Feel Fantastic #not

Είχα τις προάλλες την τόλμη και παρρησία να παρακολουθήσω το Feel Fantastic. Δεν κατάφερα να δω το επεισόδιο που προηγήθηκε αλλά με τα διθυραμβικά σχόλια που άκουσα και διάβασα δεν μπορούσα παρά να ενδώσω στον πειρασμό του πρώτου Live. Σκέψεις και συναισθήματα:

Η παρουσιάστρια Έλενα Παπαβασιλείου ήταν ίσως η πιο συμπαθητική παρουσία στο όλο εγχείρημα και ίσως το μόνο στοιχείο που κινήθηκε πάνω του μετρίου. Είναι όμορφη, επικοινωνιακή και προσπαθεί εναγωνίως να γεμίσει τα αμήχανα κενά που δημιουργούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα λόγω της ανικανότητας όλων ανεξαιρέτως των υπόλοιπων συντελεστών.

Η κριτική επιτροπή: Κατ' αρχάς θα ήθελα κάποιος αρμόδιος να μου εξηγήσει πως μπορεί ένα άτομο που δεν μιλά ελληνικά να κάνει κριτική για ο,τιδήποτε. Ενώ λοιπόν νόμιζα ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ροντίκα ήταν η αντιπαθητικότητα που αποπνέει, τελικά καλείται να κερδίσει τη μάχη των βασικών ελληνικών, αφού μέχρι να πει "πολύ καλό" γκαστρώνει 3 γενιές. Μέχρι να φτάσουμε δηλαδή στα πιο advanced σχόλια, ας πούμε για τη φωτογένεια ή την προσωπικότητα τους, οι διαγωνιζόμενες θα βγουν σε σύνταξη. Ο δε καμένος από κάθε άποψη Μίλτος Μακρίδης είναι παντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Όχι μόνο δεν χάνει ευκαιρία να λέει πόσο άσχετος είναι με το θέμα, αλλά δείχνει και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πόσο βαριέται που κάνει αυτή τη δουλειά, αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι η απουσία του από τα τηλεοπτικά δρώμενα απ' τον καιρό του "ο καλύτερος κερδίζει", μια χαρά έκατσε στο τηλεοπτικό κοινό. Το τρίτο μέλος της κριτικής επιτροπής, Κωνσταντίνα Ευρυπίδου νομίζω τη λένε -βαριέμαι να το ψάξω- πρώην εστεμμένη, νυν βαριεστημένη, είναι τόσο αδιάφορη που απλά την παρακάμπτω. 

Οι διαγωνιζόμενες: Πέραν από το κάκιστο μακιγιάζ τους και τα κακόγουστα φορέματα τους (το μπλε θύμιζε ρόμπα κομμωτηρίου), για άλλη μια φορά με βασανίζει το αιώνιο δίλημμα που δεν έχω καταφέρει να απαντήσω μέχρι στιγμής. Όπως και με τις εκπομπές της Πάνια (ένοχη απόλαυση) έτσι και κάθε φορά που βλέπω στην τηλεόραση να προβάλλονται άτομα με μειωμένη αντίληψη σκέφτομαι αν αυτό είναι ηθικά σωστό, αφού ναι μεν εκτίθενται αλλά συγχρόνως λαμβάνουν την χαρά της προβολής και της αναγνωρισιμότητας. Αν από την άλλη περιορίσουμε την προβολή τους με σκοπό να τα προστατεύσουμε, είναι πλέον ορατό το ενδεχόμενο παρέμβασης στο δικαίωμα αυτονομίας τους. Τα κοριτσάκια δεν τα κρίνω, εδώ δεν τα κρίνουν αυτοί που πληρώνονται να το κάνουν, θα το κάνω εγώ δωρεάν; 

Από τους υπόλοιπους συντελεστές, το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι ότι δεν έχω δει χειρότερο φωτογράφο από αυτόν τον Mitsu (?!?!?!?). Για διαβατήρια και πολύ του πάει. 

