Και Φθηνά και Υπεύθυνα!

Όταν είδα τη λίστα της Πρασινάδας με τους συμμετέχοντες, εντόπισα πέντε προς τους οποίους τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια και αν μου τύγχαναν θα ήμουν ευτυχέστατη! Σαββατογεννημένη ούσα, έλαβα το email της Πρας που με χαροποίησε πολύ και με το οποίο μου ανακοίνωνε ότι η τύχη μου έφερε παραλήπτη του δώρου μου τη Μάνα! Χάρηκα, όχι μόνο επειδή η μπλόγκερ αυτή είναι μες στην καρδιά μου, αλλά και γιατί διαβάζω ανελλιπώς τις αναρτήσεις της και συνεπώς δεν θα χρειαζόταν να κάτσω να διαβάσω από την αρχή ολόκληρο μπλογκ για να αποφασίσω τι δώρο θα κάνω! Ωστόσο δράττομαι της ευκαιρίας να καταγγείλω τη Μάνα για τις πιέσεις που άσκησε προς το πρόσωπο μου με σκοπό την αποκάλυψη της ταυτότητας του παραλήπτη του δώρου μου. Δηλώνω όμως κατηγορηματικά ότι παρά τις εν λόγω πιέσεις, δεν ενέδωσα, αλλά αντίθετα προέβην σε ενέργειες παραπλάνησης της! Επί του προκειμένου τώρα, ενώ περνούσαν οι μέρες, συνειδητοποίησα πως όσο καλύτερα ξέρεις κάποιον, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεις αυτό που πραγματικά θα του άρεσε.

Αρχικά σκέφτηκα να της κάνω δώρο ένα thermomix. Η Mάνα είναι διάσημη για τη μαγειρική της δεινότητα. Ως γνωστό, μπαίνει στην κουζίνα και μεγαλουργεί. Τι καλύτερο λοιπόν από το υπέρτατο πολυεργαλείο, για να κάνει θαύματα!

Στη συνέχεια θυμήθηκα ότι "έχουμεν κρίση", γι' αυτό κομμένα τα πολλά έξοδα. Ναι μια, άντε δύο πίτες σουβλάκια με ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι είναι ότι πρέπει, μα έλα που έχει και τον Μοτορτζή στο πλάι της που φήμες λένε ότι είναι μάστρος και ποιος να συγκριθεί μαζί του; 

Μετά είπα, η φίλη μου είναι για μεγάλα πράγματα και επιζητεί πρωτίστως την πνευματική τροφή. Είναι άλλωστε γνωστή και η αγάπη της για τα βιβλία και ίσως μια καλή ιδέα θα ήταν να την εγγράψω σε κάποια λέσχη για να μπορεί να συναναστρέφεται με ανθρώπους που μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα.

                                          

Όμως εξακολούθησα να ψάχνω αυτό το ξεχωριστό, το ανεπανάληπτο δώρο που θα την  ανεβάσει στους 7 ουρανούς και σύννεφα αλήτες. Αφού λοιπόν είδα και απόειδα στο τέλος κατέληξα, σε κάτι απλό πλην όμως ουσιαστικό και καίριο, όπως μου είπε ένα πουλάκι, για μια εργαζόμενη Μάνα δύο λατρεμένων κοριτσιών!

Φιλενάδα με τεράστια συγκίνηση σου ανακοινώνω ότι το δώρο μου για τα Χριστούγεννα είναι ένα:

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

                                        
                      BABYSITTING!!!! *

*Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις 

Σας εύχομαι ολόψυχα να περάσετε αξέχαστα Χριστούγεννα και ο νέος χρόνος να σας φέρει κάθε καλό!

Υ.Γ. Το πιο πάνω δώρο είναι εικονικό και για σκοπούς συμμόρφωσης με τους κανονισμούς του Σήκρετ Σάντα! Ωστόσο, αν το επιθυμείς μπορεί να γίνει δικό σου υπό τους ακόλουθους όρους και προϋποθέσεις:

(1)Το δώρο μπορεί να εξαργυρωθεί καθημερινές μετά τις 8μ.μ. και Σαββατοκυρίακα οποιαδήποτε (λογική) ώρα της μέρας ή νύχτας. 

(2) Απαιτείται τουλάχιστον μια βδομάδα προειδοποίηση και αφού επιβεβαιώσετε ότι η baby sitter θα είναι διαθέσιμη (και δεν θα έχει τίποτα καλύτερο να κάνει).

(3) Θα δοθούν εκτενείς οδηγίες αντιμετώπισης έκτακτων περιστατικών.

                                        

                                                   

Εννά τα 'βρουμεν!

