Κλείνω τα μάτια και αφήνω τα ηχοχρώματα που φτάνουν στα αυτιά μου από τα ακουστικά να γεμίσουν τις αισθήσεις και την ψυχή. Η φωνή γνώριμη από το παρελθόν. Στον νου έρχεται η στιγμή που η φωνή σημάδεψε για πάντα την καρδιά.
Καλοκαίρι του 1984 σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Το άγχος των εξετάσεων έψαχνε την εκτόνωση του. Η ανεμελιά και η τεμπελιά είχαν διαδεχτεί το καθημερινό διάβασμα για τις κρισιμότερες εξετάσεις της ζωής. Έτσι μας λέγανε όλοι τότε.
-Κάνε κουράγιο και δώστα όλα και μετά θα απολαύσεις την χαρά των κόπων σου.
-Αν τυχόν αποτύχεις θα καταστρέψεις την ζωή σου.
Ο αντίλογος, άσε με να κάνω λάθος , έτσι θα μάθω.
- έτσι θα καταστραφείς! Το θέλεις;
Άγχος λοιπόν. Διέξοδος δύσκολη. Το τέλος λοιπόν των εξετάσεων έδωσε την θέση του στην πλήρη αδράνεια. Δεν κράτησε όμως πολύ. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθε και το αποτέλεσμα. Με βρήκε εκεί στο νησί. Το άκουσμα του ξύπνησε τον εφιάλτη της καταστροφής. Ο νους σκεφτόμενος λογικά έλεγε εδώ τελειώνουν όλα, μια λύση υπάρχει . Αυτοκτονία . Ναι, αφού ήρθε η καταστροφή δεν χρειάζεται να έρθει και ο ευτελισμός της ζωής. Καλύτερα εδώ να βάλει το τέλος της. Κλεισμένος στον κόσμο μου ο φράχτης που κράτησε μακριά τις σκέψεις και έδωσε το κουράγιο να αντιμετωπίσει την «καταστροφή» ήταν η φωνή του τραγουδιστή. Τραγούδια νεανικά και τότε και τώρα. Διαχρονικός νέος , παντοτινός έφηβος. Τραγούδια που και σήμερα ακόμα κρατάνε γερά το νήμα και με κρατούν όταν αιωρούμαι στο κενό.
Κενό όχι καταστροφής αλλά μεταστροφής. Όλα τα στραβά και ανάποδα υπάρχουν για να ομορφύνουν την ζωή. Χρειαζόμαστε τα τάρταρα για να νιώσουμε τον παράδεισο. Την γη για να καταλάβουμε την αιώρηση.
Ένα χαμόγελο λοιπόν και συνεχίζουμε.