Αυτά, για τα πρώτα 15 λεπτά που άντεξα να δω την πολυαναμενόμενη εκπομπή του μεγάλου καναλιού και μόνο Fantastic δεν ένιωσα. Την άλλη Κυριακή θα πάω σινεμά.  

Κηδείες

Σήμερα θα μιλήσουμε για κηδείες. Τι εννοείς περίμενες ένα πιο light θέμα για Δεκαπενταύγουστο; Μακάβριο για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών!

Άκου να δεις τι συμβαίνει. Δυστυχώς κάθε καλοκαίρι μου, είναι πια γεμάτο με κηδείες και μνημόσυνα, λες και γίνεται επίτηδες για να αντισταθμιστούν οι ακατάσχετες γαμήλιες υποχρεώσεις που έχω όλο τον υπόλοιπο χρόνο.   

Θα σας πω λοιπόν κάτι που παρατηρώ εδώ και καιρό όποτε πάω σε κηδεία. Έχω πλέον πεισθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που έλκονται από το δράμα. Όταν αναφέρομαι σε δράμα δεν μιλώ φυσικά για μια δακρύβρεχτη ταινία ή ένα λυπητερό βιβλίο. Μιλώ για γνήσιο, πραγματικό πόνο που προκαλεί η απώλεια αγαπημένων προσώπων, που σου σουβλίζει το στομάχι και που σε κρατά ξύπνιο τα βράδια. Αυτόν λοιπόν τον πόνο, είμαι πεπεισμένη ότι κάποιοι άνθρωποι απολαμβάνουν να παρακολουθούν.

Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι γεμίζει η εκκλησία με άσχετους που έρχονται να πουν το "ύστατο χαίρε" στον νεκρό, χωρίς να έχει καν προηγηθεί άλλο "χαίρε" όσο αυτός ήταν εν ζωή. Εγώ πάντως, αν είναι να πάω σε κηδεία θα είναι είτε κοντινού μου προσώπου, είτε άμεσα συγγενικού προσώπου (από 2ο βαθμό και κάτω!) πολύ κοντινού μου ανθρώπου. Αν δε, σοβαρότατοι κοινωνικοί λόγοι επιβάλλουν την παρουσία μου σε κηδεία προσώπου που δεν γνώριζα, θα κάτσω σε μια γωνιά φρόνιμη, να προσευχηθώ ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του, να πω και τα δικά μου μαζί Του, αφού έχω την ευκαιρία και έξω της πόρτας που λεν και στο χωριό μου! 

Είναι λοιπόν δυνατόν, να μαζεύονται άνθρωποι άγνωστοι σε κηδεία, να παίρνουν σκάμνο στην πρώτη σειρά και μόλις ο Παπάς πει το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" να τρέχουν να αποχαιρετήσουν τον αποβιώσαντα πρώτοι και καλύτεροι; Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί εξιτάρονται από το δράμα που παρακολουθούν, προφανώς διεγείρονται από το μαύρο δάκρυ που χύνεται και προφανώς τους συναρπάζει η θέα του πτώματος σε κουτί από καρυδιά. Θα μου πεις, μπορεί να μην έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Θα σου πω προτιμώ να βλέπω τηλεόραση χωρίς να έχει σήμα, παρά να πάω σε κηδεία γι' αυτό και πάλι δεν τους καταλαβαίνω. Εκτός κι αν ανήκουν στην Οικογένεια Άνταμ.  

Αυτά από μένα, φεύγω για διακοπές σύντομα και ελπίζω να γυρίσω με λιγότερο μαύρη διάθεση!

...And don't do anything I wouldn't do. 