Ήμουν έφηβη όταν μια μέρα στο αυτοκίνητο ο αγαπημένος μου πατερούλης γύρισε και μου είπε: "θα σου πω κάτι και θέλω να το βάλεις καλά μες στο νου σου. Να σε συνοδεύει μια ζωή, να το θυμάσαι σαν χρυσό κανόνα και όταν πεθάνω να το μεταλαμπαδεύσεις κι εσύ στα παιδιά σου."

Έτοιμη να δεχθώ τη νουθεσία του πατρός μου, τέντωσα τα αυτιά μου, για να μη χάσω ούτε ένα σίγμα. Τότε γυρίζει και μου λέει: "Ποτέ, μα ποτέ στη ζωή σου, μην αφήσεις μάστρο να σου κάνει οποιαδήποτε δουλειά και να σου πει για την αμοιβή  "Εννά τα 'βρουμεν". Πάντα να συμφωνείς εκ των προτέρων."

Οκ. Η αλήθεια είναι ότι ίσως να περίμενα να ακούσω κάτι πιο μεγάλο, πιο σπουδαίο, πιο ηχηρό. Δηλαδή τι; θα μιλώ στα παιδιά μου για τον παππού τους και θα τους λέω για μάστρους και κουτσοδούλεια; Όμως αυτός είναι ο παπάς μου. Ευθύς, πρακτικός και χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς! Τι να κάνω, του υποσχέθηκα κι εγώ ότι θα φυλάω την συμβουλή του ως κόρην οφθαλμού και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. 

Χρόνια αργότερα, όταν ήρθα αντιμέτωπη με την Κυπριακή πραγματικότητα συνειδητοποίησα την τεράστια αξία της συμβουλής του παπά μου. Αυτή η μικρή, χωριάτικη φράση, πόση σοφία κρύβει αλήθεια; Σε έξι μήνες από σήμερα, κλείνω αισίως τρεις δεκαετίες ζωής στην μαρτυρική μεγαλόνησο και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ζούμε στη χώρα του "εννά τα 'βρουμε". Ουδείς συμβαλλόμενος δεσμεύεται εκ των προτέρων, αλλά το αναβάλλει με την ελπίδα ότι θα αποκομίσει μεγαλύτερο όφελος όταν ο άλλος θα βρίσκεται προ τετελεσμένων γεγονότων. Τώρα θα μου πείτε, πως μου ήρθε αυτό;

Έβλεπα ψες στις ειδήσεις ότι προκλήθηκε ένταση σε συνεδρία της κοινοβουλευτικής επιτροπής Οικονομικών αναφορικά με το ζήτημα του συνταξιοδοτικού των δημοσίων υπαλλήλων. Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η νοσηρή φιλοσοφία που διαπνέει ολόκληρο τον κυπριακό λαό κυριάρχησε και στις διαπραγματεύσεις μας με την Τρόικα. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι είμαστε στο παρά πέντε και ξαφνικά ανακύπτουν "διαφορετικές ερμηνείες" και ασάφειες που χρήζουν άμεσης διευκρίνισης. Αυτό που εγώ τουλάχιστον εικάζω, είναι ότι τους είπαμε "δώστε μας το δάνειο και στους όρους "Εννά τα 'βρουμεν! (Πέρκει τους γελάσουμε)." Και ο Θεός βοηθός. Αν δεν μας βαρέθηκε ήδη κι αυτός δηλαδή. 

Να μην τα πείτε, να μην τα πείτε!

Τα Χριστούγεννα τα αγαπώ. Έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις και εξακολουθούν να είναι για μένα η ομορφότερη εποχή του χρόνου. Το στόλισμα του δέντρου, τα christmas carols, οι οικογενειακές συνάξεις, τα φωτάκια στους δρόμους, όλα συνηγορούν στο ανέβασμα της διάθεσης μου. Σχεδόν όλα δηλαδή γιατί πάντα θα υπάρχει ένα μελανό σημείο: τα παιδάκια που τραγουδούν τα κάλαντα. 

Κατ' αρχάς να σημειώσω ότι έχω έντονα παιδικά τραύματα καθότι ως παιδάκι δεν πήγα ποτέ να τραγουδήσω τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα. Ενώ λοιπόν όλοι οι φίλοι μου μαζεύονταν και αλώνιζαν στη γειτονιά, εγώ από φόβο μήπως συναντήσω κάποιο σκυλί δεν πήγαινα μαζί τους. Και ζήλευα πολύ. Κάποια στιγμή μια κολλητή μου με λυπήθηκε και εισηγήθηκε να μπαίνει πρώτη εκείνη και να ζητά να δέσουν τα σκυλιά αλλά την έβλεπαν με το μισό τους, μειώθηκαν οι εισπράξεις, δε δούλεψε το πράγμα και εγκαταλείφθηκε. 

