Her gelenin çantasında açık bir gidiş bileti bulunurdu ve ben bu gerçeği asla göz ardı etmezdim,

Herkes gelmekte olduğu kadar, gitmekte de özgürdü yani..

   Yüreğimi ferah tuttum ben yine de hep, daralmasın diye yürekte ağarlanan insanların içleri,

<<özkut>>

Haketmeyen insanların hep senden daha mutlu olduğu bu adaletli dünyada çırpınıp duruyoruz hergün. İşler güçler, ilişkiler, arkadaşlıklar ve en yakınlara dair ne varsa eşittir hayat diyoruz. 

Tüm bunların İçinden seçip ayırmak istesem de en az birini, en az birine tutunabilsem daha güçlü hissedeceğim sanıyordum kendimi. Her yandan o tutabileceğim dalın bana uzanmasını bekliyorudum. 

O an, o hayal ettiğim an bir türlü gelmedi. İçimde giderek yükselen fısıltılar beni her gün biraz daha bitirdi. Sonu potansiyel ayrılık olarak başladım her ilişkime. Ve evrene gönderdiğim bu mesaj bana aynen geri dönmüştü her seferinde. Beraberinde kırmızı fiyonkla süslenmiş bir paketle erimiş hayaller yığınıyla birlikte. 

Yazılanı yaşamak mıydı doğru olan? Yazılana karşı koymak mı? Kalbim, ruhumu kader ve özgürlük yarışında tuzağa düşürmüştü hayata karşı. Düşürmeye de devam ediyordu. Çalıyordu geleceğimi benden söküp alıyordu. Sanılanın aksine artık tarafsız olmak istemiyorum. Hala herşeye rağmen, çalınmış geleceğimin azad edilmesini bekliyorum..

Yeni bir çevre yeni arkadaşlıklar iyi gelir derler ya. Eğer ki  kendinle çelişmiyorsan, barışıksan, özgüvenin yerindeyse, pozitifse yani ruh halin iyiyse iyi gelir. Yoksa ters teper. Sen iyiysen herşey iyi..!

Bir hafta oldu kursa başlayalı  şimdiye kadar memnunum. Arkadaşlarla yeni yeni tanımaya başlıyoruz birbirimizi ve aralarda herkes birbirine sorular soruyor tanışmak adına. Seviyorum bu durumu aslında. Karşındakilere bakıp kendini tanıma fırsatı veriyor. Sınıfa yeni gelen iki genç kızın şen kahkahaları bana aslında nekadar mutsuz ve yalnız olduğumu hissettiriyor. Bazen de en ufağımızın dersi umursamazlığı boşvermişliği benim hedefe varmak için yokuşa nekadar sıkı sıkı tutunduğumu, vazgeçmeyeceğimi.. Azim işte..!

Ben de epey bir hırs yaptım bu konuyla alakalı. İş yerinde bile kelime ezberi için kelime kutum var daha doğrusu topum. Kağıdı Yazıp katlayıp içine attığım bir top. Lisede Almanca öğrenirken kullandığım bir metoddu. tavsiye ederim. Onun dışında kartonları keserek yapıştırdığım bir kelime duvarı oluşturdum odamda. Hatta yorulmadım, bazı eşyaların üzerlerine de yazdım. Tv nin kumandasına bile. Hafta sonları da evde o şekilde çalışıyorum. Annem çok korkuyor bütün eve asıcam o kartonlardan diye. Aslında asıcam ama kıyamıyorum ve bu durumu sadece odamla ve bir parça mutfakla sınırladım. Öyle ki arkadaşımın evinde kaldığım günlerde salonun duvarını gözüme bir kestirişim var sormayın. Bomboş koca bir duvar, neler yazardım buraya diye içimden geçirdiğim bir duvar. Bomboş doldurulmayı bekleyen bir duvar. Duvar işte ..! 

Tabi Bu arada; kursum tam gaz devam ederken, ben tam bir göçebe hayatı yaşıyorum. Kurs akşamları kalacak yer arıyorum kendime. Cünkü sürekli bir yer tutturamadım tutturamam da aslında. Şuan hep geçiciyim. Kazandığım parayla ayrı eve çıkmam söz konusu bile değilken yaşadıklarımı hazmetmek zor olmuyor. Kendi evimde bile geceleri bazen odamda korktuğum zamanlar olduğu halde, alışkın olmadığım bir evde yalnız kalmaya hiç korkmadım. iyi bile geldi yalnızlığım. tek kötü yani kendime ait olmayan bir evde geçici de olsa düzen kuramayışım.. ve en büyük hayalim kendime ait penceresinin önüne oturup kitap okuyabileceğim bir eve çıktığım günü görmek. Umut işte..!

Değişmeyen şeyler se hayatımda,
Yine babamı ziyarete gidiyorum. Ona gidemediğim her gün yaramazlık yapmış çaresiz küçük kız oluveriyorum.. Zaten hala alışamadım. Sanik onu oraya bırakmışız terketmişiz gibi hissediyorum çoğu zaman normal mi ? Arabada yine onun sevdiği şarkıları dinliyorum. Arka koltukta yine bana eşlik ediyormuş gibi hayal ediyorum. Bir de onu çok özlüyorum..

Ve yine bir düzen kurmaya çalışıyorum hayatımda. Bir yön vermeye çabalıyorum. Hala şansım dönmedi mesela. Hala harıl harıl iş arıyorum. Farklı olaraksa;
Pes etmedim ama artık daralttım çemberi. Kafamı bulandıran bazı şeyleri oturttum şimdi. İşimi bırakayım? dil mi öğreneyim? yurt dışımı olsun? kursa mı gideyim? derken , işimi bırakmayıp, kursa devam etmeye karar verdim. Dün anlaştım Amerikan Kültür Derneği ile.. Tabi bu arada taşındım da . Yeni bi ev, yeni bi ortam iyi geleceğini umuyorum.  Yanlız yaşamayı da öğreneceğim böylelikle. Biraz daha özgüvenim okşanacak. İşim aynı olsa da yeni fırsatlara açıyorum kendimi ısrarla ve inatla. Olacak elbet bir gün ben de hakettiğim yerde bulacağım kendimi. Vazgeçmeyeceğim.

Çok kıymetli kitap arkadaşımın ve cici kızı Nisa nın kitaplarıyla birlikte gönderdikleri güzel hediyeler için bir de burdan teşekkür etmek istedim.. Canım benim elleriyle yaptıkları bileklikler, rengine hayran olduğum rujla ve gözkalemi ve dee Nisa nın minik elleriyle benim için yaptığı resim.. Kendisini odamdaki istanbul tablosunun köşesine astım çok da yakıştı.. Tekrar çok çok tesekkür ederimm Kocaman öpüyorum seni ve Nisayı : )

Bu arada cuma yine İstanbul yolu gözüktü bana.. Bundan kelli çok da gözükecek gibi.. Adam gibi tavsiyeleri olan yazsın valla bildiğiniz cahilim işte. Yazın bana, nerde nereye gidilir, gitmeli.. hani şuraya gitmesen olmaz, ay sen daha orayı görmedinmi, bak buradan çok memnun kalacaksın.. gibi gibi. Yoksa kafana göre vakit öldürmek aptalca oluyo dönüş vaktinde anlıyosun.. Siz  de beni anladınız.. biliyorum.. Tessekür ederim..
Si yu canlar ^^
öperim 
♥
muuaaah