Eat Bulaga! Indonesia!

Last Tuesday, nagbukas ako ng TV pagkagaling sa work and while channel surfing, tumambad sa akin ang isang show na familiar sa akin. Ito ay ang Eat Bulaga. Pero teka, bakit iba yata ang wika na ginagamit nila? At dun ko napagtanto na meron nang Indonesian version ang palabas na kinalakihan ko sa Pilipinas.

It is very interesting to note that this Indonesian version is very similar to the original back home. They have the same portions like All for Juan, Juan for All which they call Semua Untuk Satu, Satu untuk Semua, and Pinoy Henyo or Indonesia Pintar. It just made me proud that a Filipino brand has caught the attention of our neighbour, Indonesia. Usually, they get franchises from the US or Great Britain but this time, it's from the Philippines.

I heard that the ratings of the 1-week old show is also good. One of the reasons, according to Interaksyon.com, why it is doing well in the ratings game is because one of the hosts is Filipino. The guy's name is Leo Consul who hails from Pangasinan. He used to be a teacher and a recording artist here in Indonesia. But another reason is perhaps the different portions of Eat Bulaga are new to the Indonesian audience.

Unlike Eat Bulaga back home, EB Indonesia is not a noontime show. SCTV, the station that broadcasts it opted to put it at the 4PM time slot and lasts for an hour and a half. I can't wait to see their Little Miss Indonesia.

Good luck Eat Bulaga Indonesia! SEMANGAT!

(Leo Consul at far right)

Na-PANA ang Pinay

About 6 years ago, I went to Singapore to spend a much needed break from my stressful work in the Philippines. At dahil mag-isa lang naman ako nun, nagdesisyon ako na magpunta sa Lucky Plaza upang makasalamuha ang mga kapwa Pinoy na doon ang karaniwang tambayan.

The mall was full of people, from Pinoy engineers to Pinay domestic helpers. Sunday was basically our DH's off so they would often gather at the mall to exchange stories with one another. At dahil sa dami ng tao, nagdesisyon na lang ako na kumain sa foodcourt dahil gutom na gutom na din naman ako. Sa pagkakataong ito ay nakatabi ko sa mesa ang isang may edad nang DH na nakipagkwentuhan sa akin. Tatawagin ko na lang siyang Aling Nena. Matagal na daw siyang DH. Ang boss nya daw ay taga Hong Kong na lumipat sa Singapore. Gustong gusto daw sya ng mga amo nya dahil mula HK ay sinama daw siya ng mga ito sa Singapore upang patuloy silang pagsilbihan. Naging magiliw ang pag-uusap namin ni Aling Nena. Ipinagmalaki pa nga niya sa akin na napagtapos niya ang kanyang mga anak dahil nagtrabaho siya sa ibayong dagat bilang DH. Nakakamiss man daw ang Pilipinas, kelangan niya daw gawin iyon dahil di na naman siya bumabata.

It was a lively conversation. She thought that i was a Pinoy engineer working in the Lion City. I told her that I was on holiday at that time. She was quite surprised. Anyway, while we were talking, she told me stories of her fellow domestic helpers in Singapore. Nakwento nya sa akin na bagaman maliit ang sweldo ng mga DH, ang ilan sa kanila ay nakakapundar ng mga digicam at mamahaling cellphone. At ito ay di dahil sa sweldo nila kundi dahil sa ang ilan sa kanila ay nakikipagrelasyon sa mga inhinyerong Pinoy o kaya'y mga "pana" o Indians. Natanong ko siya kung ang ilan ba sa mga ito'y may pamilya sa Pilipinas at nalungkot niyang sinabi na oo.

A few days ago, i was in Singapore and after 6 years, I witnessed what Aling Nena told me. I was shocked to see several Filipinas with Indians. It was easy to identify them as Filipinos because of how they dress and speak. And basing it on their looks, some of them are definitely married in the Philippines. I immediately felt pity for their kids and husbands back home.  But i also thought that because of their lonely life, this was their way of coping with the situation. It's the sad reality of working overseas for some of our Pinay kababayan. But I'm also wondering, why Indians? or Why not just join friends at Lucky Plaza or have a picnic with fellow Pinoys at Sentosa's beaches? Why do they have to resort to having affairs with these Indians? I don't have answers...

A&W

Matagal na ding nawala ang A&W sa Pilipinas. As far as I know, the last time I ate at an A&W in the Philippines was 1994. Panahon yun ng Ms Universe sa Maynila. Merong parade of beauties sa Araneta Center at naalala ko pa na sa A&W Fiesta Carnival ako naghintay para makita ang mga kandidata ng Ms U.

