Διαφημίσεις

Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι όλο και περισσότερες ραδιοφωνικές διαφημίσεις με εκνευρίζουν και τσακώνω τον εαυτό μου να προτιμά να οδηγά με mute παρά να επιτρέπει να επηρεάζονται δυσμενώς τα ευαίσθητα εγκεφαλικά μου νεύρα. Ενδεικτικά παραθέτω τις ακόλουθες καταδικαστέες κατηγορίες: 

• Θάνατος στις διαφημίσεις με τον Κωστάκη τον Εφτάφωνο. Ειλικρινά, ούτε μια από τις 7 σου φωνές δεν μου είναι συμπαθής. Οι δε διαφημίσεις στις οποίες παίζεις όλους τους ρόλους είναι αιτία αγωγής για προσβολή της δημοσίας αιδούς. 

• Θάνατος στις διαφημίσεις που περιλαμβάνουν τις λέξεις "μερί" και "κουτάλα". Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω ο,τιδήποτε εδώ. 

• Θάνατος στις διαφημίσεις τύπου "Ήντα τζαιρούς εφτάσαμεν". Αντρέα Αργυρίδη, τη φουκού σου και δρόμο, μακρυά από τα ερτζιανά. 

• Θάνατος στις διαφημίσεις με χαζοβιόλες που αγαπούν τις απανταχού οικοσυσκευές. Δεν είναι το πλυντήριο ΜΟΥ, ούτε ο φούρνος ΜΟΥ και ουδεμία διάθεση έχω να πιστώνεται ως δώρο προς εμένα η αγορά τους. 

• Θάνατος στις διαφημίσεις που παρουσιάζουν τις γυναίκες να ασχολούνται μόνο με νυχια και τους αντρες μόνο με το ποδόσφαιρο. Συμφωνώ ότι με τα στερεότυπα γλιτώνουμε χρόνο αλλά όταν με νευριάσεις δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω συμβόλαιο μαζί σου ακόμα και αν προβάλλεις 24 ώρες το 24ωρο Desperate Housewives. 

• Θάνατος στις διαφημίσεις με την Έλενα Παπαδοπούλου να παριστάνει το μωρό. Η νέα, γυναίκα δυναμική ας συνεχίσει τις απέλπιδες προσπάθειες της να μπει στη βουλή. Εναλλακτικά, ας προσπαθήσει να βρει το χαμένο ταλέντο της ψωνάρας κόρης της.  

• Θάνατος στις διαφημίσεις με δήθεν σεξουαλικό υπονοούμενο που τελικά μιλούμε για το σκληρό μαξιλάρι. Είμαστε στο 2013, το σεξ υπάρχει παντού γύρω μας άμεσα διαθέσιμο, δεν υπάρχει λόγος να μας το προβάλλετε σαν το λατρεμένο το απαγορευμένο.   

• Θάνατος στις διαφημίσεις με κόσμο ενθουσιασμένο επειδή θα πλύνει πιάτα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χτύπημα της μοίρας μετά το φαί, ούτε στον χειρότερο μου εχθρό. 

Για να μην κλείσω την ανάρτηση μου αρνητικά, θα ομολογήσω την ένοχη απόλαυση μου: οι διαφημίσεις του Jumbo. Έντεχνα, τσιφτετέλια, Jazz και χιπ χοπ, έχουν όλες ευφάνταστο στίχο και αμίμητο χιούμορ γι' αυτό και ανερυθρίαστα ομολογώ ότι δυναμώνω την ένταση του ραδιοφώνου και τραγουδώ μαζί τους. 

Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!

Παιδιά

Σήμερα άκουσα ότι είναι η παγκόσμια μέρα στήριξης του κακοποιημένου παιδιού. Μετά κάπου διάβασα ότι είναι η 19η Νοεμβρίου αλλά προφανώς δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς διαφωνώ με την επιλογή μιας μέρας το χρόνο για να θυμόμαστε τους άτυχους του πλανήτη και να χαϊδεύουμε τις συνειδήσεις μας. Νιώθω πως ό,τι γράψω είναι αυτονόητο γι' αυτό το θέμα. Η παραμέληση και ακόμα περισσότερο η κακοποίηση ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να προβάλει αντίσταση, είναι βαναυσότητα που με κάνει να επιθυμώ την επαναφορά της θανατικής ποινής. 

Γι' αυτό θα ήθελα απλώς να μοιραστώ μια εικόνα που πιθανόν να έχετε ήδη δει αλλά από προχθές έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου. Πρόκειται για μια φωτογραφική σύνθεση του Emile Zeenny, άγνωστου φωτογράφου μέχρι πρόσφατα που με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο προβάλλει αυτά που καθημερινά υφίστανται εκατομμύρια αθώα πλάσματα και που εμείς επιλέγουμε να διαγράφουμε από τη μνήμη μας και να προχωρούμε με αυτό που αποκαλούμε ζωή.  

Η 1η εικόνα αναφέρεται στα σκάνδαλα παιδεραστίας στο Βατικανό.

Η 2η εικόνα στον σεξουαλικό τουρισμό και τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στην Ταϊλάνδη.

Η 3η αναφέρεται στον πόλεμο στη Συρία.

Η 4η εικόνα αναφέρεται στην εμπορία οργάνων στη μαύρη αγορά, όπου τα περισσότερα από τα θύματα είναι παιδιά φτωχών χωρών.

Η 5η στην ελεύθερη οπλοφορία στις ΗΠΑ.

Η 6η εικόνα αναφέρεται στην παχυσαρκία, κατηγορώντας τις μεγάλες εταιρείες fast food.