Τα Γκάζια

Σήμερα θα μας απασχολήσουν οι τάσεις στην εκπαίδευση.Είναι γνωστό άλλωστε, ότι όπως σε όλα έτσι και στην εκπαίδευση οι Κύπριοι ανέκαθεν ακολουθούσαν πιστά τις τάσεις της μόδας. Με εξαίρεση λοιπόν τα παραδοσιακά επαγγέλματα του γιατρού, του δικηγόρου και του λογιστή που είθισται να πάει σόι το βασίλειο, παρατηρούμε τις ακόλουθες ανακατατάξεις στις τάσεις ανά δεκαετία. 

Δεκαετία του 1990: Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές, οι γνωστοί σε όλους μας ΙΤάδες! Ήταν η περίοδος που άρχισαν τα τεράστια Amstrad να παίρνουν θέση σε κάθε Κυπριακό σπίτι που σεβόταν τον εαυτό του και συνεπώς έπρεπε κάποιος από όλους να μάθει να λειτουργεί αυτό το μαραφέτι. Στάληκαν λοιπόν τα νιάτα της Κύπρου να εκπληρώσουν το χρέος τους αυτό - σοφά όπως αποδείκτηκε αφού με την επιστροφή τους έγιναν ανάρπαστοι στην αγορά εργασίας. 

Δεκαετία του 2000: Η δεκαετία του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι! Όπως η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια, έτσι και κάθε κυπριακή οικογένεια δεν πρέπει μόνο να είναι (εδώ γελάμε) αλλά και να φαίνεται ευρωπαϊκή. Ο σκοπός επιτεύχθη διά της ακαδημαϊκής οδού, όταν χιλιάδες νέοι και νέες -συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας- πρόσθεσαν ένα "european" στον τίτλο του πτυχίου τους και οι περήφανοι Κύπριοι γονείς μπόρεσαν επιτέλους να δουν τον υπόλοιπο κόσμο στα μάτια. Βροχή τα πτυχία των "European Studies", "European Law", "European Economics", "European Politics" και δεν ξέρω 'γω τι άλλο. Μεταξύ μας, η δική μου εμπειρία είναι ότι ουδέποτε μου χρησίμευσαν αυτά που έμαθα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποια στιγμή άλλαξε εντελώς η δομή της οπότε μου έγιναν και επισήμως άχρηστες οι όποιες γνώσεις απέκτησα. Η αλήθεια να λέγεται όμως, οι πλείστοι Ευρωκύπριοι αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά τελικά και αυτοί, κυρίως όμως λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν, και όχι λόγω του Ευρωπαϊκού τίτλου σπουδών!

Και φτάνουμε αισίως στη Δεκαετία του 2010: Η δεκαετία με τα γκάζια. Aka "κάζια". Η λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Κυπριακή καθομιλουμένη για το προσφιλές σε όλους μας "φυσικό αέριο" την ύπαρξη του οποίου μέχρι πριν μερικά χρόνια αγνοούσαμε σχεδόν όλοι πλην του Κασίνη (που και εκείνον κανένας δεν τον πίστευε). Και ύστερα ήρθαν τα κοιτάσματα. Και το Οικόπεδο 12. Και η κρίση και τα κουρέματα και η ανεργία. Και όπως ήταν αναμενόμενο εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στα "κάζια". Σε μια χώρα με βαθύτατη οικονομική κρίση και περί τους 75.000 άνεργους, ανάμεσα στους οποίους πολλοί λογιστές, δικηγόροι και ITάδες πια, η διέξοδος που βρήκαν τα πανεπιστήμια ήταν, ποια άλλη; Μα φυσικά τα "κάζια"! 

Από μια πρόχειρη έρευνα που έκανα στις Ανώτατες Σχολές της Κύπρου μας, προσφέρονται μεταξύ άλλων οι ακόλουθοι τίτλοι σπουδών:

University of Nicosia: BSc Energy, Oil and Gas Management.

European University Cyprus: MBA στα πλαίσια του οποίου υπάρχουν electives σχετικά με Oil and Gas Management

Frederick University: MSc in Oil & Gas and Offshore Engineering

Σημειώνω ότι από τις σημαντικότατες εξελίξεις δεν θα μπορούσε να λείπει το Πανεπιστήμιο Κύπρου βεβαίως βεβαίως, το οποίο προσφέρει "Master Programme in Petroleum Engineering". 