After more than 15 years, muli kong natikman ang A&W noong nangibang bansa ako. As usual, di pa din masarap ang burger nila pero tsampyon talaga ang rootbeer float nila. Though I dont like drinking softdrinks, I always make it a point to drink AW rootbeer whenever I eat there.

At dahil walang Jollibee sa bansa na kinaroroonan ko, mas madalas ako mag A&W ngayon. And in fairness, mas masarap ang chicken nila kaysa sa chicken ng mcdo at kfc dito.

Love ay Bulag or Tanga?

Tunay nga ba talagang Love is blind o sadyang nagiging tanga lang ang isang tao kapag nagmamahal? Halos isang taon na din akong nasa relasyon na May-December. Sadyang malaki ang agwat ng aking edad sa aking kasalukuyang partner. Fourteen years ang gap namin. Kumbaga, marunong na ako magj***l eh kapapanganak pa lang ng nanay nya sa kanya.

Masaya naman ang aming pagsasama. Sa katunayan, nabisita nya na din ang Pilipinas upang bisitahin ako noong isang taon. Tulad ng aking inaasahan, nagkaroon talaga ng problema sa aming dalawa. Ang hindi ko lang maintindihan ay madalas nyang sinasabi sa akin na wag ko sya iiwan. But the thing is, I am way older than him. In fact, I would tell him, If there's someone who should be afraid, it should be me because he is young, cute, and financially loaded. He could get any guy he wants. Pero sabi nya sa akin, mahal na mahal nya daw ako. In fact, hinding hindi nya daw ako ipagpapalit kahit kanino. We even promised each other that we'll be together forever. I told him that I'll be with him til my last breath.

Anyway, recently, natest ng husto ang relasyon namin. Napilitan akong tapusin ang aking nakaplanong bakasyon kasama ang aking kaibigan upang lumipad pauwi sa kanya dahil sa kanyang pagseselos sa isang website na natuklasan nya na meron akong account. He kept on accusing me that I met up with guys or i was planning to meet up with guys. But the truth is, I was on that website for the sole purpose of satisfying my ego. I never planned to meet anyone. I am way too old for that kind of game. Plus I'm happy with my partner.

Well, unfortunately, I had to leave my friends and really waste a huge chunk of money which I have already spent for my holiday. I immediately booked a plane ticket the next day just to satisfy his want that I go back to him to settle the issue. Kung hindi ko mahal ang tao na ito ay di ko gagawin ang ginawa ko. Iniwan ko ang mga kaibigan ko at tinapos ko ang isang bakasyon na noong Pebrero pa nakaplano. Maaaring sabihin ng ilan na tanga ako at maaari ding sabihin ng ilan na mahal ko talaga ang partner ko subalit ang mahalaga sa akin ay maayos ang problema dahil naging masalimuot ito noong ako ay nasa malayong lugar. Ang laki na ng nagastos ko da overseas calls at nagtangka pa magpakamatay ang partner ko dahil sa pagseselos sa isang bagay na di naman naganap. Kinailangan ko pa ngang humingi ng tulong sa mga kaibigan nya upang hindi siya mapasama.

Para sa akin, mas mabuti na pag usapan ang problema ng harapan kahit na mawasak pa ang dingding ng aming condo na tinitirhan. (oo, magkasama kami sa isang bubong). Kaysa naman manatili itong nakabitin at di ko alam kung ano ang nangyayari sa kanya dito sa kanyang bansa. Matapos ang emosyonal at pisikal na pag-uusap at pagtatalo, naresolba din ang problemal. Bukas ay lilipad naman kami sa ibang bansa upang magbakasyon ng 3 araw.

Sadya ba akong naging bulag dahil sa pag-ibig o tanga lang talaga ako dahil mahal ko ang tao na to?

Muling Paggising

Halos isang taon na din ako hindi nagsulat sa blog na ito o sa kahit san mang blog na meron ako. Naging busy kasi sa trabaho at syempre sa love life.

Marami na ding nangyari sa aking buhay propesyonal at personal. Madami na ding naging karanasan at mga lugar na napuntahan. Bagaman madaming mga bagay bagay na naganap sa aking buhay, nakakamiss din pala ang magsulat at magbasa ng blogs. Hindi ko talaga alam kung ano nga ba ang aking nakain at natigil ako sa pagbabasa at pagsusulat. Marami naman akong dapat isulat batay na din sa aking karanasan. Naging venue na din kasi ang blog para sa akin na maglabas ng sama ng loob o kayay magsulat ng mga kakatwang karanasan ko sa ibang bansa. Gayunpaman, natigil ang lahat ng ito mga isang taon na din ang nakakaraan.

Siguro, panahon na upang muling gumising at magsulat nang sa gayon ay muling maglaro ang mga salita at mga pangugusap na noon ay madalas kong gawin sa blog na ito. Sana naman ay meron pa din akong mambabasa.