Το τριήμερο το πέρασα στη Λεμεσό. Λίγο ένας γάμος φίλης που ήμουν καλεσμένη, λίγο που δεν διανοούμαι να μείνω μακριά από τα παράλια όταν έχουμε αργία, κατέληξα για τρεις ολόκληρες μέρες στη συμπρωτεύουσα.
Ένα έχω να πω: πόσο, μα πόσο σας ζηλεύω εσάς τους Λεμεσιανούς!
Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο και το αίμα που με τραβάει - ως γνωστόν, έχω Λεμεσιανές ρίζες κατά το ήμισυ και συγκεκριμένα από το Κολόσσι όπως με ενημέρωσαν προχτές σε μια απέλπιδα μου προσπάθεια να συμπληρώσω τα κενά του γενεαλογικού μου δέντρου. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Λεμεσός έχει εξελιχθεί σε μια πόλη που τα έχει όλα. Παλαιότερα λέγαμε διάφορα. Ότι οι παραλίες δεν συγκρίνονται με του Πρωταρά, είναι γεμάτη ρωσικές πινακίδες, είναι επικίνδυνη κλπ κλπ. Κουραφέξαλα!
Μέσα σε τρεις μέρες πήγα σε τρεις υπέροχες παραλίες, αλλά το κυριότερο, σε αντίθεση με τον Πρωταρά, το μέχρι πρότινος εθνικό θέρετρο των Λευκωσιατών, υπάρχει ζωή και μετά την παραλία. Και εξηγούμαι: Όταν πριν ένα μήνα περίπου βρέθηκα στον Πρωταρά, συνειδητοποίησα πόσο ξεπερασμένο βρίσκω πια εκείνο το δρόμο με τις neon πινακίδες, τα γελοιωδέστατα pubs που απευθύνονται μόνο σε μεσήλικες Άγγλους (ας πούμε σήριουσλη, fools and horses pub;) και τα πανομοιότυπα souvenir shops με 1.000.000 θαλασσινά είδη. Καμιά αισθητική, κανένας αέρας σύγχρονης νυχτερινής ζωής. Ο Πρωταράς δεν θέλει τους Κύπριους και δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους το δείξει.
Αντίθετα, στη Λεμεσό μου έκανε εντύπωση η ραγδαία εξέλιξη της με τρόπο που να σέβεται την πολιτιστική της κληρονομιά αλλά και να αναδεικνύει όλα της τα ατού: τη θάλασσα, την πανέμορφη παλιά πόλη, αλλά και το κέφι και τη ζωντάνια που τη διαπνέει ολόχρονα. Τα καλύτερα έχω να πω για την πλατεία Σαριπόλου, μια πανέμορφη πλατεία με το ένα μπαράκι καλύτερο απ' τ' άλλο, σφύζουσα (έτσι μεταφράζεται το vibrant οκ;) από χρώματα, αρώματα και μουσικές, που ανάλογης αισθητικής συναντάς σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της Λευκωσίας. Δεν υπάρχουν πλατείες. Αν εξαιρέσεις την μια που περιμένουμε τη Ζάχα να μας την τελειώσει εδώ και μια δεκαετία και την άλλη που καταλήγουν τα λεωφορεία με τις Φιλιππινέζες, η έννοια της Πλατείας παραμένει άγνωστη στη Λευκωσιάτικη πολεοδομία. Τα μπαράκια δε, άνοιξε ένα της προκοπής πριν κανένα χρόνο, σε στυλ "Industrial baroque" (μη χε) και το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη! Ένα ανοίγει στη Λευκωσία, δέκα στη Λεμεσό και καλύτερα μην σου πω!
Όσο για τους Λεμεσιανούς, το μόνο που έχω να πω είναι πόσο μα πόσο τους αγαπώ! Αρχίζοντας από το σόι μου και καταλήγοντας στον κύριο που με βοήθησε να σταθμεύσω μες στα μαύρα μεσάνυχτα, με συγκινούν γιατί μιλούν περισσότερο (παραδόξως βρήκα τρεις που μιλούσαν περισσότερο κι από μένα-πράγμα σπάνιο και αξιοσημείωτο), γελούν περισσότερο και φλερτάρουν περισσότερο. Για να παίρνουν μαθήματα μερικοί μερικοί (pun intended).
Η αίσθηση που έχω λοιπόν είναι πως η Λεμεσός δεν είναι πια ο προορισμός μας μόνο για το τριήμερο του Καρναβαλιού. Είναι η πιο σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη της Κύπρου και καλά θα κάνουν οι υπόλοιπες να αρχίσουν να παίρνουν μαθήματα, μήπως δούμε άσπρη μέρα σ' αυτόν τον τόπο!
Υ.Γ. Αν ακούσετε να ψάχνουν για δικηγόρους στη Λεμεσό, ξέρετε που να με βρείτε!