Από τα πιο πάνω προκύπτουν φυσικά εύλογα ερωτήματα όπως για παράδειγμα, το πως εν μία νυχτί βρέθηκαν τόσοι πολλοί ακαδημαϊκοί εξειδεικευμένοι στον τομέα -αν ανάμεσα τους δω τον Κασίνη δεν θα εκλπαγώ καθόλου- αλλά και τεράστιες αμφιβολίες ως προς την δυνατότητα αξιοποίησης ενός σεβαστού αριθμού νέων που εικάζω ότι θα μπουν στον πειρασμό να ακολουθήσουν αυτή την ακαδημαϊκή πορεία.

Εσείς λοιπόν που σκέφτεστε σοβαρά να το επιχειρήσετε, κάντε μου τη χάρη και αναρωτηθείτε πρώτα: Σε 3,4 ή 5 χρόνια όταν με το καλό θα έχετε αποφοιτήσει, θα βρείτε "κάζια" για να κάνετε management;  #just_saying

Αλίκη για Πάντα

Σήμερα κλείνουν 17 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που έφυγε η Βουγιουκλάκη. Έχω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις μου στην λατρεία που είχα από μωρό στο πρόσωπο της, μια λατρεία που δεν ξεθώριασε με την πάροδο όλων αυτών των χρόνων. Δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια πότε άρχισε αυτή η αλικο-μανία, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι από την προσχολική ηλικία την παρακολουθώ ανελλιπώς. Τα κινούμενα σχέδια ουδέποτε με συγκίνησαν, τα βαριόμουνα. Αντίθετα γύρω στα πέντε ήξερα ολόκληρο το "Χτυποκάρδια στα θρανία" ατάκα προς ατάκα. Μέχρι τα 10 έμαθα τα πιο advanced, δηλαδή "Υπολοχαγός Νατάσσα" (περιλαμβανομένων των ατυχέστατων αγγλικών υποτίτλων της βιντεοκασσέτας), το "Σ' αγαπώ" με τον Αντωνόπουλο, και την "Κόρη του Ήλιου" (που είχε ιστορικές αναφορές παρακαλώ). Το "Ταξίδι" που στο τέλος πέθαινε η Αλίκη, δεν με άφηνε η μάνα μου να το δω και έκανα ομηρικές μάχες μέχρι να τα καταφέρω - μεταξύ μας, η ταινία μια βλακεία και μισή!

Στα 13 μου λοιπόν, μπορείτε να αντιληφθείτε τον μαρασμό στον οποίο περιέπεσα μόλις έμαθα ότι έφυγε για πάντα η Αλίκη. Είδα όνειρα πολλών (καλά όχι και τόσο) ετών, να συνθλίβονται πριν προλάβουν να πάρουν σάρκα και οστά. Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω από κοντά, να της μιλήσω, να μαθητεύσω πλάι της και να κατακτήσω μαζί της το σανίδι (ήμουν 13, οκ;)! Μια φορά είχα καταφέρει να τη δω στο θέατρο, το 1992 όταν είχε έρθει στην Κύπρο περιοδεία με τον Δάνη Κατρανίδη για το "Νυφικό Κρεβάτι". Τι να μου κάνει τώρα εμένα στα εννιά μου το "Νυφικό Κρεβάτι", όταν η ψυχή μου λαχταρούσε να τη δω να ξεφωνίζει "Ναυσικάααα", αλλά απ' το ολότελα....