Στέκομαι στην 6η γιατί εκείνη είναι η φωτογραφία που καθιστά θύτες ένα μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου που θεωρεί ότι μη διαπράττοντας τα προηγούμενα πέντε, ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που επάγεται η μητρότητα/πατρότητα/φύλαξη ενός παιδιού. 

Συναφώς, για τις συνέπειες της παραμέλησης και της απουσίας φροντίδας και στοργής σας παραπέμπω εδώ. Πρόκειται για μια συγκλονιστική έρευνα που διεξήχθη για να αποδείξει ότι παραμελώντας ή και ακόμη χειρότερα, κακοποιώντας ένα παιδί από την βρεφική ηλικία επηρεάζεται το μέγεθος και η καθαρότητα του εγκεφάλου του.    

Τι είδε ο Λιβανέζος

Η συχνότητα των αναρτήσεων μου ομολογουμένως δείχνει και την αφοσίωση μου (ή την έλλειψη αυτής στην προκειμένη περίπτωση) στο σπορ αλλά γεγονός είναι ότι (α) ως δίδυμος βαριέμαι τα πάντα πολύ εύκολα, (β) τον τελευταίο καιρό ανέλαβα περισσότερα από όσα μπορώ να αντεπεξέλθω και τρέχω και (γ) νιώθω πως ότι είχα να πω, το είπα οπότε αφήνω ανοικτό το μπλογκ σε περίπτωση που θέλω να πω κάτι συγκλονιστικό στο παγκόσμιο. Πέραν τούτου ομολογώ ότι με αγχώνει το γεγονός ότι απογοητεύω επί καθημερινής βάσης όσους με επισκέπτονται και δεν βρίσκουν νέα ανάρτηση (καμιά δεκαριά πρέπει να είναι, μην νομίζεις) και απολογούμαι αλλά δεν έχω έμπνευση, τι να κάνουμε;

Τις προάλλες όμως, διαβάζοντας αυτό θυμήθηκα την ιστορία με τον Λιβανέζο. Ο Λιβανέζος -δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ το όνομα του - ισχυριζόταν ότι είχε μια ιδιαίτερη αίσθηση, ικανότητα, όπως θέλεις πες την, να εξετάζει την αύρα και την ενέργεια ενός χώρου και να βλέπει και να διαισθάνεται αυτά που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε. Η μάνα μου λοιπόν, ήρθε μια μέρα προ 15ετίας και μας ανακοίνωσε ότι θα έρθει από τον Λίβανο κάποιος ειδικός που θα μας δώσει συμβουλές για το σπίτι μας. 

-Τι είναι αυτός δηλαδή, αρχιτέκτονας;   

- Όχι παιδί μου ασχολείται με αύρες και ενέργειες

- Φενγκ Σούι;

-Όχι, θα μας δώσει συμβουλές αναφορικά με τις δυνατότητες αξιοποίησης του χώρου μας μπλα μπλα μπλα, να είσαι ευγενική μπλα μπλα μπλα, μην δει την άρνηση στο βλέμμα σου, θα καταλάβει την απαξίωση μπλα μπλα μπλα....

Έρχεται ο Λιβανέζος, στεκόμαστε όλοι στην πόρτα με τα καλά μας να τον υποδεχθούμε, μπαίνει μέσα, σταματά στο μέσο του σαλονιού και στέκεται. Κλείνει τα μάτια. Μιλιά. Περιμένουμε. Περιμένουμε. Περιμένουμε. 

-Τι θα γίνει, θα ξημερωθούμε; έχω διαγώνισμα αύριο. 

- Σωπάστε, προσπαθεί να συγκεντρωθεί ο άνθρωπος. 

Θα πέρασε κανένα μισάωρο, εμείς να περιμένουμε την ετυμηγορία, αυτός αμίλητος και εκεί που η μάνα μου ήταν έτοιμη να αρχίσει να κλαίει τα λεφτά της, μας λέει η Πυθία από τη Βυρητό:

-Here.

-Here, what?

-Underneath, you will find gold. 

-Are you sure?

-I'm positive. 

Μην σας τα πολυλογώ, ο Λιβανέζος υποστήριζε πως αν αφαιρούσαμε το παρκέ από το σαλόνι μας και σκάβαμε σε εκείνο το σημείο, θα βρίσκαμε χρυσάφι. Εμείς προφανώς ανένδοτοι, η μάνα μου να προσπαθεί να το σιγουρέψει το πράγμα, να τον ρωτά πόσο σίγουρος είναι κι εκείνος να της απαντά "αν δεν είναι εδώ ακριβώς, είναι λίγο παρακάτω, και δεν ξέρω τι ποσότητα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει χρυσάφι" και διάφορα άλλα αναξιόπιστα. 

Μετά πήρε το βαλιτσάκι του κι έφυγε. 

Ακολούθησε μια βδομάδα ατέρμονων συζητήσεων για το αν θα σκάψουμε το σαλόνι μας. Η μάνα μου να μας παραπέμπει στην Ιστορία της Κύπρου για να πεισθούμε ότι εκτός από χαλκό είχε και κοιτάσματα χρυσού η μαρτυρική μεγαλόνησος, εμείς να της απαντούμε πως από την Ταμασσό και τη Χοιροκοιτία δεν ήρθε ποτέ κανείς στο Πλατύ Αγλαντζιάς κι έτσι συμφωνήσαμε να περιμένουμε και αν ποτέ έχουμε τη δυνατότητα θα το επανεξετάσουμε το θέμα - κάτι που δεν συνέβη ποτέ. 

Αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ αναγνώστη ότι η μάνα μου θύμα πλέον της οικονομικής κρίσης, έχει χάσει τον ύπνο της από προχτές και σκέφτεται σοβαρά ως έσχατη λύση να πιάσει τον κασμά. Μην σου πω, ότι κι εγώ σκέφτομαι να την σιγοντάρω.