Αυτό λοιπόν που συμβαίνει στο δικό μας σπίτι είμαι περίεργη να μάθω αν το ζουν κι άλλοι. Αν τύχει το απόγευμα και είμαστε εντός, ο ήχος του κουδουνιού και η υποψία ότι θα θέλουν να "μας τα πούνε" μας αναστατώνει όλους ανεξαιρέτως και ακολουθεί αναβρασμός άνευ προηγουμένου! Και αρχίζει μια ατέρμονη συζήτηση, "εσύ να ανοίξεις", "όχι, εσύ να ανοίξεις, εγώ άνοιξα χθες", "μα εγώ φορώ πυτζάμες", "αν σου δώσω τα λεφτά ανοίγεις εσύ;" και το κουδούνι να χτυπά ακόμα πιο επίμονα και να ανεβαίνουν οι τόνοι, και να ανεβαίνουν οι προσφορές, να αυξάνονται οι εκβιασμοί και να μην τελειώνει αυτή η ιστορία μέχρι που είτε χτυπούν και τρίτη (και φαρμακερή) φορά, είτε που το παίρνουν απόφαση και παίρνουν πόδι. Αν ο κλήρος πέσει σε μένα και ανοίξω, το πιθανότερο είναι ότι θα το μετανιώσω. Κι αυτό γιατί μάλλον δεν θα εμφανιστεί μπροστά μου ως διά μαγείας να μου τραγουδήσει σύσσωμη η οικογένεια Φον Τραπ, αλλά μια από τις ακόλουθες κατηγορίες καλαντιστών:

(α) Η κατηγορία "Μαμά τραγουδάω": Πίσω από αυτά τα χαριτωμένα παιδιά βρίσκεται μια ψυχωτική μάνα, για την ακρίβεια μάλλον θα την εντοπίσετε να κρύβεται πίσω από κάποιο δέντρο ή τοιχούδι ή να περιμένει στο αυτοκίνητο μέσα στο απόλυτο σκότος. Πιστεύει πως αν το παιδί της τραγουδήσει τα κάλαντα θα είναι μια καλή ευκαιρία να κοινωνικοποιηθεί, να σταματήσει να δέρνει τους συμμαθητές του και θα μάθει τι εστί προσφορά στην κοινωνία, γιατί με τα λεφτά που θα μαζέψει θα αγοράσει made in china παιγνίδια από το jumbo για φτωχά παιδάκια, που δεν έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του. Θα τα αναγνωρίσετε από τη ντροπαλή φωνή που μετά βίας βγαίνει από μέσα τους και από το γεγονός ότι το ένα κρύβεται πίσω από το άλλο. Πρώτα θα σας βγει η ψυχή και μετά θα τελειώσουν τα κάλαντα. 

(β) Η κατηγορία "Mάνα γιατί με γέννησες":  Έφηβοι, μαντράχαλοι, σου ρίχνουν από ένα κεφάλι ο καθένας και έχουν περάσει προ πολλού το στάδιο του χαριτωμένου. Βαριούνται τη ζωή τους και από το πρώτο λεπτό φροντίζουν να σου μεταφέρουν το μήνυμα ότι θα προτιμούσαν να βρίσκονται στο τριγωνάκι Αγλαντζιάς με όμοιους τους να καπνίζουν ψιλή, παρά να τραγουδούν. Θα τους αναγνωρίσεις από την άχαρη εφηβική αγριοφωνάρα τους και το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν τους περισσότερους στίχους των καλάντων. Θα βαρεθείς από την πρώτη στροφή, θα τους δώσεις το ευρώ για να γλιτώσεις και αυτοί θα σε δουν με το μισό τους.

(γ) Η κατηγορία "Μάνα μου τα κλεφτόπουλα" aka ζητιάνοι-καλαντιστές με κασετόφωνο: Αυτή είναι ίσως η χειρότερη μου κατηγορία. Βλάκες είναι δηλαδή οι άλλοι που ξελαρυγγιάζονται (λέμε τώρα) live, και ήρθες εσύ με το aiwa να πατήσεις το play κι εγώ να μένω να σε βλέπω χάσκοντας; Αν είμαι στις καλές μου μπορεί και να διασκεδάσω, μη σου πω μπορεί να ρίξω και καμιά στροφή. Αν όχι, τι να σου πω. Έπαιξες κι έχασες.   

Γι' αυτό λοιπόν, σε όποια από τις πιο πάνω κατηγορίες κι αν ανήκεις, σε εκλιπαρώ, μην μου κτυπήσεις το κουδούνι, γιατί φέτος που δεν υπάρχει μία και η υπομονή μου έχει εξαντληθεί, δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τι θα πάρεις από μένα. 

