Money, μάνι - μάνι.

What would you do if money was not an issue?

Από τη μέρα που το διάβασα σε κάποιο μπλογκ - συγχωρέστε με σε ποιο, δεν το συγκράτησα- το σκέφτομαι. Αν τα λεφτά δεν ήταν ζήτημα, τι δουλειά θα έκανα; Αγαπώ το επάγγελμα μου αρκετά για να μην γκρινιάζω, τις περισσότερες μέρες τουλάχιστον, επειδή θα πάω δουλειά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα το επέλεγα αν το να κάνω ό,τι τραβά η ψυχή μου ήταν επιλογή. Για παράδειγμα, αν αύριο κερδίσω τα 11 εκατομμύρια στο τζόκερ θα πάω την Παρασκευή να υποβάλω παραίτηση. Ναι, δεν έμαθα από τα κουρέματα και δεν θα ζω με την αγωνία αν θα τα χάσω όλα μια μέρα!

Αποφάσισα ότι θα έπαιζα θέατρο. Ερασιτεχνικά δηλαδή, όχι επαγγελματικά. Τώρα που το σκέφτομαι αφού θα είχα πολλά λεφτά θα έκανα και εγγραφή σε καμιά σχολή της προκοπής. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης μου, στο οποίο θα υπεισέλθω άμεσα. 

Είμαι μια μέτρια ερασιτέχνις ηθοποιός. Τα περιθώρια βελτίωσης μου είναι περιορισμένα, αν υπάρχουν. Αν αποφάσιζα να το κάνω επαγγελματικά θα ήμουν μια κακή επαγγελματίας ηθοποιός, στην καλύτερη περίπτωση θα ήμουν μέτρια.Αν και απολαμβάνω την διαδικασία, από την αρχή μέχρι το τέλος, του "ανεβάσματος" μιας παράστασης, όταν αποφάσισα τι θα σπουδάσω σκέφτηκα ότι αφενός θα πρέπει να ακολουθήσω ένα επάγγελμα που θα με γεμίζει, αφετέρου θα πρέπει να γεμίζει και το στομάχι μου, και των παιδιών μου αν αποκτήσω κάποτε. 

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν η προχθεσινή εκπομπή της Γωγώς Αλεξανδρινού στην οποία ο ηθοποιός Λευτέρης Σαλωμίδης, με δάκρυα στα μάτια έλεγε ότι μετακόμισε στη Γερμανία επειδή στην Κύπρο δεν μπορεί να τα βγάζει πέρα πλέον. Αρχικά τον λυπήθηκα, θεωρώ μάλιστα ότι θα μπορούσε το θέμα να παρουσιαστεί με τρόπο που να μην θίγει σε τέτοιο βαθμό την αξιοπρέπεια αυτού του ανθρώπου. Μετά όμως άρχισα να σκέφτομαι ότι επρόκειτο για έναν επιεικώς μέτριο ηθοποιό. Έναν από τους πάρα πολλούς, μέτριους έως κακούς ηθοποιούς που συναντούμε στην Κύπρο.

Προσπαθώ να θέσω όσο πιο κομψά μπορώ το ζήτημα: η ανεργία είναι πολύ σκληρή, τη νιώθω, τη ζω καθημερινά στο ίδιο μου το σπίτι εδώ και πολλά χρόνια. Ποιες είναι όμως οι δικές σου ευθύνες; Αν επιλέξεις το επάγγελμα του ηθοποιού, χωρίς μάλιστα να έχεις στοιχειώδες ταλέντο, με εξαίρεση την περίπτωση που έχεις πατέρα πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου να παίζεις στο θοκ, ή είχες την τύχη να πρωταγωνιστείς στην Τόλμη και Γοητεία που διαρκεί 30 χρόνια (I'm sorry Ronn, you suck!), το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή η ανεργία θα σου κτυπήσει την πόρτα.

Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής: όταν επιλέγεις την επαγγελματική σου πορεία μην το κάνεις σκεφτόμενος if money was not an issue, διότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, money will always be an issue. Και αν το κάνεις, τουλάχιστον να έχεις ετοιμάσει ένα plan Β.

    

Οσκαρικά Δράματα

Τρίτη στη σειρά ανάρτηση με θέμα το θάνατο, δεν πειράζει όλα βγαλμένα από τη ζωή είναι!

Χάσαμε σήμερα τον Oscar de la Renta και από το πρωί έγινα δέκτης συλληπητήριων τηλεφωνημάτων (η ruth_less είχε ήδη την ευγένεια να με συλληπηθεί με σχόλιο της εδώ), γι' αυτό διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματος μας για να ενημερώσουμε το εκλεκτό μας αναγνωστικό κοινό ότι μπορεί αυτό το μπλογκ να πνέει τα λοίσθια εσχάτως, είναι όμως ακόμα ζωντανό - σε αντίθεση με το γνωστό σχεδιαστή- και περιμένει την έμπνευση να έρθει να το βρει με μετωπική, ει δυνατόν σύγκρουση. 

Εκτός από τον Oscar de la Renta που αποχαιρέτησε σήμερα τα εγκόσμια, ένας άλλος Όσκαρ (ο Πιστόριους) αποχαιρέτησε -επίσης σήμερα- τον καθαρό αέρα που θα κάνει κάποια χρόνια να αναπνεύσει, αφού επιτέλους καταδικάστηκε για την ανθρωποκτονία της κοπέλας του. Αυτή την πολύμηνη δικαστική διαδικασία,  την παρακολούθησα επισταμένα και έχω πεισθεί πέραν πάσης αμφιβολίας για την ενοχή του. Το καλύτερο όμως είναι να παρακολουθείς live την διαδικασία από το CNN και να σχολιάζεις στο τουίτερ μαζί με άλλους ημιμαθείς δικολάγνους. Μου θυμίζει τις παλιές καλές εποχές της αναπαράστασης της δίκης του Michael Jackson στα φοιτητικά μου χρόνια. Η Δικαστής Μασίπα λοιπόν, που ως μαύρη και γυναίκα πληροί όλες τις επικοινωνιακές προϋποθέσεις για να αναδείξει το πληγέν σύστημα απονομής δικαιοσύνης της Νοτίου Αφρικής, αφού έκρινε ότι η μαρτυρία που προσκομίστηκε δεν αρκούσε για να στοιχειοθετήσει το αδίκημα του φόνου, έριξε στα μαλακά τον Όσκαρ με ποινή φυλάκισης πέντε χρόνων. Το περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε πλήρως, αλλά τουλάχιστον επήλθαν κάποιες ισορροπίες.

Τέλος, επειδή όπως έχω ήδη αναφέρει, δεν μου αρέσουν οι ζυγοί αριθμοί και το τρία είναι πολύ καλύτερο από το δύο, κλείνω με έναν άλλο, τεράστιο και "άγριο" Όσκαρ:

Αυτά για σήμερα, σε περίπτωση συγκλονιστικών εξελίξεων επί παντός επιστητού θα σας τηρούμε ενήμερους.