Μαύρο κλάμα έριξα λοιπόν στο άκουσμα της είδησης του θανάτου της, χειρότερο κι από το κλάμα που έριξε η ίδια όταν σκοτώθηκε από τους δικούς μας ο Παπαμιχαήλ, στο "Υπολοχαγός Νατάσσα" (έκλεγε και άσχημα πανάθεμα την). Ήμουν θυμάμαι στο Sunrise στον Πρωταρά και δεν έλεγα να σταματήσω να ξελαρυγγιάζομαι (ήμουν και λίγο χαζό τότε, για να καταλάβεις άκουγα Γιάννη Βαρδή), μέχρι που η γιαγιά μου για να με ξεφορτωθεί, μου πρότεινε να με στείλει σε μια φίλη της στην Αθήνα να παραστώ στην κηδεία! Τελικά δεν πήγα, έκατσα την είδα από την τηλεόραση και ησύχασα. Όταν όμως κατάφερα να ανέβω Αθήνα μερικούς μήνες αργότερα, με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο, πήγα απευθείας στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών να υποβάλω τα σέβη μου! 

Μέχρι σήμερα δεν έχω καλύτερο από το να χαλαρώσω στην TV με οποιαδήποτε από τις ταινίες της. Που να με δεις μάλιστα με τι καμάρι τραγουδώ όλα της τα τραγούδια, από το "τικ τακ" του "Χτυποκάρδια στο θρανίο" (άμα έχω κέφι ρίχνω και το χαρακτηριστικό χοροπηδητό) μέχρι και τις μαντινάδες από το "Νεράιδα και το Παλικάρι"! Πριν με πεις ανίδεη θέλω να σου διευκρινίσω ότι δεν απατώμαι, αναγνωρίζω ότι η Αλίκη δεν ήταν τίποτα σπουδαίο ερμηνευτικά, μάλιστα όταν έπαιζε δράμα πιστεύω ότι έφτανε στα όρια του γραφικού. Όμως η ακτινοβολία της εμένα με κατάκτησε και μου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές στην παιδική μου (και όχι μόνο) ηλικία, που μόνο ευγνώμων μπορώ να της είμαι. 

Πάρε τώρα την πιο αγαπημένη μου σκηνή, όλων των εποχών (κάπου εδώ να σημειώσω πως όταν στο Γυμνάσιο ο Διευθυντής με τσάκωσε εμένα όρθια πάνω στο θρανίο δεν το βρήκε εξίσου χαριτωμένο).

Στο Πάρκο της Γειτονιάς

Χθες πήγα σε ένα πάρκο με την μόλις ενάμιση έτους ανιψούλα μου για να παίξουμε. Είναι ένα πολύ συμπαθητικό, συνοικιακό, μικρό πάρκο με παιγνίδια αντίστοιχα αυτών που είχαν τα πάρκα όταν ήμουν εγώ στην ηλικία της. Δεν έχει φουσκωτά, μηχανοκίνητα και ξέρω 'γω τι άλλο έχουν μέσα πλέον οι σύγχρονοι παιδότοποι, αλλά έχει τις γνωστές τσουλήθρες, τραμπάλες, κούνιες και εκείνο που κάθεσαι, γυρίζει και ζαλίζεσαι (μύλο τον λένε; μπορεί και όχι). 

Αυτό λοιπόν που μου έκανε πρώτα εντύπωση είναι ότι ήμαστε οι μόνοι Ελληνοκύπριοι στο πάρκο. Όλα τα άλλα παιδιά ήταν Σύριοι, Λιβανέζοι, Γεωργιανοί, τα περισσότερα από αυτά αν και γεννήθηκαν στην Κύπρο πολύ λίγα Ελληνικά μιλούσαν. Ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 ήταν λίγο επιθετικό με το δικό μας το παιδάκι. Στην αρχή ομολογουμένως θύμωσα λίγο, αλλά προσπάθησα να το αγνοήσω μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό που επιζητούσε ήταν σημασία. Προς στιγμής θύμωσα και με τη μάνα του που καθόταν αμέριμνη στο παγκάκι και δεν ασχολούνταν καθόλου με το παιδί της. 

