment zorgde voor de humoristische noot.

Alle gasten die het de moeite vonden om voor ons te komen opdagen en ons van een aardige cent te voorzien, die door ons zeer goed besteed zal worden. Dankuwel dankuwel dankuwel aan iedereen die heeft bijgedragen tot deze heerlijke dag!

Zo, dit was mijn blogbericht of fame. Het gewone leven gaat weer door, en ik heb een paar volgende projectjes op stapel staan. Vanaf dan... doen we weer normaal :-)

Getrouwd!

Zo lang ben ik nog nooit van mijn blog weggebleven, maar... de reden was wel gegrond. Aan alle gegadigden hier een foto van de jurk waar vele uren ingekropen zijn! De "echte" foto's zijn nog in behandeling, dus later volgt er een breder verslag, maar bij deze toch al een blik.

By the way: het was een heerlijke dag!

Klara

Al een tijdje op stapel, maar eindelijk eens gerealiseerd: de Klaratas van Van Katoen. Achteraf bekeken was dat uitstel niet nodig, want de maaktijd voor dit ontwerp is helemaal niet zo lang.

De al bestaande commentaren klopten: deze tas is RUIM! Een beetje te groot als handtas, maar de eerstvolgende keer dat ik sportief ga zwemmen lui naar het strand ga, weet ik welke tas ik uit de stapel trek. Uitgevoerd met een kersen-Kokka-stofke van de zus (die binnenkort op het Stoffenspektakel in Leuven te vinden is, en weer mooie nieuwe stofkes zal bijhebben!) en een groene ribfluweel van de Pauli als voering. De tas is in principe omkeerbaar, maar dat hoeft bij deze uitvoering niet.

Daarbij ook nog een nieuwe Amsterdam-variant van Eloleo, deze keer met uiltjes. Ik verving de paspel door een gewoon dubbelgevouwen lint, wat -zoals je kan zien- niet helemaal naar wens verliep. Volgende keer dus weer gewoon paspel.

Steampunk

Een tijdje geleden was Christi Friesen in het land. Het loont de moeite om deze dame eens te "googlen" en enkele afbeeldingen te bekijken: het mens heeft toverhanden! Groot was dus mijn enthousiasme toen bleek dat ze ook nog eens een workshop gaf in de buurt. The chance of a lifetime, dus ik schreef me meteen in en schoonzusje Tine ging ook mee. Ik had al eerder met polymeerklei (zoals fimo, maar in dit geval een ander merk) en mikapoeders gewerkt, maar deze cursus heeft nieuwe perspectieven geopend. Christi was op dat moment nogal gebeten door het steampunk-virus, alles wat te maken heeft met oude uitvinders (zoals wieltjes, radertjes, veertjes, etc). Steampunk heeft de laatste tijd een opmars gemaakt in de juwelenwereld. Je moet ervoor zijn, en ik vond het wel iets, dus ik heb het mee verwerkt in wat er die cursus te maken viel. Ik koos voor een eenhoorn.

Ik zal nooit een groot paardenfan zijn, maar ik heb wel iets met mooie oude paardemolens! Tot op de hoogte waar ik Sophia aanpraat dat ze het superleuk zal vinden en ik er mee opmag -kuch.

Het fijnste van de cursus was dat iedereen met een mooi resultaat naar huis ging. Ik bedoel; dat wil toch wat zeggen over de juf. Wat mij betreft mag ze nog eens terugkomen en nog een stapel boeken uitgeven!

Creative Journal

Kijk; als er iets is dat ik al heel lang probeer te leren -en wat tot nog toe nooit lukte- is regelmaat. Ik vind het een vloekwoord! Toch hoor ik langs alle kanten dat regelmaat beter is, dus ik wring me in bochten om eraan mee te doen... waarna ik dan merk dat er toch weer heel wat onregelmatigheid binnensluipt. Dat gaat in het bloggen helaas niet anders, merk ik nu. Dus na weken geen berichten, ga ik nu even in overdrive. Tussen haakjes: de trouwjurk is af! Misschien helpt dat ook wel mee.
Hier enkele fragmenten uit mijn oude dagboek. Want ik schrijf niet, ik teken.

Toenertijd had mijn hart een knauw gekregen en dat deed zeer. Dus nam ik mijn boek en doos kleurpotloden en ging ervoor. Na een tijdje vond ik dat ik een grotere doos kleurpotloden nodig had. Toen ik ermee thuiskwam... was het hart opeens genezen. Creative therapy of retail therapy; ik ben er nog altijd niet achter, dus ik blijf beiden beoefenen - ahum.

Nee, het slaat inderdaad nergens op. Het was gewoon verstand op nul en tekenen. Er is dus niks mis met je indien je er niks van kan maken; wees gerust opgelucht. Tot zover de inkijk in mijn oude zieleroerselen, de volgende keer gaan we er weer happy en luchtig tegenaan!

Sizzix

Een tijdje geleden moest er bij ons op de firma gedemonstreerd worden voor de opendeurdagen. Ik kreeg Sizzix ter mijner beschikking, een machientje dat vormen uitstanst om dan samen te stellen voor een kaart, scrapbookvel enzomeer. Hier de resultaten.

Deze techniek heeft weinig met naaien te maken, maar aangezien ik bij volgende creatieve sollicitaties mijn blog als referentie wil geven, is het nodig dat ik hier even een beetje vanalles neerpoot. Bij deze!