Αντώνη μou συγγνώμη αλλά οι καιροί αλλάζουν

Τις προάλλες μόλις πήρε το αυτί μου ότι μέσα στις γιορτές θα τραγουδήσει ο Ρέμος στη Blinkers, έσπευσα να τηλεφωνήσω να μάθω την λυπητερή. Τον Αντώνη τον αγαπώ. Είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου Έλληνας τραγουδιστής και με τα τραγούδια του έχω κλάψει, έχω ερωτευτεί κι έχω ανέβει πάνω στα τραπέζια κατ' επανάληψη. Φαντάζεσαι λοιπόν την απογοήτευση μου όταν έμαθα ότι θα στοιχίσει 70 ευρώ το άτομο σε τραπέζι. Υπήρχε βέβαια και η επιλογή των 50 ευρώ όρθια, όμως πέραν του ότι τη θεωρώ επίσης παράλογη, έχω πλέον αποδεχτεί ότι οι μέρες που άντεχα όρθια ισορροπώντας -και ενίοτε τσιφτετελιάζοντας- πάνω σε 12ποντα για ώρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Μα 70 ευρώ; Μήπως έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα;

Προχωρώντας λοιπόν με μια πράξη ηρωισμού αναφώνησα στην κοπέλα στο τηλέφωνο: "Ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι". Η αλήθεια -και ίσως θα έπρεπε να ντρέπομαι που το λέω- είναι ότι φέτος βιώνω για πρώτη φορά αυτή την εμπειρία. Μέχρι πρόσφατα δεν μου είχε ξανατύχει να στερήσω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να βγει έξω, να πάει ταξίδι, να αγοράσει κάτι (εντός λογικών πλαισίων φυσικά πάντοτε) που ήθελα πραγματικά.

Λίγες ώρες αργότερα βρέθηκα σε μια συγκλονιστική εκδήλωση που οργάνωσε το Sophia Foundation for Children με σκοπό την ενημέρωση για τη δράση του ιδρύματος με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης των καινούργιων κτηρίων ενός ορφανοτροφείου στην Κένυα. Το πρώτο σοκ ήρθε με το ακόλουθο βιντεάκι των 40 δευτερολέπτων.

Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, μας αναφέρθηκε ότι τα έξοδα για φαγητό και φάρμακα ενός παιδιού στην Κένυα ανέρχονται σε 20 ευρώ μηνιαίως. Ο συσχετισμός μου φάνηκε γελοίος αλλά αναπόφευκτος. Με τα χρήματα που θα ξόδευα για ένα βράδυ παραληρήματος στο Ρέμο, ένα παιδάκι που ζει μαρτυρικά από τη μέρα που γεννήθηκε θα εξασφάλιζε τα αναγκαία για τρεισήμισι μήνες. Μισώ τα μελό, αλλά αυτά που είδα και άκουσα εκείνο το βράδυ ήταν αρκετά για να μου ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά και να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα με την οποία προφανώς είχα χάσει κάθε επαφή.

Αυτό που συμπέρανα είναι ότι το Sophia Foundation επιτελεί αξιέπαινο έργο. Με στοχευμένη δράση, έδωσε στέγη, τροφή, ένδυση και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε εκατοντάδες παιδιά στην Κένυα, με τραγικό παρελθόν και τώρα πια ένα πιο ευοίωνο μέλλον. Η Μαρίνα Σιακόλα δε, με εντυπωσίασε με την ευαισθησία της αλλά και τη σεμνότητα που τη διακατέχει, αφού τόνιζε συνεχώς πως ότι κατακτήθηκε είναι το αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας. Αυτά να τα βλέπουν κάτι κυράτσες που εν μέσω κρίσης δεν λένε να κάνουν κράτει με τις Μπαλενσιάγα και τα Λουμπουτίνια!

Διάχυτο στο χώρο ήταν φυσικά και το αίσθημα ότι δεν  μπορούμε να νοιαζόμαστε μόνο για αυτούς που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακρυά ενώ τα περιστατικά υποσιτισμού παιδιών στην Κύπρο ολοένα και αυξάνονται. Αυτό προφανώς αφουγκράστηκε ο Νίκος Σιακόλας που για να γλιτώσει για λίγο το κράξιμο για τα ψευτο-mid season clearances και τα κουπόνια, δεσμεύτηκε για δωρεάν σίτιση άπορων μαθητών με την έναρξη του νέου έτους σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δηλώνω πλέον αποφασισμένη να γυρίσω σελίδα και να αρχίσω να επενδύω στους ανθρώπους, αφού όλα τα υπόλοιπα γύρω μας χρεοκοπούν. Ακριβώς όπως το είπε ο Αντώνης μου: "Πάλι απ' την αρχή, σε μια χώρα που αιμορραγεί..."

Υ.Γ: Επειδή δίδυμος ούσα δεν το 'χω και πολύ να αλλάξω γνώμη και να πάω, αν κάποιος με εντοπίσει να τσιφτετελιάζω σαν να μην υπάρχει αύριο στη Blinkers του δίνω το ελεύθερο να με τραβήξει από το αυτί σαν τη Γιαδικιάρογλου και να με σύρει έξω!