Κάποια στιγμή με πλησίασε η μάνα της και πιάσαμε την κουβέντα. Μου απολογήθηκε εξηγώντας μου ότι η κόρη της είναι λίγο άτακτη επειδή της λείπει ο μπαμπάς της που εδώ και έξι μήνες περίπου είναι υπό κράτηση ως παράνομος μετανάστης. Εν ολίγοις, μου είπε την ιστορία της ζωής της, ότι είναι Λιβανέζοι, ζουν στην Κύπρο από το 2006, παντρεύτηκαν, έκαναν δύο παιδιά (εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι στο καροτσάκι που κρατούσε κοιμόταν κι ένα μικρό αγοράκι), είχαν σπίτι, δουλειά και ξαφνικά δεν ανανεώθηκε η άδεια παραμονής τους και ήρθε η ζωή τους άνω κάτω. Μου είπε πως οι γονείς της δεν ζουν, έχει 2 αδέρφια σε άλλες χώρες και στον Λίβανο δεν μπορεί να επιστρέψει. Αναγκαστικά υπέβαλε αίτηση και αναμένει την έγκριση της για να μεταναστεύσουν οικογενειακώς στην Αυστραλία. 

Δεν εξετάζω το σωστό ή το λάθος, το νόμιμο ή το παράνομο αυτής της υπόθεσης. Νιώθω όμως μια τεράστια συμπόνια για μια νεαρή μάνα με δυο μικρά μωρά που δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τον φόβο και την αβεβαιότητα που νιώθει για το μέλλον της.

Αυτό το κείμενο το γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ με άλλους τα δύο πράγματα που κάνουν βόλτες στο νου μου από ψες:

Το πρώτο είναι ότι καλά είναι κάποτε να βγαίνουμε από τον μικρόκοσμο μας και να ερχόμαστε σε επαφή και με άλλους ανθρώπους και να φέρνουμε και τα παιδιά μας σε επαφή με παιδάκια που ζουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αυτά τα παιδάκια δεν θα τα βρείτε στα νηπιαγωγεία των προνομιούχων, ούτε στους πανάκριβους παιδότοπους που πάνε οι κυράτσες με τη συνοδεία Φιλιππινέζων. Ψάξτε στο πάρκο της γειτονιάς σας.  

Το δεύτερο που σκέφτομαι είναι πως το μόνο χειρότερο από το να έχεις μια πατρίδα μισή, εξαθλιωμένη, σάπια και υπό πτώχευση, είναι το να μην έχεις καθόλου πατρίδα. 

Το Σαβουάρ Βιβρ Των Πλαστικών

Αγαπητό αναγνωστικό κοινό καλημέρα σας!

Σήμερα θα επιχειρήσουμε να αγγίξουμε ένα ζήτημα που απασχολεί το βασανισμένο μυαλό της γράφουσας εδώ και πολλά χρόνια. Ένα δίλημμα που παρά τις αγόγγυχτες μου προσπάθειες, παραμένει δυσεπίλυτο και δεν μου μένει παρά να καταφύγω σε εσάς, μήπως με διαφωτίσετε.

Έχω λοιπόν επανειλημμένα προβληματιστεί για το πως θα πρέπει να αντιδράσω σε περίπτωση που αντιληφθώ φίλη/φίλο ή ακόμη και γνωστή/γνωστό να έχει υποβληθεί σε επέμβαση αισθητικής φύσης. Εννοείται ότι αναφέρομαι στην περίπτωση που δεν μου το έχει εκμυστηρευθεί, αλλά είναι εμφανής η διαφορά. Κάπου εδώ να σημειώσω πως αν και η παρατηρητικότητα είναι ένα από τα δυνατά μου σημεία, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έχω διαπιστώσει ότι ενώ εντοπίζω αόριστα μια κάποια αλλαγή, πολύ σπάνια πάει το μυαλό μου στην αισθητική επέμβαση. Αντίθετα, της μάνας μου για παράδειγμα, δεν της ξεφεύγει ούτε εγχειρισμένη μύτη, ούτε σιλικόνη στα βυζιά, ούτε λίφτιγκ, μην σου πω είναι σε τέτοιο προχωρημένο επίπεδο που τις προάλλες μου είπε "αυτή έβαλε ζυγωματικά"!