Juwelerij

Dingen waar ik de laatste tijd aan moet denken: een verhuis regelen naar Engeland. Een huis zoeken, en een job. Een trouw regelen, nieuwe huurder zoeken voor mijn appartement, selecteren wat er mee kan over de plas, mijn werk nog elke dag gedaan krijgen zolang het nog duurt... en dus valt dat bloggen helaas al snel tussen de plooien. Maar geen nood, want hier zijn foto's die enkele jaren geleden genomen werden bij een juwelen-opstoot die ik toen had:

 Simpele kralen en aluminiumdraad, in elkaar gewrongen met de hand. Zo simpel ging dat. Het heeft me toen de bijnaam "de juwelenzus" opgeleverd in het Leuvense bevallingskwartier van Gasthuisberg, waar vroedvrouwzusje geregeld met een andere constructie verscheen. De kralen zijn namelijk nogal "flashy" bij operatielicht :-)

Unfinished business

Omdat de naaisels voor de wedding-outfit tegenwoordig mijn al schaarse vrije tijd in beslag nemen, trek ik er nog snel eentje uit de oude doos. Dit olieverfschilderij maakte ik vier jaar geleden. Ik heb er als een bezetene aan gewerkt, en toen vertrok ik naar Schotland. Je zal wel opgemerkt hebben dat er nog behoorlijk wat onafgewerkte zuignapjes te zien zijn. En dat ging ik ooit nog eens doen, alleen... wanneer. Het schilderij is een vierkante meter groot, dus het kon niet mee verhuizen.

Geen idee waarom het een octopus werd. Ik zag deze op een foto, en besloot dat dit het gewoon ging zijn. Op de foto is hij eigenlijk geel, dus daar werd een mouw aan gepast. Zusje heeft het schilderij nu op de stoffenkamer gehangen en heeft er een bijpassend gordijn bij laten maken. Dat vond ik lief!

Binnenkort verhuis ik opnieuw, deze keer naar Engeland. Er zal dus weer één en ander achterblijven. Wie weet zijn er een aantal mensen blij mee... je hoort het nog wel als het zover is.

Less is more

Dat was het idee toen dit stofje de shop binnenrolde: het volgende project moet een ononderbroken oppervlakte hebben, want de tekening is zo mooi dat ik deze intact wilde laten. Wat doen we dan... een rok? Een dekentje voor mijn ingebeelde baby? Een... tas? Na een reality-check is een tas hetgeen ik het meest gebruik (surprise surprise) en ondanks mijn afsluiting van het hoofdstuk "Boleo" kwam het patroon toch weer boven water, hetzij deze keer zonder gat. Er zit in dat geval maar half zoveel stof in, dus een Vlieslinelaag bleek een goed idee. De voering is een babyrib in een magenta-paarse kleur, nog een score van het stoffenspektakel vorige week. Deze tas is niet meteen omkeerbaar opgevat, maar als het echt moet, kan het.

En dan, zoals in vorig bericht vermeld, de Boleo die nog geknipt hing te wapperen. Ik had al een keer vermeld dat deze combinatie terug zou opduiken, en ziehier! Ik weet niet wat er aan de hand is met mijn fototoestelletje (of met mij), maar de foto's blijven fuzzy.



En nu is het echt gedaan met het boleo-geweld. Ik heb geen idee waar ik me de komende tijd op zal storten tijdens de pauzes van het grote trouwjurk-project, maar er zal zich wel iets aandienen. En anders val ik in het zwarte (boleo-) gat...

De laatste Boleo(s)

Zoals al eerder aangekondigd, zijn dit de laatsten der Boleo's van mijn hand. Correctie: er hangt er nog eentje klaar om afgewerkt te worden, maar die hangt er al een tijdje, dus het nieuwe is er intussen een beetje af.
De bambi had weer nieuwe stofjes gesprokkeld, en voor deze stofjesverslaafde is dat geen goede zaak een heerlijkheid. De foto's zijn een beetje vaagjes (net zoals mijn brein vandaag), waarvoor mijn excuses.

Hierbij de rode appelstof van Kokka in combinatie met een rode ribfluweel die ik -spotgoedkoop- op het stoffenspektakel heb gescoord. Voor al degenen die nog naar zo'n toekomstig spektakel gaan; het is de moeite deze keer: zeer veel ribfluweel voor een prikje, na een beetje zoeken ook zeer zacht geprijsde wolvilten, en nog veel meer.

En dan nog een Boleo voor de jarige vriendin; ver na datum, maar ik wist dat ze viel voor het mosterdgele Melody Millerstofje dat nog moest arriveren, dus ik hoop dat het het wachten waard was voor haar.

De werkplek

This is where it all happens. Niks mooi atelier, niks georganiseerde boel; meer een alchemistisch soort chaos waar brouwsels tot een afgewerkt resultaat samensmelten. Of, in gewone mensentaal: ruim toch eens op mens!

Maar zoals je ziet, heb ik niet stilgezeten. Hierbij een glimp van mijn toekomstig blogmateriaal, want de nieuwe stoffen van de bambi zijn heerlijk om mee te werken. Ook op het stoffenspektakel in Antwerpen afgelopen zondag ben ik zwaar losgegaan. En niet te vergeten: hier ziet u, geknipt en wel, mijn sneeuwwitjesversie van De. Laatste. Boleo. Er moest ooit een eind aan komen.

Binnenkort dus een pakje meer blogberichten te lezen! En misschien wel een eerste give-away... who knows...

Amsterdam... tas

Snel even tussen twee tripjes door, want morgen springen we alweer op de Eurostar. Voor wie dacht dat dat reeksgedrag een recent virus was:

De amsterdamtas van Eloleo, in veelvoud.

Is het erover? Uiteraard. Maar de tassen aan mijn deurklink te zien hangen, van het ernaar kijken tot het elke dag een andere gebruiken, maakt me blij.

Ze noemen dat prettig gestoord zeker? Ach.