Kendi alan adımı aldığımdan beri blog yazma yetimi
kaybettim. Şaka bir yana, yazı yazmaya fırsat bulamıyorum bir türlü. Oğlum
büyüdükçe kolaylaştı ama kızım da tam tersi bir o kadar zorlaştı. Bana yapışık
şekilde yaşayan iki çocukla bütün bir günü geçirip, ardından akşam vakti tüm
yorgunluğumla bir şeyler yazmak zor geliyor. Bilgisayarı açıp Word dosyasına
ulaşmak bile işkence gibi.
Şimdi blogumla arama giren mesafenin zaman içerisinde
azalacağını temenni ederken asıl mevzuya gelmek istiyorum. Ben görümce
oluyorum. Benim canım, kanım, yakışıklım, en çok sevdiğim, en çok kavga
ettiğim, sığınağım, gücüm, emanetim, evlatlarımdan zerre kadar farkı olmayanım,
kardeşim evleniyor. 