Σκοπός του Voice αν κατάλαβα καλά
ήταν να αναδειχθεί μια φωνή που ανήκε σε πρόσωπο που υπό άλλες συνθήκες, ουδεμία επιτροπή θα γύριζε να κοιτάξει. Επειδή όμως μέχρι να βγει ο νικητής
καταλήξαμε να ψηφίζουμε με τα ίδια κριτήρια όπως και στα υπόλοιπα talent shows, θεωρώ ότι το
συγκεκριμένο δεν έχει ειδοποιό διαφορά και συνεπώς δεν έχω λόγο να πιστεύω ότι
η Μαρία - Έλενα Κυριάκου θα έχει καλύτερη εξέλιξη από τον Περικλή Στεργιανούδη
ή τον Σταύρο Μιχαλακάκο.
Για μένα το πιο
ενδιαφέρον συμπέρασμα δεν ήταν το πρόσωπο πίσω από τη φωνή των επίδοξων ποπ
σταρς, αλλά η προσωπικότητα πίσω από τη φωνή των μελών της Κριτικής Επιτροπής.
Αυτή ήταν η πραγματική αποκάλυψη και μάλλον το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού
του κατά τα άλλα καινοφανούς show. Και εξηγώ:
Τον Μιχάλη Κουινέλη
δεν τον ήξερα από πριν και γι' αυτό δεν είχα διαμορφώσει οποιαδήποτε άποψη για
εκείνον. Κατάλαβα όμως ότι πρόκειται για ένα συμπαθητικό, ταλαντούχο και ευγενικό παιδί.
Οι πραγματικές
ανατροπές όμως, έγιναν με τους υπόλοιπους τρεις. Ξεκινώντας από τον λατρεμένο μου
Ρέμο που έχει -για μένα- την πιο ερωτική, αντρική φωνή του Ελληνικού
πενταγράμμου. Η ανατριχίλα που ένιωθα στο άκουσμα της όμορφης χροιάς του όταν
τραγουδούσε, αντικαταστάθηκε από την αμηχανία του "τι βλακείες λέει αυτός
ο χωρκάτης" όταν άρχισε να μιλά. Προσοχή αγαπητέ αναγνώστη ανάμεσα στο
κενό του αρρενωπού και του άξεστου. Ο Αντώνης μας λοιπόν, αποκαλύφθηκε πως ήταν
ένας ημιμαθής, ένας απολίτιστος, που τραγουδάει μόνο λαϊκά άσματα διότι απλά
μέχρι εκεί μπορεί. Απογοήτευση.
Προχωρώντας στην
Μελίνα Ασλανίδου. Αν και δεν ήμουν ποτέ φαν, ήξερα ότι εκπροσωπούσε τόσο στην
κριτική επιτροπή, όσο και γενικότερα, το έντεχνο τραγούδι. Ο όρος
"έντεχνο" που συχνά ταυτίζεται με το "ποιοτικό", θα ανέμενε
κανείς ότι έλκει ανθρώπους που έχουν μια στοιχειώδη μόρφωση, καλλιέργεια και
μια προσωπικότητα που μπορεί να το στηρίξει. Προφανώς παρασυρόμενη από την πολύ
καλή εικόνα που έχω για μορφές που ανέδειξαν το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, όπως
ο Σαββόπουλος, η Γαλάνη και η Πρωτοψάλτη, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι πίσω από
την -κατά τα άλλα πολύ συμπαθητική- φωνή της Ασλανίδου κρυβόταν το απόλυτο
τίποτα. Άποψη μηδέν, έκφραση μηδέν, νοημοσύνη μηδέν, χιούμορ υπό το μηδέν.
Τέλος, η Βανδή. Η
εκπρόσωπος του ποπ/λαϊκού στην επιτροπή, η συνάδελφος της Πάολας, της Λαίδης
και της Βιολέτας Καφουρίδου. Η χαρά του
τσιφτετελιού, του γαρίφαλου και του ευτελούς σουξέ. Για μένα ήταν η απόλυτη
ανατροπή αφού γνώρισα μια Δέσποινα μορφωμένη, καλλιεργημένη και ακομπλεξάριστη,
που κρατούσε τις ισορροπίες στην επιτροπή και έπαιρνε πρωτοβουλίες όταν οι
άλλοι δεν ήξεραν να αρθρώσουν λέξη. (Ξέρω πως θα ακούσω διάφορα γι’ αυτό αλλά δεν βαριέσαι!) Θεωρώ ότι από αυτή την εκπομπή, είναι ίσως η μόνη που
επωφελήθηκε και ανέβηκε στην εκτίμηση του κοινού.
Τι να πει κανείς. Τα φαινόμενα ή μάλλον τα "ακουόμενα" απατούν. Και τα
στερεότυπα, ειδικά στον Ελληνικό χώρο, μάλλον υπάρχουν για να καταρρίπτονται.