Τέλος πάντων, είχαμε πάει σε μια βάφτιση πριν μερικές μέρες και ξάφνου προβάλλει η νονά, κόρη οικογενειακών μας φίλων που είχαμε να δούμε εδώ και μια δεκαετία περίπου. Η μάνα μου αφού της πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι αυτή ήταν η άχαρη έφηβη που θυμόταν, με απαράμιλλο ενθουσιασμό γυρίζει και της λέει: "Αγάπη μου δεν σε κατάλαβα, έκαμες τη μύτη σου!" Αποσβολωμένη εγώ, αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ -σκεφτόμενη ότι δεν θα συνηθίσω ποτέ κάτι τέτοια- άρχισα τα χαμόγελα αμηχανίας, την αλλαγή θέματος -"Ωραίος ο μπουφές, δοκιμάσατε την πάπια;" και κάτι άλλα άσχετα προκειμένου να πέσει στα χαμηλά. Τζάμπα κόπος! Ατού ο Γαβρίλης και να θέλει να μάθει και πληροφορίες επί του προκειμένου. "Πως και το αποφάσισες", "που έκανες την επέμβαση", "πως άλλαξε η ζωή σου" και άλλα τέτοια και εμένα δεν άνοιγε η γη να με καταπιεί! Η κοπέλα της απαντούσε, δεν βάζω όμως και το χέρι μου στη φωτιά για το πόσο άνετα ένιωθε κατά τη διάρκεια αυτής της εξομολόγησης σε μια κυρία που μέχρι εκείνη τη μέρα αμφιβάλλω αν θυμόταν την ύπαρξη της. 

Περιττό να πω το κατσιάδιασμα που υπέστη η μάνα μου όταν επιτέλους την τράβηξα να φύγουμε, αλλά εκείνο που εξακολουθεί να με προβληματίζει είναι που εκείνη επιμένει ότι όποιος προχωρεί με αισθητική επέμβαση, ουσιαστικά αναμένει μια καλή κουβέντα για τα νέα του προσόντα και συνεπώς είναι θέμα καλής συμπεριφοράς η επισήμανση και κατ' επέκταση η φιλοφρόνηση!

Γι' αυτό σε ρωτώ αγαπημένε αναγνώστη, τι κάνεις εσύ σε αυτές τις περιπτώσεις; Το λες ή δεν το λες; Παίζει ρόλο σε ποιο σημείο του σώματος έγινε; Αν πέτυχε ή όχι; Μέχρι ποιο σημείο θεωρείς κοινωνικά αποδεκτές αλλά και θεμιτές τις ερωτήσεις;

Υ.Γ. Θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα η υποβολή σχολίων από άτομα που έχουν υποβληθεί σε αισθητική επέμβαση! 

Εδώ Λεμεσός!

Το τριήμερο το πέρασα στη Λεμεσό. Λίγο ένας γάμος φίλης που ήμουν καλεσμένη, λίγο που δεν διανοούμαι να μείνω μακριά από τα παράλια όταν έχουμε αργία, κατέληξα για τρεις ολόκληρες μέρες στη συμπρωτεύουσα.

Ένα έχω να πω: πόσο, μα πόσο σας ζηλεύω εσάς τους Λεμεσιανούς!

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο και το αίμα που με τραβάει - ως γνωστόν, έχω Λεμεσιανές ρίζες κατά το ήμισυ και συγκεκριμένα από το Κολόσσι όπως με ενημέρωσαν προχτές σε μια απέλπιδα μου προσπάθεια να συμπληρώσω τα κενά του γενεαλογικού μου δέντρου. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Λεμεσός έχει εξελιχθεί σε μια πόλη που τα έχει όλα. Παλαιότερα λέγαμε διάφορα. Ότι οι παραλίες δεν συγκρίνονται με του Πρωταρά, είναι γεμάτη ρωσικές πινακίδες, είναι επικίνδυνη κλπ κλπ. Κουραφέξαλα! 

Μέσα σε τρεις μέρες πήγα σε τρεις υπέροχες παραλίες, αλλά το κυριότερο, σε αντίθεση με τον Πρωταρά, το μέχρι πρότινος εθνικό θέρετρο των Λευκωσιατών, υπάρχει ζωή και μετά την παραλία. Και εξηγούμαι: Όταν πριν ένα μήνα περίπου βρέθηκα στον Πρωταρά, συνειδητοποίησα πόσο ξεπερασμένο βρίσκω πια εκείνο το δρόμο με τις neon πινακίδες, τα γελοιωδέστατα pubs που απευθύνονται μόνο σε μεσήλικες Άγγλους (ας πούμε σήριουσλη, fools and horses pub;) και τα πανομοιότυπα souvenir shops με 1.000.000 θαλασσινά είδη. Καμιά αισθητική, κανένας αέρας σύγχρονης νυχτερινής ζωής. Ο Πρωταράς δεν θέλει τους Κύπριους και δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους το δείξει. 

Αντίθετα, στη Λεμεσό μου έκανε εντύπωση η ραγδαία εξέλιξη της με τρόπο που να σέβεται την πολιτιστική της κληρονομιά αλλά και να αναδεικνύει όλα της τα ατού: τη θάλασσα, την πανέμορφη παλιά πόλη, αλλά και το κέφι και τη ζωντάνια που τη διαπνέει ολόχρονα. Τα καλύτερα έχω να πω για την πλατεία Σαριπόλου, μια πανέμορφη πλατεία με το ένα μπαράκι καλύτερο απ' τ' άλλο, σφύζουσα (έτσι μεταφράζεται το vibrant οκ;) από χρώματα, αρώματα και μουσικές, που ανάλογης αισθητικής συναντάς σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της Λευκωσίας. Δεν υπάρχουν πλατείες. Αν εξαιρέσεις την μια που περιμένουμε τη Ζάχα να μας την τελειώσει εδώ και μια δεκαετία και την  άλλη που καταλήγουν τα λεωφορεία με τις Φιλιππινέζες, η έννοια της Πλατείας παραμένει άγνωστη στη Λευκωσιάτικη πολεοδομία. Τα μπαράκια δε, άνοιξε ένα της προκοπής πριν κανένα χρόνο, σε στυλ "Industrial baroque" (μη χε) και το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη! Ένα ανοίγει στη Λευκωσία, δέκα στη Λεμεσό και καλύτερα μην σου πω! 

Όσο για τους Λεμεσιανούς, το μόνο που έχω να πω είναι πόσο μα πόσο τους αγαπώ! Αρχίζοντας από το σόι μου και καταλήγοντας στον κύριο που με βοήθησε να σταθμεύσω μες στα μαύρα μεσάνυχτα, με συγκινούν γιατί μιλούν περισσότερο (παραδόξως βρήκα τρεις που μιλούσαν περισσότερο κι από μένα-πράγμα σπάνιο και αξιοσημείωτο), γελούν περισσότερο και φλερτάρουν περισσότερο. Για να παίρνουν μαθήματα μερικοί μερικοί (pun intended). 

Η αίσθηση που έχω λοιπόν είναι πως η Λεμεσός δεν είναι πια ο προορισμός μας μόνο για το τριήμερο του Καρναβαλιού. Είναι η πιο σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη της Κύπρου και καλά θα κάνουν οι υπόλοιπες να αρχίσουν να παίρνουν μαθήματα, μήπως δούμε άσπρη μέρα σ' αυτόν τον τόπο!

Υ.Γ. Αν ακούσετε να ψάχνουν για δικηγόρους στη Λεμεσό, ξέρετε που να με βρείτε!